Er deed zich geen geschikt moment voor. Om eerlijk te zijn deed Helena bij het verstrijken van de dagen ook weinig moeite om Fabiens doel na te streven. Ze had haar aandacht veel te veel op Sebastian gericht, op zijn goede eigenschappen, op alles wat ze aan zijn zijde zou hebben gewonnen - en alles wat ze zou mislopen wanneer het tijd werd tot daden over te gaan, de dolk te stelen en ervandoor te gaan.

Ze wist hoeveel dagen haar nog overbleven, en precies hoeveel uren; ze was vastbesloten om eruit te halen wat ze maar kon.

Als het 's ochtends mooi weer was, gingen ze uit rijden - hij leek het zelfs als vanzelfsprekend te beschouwen, tenzij de regen een spaak in het wiel stak. Ze was te dankbaar voor alle ogenblikken van pure vrede om zich over zijn wat al te ridderlijke houding te beklagen, waardoor het normaal was geworden dat ze met hem meeging.

Maar ondanks het feit dat ze het niet prettig vond om als vanzelfsprekend te worden behandeld, zoals hij scherpzinnig had geconstateerd, was ze toch teleurgesteld dat hij de volgende avond niet op haar deur klopte. En ook niet de avond daarna.

De volgende ochtend, toen ze bij hun terugkomst van de stallen zoals gewoonlijk de kortere weg door de kleine salon namen, bleef ze na even aarzelen staan om hem aan te kijken.

Hij stopte en keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aandachtig aan.

'Ik... jij...' Ze hief haar kin. 'Je bent niet meer bij me gekomen.'

Was één keertje genoeg geweest? Een verontrustende gedachte - net zo verontrustend als de gedachte dat hij de ervaring niet tevredenstellend had gevonden.

Ze kon niets uit zijn gezicht of zijn ogen opmaken. Na een paar teilen antwoordde hij: 'Niet omdat ik dat niet graag wil.'

'Waarom dan?'

Hij leek na te denken over de klank van haar stem en de verwarring die ze hem had getoond, en zuchtte toen. 'Mignonne, ik ben in dit soort dingen wat meer ervaren dan jij. Die ervaring geeft me het idee - die garandeert me dat als we eraan toegeven, ik steeds meer zal... willen, en zal verwachten dat ook te krijgen.'

Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem strak aan. 'En dat is verkeerd?'

Hij hield haar blik vast. 'Door te krijgen wat ik wil, ontneem ik je alle kans zelf te besluiten of je mijn hertogin wilt worden.' Zijn stem verhardde. 'Als jij mijn kind draagt, zal het geen vraag meer zijn. en zul jij geen keus meer hebben. Dat weet je net zo goed als ik.'

Dat was waar, en ze accepteerde het. Maar... Ze hief het hoofd en dacht na over wat ze op zijn gezicht kon lezen. 'Weet je zeker dat jouw... houding niet net zo goed berust op de hoop dat ik eh... ongeduldig zal worden en je snel en overeenkomstig jouw wensen antwoord zal geven?' zei ze met een klein gebaartje.

Hij lachte, maar het klonk cynisch, niet geamuseerd. 'Geloof me, mignonne, als ik druk op je zou willen uitoefenen om met me te trouwen, dan zou ik het zeker niet op die manier aanpakken.' Hij keek haar recht aan. 'De mate van ongeduld die jij ervaart is niets vergeleken met de... kwellingen die mij teisteren.'

Ze zag het in zijn ogen - dat roofzuchtige verlangen - en ze voelde het in het schild dat hij weer liet zakken om haar opnieuw buiten te sluiten, ik vind het niet prettig dat ik de oorzaak van je kwellingen ben. Er moet toch een manier zijn...'

Hij legde een hand om haar gezicht, hief het naar hem op en hield haar met zijn blik gevangen. 'Voordatje dat idee verder uitwerkt, bedenk dan eerst dat als er zo'n mogelijkheid bestond, ik die zou kennen en er zeker gebruik van zou hebben gemaakt. Maar om mijn kwellingen te doen afnemen... nee, die zijn maar op een manier te verhelpen. En voordat je het vraagt, nee, ik heb je niet verteld hoe ik naar je verlang, want dat zou ook een vorm van dwang zijn.' Hij keek haar zoekend in de ogen. ik wil dat je met me trouwt omdat je ernaar verlangt mijn vrouw te worden, mignonne - en om geen enkele andere reden. Voor zover me dat gelukt zal ik geen druk op je uitoefenen om te besluiten wat je wilt, en ik zal op geen enkele wijze je gevoelens proberen te manipuleren. Ik zal je zelfs beschermen tegen de druk die anderen misschien op je willen uitoefenen.'

'Maar waarom dan? Waarom heb je zoveel geduld als je zo graag wilt dat ik je hertogin wordt?' Gezien zijn karakter was het heel belangrijk dat te weten.

Zijn lippen krulden zich tot een cynisch lachje. 'Ik wil er wel iets voor terug. Maar wat mijn geduld betreft vraag ik maar een ding.' Zijn ogen waren heel blauw toen hij haar aankeek. 'Ik wil dat het simpele antwoord dat je me uiteindelijk zult geven, jóuw antwoord zal zijn, mignonne. Niet een antwoord dat logisch voortvloeit uit het afwegen van de voordelen tegen de nadelen, maar een antwoord dat echt voortvloeit uit jouw verlangen.' Hij hield even op en zei toen nog: 'Kijk in je hart. mignonne - daar zul je het antwoord vinden.'

Zijn laatste woorden weergalmden in haar hoofd. Om hen heen heerste stilte. Ze bleven elkaar aankijken, en sloegen toen hun ogen neer. Hij boog het hoofd.

'Dát is wat ik van je verlang, en ik heb er heel veel voor over om dat van je te krijgen.' Zijn woorden raakten heel zacht haar mond. ik wil dat je me een oprecht antwoord geeft, een antwoord dat eerlijk is tegenover jezelf - en tegenover mij.'

Sebastian kuste haar ook al wist hij dat het onverstandig was, dat hij duur zou moeten betalen voor dit genot. Voor het feit dat hij eraan toegaf om haar gerust te stellen, om alle ideeën die hem niet aanstonden uit haar hoofd te vagen. Hij zou ervoor moeten betalen, maar zij was te onschuldig om te weten hoe hoog die prijs was - de inspanning die het hem zou kosten om na één kus op te houden en haar te laten gaan.

Haar lippen openden zich onder de zijne; zonder enige aarzeling nam hij haar mond, ving haar zinnen, en hield ze met een wetende hand omvat.

Hij hield haar in zijn armen, warm, zacht en vol leven. De belofte van haar kus spiegelde zich af in de weelde van haar stevige lichaam en de sensuele spanningen in haar rug. Hij wist te voorkomen dat hij er zijn voordeel mee deed. of munt te slaan uit het feit dat niemand op hen stond te wachten omdat ze een halfuurtje eerder terug waren gekeerd, en dat ze zich in een afgelegen salon bevonden. En te negeren dat ze, als hij dat wilde, hier en nu de zijne zou willen worden.

Het was inderdaad een pure kwelling, want hij had maar weinig ervaring met de demonische kwellingen van onbevredigde wellust. In dit geval, nu het om haar ging, kwam het laten zegevieren van zijn wellust niet eens ter sprake. Hij had besloten zijn gevoelens te onderdrukken en het beest in hem achter slot en grendel te houden. Voorlopig. En zich voorgehouden dat ze op deze manier uiteindelijk voorgoed de zijne zou zijn. Helemaal van hem alleen.

En dat ze dan precies zo zou zijn als hij haar graag wilde.

Tot in het diepst van haar ziel.

Hij was een fijnproever; hij wist hoe perfect ze zou aanvoelen wanneer hij haar eenmaal onder zich had. Hij kende alle beloften en hij wilde ze allemaal. Hij wilde haar helemaal.

Haar hartstocht. Haar toewijding. Haar liefde.

Alles.

Hij wilde toeslaan en haar gewoon nemen. Wat hij echt wilde, kon hij niet nemen.

Dat moest worden geschonken.

Zijn wilskracht en wellust kwamen met elkaar in botsing waardoor zijn humeur, toch al nooit zo goed te beteugelen, onder spanning kwam te staan. Het zou niet lang duren voordat zijn ware aard zou zegevieren.

Met een diepe kreun trok hij zich terug en wachtte tot het gebons in zijn aderen zou afnemen. Hij keek naar haar en zag haar zinnen en haar verstand terugkeren nu hij haar weer de kans had gegeven.

Haar wimpers fladderden en werden opgeslagen. Ze keek hem vlak aan met haar kristalheldere ogen. Het was goed te zien dat ze verward was en nog steeds niet zeker van zijn bedoelingen.

Ze knipperde met ha^r ogen en sloeg ze neer.

Zijn hand lag nog steeds onder haar kin en hij tilde haar gezicht op zodat hij haar kon aankijken.

Haar ogen straalden niet meer zo. Hoewel ze hem kalm aankeek, waren de wolken teruggekomen. Meteen lieflachje nam ze haar kin van zijn hand en liet een kus over zijn vingers glijden.

'Kom.' Ze trok zich uit zijn omarming terug. 'We kunnen ons maar beter bij de anderen voegen.'

Hij liet haar gaan. Ze draaide zich om naar de deur. Hij moest de aandrang onderdrukken haar terug te roepen en haar ronduit te vragen wat haar dwarszat. Na een heel korte aarzeling volgde hij haar.

Hij wilde haar vertrouwen, hij wilde dat ze hem alles zou opbiechten. Maar ook dat kon hij niet afdwingen. Want alles goed en wel, zij mocht dan niet zeker van hem zijn, hij was nog minder zeker van haar.

In veel opzichten verliep Helena's bezoek beter dan hij had gehoopt. Thierry en Louis waren allebei enthousiaste jagers. In dit seizoen wemelde het in het struikgewas - meer dan genoeg om hen bij hem uit de buurt te houden. Marjorie en Clara hadden vriendschap gesloten; ze wisten zich blijmoedig zelf te vermaken en lieten het maar al te graag aan hem over Helena te vermaken.

Dat had alles perfect moeten maken. Jammer genoeg was Helena de enige die zich niet in zijn plannen wilde inpassen.

Hij wist niet zeker of ze hem zou accepteren - en hij begreep al helemaal niet waarom dat zo was.

Maar het had iets met die verdomde brieven te maken.

'Breng je het grootste deel van je tijd hier door?'

Hij keek op van de pagina die hij zogenaamd zat te ontcijferen en keek haar aan toen ze wat doelloos door het vertrek liep. Het 'hier' sloeg op zijn studeerkamer; ze had ervan afgezien zich samen met Marjorie en Clara gezellig samen in de zitkamer terug te trekken en kwam hem afleiden terwijl hij wat werk probeerde te verzetten. 'Meestal wel. Het is een prettig grote kamer-en ik heb hier vrijwel alles bij de hand wat ik maar wil.'

is dat zo?' Ze keek naar het grootboek waarmee hij bezig was.

Hij capituleerde, sloeg het dicht en schoof het opzij. Het was niet dringend. Niet als hij het met haar vergeleek.

Ze glimlachte, glipte om het bureau en leunde ertegenaan toen hij zijn stoel naar achteren schoof.

'Je hebt me gevraagd waarom ik al die jaren geleden in de kloostertuin was, maar je hebt me nooit verteld wat jij daar deed.'

ik viel van de muur.'

'Nadat je uit de kamer van Collette Marchand was vertrokken.'

'Ach ja - de onvolprezen Collette.' Hij moest even glimlachen bij die herinnering.

Een zwarte wenkbrauw werd hooghartig opgetrokken. 'Nou?'

'Het ging om een weddenschap, mignonne.'

'Een weddenschap?'

'Je herinnert je nog wel dat ik in de tijd dat ik Parijs onveilig maakte, een stuk jonger was, en heel wat wilder.'

'Met dat jongere wil ik wel instemmen, maar waar ging de weddenschap om die je noodzaakte je op de muren van het klooster te wagen?'

'Ik moest voor het einde van de week mademoiselle Marchand een bepaalde oorring zien te ontfutselen, een nogal uniek exemplaar.'

'Maar ze zou twee dagen later vertrekken - feitelijk vertrok ze de dag najouw bezoek al.'

'Dat klopt - en dat maakte deel uit van de uitdaging.'

'Je hebt dus gewonnen?'

'Natuurlijk.'

'En wat heb je ermee gewonnen?'

Hij glimlachte. 'De overwinning zelf natuurlijk. En wat het nog mooier maakte, was dat ik een Frans edelman overwon.'

Ze schraapte haar keel en schoof het luchtig terzijde, maar er lag een merkwaardig afwezige blik in haar ogen. 'Heb je Parijs lang onveilig gemaakt?'

'Een jaar of acht, negen - toen jij nog vlechtjes droeg.'

Hmm. Ze zei het niet hardop maar ze dacht het wel - dat kon hij aan haar gezicht zien. En hij zag haar gezicht betrekken en haar ogen verduisteren.

Hadden de brieven iets van doen met zijn voormalige heldendaden in Frankrijk? Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit met een van de Daurents de degens had gekruist.

Hij bleef haar nog even aankijken en zag hoe ze haar demonen te lijf ging. Ze was zo aan zijn nabijheid gewend geraakt dat ze haar masker liet vallen wanneer ze haar aandacht niet op hem had gericht of zich niet van hem bewust was. Hij zag genoeg om zijn hand naar de hare uit te steken. 'Mignonne...'

Ze schrok op. Ze was vergeten waar ze was. Heel even ving hij een glimp op van... ontzetting, doodsangst, overkoepeld door intens en doordringend verdriet. Voordat hij erop kon reageren had ze haar masker weer opgezet en wierp ze hem een veel te opgewekt en broos lachje toe.

Hij pakte haar hand steviger beet in de verwachting dat ze op de vlucht zou slaan.

Bijna zonder nadenken overtroefde ze hem. Ze zette zich tegen het bureau af en liet zich op zijn schoot glijden. 'Eh bien - als je toch klaar bent met werken...'

Zijn lichaam reageerde meteen; het zachte, wanne, onmiskenbaar vrouwelijke gewicht dat zich zo vol vertrouwen neerzette, bracht zijn demonen aan het kwijlen. Terwijl hij de grootste moeite had zich in te houden, trok zij haar hand los en draaide zijn gezicht naar zich toe.

En legde haar mond op de zijne.

Ze kuste hem verlangend en traag, met een zo vurig verlangen dat het niet geveinsd was, want hij voelde het net zo.

Hij had haar zijn woord gegeven dat hij haar niet zou manipuleren; toen ze hem dieper meesleepte in de kus, hem in het genot van haar mond trok, besefte hij dat hij er wijs aan zou hebben gedaan van haar dezelfde gelofte te vragen.

Zijn armen sloten zich om haar heen en vlak daarop zocht zijn hand haar borst.

Hij kon haar geruststellen, haar laten genieten, zich door haar te laten afleiden. Maar hij wist wat hij had gezien en dat zou hij niet vergeten.

Bitterzoet. Zo waren Helena's volgende dagen. Bitter wanneer ze aan Ariele en Fabien dacht, en aan de dolk die ze moest stelen. En aan het verraad dat ze zou plegen. Zoet in de uurtjes die ze met Sebastian doorbracht; in zijn armen voelde ze zich die vluchtige ogenblikken veilig en beschermd, en bevrijd van Fabiens duistere betovering.

Maar zodra ze uit zijn armen was, formeerden zich de duistere wolken van de werkelijkheid weer boven haar hoofd. Het werd steeds moeilijker om haar bezwaarde hart te verbergen.

Sebastian had hen voor een week uitgenodigd, maar de week verstreek en niemand scheen zich er iets van aan te trekken of over weggaan te gaan praten. De winter had zijn greep op de velden en lanen verstevigd, maar op Somersham waren er laaiende vuren en gezellige kamers, en meer dan genoeg afleiding om iedereen bezig te houden.

Buiten stierf het jaar; binnen leek het voorname huis zich te ontplooien en tot leven te komen. Zelfs al was Helena er niet rechtstreeks bij betrokken, de toenemende opwinding en de blijde verwachting die voortvloeide uit de talloze voorbereidingen voor het vieren van het kerstfeest en de erbij horende samenkomst van de familie konden haar niet ontgaan.

Clara bleef maar glimlachen en gretig vertellen wat deze gewoonte had te betekenen, of uit te leggen waar de takken en hulst vandaan kwamen waarmee de vertrekken werden versierd, en welke geheime ingrediënten voor haar kerstpunch werden gebruikt.

Steeds weer moest Helena uiterlijk een gevoel van blijde verwachting tonen terwijl ze vanbinnen de wanhoop nabij was.

Na dat zenuwslopende moment in zijn studeerkamer, toen ze zo benieuwd was geworden hoe en wanneer hij de dolk van Fabien had gewonnen - want nadat ze er lang en diep over had nagedacht was ze tot de conclusie gekomen dat Sebastian hem wel op die manier in zijn bezit moest hebben gekregen - en waarin ze bijna zover was gekomen dat ze hem alles had opgebiecht, deed Sebastian haar verbaasd staan door haar met allerlei verhalen over zijn voorouders, zijn familie en zijn jeugd te vermaken. Kortom met verhalen over zijn eigen leven.

Verhalen die hij nooit aan iemand anders had verteld, dat wist ze wel zeker.

Zoals over die keer dat hij vast was komen te zitten in een grote eik bij de stallen en zich had moeten laten vallen om weer beneden te kunnen komen. Hoe bang hij toen was geweest. En hoeveel hij van zijn eerste pony had gehouden, en hoe verdrietig hij was geweest toen het dier doodging.

Niet dat hij haar dat laatste met zoveel woorden had verteld. Hij was gewoon opgehouden en abrupt van onderwerp veranderd.

Als het niet zo doorzichtig was geweest dat hij zijn uiterste best deed om doorzichtig te zijn, had ze zich misschien afgevraagd of hij gewoon niet anders kon, ondanks zijn gelofte en zijn vaste bedoeling niet op haar gevoelens te spelen. Maar alles wat hij vertelde, zei hij onomwonden en soms onwillig, alsof hij met alles wat hij was zijn hele verleden en de daaruit voortvloeiende toekomst aan haar voeten wilde leggen. Hij had niet alleen openlijk met haar over de prijzenswaardige dingen, maar ook over de minder fraaie zaken gesproken, en zonder zich in te houden, alsof hij erop vertrouwde dat ze het zou begrijpen en hem vriendelijk zou beoordelen.

Wat ze ook deed.

De dagen gleden kalmpjes voorbij en ze raakte nog dieper onder zijn bekoring en begon er nog wanhopiger naar te verlangen dat ze alles wat hij haar bood kon opeisen.

Terwijl ze wist dat het er nooit van zou kunnen komen.

Ze verlangde er wanhopig naar hem alles te kunnen vertellen over Fabiens plannetje, maar al die mooie verhalen verhulden geen moment welk soort man hij was. Meedogenloos en onverbiddelijk. Hij en Fabien moesten op een gegeven ogenblik rivalen zijn geweest - een andere verklaring leek haar niet mogelijk. Als ze hem het hele verhaal vertelde, hem de brieven liet zien... dan zou het alleen maar menselijk zijn dat hij zou geloven dat ze al die tijd de pion van Fabien was geweest maar dat ze nu, nadat ze met eigen ogen had gezien welk een schitterend leven als zijn hertogin binnen haar bereik lag, naar hem wilde overlopen.

Hij had haar duidelijk gemaakt wat hij van haar verwachtte, en hij had ook duidelijk gemaakt dat hij niet wilde dat ze op zijn aanzoek inging vanwege de materiële voordelen die het haar zou opleveren. Na het vertrouwen dat hij in haar had getoond, kon ze zijn aanzoek niet accepteren, hem de brieven laten lezen, om zijn bescherming vragen en hem voor de rest van zijn leven laten twijfelen over haar ware redenen.

En veronderstel eens dat hij haar niet wilde helpen? Veronderstel eens dat ze hem alles zou vertellen en hij haar alle hulp zou ontzeggen? Wat als hij en Fabien een zodanige relatie hadden dat hij haar volledig zou afwijzen?

Ze zou dan nooit de dolk in handen krijgen, en Ariele...

Ze kon het niet riskeren hem alles te vertellen.

Dus zag ze de ene dag na de andere verstrijken en zag het moment waarop ze de dolk zou moeten stelen, onverbiddelijk dichterbij komen. Koppig hield ze zich aan haar laatste beetje verzet vast en weigerde zich die laatste kostbare momenten in de warmte van Sebastians gezelschap en in de veiligheid van zijn armen te laten ontnemen.

Haar laatste uurtjes van geluk.

Wanneer ze eenmaal van Somersham was gevlucht en hem had verlaten, zou een deel van haar leven voorgoed voorbij zijn. Niemand zou ooit nog zoveel voor haar kunnen betekenen als hij; niemand zou ooit zijn plaats kunnen innemen.

In haar hart - daarin had hij gelijk gehad. Het antwoord op zijn vraag was daar al gegraveerd - ze wist hoe die luidde.

Ze wist ook dat ze nooit de kans zou krijgen het hem te vertellen.

Zelfs wanneer ze uit rijden gingen, lachten, met elkaar praatten, of samen met hem een wandelingetje om het enorme huis maakten. bleef het schuldgevoel en een dreigend voorgevoel van een naderend verlies haar boven het hoofd hangen. Ze hield de duisternis op afstand en sloot het in een hoekje van haar geest weg, maar het was er wel.

Het enige wat haar speet was dat ze elkaar nooit meer zouden liefhebben. Hij gedroeg zich nobel, en zij was niet zo onaardig om er bij hem op aan te dringen - dat recht had ze niet. Ze kon niet van hem nemen wat haar alleen rechtens toekwam als ze de bedoeling had zijn vrouw te worden. Nee, zo was het beter, en beslist verstandiger.

Maar ze treurde nog steeds om het verlies van de eenheid die ze hadden gedeeld. Pas nu begreep ze wat het woord 'intimiteit' inhield: de daad had haar dieper getroffen dan ze had verwacht, en op de een of andere manier op een ander niveau een band tussen hen gesmeed. Nu ze dat genot had mogen smaken, zou ze er altijd naar blijven verlangen.

Ze wist dat het nooit meer zou gebeuren.

Ze had echter geen andere keus. Ariele was haar zusje, en haar verantwoordelijkheid.

Sebastian sloeg haar gade. Hij liet zich niet door haar lachjes en haar glimlachjes om de tuin leiden. Want daarachter werd ze steeds kwetsbaarder, en het licht in haar ogen verduisterde met de dag. Hij probeerde haar op alle mogelijke manieren aan te moedigen hem te vertrouwen; hij probeerde haar op allerlei verstandelijke manieren te benaderen. Alleen emotioneel...

Ondanks alles kon hij het niet opbrengen haar onder druk te zetten, niet langer alleen uit gebrek aan zelfverzekerdheid maar gewoon omdat hij. uitgerekend hij die zich nooit aan een daad had onttrokken uit vrees de ander te moeten kwetsen - het niet kon opbrengen haar te kwellen

Ook niet als zij hem wel kwelde.

Hij betwijfelde of ze wist dat hij het wist, en betwijfelde of ze enig idee had hoeveel hij te zien kreeg wanneer ze nadenkend voor zich uit staarde - totdat ze zich realiseerde dat hij haar gadesloeg en haar masker weer opzette, compleet met haar glimlachje.

Het kwam door de brieven, hij wist het zeker. Ze lagen nog steeds op haar kleedtafel, weggestopt achter haar juwelenkistje. Wanneer ze veilig beneden was, was hij een aantal keren haar kamer binnengegaan en had gekeken of ze er nog waren. Beide brieven gaven duidelijk aan dat ze keer op keer waren gelezen en weer dichtgevouwen. Hij was in de verleiding gekomen, heel erg, maar hij had ze niet gelezen.

Nog niet.

Als ze hem niet snel in vertrouwen nam, zou hij dat wel doen.

Hij had gewild dat ze hem genoeg zou vertrouwen om het hem uit zichzelf te vertellen, maar dat was niet gebeurd. Hij begon nu te vermoeden dat ze dat nooit zou doen. Daardoor bleef hij zich afvragen wat - of wie - zo machtig was en zoveel gezag over haar hart had dat ze zo'n absolute gehoorzaamheid konden oproepen.

En zo'n onwankelbare toewijding.

' Villard zegt dat-ie niet in zijn kamer ligt.'

Helena hield door de ramen van de bibliotheek haar blik gericht op het winterlandschap. Hier en daar kwam wat bruin door de rijp die zich over de landerijen had gelegd. Louis had haar daar alleen aangetroffen; ze had zich daar teruggetrokken om Sebastian de gelegenheid te geven wat zaken af te handelen die nogal dringend waren, zoals hij had toegegeven.

Louis sloot zijn hand om haar bovenarm en rammelde haar bijna door elkaar. 'Je moet het nu snel doen! Luister je?' Toen ze niets zei, bracht hij zijn gezicht vlak bij het hare. 'Hoor je me?'

Ze was doodstil geworden, maar nu draaide ze het hoofd om en keek Louis recht aan. 'Laat me los.'

Haar stem klonk zacht, vlak, onaangedaan. Er lagen eeuwen van commanderen in opgesloten.

Louis ging verstaan en liet haar los. 'We hebben bijna geen tijd meer.' Hij keek om zich heen om te controleren of ze inderdaad alleen waren. 'We zijn hier al meer dan een week. Ik heb horen vertellen dat er over een paar dagen familieleden worden verwacht. Wie zal zeggen wanneer St. Ives geen geduld meer heeft en besluit dat we moeten vertrekken?'

'Dar zal niet gebeuren.'

Louis humde. 'Dat zeg jij. Maar als de familie er eenmaal is...' Hij wierp een blik op Helena. 'Er wordt over een huwelijk gesproken, wat je had kunnen verwachten, maar mij staat het niet aan. Met dat getreuzel daag je het lot uit. Je moet die dolk te pakken zien te krijgen - vanavond nog.'

ik heb je al gezegd dat die zich in zijn studeerkamer moet bevinden.' Helena draaide het hoofd om en keek hem koel aan. 'Waarom pak jij hem niet?'

'Dat zou ik wel willen, maar oom heeft nadrukkelijk gezegd dat jij het moet doen, en ik begrijp denk ik wel waarom,' zei hij schokschouderend.

'O ja?'

'Als jij de dolk steelt, zal St. Ives er geen gewag van maken. Hij zal geen openlijke beschuldigingen uiten en niet proberen in het openbaar wraak le nemen, omdat hij niet zal willen dat men aan de weet komt dat hij door een vrouw werd overtroefd.'

'Juist ja.' Helena draaide zich weer om en ze keek weer naar de gazons. 'Vandaar dus dat ik het moet doen.'

'Oui - en het moet snel gebeuren.'

Helena voelde het net dichttrekken. Ze voelde de druk van de mazen. Ze zuchtte, ik zal er vanavond naar op zoek gaan.'

Ze wachtte tot alle klokken middernacht hadden geslagen en ging toen pas op pad. Zelfs nu nog was ze er niet zeker van dat Sebastian uit zijn studeerkamer was vertrokken, maar ze kon halverwege de trap over de leuning kijken om te zien of er licht onder de deur van de kamer scheen. Vastbesloten liep ze haar kamer uit - ze was niet zo dom om te gaan sluipen maar liep met flinke pas en vol vertrouwen de gang uit, waarbij ze wel op de loper bleef om het geluid van haar voetstappen te dempen.

De gang kwam op een lange galerij uit. Ze bereikte de hoek, sloeg die om naar de foyer bovenaan de trap...

En liep tegen een muur van spieren en botten op.

Ze snakte naar adem. Sebastian wist haar te grijpen voordat ze achteruit kon deinzen.

'Wat...' In het zwakke licht van de onverduisterde ramen zag ze dat hij in een zijden kamerjas was gehuld, en ze vermoedde dat er weinig anders onder zat. Ze sperde haar ogen open en legde haar handen ongewild op zijn borst toen hij haar tegen zich aan trok. Ze keek op en zag zijn blik op haar gericht.

Ze zag een van de bruine wenkbrauwen omhoog gaan. 'Mignonne.'

Waar wilde je naartoe ? Hij vroeg het niet hardop, maar de woorden hingen in de lucht en waren duidelijk in zijn aandachtige blik te lezen.

Ze haalde diep adem en voelde haar borsten tegen zijn borstkas zwellen. 'Wat doe jij hier?'

Hij keek haar aan. 'Ik kwam naar jou toe.'

En jij? nodigde hij haar zwijgend uit.

Het feit dat zijn geduld in ieder geval op één punt aan zijn eind was gekomen, was duidelijk aan zijn harde gelaatstrekken te zien. In het zwakke licht waren ze nog scherper omlijnd en gaven duidelijk zijn met de grootste moeite ingehouden verlangen te zien. Onder haar handen vertelde zijn lichaam hetzelfde verhaal: de dikke, warme spieren stonden strak van verlangen.

ik was...' Op weg naar jou toe? Dat zou een leugen zijn. Ze bevochtigde haar lippen en keek naar de zijne. 'Ik wilde je zien.'

De woorden waren nog niet uit haar mond of hij verzegelde hem met de zijne. Het was een woeste, intense kus, een eerlijke waarschuwing voor wat er te gebeuren stond.

Ze schoof haar armen omhoog en sloeg ze om zijn hals. Ze verwelkomde die kus en kuste hem net zo heftig terug.

Dat verdomde plannetje van Fabien moest nog maar een nachtje wachten.

Gretig liet ze zich voor een laatste nacht vol hartstocht in Sebastians armen glijden.

Ze had hem ook willen zien, op deze manier, om deze reden. Ze had nog een laatste kans gewild om hem te tonen wat hij voor haar betekende, zelfs al kon ze hem dat nooit vertellen en zou ze hem nooit de woorden kunnen zeggen die hij zo graag wilde horen. Maar ze kon het hem wel op een andere manier vertellen.

Sebastian verbrak de kus die hem al volledig buiten zichzelf had gebracht. Zelfbeheersing - een goeie grap. Hij had gedacht dat de ervaring die hij in de loop der jaren had opgedaan ervoor zou zorgen dat hij zijn hartstocht meester kon blijven, zelfs wanneer die hem volledig in de greep had.

Twee minuten, en ze had alle zelfbeheersing die hij bezat in vlammen doen opgaan. Opzettelijk.

Hij hield haar in zijn armen gekneld en zij drukte zich tegen hem aan met haar zachte welvingen, haar weelderige lippen, de plagende vingertjes die over zijn wang gleden, het dalen en rijzen van haar borsten tegen zijn lijf - het was de flagrante lokroep van de sirene, zo oud als de wereld.

Haar ogen keken hem vanonder haar halfgeloken oogleden fonkelend aan.

Het zij zo.

'Jouw kamer.' Zijn stem was schor van verlangen. 'Kom mee.'

Hij liet haar los, sloeg zijn hand om de hare en liep met grote stappen naar haar kamer. Verder durfde hij haar niet aan te raken. Hij moest zich haasten als hij op tijd de afzondering van haar kamer wilde bereiken. Ze liep snel en zonder protest met hem mee. Ze wilde net zo graag.

Ze kwamen bij haar deur die hij wijd opengooide. Ze liep naar binnen en hij liep achter haar aan.

Hij duwde de deur achter zich dicht maar liet haar geen moment met zijn ogen los. Hij hoorde de deur in het slot vallen; op hetzelfde moment draaide ze zich naar hem om en schonk hem haar madonnalachje.

Hij stak zijn armen uit. 'Kom hier. Laten we elkaar beminnen.'

De lamp op haar kleedtafel was laag gedraaid. Zelfs bij die zwakke verlichting kon hij het licht dat op haar gezicht en in haar ogen straalde, onmogelijk verkeerd begrijpen. Hij liep zonder erbij na te denken naar haar toe. Hij was gebiologeerd door wat hij op haar gezicht kon lezen, alles wat ze hem liet lezen. Hij nam haar handen in de zijne, bracht ze naar zijn schouders, liet ze daar liggen, liet zijn handen om haar middel glippen en trok haar tegen zich aan.

Hij boog zijn hoofd naar het hare. 'Je moet het zeggen als ik je pijn doe, mignonne.'

Haar vingers gleden in zijn haar. 'Zover komt het niet.'

Hun monden vonden elkaar en zogen zich aan elkaar vast - alle pretentie over rationeel denken, over controle, verdween in hel niet. Ze drukte zich tegen hem aan, zoog hem diep in de verhitte holten van haar mond, plaagde hem met haar tong, en nodigde hem wellustig uit haar te plunderen, zich aan haar te goed te doen, zich aan haar te verlustigen. Ze volgde hem op de voet, en iedere stap bracht hen dieper in de maalstroom van wellust, in de draaikolk van lichamelijke en emotionele energie die rondom hen ontbrandde.

Ze werden tot op de bodem van een wereld gezogen waarin hartstocht en wellust heersten.

Hij was uitgehongerd; ze moedigde hem brutaal aan haar te verslinden. Hij verlangde alles en zij verleidde hem het te nemen. Hij wilde haar zo volledig bezitten dat ze er nooit meer aan zou twijfelen dat ze van hem was - en zij daagde hem uit, lokte hem, joeg hem voort; ze wilde dat hij zou doen waar hij zin in had.

Het duizelde hem, hij verbrak de kus en voelde zijn kamerjas van zijn schouders glijden. De wellust brandde als een sensuele vlam onder zijn huid. Ze spreidde haar handen over zijn huid alsof ze het kon voelen, alsof ze het zich voor de geest probeerde te halen, alsof ze het vuur wilde aanwakkeren. Met zwoegende borst keek hij naar haar gezicht, en zag de vrouwelijke verwondering toen ze besefte hoeveel macht ze over hem had. En hij zag precies wanneer het bij haar begon te dagen hoe ze die macht kon benutten. Die geboeide blik zei genoeg.

Haar mond vertrok. Ze keek omlaag, en liet één hand langzaam van zijn borstkas naar zijn lendenen zakken. Hij moest zijn kiezen op elkaar klemmen bij die vederlichte aanraking en een kreun verbijten toen ze hem streelde en daarna haar hand om hem heen sloot.

Hij zag haar glimlach verbreden.

En dacht dat hij zou sterven toen ze met haar duim over de kloppende top streek.

Hij stak zijn handen naar haar uit en besefte ineens dat ze nog steeds volledig gekleed was. Hij wist dat hij pas tevreden zou zijn als ze naakt onder hem lag, en duwde haar achteruit naar het bed. Ze hield zich aan zijn zij vast terwijl haar andere hand hem omvat hield. Ze keek naar hem op toen hij haar tegen de zijkant van het bed drukte. Hij kuste haar intens, liet zijn demonen los om haar te plunderen, en bracht zijn vingers naar haar veters.

Hij wist haar binnen een paar minuten van haar lijfje, haai- hoepelrok, en haar onderrokken te ontdoen; bij een andere vrouw zou hij misschien hebben getreuzeld en alles een beetje hebben gerekt. Maar bij haar kon hij niet wachten, wilde hij ook niet wachten.

Toen stond ze met uitzondering van haar mooie chemise naakt voor hem - de laatste barrière lussen zijn huid en de hare.

Hij stopte. Ze had al eerder naakt voor hem gestaan; later zou ze naakt onder hem liggen. Maar nu...

Hij wist zijn demonen in toom te houden, keek om zich heen, overwoog de mogelijkheden, en zag toen wat hij nodig had. Wat ze allebei nodig hadden.

Hij keek op haar neer toen ze haar hand weer om hem heen sloeg; hij deed zijn ogen dicht en liet zijn hoofd achterover vallen. En kreunde.

Helena vatte dat op als een instemming om met haar attenties verder te gaan. De laatste keer had ze geen kans gekregen hem te verkennen. Dit keer had ze zich die kans niet laten ontglippen. Ze hield hem teder vast terwijl ze hem wreef en met hem speelde.

Bij iedere beweging voelde ze de spanning in zijn rug toenemen. Ze voelde de groeiende kracht in haar hand nog harder worden.

En ze besefte hoeveel genot ze hem met haar aanraking bezorgde. Ze nam zich voor hem nog meer genot te bezorgen.

'Genoeg.' Hij sloot zijn hand om haar pols en trok haar hand van hem af. Zijn donkere, brandende blik vond de hare. 'Het is nu mijn beurt om jou te vereren.'

Tot haar verbazing deed hij een stapje naar achteren, draaide zich om en nam haar mee naar de andere kant van de kamer, naar een hoog raam zonder gordijnen. Buiten vroor het en was de hemel kristalhelder. Zwak en zilverachtig maanlicht stroomde naar binnen en viel in een grote plas op het donkere tapijt.

Hij bleef midden in de lichtstraal staan en trok haar naar voren zodat het licht vol op haar viel. Zijn blik was niet op haar gezicht maar op haar lichaam gericht dat schuil ging onder het dunne laagje zijde. Hij keek en keek -- en zijn brede mond krulde zich vol sensuele tevredenheid.

'Perfect.'

Hij ging op zijn knieën voor haar liggen. Vanwege hun verschil in lengte was zijn hoofd op gelijke hoogte met haar borsten.

Ze keek op hem neer en een hand kwam omhoog om door zijn haar te halen. Hij liet zich nog wat zakken, tilde beide handen op en sloot ze om haar borsten. Haar ogen vielen dicht en haar lichaam boog zich, waarmee ze hem wellustig uitnodigde haar te strelen.

Dat deed hij, eerst zachtjes, maar toen haar borsten zwollen en hard werden, veranderde zijn aanraking in bezitterigheid. Toen sloten zijn vingers zich om haar tepels en snakte ze naar adem. Hij kneep erin en rolde de opgezette knopjes voordat hij ze losliet.

Voordat hij zich dichter naar haar toe boog, hief hij zijn gezicht en vroeg om een kus.

Ze kuste hem, drong diep in zijn mond door, werd door zijn hitte verzwolgen, voelde al haar zinnen in die vloedgolf van behoefte wegzakken. Ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem stijf tegen zich aan. Hij kneedde haar borsten en daarna gingen zijn vingers weer op zoek. vonden hun doel en knepen en knepen tot haar knieën slap werden en ze in elkaar zakte.

Ze liet zijn mond los, liet haar hoofd achterover zakken en hoorde zichzelf een kreetje slaken.

Hij kwam wat overeind; met de handen om haar middel gesloten hield hij haar staande terwijl hij met zijn brandende, vochtige lippen en met geopende mond kusjes over haar kaak liet glijden, en omlaag langs haar hals totdat ze zich op het plekje vastzogen waar haar hartslag als een razende klopte. Hij zoog en likte en liet zijn mond verder naar beneden gaan.

Over de zwelling van haar ene borst.

Het voelde alsof hij haar met zijn mond brandmerkte, alsof hij dwars door het dunne laagje zijde brandde. Ze hijgde en klemde haar hand om zijn schedel om hem tegen zich aan te persen. Ondeugend en ervaren liet hij zijn lippen er kwellend en plagend over heen en weer glijden om ze dan weer op haar huid te drukken.

Vlak voordat ze haar verstand weer genoeg bij elkaar had om te protesteren, perste hij zijn mond op haar borst en begon te likken, steeds weer om het topje van haar borst. Hij laafde zich eraan totdat de zijde vochtig aan haar verhitte huid kleefde. Toen sloot hij zijn mond heel langzaam over het pijnlijke puntje, krulde zijn tong eromheen en liet hem over het gekwelde knopje raspen.

Ze zoog woest haar adem in en liet het vervolgens langzaam ontsnappen. Ze voelde de spanning in zich opbouwen. Hij liet de borst los en herhaalde net zolang de subtiele kwellingen op het andere verwaarloosde puntje tot haar beide borsten in brand stonden en zwaar en vol en gespannen aanvoelden.

De zijde verschoof en viel stil in het donker; ze keek omlaag en zag hoe zijn grote handen zich om haar beide zijden sloegen en haar chemise strak over haar middenrif trokken om het daar op zijn plaats te houden. Hij zakte door zijn knieën en legde zijn mond erop. Hij zoog heel licht, likte haar en proefde haar dwars door de zijde heen.

Hij volgde de lijn van haar ribben, haar middel, haar navel, alsof hij zijn terrein in tekening wilde brengen. Haar borsten deden nog steeds pijn. maar de hitte verspreidde zich steeds meer naar beneden. Het volgde zijn intieme aanraking en drong diep in haar door.

De ene hand viel stil op haar rug toen hij zijn mond op haar buik drukte. Toen liet hij zich op zijn hurken zakken, greep haar heupen en trok het hemdje zo strak dat hij haar vrijelijk kon besnuffelen en provocerend het holletje van haar navel kon aftasten. Dat intieme gebaar, zo heet, nat en ruw, maar verhuld in zijde, bracht haar aan het huiveren.

Zijn handen gleden over haar heupen, dwaalden rond, naar beneden en gingen toen onder haar chemise omhoog waarbij ze zachtjes de achterkant van haar dijen streelden voordat ze zich bezitterig om de halve manen van haar billen sloten.

Ondertussen drukte hij zijn mond tegen haar buik en tastte die steeds indringender met zijn tong af. Hij bewoog zijn vingers, kneedde haar billen en hield haar gevangen opdat hij net zoveel van haar kon genieten als hij maar wilde.

Dat bleek wel, vooral toen hij zich zo ver omlaag bewoog dat hij zijn neus in het holletje lussen haar dijen kon duwen. Ze hield met een kreetje haar adem in, greep met beide handen zijn hoofd en liet haar gespannen vingers door zijn haar gaan. Hij trok zijn hoofd uit haar handen, en ging iets naar achteren om zijn knieën tussen haar beide voeten te wringen waardoor hij haar benen verder uit elkaar duwde.

Nog verder. Ze keek omlaag en sloeg hem gade terwijl hij het driehoekje van zwarte krulletjes bestudeerde dat bovenaan haar dijen onder de zijde doorschemerde. Toen boog hij zich naar voren en legde zijn hete mond op het plekje. Ze knelde zijn hoofd weer tussen haar handen en klauwde met haar vingers in zijn haren toen zijn tong haar raakte. Ze voelde zijn vingers bezitterig bewegen en toen liet hij haar iets achterover zakken, hield haar stevig vast, en deed zich aan haar tegoed.

En allemaal dwars door de zijde. De gladde stof voegde iets extra's toe aan het gevoel, iets extra's dat over haar toch al zo gevoelige huid schuurde. Hij likte en zoog en proefde; ze was gezwollen, vochtig, en werd snel nat. Ze hield zich met gesloten ogen aan hem vast en haalde raspend adem. Ze deed haar ogen een stukje open en zag zijn hoofd tegen haar aan bewegen en haar adoreren.

Door haar hele lijf kronkelde fel een spiraaltje van spanning maar het leek zich nog nergens aan vast te kunnen klampen. Hij drukte genot op haar en ze zoog het op en voelde het tot in haar botten doordringen. Ze voelde hoeveel genot hij beleefde aan het genot dat hij haar schonk, aan het feit dat hij haar mocht vereren, precies zoals hij had gezegd.

Ze keek op toen hij harder drukte en dieper proefde. Voordat haar ogen dichtvielen zag ze een glimp van schaduwen op de ruit. Ze keek en besefte na een ogenblikje dat ze naar zichzelf keek, naar een beeld waarin ze vaag werd weerspiegeld, waarin de hele scène in de maneschijn door een lamp die een stukje achter hen stond werd beschenen. Ze stond niet van opzij in de ruit afgebeeld, en ook niet van voren, maar ergens ertussenin.

Het maanlicht scheen dwars door het spiegelbeeld - het was alsof ze zich door eenzelfde zijden sluier zag als die haar lichaam voor zijn ogen verhulde. Maar ze kon genoeg zien, genoeg om haar lichaam te onderscheiden dat achterover boog in zijn handen, naar de slanke zuilen van haar benen die wijd uit elkaar waren geduwd, waardoor haar voeten maar net de grond raakten.

En ze zag hem voor zich, naakt, de sterke spieren van zijn schouders in het maanlicht, zijn bruine haren tegen haar blanke huid gedrukt, en zag dat hij zich voortdurend bewoog terwijl hij haar liefhad. En haar genot bezorgde.

Ze stond nog steeds te kijken toen hij zich terugtrok, zijn wang tegen haar dij aan legde, en haar gewicht iets verplaatste zodat hij haar met één hand kon ondersteunen. De adem bleef haar in de keel steken toen ze omlaag keek; hij ging met zijn vrije hand naar de donkere kloof tussen haar gespreide benen, keek op en hield haar blik gevangen, ook toen hij zijn hand bewoog en daarna een in zijde gewikkelde vinger in haar schoof, eerst langzaam, maar dan gedecideerder, en nog dieper, totdat zijn hand door de samengepropte zijde haar gezwollen vlees raakte. Hij oefende wat druk uit en ze haalde raspend adem.

En keek naar het raam.

Ze zag hem nog eens naar het heuveltje kijken en voelde toen hoe zijn lange vingers zich ontkrulden, de stof spreidden, haar plooien spreiden, en ze zover uit elkaar duwden dat hij het kloppende knopje van haar verlangen blootlegde dat teder door de zijde werd afgeschermd.

Hij duwde zijn vinger weer diep in haar, boog toen het hoofd, drukte zijn mond tegen haar meest gevoelige plekje, en begon te zuigen.

Het genot schoot als een golf door haar heen. Het rees omhoog, hield haar in zijn greep en maakte dat ze mijlenver omhoog werd geschoten.

Ze spatte in zijn handen in duizenden stukjes uiteen en voelde zijn mond heet op haar vlees en zijn harde vinger in haar op het moment dat haar botten smolten. Ze voelde hem binnen in haar bezig terwijl hij haar likte en daarna weer aan haar zoog. De tweede climax die met een vernietigende kracht door haar lichaam schoot, overspoelde haar als een vloedgolf.

Vanuit de verte hoorde ze een gesmoorde kreet, en ze realiseerde zich vaag dat die van haar kwam.

Dwars door al die wervelende verwondering, door de afgenomen hitte, door het langzaam afzakkende genot was ze zich ervan bewust dat hij zich van haar losmaakte. Zijn hoofd kwam omhoog, zijn vinger werd teruggetrokken uit de verhitte omklemming van haar lichaam. Hij trok voorzichtig het hemdje tussen haar benen uit. bleef haar ondersteunen en trok haar tegen zich aan zodat haar lichaam langs het zijne omlaag gleed en haar gespreide benen op hem kwamen te rusten.

Zijn hand ging omhoog en werd om haar gezicht gelegd. Hij hield haar stevig vast en kuste haar gulzig.

Zijn boodschap kwam duidelijk over. Dit was nog maar een voorproefje geweest.

Het verlangen roerde zich en kwam opnieuw tot leven; ze kuste hem terug, proefde haar eigen smaak op zijn lippen, en kuste hem nog harder.

Ze probeerde haar hand tussen hen in te krijgen naar de plek waar zijn lid zo schaamteloos en zo veelbelovend tegen haar buik drukte.

Hij ving haar hand voordat ze haar doel kon bereiken.

Ze trok haar mond van de zijne en zuchtte, ik wil jou laten genieten.'

Hij keek haar aan. 'Dat zul je ook, maar niet op deze manier.'

Zijn ogen waren heel donker, omringd met brandend blauw en wat ze daarin las deed haar vol verwachting huiveren. 'Hoe dan?'

Hij keek haar aan alsof hij overwoog wat hij haar zou vertellen. Uiteindelijk zei hij: 'Kun je staan?'

Ze knipperde met haar ogen, zette zich tegen hem af en probeerde het. Ze wiebelde een beetje toen ze op haar voeten stond, maar hij hield haar in evenwicht. Toen stond hij op, hield haar hand vast, pakte een voetenbankje en trok het dichterbij. Ze zag hoe hij het naar zijn zin neerzette en het toen een zetje met zijn voet gaf om het dichter naar het raam te schuiven totdat het nog maar een halve meter van de muur stond.

Hij trok haar tegen zich aan en duwde haar toen voor zich langs zodat ze met haar gezicht naar het raam stond en hij achter haar. 'Ga op je knieën op het bankje liggen.'

Ze deed wat hij vroeg. Het was een sierbankje met een geborduurde bekleding, en was zo'n dertig centimeter breed, ruim genoeg om haar beide knieën er gemakkelijk op te laten rusten.

Hij knielde achter haar neer, met zijn benen om haar heen, haar kuiten tussen zijn bovenbenen, en zijn knieën wijd uit elkaar op het tapijt. Hij liet een hand om haar heen glijden en legde die met gespreide vingers tegen haar middel.

'Kun je hij de vensterbank komen?'

Als ze wat naar voren zakte, zou dat wel lukken. De brede houten vensterbank lag zo'n vijfentwintig centimeter boven de vloer. 'Ja.' Ze voegde er niet-begrijpend aan toe: 'Hoezo?'

Hij aarzelde even en murmelde toen: 'Dat zul je wel merken.'

De arm om haar middel verstrakte en trok haar rug stijf tegen zich aan. Ze voelde zijn erectie hard tegen haar onderrug drukken. Ze wist niet waar ze haar handen moest laten en uiteindelijk sloeg ze die over de arm om haar middel, waarbij ze zich aan zijn hand en onderarm vasthield.

Hij verplaatste zich iets achter haar en ze voorvoelde wat hij zou gaan doen.

'Als je je schrap moet zetten, hou je dan aan de vensterbank vast.'

Zich schrap zetten. Ze wilde niet om uitleg vragen maar er schoten haar allerlei veelbelovende ideeën door het hoofd toen hij de achterkant van haar chemise optilde en zijn lid tegen haar gloeiendhete huid aan drukte.

Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder zakken, murmelde bemoedigende woordjes tegen hem en schoof haar heupen tegen hem aan.

Hij lachte kort en schor, en boog toen zijn hoofd en perste zijn lippen op het plekje waar haar hals in haar rug overging. Ze liet haar hoofd nog verder achterover zakken waardoor haar rug hol trok en haar borsten naar voren staken.

Zijn vrije hand sloot zich eerst om de ene en toen om de andere, ze bezitterig net zolang knedend tot ze naar adem snakte. Toen kneep hij in haar tepels totdat ze hijgend zat te kronkelen. Zijn hand ging over haar buik omlaag terwijl hij veelzeggend bleef kneden. Woordeloos smeekte ze hem door te gaan.

Hij boog haar over de arm om haar middel naar voren. Zijn stevige dijen bleven om haar heen liggen; ze voelden als staal en zijn behaarde huid schraapte zachtjes over haar huid. Met haar heupen en dijen stijf tegen hem aan gedrukt en zijn arm om haar heen voelde ze zich ingesloten door zijn kracht. Opgesloten. Gevangen. Om zo meteen te worden genomen. Ze hield zich stijf aan zijn arm vast. Ze drukte haar vingers vol verwachting diep in zijn huid toen hij haar van achteren aanraakte, haar plooien opende en zich tegen haar aan plaatste. En toen drong hij langzaam bij haar naar binnen en liet hij zich centimeter voor centimeter in haar zachtheid zakken.

Sebastian kon geen lucht meer krijgen. Zijn adem stokte toen hij zijn kloppend lid dieper en dieper tussen de blanke bollen van haar billen zag glijden, waar haar kokende hitte hem verwelkomde, en hij haar lichaam voelde opbloeien en zich voor hem openen, hij haar lichaam voelde meegeven, en haar schede wijder werd om het hem gemakkelijk te maken, en zich toen vol liefde om hem heen samentrok. Hij ademde uit en deed zijn ogen dicht toen hij eindelijk helemaal bij haar binnen was gedrongen. De gladde, zijdeachtige huid van haar billen en dijen streelden hem. Ze had haar nagels diep in zijn arm gedrukt en ze wriemelde een beetje, niet omdat het pijn deed maar om te voelen hoe het was.

Inwendig moest hij erom lachen; uiterlijk had hij de uitdrukking op zijn gezicht niet meer onder controle. In de greep van de hartstocht was zijn hele gelaat vertrokken. Hij bewoog zijn heupen, trok zich een beetje terug en stootte weer toe - net genoeg om haar te laten voelen hoe het ging.

Ze was op slag geboeid.

Ze probeerde iets te kronkelen en zich over hem heen te bewegen. Hij greep haar steviger vast, hield haar stil, trok zich terug en stootte weer toe.

En nog eens.

Net zolang tot ze niets anders meer kon doen dan zich stijf aan zijn arm vastklampen en hem in haar lichaam te ontvangen. Steeds maar weer. De erotische wrijving bouwde zich op, ze snikte het uit en opende zich nog meer zodat hij nog dieper bij haar binnen kon komen, en ze gaf zich nog meer over totdat hij volledig bezit van haar kon nemen.

En dat deed hij. Als een veroveraar eiste hij haar op en ondertussen bad hij dat deze daad net zoveel indruk op haar zou maken als op hem. Hij sloot zijn ogen en het sensationele gevoel nam toe; hij kon niets meer zien maar zijn andere zintuigen leken aan te scherpen terwijl hij genoot van haar glibberige hitte, en de vochtige, schaamteloze manier waarop haar lichaam zich om hem heen klampte.

Hij sloeg zijn oogleden op en liet zijn blik op haar met zijde bedekte rug vallen, en op de halve bollen van haar billen die steeds maar weer tegen zijn vlakke buik kwamen.

Het tempo nam toe. Hij bracht zijn hand om haar heen, vulde die met haar borst, en hoorde haar snikken. Hij kneedde, vond haar tepel, kneep, en hoorde haar kreunen.

Hij liet zijn hand over de welvingen dwalen die hij inmiddels als de zijne beschouwde, tilde de achterkant van haar chemise tot aan haar middel op, streelde haar blote billen en streek lichtjes over de spleet. En voelde haar huiveren. Met de hand die om haar middel lag, tastte hij naar de voorkant van haar chemise, trok die tot aan haar middel omhoog en begon over haar krulletjes te wrijven.

En drong nog dieper in haar.

Hij voelde de spanning in haar toenemen, drong er diep in door en voelde haar nog meer verstrakken. Hij streelde haar licht waarbij hij niet het gezwollen knopje raakte maar zijn vinger eromheen liet gaan. Hij vulde haar helemaal, hield zich stil, legde het knopje voorzichtig bloot en raakte het o zo zachtjes met het puntje van zijn vinger aan.

En toen verhoogde hij het tempo weer.

Ze drukte haar nagels diep in zijn arm terwijl ze haar best deed om bij zinnen te blijven. Dat lukte haar nog geen minuut. Toen ze haar hoogtepunt bereikte, drukte hij nog wat steviger, drong nog dieper naar binnen, hield zich stil, en genoot van de rillingen die hij bij haar climax door haar heen voelde razen.

Toen ze daarna slap over zijn arm hing wachtte hij tot hij haar in beweging voelde komen en de kracht in haar trillende spieren voelde terugkeren. Pas toen trok hij zich uit haar terug, stond op, trok haar mee omhoog, draaide haar om en tilde haar in zijn armen.

Helena kon haar ogen net ver genoeg open krijgen om het bed snel op zich af te zien komen. Ze ontspande zich en vergat het protest dat ze had willen uiten. Ze wilde niet dat hij bij haar wegging - ze wilde dat hij bleef totdat ze zelf het onbeschrijflijke fijne gevoel had ervaren dat ze hem ten volle had bevredigd.

Hij bleef bij het bed staan, trok de dekens omlaag en legde haar midden op de zachte matras. Hij trok haar chemise uit, ging rechtop staan en liet met een gezicht vol verlangen zijn blik over haar lichaam dwalen. Toen pakte hij de dekens, kwam over haar heen liggen en ving haar onder zijn lichaam terwijl hij met de dekens worstelde om die als een cocon stijf om hen heen te trekken. Toen keek hij op haar neer, liet zijn lichaam naar het hare zakken, greep haar dijen, duwde die uit elkaar en ging ertussen liggen. En verenigde hen met een krachtige stoot. Hij liet zich helemaal op haar zakken en stootte nog eens toe.

Helena, die allang alle terughoudendheid had laten varen, lag op haar rug, sloeg haar armen om hem heen, voegde haar lichaam naar het zijne, en sloeg haar benen om hem heen om hem nog steviger tegen zich aan te klampen terwijl hij diep in haar bewoog.

De cocon van dekens veranderden in een grot, een plek voor hun geheime behoeften, hun oerbehoeften - hun onbetwiste hartstocht. Hij beminde haar vurig; in zijn armen gevangen beminde ze hem net zo heftig.

Hun taal bestond uit hortende ademstoten, snikjes, gekreun, diepe keelgeluiden, en het machtige, aanhoudende samensmelten van hun lichamen hun enige werkelijkheid. Hij wilde, eiste, en nam; zij gaf alles wat ze had, opende haar hart en gaf hem de sleutel; gaf hem haar lichaam toen de kolkende wellust hen samensmeedde. En gaf hem haar ziel toen de vervoering hen in zijn macht kreeg en hen van de wereld verhief.