Getrouw aan haar woord vroeg Ami me de volgende dag na het ontbijt om met haar naar buiten, naar het prieel bij het zwembad te gaan voor - zoals zij het noemde - haar openhartige zusterlijke gesprek. Ik dacht dat het weer een van haar lange preken zou zijn over de slechtheid van de mannen, vooral na gisteravond. Maar ze verraste me door in plaats daarvan het tweede grootste geheim van haar leven te vertellen. Het eerste had ze me al onthuld door me te vertellen dat ze in therapie was.

Ze kwam niet ontbijten, maar liet zich door mevrouw McAlister iets boven brengen. Wade, die aan mijn gezicht zag dat ik dacht dat ze ziek was geworden na wat er de vorige avond gebeurd was, zei nadrukkelijk dat ik me niet ongerust hoefde te maken.

'Ze ontbijt op zondag vaak in bed. Ze is de laatste tijd alleen beneden gekomen omdat jij nu bij ons woont. Ze zegt dat ik mijn gezicht begraaf in de krant, vooral op zondag, en dat ze liever naaide televisie kijkt dan naar de achterkant van de financiële pagina's,' zei hij schouderophalend.

Wat me opviel in Wade was zijn volkomen gebrek aan beredenering of enige poging om zich te excuseren en te rechtvaardigen. Hij was wie hij was, en dat kon hij niet ontkennen of veranderen. In wezen vertelde hij me dat hij het haar niet kwalijk nam dat ze in bed bleef om te ontbijten. Ze had gelijk. Hij negeerde haar.

Hij ging eerder weg clan de vorige keer om zich bij zijn zakenvrienden op hun club te voegen, maar zei dat ik tegen Ami moest zeggen dat hij graag met ons zou gaan eten als ze dat wilde.

Ondanks de uiterlijke schijn, bekommerde hij zich wel degelijk om haar welzijn.

Mevrouw McAlister kwam terug uit Ami's kamer om me te vertellen dat Ami me liet weten dat ze straks beneden kwam om

met me te praten, en dat ik op haar moest wachten.

Toen ze beneden kwam. droeg ze nog steeds haar ochtendjas en donzige roze slippers. Ze zag eruit of ze nog minder geslapen had dan ik, maar ze leek vastbesloten dat gesprek met me te hebben en wilde dat we naar buiten gingen. Ik was bang dat ze het koud zou krijgen in die dunne ochtendjas, maar het scheen haar niet te deren. Ze leek in een soort verdoving te verkeren, alsof ze zich nog midden in een droom bevond. Ze liep als een slaapwandelaarster over het tegelpad door het gazon, terwijl ik haar met gebogen hoofd op de hielen volgde. Ik voelde me als een kind dat op het punt staat een standje te krijgen.

Een tijdlang bleef ze domweg zitten, met knipperende ogen en een zenuwtrekje om haar mond.

'Ik heb gisteravond heel lang hierover nagedacht, Celeste, en ik heb een paar serieuze en belangrijke beslissingen genomen.' begon ze. 'Ik heb geaarzeld je alles te vertellen over mijn eigen jeugd, omdat ik niet de indruk wilde wekken dat alles wat ik je gezegd heb en geprobeerd heb je te leren over de verhouding man-vrouw, voortspruit uit een afschuwelijke ervaring. Ik zou je dat inzicht hoe dan ook hebben kunnen geven. Het waren allemaal dingen die ik had geleerd voordat ik... vóór mijn traumatische ervaring. Ik hoop datje me gelooft.' Ze haalde diep adem.

We zaten naast elkaar op de ingebouwde bank en staarden naar het zwembad, dat nu overdekt was om te voorkomen dat het vol raakte met de oranje, rode en gele herfstbladeren die door de noordenwind over het landgoed werden gejaagd. Het vroor nog lang niet. maar de lucht had die kille ondertoon die ons waarschuwde dat de winter niet ver weg was. Hij wachtte onrustig en gretig onder de steeds afnemende druk van de tijd, schudde dagen en weken van zijn schouders naarmate hij ons meer en meer insloot.

Ik kon me herinneren dat half oktober de eerste sneeuw al viel in de staat New York. De vlokken spreidden een dunne witte deken over alles uit, maar de volgende ochtend verdwenen ze in de wanne zonnestralen. Toen ik klein was vond ik het iets magisch, een 'Zo zie je me, zo zie je me niet'-truc die de natuur met ons uithaalde. Het versterkte mijn geloof dat de wereld buiten mijn ramen een wereld vol illusies was. wat natuurlijk de mogelijkheid dat er geesten om ons heen rondwaarden nog aanvaardbaarder maakte.

'Ik weet dat je nu zit te denken aan wat ik je laatst vertelde in het restaurant, over mijn therapie en de redenen ervoor. Ik weet dat je waarschijnlijk denkt dat ik ga zeggen dat ik verkracht werd of te ver ging met een jongen en zwanger werd en abortus liet plegen, of zelfs dat ik het kind ter wereld bracht en afstond voor adoptie. Die verhalen zijn karakteristiek en veel te algemeen. het komt helaas maar al te vaak voor. maar dat is niet wat er met mij is gebeurd. Dat is niet de reden waarom ik zo vaak in therapie ben geweest en op het ogenblik weer in behandeling ben bij een nieuwe arts.'

Ze sloeg haar ogen neer en toen ze opkeek, zag ik dat er tranen in die ogen stonden. Ze leken op twee glazen bolletjes onder water, en ze had haar lippen zo strakgetrokken, dat ze alle kleur hadden verloren. Haar kin trilde.

'Ami. je hoeft me niets te vertellen.' zei ik haastig, ik wil je geen verdriet doen en je niet zien lijden. Het spijt me wat er gisteren is gebeurd. Het zal niet meer voorkomen, dat beloof ik je. Alsjeblieft, maak jezelf niet verdrietig ter wille van mij,' smeekte ik. De tranen sprongen in mijn eigen ogen bij het zien van haar gezicht.

'Nee, ik moet het doen.' hield ze vol. 'Ik moet je alles vertellen, zodat je niet zult denken dat ik een monster ben en niet wil dat je je amuseert en van je jeugd geniet. Je móét geloven dat ik het oprecht meen als ik je vertel datje op je hoede dient te zijn voor alle mijnenvelden daarbuiten, en je kunt van me aannemen dat het er heel veel zijn.

'Ouders,' zei ze. plotseling kwaad. Het woord leek door haar te worden uitgespuwd in plaats van uitgesproken, 'sturen om de een of andere stupide reden hun kinderen de wereld in zonder ze te waarschuwen voor de gevaren die daar op de loer liggen, die hen wachten. Ze generen zich of zijn te verlegen om erover te praten, óf het zijn gewoon dwaze optimisten. Ze verwachten of hopen dat er niets verschrikkelijks met hun kinderen zal gebeuren. Ze stoppen hun hoofd in het zand en doen net of er geen vuiltje aan de lucht is, en mocht het wél zo zijn, dat hun kinderen er in ieder geval niets mee te maken zullen krijgen.

'Dat is wat er met mij is gebeurd.' ging ze op zachtere toon verder. 'Mijn moeder was feitelijk heel onervaren, al deed ze nog zo haar best om een mondaine indruk te maken op anderen. Het grootste deel van haar leven werd ze beschermd en verwend, en mijn vader gedroeg zich alsof seks iets was dat getrouwde mensen niet meer dan één keer met elkaar hadden, en dan alleen om een kind te maken. Hij sprak er helemaal nooit over met mij, en mijn moeder ook niet. En als ik hem iets vroeg dat in de verste verte iets te maken had met de verhouding man-vrouw, gaf hij altijd hetzelfde antwoord: "Ami, denk eraan, seks is slechts een truc om mensen bij elkaar te brengen, een truc van de natuur. Zie het voor wat het is, en dan komt alles in orde."

'Dat was zijn advies. dat waren mijn ouders. Mijn moeder bereidde me niet eens voor op de komst van mijn eerste menstruatie. Toen ik ongesteld werd. keek ze net zo geschokt en verbaasd als ik. Het leek haast of ze vergelen was dat ik een meisje was.

'"O, hemeltje," herinner ik me dat ze zei, "we moeten zorgen dat je zo gauw mogelijk van het nodige voorzien bent."

'Van het nodige voorzien? herinner ik me dat ik dacht. Waar was ik mee bezig, met het voorbereiden op het beklimmen van een berg of het maken van een trektocht ? En die krampen dan, de redenen ervoor? Moeten we afgaan op de woorden in Genesis die mijn grootmoeder zo graag citeerde: "lk zal zeer vermeerderen de moeite uwer zwangerschap, met smart zuil gij uw kinderen baren"? Werden we voor eeuwig gestraft omdat Eva de appel van de boom der kennis van goed en kwaad aan Adam gaf? Was dat de enige verklaring voor het bloed en de pijn en de misselijkheid ? En moesten we het domweg als zodanig accepteren en op onze tanden bijten?

'Op mijn school hadden we geen gezondheidsleer en geen seksuele voorlichting om voor de jonge meisjes te doen wat hun ouders achterwege lieten. Iedereen moest alles zelf leren en ondervinden.

'Fatsoenlijke jonge vrouwen praatten niet over die dingen, zie je. Zo was mijn moeder opgevoed, en zo heeft ze mij opgevoed. Weet je dat ik in al die tijd dat ik bij mijn ouders woonde, mijn moeder niet één keer het woord "toilet", laat staan "wc" heb horen zeggen? Het was altijd "de badkamer". Toen ik nog klein was vroeg ik me altijd af waarom ze vond dat ze in het bad moest.

'Tot ik zindelijk was. hadden we een kindermeisje. Mijn moeder heeft nooit een luier verschoond. Kun je je dat voorstellen? Als ik waagde te zeggen dat ik moest plassen, verbeterde ze me onmiddellijk met: "Nee, je moet naar de badkamer, of zeg maar dat je je neus moet poederen." Je hebt geen idee hoe de meisjes en jongens me uitlachten als ik dat zei. Alle andere meisjes op de basisschool staken hun hand op en vroegen of ze naar het toilet mochten. Ik vroeg of ik naar de badkamer mocht. Ten slotte stopte ik daarmee, maar dat heb ik nooit tegen mijn moeder gezegd.'

Ze glimlachte.

'Eén keer werd ik erg kwaad op haar en bleef de verboden woorden opratelen: "urine, wc, penis, vagina..." Ze waste mijn mond uit met zeep.

'Maar goed.' ze zwaaide even met haar hand, 'het lijkt of ik bezig ben af te dwalen. Maar dat is niet zo. Ik probeer alleen je aan het verstand te brengen hoe jonge meisjes van jouw leeftijd aan zichzelf worden overgelaten om de ervaringen en trauma's te verwerken waarmee ze geconfronteerd zullen worden. Geen wonder dat zoveel meisjes in de problemen raken.'

Na nog eens diep adem te hebben gehaald ging ze verder. 'We zijn een samenraapsel van allerlei tegenstellingen. Daarom doen we zo vaak dingen waarover we zelf verbaasd staan. Er zijn diepe lagen van tegenstrijdige emoties in ons allemaal: in jou, Celeste, en zeker in mij.

'O, jee,' zei ze, en beet op haar onderlip, ik realiseer me net dat je misschien zo zult afknappen op wal ik je ga vertellen, dat we misschien nooit close zullen kunnen worden.'

'Ami, niet doen,' begon ik, maar ze stak haar hand op en schudde heftig haar hoofd.

'Daar kan ik me nu niet druk over maken. Ik mag niet egoïstisch zijn. Als dat het gevolg hiervan zou zijn - het zij zo. In ieder geval zou ik het gevoel hebben dat ik je alles had gegeven wat ik kon, alles wat mijn moeder mij niet gaf.'

Ze richtte zich op en haalde weer diep adem. Mijn hart bonsde wild. Om ons heen kwetterden de vogels, en ergens aan de rand van het landgoed begonnen de tuinlieden gras te maaien en struiken te snoeien. het monotone gedreun van hun elektrische apparaten leek op het gezoem van bijen.

ik was erg bevriend met een meisje uit mijn klas, Gail Browne. Ze was praktisch mijn enige echte vriendin. Bijna vanaf haar geboorte had ze slechte ogen. en toen ze twee was droeg ze al een bril. Ik was veel mooier dan zij. dat was bijna elk meisje, zelfs sommige jongens. Er was geen sprake van concurrentie als het om het uiterlijk ging, ook al was ik. zoals ik je verteld heb, zelf een laatbloeier.

'Helaas leek Gail op haar vader, een zwaargebouwde man met een brede neus, een bikkelharde kaak en dikke lippen. Zo lelijk was zij natuurlijk niet, maar ze had een onaantrekkelijk, zelfs mannelijk gezicht, en achter haar bril waren haar ogen altijd tranerig en rood. Maar ze had prachtig haar, wat de andere meisjes een volkomen verspilling vonden voor iemand die zo lelijk was. Ze verzorgde haar haar zelfs niet goed. zoals de andere meisjes deden, laat staan dat ze iels aan haar slechte huid deed.

'Ze had absoluut geen verstand van cosmetica, en haar moeder gaf haar weinig of geen advies. Ze leek niet op haar gemak als ze lippenstift gebruikte en koos altijd een kleur die niet bij haar paste. En ze deed het erg slordig, over de mondhoeken heen, en besmeurde zelfs haar kin.

'Ik raakte bevriend met haar omdat ze zo goed kon leren, en ik vond het leuk zoals ze me als een jong hondje volgde door de school. Ik veronderstel dat ik in haar ogen de beroemde vriendin was, en het deed me goed dat iemand tegen me opkeek. Ik kon op haar vertrouwen om me te helpen met mijn huiswerk, en als we samen studeerden, kreeg ik betere cijfers voor mijn repetities. Niets leidde haar af van het werk, zoals zoveel dingen mij afleidden.

'Maar goed, pas in de laatste helft van ons eerste jaar op high school begon ze vrouwelijke vormen te krijgen, en toen leek het letterlijk van de ene dag op de andere te gebeuren. Ik kreeg mijn figuur tenminste geleidelijk, op een zinnige manier. Je kunt je wel voorstellen hoe het was voor een meisje als zij. met een volkomen platte boezem, om plotseling veel grotere en beter gevormde borsten te krijgen dan de meeste andere meisjes, terwijl haar achterste uitpuilde, zodat ze geen van haar broeken en shorts meer aan kon. Ik herinner me nog dat haar moeder tegen mijn moeder zei dat het zoveel kostte om haar plotseling in nieuwe kleren te moeten steken.

'De jongens merkten het natuurlijk wel, maar omdat ze zo onaantrekkelijk was, toonden ze slechts geile, wellustige belangstelling. Ze maakten obscene grapjes over haar en plaagden haar wanneer ze maar konden. Ze noemden haar een duozakker. De enige manier om seks met haar te hebben was een zak over haar gezicht te trekken en dan over dat van jezelf. Zo lelijk was ze, zeiden ze. Het was een afschuwelijke, gemene grap. Ze waren walgelijk en wreed.

'Gail geneerde zich voor haar voluptueuze nieuwe lijf, en omdat die jongens haar zo misselijk behandelden, deed ze van alles om de aandacht af te leiden, waaronder het dragen van beha's die meer op een dwangbuis leken, en te grote wijde jurken, om haar vormen te verbergen.

'Ik maakte in dezelfde tijd die moeilijke periode van twijfel aan mezelf door. en het interesseerde me hoe zij dit alles verwerkte. Het duurde niet lang of onze huiswerkuurtjes werden persoonlijker. Ze was niet zo verlegen als het leek toen we over intieme dingen begonnen le praten. Ze vertelde me dat ze niet alleen een volwassen lichaam kreeg, maar ook innerlijk in de war was over haar nieuwe gevoelens.

'Ze bekende zelfs dat ze spontane orgasmen had, soms zelfs op school. Omdat ik dat zelf niet had meegemaakt was ik natuurlijk erg nieuwsgierig, en onze discussies werden stoutmoediger, diepgaander.

'Op een avond, toen we geacht werden voor een literatuurexamen te studeren, vertelde ze me dat ze masturbeerde. Ik herinner me dat ik gefascineerd was door haar beschrijving. Ik antwoordde dat ik dat nog nooit gedaan had, en ze keek me sceptisch aan. "Je moet het doen," zei ze. "Het is niet zo onnatuurlijk als je misschien denkt." Ze ging maar door, vertelde over sommige boeken die ze had gelezen en de dingen die ze had geleerd.

'Natuurlijk was ik opgetogen. Ik hing aan Gails lippen. Je bent zoekende als je woont bij ouders als die van mij, vooral bij een moeder als die van mij, en niet zo bevriend bent met de meisjes op school als je graag zou willen, en nog nooit een echte romantische ervaring hebt gehad met een jongen.

'Eindelijk legde ze haar schrift neer en stelde voor dat ik het nu, op datzelfde moment, zou doen. Ik herinner me dat ik me voelde of ik in een gigantische pot honing was gestapt. Alleen al de suggestie dat ik zoiets zou doen deed mijn hele lijf tintelen en verwarmde mijn geheime plekjes. Ik had het gevoel dat mijn armen en benen aan elkaar geplakt waren.

'"Het is gewoon een experiment met jezelf," zei Gail. "Zoveel stelt het niet voor."

ik begon mijn hoofd te schudden, en ze zei: "Ik zal het ook doen."

'"Eerst," ging ze verder, "moeten we ons uitkleden."

'Ze stond op en begon haar kleren uit te trekken, knoopte haar blouse los, ritste haar rok open. Toen stopte ze en keek naar mij. "Nou? Waar wachtje op, Ami? Je bent toch niet bang?" zei ze tartend.

ik was bang, maar wilde het niet laten merken, en ik haatte mezelf omdat ik bang was. Dus begon ik me ook uit te kleden. Toen Gail haar beha uittrok, zag ik geschokt hoe zwaar ze eigenlijk was, maar ze had een platte buik en mooie heupen. Met andere woorden, het leek allemaal in elkaar te passen om haar een lichaam te geven waarnaar elk meisje op school zou verlangen, zelfs ik.

ik zal niet op details ingaan van hetgeen erop volgde, maar ik voelde me zo weinig op mijn gemak en zo belachelijk, dat ik ermee ophield. Vooral toen ik zag hoe ze naar me keek, me observeerde. "Waarom hou je op?" vroeg ze. Ik antwoordde dat ik me belachelijk voelde, en ze trok een bezorgd gezicht. "Daar moetje overheen komen," zei ze. Ze verviel helemaal in de rol van lerares als het om dit soort dingen ging. Het was haar manier om de baas over me te spelen, zie je.

'Ik vond het vreselijk om me zo onzeker en ontoereikend te voelen. Zelfs Gail, de duozakker, was me in dit opzicht de baas. Die gedachte ging door mijn hoofd.

'En toen...' Ami zweeg even. Ze legde haar hand op haar borst. Het leek of ze geen lucht kreeg. Ze haalde diep adem voor ze verderging.

'En toen zei Gail dat ze me zou helpen.'

Ik hield mijn adem in terwijl ik naar Ami luisterde. De wereld leek te zwijgen en werd doodstil. Zelfs de maai- en snoeiapparaten verstomden.

'En ik hield haar niet tegen.' flapte Ami er ten slotte uit. Ze zweeg om mijn reactie te zien.

Toen ik niets zei en de uitdrukking op mijn gezicht niet veranderde, dacht ze dat ik het niet begrepen had, maar ik had me het tafereel dat ze beschreef al voor de geest gehaald en was voorbereid op hetgeen ze me vertelde. Dat maakte het daadwerkelijk horen van haar woorden minder traumatisch. Zo ging het altijd bij mij, en de meeste mensen interpreteerden mijn reacties als gebrek aan belangstelling terwijl ik in feite slechts vooruitdacht.

'Ik liet toe dat ze me aanraakte, me opwond.' bekende ze. 'Later bleef ze me geruststellen, me vertellen dat ik het moest beschouwen als een experiment, maar ik kon er niet omheen dat ze er nel zo van genoot als ik.

'Terwijl ze mij opwond, wond ze zichzelf ook op! In feite hadden we seks met elkaar.

'Die nacht kon ik niet slapen. Ik voelde een mengeling van schuldbesef en herinnerd genot. Ik dacht dat ik Gail nooit meer in de ogen zou kunnen zien. Ik dacht zelfs dat het beter zou zijn als ik niet langer haar vriendin was.

'Maar ik keek haar wél in de ogen en ik bleef haar vriendin, een tijd lang tenminste.

ik wilde er niet van genieten, en ik wilde het niet doen, maar ik deed het toch. Het leek gewoon spontaan te gebeuren, en natuurlijk, als dat het geval was, deden we het. Ik kreeg depressies door mijn schuldbewustzijn, mijn slaap werd verstoord door benauwende nachtmerries. Ik was ervan overtuigd dat er nu iets heel erg mis met me was. En toen... gebeurde er iets verschrikkelijks.'

'Wat gebeurde er dan?' vroeg ik toen ze lange tijd bleef zwijgen. Ik kon voelen hoe de duisternis zich sloot rond de beelden in mijn hoofd. Ik wilde het niet horen, en toch wilde ik het weten.

ik was me er niet van bewust dat Gail met een ander meisje bevriend was, op dezelfde manier als met mij. Eigenlijk waren ze geen vriendinnen zoals zij en ik. het was een jonger meisje, haar buurmeisje. Rhonda Lindsey, het veertienjarige zusje van een jongen van school, Oliver Lindsey. Ze had dezelfde seksuele dingen met haar gedaan, alleen walgde Rhonda Lindsey zo van zichzelf en zat ze zo in angst, dat ze het iemand vertelde die het weer iemand vertelde, tot het Oliver ter ore kwam, die Gail ermee confronteerde waar een heel stel van onze klasgenoten bij was. Het was een afschuwelijke scène, en ik herinner me dat Gail naar mij keek om haar te hulp te komen en haar te verdedigen, maar ik draaide me om en holde weg.

'Het was een enorm schandaal. Rhonda's ouders kwamen erachter en wierpen het haar voor de voeten, ledereen op school praatte erover, elke dag opnieuw, en ik was doodsbang dat ze het ook van mij zouden ontdekken. Gelukkig wist niemand hoe vaak Gail bij mij thuis was geweest, maar sommige meisjes begonnen vragen te stellen omdat ze wisten hoe ze me achternaliep en adoreerde. Maar voordat het zover kon komen... nam Gail een overdosis van haar moeders slaappillen. Voordat iemand besefte wat ze had gedaan, stierf ze. Ze had de hele inhoud van het flesje ingenomen, dus bestond er geen enkele twijfel dat het opzet was. Ieders aandacht was gericht op de verschrikking ervan. Oliver Lindsey toonde geen berouw, en evenmin vonden de meeste andere kinderen op school het erg voor haar.

'Weer een voorbeeld hoe wreed mannen kunnen zijn,' mompelde ze. Ze veegde een verdwaalde traan van haar wang en zoog lucht in haar longen. 'Geen mededogen, geen begrip, alleen maar vals en laaghartig geroddel. Iedereen scheen de scherpe tanden van een vampier le hebben, knagend op de nagedachtenis van Gail. De Brownes verkochten len slotte hun huis en vertrokken.'

'Dat vind ik heel erg.' zei ik. 'Het moet heel moeilijk voor je zijn geweest, maar ik hoop datje het jezelf niet verweet.'

'Dat heb ik geprobeerd. Ik sloot het allemaal weg, maar werd achtervolgd door de herinnering aan onze bijeenkomsten en aan wat ik had gedaan. Ik begon me zelfs af te vragen of ik niet de oorzaak van alles was, of Gails zelfmoord niet het gevolg was van het feit dat ik zo'n bereidwillige partner was geweest en haar daardoor op een ander meisje had afgestuurd.'

'Maar naar wat je vertelde was jij niet degene die het initiatief nam. Dat deed zij.'

'Dat weet ik. maar ik heb haar niet afgewezen, zoals ik had moeten doen. Mijn schaamtegevoel maakte het moeilijk om een goede relatie te krijgen met een jongen. Ik was altijd bang dat als ik met iemand uitging, hij onmiddellijk zou weten wat ik gedaan had. Je hoeft de avances van een jongen maar een paar keer af te wijzen, en je wordt er onmiddellijk van beschuldigd dat je lesbisch bent. Laat niemand ooit proberen dat tegen jou te zeggen!' waarschuwde ze. 'Reken maar dat ze dat zullen doen.

'Maar toen er een tijd voorbij was gegaan, begon ik afspraakjes te maken, en ten slotte leerde ik Wade kennen. Voor je het vraagt, hij weet er alles van," vervolgde ze. 'Maar Basil weet het natuurlijk niet. Als hij het zou weten, zou hij er iets walgelijks van fabriceren. Hij heeft zelfs bij wijze van grap voorgesteld dat ik seks zou hebben met een vrouw. Hij zei dat hij het kon regelen, als ik hem toestond om toe te kijken. Hij zei het toen hij dronken was, maar ik weet zeker dat hij het leuk zou vinden en iets dergelijks ook al gedaan heeft.

'Ze zijn zo verschillend.' ging ze verder, 'Wade en zijn vader. Soms denk ik dat het werkelijk mogelijk is dat een kind meer een kloon is dan de nakomeling van twee mensen. Natuurlijk geloof ik dat Basil vermoedt dat Wade niet zijn zoon is, al lacht hij om die gedachte. Hij zou het feit niet onder ogen kunnen zien dat zijn vrouw belangstelling had kunnen hebben voor een andere man, maar hij heeft van tijd lol tijd in een dronken bui die beschuldiging geuit. Het ergert Wade natuurlijk als hij dat doet, maar ik heb hem gezegd dat hij moet hopen dat het waar is.

'T ja,' zei ze, achteroverleunend, 'nu ken je alle familiegeheimen. Waar het op neerkomt is dat ik je wil doen inzien hoe ingrijpend en langdurig vergissingen in relaties, seksuele vergissingen, kunnen zijn.' Voor ze weer ademhaalde, voegde ze eraan toe: 'Ik wil dat je me belooft dat je Trevor Foley voortaan zult vermijden.

'Want,' ging ze verder, zich met opgeheven wijsvinger weer vooroverbuigend, 'vergis je niet in wat hij hierna zal doen. Hij zal proberen je een schuldig gevoel te geven, en dan zal hij op dat schuldgevoel inspelen en je weer verleiden.'

Ze knikte heftig toen ze dat voorspelde.

'Maak je daar niet ongerust over, Ami. Ik zal me niet schuldig voelen en ik zal zeker geen jongen toestaan seks met me te hebben omdat ik me schuldig voel,' zei ik vastberaden.

Ze nam me even onderzoekend op en glimlachte toen.

'Mooi zo. Want ik wil dat je een gelukkig mens wordt, een gezonde, gelukkige jonge vrouw.'

Ze zuchtte en keek om zich heen, maar ik kon zien dat ze naar niets in het bijzonder keek. Ze had zich in zichzelf opgesloten, luisterde naar haar eigen gedachten. Ik zag haar tranen tevoorschijn komen als gevangenen die stilletjes ontsnapten over een muur.

'Ami...'

'Je vindt me natuurlijk vreemd en eigenaardig en afschuwelijk nu je dit verhaal gehoord hebt.'

'Nee, echt niet.' Ze draaide zich om en keek me aan.

Ze glimlachte toen ze zag dat ik het oprecht meende.

'O, Celeste, je bent geweldig,' zei ze en omarmde me. 'Dank je. Dank je.'

Ze maakte zich van me los alsof ze bang was dat ik iets wellustigs zou bespeuren in haar omhelzing.

Ik pakte haar hand vast.

'Bedankt datje me je geheimen hebt toevertrouwd.' zei ik. Ze ontspande zich en lachte.

'Zo,' zei ze na een ogenblik zwijgen, 'zullen we al die narigheid en stommiteiten wegspoelen met een lunch in The Nest? dat is een populair restaurant op zondag. Ik heb trek in een kreeftensalade en een glas wijn en misschien een chocolademousse. Ga je aankleden. Het is een te mooie dag om te verspillen aan spijtgevoelens.' Ze keek me vragend aan. 'Oké?'

Ik glimlachte.

'Oké, Ami. Graag,' zei ik, en we liepen terug naar het huis.

'Ik wil niet graag klagen vanmorgen,' ging ik verder tijdens het lopen, 'maar mevrouw Cukor...'

'Wat heeft ze nu weer?'

'Ze moet een teentje knoflook in de wasmachine hebben gestopt toen ze het laken waste dat ze gisteravond op mijn bed legde.'

Onwillekeurig moest ik even lachen toen ik het haar vertelde.

'Heus? Heeft ze dat echt gedaan?'

Ik knikte.

'O, jee. Ik zal het laten vervangen terwijl we lunchen. Waarom gaat dat mens niet bij een circus werken?'

Misschien denkt ze dat ze dat al doet, dacht ik, maar ik zei het niet hardop.

Ami schudde haar hoofd.

'Je hebt gelijk dat je erom lacht. Wc moeten het leven van de vrolijke kant bekijken. Eigenlijk is het heel grappig.'

Ze had het verbluffende vermogen om nare dingen te vergeten en van het ene moment op het andere vrolijk en uitbundig te worden. Ik kwam tot de conclusie dat ze een emotionele kameleon was, die zich aan elke omstandigheid kon aanpassen, waar ze ook was en wat ze ook deed. Iedereen die ons zag toen we The Nest binnenkwamen, vooral als ze haar zagen, zou denken dat de gebeurte- nissen gisteravond bij ons thuis pure fictie waren. Ze kende veel mensen die hier op zondag kwamen lunchen, maar slechts één vrouw. Joy Stamford, een roodharige vrouw met een rond gezicht, had het lef haar op de man af te vragen of het verhaal dat ze die ochtend gehoord had waar was.

'Die jongen van Foley is gisteravond van je dak gevallen en heeft zijn schouder gebroken?'

Ami knipperde zelfs niet met haar ogen en haar glimlach verdween geen seconde van haar gezicht.

'Het was zo stom, Joy, het is niet de moeite om erover te praten. Ik weet zeker dat de Foleys zich zo generen dat ze een winterslaap gaan houden.'

'Wat is er dan gebeurd?' drong Joy aan. Ze speelde een spelletje voor de twee andere vrouwen aan haar tafel.

'We weten het niet precies. We hoorden tumult, en toen vond Wade hem op de grond liggen en belde een ambulance.'

Alle vrouwen keken naar mij.

Ami zag op wie ze hun aandacht richten.

'En die arme Celeste verkeert net zo in onwetendheid als ieder ander. Misschien was hij gewoon een gluurder.' ging ze verder. 'Zijn verdiende loon. Hoe is de kreeftensalade vandaag? Ik heb er een hekel aan als hij zo vlezig is.'

'O, hij is heerlijk," zei een van de andere vrouwen, waarna we naar onze eigen tafel gingen. Onderweg flirtte Ami net zoals ze overal deed waar ze kwam.

'Weetje.' zei ze, glimlachend en knikkend naar iedereen die naar ons keek, 'je moet nooit laten merken hoe overstuur je bent, want daar hopen ze op, dat is wat ze willen zien. Ze genieten van andermans narigheid. Je accepteert hun valse opmerkingen en leidt ze een beetje af en lacht, en op die manier frustreer je ze. Ik weet hoe ik ze aan moet pakken. Het is het kringetje van mijn moeder. Ik heb in hun wereld verkeerd en in hun land geleefd en hun taal gesproken.

'En dat zul jij ook kunnen. Celeste. Je zult er zelfs nog beter in zijn dan ik, dat weet ik zeker,' zei ze en bestelde onze kreeftensalade.

Eerder op de avond, voordat we gingen eten zoals Wade had voorgesteld, ging mijn telefoon. Maar het was niet Trevor, zoals ik verwachtte, maar Waverly.

'Hij heeft nogal pijn.' zei hij, 'en hij vroeg me jou in zijn plaats te bellen. Ze houden hem onder verdoving, maar hij wist zijn verzoek eruit te krijgen alsof het de laatste wens was van een stervende,' zei Waverly overdreven dramatisch. 'Je moet zijn gipsverband eens zien!' ging hij verder. 'Hij zal voorlopig niet kunnen rijden, en hij zal ook niet naar je kamer kunnen klimmen.'

'Zeg tegen hem dat ik hoop dat hij gauw beter wordt,' antwoordde ik.

'Oké. Als je wilt kan ik je morgen meenemen om hem te bezoeken. Hij is thuis. We kunnen meteen na school erheen gaan.'

ik kan niet. Ik heb rijles en daarna pianoles.'

'En overmorgen?'

'Ik kan niet.' zei ik slechts.

'Dal is niet erg aardig. Hij heeft zijn leven geriskeerd om jou te zien en bovendien heeft hij mijn feest in de steek gelaten.' Ik kon me zijn ondeugende glimlach voorstellen.

'Naar wat ik erover gehoord heb, heeft hij zijn leven geriskeerd door naar jouw feest te gaan,' kaatste ik terug, en Waverly lachte.

'Hé, ik wilde je alleen maar even laten weten dat ik bereid ben je op alle manieren van dienst te zijn. Met alles waarvan je denkt dat het je een beetje kan helpen,' zei hij met een niet te miskennen seksuele ondertoon.

'Ik zal eraan denken als ze me vragen de vuilniszak buiten te zetten. Bedankt voor je telefoontje.'

Ik hing op voor hij kon antwoorden, maar ik wist zeker dat zijn oren gloeiden.

Ondanks alles en ondanks Ami's waarschuwingen had ik medelijden met Trevor, en ik was vast van plan een manier te vinden om hem te bezoeken, als het ook maar enigszins mogelijk was. Ik wist niet zeker hoe zijn  ouders gereageerd hadden en wie ze de schuld gaven. Ik wilde het niet nog moeilijker maken dat het al was, vooral niet voor Wade, maar onwillekeurig vroeg ik me af wat voor verhalen er nu over mij verzonnen zouden worden.

Alsof ze mijn gedachten kon horen, belde Lynette Firestone een paar minuten later. Ik was net aan mijn huiswerk begonnen.

'Hoi,' zei ze, en voor ik zelfs maar hallo kon zeggen, ging ze verder. iedereen praat over wat er gisteravond bij jullie huis met Trevor gebeurd is. Was hij dronken? Heb je hem binnengelaten of is hij gevallen toen hij probeerde in je kamer te komen? Had je hem uitgenodigd?' Ze zweeg geen moment en vroeg in één adem door.

'Hoe kom je aan mijn telefoonnummer?' vroeg ik. Ik wist zeker dat Trevor het haar niet gegeven had, en vroeg me af of Waverly bij wijze van grap mijn telefoonnummer aan iedereen uitdeelde.

'Je nicht heeft het aan mijn moeder gegeven.' antwoordde ze. 'Ze wilde dat we vriendschap zouden sluiten, dat je een vriendin nodig zou hebben, vooral nu.'

Waarom vond Ami het zo belangrijk dat ik bevriend raakte met Lynette Firestone, een van de minst populaire meisjes op school?

'Dus vertel het me maar. Wat is er nu echt gebeurd?' drong ze aan.

'Ik heb vanmorgen pas gehoord dat er iets gebeurd is. Ik heb die hele tijd geslapen. Bedankt voor je telefoontje.'

'Hè?' hoorde ik nog toen ik ophing.

Even later kwam Ami me waarschuwen dat ik me moest kleden voor het diner. Ze had Wade overgehaald met ons naar een van de duurste in steak gespecialiseerde restaurants te gaan.

'Vanavond heb ik vlees nodig,' verklaarde ze. 'Ik moet even aansterken.' Ze deed of ze haar biceps spande, lachte, en ging zich toen zelf aankleden.

Toen we samen de trap afliepen, kwam Wade uit de zitkamer, en tot onze verbazing zagen we zijn vader naast hem.

'Fa heeft besloten vanavond met ons mee te gaan,' zei Wade. De uitdrukking op zijn gezicht en de toon waarop hij het zei lieten duidelijk blijken dat het uitsluitend Basils idee was.

Ami verstarde en haar lippen verstrakten.

'Geen discussie over wat er gisteravond hier gebeurd is, Basil. Dat is afgedaan.'

'Daar ben ik van overtuigd.' Hij glimlachte naar haar, maar richtte zijn ogen snel op mij, en zijn glimlach vertelde me precies wat hij dacht.

Voor de eerste keer sinds mijn komst hier voelde ik dat er gevaar dreigde.