3

Ik zocht mijn heil zoveel mogelijk buitenshuis. In tegenstelling tot zo’n beetje al mijn leeftijdsgenoten ging ik graag naar school. Al had ik, behalve Evy, geen echte vrienden, ik was daar honderd keer liever dan thuis.

Aan het begin van de derde klas meldden Evy en ik ons aan voor de toneelgroep van school. Evy kon goed toneelspelen. Ik had daar geen interesse in, maar omdat er ook veel aan musical werd gedaan en ik op school zangles kon krijgen, gaf ik me toch op. Mijn ouders vonden zangles aanstellerij en zonde van de tijd. Tijd die ik beter aan mijn huiswerk kon besteden.

Ik vertelde ze dus maar niets, deed alsof ik les had als we na school repeteerden en nodigde ze nooit uit om een voorstelling bij te wonen.

Het eerste wat mijn zanglerares mij leerde was naar mijn buik toe te ademen. Dat zou niet alleen mijn zang ten goede komen, maar ook mijn geest.

Als je gespannen bent houd je onbewust je adem vast, waardoor er minder zuurstof naar je hersenen stroomt, legde ze uit, wat vaak de oorzaak is van depressiviteit. Wie goed ademhaalt, gooit ballast weg en ontspant. We zuchten niet voor niets als het tegenzit.

==

Het was een te gek jaar. Ik maakte nieuwe vrienden, en de belangrijkste was Axel. Hij was een jaar ouder dan ik. Een paar dagen na mijn vijftiende verjaardag leerde ik hem kennen, op het schoolfeest. Ik had daar gezongen.

Niet op het podium, dat durfde ik toen nog niet, maar later op de avond, toen ik met een slok op de microfoon had gepakt. Natuurlijk mocht er geen alcohol geschonken worden op schoolfeesten, maar bijna iedereen had wat naar binnen gesmokkeld in onschuldig ogende frisdrankflesjes.

Ik zong ‘Nobody’s Wife’ van Anouk en de groep die zich om me heen verzamelde werd steeds groter. Ze zongen stukken mee, moedigden me aan en klapten luid toen ik klaar was. Daarna kwam Axel naar me toe.

‘Dat was goed,’ zei hij. ‘Echt goed.’

Ik lachte maar wat, zo verlegen door zijn compliment dat ik niet wist wat ik moest zeggen.

Axel stond op school bekend om zijn muzikaliteit. Hij schreef zelf nummers en liet die op schoolfeestjes horen. Hij was niet de hunk van de school, maar ik vond hem erg leuk. Misschien door de manier waarop hij zijn haar uit zijn ogen streek, of door zijn lachje, waarbij hij zijn hoofd altijd een beetje schuin hield. Hij had die avond ook opgetreden en ik had vol bewondering naar hem geluisterd. En toen was hij dus naar me toe gekomen.

‘Je stem heeft soul. Hij is gevoelig en toch krachtig. Voor dit soort nummers heb je bite nodig. Ik ken geen meisjes die zoiets aankunnen. Echt heel tof.’

‘Nou, dank je,’ zei ik. ‘Jij speelt te gek.’

‘Hou je van gitaar?’

Ik knikte. ‘Ik wou dat ik zelf kon spelen, maar ik heb nooit muziekles gehad.’

‘Maar je hebt vast zangles.’ Axel ging op de rand van het podium zitten en klopte op de plek naast zich.

Toen ik erop probeerde te komen greep hij mijn arm en trok me omhoog.

‘Nee, ik heb nooit zangles gehad. Mocht niet van mijn ouders,’ zei ik.

‘Serieus? Waarom niet?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘School.’

‘Aha.’ Hij schudde meewarig zijn hoofd. ‘Alsof er niets anders in het leven is.’

‘Precies.’

Hij nam een slok uit een plat metalen flesje en gaf het vervolgens aan mij. Zonder te vragen wat erin zat, zette ik het aan mijn mond. De inhoud was sterker dan ik had verwacht en brandde zich een weg langs mijn slokdarm naar beneden, waar het spul mijn maag begon lastig te vallen. Ik vertrok geen spier.

‘Ben jij de enige thuis die van muziek houdt? Heb je broers of zussen?’ vroeg Axel.

‘Mijn vader luistert graag naar muziek en mijn moeder kan best goed zingen, maar ze doet er niets mee. Ik heb twee broers boven me. Rob is helemaal niet muzikaal. Hij wil journalist worden en reizen.’

‘En je andere broer?’

‘Als je met muzikaal bedoelt dat iemand een liedje kan boeren, dan is Niels misschien wel muzikaal.’

Axel schoot in de lach. ‘Dus je bent een loner. Dat ken ik. Daarom heb ik vrienden gezocht die een instrument bespelen. Kunnen we samen een beetje jammen.’

‘Cool. Ik heb geen vrienden die dat doen.’

‘Zin om een keer samen te spelen?’ vroeg hij, en ik knikte.

==

Axel was vastbesloten het te gaan maken in de muziekwereld. Hij zong goed en speelde geweldig gitaar en piano.

Op een middag nam hij me mee naar zijn huis. Zijn ouders werkten overdag, dus we hadden het rijk alleen.

We gingen naar zijn kamer en daar liet hij me een melodie horen die hij zelf had geschreven. Hij pakte zijn gitaar, en met zijn haar half voor zijn gezicht begon hij te spelen.

Het intro raakte me. Het was alsof het instrument me toesprak en gevoelens blootlegde die ik liever verborgen hield.

Ik knipperde met mijn ogen en hoopte dat Axel niet zou zien dat ik geëmotioneerd was. Halverwege het nummer stond hij op en gaf me pen en papier.

‘Schrijf het op,’ zei hij. ‘Schrijf de woorden erbij.’

Wezenloos keek ik naar het kladblok. ‘Ik weet niet hoe. Ik heb nog nooit een nummer geschreven.’

‘Noteer gewoon wat er in je opkomt, het maakt niet uit wat. Later kun je schaven en schrappen. Ik ga beneden iets te eten halen. Waar heb je zin in?’

‘Doe maar wat,’ zei ik, mijn blik gericht op het papier.

Het was vreemd, maar zodra Axel de deur uit was, kwamen de woorden als vanzelf. Alsof ze ergens diep vanbinnen hadden liggen wachten op een goed moment om naar buiten te komen.

Na een tijdje kwam Axel terug met cola en chips. Het verbaasde me dat hij dat zomaar mocht pakken terwijl zijn ouders niet thuis waren. Ik was bang dat hij er problemen mee zou krijgen, maar hij lachte en verzekerde me dat zijn ouders het niet erg vonden.

Hij ging naast me zitten en keek wat ik geschreven had. Even voelde ik me erg ongemakkelijk, maar hij knikte enthousiast, stelde hier en daar een wijziging voor en deed een voorstel voor de volgende strofe. De rest van de middag werkten we samen aan de tekst, en toen we klaar waren nam Axel plaats achter zijn keyboard en begon te spelen.

Hij knikte me toe en daardoor aangemoedigd begon ik te zingen.

‘Dit is geweldig,’ zei Axel met glinsterende ogen. ‘Echt te gek! Weet je, Romée, de meeste muziek die in de top 40 staat is niet van binnenuit geschreven, maar gefabriceerd om een hit te worden. Jij hebt net iets echts gemaakt, iets wat je vóelt. En je zingt fantastisch. Die rifjes! Je zou naar het conservatorium moeten gaan.’

Tot dat moment had ik er niet zo over nagedacht wat ik later wilde doen, maar opeens zag ik de toekomst kristalhelder voor me.

‘Ja,’ zei ik, ‘dat wil ik ook.’

Hij pakte mijn hand, trok me overeind en legde zijn handen op mijn heupen. Ik voelde het gewicht ervan, de warmte, de liefde. Dat laatste had ik al eerder gezien, in zijn ogen en in zijn gebaren, maar ik dacht dat dat kwam doordat we samen muziek maakten, wat een intieme sfeer creëerde.

Axels mond kwam dichterbij en een paar seconden lang wist ik niet wat ik moest doen. Toen duwde ik hem zachtjes maar beslist van me af.

Hij liet zijn handen langs zijn lichaam vallen, draaide zich om en pakte zijn gitaar. Hij begon te spelen alsof er niets was gebeurd. Mij kostte het wat meer moeite om de vanzelfsprekendheid en vertrouwdheid waarmee we met elkaar omgingen terug te vinden.

De volgende keer dat we elkaar zagen deed hij heel normaal. Ik was opgelucht dat ik mijn nieuwe vriend niet meteen weer was kwijtgeraakt.