Basil stond erop als mijn escorte te worden beschouwd.

'Celeste is vanavond mijn gezelschap,' zei hij, en verwees Ami naar de voorbank, zodat hij en ik achterin konden zitten. Voor we bij het restaurant waren hield hij mijn hand vast en praatte als een tiener, schepte op over zijn skiprestaties en zijn reis naar Europa afgelopen winter, en beweerde dat hij altijd een groot atleet was geweest, wat hem, zoals hij zei, jong hield.

Hoewel Ami had verboden over de gebeurtenissen van de vorige avond te praten, plaagde hij ons allebei ermee, zei dat onze slot- muren waren beklommen en de schone kasteelvrouwe groot gevaar liep.

'Ik merk dat ik meer tijd in het huis zal moeten doorbrengen zolang deze jeugdige schoonheid binnen onze muren en hekken leeft,' zei hij.

'Dat is of je de vos in het kippenhok zet,' was Wades commentaar, en tot mijn verbazing bulderde Basil van het lachen in plaats van beledigd te zijn.

Toen we in het restaurant kwamen, deed hij zijn best om charmant te zijn, hield deuren voor me open, gaf me een arm toen we binnenkwamen, schoof mijn stoel voor me aan, verklaarde en becommentarieerde de beste gerechten op het menu, en beval me aan wal bij hem het meest in de smaak viel. Hij praatte over andere landen en plaatsen die hij had gezien sinds de dood van zijn vrouw, gaf een beschrijving van zijn reizen naar Azië en Afrika, waar hij op safari was geweest, van hun voedsel en wijn en landschap. Soms leek het of er niemand anders aan tafel zat dan hij en ik. Wade en Ami werden beiden buiten het gesprek gehouden. 'Niets verrijkt meer dan reizen. Celeste,' zei hij. 'En reizen in stijl.'

'Ja. nou ja. daar heb je geld voor nodig," mompelde Wade. zijn vader ten slotte in de rede vallend. Basil draaide zich langzaam om en antwoordde weloverwogen en met krachtige stem.

'En dat zal ze hebben. Dat weet ik zeker.' Hij gaf mij een knipoog. ik kan de winners van de losers onderscheiden. Wade, en winner staat dit meisje op het lijf geschreven.' Hij boog zich naar me toe en fluisterde: 'Over het hele lijf.'

Ik voelde dat ik bloosde.

Onze maaltijden werden geserveerd. Mijn eten was even verrukkelijk als Basil had voorspeld. Ik kreeg een glas wijn uit de fles die ook door hem was uitgezocht. Terwijl we aten ging Basil maar door over de fantastische restaurants die hij had bezocht, en sarde Wade voortdurend met zijn onvermogen om van het leven te genieten. De enige plaatsen waar Wade was geweest waren de plaatsen waar Wade door zijn vader mee naartoe was genomen als kind en als jonge tiener.

iemand moet op de zaak passen,' verdedigde Wade zich.

'Ja, doe dat maar. Wade. Let jij op de zaak terwijl ik en Celeste ons amuseren, niet, Celeste?'

Ik gaf geen antwoord en hij  lachte. Nu en dan keek ik naar Ami om te zien of zij zich ergerde aan Basils geflirt en uitsluitende aandacht voor mij, maar ze leek verdiept in haar eigen gedachten. Ten slotte vroeg Wade of het goed met haar ging, en ze antwoordde dat ze zich wat vermoeider voelde dan ze verwacht had.

'We moeten trouwens toch vroeg naar huis,' zei Wade. 'Morgen moet Celeste naar school en ik heb veel te doen op de zaak, pa. Je weet dat die zending uit Burlington helemaal fout binnenkwam. Er is zoveel incompetentie tegenwoordig. Ik moet de facturen regel voor regel nagaan.'

'Goed, goed,' zei Basil. zwaaiend in de lucht alsof hij Wades woorden als vliegen verjaagde. 'Herinner je je niet meer wat je moeder altijd tegen me zei?' ging hij verder, zich naar Wade toebuigend. 'Nooit zaken bespreken aan tafel. Dat is niet beleefd. Dan vervelen de vrouwen zich. Ik kan me niet voorstellen dat deze jonge vrouw ook maar enige belangstelling kan opbrengen voor die buizen van je.' Zijn woorden vielen als klappen op Wades nu rood aangelopen gezicht.

Basil knipoogde weer naar me, alsof hij en ik hadden samengespannen in deze aanval op Wade. Ik had medelijden met Wade en wilde hem verdedigen, maar ik hield mijn scherpe opmerkingen voor me. Ik had het gevoel dat we op een kruitvat zaten, en er maar één woord voor nodig was om het door Basil te laten ontploffen. Ik wilde beslist niet degene zijn die de lont aanstak.

Maar plotseling begon Ami te lachen, een nerveuze, schelle lach, die uit het niets leek te komen en ieders aandacht trok.

'Basil,' zei ze, 'je bent onmogelijk. Je duldt niet dat iemand je ooit tegenspreekt.'

ik hoop van niet.' antwoordde hij. Hij kneep zijn ogen halfdicht; zijn kwajongensachtige en flirtende glimlach was plotseling verdwenen en maakte plaats voor een geërgerde, bijna dreigende uitdrukking.

Ami keek alsof ze naar adem snakte. Ze bracht haar hand naar haar keel en wendde snel haar blik af. De spanning die ik voelde tussen haar en Basil bracht me even in de war. Herinneringen aan oude schaduwen die zich ontpopten als gebalde vuisten, gingen door mijn hoofd. Ik hoorde weer de stemmen die waarschuwingen fluisterden, en herinnerde me de muren van de boerderij die pulseerden als de wanden van een bonzend hart. Duisternis sijpelde onder de deuren door naar binnen. Mama lag te slapen in haar kamer en werd met een gil wakker. De uilen verstijfden op hun takken en de maan glipte achter een wolk.

In mijn herinnering huilde ik en riep ik om Noble. maar die was toen al weg. en mijn gevoel van eenzaamheid werd slechts overtroffen door het gevoel van de dood die naast me lag. me kietelde en plaagde met zijn koude vingers. Het anonieme kleine graf op het familiekerkhof opende zich in mijn nachtmerries. Er kwam iemand aan. een weerzinwekkend iemand.

'Voel je je wel goed?' vroeg Wade plotseling aan mij. 'Je ziet een beetje bleek, Celeste.'

Nu waren alle ogen op mij gericht.

Ik knikte zwakjes.

'Niks aan de hand.'

'Laat het kind met rust. Wade," zei Basil. ik weel niet hoe of waarom je zo'n angsthaas bent geworden.'

'Ja, dat is een groot mysterie, pa. Laten we naar huis gaan.' Hij wenkte de serveerster. 'Ze heeft een traumatische ervaring achter de rug. We hadden rustig thuis moeten blijven.'

'Onzin,' zei Basil. 'Ze is te jong om dat een traumatische ervaring te noemen. Het gaat uitstekend met haar. Alles is in orde, Celeste. Je hoeft je nergens zorgen over te maken. Als mijn zoon hier je niet beschermt, kun je ervan op aan dat ik er zal zijn,' zei hij tegen mij en ging toen weer verder tegen Wade. 'Ze heeft alleen behoefte aan een paar leuke dingen in haar leven. Waarom heb je nog geen auto voor haar gekocht?' Zijn plotselinge vraag overrompelde Wade en zeker mij.

'Een auto gekocht? Ze heeft nog niet eens haar rijbewijs, pa. Ze is nel begonnen met haar lessen.'

'Lessen.' mompelde hij. 'Tegenwoordig nemen jonge mensen zelfs les in hoe ze moeten eten. Te gek voor woorden. Mijn vader zette me in onze oude truck en zei: Ga je gang en rij nergens tegenop, anders krijg je een oplawaai van hier tot ginder, en in de veertig jaar dat ik achter het stuur zit, heb ik nog nooit een ongeluk gehad. Wat is er voor ingewikkelds aan, vooral tegenwoordig, nu je niet eens meer hoeft te schakelen ? Je kijkt vooruit, richt, en gaat ervandoor. Luister, Celeste, ik kom morgen langs als je thuiskomt uit school, en dan zal ik je een rijles geven die je binnen een uur rijvaardig maakt.'

'Maar dan komt de rij-instructeur, pa,' zei Wade bijna jammerend.

'De pot op met rij-instructeurs. Die kerels rekken het zo lang mogelijk om meer geld aan je te verdienen. Stuur hem de laan uit. Ik geef dat kind les, en dan neem ik haar mee naar haar rijexamen. Ik ken trouwens iedereen van die instelling. Ze zijn me nog een paar wederdiensten schuldig.'

Ik keek naar Ami in afwachting van haar protest, maar ze glimlachte slechts.

'Wees maar niet bang. Wade. De elementaire dingen van het rijden kent ze al. En je weet net zo goed als ik dat het in deze wereld maar al te vaak gaat om wie je kent en niet wal je kent.'

Wade wilde protesteren, maar Basil reikte over de tafel heen en plukte de rekening uit zijn hand die de serveerster hem had gegeven. Wade werd erdoor verrast, en het antwoord bleef in zijn keel steken voor hij de woorden eruit kon krijgen.

ik kan er net zo goed zelf voortekenen,' zei Basil. ik betaal het toch allemaal.'

Ik had het gevoel dat hij het ter wille van mij deed, pochend als een puber. Wades gezicht zag zo rood als een kreeft.

Ami lachte weer, diezelfde schrille, nerveuze lach.

Wade richtte zijn ogen op mij. Er lag een wanhopig trieste uitdrukking in. Ik veinsde belangstelling voor iets dat zich elders afspeelde, zodat hij zich niet beschaamd hoefde te voelen.

Op weg naar huis hoorden we weer een van Basils preken over de harde leerschool.

'Je kunt je hele leven in klaslokalen doorbrengen en nog niet de helft leren van watje in de reële wereld leert.' Hij bulderde bijna. 'Man tegen man, oog in oog bij belangrijke beslissingen, weten hoe je iemand eronder kunt krijgen en wanneer je moet manoeuvreren en manipuleren, daar gaat het om. Als je onderhandelt over duur grondbezit bijvoorbeeld, doet het er niet toe of je grammatica wel perfect is, Celeste. Wat je moet weten is hoe wanhopig graag de ander de verkoop wil sluiten. Dat is het geheim van alles: erachter komen hoe wanhopig de ander is, wat zijn wensen en behoeften zijn. en dan in actie komen. Zolang je in de positie verkeert om  iets voor een ander te kunnen doen. krijg je watje wilt in dit loven.

'Dal is toch zo, nietwaar, Ami?'

Ze keek of ze nel gestoken was door oen bij. Een seconde lang bleef ze verward zwijgen, loen zei ze haastig: 'Ja.'

'Ja,' herhaalde Basii knikkend.

Wade zei niets, maar ik kon zien aan de manier waarop zijn nok zich spande, dat hij woedend was. Toen we bij het huis waren, stopten we naast Basils auto, zodat hij kon uitstappen voor we de garage inreden. Ik voelde dat het Wades manier was om te zorgen dat hij vertrok en niet met ons mee naar binnen ging.

Basil pakte mijn handen stevig in de zijne en herhaalde zijn aanbod om me de volgende dag te leren rijden.

'Ik zal je rijexamen zelf opstellen." voegde hij eraan toe. 'Zie je morgen na school.'

Hij boog zich voorover en zoende me zo snel op mijn mond, dat ik geen tijd had hem in plaats daarvan mijn wang toe te keren. Hij lachte om mijn verbazing.

Toen gaf hij Wade een klap op zijn schouder, nogal hard. vond ik.'Ga slapen. Wade. Jo hebl morgen een drukke dag voor do boog als je al die facturen regel voor regel will nagaan, en ik verwacht dat de winst dit jaar zal stijgen, gezien het tempo waarin ik geld uitgeef. Droom zacht, Ami,' zei hij en blies haar een kus toe.

'Welterusten. Basil.'

Hij stapte uit, liep naar zijn auto en reed weg, terwijl wij zwijgend doorreden naar de garage.

'Ik krijg er genoeg van om me voor hem te verontschuldigen.' hoorde ik Wade tegen Ami zeggen toen we door de gang liepen.

'Doe dat dan niet," antwoordde ze en liep voor hem uit.

'Welterusten, Celeste,' zei Wade boven aan de trap. Hij keek niet achterom. Hij liep met hangende schouders en gebogen hoofd. Ik wilde dat ik iets kon zeggen dat hem een beetje zou opvrolijken, maar ik kwam niet verder dan 'Welterusten'.

Hij ging naar hun slaapkamer. Ami bleef naast me staan, keek hem na en draaide zich toen om naar mij.

'Maak je geen zorgen over Basils aanbod, Celeste. Hij meent wat hij zegt. Hij zal een auto voor je kopen. Laat hem je leren hoe je moet rijden. Je zult in een mum van tijdje rijbewijs hebben, en ik weet hoe belangrijk het voor je is om onafhankelijk te zijn. Heb gewoon geduld met hem. Hij is echt niet zo gevaarlijk, en hij vindt het prachtig om zich belangrijk te voelen. Het kan nooit kwaad om de man met de bankrekening een aai te geven. Weiger nooit een gunst van Basil Emerson. Dat is mijn motto.'

Ze omhelsde me en gaf me een zoen op mijn wang.

'Morgen wordt alles beter. Dat doet het altijd,' zei ze.

Voor ik nog een woord kon zeggen of iets vragen ging ze naar haar kamer en deed zachtjes de deur dicht.

Tot mijn opluchting merkte ik dat mijn lakens verschoond waren en de knoflookstank verdwenen was. Uitgeput viel ik in slaap zodra mijn hoofd het kussen raakte.

Zoals gebruikelijk tegenwoordig werd ik gewekt door Wades telefoontje. Ik nam een douche en kleedde me aan en liep snel de trap af om met hem te gaan ontbijten. Ik wilde hem vertellen dat ik me geen rijles zou laten geven door zijn vader als hij het niet goedvond, maar Wade dacht er anders over.

'Ik zei gisteravond dat ik me niet langer zou verontschuldigen voor mijn vader, maar dat doe ik toch. Het spijt me dat hij gisteravond zo aanstootgevend was. Ik kan hem beletten hier te komen om je rijles te geven als je liever hebt dat hij dat niet doet.'

Of ik dat liever had? Hij zou mij gebruiken als de reden om zijn vader tegen te werken.

'Het is niet zo belangrijk. Wade.' zei ik. Het laatste wat ik wilde was de oorzaak te zijn van een tweedracht tussen Wade en Basil, vooral na wat er gisteren met Trevor was gebeurd. Dan zou ik me zeker voelen als degene die het boze oog in huis had gebracht, precies zoals mevrouw Cukor had gezegd.

'Vind jc het echt niet erg? Weet je het zeker?'

'Het is oké,' verzekerde ik hem.

'Ik zou het zelf wel doen, maar ik kan alleen in de weekends. Pa heeft een overvloed aan vrije tijd,' mompelde hij. 'Eerlijk gezegd, heeft hij de zaak nooit zo goed beheerd als ik.'

'Het is oké,' zei ik.

'Ik veronderstel dat ik blij moet zijn dat hij iets nuttigs doet met zijn tijd. Dan ben fk even van hem af.' Toen keek hij me glimlachend aan. 'Hij heeft mij leren rijden. Hij was niet de meest geduldige instructeur, maar we hebben het overleefd. Ik weet zeker dat hij tegen jou aardiger zal zijn dan tegen mij. Hij was ook aardiger tegen mijn zus.'

Het was de eerste keer dat hij ooit een zinspeling op haar maakte, dacht ik. Er lagen allerlei vragen op mijn tong, maar ik slikte ze in.

'Als je het ook maar enigszins onprettig vindt, aarzel dan niet om

'Het zal echt wel goed gaan,' zei ik wat zelfverzekerder.

Hij knikte.

'Ongetwijfeld.'

Ami kwam pas beneden toen Wade en ik op het punt stonden te vertrekken. Toen we dichter bij de school kwamen, zag ik dat hij zich zenuwachtiger maakte dan ik over de reactie van de andere leerlingen.

'Laat het me weten als de Foleys verhalen over je hebben verzonnen.' zei hi j. 'Chris Foley weet dat zijn zoon had gedronken: het was volkomen zijn fout. Laat het me weten.' herhaalde hij  toen we het schoolplein opreden.

Toen ik het verzamel lokaal binnenkwam, zag ik aan de gezichten van de andere leerlingen dat ze over mij en Trevor hadden geroddeld. Lynelte Firestone pruilde en Germaine Osterhout glunderde.

ik geloof dat Trevor aan je voeten ligt,' zei Waverly hatelijk.

'Toen hij bij je wegging was hij te duizelig om op de been te kunnen blijven.'

De jongens lachten wellustig, en de meisjes keken me grijnzend aan.

'Als je me in vertrouwen had genomen, had ik je kunnen helpen.' zei Lynette toen de bei was gegaan en we naar ons eerste leslokaal gingen.

'Helpen waarmee?' vroeg ik.

Na alles wat ik in mijn leven had doorgemaakt, haalde ik mijn schouders op over hun puberale humor. Het was gemakkelijk ze te negeren, door ze heen te ki jken en hun woorden op me te laten afketsen.

'Ze zullen je reputatie verwoesten.' zei Lynette, 'en denk maar niet dat Trevor Foley je later te hulp zal komen. Je zult het zien. Het is één clan.'

Misschien is dat waar, dacht ik, maar waarom was dat eigenlijk zo belangrijk ? Plotseling leek mijn tijd hier, het wonen bi j de Emer- sons, die dure school, minder begerenswaardig dan ik gedacht had. In het weeshuis droomde ik over de tijd dat ik achttien zou zijn en zelfstandig. Ik voelde me als iemand die een gevangenisstraf uitzit en de dagen tot de vrijheid aftelt. Mijn huidige leven werd verondersteld het begin te zijn van die vrijheid - kijk maar eens naar alles waarmee ik al omringd was - maar op een manier zoals ik me nooit had kunnen voorstellen, voelde ik me nu nog meer opgesloten dan in het weeshuis.

Was dit mijn lot, altijd op de een of andere manier gevangen te zijn, alti jd aan onzichtbare ketenen gekluisterd? Wanneer zou ik vrij zijn? Wanneer zou ik echt vrij kunnen ademhalen?

Ami was er aan het eind van de schooldag, natuurlijk razend nieuwsgierig hoe de andere leerlingen me hadden behandeld.

'Het spijt me dat ik niet vroeg genoeg op was om met je te praten voor je vandaag naar school ging. Ik had je willen waarschuwen dat sommige meisjes ontzettend vals kunnen zijn. Wat voorgemene dingen hebben ze gezegd ? Heeft Lynette je geholpen? Hebben ze lelijke roddels over je verzonnen ?'

'Ik heb ze genegeerd.'

'Maar wat hebben ze gezegd?' drong ze aan. Ze wilde alle details weten.

'Ik weet het echt niet, Ami. Ik heb niet geluisterd.'

'Maar

'Ik heb hun zelfvoldane lachjes en gefluister gewoon genegeerd en me geconcentreerd op mijn lessen. Ik had een onverwachte wis- kunderepetitie, en ik ben bezig met een project voor maatschappijleer, dus bracht ik het lunchuuren de vrije tijd in de bibliotheek door. O,' ging ik verder, op een toon alsof het een prestatie was, 'mevrouw Grossbard denkt niet dat ze me in het team kan plaatsen. Ze heeft mijn golfspel beoordeeld, en ze vindt niet dat ik er goed in ben.'

Ik glimlachte om te tonen hoe onbelangrijk ik het vond.

Ami's mond ging open en dicht.

'O, dat is... hoe... ik zal er met mevrouw Brentwood over praten,' beloofde ze.

'Het kan me niet schelen. Ik vind het best. Het interesseert me niet of ik lid word van het team of niet. Maar ik heb een belangrijke opdracht voor de krant. Ik ga alle boekenrecensies doen. En ik ben benoemd tot literair redactrice.'

Haar mondhoeken gingen omlaag.

Ze hoefde niets te zeggen. Haar ogen vertelden me wat ze dacht: saai.

'O,' bracht ze er eindelijk uit, 'als je dat graag wilt. Ik bedoel, als je je daardoor gelukkig voelt hier.'

'Dat doet het,' zei ik en ze knikte.

Toen we de bocht maakten naar het huis, ging ze langzamer rijden en stopte tot mijn verbazing achter een geparkeerde Mercedes sportwagen.

'Basil wacht op je,' zei ze met een knikje naar de auto.

Ik boog me naar voren en zag dat hij uitstapte en zwaaide.

'Rijles, weetje nog? Ik heb de rij-instructeur al afgezegd.'

'O, ja.' Een nerveuze bal rolde rond in mijn maag en werd steeds groter.

'Toe dan,' drong Ami aan. 'En wees aardig tegen hem. Je hebt iemand nodig die je een gunst kan bewi jzen, Celeste, nog meer dan ik.' ging ze verder met een lichte droefheid in haar stem. 'Ik zal je boeken naar je kamer brengen.'

Ze leunde uit het raam en zwaaide terug naar Basil.

'Kom, Celeste.' riep hij. haar negerend. 'We hebben een hoop te doen.'

Ik stapte uit en liep naar hem toe. Hij droeg een gebreide trui en jeans en zag er knap uit met zijn losjes geföhnde haar. Hij lachte en gaf me een hand. waarna hij het portier iets verder opendeed, zodat ik achter het stuur kon gaan zitten.

'Lasten we eerst eens zien watje kunt en wat die rij-instructeur je geleerd heeft.'

Hij deed het portier dicht en liep om de auto heen. Ami bleef achter ons staan kijken. Basil keek nauwelijks in haar richting. Hij ging naast me zitten en sloot het portier aan zijn kant.

'Dit is geen slechte wagen om het in te leren,' zei hij. 'Soepel en snel reagerend. het is een wagen met veel vermogen, dus doe het kalm aan met de versnelling. Ga je gang. Laat maar eens zien wal je geleerd hebl en watje eerst moet doen,' daagde hij me uit. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde achterover.

Ik deed alles wat me geleerd was, zette mijn stoel in de juiste stand, stelde de spiegels bij om goed zicht te hebben. Snel controleerde ik de schakeling, de rem, de lichten en de claxon. Toen deed ik mijn riem om.

'Je ziet er goed uit achter dat stuur, Celeste,' zei hij. 'Dit soort auto is voor je gemaakt. Weet je hoeveel hij kost?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Meer dan honderdduizend dollar,' zei hij. 'Ik denk erover een nieuwe aan te schaffen. Misschien geef ik jou deze dan in bruikleen,' ging hij lachend verder.

Was dat serieus bedoeld? Zou hij me zomaar zo'n dure auto in bruikleen geven?

'Kom, start de motor en laten we gaan.'

Hij keek achterom naar Ami, die nog steeds achter ons geparkeerd stond. Ik zag dat hij zijn ogen geërgerd samenkneep.

'Waar wacht ze verdomme nog op? Vooruit, we gaan.' beval hij op ferme toon.

Ik startte de motor, keek in mijn spiegel, gaf een signaal en schakelde. Hij had gelijk wat de gevoeligheid van de wagen betrof vergeleken met de veel goedkopere auto van de rij-instructeur. We schoten zo snel naar voren, dat ik op de rem trapte.

Basil lachte toen we met een schok naar voren gingen en toen stopten.

'Sorry.' zei ik.

'Wees maar niel bang. Je raakt er gauw genoeg aan gewend.'

Deze keer voorzichtig, schakelde ik en reed de weg op. Hij kwam dichter bij me zitten en legde zijn linkerarm op de rugleuning van mijn stoel. Ik rook zijn eau de toilette en aftershave.

'Rustig,' zei hi j. 'Let goed op iedereen om je heen. Ik kijk alti jd in mijn achteruitkijkspiegel om te zien hoe dicht de idioot die achter me rijdt, me op de hielen zit. Mensen rijden als gekken bumper aan bumper. Autorijden is defensief tegenwoordig. Je moet er gewoon op voorbereid zijn dat de andere iets stoms doet, en meestal doet hij dat ook.'

Mijn bonkende hart kwam tot bedaren tijdens het rijden. Het was een fantastische auto om  te besturen, cn ik begon me volkomen op mijn gemak te voelen. Hij vertelde me waar ik moest draaien.

'Je doet het voortreffelijk,' zei hij. ik ben onder de indruk. Dit wordt een fluitje van een cent. Ik heb misschien niet eens een gunst nodig van het bureau rijvaardigheidsbewijzen.'

Ik bedankte hem. maar hield mijn ogen strak op de weg gericht, al voelde ik die van hem voortdurend op mij gericht. Nu en dan beroerden zijn vingers mijn hals en dan voelde ik een rilling door me heengaan, omdat ik bang was dat de aanraking langer zou duren of langs mijn hals naar mijn schouders zou gaan.

We oefenden het parkeren. Tot mijn verbazing was hij geen slechte instructeur. Hij had verstand van alles, bochten, snelheid, hoe ver je het stuur precies moest draaien en wanneer je moest stoppen.

'Perfect.' zei hij na mijn vierde poging om file te parkeren. 'Nog eens. Als ik klaar ben met je. kun jc het met gesloten ogen.'

Hij gaf me zelfvertrouwen en aan het eind van de les voelde ik me helemaal op mijn gemak. Hij moest erom lachen.

'Hé. misschien benoem ik je wel lot mijn chauffeur.' zei hij. en voor het eerst lachte ik.

'Dank u.'

'Graag gedaan. Eerlijk gezegd heb ik me enorm geamuseerd met naar jou le kijken. Ik heb mijn vrouw vroeger ook leren rijden. Dat weet Wade niel eens, maar het is zo. Je doet me in sommige opzichten aan haar denken. Vooral de manier waarop je je concen- treert, die ogen van je strak op iets gericht houdt. Ik zei altijd tegen haar dat ze gaten kon boren met die ogen van haar.'

We reden door het open hek naar het huis.

'Waarom wilt u hier niet permanent wonen?' vroeg ik.

'Te veel herinneringen. Bovendien is het een huis voor een gezin. niet voor een weduwnaar. Ik verwacht een gezin hier, kinderen die overal rondhollen, Emersons. Ik wil een kleinzoon voordat ik te oud ben om hem rijles te geven.' voegde hij eraan toe, en ik dacht aan Ami en haar onwil om zwanger te worden. Ik vroeg me af of hij daar enig idee van had.

'Ik ga even mee naar binnen.' zei hij toen we geparkeerd hadden, ik heb behoefte aan een borrel. Niet omdat jij niet zo goed zou rijden.' ging hij snel verder, 'maar ik drink elke dag om deze tijd een borrel.'

Zodra we binnenshuis waren, kwam Wade uit de zitkamer om ons te begroeten. Bezorgd keek hij me onderzoekend aan.

'Ze is verdomde goed,' bulderde Basil. 'Dat verschoppelingetje kan beter rijden dan jij. Wade. en na maar een paar lessen.'

'Hou daar toch mee op. pa. Zo heb ik haar nooit genoemd.'

'Hou daar toch eens mee op. pa.' bootste Basil hem spottend na. en lachte toen hij langs Wade heen naar de bar liep.

'Ging het goed ?' vroeg Wade snel aan mij.

'O, ja. Hij is een goede leraar.'

Wade keek even sceptisch.

'Waar is Ami?' vroeg ik.

'Ze had hoofdpijn en is even gaan liggen. Ze heeft nu en dan last van migraine. Het gaat weer over, maar misschien komt ze niet beneden eten.'

'O, dat wist ik niet.'

'Hel is oké.'

'Wat doe jij daar verdomme. Wade? Kom hier en vertel me hoeveel geld ik vandaag verdiend heb," riep Basil in de deuropening.

ik moet aan mijn huiswerk,' zei ik. 'Nogmaals bedankt, meneer Emerson.'

'Noem me geen meneer Emerson. Noem hém maar meneer Emerson. Ik ben Basil.' zei hij.

Ik schudde mijn hoofd, keek even naar een meesmuilende Wade en liep toen haastig de trap op.

De telefoon ging bijna op hetzelfde moment dat ik binnenkwam. Ik dacht dat het Waverly misschien weer zou zijn, om me te plagen, maar het was Trevor.

'Ik heb je de hele middag gebeld,' zei hij. 'Waar was je? Vertel me niet datje nu alweer een nieuw vriendje hebt.'

'Rijles.' antwoordde ik.

'O, ja. Ik was bang dat je telefoon was afgesloten of zo.'

'Hoe gaat het nietje?'

'Beter, maar dat gipsverband is een ramp. Ik zie eruit als iets uit een horrorfilm. Kn ik kan er moeilijk mee slapen. Maar ik ben blij dat je rijles hebt. Ik zal voorlopig niet kunnen rijden en ik moet een lift hebben naar huis, dus zorg dat je gauw je rijbewijs krijgt.'

Ik zei niets. Het leek me allemaal zo onmogelijk, alsof we het hadden over een reis naar de maan.

'Zijn je ouders niet overstuur door wat er gebeurd is?' vroeg ik.

'Ja, maar ze komen altijd gauw over iets heen,' zei hij. 'Mijn vader hield een van zijn preken, bekort tot vijf minuten met zijn gebruikelijke inleiding: "lk ben ook jong geweest, dus ik weet watje doormaakt." Waarom denken ze toch altijd dat we klonen zijn of braaf hun voetspoor volgen?' vroeg hij zich hardop af. 'Zijn jouw ouders ook zo?'

I k had bijna gezegd dat ik het me niet kon herinneren, maar slikte de waarheid net op tijd in. voor hij naar buiten kon komen.

'Ja,' zei ik.

'Ik heb gehoord dat je een hoop geplaag hebt moeten aanhoren op school. Typisch Waverly.'

'Ik had er geen last van.'

'Mooi. Want ik ga morgen weer naar school. Natuurlijk kan ik voorlopig geen aantekeningen of repctilies maken, maar jij kunt me de aantekeningen geven.' Hij zweeg omdat ik bleef zwijgen, en vroeg toen: 'Ben je kwaad op me?'

'Ik ben kwaad op mezelf.'

'Goed, want ik zou cr niet tegen kunnen als je kwaad op mij was. Ik wil dat jij als eerste iets op mijn gips schrijft, bijvoorbeeld: "Geen pijn, geen succes".' Hij lachte. 'Oké?'

'Ik weet het niet. Ik moet ophangen. Ik moet mijn huiswerk nog maken.'

'Oké, slaap lekker in dat grote bed van je, en denk maar niet dat dit gipsverband me zal beletten achter je aan te gaan.' Hij lachte weer.

'Tot morgen.' zei ik. 'Dag.' 'Hé!'

'Wat is er?'

'We komen hier overheen. Maak je geen zorgen.'

'Dat doe ik niet.'

Het was niet mijn bedoeling zo achteloos te klinken, maar hoe kon ik hem uitleggen dat ik veel traumatischer gebeurtenissen in mijn leven had meegemaakt, toen ik bovendien nog veel jonger was en er minder tegen opgewassen was?

'Nou, maak je in ieder geval een klein beetje bezorgd. Dan voel ik me belangrijker voor je. Ik bén toch belangrijk voor je, hè?'

'Ja. Trevor, maar het is allemaal zo gauw gegaan nadat ik hier ben komen wonen. Je moet ook begrijpen wat ik doormaak.'

'Ja. je hebt gelijk. Sorry. Ik zal het kalm aan doen. Ook als het me moeilijk valt. Ik meen het.'

'Dank je. Tot morgen.'

'Tot morgen.' antwoordde hij, en we hingen op.

Nog nooit had het woord morgen zo'n onheilspellende klank voor me gehad. Zou het meer of minder moeilijkheden geven als Trevor en ik voortdurend samen waren op school? Ami zou het natuurlijk te weten komen. Wat moest ik doen? Over migraine gesproken - mijn hoofd tolde. Ik beging de fout om te gaan liggen en mijn ogen dicht te doen. Minuten later viel ik in slaap en werd pas wakker toen ik een por kreeg.

Ami stond met een bezorgd gezicht naast me. Ze was in haar ochtendjas.

'Wat is er aan de hand? Waarom slaapje? Wade belde naar mijn kamer om te zeggen datje niet was komen eten en de telefoon niet opnam toen hij belde.'

'Is de telefoon gegaan?' Ik ging rechtop zitten en keek naar het toestel, ik heb hem niet gehoord.' Ik wreef de slaap uit mijn ogen en haalde diep adem.

is er iets gebeurd in de auto met Basil?' vroeg ze.

'Gebeurd? Nee. Wat zou er kunnen gebeuren? Hij was erg aardig.'

Ze ontspande zich enigszins, maar keek me nog steeds aan met de argwanende blik van een dokter, zoekend naar symptomen.

'Volgende week gaan we naar mijn dokter. Ik wil je eens goed laten onderzoeken. Ik wed datje in het weeshuis geen grondig medisch onderzoek hebt gehad. Hoe zou dat ook kunnen?' ging ze verder voor ik iets kon zeggen.

ik ben nooit ernstig ziek geweest,' zei ik. 'Alleen nu en dan een verkoudheid, niets ergs. Ik had geen dokter nodig.'

Ze knikte.

'Ja. dat weet ik. maar toch... ik ben niet helemaal gerust. Ik maak een afspraak. En denk eraan, ik wil weten wanneer je ongesteld wordt. Onmiddellijk.' Toen dacht ze even na. 'Je bent het toch nog niet, hè?'

'Nee, Ami.'

'Oké. Vergeet het niet. Goed. Ik wilde niet beneden gaan eten vanavond, maar ik trek wel iets aan. We zijn onder ons. Basil is weggegaan. Poets even je tanden en borstel je haar. Voor Wade hoeven we ons niet op te tutten. Ik ben over tien minuten bij je.'

Er hing een sombere sfeer aan tafel. Wade keek nauwelijks op van zijn bord. en Ami keek of ze nog steeds onder haar migraine leed.

'Je moet toch echt eens naar de dokter, Ami, met al die migrai- nes die je de laatste tijd hebt,' zei Wade ten slotte.

ik ga naar de dokter. We gaan allebei,' antwoordde ze.

'Allebei?'

'Celeste en ik. Voor een algeheel onderzoek. Morgen maak ik de afspraak.'

Hij keek naar mij.

'Voel je je niet goed?'

'Daar gaat het niet om. Wade. We hebben je niet alles verteld. Ze is fysiek aangevallen.'

'Aangevallen? Hoor eens, Ami -'

'Wc willen zeker weten dat alles in orde is, hè, Celeste?'

'Ja,' zei ik.

'Dus bemoei je niet met vrouwenzaken. Wade.' zei Ami.

Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn ogen neer.

'Als je zo'n verhaal gaat verspreiden, krijgen we juridische problemen.' mompelde hij.

'Niemand gaat verhalen verspreiden. Celeste heeft nooit een goed lichamelijk onderzoek gehad. Het is alleen maar goed als ze er een krijgt.'

'Zoals je wilt.' zei Wade.

Niemand had trek in een dessert. Wade excuseerde zich en ging naar zijn kantoor, en Ami ging weer naar bed.

Toen ik de trap opliep naar mijn kamer, zag ik mevrouw Cukor in de deuropening van mijn zitkamer staan. Ze keek naar me, maar niet dreigend of kwaad.

Ze glimlachte.

Maar het was de glimlach van iemand die wist dat ze binnenkort haar gelijk zou krijgen.

En dat verkilde mijn hart meer dan iets wat ze ooit had gedaan of gezegd.