Helena staarde Sebastian aan. 'Jij!'

Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Verwachtte je iemand anders?'

'Louis zei dat ik een bekende van mijn voogd zou ontmoeten.'

'Ah. Ik vroeg me al af hoe de Sèvres je zou overhalen me aan te horen. Het spijt me je te moeten zeggen dat ik niet het genoegen heb gehad je voogd te hebben ontmoet.'

'Bien!' Ze plofte bijna van woede, draaide zich om en wilde naar de deur lopen om weg te gaan...

Sebastian stak traag zijn hand op - en wist daarmee haar aandacht te vangen. En zij wist dat ze in de val zat.

Om naar de deur te lopen zou ze langs hem heen moeten. Als ze dat probeerde...

Ze draaide zich nog eens om en keek hem recht aan. Ze sloeg haar armen onder haar borsten over elkaar en keek hem koel aan. ik begrijp dit niet.' Wat heel zacht was uitgedrukt.

'Daarvoor moet ik me vrees ik verontschuldigen, mignonne. Maar voordat we hier weggaan ben ik van plan alles duidelijk te maken.'

Hij bekeek haar een tijdje aandachtig, boog zich toen naar voren, stak langzaam zijn hand op en trok een van haar handen los. Hij leunde weer achterover en trok haar naar de stoel. Ze keek ernstig, maar liet zich wel wat dichter naar hem toe trekken.

'Kom eens bij me zitten.'

Ze nam aan dat hij het over de armleuning had, maar toen ze besefte dat hij bedoelde dat ze op zijn schoot moest gaan zitten, trok ze zich terug.

Hij zuchtte. 'Doe niet zo nuffig, mignonne. Ik wil met je praten, maar als je dicht bij me komt staan, kan ik niet de hele tijd je

gezicht zien. En evenmin als je naast me zit. Als je op mijn schoot komt zitten, zal het de zaak vereenvoudigen.'

Er lag genoeg irritatie in zijn stem om het idee te verdrijven dat hij zich aan haar zou willen verlustigen - althans niet meteen. Helena zei 'ahum' maar streek vervolgens haar rok glad en ging zitten. Ze moest wel haar best doen haar reactie op de tintelingen die haar over de rug liepen te onderdrukken.

Onder de plooien van zijn toga, onder de satijnen broek die hij eronder droeg, voelden zijn dijen steenhard maar warm aan.

Hij sloot zijn handen om haar middel, tilde haar iets op en zette haar iets beter neer zodat ze elkaar bijna recht aankeken. Toen bracht hij zijn handen omhoog en trok aan de linten waarmee haar masker vast zat. De lintjes lieten gemakkelijk los. Hij trok het masker van haar gezicht en legde het naast de stoel op de grond.

'Bon.'

Sebastian hoorde de ingehouden boosheid in zijn stem en wist dat zij het ook had gehoord. Tot dusver was het van begin tot eind oorlog tussen hen geweest.

Hij keek in de chrysolietgroene ogen.

Ze keek hooghartig terug.

Met Ik ben van plan om je hand te vragen zou hij bij de meeste vrouwen hebben kunnen volstaan, maar bij haar... Instinctief wist hij dat hij wat definitiever moest zijn.

Ik ga jou tot mijn hertogin maken klonk heel wat krachtiger en liet heel wat minder ruimte voor haar over om hatelijk te reageren.

Maar jammer genoeg zou hij met geen van beide benaderingen snel succes boeken, gezien haar vooroordeel ten aanzien van machtige mannen. Ze zou zich meteen verzetten en dan zou hem niets anders overblijven dan vanuit een zeer verzwakte positie te gaan smeken.

Haar muren ondermijnen - haar argumenten ondergraven voordat ze zelfs maar de kans had gehad ermee op de proppen te komen - dat was zonder enige twijfel de weg die naar de victorie zou lijden.

'Je zei dat je niet de pion van een machtig man wenst te zijn. Alles wat je me hebt verteld heeft me doen geloven dat jouw voogd zo'n soort man is - heb ik dat goed?'

inderdaad. Ik weet waar ik het over heb.'

'En heb ik ook gelijk als ik zeg dat jouw reden om een echtgenoot te zoeken die gedwee en vriendelijk is, voortspruit uit de gedachte dat zo'n man jou nooit zou kunnen overheersen?'

Ze kneep haar ogen toe. 'Zodat hij me nooit zou kunnen manipuleren en me als een pion zou kunnen gebruiken.'

Hij neeg het hoofd. 'Is het nog niet tot je doorgedrongen dat je nog steeds zult zijn overgeleverd aan de macht van de man aan wie je juist uit alle macht probeert te ontsnappen als je met een man trouwt die volgens jouw woorden geen weet heeft van "de spelletjes die mannen als ik spelen"?'

Ze fronste haar voorhoofd. 'Wanneer ik eenmaal getrouwd ben...*

Toen ze niet verderging, aarzelde hij even en zei dan kalm: 'Mijn zuster is getrouwd. Als ik desondanks voor haar eigen bestwil besluit dal ze naar het platteland terug moet gaan... dan doet ze dat.'

Ze keek hem in de ogen. 'En haar echtgenoot...?'

'Huntly is een goedgehumeurd mens die nooit heeft gedaan alsof hij Augusta in de hand kon houden. Het ontbreekt hem echter niet aan gezond verstand en hij weet precies wanneer ze in toom moet worden gehouden. En dan roept hij mij te hulp.'

'Mijn echtgenoot - de man die ik kies - zal mijn voogd er nooit bij halen.'

'Maar als je voogd nu eens niet wacht tot hij erbij wordt gehaald... wat dan?'

Hij gaf haar alle tijd om na te denken over wat er zou gebeuren als ze zijn gedachtegang verder zou volgen. Om alle mogelijkheden te bekijken, om uit zichzelf tot de conclusie te komen die hij voor ogen had.

Zelfs nu nog was hij te veel de manipulator om zich te snel uit te spreken, om te veel druk uit te oefenen.

En al helemaal niet waar het haar betrof.

Helena keek hem fronsend aan, keek naar zijn harde gezicht, de bleke, strenge trekken die duidelijk zichtbaar waren in het lamplicht maar er niet door werden verzacht. Omdat ze al voorvoelde wat ze te zien zou krijgen liet ze met tegenzin haar gedachten de vrije loop. Het leek bijna alsof ze zich in gedachten omdraaide om naar iets achter zich te kijken dat ze nog niet eerder had opgemerkt.

Hij had gelijk. Fabien zou zich er niet door een protest van een zwakke echtgenoot van laten weerhouden gebruik van haar te maken. Kijk maar wat hij met haar oom Geoffre Daurent had gedaan, die haar oorspronkelijke voogd was geweest. Hoewel Geoffre niet echt zwak was te noemen, was hij niet tegen Fabien opgewassen. Omdat het beheer van haar fortuin en het regelen van haar huwelijk aanzienlijke macht met zich meebrachten, had Fabien de zaak met Geoffre, een ver verwijderde bloedverwant, 'besproken' en dat had tot gevolg gehad dat Fabien wettelijk haar voogd was geworden.

Ze wist niet op welke manier Fabien haar zou gebruiken als ze eenmaal getrouwd was, maar de intriges die hij op touw had gezet waren bijna niet te tellen - in hun wereldje kon je op allerlei manieren aan macht komen als je maar voldoende zaken onder controle had. En Fabien was aan macht verslaafd.

'U hebt gelijk.' De woorden vielen haar uit de mond terwijl ze fronsend haar aandacht weer op hem richtte. 'Ik zal het eens van een andere kant moeten gaan bekijken.'

'Er valt niet veel te overwegen, mignonne. Als een van de soort tegen wie jij je verzet kan ik je zelfs vertellen dat er maar één optie voor je overblijft.'

Ze keek hem met samengeknepen ogen aan. ik wil niet...' Ze hield op terwijl het beeld van Fabien voor haar ogen oprees. Om eerlijk te zijn was er maar heel weinig dat ze niet zou willen doen om uit zijn web te ontsnappen.

Sebastian keek haar even onderzoekend aan en toen hield hij haar ogen met een vaste blik gevangen. 'Hoeveel lijken jouw voogd en ik op elkaar?'

Hij vroeg het zacht en vragend, en nodigde haar daarmee uit een vergelijking te maken. Ze wist dat het een tactische zet van hem was en erkende dat het zelfs moedig en gewaagd was. Uiteindelijk kende hij Fabien niet.

'Qua karakter lijken jullie erg veel op elkaar.' Eerlijkheid dwong haar eraan toe le voegen: in sommige opzichten.'

Hij was oneindig veel vriendelijker. Veel van zijn handelingen waren het gevolg van een objectieve, vrij onzelfzuchtige behoefte om te helpen, ook al werd die hulp met een typerende arrogantie en hooghartigheid uitgevoerd. Ze had dat altijd enorm hartverwarmend gevonden. Vriendelijkheid was niet iets dat Fabien kon worden toegedicht; volgens haar mening had Fabien in al die jaren nog nooit aan iemand anders dan aan zichzelf gedacht.

Terwijl St. Ives had geregeld dat zijn zuster voor haar eigen bestwil naar het platteland terug zou keren, zou Fabien dat alleen voor eigen doeleinden hebben gedaan, ongeacht of het zijn pion goed of zelfs kwaad zou kunnen doen.

Ze bleef aandachtig naar Sebastian kijken. Hij trok een wenkbrauw op. 'Als je kon kiezen, wie had je dan liever - je voogd of mij?'

Ze wist meteen dat dit de vraag was die hij tijdens dit onderhoud had willen stellen. Eén enkele, simpele maar cruciale vraag die, als hij het goed had gezien, centraal stond bij wat ze vervolgens zou doen.

'Jullie zouden geen van beiden mijn eerste keus vormen.'

Zijn mond vertrok heel even en hij neeg het hoofd. 'Dat kan ik accepteren. Maar zoals je nu inmiddels wel beseft zal die keus je niet van machtige mannen bevrijden. Als het niet jouw voogd is, en ook ik niet, dan zal het iemand anders zijn die op ons lijkt.'

Hij aarzelde, hief toen zijn hand en liet die met een heel lichte aanraking van zijn vingertoppen over haar gezicht glijden. 'Je bent buitengewoon mooi, mignonne. buitengewoon rijk en een afstammeling van de hoogste adel. Je bent enorm veel waard, en je bent een vrouw - en die combinatie zal altijd jouw lot bepalen.'

'Aan die combinatie kan ik niets veranderen,' zei ze vlak, wetend dat het de waarheid was. Ze vond het vreselijk maar had het al jaren geleden geaccepteerd.

'Nee.' Hij hield haar met zijn blik vast. 'Het enige wat je kunt doen is de beste te kiezen van de opties die je overblijven.'

Wat wilde ze liever?

Ze knipperde met haar ogen, haalde diep adem, liet haar verbeelding de vrije loop en waagde zich aan speculaties. 'U zegt dat als ik u accepteer, u mijn voorvechter zult worden, dat u me tegen anderen zult beschermen, zelfs tegen mijn voogd.'

Zijn ogen waren heel blauw. 'Als jij de mijne was, mignonne, zou ik je met mijn leven beschermen.'

Dat was geen losse opmerking, niet nu die uit zijn mond kwam.

Ze keek hem aandachtig aan en was zich ervan bewust dat alles wat hij had gezegd waar was. Maar nu hij haar zover had gekregen dat ze onder ogen moest zien wat voor keuzes haar nog overbleven, vroeg ze zich af of haar echt geen andere opties meer overbleven.

'De enige vrijheid die jij ooit zult kennen, mignonne, zal zijn wanneer je de bescherming geniet van een machtig man."

Hij had voor de zoveelste keer haar gedachten, haar ogen en haar ziel kunnen doorgronden. 'Hoe weet ik dat u me niet zult misbruiken zoals hij altijd heeft gedaan - om mijn toekomst, mijn leven op het spel te zetten alsof ze uw eigendom zijn waarvan u zich kunt ontdoen als het u toevallig zo uitkomt?'

Haar woorden werden zonder enige aarzeling uitgesproken, en hij reageerde net zo snel.

ik kan beloven dat ik dat niet zal doen, en dat beloof ik ook. Maar jij zult het nooit zeker weten; je kan me alleen vertrouwen, en erop vertrouwen dat jouw vertrouwen zal worden gehonoreerd. Wat dat betreft heeft het trouwens weinig zin te ontkennen dat je me, althans tot op zekere hoogte, allang vertrouwt.' Hij bleef haar blik vasthouden. 'Je zou niet hier zijn als dat niet het geval was.'

Daarin had hij ook gelijk. Ze vertrouwde hem, terwijl ze Fabien nooit zou vertrouwen. Op zijn knie gezeten, van aangezicht tot aangezicht, met de blik op elkaar, wist Helena dat ze door een meester naar zijn hand werd gezet. Tot dusver was iedere minuut die ze samen hadden doorgebracht erop gericht geweest niet alleen haar vertrouwen te doen groeien, maar ook haar geloof in zijn oprechtheid.

Maar naast al het andere was ze zich van hem bewust, en van de schaamteloze seksuele aantrekkingskracht die er tussen hen was ontstaan op het moment dat ze elkaar al die jaren geleden hadden ontmoet.

Hij had niet geprobeerd het te verbergen, te doen alsof het niet bestond, dat deel van wat zich tussen hen afspeelde te verhullen.

'Als ik erin zou toestemmen om...' Ze hield even op, keek hem onderzoekend in de ogen en hief toen haar kin op.'... uw bescherming te aanvaarden, wat zou u er dan voor terug vragen ?'

Hij verblikte of verbloosde niet. 'Je weet wat ik zou vragen - wat ik van je verlang.'

'Zeg het me.'

Hij bestudeerde aandachtig haar ogen en haar gezicht, en murmelde toen: 'Ik geloof dat we lang genoeg met woorden hebben gespeeld, mignonne. Volgens mij is het tijd dat ik het je laat zien.'

Er liep een rilling over haar rug, maar toen hij een wenkbrauw optrok, deed ze hem hooghartig na. Ze moest weten of ze dit kon doen - of het inderdaad een optie was de zijne te worden en zich onder zijn bescherming te stellen. Of ze het vuur van zijn aanraking kon weerstaan, of ze de zijne kon worden en toch zichzelf kon blijven.

Ze zei niets. Ze bleef gewoon koel afwachten. Hij zag de vastberadenheid in haar ogen en toen zakte zijn blik af. Zijn ogen streken over haar blote schouders en zakten nog lager, en kwamen toen weer omhoog. Het voelde alsof hij haar letterlijk had aangeraakt, alsof het een kortstondige, zachte streling was geweest. En toen hechtte zijn blik zich aan de gouden gesp op haar schouder.

Met zijn gebruikelijke traagheid bracht hij een hand omhoog, stak een vinger uit, duwde tegen de gesp en drukte hem toen opzij totdat hij samen met de zijde die hij bij elkaar hield van haar schouder zakte. Zijn vinger volgde de bovenste ronding van haar arm en gleed langzaam omlaag over de zachte huid. Niet meer dan een paar centimeter.

Ze kon geen lucht meer krijgen. Ze kon zich niet meer bewegen. Ze kon niet eens iets opzij gaan toen hij zich langzaam voorover boog, zijn hoofd omlaag bracht en zijn lippen als een brandmerk op haar schouder drukte.

Op precies die ene plek die hij had blootgelegd - de enige plek op haar schouders die verborgen was geweest, de enige plek waar ze zich kwetsbaar voelde en die nu naakt was. Ontbloot. Voor hem. Door hem.

Ze sloot haar ogen en concentreerde zich gebiologeerd op zijn lippen die over haar huid bewogen, en op de verlokkingen van de hete streling van zijn tong. Ze deed haar ogen open en keek gefascineerd toe hoe hij zijn mond weer op dat gevoelige plekje drukte. Ze voelde de schokjes midden over haar rug lopen, en zijn hand die om haar middel viel, en zijn vingers die als reactie op haar in haar huid drukten.

Aangespoord door een innerlijke kracht die ze niet herkende, bracht ze haar hand naar zijn nek en liet haar gespreide vingers in zijn zijdeachtige haar glijden. Zijn mond sloot zich steviger op haar huid. Ze draaide haar hoofd om op het moment waarop hij het zijne hief. Hun lippen vonden elkaar.

De gelijkwaardige kracht die ze al eerder had gevoeld, was nog steeds tussen hen aan het werk. Terwijl ze kusten - nemend en gevend, een pauze inlassend om te genieten, verlokkend, eraan toegevend, voelde ze iets van weerstand opkomen dat voorkwam dat de balans zou doorslaan, en dat hem, en haar. er nu van weerhield te veel te nemen en niet genoeg te geven, te veroveren zonder zich eerst te hebben overgegeven.

Steeds weer deed het geweld de balans dan naar de ene zijde en dan weer naar de andere zijde doorslaan. Hij nam in een verhitte, wellustige aanval, in een primitieve plundering die haar buiten zinnen bracht, bezit van haar mond. En dan bracht zij de moed op om hem schaamteloos haar eigen behoeften duidelijk te maken, en was hij het die toegaf en zich zodanig openstelde dat zij de overwinnaar was.

De verhitte golf sloeg heen en weer en rees hoger en hoger.

Ze verbraken de kus om lucht te krijgen. Ze sloeg haar ogen op en keek recht in de zijne, maar een paar centimeter bij de hare vandaan. Eén harde hand lag om haar kaak, de andere lag om haar middel geklemd. Zijn vingers brandden dwars door de lagen zijde. Haar hand lag om zijn hoofd om hem dicht bij zich te houden; haar andere arm lag om hem heen, haar hand met gespreide vingers op zijn rug.

Haar ogen vielen weer toe, hun monden vonden elkaar opnieuw en de golven rezen nog hoger.

Tien meter verder stond Louis achter de verbindingsdeur. Hij haalde zijn oor van de kier weg en gluurde erdoor.

Hij kon alleen maar een stukje van een boekenkast zien, maar hij durfde de deur niet verder open te duwen. Omdat hij niets kon zien, ging hij maar weer luisteren. Hij had Helena en St. Ives horen praten maar had haast niets kunnen opvangen. Toch had hij genoeg gehoord om te weten dat de zaken daarginds zich in de richting ontwikkelden die Fabien had voorspeld. En gewenst.

Maar hij had nog steeds niet gehoord dat St. Ives de uitnodiging had gedaan die zo cruciaal was voor het slagen van hun plan.

En nu praatten ze zelfs niet meer.

Als het niet Helena was geweest, had hij wel geweten wat hij ervan moest denken, maar hij had haar jarenlang op de voet gevolgd. Ze was koud en afstandelijk. Voor zover hij wist had ze zich nooit door een man laten aanraken.

Maar als dat niet het geval was, wat speelde zich dan in die veel te stille bibliotheek af?

Misschien zaten ze elkaar hooghartig en afstandelijk op te nemen - daar kon hij zich wel iets bij indenken. En de Engelsen waren op z'n best toch al onvoorspelbaar. In sommige opzichten een stuk gemakkelijker dan de Fransen, in andere kwesties soms erg star - maar welke regels waar en wanneer van toepassing waren, was niet te voorspellen.

Met de Engelsen wist je niet waar je aan toe was, maar Helena was een heel stuk betrouwbaarder, in ieder geval waar het haar humeur betrof.

Hij hoorde wat zacht gemurmel; Louis legde snel zijn oor tegen de kier en wachtte tot ze weer zouden gaan praten.

Helena was ervan overtuigd dat ze in brand stond, dat er vlammetjes aan haar huid likten. Met het hoofd achterover en haar vingers in Sebastians schouders begraven snakte ze naar adem toen ze zijn mond van haar wang naar haar keel voelde glijden.

Ze snakte weer naar adem toen zijn vingers zich wellustig in haar aderen drukten en daarna nog verder omlaag gleden. Vanaf het adertje naar het kuiltje onderaan haar keel, en daar zachtjes drukten. En toen voelde ze zijn tong eroverheen glippen en werd ze door een heftige rilling overspoeld.

Er ontsnapte hem een diep, tevreden gegrom. Zijn handen waren naar haar middel gegaan; ze klemden zich om haar heen, lieten haar voelen hoeveel kracht erin zat, en toen gleden ze allebei omhoog, raakten haar borsten en sloten zich eromheen.

Haar lichaam kwam omhoog. Ze wilde dat hij haar aanraakte, ze wilde meer. Ze draaide zich woest om en ving zijn mond toen hij het hoofd hief- en proefde zijn genot, zijn triomf toen zijn duimen over de zachte zijde streken, over en om haar tepels die strak en keihard waren geworden. Hij plaagde, kneep en kneedde lot ze kronkelend naar adem snakte en hem daarna wanhopig begon te kussen.

'Ssst.' Hij trok zich iets terug en keek op haar neer.

Ze keek zelf ook omlaag; een rilling van pure verrukking schoot door haar heen toen ze zag wat voor heerlijke dingen zijn lange vingers met haar borsten deden.

Ze voelde hem naar haar gezicht kijken en zijn handen werden wat rustiger. Hij verplaatste zijn vingers. Ze gingen naar de halslijn van haar japon en gleden eronder.

Haar adem bleef haar in de keel steken. Een heel klein beetje verstand wilde protesterend gaan schreeuwen; ze sloot die gedachte buiten - ze wilde helemaal niet dat hij ophield. Hij zei dat hij het haar zou laten zien. En ze wilde alles zien, weten en voelen, alles wat hij haar kon laten zien.

Ze moest het weten, ze moest precies weten hoe moeilijk het zou zijn, en hoe gevaarlijk. Vóórdat ze erin zou toestemmen de zijne te worden.

Wanneer het eenmaal zo ver was...

Haar borsten waren gezwollen, haar japon zat strak.

Ze hielp hem de zijde omlaag te duwen, trok haar arm uit het armsgat en liet haar adem ontsnappen toen hij de stof van haar borsten hield en het stukje bij beetje lager schoof tot haar beide borsten bevrijd waren. Het was een opluchting; ze haalde snel adem toen hij de japon wegnam en hem tot aan haar middel naar beneden duwde. Ze was zich ervan bewust dat hij haar opnieuw strak aankeek toen hij naar het strikje van het lint reikte waarmee haar chemise was dichtgeregen. Eén rukje en de strik was los.

Hij aarzelde en zijn hand viel omlaag van het bungelende lint. Ze keek op en ving zijn blik, blauw brandend onder de geloken oogleden. Ze las de vraag in zijn ogen, haalde moeizaam adem, en keek omlaag. Ze trok de sluiting van haar chemise losser en trok het hemdje toen naar beneden.

Ze keek op maar zijn blik was al neergeslagen. Ze zag de concentratie op zijn gezicht toen hij een hand hief en zijn vingers over haar borst liet glijden.

Erover en eromheen, en ertussen, maar niet een keer raakte hij de strakke puntjes aan. Net zolang tot ze hijgend en hunkerend brandde van verlangen.

'Raak me aan.' Ze hief haar ene hand op, legde die om de zijne en drukte hem tegen haar verhitte huid.

Hij deed wat ze vroeg, kromde zijn handen en sloot zijn vingers om haar tepels, eerst behoedzaam en toen steeds steviger, totdat ze naar adem snakte.

Hij kuste haar intens, nog intenser dan eerst leek het wel. Alsof hij haar wilde verslinden, alsof hun eerste kussen niet meer dan een voorspel waren geweest voor deze veel indringender intimiteit.

Haar hoofd tolde toen hij zich terugtrok. Ze stak haar handen naar hem uit om hem terug te trekken, maar hij dook meteen op haar neer. Zijn hand vouwde zich om haar borst en zijn lippen sloten zich om haar tepel.

Ze slaakte een luide kreet die vlak daarop versplinterde.

Haar rug verstarde, haar hoofd viel achterover, ze had de grootste moeite om adem te halen, en de grootste moeite om haar gedachten bij elkaar te houden. Haar verstand was er allang met haar vandoor gegaan.

Hij verlustigde zich aan haar en met haar hand op zijn hoofd spoorde ze hem aan, net zo lang tot de sensatie in die borst niet meer te verdragen was en hij zijn aandacht op de andere richtte.

En toen begon hij te zuigen, en ze had durven zweren dat ze, op dal ene moment waarop ze door gevoelens werd overspoeld en in een diep zwart gat werd getrokken, heel even het bewustzijn verloor. Maar hij haalde haar weer terug in de wereld van de levenden, van de zintuigen, waar het gevoel overheerste - intens en opwindend.

Ze had het willen zien, en hij had haar de ogen geopend; ze was hem dankbaar, en graag bereid hem tot hun beider genot te laten kussen, strelen, likken en liefkozen. Ze had geen ervaring, maar ze was niet stom. Hij was veeleisend, overheersend, maar ook gul, en meer dan bereid, er zelfs op aandringend, alles met haar te delen. Hij liet haar niet verbijsterd en worstelend met al die gevoelens aan zichzelf over, wat hij heel gemakkelijk had kunnen doen. Hij was geduldig, bemoedigend, bereid om haar alle tijd te geven haar gespreide vingers tegen zijn borst te drukken, ze in de stevige spieren te drukken en hun lijnen te volgen. Door zijn zijden toga kon ze die niet zo goed voelen. Zijn gewaad zat op beide schouders vastgegespt, er was tot haar ontevredenheid maar weinig blote huid om te strelen.

Voordat ze om meer kon vragen, kuste hij haar hard, trok haar terug, zette haar iets anders neer en trok haar ene knie over zijn bovenbenen. Voordat ze verder kon denken, lagen zijn handen alweer op haar borsten en zijn mond weer op de hare.

En toen kon ze helemaal niet meer denken.

Waren hun kussen tot nu toe verhit geweest, nu leken ze een uitslaande brand te veroorzaken. Ze stonden allebei in brand - van verlangen en hartstocht, van al die primitieve gevoelens die ze nog nooit eerder had gevoeld, die ze nooit had mogen voelen, nooit had mogen ervaren, en waarin ze zichzelf nooit had mogen verliezen.

Ze ging er helemaal in op.

Maar zodra ze zijn zachte gemurmel hoorde, zijn hand van haar borst naar haar blote buik voelde glijden, de zijden plooien opzij duwend en nog dieper reikend, vroeg ze zich af waarom ze zich zo voelde.

Waarom ze zich alleen maar met gesloten ogen aan hem vastklampte terwijl ze genoot van zijn aanraking, van zijn vingers die haar krulletjes beroerden en toen nog verder reikten en druk uitoefenden. Die haar uit elkaar duwden, haar wreven, streelden, en voorzichtig verder drongen.

Ze hield op met ademen. Een hele tijd geleden was ze al opgehouden met denken. Toch wist ze het nu zeker. Terwijl ze huiverde, rilde, het toeliet dat hij een vinger in haar liet glijden en voelde hoe zijn adem stokte, dat hij ook zijn adem inhield, toen wist ze het zeker.

Hier, bij hem, waren het haar verlangens die voorrang hadden, en zijn wilskracht die ze voortstuwden. Hij was overheersend, zij toegevend, maar zo eenvoudig lag hel niet. Haar overgave kon alleen voortkomen uit zijn toewijding.

Het was een eerlijke ruil.

Ze huiverde opnieuw toen hij weer begon te wrijven en haar zo intiem aanraakte dat ze niet eens meer verder kon denken en niet eens meer kon bevatten wat er in werkelijkheid gebeurde. Ze haalde met diepe teugen adem, draaide het hoofd om en vond zijn mond.

En voelde hoe hij naar haar verlangde.

Macht, pure, primitieve, hartstochtelijke macht stroomde vrijelijk over en weer. Ze voelde het om hen heen kolken; ze kon er net zo gemakkelijk een beroep op doen als hij. Dat was het wat hen in evenwicht hield.

Ze kuste hem hunkerend, gaf hem wat hij nodig had, gaf hem de macht.

Voelde het sterker worden.

Wie had die macht, wie controleerde het? Hij? Zij?

Geen van beiden.

Het was iets ongrijpbaars, iets dat ze samen hadden gesmeed en daarna vrij hadden gelaten. Onder zijn bezige vingers die haar bleven strelen, en zijn tong die het spel van zijn vingers nabootste, voelde ze die macht groter en krachtiger worden. Ze wilde schreeuwen en rukte zich los uit zijn kus...

Hij trok haar terug en verslond haar kreet toen ze in miljoenen stukjes uiteenspatte. Het was of er een explosie plaatsvond en door haar hele lijf, door haar aderen, langs al haar zenuwbanen schoot. Het deed haar zinnen duizelen en spoelde als een hete gloed vol genot over haar heen.

Louis stond met de hand voor de mond en een blik van ontzetting naar de verbindingsdeur te staren. Hij kon niet geloven wat hij zojuist had gehoord. Hij kon het gewoon niet geloven...

Als St. Ives vanavond alles had gekregen wat hij had gewild, zou hij dan nog de moeite nemen Helena bij zich thuis uit te nodigen?

Zou hij, Louis, het erop durven wagen?

Wat voor reden kon hij verzinnen...?

Hij wist een kreet van pure paniek in te slikken, draaide zich om, rende naar de galerij en trok de deur met een ruk open.

En kwam van aangezicht tot aangezicht te staan met twee stelletjes - een als meerman en meermin uitgedost, en het andere stel als een Dresdener melkmeisje en een belachelijke Tiroolse herder verkleed.

Hij had hen overvallen; ze knipperden verdwaasd met hun ogen en toen begon het melkmeisje te giechelen.

Louis haalde raspend adem, deed de deur achter zich dicht, trok zijn vest omlaag en wees naar de deur verderop in de gang. 'De bibliotheek is achter die deur daar.'

Het melkmeisje giechelde; de meermin wierp hem een sluwe blik toe. Beide mannen bedankten elkaar met een lachje - van man tot man - en duwden hun partners de goeie kant op.

Louis keek hen na, zag de meerman de deur opendoen, en zag hen naar binnen gaan.

Zij liever dan hij. Hij kon nauwelijks meer denken.

Hij ademde diep in, en toen nog eens.

Het drong ineens tot hem door dat wat er nu gebeurde, in feite een stuk beter was. Als St. Ives werd tegengehouden, iets wat zeker zou gebeuren, dan zou hij er des te sterker op aandringen dat Helena de reis naar zijn landgoed ondernam.

Maar waarom had Helena na al die jaren van ijzige frigiditeit ineens toegegeven? Hij had geen enkele boze kreet gehoord, laat staan iets van een protest. Ze had St. Ives toegestaan zich vrijheden te permitteren.

Fronsend en zich afvragend welke invloed deze onverwachte en onwelkome gang van zaken op zijn eigen plannen kon hebben liep Louis terug naar de balzaal.

'O kijk eens! Wat een groot vertrek. En een bureau. O schat, laten we het daar doen.'

Sebastian kwam met een schok op de wereld terug toen hij wreed werd losgerukt uit een status van intens verlangen en nauwelijks beteugelde lust die zijn zinnen op hol hadden doen slaan. Hij moest zijn uiterste best doen om zich uit hun verslavende greep los te rukken.

En hij voelde de schok van ontzetting die door Helena schoot terwijl ze vlak ervoor nog slap en verzadigd op zijn borst had gelegen.

Zijn hand lag nog steeds tussen haar dijen. Voordat hij haar kon tegenhouden deed ze precies wat ze niet had moeten doen.

Ze schoot omhoog, keek over de rugleuning, slaakte een kreetje van ontzetting en dook weer omlaag.

Te laat.

'O!' De vrouw die zojuist was binnengekomen liet een verschrikt geluidje horen dat meteen werd afgebroken. Sebastian kon zich voorstellen dat ze met ogen als schoteltjes de hand voor de mond had geslagen.

Hij greep Helena beet die nog steeds naakt was tot aan haar middel en deed het enige wat hij nog kon doen. Hij stond op, liet haar omlaag zakken tot haar voeten de grond raakte, draaide zijn hoofd om, en hield haar met zijn lichaam en zijn brede schouders verborgen voor degenen die waren gearriveerd.

Voor alle vier. Hij keek naar hun ongemaskerde gezichten, zag hun ogen groter worden en vloekte inwendig. Hij droeg geen masker - en Helena ook niet.

'St. Ives.' De meerman herstelde zich het eerst. De anderen waren zo geschokt dat ze geen woord konden uitbrengen. 'We... eh...' Ineens leek de volle omvang van de situatie tot hem door te dringen. 'We gaan wel weg...' Hij probeerde zijn meermin mee naar de deur te trekken, maar de vrouw bewoog zich niet. Haar wijd opengesperde ogen bleven vol ongeloof aan Sebastian gekleefd.

'St. Ives,' zei ze. Toen ging haar blik langs hem heen. 'En mademoiselle la comtesse...'Mademoiselle la comtesse stond Franse vloeken te mompelen waarvan hij nooit had gedacht dat ze die kende. Gelukkig was hij de enige die het kon horen. Hij tastte blindelings achter zich, vond haar arm, sloot zijn vingers om haar pols en hield haar op haar plaats zodat de anderen haar niet konden zien.

Met zijn andere hand maakte hij een traag gebaartje. 'Mademoiselle la comtesse heeft me zojuist de eer aangedaan erin toe te stemmen mijn hertogin te worden.' Onder zijn vingers voelde hij Helena's polsslag versnellen en toen op hol slaan. 'We waren het... aan het vieren.'

'Gaat u tróuwen?' Het Dresdener melkmeisje, tot dan toe mei stomheid geslagen, had haar stem teruggevonden. De begerige blik in haar ogen gaf aan dat ze precies had begrepen wat voor impact dat op hun kringen zou hebben. Ze klapte in de handen. 'O, wat heerlijk! En wij zijn de eersten die het hebben gehoord!'

'Gefeliciteerd,' mompelde de Tiroolse herder, een van de jeugdige lordjes die Helena op zeker moment ook het hof had gemaakt. Hij pakte het melkmeisje bij de arm. 'Kom mee, Vicky.'

Met nog steeds ogen als schoteltjes draaide het melkmeisje zich bereidwillig om. 'O ja. Laten we snel teruggaan...'

Met z'n vieren dromden ze sneller naar buiten dan ze binnen waren gekomen. Zelfs nadat de deur achter hen dicht was gevallen, hing hun gefluister nog in de lucht.

Toen Sebastian haar losliet en zich naar haar omdraaide, gaf Helena hem een klap op zijn arm. 'Wat moeten we nu in vredesnaam doen!' Ze verviel in het Frans terwijl ze haar japon omhoogtrok en de schouder weer op zijn plaats bracht. Ze schudde haar rokken uit en keek omlaag. 'Sacredieu!'

Sebastian keek ook omlaag en zag dat de hoge hakken van haar schoenen in haar chemise verward zaten.

Ze vloekte nog eens, bukte zich, pakte het verraderlijke kledingstuk op, rolde het tot een bal ineen, en realiseerde zich toen dat ze het nergens kon wegstoppen.

Hij stak zijn hand uit. 'Geef maar hier.'

Ze legde het met een klap in zijn hand. Hij schudde het uit, vouwde het op en stak het in de zak van zijn kuitbroek, waarbij hij van de gelegenheid gebruikmaakte om nog wat anders te schikken. Hij keek naar Helena en zag dat haar tepels, niet langer bedekt door haar hemdje, onder de zijden toga fier rechtop stonden. Hij keek naar haar gezicht en besloot er maar niets van te zeggen.

Ze zag er toch al zo... radeloos uit.

'Mijn excuses, mignonne. Op deze manier had ik je niet willen vragen mijn vrouw te worden.'

Haar hoofd schoot omhoog. Met de ogen knipperend en met een uitdrukkingsloos gezicht keek ze hem aan. 'W-wat?'

'Vreemd genoeg had ik me voorgesteld een redelijke poging tot een serieus aanzoek te doen.' Toen ze hem alleen maar duidelijk geschokt bleef aanstaren, zei Sebastian: 'Dat is toch gebruikelijk?'

'Nee! Ik bedoel...' Helena sloeg zich met de hand tegen haar voorhoofd in een vergeefse poging weer bij zinnen te komen. 'We hadden het helemaal niet over een huwelijk! We hadden het erover of ik jouw bescherming zou willen aanvaarden.'

Nu was het zijn beurt om met zijn ogen te knipperen. Zijn gezicht verstrakte. 'En hoe had je je precies voorgesteld op welke wijze ik een ongetrouwde edelvrouw zou kunnen beschermen?'

Daar wist ze wel een antwoord op. 'Jij... wij... hadden het erover dat ik met een beminnelijke heer zou trouwen en dat jij daarna...'

'Nee. Daar had ik het absoluut niet over. Ik persoonlijk had het over een huwelijk met jou.'

Ze kneep haar ogen toe. 'Dat zei je pas toen die stomme mensen binnenkwamen - ik heb je al eerder verteld dat ik geen acht meer ben.'

'Zeven.'

Ze keek hem fronsend aan. 'Comment?'

Hij schudde het hoofd. 'Laat maar. Echter, in tegenstelling tot jouw misleide ideeën heb ik Altijd een huwelijk met jou in gedachten gehad.'

'Maak me nou niets wijs, uwe genade.' Ze stak haar neus omhoog en wilde langs hem heen lopen.

Hij greep haar bij de arm en draaide haar met een ruk om zodat ze hem weer aankeek. 'Nee, dit wordt hier en nu geregeld.'

De blik op zijn gezicht en in zijn ogen - de spanning die hij uitstraalde - waarschuwde haar, niet eens te proberen hem tegen te spreken.

'Voordat ik jou weer ontmoette had ik al besloten dat ik zou moeten trouwen. Jaren geleden heb ik onomwonden gezegd dat ik dat nooit zou doen - ik heb drie broers die best bereid zijn om voor

nazaten te zorgen, en volgens mijn bescheiden mening bezat ik niet het juiste temperament voor een huwelijk. Maar..' Hij aarzelde en ging toen verder: 'Je hebt mijn schoonzuster ontmoet.'

Helena knikte. 'Lady Almira.'

'Precies. Als ik je nu vertel dat ze er niet op vooruitgaat wanneer je haar beter leert kennen, zul je wei begrijpen dat de gedachte aan haar als de volgende hertogin van St. Ives heel wat familieleden erg nerveus maakt.'

Ze fronste het voorhoofd. 'Ik begrijp het niet. Was het huwelijk van haar met jouw broer dan niet...' Ze maakte een vaag gebaar. 'Was het niet vooraf beoordeeld en daarna goedgekeurd?'

'Nee, zo is het niet gegaan. Arthur, die de eerste in lijn is wat mijn opvolging betreft, is de minzaamste van ons vieren. Almira heeft hem met de oudste truc in een huwelijk gelokt.'

'Beweerde ze dat ze zwanger was?'

Sebastian knikte. 'Dat was dus niet zo, maar toen dat eindelijk tot Arthur was doorgedrongen, was het huwelijk al aangekondigd.' Hij zuchtte. 'En gedane zaken nemen geen keer.' Hij richtte zijn aandacht weer op haar. 'Wat me bij mijn beslissing brengt. Je begrijpt wat het inhoudt een titel te dragen, welke verantwoordelijkheden op je schouders rusten - of je dat nu wilt of niet. Ik wachtte af om te kijken hoe Almira zich zou ontwikkelen, of ze het in zich had om... wat eleganter te worden, wat toleranter. Dat was dus niet het geval. En nu heeft ze een zoon die uiteindelijk de titel zou erven. Ze is duidelijk van plan hem onder de duim te houden... ook later, zodat zij het heft in handen zou krijgen.'

Hij schudde het hoofd. 'Dat kan ik waarachtig niet laten gebeuren. En dus besloot ik dat ik zon moeten trouwen en zelf een zoon zou moeten verwekken.'

Zijn blik bleef op haar rusten. 'Ik heb jou nooit kunnen vergeten. Zodra ik je in de salon van lady Morpleth in het oog kreeg, wist ik wie je was. Ik zocht een geschikte vrouw maar vond er geen - en ineens was jij daar.'

Ze keek hem met toegeknepen ogen aan. 'Je lijkt er heel zeker van te zijn dat ik wel geschikt ben.'

Hij glimlachte, een oprechte en voor hem ongewoon tedere glimlach. 'Jij zult me nooit tot tranens toe vervelen. Jij hebt net zo'n boosaardig humeur als ik, en tot mijn grote ergernis heb je geen enkel ontzag voor mij.'

Ze moest een lachje onderdrukken en keek hem fronsend aan. 'Ik heb geen ontzag voor je, maar ik ben niet zo dom je te onderschatten. Je bent uitstekend in staat de waarheid te verdraaien zoals het jou uitkomt. Je hebt nóóit een huwelijk overwogen.'

'Nu doe je me tekort, mignonne. Ik verzeker je dat ik ten opzichte van jou nooit aan iets anders heb gedacht. Ik had een heel goede reden om mijn bedoelingen niet meteen kenbaar te maken.'

'En dat was?'

'Dat de geringste aanduiding dat ik van mening was veranderd, een sensatie zou hebben veroorzaakt. De ton zou op hol zijn geslagen als er zelfs maar werd gesuggereerd dat ik jou als mijn hertogin wilde. Alle dames met een dochter in de huwbare leeftijd zouden in de rij hebben gestaan om te proberen mij van gedachten te doen veranderen. Ik zag geen reden om dat soort belangstelling op te wekken. Het leek me tot nu toe beter mijn tijd af te wachten. Morgen zal ik uit Londen vertrekken, en jij ook. Dan zullen we er niet langer last van hebben dat alle ogen op ons zijn gericht.'

'Hoe weet jij dat ik uit Londen zal vertrekken?'

'Omdat ik jou en de Thierry's heb uitgenodigd een bezoek aan Somersham Place te brengen - vandaar mijn interesse in Thierry's terugkomst.' Hij hief een hand en raakte haar wang. 'Ik had gedacht d&i ik je daar zou kunnen... overtuigen dat het voor jou het verstandigst zou zijn om met mij te trouwen.'

Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Overtuigen?' Ze draaide zich met een ruk om en wees naar de deur waardoor het viertal was vertrokken. 'Je hebt verklaard dat we gaan trouwen!' Die gedachte deed haar in woede ontbranden; ze. draaide zich weer om en keek hem met bliksemende ogen aan. 'En nu doe je alsof de hele kwestie in kannen en kruiken is.' Ze vouwde haar armen over elkaar. 'Terwijl dat absoluut niet het geval is!'

Hij keek haar met een onbewogen gezicht aan en zei toen met vlakke stem - maar met een stalen ondertoon: 'Begrijp ik het goed, mignonne, dat je op het punt stond mij als je minnaar te accepteren maar dat je weigert mijn hertogin te worden?'

Ze knikte en keek hem daarbij recht aan. 'Vraiment! En het heeft geen zin om die toon tegen me aan re slaan. Er is een groot verschil tussen jouw vrouw zijn of je minnares. Ik ken de regels. Een vrouw heeft niets in te brengen...'

'Tenzij haar echtgenoot bereid is dat toe te laten.'

Ze kneep haar ogen toe en bestudeerde de blik in de zijne - zo argeloos blauw. 'Bedoel je dat je mij ter wille zou zijn?'

Hij keek op haar neer. Er verstreek heel wat tijd voordat hij zei: 'Ik zal jou in alles ter wille zijn, mignonne, met uitzondering van twee dingen. Ten eerste zal ik je nooit toestaan je aan enig gevaar bloot te stellen. En ten tweede zal ik je nooit toestaan interesse in andere mannen te hebben.'

Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Zelfs niet in jouw zonen?'

'Met als enige uitzondering onze zonen.'

Ze had het gevoel dat ze op haar benen stond te zwaaien, ook al stond ze met haar beide voeten stevig op de grond. Zijn aanbod was meer dan verleidelijk, maar toch... Hem in die mate te vertrouwen -juist hem, die haar veel te goed begreep, die haar boosheid wist te omzeilen, haar zinnen in vuur en vlam kon zetten, en al zoveel macht over haar had.

Zoals gewoonlijk scheen hij ook nu weer te weten wat er in haar hoofd omging - hij leek haar gedachten door haar ogen heen te kunnen lezen. Hij keek haar scherp en schrander aan. Voordat ze begreep wat zijn bedoeling was, had hij zijn hoofd laten zakken en raakte zijn mond de hare.

Haar eigen lippen verzachtten en hechtten zich aan de zijne - voordat ze wist wat ze deed reageerde ze door hem te kussen en hem haar mond aan te bieden.

Hij trok zich iets terug. Hij keek haar aan en hield haar blik vast.

'We waren voor elkaar bestemd, mignonne - voel je dat dan niet? Jij zult mijn redding zijn - en ik de jouwe.'

Een geluid op de galerij van achter de gesloten deur deed hen omdraaien. Sebastian vloekte binnensmonds. Vanavond is er geen tijd meer. Kom mee.' Hij pakte haar bij de elleboog en nam haar door de verbindingsdeur mee naar de andere kamer.

'Ik wil hier weg.' Ze keek naar zijn harde gezicht toen hij de deur opende en haar erdoorheen trok. Ze wachtte tot hij de deur had dichtgedaan en verklaarde toen hooghartig: 'Ik heb niet toegegeven met je te trouwen.'

Hij keek haar aandachtig aan en knikte toen. 'Je hebt het nóg niet toegegeven.'

Helena bromde iets toen hij haar verder meetrok.

'Je bent veel te verstandig om je eigen glazen in te gooien, hoe graag je dat in je woede ook zou willen doen.'

Ze haatte het dat hij haar zo goed kon doorgronden. 'Bien, dan zal ik jouw huis bezoeken en jouw aanzoek overwégen!'

Hij sloeg geen acht op haar vinnige en beslist hooghartige toon.

Hij deed nog een deur open, eentje die op een kleinere gang uitkwam, waarmee hij de galerij compleet wist te vermijden. 'Ik zal je naar beneden brengen, naar de voorhal, en dan zullen we de Thierry's laten roepen.' Hij keek haar aan. 'Ik vrees dat je je humeur in bedwang zult moeten houden, mignonne. Niemand zal geloven dat je me nog niet je jawoord hebt gegeven.'

Ze keek hem opnieuw met toegeknepen ogen aan, maar hij had gelijk - alweer. Geen mens geloofde het. Ze namen niet eens de moeite het haar te vragen.

De Thierry's, door een lakei geroepen, voegden zich in de voorhal bij hen. Eén blik op hun gezicht was voldoende om te bevestigen dat het nieuws de ronde had gedaan en dat ze het al hadden gehoord.

'Ma petite! Wat een heerlijk nieuws!' Marjorie omhelsde haar met grote ogen vol verrukking. 'Vraiment! Wat een vangst!' fluisterde ze en deed toen een stapje naar achteren om Thierry ook de gelegenheid te geven.

Hij was ook duidelijk heel blij. Nadat hij haar had gefeliciteerd, schudde hij Sebastian de hand.

Die glimlachte kalmpjes, het toonbeeld van een trotse echtgenoot in spe. Helena keek hem knarsetandend en met samengeknepen lippen aan toen hij zijn blauwe ogen op haar gezicht liet rusten.

'Ik heb uw brief vanavond pas gelezen.' legde Thierry uit. 'Mille pardons - ik was de stad uit. Ik ben immédiatement hierheen gekomen om het madame en mademoiselle te vertellen.'

Sebastian knikte en wees zijn excuses van de hand. 'Het schijnt dat ons geheimpje is uitgelekt.' Hij schokschouderde heel even. 'Het doet er op dit moment niet meer toe. Ik zal morgenvroeg uit Londen vertrekken. Als het u uitkomt zal ik mijn reiskoets naar Green Street sturen met de opdracht om elf uur precies te vertrekken. Dan zult u op uw gemak naar Cambridgeshire kunnen reizen, waar u achter in de middag zult arriveren.' Hij maakte een buiging. 'En ik zal er zijn om u welkom te heten.''Dat is uiterst vriendelijk,' zei Marjorie dweperig. Ze gaf hem een hand. 'We zullen het heerlijk vinden om zo'n voornaam huis te bezoeken. Ik heb horen vertellen dat het schitterend is.'

Sebastian neeg het hoofd; zijn mond vertrok iets toen hij zich naar Helena omdraaide. 'En jij, mignonne, zul jij het ook heerlijk vinden?' murmelde hij opzettelijk suggestief terwijl hij zijn mond over haar vingers liet glijden.

Helena trok haar wenkbrauwen op. 'Dat zullen we nog wel zien, uwe genade.'