13

Er is een stilte gevallen. Nicole zit aantekeningen te maken; wat ik niet goed begrijp, want ze neemt ons gesprek op.

Na een tijdje kijkt ze me aan en vraagt: ‘Kun je wat meer vertellen over de relatie met je broer?’

‘Met Niels?’

‘Nee, met Rob.’

‘Liever niet.’

Er verschijnt een begripvolle blik in haar ogen. ‘Is hij nog steeds niet terug van zijn wereldreis?’

Ik schud mijn hoofd.

‘Denk je dat hij ooit nog terugkomt?’

‘Ik praat liever niet over mijn broer.’

‘Waarom niet?’

‘Dat is te persoonlijk,’ zeg ik. ‘En te pijnlijk.’

‘Oké.’ Nicole zet een streep op het papier, alsof ze iets wil afsluiten. ‘Laten we het dan over je nieuwe leven hebben.’

==

Dankzij Axel kreeg ik een uitgebreide vriendenkring. We zaten met z’n allen te blowen in zijn appartement of we gingen uit in nachtclubs, waar we dansten in felgekleurd licht.

Dat ik een tijdje op straat had geleefd, intrigeerde mijn nieuwe vrienden.

‘Waar leefde je dan van? Zakkenrollen?’ vroeg Fabian, een van Axels beste vrienden.

‘Nee, natuurlijk niet. Er zijn ook eerlijke manieren om aan geld te komen,’ zei ik. ‘Ik trad op.’

‘Op straat? Stond je te zingen op straat?’ Eline, zijn vriendin, keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

Ik knikte, en zij zei: ‘Wauw. Dat je dat durfde.’

‘Ja, gek hè? Ik vond het eng om met Axel in kroegen te gaan optreden, maar op straat was het anders.’

‘Anoniemer?’

‘Ik denk het. Ik was iemand anders in die tijd. En ik had honger.’ Er viel een respectvolle stilte.

‘Cool,’ zei Fabian ten slotte. ‘Jammer dat je daar geen beelden van hebt. Als je zoiets op YouTube zet, krijg je vast veel views.’

‘Tja, een mobieltje was op dat moment iets boven mijn budget,’ zei ik, en zij lachten.

Ik vroeg me af of ik kon vertellen dat ik de BlackBerry die ik aldoor gebruikt had, gejat had, maar ik besloot dat voor me te houden. Opeens herinnerde ik me dat Laura Mahmoud en mij had gefilmd toen we ‘Homeless’ zongen. Zou ze die opname nog hebben?

Ik pakte mijn telefoon en zocht het nummer van het hotel waar ze werkte op.

Toen ik het had gevonden, bedacht ik me. Ik kon net zo goed bij haar langsgaan.

==

Laura zag er niet uit alsof ze het druk had. Een beetje verveeld stond ze achter de receptie in een tijdschrift te bladeren. Haar gezicht klaarde op toen ze mij zag.

‘Romée! Hoe is het met je?’ Ze kwam achter de balie vandaan en omhelsde me. Daarna nam ze me uitgebreid op. ‘Wat zie je er goed uit. Ik heb je een tijd niet gezien, zeg.’

‘Ik woon nu bij Axel, die vriend naar wie ik op zoek was.’

‘Mooi,’ zei ze. ‘Heb je zin in koffie?’

We dronken koffie in het kantoortje achter de receptie, waar ik in een ander leven bij de verwarming had gezeten.

Nadat ik had verteld hoe ik Axel had gevonden, viel er een stilte. Toen ze bleef zwijgen, vroeg ik hoe het met haar ging, in het besef dat ik eigenlijk niets van haar wist.

‘Gaat wel,’ zei ze. ‘Het is niet zo druk in het hotel. Al een tijdje niet, vandaar dat ik jou wel stiekem een kamer kon geven. Maar als het zo doorgaat, ben ik bang dat ik mijn baan verlies.’

‘Dat is kut.’

‘Ja…’ Met een somber gezicht roerde ze in haar koffie.

‘Als het zover komt, heb ik tips genoeg voor gratis slaapplekken,’ zei ik, in een poging grappig te zijn.

Het werkte, ze moest lachen. ‘Waar woon je nu?’

‘Aan de Da Costakade.’

‘Hier om de hoek, wat leuk. Zullen we vaker afspreken? Wat is je telefoonnummer?’

Dat herinnerde me aan de reden van mijn bezoek.

==

Laura had het filmpje van ‘Homeless’ nog. Ze appte het naar me en ik bekeek het zodra ik thuis was.

Het geluid was goed, en de beelden ook. Ik had me niet veel van mijn openluchtoptreden voorgesteld, maar het klonk geweldig. Laura had wisselend op mij, Mahmoud en het publiek ingezoomd.

Ik vergrootte het beeld en keek naar Mahmouds magere, vriendelijke gezicht. Hoe zou het met hem gaan?

Opeens voelde ik me schuldig dat ik niet meer moeite had gedaan om hem te vinden.

Ik keek naar mijn eigen witte, schrale gezicht op het filmpje, naar het slordige haar onder de wollen muts en mijn zwaar ogende postuur door al die lagen kleding, en ik begreep niet hoe ik toen had kunnen denken dat ik er goed uitzag.

Maar mijn stem was dik in orde. Het nummer klonk droevig, met een ondertoon van berusting. De omlijsting van de troosteloze Kinkerstraat en onze zwerversuitstraling maakten het filmpje, al zeg ik het zelf, ontroerend.

Dezelfde middag zette ik het op YouTube.

==

De weken gingen voorbij. Ik leefde in een roes waarin ik voortdurend nieuwe mensen leerde kennen met wie ik muziek maakte en uitging. Ik deed een poging om Mahmoud te vinden, maar toen dat niet lukte, vergat ik hem weer.

Tot mijn verrassing werd het filmpje van ons optreden goed bekeken. Ik was al half vergeten dat ik het online had gezet, tot Fabian erover begon.

‘Je hebt onwijs veel views,’ zei hij enthousiast. ‘Iedereen deelt het. Mensen vinden dit mooi, het is anders, authentiek. Je wordt beroemd!’

Ik pakte mijn telefoon en keek hoeveel views ik inmiddels had. Meer dan honderdvijftigduizend.

‘Te gek,’ zei Axel, die over mijn schouder meekeek. ‘Honderdvijftigduizend man die jou hebben horen zingen. Moet je je voorstellen hoeveel mensen dat zijn als je ze bij elkaar zet. In Ahoy gaan zestienduizend mensen, in het GelreDome dertigduizend. Zie je het voor je, Romée?’

Ik probeerde het. Om eerlijk te zijn zag het er vrij beangstigend uit.