Hij was de enige ongetrouwde hertog die ze had leren kennen. Helena probeerde iets uit zijn laatste opmerking op te maken; het hield haar de halve nacht uit de slaap. Hij kon toch niet zichzelf hebben bedoeld? Hij had jaren geleden al verklaard dat hij niet zou trouwen. Ze zou niet weten waarom hij nu van gedachten zou zijn veranderd. Het kon zijn dat hij haar wilde - dat kon ze wel accepteren, hoewel ze om eerlijk te zijn dat soort roofzuchtige verlangens niet helemaal begreep - maar volgens zijn ideeën en zijn beredenering - en zoals men er in zijn kringen over dacht - kon hij alles krijgen wat hij maar wilde zonder met haar te hoeven trouwen.

Ze was natuurlijk absoluut niet van plan het zover te laten komen, maar dat wist hij niet.

Hij moest iets anders hebben bedoeld, maar hoe ze zijn woorden ook om en om keerde, hoe ze ook probeerde het effect dat hij op haar had en de verkeerde gevolgtrekkingen die er dientengevolge uit konden worden getrokken van de hand te wijzen, ze kon nog steeds niet de spanning verklaren die was opgevlamd - die in zijn stem had doorgeklonken en in zijn ogen had gebrand.

Ze was opgelucht dat zijn afspraak in Twickenham betekende dat ze vandaag in ieder geval van hem bevrijd zou zijn.

De woordenwisseling tussen Louis en Marjorie op weg naar het bal van lady Hunterston leidde haar gedachten ook af.

'U hecht er veel te veel waarde aan.' Louis zat met gekruiste armen achterover geleund en keek Marjorie somber aan. 'Als u zich er nodeloos mee bemoeit, zult u haar kansen verknoeien om een goede gegadigde te vinden.'

Marjorie snoof en keek nadrukkelijk door de ramen van het rijtuig naar buiten.

Helena zuchtte even onhoorbaar. Ze was er niet langer van overtuigd dat Marjorie het mis had, ondanks wat haar verstand haar zei. Met logica kon ze het machtige gevoel van gisteravond niet verklaren.

Toen ze de balzaal van lady Hunterston betraden, hield Helena Marjorie bij zich en ging vastberaden op zoektocht. Ze vond lord Were in de kaartkamer; het groepje mensen om hem heen scheidde zich gewillig om hen de kans te geven zich erbij te voegen.

Het onderwerp van gesprek was het aanstaande overlijden van de oom van lord Were, de markies van Catterly.

'Ik zal morgen naar het noorden moeten vertrekken,' zei Were tegen hen. 'De oude verschoppeling heeft naar me gevraagd. Het is toch wel het minste wat ik kan doen.'

Hij trok een gezicht toen hij dat zei. Helena vond zijn houding een punt in zijn nadeel - en besefte toen met wie ze hem vergeleek. Ze zette het uit haar gedachten. Ze was echter wel opgelucht toen er onder het praten van onderwerp werd veranderd en over Kerstmis werd gesproken en de feesten die voor die tijd op het programma stonden, want toen bleek dat haar eigen ideeën en die van lord Were veel meer op één lijn zaten. Hij was niet boeiend, maar wel een beminnelijk, degelijk, en absoluut bescheiden persoon. En ze hield zichzelf voor dat het een welkome opluchting was na anderen die zich maar al te goed bewust waren van hun waarde.

Ze ving Marjories blik op en zond haar een onuitgesproken vraag toe. Marjorie glimlachte betekenisvol en neeg het hoofd. Zij hechtte ook haar goedkeuring aan lord Were.

Sebastian betrad de balzaal van lady Hunterston en kreeg Helena te zien die behaagziek naar Were lachte. Hij zag het, bleef even staan om een elegante buiging voor zijn gastvrouw te maken, en voor één keer de glimlachjes negerend die hem werden toegeworpen liep hij recht op het groepje buiten de kaartkamer af.

Met zijn aandacht vol op Helena gericht liep hij dwars door de menigte; vanbinnen woog hij zijn kansen af. Hij kon haar vertellen dal hij met haar wilde trouwen, haar opzettelijk in de war brengen, en haar aan zijn zijde scharen, ma&r...

Dat 'maar' woog zwaar. Enige aanduiding aan de ton dat hij van gedachten was veranderd en had besloten haar tot zijn hertogin te maken, zou een sensatie veroorzaken en alle ogen, echt alle ogen op hen vestigen. En de gedachten die achter de ogen zouden rondspoken, en het daaruit voortvloeiende gefluister, zouden niet allemaal even fraai zijn. Er zouden er zelfs zijn die er de voorkeur aan zouden geven hun ogen te sluiten en te denken dat zijn bedoelingen helemaal niet zo eerbaar waren. Dergelijke geruchten zouden hem niet aanstaan - haar trouwens ook niet, en haar voogd nog minder.

Hij had een rapport van zijn Parijse vertegenwoordiger ontvangen. Geoffre Daurent, haar oom van moederszijde, was na de dood van haar vader haar voogd geworden. Hij veronderstelde dat Thierry vermoedelijk Daurents plaats innam, maar het was onmogelijk een formeel bezoek aan Green Street te brengen. Het was onmogelijk om een dergelijke ontmoeting geheim te houden, niet onder de ton.

Hij gaf verre de voorkeur aan een discrete uitnodiging voor een bezoek aan Somersham Place, zijn voornaamste landgoed, over nog geen twee weken, wanneer de ton uit de hoofdstad zou zijn vertrokken. Niemand behalve de Thierry's en Louis de Sèvres zou het dan hoeven te weten; zelf zou hij het alleen aan zijn tante Clara vertellen, die als zijn gastvrouw in zijn voorouderlijk huis fungeerde. Dan kon hij onder vier ogen met haar praten - en haar overhalen als dat nodig mocht zijn.

Dat laatste zat hem dwars. Helena genoot van zijn gezelschap maar aan haar smaragdgroene ogen was duidelijk te zien dat ze hem niet als een mogelijke echtgenoot zag.

Nog niet.

Het kon zijn schuld zijn omdat hij zijn antipathie tegen een huwelijk zo openlijk had geuit; dat weerhield hem er echter niet van haar afwijzing als een uitdaging te zien.

'Gravin.' Hij kwam naast haar staan. Ze had hem wel zien aankomen maar had gedaan alsof het haar niet was opgevallen. Nu draaide zich met een koel lachje om en stak haar hand uit. Hij nam die aan en boog zich erover heen. Voordat ze haar vingers kon terugtrekken, sloten de zijne eromheen. 'Madame.' Hij begroette madame Thierry's revérence met een kort knikje en boog toen zijn hoofd naar Were. 'U wilt ons wel excuseren. Er is een nogal belangrijke kwestie die ik met de gravin wil bespreken.'

Er vlamde een sceptische blik op in de ogen van madame Thierry, maar niemand durfde hem tegen te spreken - zelfs Helena niet. Met een vastberaden maar serene uitdrukking op haar gezicht liet ze zich dwars door de lange zaal door hem meenemen.

'En wat wilt u me dan vertellen?'

Ze klonk hooghartig en kil. Ze liep met haar blik recht vooruit met hem mee, met een gezicht dat niet de minste verontrusting vertoonde.

'Dat Were niet voor u is bestemd.'

'O nee? En waarom dan niet?'

Hij kon geen leugen over een vriend vertellen. 'Laat me volstaan met te zeggen dat ik niet geloof dat uw voogd hem zou goedkeuren.'

'Wat vreemd. Voor zover ik heb gehoord zijn de landgoederen die lord Were binnenkort zal erven, uitgestrekt, en zal zijn inkomen aanzienlijk zijn.'

Niet zo uitgestrekt of aanzienlijk als die van hem.

'Zijne lordschap is een alleszins beminnelijk mens. Ik voorzie helemaal geen problemen.'

Sebastian wist de opmerking binnen te houden dat ze nog niet de helft voorzag. Ze had zijn protest met een koninklijk air afgewezen - iets wat maar weinigen tegen hem zouden durven doen.

Het feit dat ze het had gedaan had hem niet zo verbaasd, want het rapport van zijn vertegenwoordiger had zijn vermoedens bevestigd. Zij en haar zuster waren de laatste Stansions, een heel oude aristocratische Franse familie. Haar moeder was een Daurent geweest, nog zo'n voornaam huis van het Franse adeldom. Helena's afkomst was evenredig aan de zijne; ze was net als hij opgevoed in de wetenschap wat ze waard was. Hun arrogantie was aangeboren en maakte deel van hen uit - ze bezat een eigen arrogantie, net als hij.

Helaas voor haar bracht zulk een vrouwelijke arrogantie de veroveraar in hem naar boven.

'U zou er goed aan doen, mignonne, te bedenken dat een man meer heeft te bieden dan met het blote oog waarneembaar is.'

'Ik ben geen kind meer, uwe genade - ik ben me er heel goed van bewust dat de meeste mannen hun ware aard verbergen.'

'Sebastian - en mag ik je er op wijzen dat niet alle vrouwen zo openhartig zijn als jij, mignonne?

Hoe waren ze daar nu weer op gekomen. Helena had nauwelijks tijd om erover na te denken toen Sebastian haar door een paar gordijnen meetrok die ze als muurversiering had beschouwd. Ze bleken echter een toog te verhullen die naar een kleine, luxueus ingerichte salon leidde.

Omdat ze midden in de kamer stond en niet meer vanuit de balzaal kon worden gezien omdat de gordijnen weer waren dichtgevallen, liet ze haar masker vallen en keek hem openlijk fronsend aan.

'Dit is volgens mij beslist niet comme il faut,' zei ze. om zich heen wijzend.

Ze keek Sebastian bijna kwaad aan toen hij vlak voor haar kwam staan. Die vervelende man trok alleen maar een wenkbrauw op. Waarom hij haar zo irriteerde kon ze niet zeggen, maar ze had het sterke vermoeden dat hij ai voor zijn komst vast van plan was geweest haar bij lord Were uit de buurt te houden.

In haar ogen leek lord Were steeds meer de volmaakte uitweg voor haar ontsnapping naar de vrijheid.

'Ik waardeer het dat u me helpt bij het introduceren in de ton, uwe genade, maar ik ben - hoe zeggen jullie Engelsen dat ook weer - geen acht meer, dus kan ik zelf wel mijn oordeel vellen. En uw bedekte lasterpraatjes ten aanzien van het karakter van lord Were kan ik beslist niet waarderen.'

Met een minachtend gebaar benadrukte ze het feit dat ze zijn woorden verwierp. Ze zou liever naar de balzaal terug zijn gesneld, maar hij versperde haar de weg. Ze keek hem strijdlustig recht in de blauwe ogen.

Die ergerlijke man had de euvele moed te zuchten.

'Ik vrees dat je je mening zult moeten herzien, mignonne. Ik had het niet over lord Were.'

Helena fronste haar voorhoofd. Het duurde even voordat ze zich zijn woorden weer herinnerde... 'Je zou er goed aan doen te bedenken dat een man meer heeft te bieden dan met het blote oog waarneembaar is.'

Zijn mond vertrok. 'Ik had het inderdaad over mezelf.'

'U.' Ze kon het niet begrijpen, ze zag niets logisch in wat hij haar vertelde en wat ze in zijn ogen las.

Ze voelde zijn handen om haar middel glijden en er gleed een rilling over haar rug.

Hij trok haar dichter naar zich toe. 'Herinner je je die nacht in de maneschijn in de tuinen van het Convent des Jardinières de Marie?'

Zijn stem had een hypnotiserende cadens aangenomen en de blauwe ogen leken haar nog meer te biologeren.

'Ik heb je toen gekust. Eén keer om je te bedanken.'

Ze zat gevangen in zijn web en kon zich er niet uit losmaken. Haar handen kwamen omhoog en bleven op de zijden mouwen liggen toen hij haar nog dichter naar zich toe trok. En ze gehoorzaamde. Haar oogleden zakten omlaag toen hij het hoofd boog.

'Waarom?' fluisterde ze toen zijn mond de hare naderde. Ze bevochtigde haar lippen. 'Waarom hebt u me toen nog eens gekust?'

Op die vraag had ze altijd al het antwoord willen weten.

'Die tweede keer?' Zijn adem streek over haar mond. ik heb je een tweede keer gekust om... je te proeven.'

Dat deed hij nu weer. Zijn mond sloot zich over de hare, koel, stevig, alwetend. Ze wist dat ze zich zou moeten verzetten, dat ze er niet aan toe moest geven: ze leek op een onzichtbare rand te wankelen, maar vanbinnen leek er iets open te gaan. mee te geven. Hij voelde het. Zijn handen sloten zich om haar middel en hij trok haar omhoog tot ze op haar tenen stond. Zijn mond werd harder, steviger, dwingender.

Haar hoofd tolde en ze viel...

Ze had er geen idee van waarom ze aan zijn arrogante eisen tegemoet wilde komen, en toch deed ze dat. Het was waanzin om zich aan zijn kracht vast te klampen en zich aan de opwinding van de kus over te leveren, en toch deed ze ook dat.

Toen zijn lippen de hare vaneen dwongen, liet ze het toe; hij verslond haar verschrikte kreetje toen hij naar binnen drong en haar mond veroverde en haar de adem benam, maar hij gaf haar de zijne ervoor terug. Hij ging stoutmoedig te werk, schaamteloos en sensueel suggestief. Haar zintuigen wankelden onder haar poging al die gevoelens in zich op te nemen en hem te volgen waar hij haar maar bracht. Om aan het ene verlangen te voldoen zodat ze de stap naar een volgende konden zetten.

Het was echt waanzin. Haar huid brandde, haar lijfje knelde, haar adem kwam met horten en stoten. Haar hele lichaam was tot leven gekomen, het voelde anders aan, ontwaakt als nooit tevoren.

Ze wilde meer. Haar vingers sloten zich om de zijden mouwen en hielden zich aan hem vast. Zijn greep verstevigde zich; hij hield zijn hoofd schuin en verdiepte de kus.

Nooit eerder had de aandrang om toe te slaan, te nemen, zo krachtig door zijn bloed gestormd. Sebastian had de grootste moeite het binnen de perken te houden maar hij hunkerde zo naar haar, hij was zo gulzig, en zij was zo zinnelijk, zo genereus, en zo heel erg naar zijn zin.

Nog nooit had hij de smaak van onschuld begeerd, maar zij was anders, niet helemaal onschuldig maar van nature sensueel en naïef - hij was gevangen, betoverd, verslaafd. Zeven jaar geleden had hij gevoeld wat ze in zich had, en hij had het nooit vergeten - die belofte in haar kus.

Alleen dankzij zijn langdurige, moeizaam verworven ervaring wist hij het opkomende tij in te dammen, te keren en te laten afnemen.

Dit was niet het juiste moment; verleid door haar lippen en door zijn eigen behoefte die hem versteld had doen staan, was hij al verder gegaan dan zijn bedoeling was geweest. Haar lippen zouden toch al gekneusd zijn.

Hij verbrak de kus en beefde van de inspanning die het hem kostte om niet opnieuw te beginnen, om haar mond niet opnieuw te veroveren. Hij legde zijn voorhoofd tegen het hare en bleef wachten tot hij haar ademhaling langzamer hoorde worden, in gelijke tred met het bonzen van het bloed in zijn aderen.

Hij dwong zijn armen tot actie en zette haar weer op haar voeten.

Haar oogleden knipperden en werden toen opgeslagen. Hij trok zich iets terug zodat hij de verlegenheid die over haar gezicht gleed kon gadeslaan, en de verwarring die zich in haar groene ogen nestelde.

'Bij jouw zoektocht naar een echtgenoot zijn er nog meer criteria die je in ogenschouw zou moeten nemen.'

Hij mompelde de woorden, zag de frons op haar voorhoofd en besefte toen dat ze misschien zelfs nu nog niet begreep wat hij bedoelde.

Hij liet zijn greep om haar middel verslappen en hield haar licht met één hand vast terwijl hij de andere omhoog bracht. Hij keek op haar neer, wetende dat ze zijn blik zou volgen en zien dat hij zijn hand hief en zijn vingertoppen van haar hals over haar sleutelbeen naar de zijdeachtige huid vlak boven de diepe halslijn liet glijden.

Ze hield de adem in; een korte blik bevestigde dat ze eerder gefascineerd dan ontzet toekeek. Hij liet zijn vingers over de zijde glijden en voelde haar huid in reactie erop verstrakken. En hij legde zijn hand heel zacht om haar borst.

De rilling die haar beving deed hem hunkeren. Opzettelijk langzaam omcirkelde hij met zijn duim haar tepel en zag die oprijzen en hard worden.

'Je verlangt naar me, mignonne.''

'Nee.' Het klonk wanhopig. Ze wilde niet naar hem verlangen; dat wist ze absoluut zeker. Al het andere wat hier tussen hen gebeurde, wat hij van plan was, wat hij van haar wilde, verwarde haar. Ze was totaal de kluts kwijt.

Zijn vingers raakten haar aan, gleden over haar heen, en ze kon niet meer denken. Ze trok zich terug en zette zich legen hem af. Hij liet haar gaan, maar ze voelde hoe zijn verlangen en zijn wilskracht even met elkaar in conflict kwamen. De wilskracht won het, maar ze moest zich wel afvragen of dat een volgende keer ook zou gebeuren.

Dangereux.

'Nee.' Dit keer klonk ze vastberadener. 'Dit zal ons geen goed doen.'

'Integendeel, mignonne, het zal ons oneindig goed doen.'

Het zou geen zin hebben te doen alsof ze hem niet begreep. Ze tilde haar kin op, keek hem met een koppige blik aan en wilde nog een stapje naar achteren doen - en voelde de vingers om haar middel verstrakken.

'Nee. Je kunt niet van me weglopen. Jij en ik moeten praten, maar voordat we verdergaan, is er iets dat ik graag van jou wil.'

Ze keek zoekend in die o zo blauwe ogen, en toen wist ze dat ze beslist niet wilde horen wat hij van haar wilde. 'U hebt mijn bedoelingen verkeerd geïnterpreteerd, uwe genade.'

'Sebastian.'

'Best dan - Sebastian. Je begrijpt me verkeerd. Als jij denkt...'

'Nee, mignonne. Jij realiseert je niet...'

Het gordijn voor de toog bewoog ratelend. Ze keken beiden op. Sebastians hand viel van haar middel toen Were met een vriendelijk lachje naar binnen keek.

'Daar bent u dus, mijn beste. Het is tijd voor onze dans.'

Ze hoorden achter hem vandaan de muziek binnenzweven. Eén blik op zijn openhartige gezicht volstond om hen duidelijk te maken dat hij niets schandaligs vermoedde. Helena liep om Sebastian heen en ging snel naar hem toe. inderdaad, my lord. Mijn excuses dat ik u heb laten wachten.' Ze bleef even naast Were staan en keek achterom naar Sebastian. 'Uwe genade.' Ze maakte een diepe revérence, kwam weer overeind, legde haar vingers op Were's hand en liet zich door hem meenemen.

Were grinnikte over haar hoofd naar Sebastian. Ondanks alles moest Sebastian lachen en knikte even naar hem. Hij en Helena waren niet lang genoeg met hun tweeën in afzondering geweest om de roddelaars voldoende stof tot speculaties te geven, en Were had, opzettelijk of niet, hun misstap verhuld.

Het gordijn viel dicht en Sebastian staarde naar de plooien.

En fronste zijn voorhoofd.

Ze verzette zich - meer dan hij had voorzien. Hij wist niet zeker of hij begreep waarom ze dat deed. Maar hij wist wel zeker dat hij het er niet mee eens was. En haar handigheid om hem te vermijden stond hem al helemaal niet aan.

Men was eraan gewend geraakt hen samen te zien - en nu raakte men eraan gewend hen gescheiden te zien. Dat maakte beslist geen deel van zijn plan uit.

Vanuit de schaduwen van zijn rijtuig dat aan de rand van het park was stilgezet, keek Sebastian toe hoe zijn toekomstige hertogin geanimeerd hof hield. Ze had meer zelfvertrouwen gekregen, en ze was zelfverzekerder; ze hield de heren om haar heen in bedwang met een lachje of een grimas, of met één blik uit die prachtige ogen.

Hij moest wel lachen toen hij haar naar een of andere anekdote zag luisteren, en zag hoe ze aan de touwtjes trok zodat haar zogenaamde cavaliers nog meer hun best zouden doen haar te vermaken. Hij herkende die bedrevenheid en kon er waardering voor hebben.

Maar hij had genoeg gezien.

Hij hief zijn wandelstok en tikte op de deur. Een lakei kwam te voorschijn, deed de deur voor hem open en liet het trapje zakken. Sebastian stapte uit. Dit rijtuig was niet zijn stadsrijtuig; dit was egaal zwart en had geen wapenschilden op de deuren. Zijn koetsier en de lakei waren ook in het zwart gekleed in plaats van in de uniformen van zijn livreiknechten.

Dat verklaarde waarom hij naar Helena had kunnen kijken zonder dat hij haar was opgevallen en ze op de vlucht had kunnen slaan.

Ze zag hem nu wel, maar het was te laat om er iets aan te doen, om hem discreet uit de weg te gaan. De beperkingen die hun kringen hen oplegden werkte voor één keertje in zijn voordeel - ze was te trots om en plein public een scène te veroorzaken.

Ze moest hem dus wel glimlachend de hand reiken. Ze maakte een diepe revérence, waarna hij een buiging maakte en haar overeind trok. Daarna hief hij haar hand en liet zijn mond over haar knokkels gaan.

Heel even vlamde er woede op in haar ogen. Ze wist zich te bedwingen, maar hij voelde het. Nog hooghartiger neeg ze het hoofd. 'Goedemiddag, uwe genade. Komt u een luchtje scheppen?

'Nee, lieve gravin, ik ben gekomen om van uw gezelschap te genieten.'

is dat zo?' Ze wachtte tot hij haar hand los zou laten. Na hun laatste ontmoetingen was ze wel zo verstandig om die niet terug te trekken.

Hij keek de kring van heren rond, allemaal jonger en lang niet zo machtig als hij. 'Zo is het.' Hij keek naar Helena en ving haar blik. ik geloof dat deze heren u wel zullen willen excuseren, mijn beste. Ik zou graag in het gezelschap van uw mooie persoontje naar de Serpentine willen gaan.'

Hij zag haar borst zwoegen - van verontwaardiging en drift, iets wal hij onverwacht aanlokkelijk vond. Hij liet zijn blik nog eens de kring rondgaan en knikte even in het algemeen. Hij vertrouwde erop dat niemand het zou wagen de degens met hem te kruisen.

Toen zag hij madame Thierry. Ze had ook bij het groepje gestaan maar tot dat moment had hij haar niet gezien. Tot zijn verbazing glimlachte ze naar hem en wendde ze zich vervolgens naar Helena. 'We hebben inderdaad lang genoeg in de wind gestaan, ma petite. Ik ben ervan overtuigd dat de hertog je naar ons rijtuig zal willen begeleiden. Daar wacht ik wel op je.'

Sebastian kon niet hebben gezegd wie er meer verbaasd was - hij of Helena. Hij wierp een blik op haar maar ze wist haar reactie op die onverwachte omslag te verbergen. Haar mooie mond verstrakte echter wel tot een grimmige streep toen ze hem na afscheid van haar cavaliers te hebben genomen toestond haar mee naar de waterkant te nemen.

'Glimlach, mignonne, anders zullen degenen die belangstelling voor ons hebben, nog denken dat we onenigheid hebben gehad.'

'Dat hebben we ook, en ik ben absoluut niet blij met uw gedrag.'

'Wat jammer, dat spijt me. Wat kan ik doen om je weer tegen me te laten lachen?'

'U kunt ophouden met me te achtervolgen.'

'Dat zou ik heel graag willen doen, mignonne. Ik moet bekennen dat ik het steeds vervelender vind om jou te achtervolgen.'

Ze keek hem met verbaasde ogen aan. 'U zult dus ophouden...' Ze maakte een gebaartje.

'Je te verleiden?' Sebastian keek haar recht aan en glimlachte. 'Dat spreekt vanzelf. Zodra je de mijne bent.'

Het Franse woord dat ze mompelde was verre van beleefd, ik zal nooit de uwe worden, uwe genade.'

'We hebben dit al vaak besproken, mignonne - op een goeie dag zul je zeer beslist de mijne zijn. Als je eerlijk was, zou je moeten toegeven dat jij het ook weet.'

Haar ogen spuwden vuur. Ze slikte een venijnige opmerking in, wierp hem een woedende blik toe en keek toen hooghartig voor zich uit.

Als ze ergens binnen waren geweest en ze had een vaas bij de hand gehad, zou ze die dan naar hem hebben gegooid? vroeg Sebastian zich onwillekeurig af - en vervolgens verbaasde hij zich om die gedachte. Nooit eerder had hij driftbuien van zijn minnaressen aangemoedigd, maar bij Helena... haar humeur was zo inherent aan haar wezen, zo'n duidelijke aanwijzing voor het vuur dat in haar brandde, dat hij zich ertoe aangetrokken voelde - dat hij al die energie kon prikkelen zodat hij zich er in kon onderdompelen en het daarna om te buigen in hartstocht.

Hij was zich ervan bewust dat zijn ondoorgrondelijkheid, zijn kalme reageren op haar uitbarstingen haar nog meer irriteerde.

'Er zijn nog maar weinig mensen hier. Is het wel verstandig dat we hier zo alleen lopen?'

De wandelpaden langs de beide oevers van de Serpentine waren vrijwel verlaten.

'Het jaar loopt ten einde, mignonne. Men is nu druk bezig met op het allerlaatste nippertje nog plannen te maken en dat vergt veel tijd. En het weer is nauwelijks bemoedigend te noemen.'

Het was grauw, bewolkt, en de wind droeg beslist de eerste kilte van de naderende winter in zich. Zijn blik gleed goedkeurend naar Helena's warme mantel en hij murmelde: 'En of het wel fatsoenlijk is? De roddelaars hebben er genoeg van gekregen ons in het oog te houden. Ze zijn het beu geworden op een schandaal te wachten. Ze hebben hun blik ergens anders op laten vallen.'

Ze keek hem onzeker aan alsof ze zich afvroeg wat hij op deze zo goed als verlaten plek zou durven riskeren.

Hij moest erom lachen. 'Nee - ik zal je hier niet onder druk zetten.'

Hij meende dat ze humde, maar haar ogen vertelden hem dat ze zijn geniststelling accepteerde. Even later zei ze: ik ben geen paard dat aan het lopen moet worden gehouden opdat het niet afkoelt.'

Gehoorzaam nam hij haar mee het volgende pad op dat hen naar het rijtuigpad terug zou voeren. 'Madame Thierry's woorden riepen een onfortuinlijke toespeling op.'

'Haar woorden waren onberaden.' Helena wierp hem fronsend een blik toe. 'Ze is wat u betreft van mening veranderd. Hebt u met haar gesproken?'

'Als je bedoelt of ik haar voor haar medewerking heb betaald, dan nee. Ik heb alleen in jouw bijzijn met haar gesproken.'

'Hmm.'

Ze liepen zwijgend verder; het rijtuigpad lag niet ver meer bij hen vandaan toen hij murmelde: 'Ik heb van ons wandelingetje genoten, mignonne, maar ik wil nog iets van je.'

De blik die ze hem toewierp was scherp - en woedend, en koppig. 'Nee.'

Hij glimlachte. 'Dat niet. Vandaag wil ik alleen dat je me voor vanavond twee dansen belooft op het bal van lady Hennesy.'

'Twéé? Zal daar niet over gepraat worden?'

'Om deze tijd van het jaar zal niemand er iets achter zoeken.' Hij keek voor zich uit. 'Bovendien heb je gisteravond opzettelijk geen enkele dans voor me bewaard. Twee voor vanavond is een redelijke compensatie.'

Haai- hoofd ging hooghartig omhoog. 'U was laat.'

ik ben altijd laat. Als ik vroeger was gekomen, zou mijn gastvrouw zijn flauwgevallen.'

'Het is niet mijn schuld dat er zoveel heren waren die dolgraag mijn partner wilden zijn waardoor er voor u geen dansen meer over waren.'

'Ik ben geen onnozele ziel en ik ben ook niet jong. Je hebt opzettelijk al je dansen weggegeven. En daarom moet je me voor vanavond twee dansen beloven.'

'U vergat nog te zeggen "of anders".'

Hij liet zijn stem dalen, ik dacht dat ik dat maar aan jouw verbeelding moest overlaten.' Hij ving haar blik. 'Hoe ver durf je te gaan, mignonne?'

Ze aarzelde, neeg het hoofd en zei uitermate hooghartig: 'Goed dan, u krijgt uw twee dansen, uwe genade.'

'Sebastian.'

ik wil nu terug naar madame Thierry.'

Hij zei verder niets meer, bracht haar terug naar het rijtuig van de Thierry's en nam daar afscheid. Hij deed een stap naar achteren, en de koetsier liet zijn zweep klappen. Hij keek het rijtuig na dat over de laan van hem weg reed.

Vier dagen had de twist geduurd - hij door haar te verlokken, zij door zich heftig te verzetten. Een heer zou zich hebben uitgesproken, zou haar hebben verteld dat hij het over een huwelijk had. Maar zoals de zaken er nu voorstonden...

Hij was een edelman, maar geen heer - het bloed van veroveraars stroomde door zijn aderen. En vaak, zoals nu ook. dicteerde het zijn daden.

Het was onmogelijk zelfs maar te overwegen simpelweg om haar hand te vragen, niet terwijl hij wist dat ze zo koeltjes bezig was kandidaten in te schatten en dat terwijl hij meer dan wie ook van de huidige ton aan haar eisen voldeed.

Zijn gezicht verstrakte. Hij draaide zich om en liep naar zijn rijtuig.

Door haar verzet - onverwacht heftig - was zijn belangstelling nog groter geworden. Het had zijn roofzuchtige gevoelens nog meer aangescherpt en het nog noodzakelijker gemaakt om te winnen. Haar te winnen.

Hij wilde dat ze hem op zijn eigen voorwaarden accepteerde, om wie hij was en wie zij was, ontdaan van alle schittering en geen rekening houdend met hun titel. Gewoon man en vrouw, elkaars gelijken, zoals het altijd was geweest. Hij wilde dat ze hem wilde, de man, niet de hertog. Niet omdat zijn titel hoger was dan de hare en dat zijn landgoederen en inkomen aanzienlijk waren.

Hij wilde dat ze hem net zo wilde als hij haar.

Hij wilde een aanduiding van overgave, een teken van onderdanigheid. Een teken dat ze wist dat ze de zijne was.

Alleen dat zou volstaan. Alleen dat zou aan zijn behoeften voldoen.

Pas wanneer ze had erkend wat er tussen hen was, zou hij een huwelijk te berde brengen.

De lakei stond met de deur geopend op hem te wachten. Sebastian gaf opdracht naar Grosvenor Square terug te keren en stapte vervolgens in. De deur viel achter hem dicht.

Helena zette zich schrap, maakte een revérence voor Sebastian, kwam weer overeind, sloeg hun handen ineen en draaide weg in de eerste figuur van hun eerste dans. Denk! beval ze zichzelf. Denk aan iets anders dan aan hem. Kijk hem niet in de ogen. Laat je gevoelens niet overspoelen door zijn aanwezigheid.

Toen ze in het rijtuig op weg naar hel bal had geklaagd over zijn arrogantie om twee dansen van haar op te eisen, had Marjorie geglimlacht en geknikt en haar een tikje neerbuigend aangemoedigd en gedaan alsof St. Ives niet een van de grootste losbollen van de hele ton was. Alsof hij niet de persoon was die Marjorie dangereux had genoemd.

Nog meer had Louis' zelfvoldaanheid haar verbaasd. Hij moest haar toch beschermen. Helena onderdrukte een snufje. Ze had een vermoeden dat Louis niet helemaal op de hoogte was van de reputatie van de hertog, en ook niet van zijn vaste plan om een huwelijk te mijden. Toen St. Ives zijn dans was komen opeisen, had Louis er stom genoeg heel zelfingenomen uitgezien.

Ze had ontdekt dat hem ergeren haar beste verdediging tegen Sebastian was. Daardoor aangemoedigd sloeg ze haar ogen naar hem op. ik neem aan dat u binnenkort uit Londen vertrekt?'

Zijn brede mond krulde zich. 'Dat klopt, mignonne. Na de volgende week zal ik, samen met de rest van de ton, vanuit Londen naar het platteland afreizen.'

'En waar gaat u de feestdagen doorbrengen?'

'Op Somersham Place, mijn voornaamste landgoed. Het ligt in Cambridgeshire.' Ze draaiden rond en toen vroeg hij: 'En waar ben jij van plan je terug te trekken, mignonne?'

'De Thierry's hebben dat nog niet besloten.' Toen ze in de dans voor hem langs kruiste, viel Helena op wat voor soort lachje er op

Sebastians gezicht lag. Iedereen leek vanavond heel erg met zichzelf ingenomen.

Het duiveltje in haar stak de kop op waardoor ze vroeg: is lord Were alweer in Londen terug?'

Ze keek op.

Zijn gelaatstrekken hadden zich verhard en Sebastian hield haar met zijn ogen gevangen. 'Nee. En hij wordt voorlopig ook niet terug verwacht.'

Ze draaiden nog eens in het rond; ze kon haar blik niet van de zijne losmaken - ze durfde het gewoon niet. De figuren van de dans leken hun wisselwerking te weerspiegelen. Hun handen raakten elkaar en lieten elkaar dan weer los; ze draaide van hem weg en kwam dan weer naar hem terug.

Met zwierende rokken draaide ze zich voor hem om, stopte, en hield haar handen op. Hij kwam vlak achter haar staan; zijn vingers sloten zich om de hare en in de maat met de andere dansers stapten ze er weer uit.

'Breng me niet in verleiding, mignonne. Vanavond is lord Were er niet om je te redden.'

De zachtjes uitgesproken woorden hielden een dreigement en een belofte in; ze streken heel zacht over haar blote schouder - en op haar naakte huid verscheen kippenvel.

Ze draaide haar hoofd heel iets om en mompelde net zo zachtjes: ik heb u al verteld dat ik niet de uwe zal worden, uwe genade.'

Hij zweeg heel even en (luisterde toen: 'Je zult de mijne worden, mignonne - twijfel daar nooit aan.'

Hij liet haar los en ze gingen uit elkaar, volgden de figuren van de dans - en toen ze zich van hem weg bewoog, raakten zijn vingers haar nek en gleden vervolgens omlaag.

Ze voelde het tot in de puntjes van haar borsten terwijl een hete golf onder haar huid opvlamde. Ze dwong haar gezicht tot een vriendelijk lachje en dwong haar ogen hem recht aan te kijken.

Aan het einde van de dans hief hij haar op en bracht vervolgens haar hand naar zijn lippen. 'Binnenkort, mignonne - binnenkort.'

Nooit! bezwoer ze, maar het zou niet eenvoudig zijn hem tegen te spreken.

Ze zou haar belofte dat ze hem een tweede dans had toegezegd, niet verbreken, maar als hij haar niet kon vinden...

Ze babbelde, lachte, glimlachte en maakte stilletjes plannen. Zoals altijd was Louis vlak bij de hand. Impulsief pakte ze hem bij de arm. 'Wandel eens wat met me rond, neef.'

Met een licht schokschouderen kwam hij aan haar wens tegemoet. Helena nam hem mee naar het andere einde van de zaal waar de drakerige douairières zaten en met scherpe ogen de menigte in de gaten hield terwijl ze onophoudelijk hun mond roerden. Ze waren erop voorbereid hun wenkbrauwen op te trekken zodra zich de geringste aanduiding van een schandaal voordeed.

ik heb nagedacht,' zei ze, 'en ik geloof dat lord Were me als echtgenoot heel geschikt lijkt. Heb jij een mening over zijne lordschap en of Fabien een aanzoek van hem zou verwelkomen?'

'Were?' zei Louis fronsend, is dat die lange, wat corpulente heer met zwart haar die de voorkeur geeft aan bruine mantels?'

Zelf zou ze hem niet corpulent hebben genoemd. 'Hij staat op het punt in de schoenen van een markies te stappen, en die titel moet Fabien bevallen. En verder lijkt hij me uitermate geschikt.'

'Hmm... van wat ik ervan heb gehoord staat deze Were niet in hoog aanzien. Hij is stil, teruggetrokken, en schijnt zichzelf altijd weg te cijferen.' Dat laatste kwam als een sneer uit de mond van Louis. 'Ik geloof niet dat oom Fabien het verstandig zou vinden als jij een verbintenis aanging met een weke man.'

'Week' - voor haar was dat woord zijn beste kenmerk. Maar goed. 'Bien sur,' zei ze. 'Dan moet ik wat anders bedenken.'

In de hoek van de zaal, achter de douairières, stond een deur op een kier.

'Waar gaan we naartoe?' vroeg Louis toen ze hem mee naar binnen nam.

'Ik wil zien wal zich daarachter bevind. Hel is hier zo muf.' Ze liep langs hem heen en ging door de deur toen de eerste klanken van een menuet - haar tweede dans met Sebastian - over de hoofden van de menigte aan kwam zweven.

Louis volgde haar naar een galerij. Drie paren, aangetrokken door de muziek, passeerden hen op hun weg naar de balzaal, waardoor de galerij, waarvan de ramen op de tuinen uitkeken, met uitzondering van hen beiden volledig verlaten was.

'Bon!' zei Helena glimlachend. 'Hier is het heel wat vrediger.'

Louis fronste zijn voorhoofd maar werd afgeleid door een buffet. Hij liep ernaartoe om de karaf en de glazen die erop stonden wat nader te bekijken. Helena, aangetrokken door de ramen, dwaalde wat verder de smalle kamer in.

En vlak daarop zei een diepe stem traag: 'De Sèvres.'

Ze draaide zich om en zag Louis een diepe buiging maken. Sebastian kwam uit de schaduwen bij de deur te voorschijn.

Hij richtte het woord tot Louis. 'Mademoiselle la comtesse heeft me deze dans beloofd, maar aangezien ze er behoefte aan heeft een tijdje in een wat rustiger omgeving door te brengen, zal ik hier bij haar blijven. Ongetwijfeld heb je zelf een afspraak in de balzaal.'

Zelfs in het halfduister zag Helena de scherpe blik waarmee Louis haar kant uitkeek.

'Dat is juist, uwe genade.' Louis aarzelde even en keek nog eens naar Helena. Ze kon gewoon niet geloven dat hij haar hier zou achterlaten.

'Wees ervan verzekerd dat mademoiselle la comtesse bij mij volkomen veilig zal zijn,' zei Sebastian op zijn trage toon. 'Ik zal haar aan het eind van de dans naar madame Thierry terugbrengen. Maar ik ben van mening dat haar tijd mij tot dan toebehoort.'

'Zoals u zegt, uwe genade.' Louis boog nog eens, draaide zich op zijn hakken om en vertrok. Hij deed de deur achter zich dicht.

Helena keek verbluft naar de deur. Louis kon toch niet zo achterlijk zijn om te geloven dat ze bij een man van Sebastians reputatie veilig zou zijn?

ik weet ook niet waarom, mignonne, maar hij heeft ons inderdaad alleen gelaten.'

Het lichte vermaak in Sebastians stem wakkerde haar woede aan. Ze klampte zich eraan vast en keek hem recht aan toen hij dwars door het vertrek naar haar toe kwam. Ze hief haar kin en negeerde de snel opkomende paniek die over haar huid raasde. 'Dit is niet verstandig.'

'Dat moet ik toegeven, maar het was jouw keuze, mignonne.' Hij bleef voor haar staan; ze zag dat hij glimlachte - een duidelijk roofzuchtig glimlachje. 'Als je geen zin hebt in het menuet, zouden we een andere dans kunnen proberen.'

Ze keek aandachtig naar zijn ogen maar kon er in dit zwakke licht absoluut niets in lezen. 'Nee.' Ze wilde haar armen voor haar borst kruisen; hij pakte haar handen en hield ze lichtjes in de zijne. Ze keek hem fronsend aan. ik begrijp echt niet waarom u dit doet.'

Zijn mond vertrok. 'Laat mij je verzekeren, mignonne, dat ik het ben die niet begrijpt waarom je je op deze manier gedraagt.'

'Ik? Ik zou denken dat de reden van mijn gedrag nogal voor de hand ligt. Ik heb u meer dan eens verteld dat ik niet uw maîtresse wil worden.'

Eén wenkbrauw ging omhoog. 'Heb ik je gevraagd mijn maîtresse te worden?'

Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Nee, maar...'

'Bon, dan hebben we dat in ieder geval opgeklaard.'

'We hebben helemaal niets duidelijk gemaakt, uwe genade - Sebastian,' verbeterde ze zich toen zijn lippen van elkaar gingen. 'Je geeft toe dat je me achtervolgt, dat je me wilt verleiden...'

'Stop.'

Dat deed ze, verrast door zijn toon die niet traag klonk en ook niet cynisch - maar gewoon rechttoe rechtaan.

Hij keek haar peinzend aan en zuchtte. 'Zou het helpen als ik je mijn woord gaf dal ik je niet zal verleiden tijdens de feesten, zoals ook dit bal, die we gezamenlijk zullen bijwonen?'

Zijn woord - zonder het te hoeven vragen wist ze dat hij zijn woord tot aan de dood getrouw zou zijn. En toch... 'Je zei eerder dat je geen spelletje met me speelt. Is dat waar?'

Zijn mond vertrok, half tot een wrang lachje, half tot een grimas. 'Als jij een pion bent, mignonne, dan ben ik dat ook. Het is een hogere macht die ons op dit aardse bord verschuift.'

Helena dacht er even over na, haalde toen diep adem en knikte. 'Uitstekend. Maar als je me niet en effect wilt verleiden, wat is dan...?'

Ze hief haar handen met de handpalmen omhoog, waarbij ze zijn lichte greep negeerde. Hij pakte haar anders vast en nam haar beide handen in de zijne. Ze zag het lachje weer opkomen, nog steeds roofzuchtig, en nog steeds veel te fascinerend voor haar gemoedsrust.

'De muziek zal snel zijn afgelopen. In plaats van mijn dans zou ik graag aanspraak willen maken op een gunst.'

Ze gaf duidelijk blijk van haar achterdocht. 'En wat mag die gunst dan wel zijn?'

Zijn glimlach verdiepte zich. 'Een kus.'

Ze dacht er weer over na. 'Je hebt me al twee keer gekust - nee, drie keer.'

'Maar dit keer wil ik dat jij mij kust.'

Ze hief het hoofd en keek hem peinzend aan. Als zij degene was die kuste... 'Nou, goed dan.' Ze schudde zijn handen van zich af en hij liet haar.

Stoutmoedig kwam ze wat dichter naar hem toe. Vanwege hun verschil in lengte moest ze haar handen over zijn borstkas en over zijn schouders omhoog laten glijden en ze achter zijn nek in elkaar slaan - en zich tegen hem aan strekken.

Hij bleef doodstil staan en sloeg haar vanonder die geloken oogleden gade.

Biddend dat er van de plotselinge schok van het contact - borst tegen borstkas, heupen tegen dijen - niets was te merken, en dapper het fascinerende verschil negerend tussen de zijdeachtige zachtheid van zijn jas en het harde lijf dat het bedekte, trok ze zijn hoofd omlaag, ging op haar tenen staan, en legde haar lippen op de zijne.

Ze kuste hem, en hij kuste haar in gelijke mate terug, maar alleen als reactie op wat zij deed. Gerustgesteld en heerlijk afwezig herhaalde ze de liefkozing nog eens, een beetje nadrukkelijker, en een beetje langer. Zijn mond schonk haar op zijn beurt plezier, en ging toen een tikje open. Ze kon de verleiding niet weerstaan.

Hij smaakte... mannelijk. Anders, verleidelijk. Zijn tong vond de hare, trok zich terug en kwam weer terug. Een andere dans, een ander spel, de eb en vloed van een lijfelijke aanraking, eentje die heel wat intiemer was dan het samenvoegen van handen.

Het was iets nieuws, en opwindend. Ze wilde meer weten, meer leren. Meer voelen.

Tien minuten later - tien absoluut betoverende, fascinerende minuten waarin ze zich volkomen en totaal had overgegeven - kwam ze met een kreetje boven water. Met de lippen vaneen en het bloed dat in haar oren gonsde staarde ze in zijn ogen die onder de geloken oogleden glansden. Daarna staarde ze naar zijn lippen. Lang, smal, een tikje gebogen - en zo beweeglijk.

Zo bevredigend.

Ze slikte. 'De muziek is opgehouden.'

'Net wat je zegt.'

Op een gegeven moment, toen haar aandacht was afgeleid, hadden zijn armen zich om haar heen gesloten en had hij haar tegen zich aan getrokken. Ze zat gevangen door spieren die als staal aanvoelden, en toch had ze zich nog nooit zo comfortabel gevoeld, zo zeker. Zo helemaal niet meer geïnteresseerd in veilig zijn.

Ze haalde diep adem en kuste hem nog eens - nog een laatste keer om het gevoel in haar geheugen te prenten. Om het voelen van hem. hard als steen onder zijn mooie kleren, tot in haar botten te laten doordringen, en om te genieten van de wijze waarop haar zachtere huid tegen de zijne drong.

Hij trok haar hard tegen zich aan maar probeerde niet haar vast te houden. Toen ze achteruit stapte, liet hij haar gaan.

Ze keek in zijn ogen. 'Je mag me nu neerzetten.'

'Weet je zeker dat je klaar bent?'

Hij glimlachte niet toen hij dat zei.

'Heel zeker,' antwoordde ze.

Hij liet haar omlaag glijden en zette haar weer op haar voeten; zijn armen vielen van haar af, maar wel met tegenzin.

'Mijn complimenten, mignonne.' Hij pakte haar hand, hief die omhoog en drukte er een kus op. 'Je speelt wel eerlijk.'

'Certainement.' Ze hief het hoofd en probeerde haar duizeligheid te onderdrukken, ik geloof dat we nu naar de balzaal terug moeten gaan.'

Ze draaide zich om naar de deur maar hij hield haar met zijn hand op haar arm tegen. 'Nee, niet die kant uit. We zijn hier veel te lang alleen geweest. Het zou beter zijn een andere route te kiezen zodat de douairières ons niet zien terugkomen.'

Ze aarzelde en neeg toen het hoofd. Hij had haar zijn woord gegeven; als de laatste tien minuten iets hadden bewezen, was het wel dat ze daarop kon vertrouwen.

Sebastian nam haar mee door een doolhof van gangen; ze kwamen de balzaal aan de andere kant weer binnen. Hij bracht haar terug naar madame Thierry, en verbaasde zich vluchtig over de duidelijke aanmoediging van die dame. Vervolgens trok hij zich zeer tevreden terug.

Als Helena Rebecca de Stansion de verleiding kon weerstaan die hij haar bood zonder dal het haar risico opleverde, dan zou hij zijn chapeau opeten. En wanneer ze die had genoten, als hij haar dan nog niet kon overtuigen om openlijk voor haar gevoelens uit te komen...

Hij kon geen geschikte straf bekennen, maar dat deed er eigenlijk niet toe. Het zou niet misgaan.

'Het gaat allemaal prima - uitstekend zelfs. Onder mijn toeziend oog ontplooit hel plan van oom Fabien zich precies volgens wens.' Louis trok zijn vest uit en wierp het naar Villard.

Villard bukte zich om het kledingstuk op te pakken en mompelde: 'Dus ze heeft zijn aandacht weten te vangen?'

'Hij heeft haar op het oog, daar bestaat geen twijfel aan. Hij is nu serieus op jacht. Tot vanavond,' zei Louis met wapperende hand, 'had het niet meer dan oppervlakkige belangstelling kunnen zijn. Maar dat is niet langer het geval. En zij, de prooi, zij is op de vlucht. De jacht is ingezet!'

'Zou ik mogen voorstellen - misschien een briefje aan uw oom om hem van uw goede nieuws op de hoogte te stellen?'

Louis knikte heftig. 'Ja, ja, je hebt gelijk. Oom Fabien houdt van positieve resultaten. Het is niet verstandig de kans te missen zijn aandacht te trekken.' Hij gebaarde naar Villard. 'Help me eraan herinneren dat ik hem morgenochtend meteen schrijf.'

'Als ik zo vrij mag zijn, m'sieur, de sneldienst vertrekt vroeg op de dag. Als u deze avond nog schrijft en een ruiter vertrekt nog vannacht, dan zou monsieur le comte het goede nieuws een dag eerder ontvangen.'

Louis liet zich op het bed vallen en staarde Villard aan.

Die voegde er kalm aan toe: 'En monsieur le comte heeft altijd graag het laatste nieuws.'

Louis bleef hem aanstaren, trok toen een gezicht en gebaarde naar Villard. 'Breng me mijn schrijfdoos. Ik zal mijn verslag nu schrijven, dan kun jij ervoor zorgen dat het meteen wordt verstuurd.'

Villard boog. 'Meteen, m'sieur.'