Als Fabien haar dan alle kans op een eigen leven wilde ontnemen - het leven waar ze recht op had - dan zou ze nemen wat ze kon, en onderweg alle ervaringen opdoen die haar maar voorhanden kwamen.

Onderweg naar de verdoemenis.

Ondanks die uitdagende houding werd Helena geplaagd door twijfels en geteisterd door schuldgevoelens. Want ze kon het gevoel niet van zich afzetten dat ze met haar plannetjes om Sebastian te beroven, en zoveel mogelijk genot aan hem te beleven, een vreselijke zonde beging.

Ze moest de dolk snel zien te vinden. En dan meteen vertrekken.

Om haar heen was het stil in huis, ook al was het nog maar net elf uur. Ze had ergens een klok horen slaan toen ze uit haar kamer was geslopen. Ze had overwogen om tot na twaalven te wachten, maar ze wist haast wel zeker dat dan alle lampen zouden zijn gedoofd. De meeste waren nu al uit, maar er was nog genoeg licht om te zien waar ze liep.

Het huis was veel te groot en tot nu toe nog te onbekend om te durven riskeren in het stikdonker ergens tegenaan te lopen. En ze wist ook wel zeker dat Sebastian, de enige die ze vreesde tegen te komen, laat naar bed zou gaan. Hij zat vermoedelijk in zijn studeerkamer over wat paperassen gebogen. Dat hoopte ze tenminste van harte.

Een bewerkte dolk van aanzienlijke waarde - waar zou hij die bewaren?

Niet in een van de vertrekken die ze tot dusver had gezien. In een gefluisterd gesprek met Louis had ze hem de informatie weten te ontfutselen dat hij de dolk ook nog niet had gezien. Hij noch die griezelige bediende van hem hadden een idee waar het voorwerp werd bewaard. Fijne hulp die ze van Louis had gekregen.

Ze kwam op de galerij en sloeg af in de richting waarin ze Sebastian had zien vertrekken om zich voor het diner om te kleden. Ze betwijfelde dat hij een dergelijk voorwerp in zijn slaapkamer zou bewaren, maar zijn suite zou ongetwijfeld een privé-vertrek bevatten - een kamer waarin hij zijn grootste kostbaarheden bewaarde, dingen die iets voor hem betekenden.

Of de dolk ook in die categorie viel wist ze niet, maar... afgaande op de neigingen van machtige mannen zou het best kunnen. Fabien had niet vermeld hoe Sebastian een erfstuk van de familie Mordaunt had weten te bemachtigen. Louis had het ook niet geweten. Helena wilde maar dat ze het wist - want afgezien van al het andere zou het haar bij haar zoektocht hebben geholpen als ze wist hoeveel waarde Sebastian aan die dolk hechtte, en als ze dat wist zou ze ook weten hoe hard ze moest weglopen als ze hem eenmaal had gevonden.

Het was niet moeilijk om Sebastians appartement te vinden. De weelde aan wandtapijten, schilderijen, meubilair en vazen maakte haar duidelijk dat ze de juiste gang had gevonden. Het wapenschild dat in het dikke eikenhout van de dubbele deuren was uitgesneden, bevestigde haar vermoeden.

Er kwam geen licht onder de dubbele deuren vandaan en ook niet vanonder de ene deur die zich verderop aan de rechterkant bevond. Dames links, heren rechts - ze bad dat de Engelsen dezelfde stelregel hanteerden. Ze hield haar adem in toen ze de enkele deur opende. Dat ging geruisloos. Ze gluurde naar binnen.

Door hel raam waarvoor geen gordijnen hingen viel het maanlicht naar binnen dat een grote zitkamer verlichtte die weelderig maar wel heel mannelijk was gemeubileerd.

Er was niemand in de kamer.

Helena glipte naar binnen en deed de deur voorzichtig dicht. Ze liet haar blik weer door de kamer gaan en zag wat ze had gehoopt te zullen zien. Een prijzenkast Ze liep ernaartoe, bleef ervoor staan en bestudeerde alle voorwerpen. Een zweep met een zilveren handgreep. Een gegraveerde beker. Een gouden bord met een inscriptie. Diverse andere voorwerpen, linten en onderscheidingen. Maar geen dolk.

Ze keek om zich heen en begon toen rond te lopen, waarbij ze alles bekeek wat op tafeltjes en buffetten stond. Ze doorzocht alle laden. Toen ze bij het bureau kwam, liet ze haar blik over het blad gaan, aarzelde en probeerde toen toch maar de laden. Geen ervan zat op slot, maar ze vond geen dolk.

'Peste!' Ze kwam overeind en keek nog een laatste keer rond - en zag toen iets wat ze voor een stolpklok had gehouden die op een voetstuk bij een van de ramen stond. Nu ze het vanuit een andere hoek bekeek, zag ze dat het helemaal geen klok was.

Ze liep snel naar het voetstuk maar toen ze dichterbij kwam, vertraagde ze haar pas. Het voorwerp dat onder de glazen stolp lag was geen dolk. Het was...

Nieuwsgierig liep ze er dichter naartoe en bekeek het goed.

Het zilveren licht legde een zilveren waas over de smalle blaadjes van een gedroogd takje mistletoe.

Ze had dat takje eerder gezien. Ze kende de boom waaraan het was gegroeid.

Ze herinnerde zich maar al te goed de nacht waarop het was afgeplukt, afgebroken, en in Sebastians zak was beland.

Een deel van haar hersens deed er spottend over. Hoe kon ze nu zeker weten dat het om hetzelfde takje ging? Wat een flauwekul... maar toch...

Ik ben je nooit vergeten.

De woorden die hij twee avonden geleden tegen haar had gezegd. Als ze moest geloven wat ze met haar eigen ogen zag, dan had hij de waarheid gesproken.

Wat dan weer betekende... dat het heel goed waar kon zijn dat hij altijd al van plan was geweest met haar te trouwen. Precies zoals hij had beweerd.

Met haar vingertoppen raakte Helena het koude glas aan en staarde naar de smalle blaadjes en de dunne takjes terwijl er vanbinnen iets opwelde...

Toen de sluiers werden opgetild zag ze eindelijk de waarheid en kon ze de hunkerende zoetheid ervan proeven.

En besefte ze eindelijk ten volle wat ze allemaal zou verliezen door Ariele te redden.

De diepe slag van een klok deed haar schrikken. Het werd door het hele huis gevolgd door andere klokken. Ze knipperde met haar ogen en deed een stapje naar achteren. Ze was bezig het lot te tarten.

Met nog een laatste lange blik op het takje mistletoe dat voor eeuwig onder het glas lag bewaard draaide ze zich om en liep naar de deur.

Ze bereikte zonder problemen haar slaapkamer, maar het hart klopte haar in de keel. Ze glipte naar binnen, deed de deur dicht en bleef even met haar hand tegen een deurpaneel staan om haar hart de kans te geven tot bedaren te komen.

Ze haalde diep adem en draaide zich om...

Sebastian zal in een leunstoel bij de haard naar haar te kijken.

Ze bleef verstijfd van schrik staan.

Hij stond traag en elegant op en kwam over het dikke tapijt naar haar toe. ik heb zitten wachten, mignonne. Op jou.'

Ze voelde haar ogen groot worden toen hij voor haar bleef staan. Ze kon haar verbazing niet verbergen, ik... had je niet verwacht.'

Dat was zachtjes gezegd. Ze onderdrukte het verlangen een blik op de brieven te werpen die ze opgevouwen op de kleedtafel had laten liggen.

Hij bracht een hand omhoog en even later lagen lange vingers om haar gezicht, ik had je gewaarschuwd.'

Tot later. Ze herinnerde zich zijn woorden, en de toon waarop ze waren uitgesproken. Hel zag ernaar uit dat het nu 'later' was. 'Maar...'

Hij zei niets, keek haar gewoon aandachtig aan... en wachtte af. Ze slikte en wees met een vaag gebaartje naar de deur. 'Ik wilde een eindje lopen.' Haar stem klonk onvast. Ze dwong zichzelf tot een lachje, het was duidelijk dat ze zenuwachtig was, maar wist de oorzaak ervan te verbloemen. 'Jouw huis is zo groot, en in het donker... een tikje angstaanjagend.' Ze haalde luchtig haar schouders op maar haar hart klopte haar in de keel. Ze liet haar blik naar zijn mond dalen. En herinnerde zich de mistletoe, ik kon niet slapen.'

Zijn mond vertrok maar zijn gezicht bleef hard en onverzettelijk. 'Slapen?' Ze hoorde de diepe, gemurmelde woorden op het moment dat zijn blik haar gezicht losliet. Ze voelde zijn handen om haar middel glijden, ik moet bekennen, mignonne, dat slapen wel het laatste is waaraan ik denk.' Hij trok haar tegen zich aan en boog het hoofd.

Haar hoofd zakte als vanzelf achterover; haar mond vond de zijne - ze had hem niet kunnen tegenhouden, en ze probeerde ook niet om aan zijn omhelzing te ontkomen.

De wellust vlamde op en ze greep zich aan hem vast alsof hij haar enige redding was.

Ze wist dat het niet zo was, ze wist dat er voor haar geen redding mogelijk was, geen bevrijding. Geen gelukkige afloop.

Maar ze kon zich niet losmaken, ze kon hem niet ontzeggen wat hij van haar wilde. Ze kon zichzelf niet haar enige kans ontzeggen.

Als ze dat zou proberen, zou hij achterdochtig worden, maar het was geen angst voor het onthullen van Fabiens plannetjes die haar ertoe aanzetten hem zijn zin te geven, haar vingers door zijn haar te laten glijden en hem tegen zich aan te houden. Ze kwam hem in alle opzichten tegemoet en liet weten wat ze zelf wilde - hun tongen krulden zich strelend om elkaar en lieten schaamteloos voelen wat er nog zou komen, waar ze allebei naar verlangden, wat ze wilden. Het was niet de gedachte aan Ariele die haar verwarmde, die haar steun gaf op het moment dat hun lippen van elkaar gingen en ze zijn vingers op haar vetersluiting voelde.

De adem stokte haar in de keel. Zijn lippen gingen in een vederlichte streling over haar slaap, maar hij hield geen moment zijn vingers stil.

Het machtige gevoel dat haar doorstroomde, dat haar gedachten overspoelde en haar bewegingen bepaalde, dat haar de kracht gaf zijn gemompelde aanwijzingen te volgen, stil te staan, zij het wat wankel, toen hij haar eerst van haar lijfje, haar rokken, haar onderrokken en ten slotte van haar chemise ontdeed - was geen wellust meer, niet van haar en evenmin van hem.

Het was meer.

Toen ze bloot voor hem stond, haar huid door het maanlicht in een paarlen gloed gedompeld, was het dat overheersende machtsgevoel dat haar de ogen deed openen en haar deed genieten van het naakte verlangen op zijn gezicht, van de hartstocht die in zijn ogen brandde. Ze kon zijn blik als vlammen over haar heen voelen gaan, van haar gezicht naar haar tenen en toen weer terug.

Zijn brandende ogen hielden de hare vast en toen pakte hij haar handen, deed ze uit elkaar en bracht eerst de ene en toen de andere naar zijn mond.

'Kom, mignonne - word de mijne.'

Zijn stem - diep, rauw, gevaarlijk, deed haar huiveren. Hij trok haar handen naar zijn schouders, liet ze los en stak zijn handen naar haar uit. Ze haalde diep adem, voelde haar borsten zwellen en haar hart opspringen. Ze kwam hem tegemoet en liet zich gretig en vol vreugde door hem omarmen. Hier was ze voor gemaakt; ze voelde het in haar botten, in haar beenmerg, in haar ziel. Hij trok haar dicht tegen zich aan, kuste haar intens en legde toen zijn handen op haar blote huid.

Ze was nog onschuldig en wist niet wat ze moest doen, maar hij wist het wel. Ze vertrouwde hem volledig bij wat hij zou doen, hoe hij haar zou behandelen, haar nemen, haar de zijne maken. Ze kon zich niet verzetten tegen het machtsgevoel dat haar aanspoorde - ze dacht er niet eens aan zich te verzetten - het was gewoon te machtig, te overweldigend. Ze gaf zichzelf compleet over aan wat er gebeurde, aan alles wat ze was, wat hij was, wat er zou komen.

Hij raakte haar teder aan: zijn handen bewogen zich zo langzaam, zo traag over haar heen, en toch lag er hartstocht in iedere streling, een onbeschaamde, brandende sensualiteit. Hartstocht en wellust waren twee gelijkwaardige vlammen waarover hij zeggenschap had; het enige wat nog telde, dat hem opzweepte, dat hem aanspoorde, was het verlangen haar te bezitten.

Ze zag het op zijn gezicht; ze raakte het verwonderd aan. liet haar vingers over de rauwe, onverzettelijke, hoekige lijnen glijden. Ze voelde de spanning in zijn lichaam, in de harde spieren, in de beheerste kracht van zijn handen die haar vasthielden. Ze voelde het in de groeiende hardheid van zijn erectie die tegen haar zachte buik drukte. Ze zag het in zijn ogen vlammen.

Zijn blik zocht de hare en streek over haar gezicht. Toen boog hij het hoofd, plunderde haar mond en beroofde haar van haar zinnen. Zijn handen sloten zich om haar borsten waarbij zijn vingers even in de harde topjes knepen, en toen liet hij ze los. Hij liet haar lippen los en tilde haar in zijn armen.

Hij droeg haar naar het bed, knielde erop neer, legde haar op de zijden sprei, wurmde zich uit zijn jas en schopte zijn schoenen uit. Ze verwachtte dat hij zich zou uitkleden, maar dat deed hij niet. In zijn mooie linnen hemd, met kant afgezet, en in zijn zijden kuitbroek kwam hij languit naast haar liggen, half over haar heen gebogen, en nam haar mond weer in bezit. Haar hoofd tolde toen hij haar wat verlegde, haar half onder zich schoof en vervolgens zijn goddeloze vingers op haar naakte huid aan het werk zette om alle weerstand weg te nemen.

Ze bood geen weerstand. Het was zonde van de moeite; maar ze was zich wel vaag bewust van zijn bedoelingen, en ze was zich er heel erg van bewust hoe ze op elke sensuele, provocerende aanraking reageerde, op elke plagende streling. Zijn lippen speelden over de hare; zijn lange vingers speelden over haar huid, haar zenuwen, en haar zintuigen, en trokken de omtrek van haar borsten na totdat ze gewoon pijn deden; daarna gleden ze omlaag en gingen over haar ribben en haar middel, en toen naar haar buik totdat die samentrok. En toen oefende hij druk uit. O ja, hij wist precies wat hij deed.

Hij liet haar lippen los en luisterde net als zij naar haar stokkende adem. Haar heupen kwamen omhoog; hij kneedde ze zachtjes en toen kwam zijn mond terug en zakten zijn vingers naar haar dijen en begonnen die te strelen. Omhoog en omlaag; omlaag langs de buitenkanten en omhoog langs de gevoelige binnenkanten, net zolang tot ze rusteloos bewoog, haar benen uit elkaar deed en hem vroeg haar daar aan te raken waar het zo heftig klopte. Hij deed het niet meteen, want hij werd afgeleid door de zachte krulletjes onderaan haar buik. Hij vlocht er zijn vingers doorheen en raakte haar zacht aan, net zolang totdat ze haar vingers in zijn arm drukte, hem als een gek begon te kussen en haar dijen nog verder spreidde.

Ze voelde de koele lucht tegen het verhitte plekje en toen sloot zijn hand zich eroverheen. Ze werd bevangen door een scheut wellust en ongeoorloofd genot. Haar rug verstrakte. Ze wachtte star van verwachting en met een sensueel voorgevoel op wat er zou gebeuren...

Zijn hand bewoog, zijn vingers gingen op onderzoek. Ze gleden steeds maar weer over alle plooien totdat hij ze eindelijk, eindelijk uit elkaar deed en de toegang tot haar lichaam aanraakte.

Ze verstrakte opnieuw, maar hij drukte niet door. In plaats daarvan gleed die zoekende vingertop weg en begon haar zachtheid af te tasten en le strelen, en haar zinnen te kwellen. Hij speelde doelbewust met haar. liet zich door haar snakkende kreetjes leiden en stemde zich af op elke huivering, elke rusteloze beweging. Met meedogenloze maar tedere aanrakingen ontdeed hij haar van het laatste beetje ingetogenheid, net zolang tot ze verlangend en hunkerend lag te hijgen en meer wilde - veel meer.

Ze hoorde het in haar ademhaling, voelde de spanning in haar lichaam toenemen tot ze er helemaal door overspoeld was. Ze reikte met haar handen, haar lichaam en haar mond naar hem. Hij kuste haar - intens, overheersend. Hij schoof over haar heen zodat hij met zijn lichaam haar rug tegen het bed duwde.

Ze probeerde hem op zich te trekken, maar hij gaf niet toe. Hij steunde op zijn ene elleboog boven haar terwijl zijn andere hand nog steeds over de vochtige huid tussen haar dijen gleed. Zijn heupen lagen onder de hare en tussen haar gespreide benen; ze sloeg haar benen om de zijne, en haar naakte huid gleed over het satijn van zijn kuitbroek toen ze haar benen om hem heen sloeg. Ze probeerde hem naar zich toe te halen, en hij kuste haar weer, zo intens dat ze niet meer kon denken, niets meer kon beredeneren, alleen nog maar achterover kon blijven liggen en hem zijn gang laten gaan.

Er zweefde een zuchtje door de lucht en even later besefte ze dat het haar zuchtje was. Zijn lippen verlieten haar mond om over haar kaken en de gevoelige huid van haar keel naar het plekje te glijden waar het adertje zo driftig klopte. Daar proefde hij haar lang en grondig. Zijn vingers hervatten het spel tussen haar dijen. En toen bewogen zijn lippen zich omlaag naar de zwelling van haar ene borst. Naar het puntje. Naar het strak gespannen knopje dat klopte en klopte en haast pijn deed toen hij het kuste. En leek te exploderen toen hij het diep in de vochtige holte van zijn hete mond trok en erop begon te zuigen.

Onder hem duwde ze haar lichaam omhoog. Ze zat hulpeloos in de greep van zijn bedrevenheid gevangen. Hij liet haar tepel los, perste verhitte kussen op haar brandende huid, bracht haar tot rust en liet haar de tijd om bij te komen voordat hij haar weer tegen zich aan trok.

En zo ging het door. Verloren in het duivelse genot van zijn mond, zijn lippen, de snelle uithalen van zijn tong, het zachte schuren van huid tegen huid, de broeiende vochtigheid en die kwellende aanraking tussen haar dijen. Ze wilde het allemaal. Haar borsten deden pijn van het kloppen en ze voelden vol en stevig aan, maar toen verplaatste hij zijn mond en raakte met zijn tong haar navel.

Haar lichaam schokte maar hij hield haar stevig met een hand om haar middel vast. Niemand had haar ooit zo aangeraakt als hij nu deed. met zijn mond op haar buik en zijn vingers die haar iets meer daaronder streelden.

En toen perste hij zijn lippen op haar krulletjes en raakte zijn tong haar ertussenin aan. en ze schreeuwde het uit.

'Sst,' fluisterde Sebastian dringend tegen de zwarte krulletjes die hem zo fascineerden en het beest in hem naar buiten lokte, ik zou je dolgraag willen horen schreeuwen, mignonne, maar vanavond niet.' Hij hief het hoofd net genoeg op om haar ogen onder de geloken oogleden te zien fonkelen. Haar lippen waren gezwollen en gekneusd door zijn kussen. De volmaakte, ivoorkleurige borsten droegen zijn stempel, maar hij voelde geen enkel berouw.

Met halfgeopende lippen haalde ze snel en oppervlakkig adem - zo meteen zou ze helemaal geen lucht meer binnen kunnen krijgen. Hij zag haar ogen groter worden alsof ze in de zijne las wat hij van plan was, en merkte dat ze haar handen naar hem uitstak.

Hij sloeg zijn blik omlaag en ademde diep; haar geur drong tot in zijn botten door toen hij iets omlaag schoof, met zijn schouders haar benen nog verder uit elkaar duwde en zijn vingers, al doordrenkt van haar verlangen, nog een keer over haar gezwollen vlees liet glijden voordat hij ze weghaalde. Hij boog het hoofd en verving ze door zijn lippen, zijn mond en zijn tong. Hij klemde zijn handen om haar heupen, hield haar stevig vast en begon zich te verlustigen.

Ze kwam met een schok omhoog en moest een kreetje smoren toen hij het kleine knopje van haar verlangen rechtop vond staan, wachtend op zijn lippen. Hij bewees het alle eer, en ze lag hijgend te kronkelen, met een hand tegen haar mond geperst en met de ander blindelings rondgraaiend om er daarna onbeheerst de lakens mee vast te grijpen.

Hij vond het niet nodig zich te overhaasten, of om hemzelf of haar ook maar iets van het genot te ontzeggen dat hen nog stond te wachten. Dat kon op allerlei manieren, en hij kende ze stuk voor stuk. Hij wilde haar nog veel meer laten zien.

Helena snakte naar adem en probeerde driftig een kreetje in te slikken. Ze kon het niet verwerken; dit soort intimiteit, zijn lippen, zijn bedreven en kundig aftastende tong, overstelpte haar.

Hij had haar met zijn vingers eerder naar een hoogtepunt gevoerd - naar de drempel waarachter de wereld verdween en er alleen nog gevoelens bestonden. Nu deed hij het met zijn mond, zijn lippen, en zijn ondeugende tong. Ze wist wat er kwam - het verpletteren van al haar zinnen en het omlaag storten in de gloeiend hete leegte - maar ze begroef haar hand diep in het laken en probeerde het af te houden en het te laten voortduren.

Maar ze was hulpeloos - ze kon het niet afhouden, ze kon niet tegen hem op.

De golf van hitte brak dwars door haar barrières en zwiepte haar omhoog naar een sensueel niveau waarop alleen folterend genot bestond. Ze voelde zijn voldaanheid, ze voelde zijn handen verstrakken, en de zachte streling van zijn haar aan de binnenkant van haar dijen toen hij zich nog eens naar haar toe boog.

Ze voelde hoe zijn tong haar scheidde, en de trage manier waarop hij in haar gleed.

En diep in haar doordrong.

Ze viel in stukjes uiteen. Ze verloor zichzelf. Ze viel om en om en halsoverkop in een diepe, gloeiend hete poel van genot dat al haar botten deed smelten.

Ze kon zich niet meer bewegen, ze kon niet meer denken.

Maar ze voelde alles intenser dan ooit tevoren. Ze voelde hoe de hitte zich onder haar huid verspreidde, en voelde rillinkjes van genot door haar hele lichaam trekken.

Ze voelde het haperende zuchtje dat van haar lippen viel terwijl al haar spieren verslapten.

Na een laatste, trage lik hief hij het hoofd en schoof over haar heen. Ze kon alles voelen, zien, in zich opnemen, weten, zelfs begrijpen, maar ze kon niet reageren. Haar spieren werkten niet mee. Haar lichaam had zich overgegeven.

Er was geen weerstand meer.

Ook niet toen hij zijn lid uit zijn kuitbroek haalde en het tegen haar aan duwde. Ook niet toen hij druk uitoefende, en daarna naar binnen drong - een heel klein eindje. Ze had grote ogen opgezet toen ze een glimp van hem had opgevangen, toen ze had gezien hoe groot hij was. Als ze in staat was geweest hem duidelijk te maken wat ze wilde, dan zou ze nee hebben gezegd. Maar ze kon er niet eens de wilskracht voor opbrengen; ze kon alleen maar blijven liggen en alles meebeleven, en voelen hoe de druk toenam toen hij een stukje verder in haar doordrong. Ze zoog haar adem in en liet haar oogleden zakken, maar ze had nog wel gezien dat hij haar aankeek. Ze concentreerde zich en verschoof een beetje toen zijn volgende heupbeweging pijn veroorzaakte, maar ondertussen was ze zich ervan bewust dat hij haar reacties in de gaten hield en alles wat ze voelde wist<te doorgronden.

Hij trok zich een stukje terug, niet helemaal maar tot vlak vooraan. Hij veranderde van houding en trok haar knieën hoog op. Hij tilde haar heupen iets omhoog, duwde er een kussen onder, en ging toen weer op haar liggen waarbij zijn armen haar knieën omhoog bleven houden.

Hij hield haar vast toen hij verder in haar doordrong.

Ze slaakte een kreetje en wilde omhoogkomen; zijn gewicht hield haar op het bed. Hij duwde verder door en ze schreeuwde het uit terwijl ze het hoofd afwendde. Hij kwam half overeind en daardoor kwam hij nog dieper in haar en zette daarmee zijn brandmerk dat haar vanbinnen verschroeide. Haar volgende kreetje leek meer op een snik.

'Nee, mignonne - kijk me aan.' Hij liet zich op zijn ellebogen zakken, legde zijn handen teder maar vastberaden om haar gezicht en draaide het om zodat ze hem aankeek. 'Doe je ogen open, lieverd. Kijk me aan - ik moet het kunnen zien.'

Er lag een klank in zijn stem die ze nooit zou hebben verwacht. Een smeekbede, rauw en bevelend, maar evengoed een smeekbede. Ze dwong zichzelf om het le doen - om haar zware oogleden op te slaan, te knipperen, en hem recht in zijn blauwe ogen te kijken. Ze voelde zichzelf erin wegzakken, en verdrinken in hun zwartheid.

Hij liet haar gezicht los en zette zich schrap op zijn armen om boven haar te blijven hangen. 'Blijf bij me, mignonne.'

Zijn ogen hielden haar vast toen hij dieper en dieper in haar doordrong. Ze voelde hoe haar lichaam meegaf, zich opende, zich overgaf aan zijn bestorming, ook al wilde ze zich verzetten toen hij nog dieper in haar doordrong. Ze deed haar best om zijn blik vast te houden terwijl het onaangename gevoel in pijn overging, en steeds erger werd...

Haar ogen vielen weer dicht, ze snakte naar adem en verzette zich uit alle macht.

Hij trok zich iets terug en stootte krachtig toe.

Ze schreeuwde het uit, maar het geluid werd gesmoord onder zijn hand die zich over haar mond klemde. Snakkend naar lucht duwde ze hem weg, haalde diep adem en kon haast niet begrijpen wat er allemaal gebeurd was - begrijpen wat haar zintuigen overbrachten.

Hij kon toch niet zo diep in haar zijn.

Met opengesperde ogen keek ze in de zijne; de pijn nam af en toen drong het tot haar door dat dat wel zo was.

Ze huiverde, hield haar adem in en ontspande zich geleidelijk aan. Het voelde... heel vreemd.

'Sst - het is gebeurd.' Hij boog het hoofd en liet zijn lippen over haar voorhoofd gaan.

Instinctief zakte haar hoofd achterover en zijn mond vond de hare. Hij kuste haar - maar het was niet als eerder - het was anders omdat hij in haar was.

Het was een vreemde houding. Hij trok zich terug. 'Mijn excuses, lieverd, maar dat had nooit gemakkelijk kunnen gaan.'

Er lag een spoortje mannelijke trots in zijn stem en ze wist niet goed hoe ze dat moest opvatten. Ze tilde een hand op en veegde afwezig de lok haar terug die over zijn gezicht was gevallen. De rest van haar gedachten werd volkomen in beslag genomen door het vreemde gevoel hem in haar te hebben.

Hij leek het te merken, het aan haar gezicht te zien. Hij trok zich een stukje terug, nog niet eens voor de helft, en gleed toen weer dieper in haar, alsof hij haar wilde testen. Ze verstrakte omdat ze dacht dat het pijn zou doen, maar...

Ze realiseerde zich dat hij haar strak gadesloeg.

'Doet dat pijn?'

Hij herhaalde de beweging, nog steeds traag en ingehouden.

Ze knipperde met haar ogen, haalde diep adem, en schudde het hoofd. 'Nee, het voelt...' Ze kon er het juiste woord niet voor vinden.

Een glimlach vloog over zijn gezicht maar hij zei niets, bleef alleen op zijn ellebogen boven haar uit torenen en deed het nog eens. En nog eens.

Toen boog hij het hoofd, hield het schuin en bedekte haar mond. Ze kusten en ook dat was weer anders - opwindender. Haar hoofd begon prettig te tollen. Toen probeerde ze haar spieren en ontdekte dat ze die weer kon gebruiken.

Ze begon met hem mee te bewegen en zich aan de steeds terugkerende golvende beweging aan te passen. Hij greep haar ene heup vast, hielp haar het ritme te pakken te krijgen en liet toen diezelfde hand omhoog gaan, naar haar borst.

Hij bewoog zich boven haar, op haar en in haar; ze begon ineens sneller adem te halen en voelde opnieuw de hitte in zich opkomen. Ze voelde hoe haar lichaam hem zoekend en verlangend tegemoet kwam...

Hij vertraagde het tempo en hield toen op. 'Wacht even.' Hij trok zich uit haar terug, ging van haar af en stapte uit bed.

Ze voelde zich ineens leeg, koud - beroofd. Ze draaide zich op haar zij, stak haar armen uit, liet haar benen op bed vallen - en besefte toen dat hij nog vlakbij was.

Met zijn blik op haar gericht trok hij zijn hemd uit - hij trok het over zijn hoofd en liet het op de vloer vallen, een seconde later gevolgd door zijn kuitbroek. En toen kwam hij bij haar terug.

Ze glimlachte, opende haar armen en verwelkomde hem terug. Ze liet haar handen over zijn blote schouders glijden en over de warme huid van zijn rug. Ze spreidde haar vingers en hield hem tegen zich aangeklemd toen hij haar onder zich schoof en zich weer met haar verenigde.

Dit keer gleed hij zonder pijn naar binnen, hoewel ze elke harde centimeter voelde die haar doorboorde. Haar lichaam kwam omhoog, nam hem in zich op, en voegde zich als vanzelf soepel om hem heen. Ze zuchtte vol verwachting en met een gretigheid die hem niet ontging.

Hij keek haar aan en ving haar blik. 'Sla je benen om me heen.'

Ze deed wat hij vroeg en toen begon de dans opnieuw. En toch weer anders. Huid tegen huid, zijn harde lijf tegen haar zachte huid, zonder de hinder van stof die het gevoel temperde. Als iemand haar had verteld dat de gewaarwording nog intenser zou worden dan wat hij haar al had laten voelen, zou ze spottend hebben gelachen. Maar nu de wellust opvlamde en door hen heen wervelde en hen toen middenin de vlammen zoog, merkte ze dat er nog veel meer was.

Dat ze nog meer ging ervaren nu hij zijn lichaam in een gelijkmatig, onophoudelijk ritme in het hare stootte. Dat er nog meer te voelen, te beleven, te genieten was. De lust vloog in golven door haar heen en nestelde zich toen diep vanbinnen, daar waar hij haar vulde, zo diep dat hij haar hart raakte.

Het haar op zijn borstkas schuurde bij zijn bewegingen over haar borsten tot ze het niet meer uithield. Ze greep hem beet en probeerde hem op zich te trekken. Hij keek haar aan en deed toen wat ze van hem verlangde. Hij liet zijn voile gewicht op haar zakken, met zijn borstkas op haar hunkerende borsten.

Ze zuchtte en liet het hoofd achterovervallen - hij moest zijn hoofd schuin houden maar wist wel haar lippen te vinden. En haar mond te verzwelgen.

De dans begon opnieuw.

Twee lichamen die waren samengesmolten met maar één doel voor ogen.

Die draaikolk vol gevoelens en emoties die naamloos waren, vol dringende behoeftes en verlangens, primitieve lusten en hartstocht, en van een zaligheid die nooit hetzelfde was.

De spanning bouwde zich op tot ze met zijn naam op haar lippen lag te kronkelen en haar lichaam helemaal het zijne was. En toen kwam er een eind aan de caleidoscoop en werd ze opgezogen in een vervoering die haar door de aderen schoot en tot verrukking deed versmelten. Ze zuchtte en liet zich gaan.

Ze liet alles los dat haar nog aan de realiteit vasthield, en liet haar ziel door de zaligheid in beslag nemen. Ze was zich nog net bewust dat hij zich diep in haar stootte, ze hoorde zijn gesmoord gekreun, ze voelde het genot dat haar overspoelde toen hij zijn zaad diep in haar spoot, en ze was zich bewust van de vreugde die haar overspoelde toen zijn harde lijf uitgeput op haar neerzakte.

Ze stak haar hand uit naar zijn haar, haalde haar vingers erdoorheen en hield hem dicht tegen zich aan. Ze luisterde naar zijn bulderende hartslag die langzaam tot bedaren kwam.

Ze bespeurde een onverwachte kwetsbaarheid in die laatste kostbare minuut waarin ze alles veel beter leek te kunnen zien.

Ze glimlachte, sloeg haar armen om hem heen en hield hem stevig vast.

Voordat ze zich kon herinneren hoe gevaarlijk dat was glipte ze over de rand en viel in slaap.

De klokken door het hele huis sloegen drie uur. Sebastian sliep al niet meer, maar dat geluid maakte hem klaarwakker. Het haalde hem uit de diepe, zielstevreden warmte die hem had omgeven.

Hij ging op zijn rug liggen en keek omlaag. Helena lag opgekruld tegen hem aan te slapen, heel dicht tegen hem aan, waarbij haar kleine handen hem vasthielden alsof ze bang was dat hij haar zou verlaten. Met vragen in zijn hoofd bestudeerde hij haar gezicht.

Mignonne, wat verberg je voor mij ?

Hij zei het niet hardop, hij wilde alleen wel dat hij het antwoord wist. Er was iets gebeurd, maar hij mocht barsten als hij wist wat. Toen ze hier was gearriveerd, was alles nog goed geweest, en toen...

Hij had bij zijn personeel navraag gedaan. Ze wisten niets en hadden niets gezien. Hij had er niet specifiek naar gevraagd, maar Webster zou het hebben gezegd als er brieven voor haar waren gekomen. Toch lagen er twee brieven op haar kleedtafel. Zijn scherpe ogen hadden stukjes was op de grond zien liggen. Hier had ze die brieven geopend - en hij durfde er een eed op te doen dat ze het op die eerste avond had gedaan, voordat ze voor het diner naar beneden was gekomen.

Dat was het moment waarop alles was veranderd. Waarop zij was veranderd.

Maar denkend aan de laatste paar uren had hij geen idee in welk opzicht ze precies was veranderd.

Ze was ergens door van streek geraakt, iets had haar diep geschokt. Als het alleen om iets ging dat haar enigszins had geïrriteerd, zou ze wel kwaad zijn geworden. Nee, dit ging om iets dat haar zo verschrikkelijk dwarszat dat ze het probeerde te verbergen, en niet alleen voor hem.

Ze besefte het nog niet, maar zelfs al voor de laatste paar uren waren de zaken tussen hen zo veranderd dat ze haar gevoelens en haar emoties niet meer volledig voor hem verborgen kon houden. Hij zag het in haar ogen, al was het niet heel helder te zien. Het was meer een schaduw die in de groene chrysolieten diepten school.

Haar gedrag had zijn achterdocht alleen maar doen toenemen. Toen ze in zijn armen was gekomen, was ze aan de buitenkant heel beheerst geweest, heel fragiel, maar daaronder heel weerloos en verlangend. Hij had in haar kus een soort wanhoop geproefd, alsof wat er tussen hen plaatsvond, wat ze de laatste uren hadden gedeeld, uiterst kostbaar was maar toch van voorbijgaande aard. Dat het verdoemd was. Dat het ondanks zijn verlangens en zijn kracht niet blijvend was, ook al wilde ze hem nog zo graag, en al verlangde ze nog zo naar hem.

Het had hem absoluut niet aangestaan, maar toch had hij op haaien op haar verlangens gereageerd.

Hij trok een gezicht toen hij zich voor de geest haalde wal er allemaal was gebeurd. Hij wist dat ze het niet ten volle zou begrijpen.

Hij had haar behoefte aan bescherming gemerkt, haar behoefte om te worden bezeten en gekoesterd, en hij had daarop gereageerd door haar de zijne te maken op de enige manier die er voor hem echt toe deed. En voor haar evengoed.

De zijne.

Ze zou niet begrijpen wat dat inhield, niet meteen. Uiteindelijk zou ze het natuurlijk wel weten. Ze kon nauwelijks met haar leven verder gaan zonder zich te realiseren dat ze van nu af en voor altijd de zijne zou zijn.

Dat zou voor hen allebei moeilijk worden.

Zuchtend keek hij op haar donkere haren neer, streelde haar voorhoofd met een kus, sloot zijn ogen - en liet alles maar aan het lot over, hoe erg het ook zou worden.

Helena was de volgende ochtend niet trots op zichzelf. Bij het ontwaken merkte ze dat ze alleen was, maar het bed droeg overvloedige bewijzen van wat zich daarin had afgespeeld. De verwarde lakens waren nog steeds warm van Sebastian. Zonder hem voelde ze zich koud tot in haar botten.

Ze pakte een kussen en staarde voor zich uit. Wat had ze zich in haar hoofd gehaald door zich zo intiem met zo'n machtig man te verbinden. Het was waanzin geweest dat te laten gebeuren. Toch leek het zinloos om te doen alsof het haar speet.

Want ondanks alles voelde ze geen greintje spijt.

Het enige dat haar echt speet was dat ze hem niet alles kon vertellen, zich niet aan zijn geestkracht kon optrekken en geen beroep kon doen op zijn onmiskenbare macht. Na de afgelopen nacht zou het zo'n opluchting zijn geweest zich aan zijn genade over te leveren en hem te smeken haar te helpen. Maar dat kon niet. Haar blik viel op de brieven die opgevouwen op de kleedtafel lagen.

Fabien had ervoor gezorgd dat zij en Sebastian tegenover elkaar stonden.

Voordat ze nog dieper in de modderpoel van haar angst en wanhoop kon wegzakken stond ze op en trok aan het schellen koord om haar kamermeisje te ontbieden.

Sebastian zat aan het hoofd van de ontbijttafel koffie te drinken en een nieuwsblad door te lezen toen Helena de kamer binnenkwam.

Hij keek op en hun blikken vonden elkaar. Toen wendde ze zich af, lachte even vriendelijk naar Clara en liep naar het buffet. Zijn blik bleef op haar verrukkelijke persoontje in een bedrukte zijden japon gericht terwijl zijn gedachten teruggingen naar de afgelopen nacht, naar de hartstocht en de bevrediging die allebei zo intens waren geweest, en naar de vraag - de vragen - waarop hij nog steeds geen antwoord had gekregen.

Helena draaide zich om; hij bleef haar afwachtend aankijken...

Met een bord in de hand kwam ze naar de tafel. Ze wisselde een paar oppervlakkige woorden met Marjorie en Clara en liep toen naar de stoel aan zijn rechterhand.

Maar goed ook.

Hij wachtte tot ze zat en haar rokken had geschikt, en haalde toen pas adem.

Op dat moment keek ze op. Hij zag de schaduwen in haar ogen die de groene diepten versomberden. Hij wilde haar hand pakken maar deed het niet toen ze naar beneden keek.

'Ik vroeg me af...' Ze liet de vork in haar hand heen en weer gaan. 'Denkt u dat we nog eens uit rijden kunnen gaan... net als gisteren?' Ze keek naar het raam en naar de weersomstandigheden. 'Het is nog steeds helder en wie weet hoe lang dat zal aanhouden.'

Er klonk iets treurigs in haar stem, dat de herinnering opriep aan hoe ontspannen ze de vorige ochtend was geweest toen ze met de wind in de rug over de velden waren gevlogen. Ze was dan misschien niet helemaal zorgeloos geweest, maar toch in ieder geval tijdelijk bevrijd van haar zware last. Ze keek met licht opgetrokken wenkbrauwen naar hem op.

Opnieuw zag hij haar ogen.

Hij schudde zijn ongeduld van zich af en neeg het hoofd. 'Als je dat graag wilt. Er is een lange rit naar het noorden. Die zouden we eens kunnen proberen.'

Ze glimlachte, een vluchtig gebaartje dat al te snel van haar mond verdween. 'Dat zou... prettig zijn.'

Waarom ze niet gewoon 'een opluchting' had gezegd, wist Sebastian echt niet. Want voor hem was het zonneklaar dat hun rit een opluchting, een afleiding voor haar was. En zolang ze in die stemming verkeerde, ontdaan van haar innerlijke last, kon hij zich er niet toe brengen haar humeur te bederven door erop aan te dringen hem er meer over te vertellen.

Dus toen ze drie uur later naar huis terugkeerden, was hij nog geen stap dichter bij de antwoorden op zijn vragen gekomen. Hij zou moeten wachten tot ze bereid was die ene vraag uit vrije wil te beantwoorden. Vertrouwen kon je niet afdwingen, je moest het verdienen. Tenminste wat hun tweeën betrof. Van anderen zou hij het kunnen eisen, maar niet van Helena.

Dan bleef nog de voor de hand liggende vraag die hij haar moest stellen. Er was geen enkele reden meer om het haar niet ronduit te vragen.

Het zou misschien wel bij die eerste vraag kunnen helpen als hij haar met die tweede kon aanmoedigen hem het vertrouwen te schenken dat hij zo graag van haar wilde.

Toen ze met de anderen van de lunchtafel opstonden pakte hij haar hand en trok haar opzij. 'Zou je me een paar minuutjes van je tijd willen schenken, mignonne? Er zijn nog wat details die we volgens mij samen moeten doornemen.'

Hij kon niets in haar ogen lezen toen hij haar strak aankeek. Ze wierp een blik naar buiten, waar haar kans op ontsnapping door de striemende regen minimaal leek. Marjorie en Clara liepen langs hen heen en deden alsof ze hen niet zagen. Thierry en Louis waren al naar de biljartkamer gegaan. Ze haalde diep adem alsof ze zich vermande, keek naar hem op en neeg vervolgens het hoofd. 'Zoals u wilt.'

Hij wilde... een heleboel, maar hij nam haar hand in de zijne en trok haar mee naar zijn studeerkamer.

Helena deed haar best om haar spanning en verwarring te maskeren. Dat kwam niet door hem maar door wat hij haar misschien wilde laten zeggen en doen. En opbiechten. Hij duwde haar door de deur die een lakei wijd open had gegooid in wat wel zijn studeerkamer moest zijn. Een groot bureau, in beslag genomen door stapels paperassen en grootboeken, de grote leren stoel erachter en de overvloed aan documentdozen en grootboeken op de planken rondom bevestigden haar vermoeden. Er hing echter een onverwacht aangename sfeer in hel vertrek. Je zou het zelfs gezellig kunnen noemen. Grote ramen boden uitzicht op de gazons, maar omdat het buiten donker begon te worden brandden er lampen. Hun gouden gloed viel zacht op het geboende hout. het fluweel en het leer.

Ze liep naar het vuur dat helder in de open haard brandde en de kilte verjoeg die door de ruiten naar binnen kroop. Ondertussen keek ze om zich heen, heimelijk op zoek naar iets van een vitrine

een plek waar Fabiens dolk kon zijn weggelegd. Ze voelde zich genoodzaakt rond te kijken maar vond het tegelijkertijd vreselijk om Sebastian op zo'n manier te moeten bedriegen.

Ze bleef voor het vuur staan, stak haar handen ernaar uit en verstrakte toen hij bij haar kwam.

Hij bleef voor haar staan en nam haar handen in de zijne. Hij keek haar onderzoekend in de ogen. Ze kon niets uit zijn blik opmaken en vertrouwde erop dat hij niets uit de hare kon opmaken. Als om hun beider verdedigende houding te erkennen gingen zijn mondhoeken omhoog in een wrang, verontschuldigend lachje.

'Na de gebeurtenissen van de afgelopen nacht weet jij net zo goed als ik dat we de eerste stappen op ons gezamenlijk pad hebben gezet, mignonne. Wat betreft beslissingen die moeten worden genomen - jij de jouwe en ik de mijne - dal hebben we inmiddels gedaan. Desondanks is er bij mensen als jij en ik behoefte aan een formeel ja of nee; een helder en simpel antwoord op een heldere, simpele vraag.'

Hij aarzelde en keek haar weer zoekend in de ogen. Ze wendde haar blik niet af, ze probeerde niet zijn vraag te ontwijken - ze was veel te druk bezig zichzelf te doorgronden en te proberen erachter te komen waar hij naartoe wilde. En ze vroeg zich af of de onzekerheid die ze proefde van hem kwam, of van haar.

Toen vertrok zijn mond. Zijn blik ging omlaag terwijl hij tegelijkertijd haar handen omhoog bracht en eerst de ene en toen de andere kuste.

'Hoe het ook zij' - zijn stem was dieper geworden - die klank was ze inmiddels met intimiteit gaan associëren - 'ik wil niet aandringen. Ik wil je mijn simpele vraag pas stellen als jij zover bent dat je mij er een simpel antwoord op kunt geven.' Zijn blik ging weer naar haar ogen. 'Weet dat ik al die tijd op je zal wachten'

zijn mond vertrok weer - 'zij het niet geduldig. Maar wees ervan overtuigd dat ik zal blijven wachten, mignonne.'

Dat laatste klonk als een gelofte. Haar verbazing moest in haar ogen te zien zijn geweest, en in de zijne blonk iets van verbazing over zichzelf, alsof hij verwonderd het hoofd schudde over zijn toegeeflijke houding ten opzichte van haar.

Want dat was het precies. Ze begreep beter dan anderen dat het voor hem normaal zou zijn geweest om erop aan te dringen zijn aanzoek te accepteren, om haar te laten zeggen dat hij had gewonnen. Om toe te geven dat ze zich volledig aan hem had overgeleverd.

Ze had verwacht dat hij zou eisen dat ze zich formeel gewonnen zou geven. Ze had zich erop voorbereid te aarzelen, zelfs te liegen als dat nodig mocht blijken, en alle vrouwelijke trucjes te gebruiken die ze kende om te voorkomen dat ze zoiets openlijk zou moeten toegeven. Als ze toegaf en hem toestond te denken dat hij had getriomfeerd en - vermoedelijk en plein public - victorie te laten kraaien, dan zou haar vlucht nog meer schade aanrichten.

En zou de woede over haar desertie nog heviger zijn.

Ze was met hem meegegaan in het besef dat haar gevoelens te lijden zouden hebben door wat ze wilde bereiken - Ariele redden en hem zo min mogelijk kwetsen, ik...' Wat kon ze nog zeggen bij zoveel medeleven? Hij wist niets van haar probleem, maar al had hij aangevoeld dat ze het moeilijk had, en al wist hij niet waarom het draaide, toch wilde hij er niet zijn voordeel mee doen.

'Dank je,' zei ze licht zuchtend. Ze hief het hoofd, hield zijn blik vast, glimlachte en loonde haar opluchting en dankbaarheid in haar ogen en in haar gezichtsuitdrukking. Ze haalde diep adem, waardoor het wat gemakkelijker werd. Ze trok haar handen zachtjes terug en sloeg ze in elkaar. 'Ik zal... ik beloof je dat ik het je zal laten weten wanneer ik jouw simpele vraag kan beantwoorden.'

Ze zou dat nooit kunnen doen, maar daar viel niets aan te veranderen.

Zijn doordringende blauwe blik trof nog eens zoekend haar ogen, maar ze wilde hem verder niets meer laten zien. Ze wist haar verdriet over die laatste gedachte goed te verbergen. Omwille van Ariele mocht ze niet uit het oog verliezen dat ze nu in feite tegenstanders waren geworden.

Zijn harde gezicht leek nog harder waardoor het een stenen masker was geworden. Hij neeg het hoofd. 'Dat wacht ik dan af.'

Ze voelde hoe hij zich moest inhouden en instinctief hief ze haar kin. Hij keek haar even peinzend aan en zei toen op vlakke, beheerste en bijna afstandelijke toon: 'Clara zal zo meteen naar de zitkamer gaan. Het zou verstandig zijn als je naar haar toe ging.'

Het was een openlijke waarschuwing. Ze bleef hem nog even aankijken en neeg toen het hoofd. 'Dan zal ik nu maar gaan.'

Elegant draaide ze zich om waarbij ze een uitgebreide blik over het vertrek liet gaan. Er stonden vier grote kisten verspreid tegen de wanden, allemaal dicht, en allemaal met sleutelgaten.

Ze liep naar de deur, deed die open, liep naar buiten en trok hem achter zich dicht. Pas toen was ze van de verraderlijke warmte van Sebastians blik verlost.

Ze zou zijn studeerkamer moeten doorzoeken.

Zo gauw mogelijk.