Hoofdstuk 10

 

 

 

Mallory had geen idee wat Rafael haar wilde laten zien, maar ze zou op haar paasbest voor de dag komen. Na verschillende outfits te hebben geprobeerd, besloot ze het zwarte broekpak aan te trekken dat ze op haar eerste avond in Portugal had gedragen. Ze föhnde haar haren en liet ze daarna los hangen.

Toen ze zich naar Apolonia’s slaapkamer begaf om haar te helpen met haar pyjama, lag het meisje tot haar verbazing al onder de dekens.

‘We hebben vandaag veel gedaan. Het is niet zo gek dat je moe bent,’ zei Mallory. Ze ging op de rand van het bed zitten en gaf haar een kus op het voorhoofd. ‘Ik vind je het bijzonderste meisje op de hele aardbol, Apolonia. Ik hou van je.’

‘Ik vind je een fijne mama. Ik ben erg blij met Flash.’

‘Daar mag je ook je vader voor bedanken. Vanavond zei hij dat hij me iets wilde laten zien. Het zal wel belangrijk zijn. Ik weet niet hoelang we weg zullen blijven. Red je het wel in je eentje?’

‘Ines blijft bij me totdat jullie terug zijn.’

Mallory had zich niet gerealiseerd dat Rafael zulke voorbereidingen had getroffen. Kennelijk zouden ze dus wel een tijdje wegblijven. ‘Fijn. Kan ik nog iets voor je doen voordat ik wegga?’

‘Dat wilde ik ook net vragen.’

Bij het horen van die woorden draaide Mallory zich om. Rafael was de kamer binnen gekomen met Ines. Hij had zich net gedoucht en was gekleed in een koningsblauw overhemd en een bruine broek. In die kleuren had Mallory hem nog niet eerder gezien. Hij zag er onvoorstelbaar knap uit, en haar beslissing om geen fysieke verhouding met hem aan te gaan kwam haar ineens voor als de grootst mogelijke onzin. Of ze wilde of niet, ze hád al een verhouding met hem. Alles in haar schreeuwde om hem.

Hij gaf Apolonia een zoen. ‘Boa noite, querida.’ Zijn blik ving die van Mallory, maar zijn ogen verklapten niets. ‘Zullen we gaan?’

‘Ja.’ Wat hij ook van plan was, hij deed er erg mysterieus over. Haar hart ging vele malen sneller kloppen.

Ines pakte een boek uit de kast en nam op het andere bed plaats om Apolonia te gaan voorlezen, terwijl Apolonia Mallory uitwuifde. Vertederd zwaaide ze terug. Wat hield ze toch van dat meisje.

‘Moet ik mijn handtas meenemen?’ vroeg ze aan Rafael toen ze door zijn suite liepen.

‘Nee.’

In de gang pakte hij haar hand en liet hem niet meer los. Voor de staf en gasten van het hotel waren ze de heer en dame van het palacio, die van een wandelingetje genoten voordat ze naar bed gingen. Rafael glimlachte naar iedereen alsof hij een geheim had wat hij maar wat graag voor zich hield. Door zijn ontspannen houding was Mallory er zeker van dat hij iets groots van plan was.

Hij leidde haar naar de eerste verdieping. Hoe verder ze de grote gang af liepen, des te meer raakte Mallory ervan overtuigd dat hij haar naar de Alfama-suite bracht. Waarom? Inderdaad liepen ze helemaal door naar het einde van de gang, waar hij het eerste stel dubbele deuren opende.

Daar boven de tweede dubbele deuren stonden de woorden die ze op haar eerste avond in het paleis al opgemerkt had: onze lippen ontmoeten elkaar met gemak hoog boven de smalle straat. Zo had Lianor de tekst vertaald. Mallory herinnerde zich dat Lianor haar had verteld dat iemand in de D’Afonso-familie met een romantische inborst het daar had laten zetten. ‘Hoogstwaarschijnlijk een man die zijn vrouw aan haar huwelijksbeloftes wilde herinneren,’ had ze verklaard.

Ging het daar allemaal om? Wist Rafael dan niet dat ze echt geen geheugensteuntje nodig had? Had hij die avond niet kunnen raden dat zij intens veel van hem hield?

Terwijl hij haar naar binnen leidde, raakte ze opnieuw betoverd door de grootsheid van het appartement van koning Pedro. Een rilling van opwinding gleed over haar rug: ze stond samen met Rafael op deze historische plek. Per slot van rekening stroomde er koninklijk bloed door zijn aderen. Als hij een paar eeuwen eerder was geboren, was hij een prins geweest. Zo had ze hem nog nooit bekeken. Toen hij de grote deuren achter hen afsloot, voelden haar benen aan als rubber en haar keel als schuurpapier. Een paar meter uit elkaar stonden ze in het schemerduister van de kamer, waar slechts een enkele lamp brandde. Hij sloeg zijn armen over elkaar.

Ondanks haar realiteitszin voelde ze zich als een bange maagd die naar een prins was gevoerd zodat hij zijn lusten op haar kon botvieren; een fantasie die levendiger was dan haar kinderachtige behoefte een amazone uit Paradise Island te worden.

‘Toen ik met Isabell getrouwd was, woonden we in Sintra met haar familie,’ zei Rafael. ‘Isabell was binnen korte tijd zwanger. Ze leed aan zulke hevige ochtendmisselijkheid dat ze maandenlang af en aan in het ziekenhuis aan een infuus heeft gelegen.’

Hij bevochtigde zijn lippen. ‘Vanwege het bedrijf kon ik niet dag en nacht bij haar zijn, en dus werd Maria, de huishoudster van Isabells moeder, aangesteld om voor haar te zorgen.’

Het was niet verwonderlijk dat Maria’s dood hem zo aangegrepen had, dacht Mallory. Vanaf het begin had zij in het gezin een grote rol gespeeld.

‘Soms was Isabell zo ziek dat ik er alles voor over zou hebben gehad om de klok terug te draaien,’ ging hij verder. ‘Toen ze, geheel verzwakt, stierf aan een longontsteking, voelde ik me persoonlijk verantwoordelijk voor haar dood.’

‘Rafael…’

Hij ademde diep in. ‘Door de dood van mijn ouders en Lianors tragische liefdesrelatie kreeg ik het nog zwaarder te verduren. Heeft Lianor je daarover verteld?’

‘Ja,’ fluisterde Mallory triest.

‘Ergens diep vanbinnen haat Lianor me omdat ik Mateus heb ontmaskerd.’

‘Dat is niet waar, Rafael. Je hebt haar behoed voor een leven vol ellende. Ze houdt heel veel van je. Toen ze de bedrijfstraining bijwoonde in Los Angeles, kon ze alleen maar over jou praten.’

‘Dat is fijn om te horen,’ zei hij zacht.

‘Het is de waarheid,’ verklaarde Mallory. Ze zag hem de achterkant van zijn nek masseren.

‘Apolonia is het licht in mijn ogen. Na Isabells begrafenis bracht ik haar en Maria naar het palacio. Toen ben ik naar de vroegere slaapkamer van mijn ouders verhuisd. Apolonia’s kamer was voorheen die van Lianor, en Maria sliep in mijn oude jongenskamer.’

Terwijl hij de kamer rondkeek, vervolgde hij: ‘Het leven ging gewoon verder. Ik werkte dag en nacht om de pousada winstgevend te maken. Mijn vader kon het niet over zijn hart verkrijgen de Alfama-suite voor toeristen open te stellen, maar ik wist dat het een grote publiekstrekker zou zijn. Dus liet ik alles renoveren, wat een groot financieel risico betekende. Uiteindelijk bleken sjeiks, leden van koningshuizen en staatshoofden er veel geld voor over te hebben om erin te mogen verblijven.’

‘Hoe kwam het dat ik me in die gelederen mocht begeven?’ viel ze in.

Zijn slaapkamerogen gleden over haar gezicht. ‘Omdat het zoveel voor Lianor betekende.’

‘Ze boft maar met een broer zoals jij.’

Even nam hij haar bestuderend op. ‘Om een lang verhaal kort te maken; het succes werd in geld omgezet. Na een tijd kon ik een tweede pousada kopen.’

‘En de rest is verleden tijd,’ maakte ze zijn gedachten af.

Zwart vuur sprong uit zijn ogen en deed haar hart stilstaan. ‘Juist. Het is verleden tijd, Mallory. Vandaag ben ik een ander mens in een andere wereld. Tot het moment dat ik je mijn dochter uit het water zag dragen en je weer leven in haar blies, leefde ik alleen maar voor het leven zelf. Nadien veranderde alles. Ik wist dat de liefde weer in mijn leven was gekomen, maar dat het een hartverscheurende, zielsverpletterende liefde zou zijn als jij niet ook van mij zou houden.’

Vol ongeloof stond Mallory met haar ogen te knipperen.

‘Ik heb ertegen gevochten,’ ging hij verder. ‘Ik wilde jou niet binnenlaten, hoewel je macht over mij en mijn dochter zo enorm groot was. Ik was ervan overtuigd dat een briljante juriste als jij al een hele carrière had uitgestippeld. Lianor had vol lof over je gesproken. Je bent er als enige in geslaagd mijn zus weer tot leven te wekken sinds het voorval met Mateus. Een deel van mij was je daarvoor dankbaar, maar het andere deel nam het je kwalijk, omdat ik voelde dat Lianor afstand van me nam. Zij en ik hadden zo’n hechte band. Toen jij kwam, leek daar een einde aan te komen. En we waren Maria ook al aan het verliezen.’

‘Het spijt me zo, Rafael.’

‘En of dat al niet genoeg was, vertelde Apolonia me dat je verliefd was op een ander en dat je meteen met hem zou trouwen als dat kon. Je had me net zo goed tegen de grond kunnen slaan.’

Heerlijk kippenvel ontstond op haar huid na het horen van deze woorden.

Hij kwam dichterbij. Onrustig gleden zijn ogen over haar gezicht. ‘Waarom liet je mijn dochter het verhaaltje in stand houden dat je verliefd was op een Amerikaan met blonde, krullende haren? Ik dacht dat hij de man was die we bij je appartement zagen. Totdat ik vanavond op mijn computer keek en zag dat je Flash Gordon bedoelde.’

Het bloed steeg haar naar de wangen. ‘Ik kan alles uitleggen.’

‘Ik ben één en al oor.’

Moeizaam slikkend ging ze verder. ‘Kijk, ik was Apolonia meneer Pad aan het laten zien en toen dacht ik dat ze vast ook wel nieuwsgierig zou zijn naar een van mijn favoriete acteurs. Dus toen zocht ik een foto van de filmster die de rol van Flash Gordon speelde.’

‘Die al verscheidene jaren dood is, begrijp ik.’

‘Inderdaad… Maar goed, ik vertelde Apolonia dat ik altijd al met hem had willen trouwen, maar dat hij niet beschikbaar was. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of ze dat serieus heeft genomen of niet. Maar toen jij de verkeerde conclusie trok, en zij jou niet corrigeerde, leek het me beter je in de waan te laten dat ik van een ander hield.’

‘Maar waarom?’ wilde hij op felle toon weten.

‘Zodat je niet zou denken dat ik achter je aan zat.’

‘Zat je dat dan?’

Hem recht in de ogen starend besefte ze dat hij haar met haar eigen gouden lasso had gevangen. Die zat nu strak om haar nek. De tijd was gekomen om de waarheid te vertellen. ‘Ja.’

‘Godzijdank!’ riep hij uit. ‘Weet je niet hoe ik sindsdien geleden heb?’ Zijn stem sloeg over. De rauwe emotie was van zijn gezicht af te lezen.

‘Ik heb het ook moeilijk gehad, Rafael. Je zus sprak zo dikwijls over je diepe liefde voor Isabell dat ik nooit had kunnen denken dat je ooit op dezelfde manier om mij zou kunnen geven,’ zei ze met onvaste stem.

‘Ik geef ook niet op dezelfde manier om jou,’ zei hij droog. ‘Jullie zijn twee verschillende vrouwen met verschillende achtergronden. Ik was als herboren op de dag dat jij Apolonia redde. Je werd een obsessie. Toen Lianor me vertelde dat je vertrokken was naar Californië, voelde ik alle leven weer uit me vloeien.’

‘Toen jij en Apolonia in de hal van Lady Windemere stonden, werd er nieuw leven in me geblazen,’ zei ze in navolging van zijn woorden. ‘Ik hou zoveel van je, Rafael. Ik had alles ervoor over gehad en had overal mee ingestemd, als ik maar bij jou kon zijn. Als die pup niet was gaan huilen…’

‘Herinner me er niet aan,’ zei hij, terwijl hij haar in zijn krachtige armen nam.

Ze deinden heen en weer als een kluwen van verlangen.

‘Godzijdank hou je van me en zul je me nooit verlaten. Ik ben nooit van plan geweest een vervanger voor Maria te zoeken. Niet nadat jij in mijn leven was gekomen.’

Ze legde haar gezicht tegen zijn nek. ‘Ik wilde me onmisbaar maken, zodat je alleen nog maar naar mij zou verlangen. Ik adoreer je, mijn schat. Heb me lief vannacht.’

Zijn kreun van genot trilde na in haar hart. ‘Ik ga dag en nacht de liefde met je bedrijven, de rest van ons leven lang, hier in ons nieuwe huis.’

Mallory trok haar hoofd naar achteren om hem aan te kunnen kijken. ‘Wat bedoel je met “nieuw huis”?’

‘De Alfama-suite. Voortaan zullen we hier wonen.’

‘Ik begrijp het niet. Je hebt het toch nodig om –’

‘Ik heb het nog maar om één reden nodig,’ onderbrak hij haar. ‘Om mijn chef-koks tevreden te houden.’ En voordat ze iets kon zeggen, legde hij zijn mond op de hare.

Ze voelde zich licht in het hoofd worden. Teder nam hij haar in zijn armen, en hij droeg haar naar de slaapkamer van de koning.

Nadat hij naast haar was gaan liggen, zei hij: ‘Ik heb namelijk vernomen dat jij, naast de andere activiteiten waarmee jij dit paleis stormenderhand hebt veroverd, bent begonnen met koken.’

‘Voor jou doe ik alles,’ zei ze grinnikend.

Hij lachte verleidelijk naar haar. Een glimlach waar ze niet genoeg van kon krijgen.

‘Deze suite heeft een keuken. Ik heb besloten dat mijn vrouw een eigen plek nodig heeft om haar kookkunsten tentoon te spreiden voor haar heer en meester.’

‘Dat is wat jij bent,’ riep ze uit. ‘Tot het einde der tijden.’

Zijn oogopslag werd serieus. ‘Ik hou van je, Mallory. Je hebt mijn leven en dat van Apolonia op zijn kop gezet. We zijn een gezinnetje geworden. Sinds de dood van mijn ouders wist ik niet meer wat het betekende om met mijn geliefden aan tafel te zitten om van een zelfgekookte maaltijd te genieten. Dat alles kan van ons zijn, voor altijd.’

‘O, Rafael.’ Als in de zevende hemel bedekte ze zijn gezicht en haren met kussen. ‘Ik ben helemaal stapelverliefd op jou, amado. Op een dag zal ik alles wat ik tegen je wil zeggen in jouw taal in je oor fluisteren. Het is zoveel mooier dan het Engels. Ik ben zo gelukkig dat ik het wel uit zou willen schreeuwen.’

‘Schreeuw je longen maar schor, amada. Deze muren zijn zo dik dat niemand behalve ik je zal kunnen horen. En dat komt goed uit, want mijn oren zijn de enige voor wie jouw gilletjes bestemd zijn. Iedere keer weer.’

Opnieuw vonden hun monden elkaar in onstuimige opwinding.

‘Maar voordat ik compleet mijn zelfbeheersing verlies, is er nog iets heel belangrijks te bespreken,’ zei hij buiten adem.

Ze staarde in de zwarte, lustvolle poelen van zijn ogen, die zich in haar hart verankerd hadden. Ze huiverde. ‘Wat dan?’

‘Wil je kinderen?’

‘En of ik kinderen van jou wil! Meer dan je ooit zult weten. Maar de timing ervan laat ik aan jou over.’

In zijn ogen las ze angst, en ze begreep wat er in hem omging. ‘Wees niet bang, Rafael. Ik ben sterk en gezond. Mijn moeders zwangerschap was een makkie. De enige reden waarom ze niet meer kinderen hebben gekregen, is omdat ze mij pas laat kregen. Ik had wel graag een broertje of zusje willen hebben.’ Ze knabbelde aan zijn onderlip. ‘Apolonia heeft me al toevertrouwd dat ze beide wel zou willen hebben.’

Hij nam haar gezicht in zijn handen. ‘Als er ooit iets met jou zou gebeuren…’ Zijn stem wankelde.

‘Er zal niets gebeuren, mijn schat. Ik heb het gevoel dat het lot ons met een reden samen heeft gebracht. Voel jij dat ook zo?’

‘Ja,’ fluisterde hij tegen haar lippen.

Langzaam begonnen ze elkaar te beminnen. In tegenstelling tot de andere nacht, namen ze nu de tijd om elke nieuwe ontdekking te koesteren tot de vlammen van de hartstocht steeds heter werden en hen verteerden.

 

‘Rafael, hoorde je dat?’

‘Wat?’ mompelde hij half slapend. Hij hield haar lichaam dicht tegen het zijne geklemd. Na vele uren vol passie, meer dan ze ooit voor mogelijk had gehouden, was hij eindelijk in slaap gedut.

‘Er klopt iemand op de buitenste deuren.’

‘Niet naar luisteren. We hebben belangrijkere dingen te doen.’ Hij proefde haar lippen. De lont van zijn passie was alweer aangestoken; hij was klaar voor een nieuw liefdesspel.

‘Dat kan niet,’ zei ze, terwijl ze zich weg voelde zakken in het verlangen dat hij met één enkele streling in haar deed oplaaien. ‘Ik denk dat het Apolonia is.’

‘Ines past op haar.’

‘Schat, het is al elf uur in de ochtend.’

‘Het kan me niet schelen hoe laat het is. Ik ben op huwelijksreis.’

Het kloppen werd luider. Luid genoeg om Rafael op een elleboog omhoog te doen rijzen.

‘Dat kan alleen maar je doortastende dochter zijn,’ zei ze zacht. ‘Ik zou wel willen gaan, maar ik heb niets om aan te schieten.’

Zijn witte glimlach deed haar hart smelten. ‘Wat mij betreft draag je nooit meer iets op je lichaam als wij samen zijn.’

Een hittegolf vloeide door haar aderen.

‘Je bent zo prachtig, amada. Als jij in de buurt bent, sta ik vaak met mijn mond vol tanden.’ Hij kuste haar hartstochtelijk. ‘Houd het bed warm terwijl ik ga kijken wat ze wil.’

Rafael glipte onder de dekens vandaan en trok zijn broek aan. Het duurde even voordat hij de deuren geopend had. Zijn dochter stond hem met grote ogen op te wachten.

‘Bom dia, papa. Ik dacht: laat ik jullie eens op komen zoeken. Is het gelukt?’ zei ze met gedempte stem.

Een lach brak door op zijn gezicht. Er moesten toch woorden zijn om de vreugde en gelukzaligheid die hij voelde te benoemen, maar hij kon er geen bedenken. ‘Kom binnen en ontdek het zelf.’

Het meisje rende naar de slaapkamer.

Mallory spreidde haar armen naar haar uit. ‘Kom op bed zitten, liefje. Hoe is het met Flash?’

‘Hij is zo schattig. Ik heb hem bij me in bed gelegd, en toen kroop hij onder de dekens en viel tegen mijn been in slaap. Daar vond ik hem toen ik wakker werd.’

‘Zo te horen is iedereen gelukkig,’ zei Rafael. Hij klom naast hen op bed en glimlachte breed naar zijn blozende bruid. Mallory gaf hem een zoen.

‘Nu ben je toch mijn echte mama?’

‘Ja. En jij bent nu mijn echte dochter.’ Ze omhelsden elkaar.

‘Krijgen jullie een baby, net als Violentes ouders?’

Mallory rolde lachend met haar ogen.

‘Ja,’ gooide Rafael eruit. ‘Zo snel mogelijk. Dat betekent dat we zullen moeten verhuizen.’

‘Waarheen?’ vroeg Apolonia verbaasd.

Rafael begon er plezier in te krijgen. Hij was in een euforische stemming. Terwijl hij de tenen kietelde die uit zijn dochters sandalen staken, zag hij dat ze matroze gelakt waren. Dat kon alleen Mallory hebben gedaan. ‘We zitten erover te denken om in de Alfama-suite te gaan wonen. Ik vind dat we allemaal moeten leren koken.’

‘Gaan we hier wonen? In het appartement van de koning?’

‘Ja, querida. Wat vind je ervan?’

‘Ik heb hier altijd al willen wonen!’

‘Dat wist ik niet,’ zei hij. ‘In welke kamer zou je willen slapen?’

Hij kon haar hersens horen kraken. Ze liet zich van het bed glijden en holde door het grote appartement. Nu ze weg was, greep hij de kans om zijn vrouw eens stevig te kussen. Daar was hij nog steeds mee bezig toen Apolonia de kamer weer in kwam.

‘Mag de muziekkamer mijn slaapkamer worden?’

‘Dat is een grote en zonnige kamer. Een uitstekende keus, querida.’

‘We kunnen de piano naar de zitkamer verhuizen,’ opperde Mallory. ‘Dan maken we de andere slaapkamer tot babykamer, zodat de pup twee balkons heeft om van te genieten.’

‘Dat zou geweldig zijn.’ Apolonia rende naar de grote deuren. ‘Ik ga meteen Violente bellen.’

‘Zeg nog maar niets over de baby,’ waarschuwde hij.

‘Waarom niet?’

Mallory barstte in lachen uit. Dat werkte aanstekelijk, want Rafael volgde al snel.

‘Omdat daar wel wat tijd overheen kan gaan,’ bracht hij haar in herinnering.

‘Schiet dan toch op, papa,’ smeekte ze. En ze stormde de kamer uit.

‘Ja papa, waar wacht je nog op?’ zei Mallory schalks. ‘Mijn ouders smachten ernaar grootouders te worden.’

‘Dat was ik nog vergeten te zeggen.’ Apolonia was weer in de deuropening verschenen. ‘Tia Lianor belde vanochtend. Ze wilde met je praten, maar ik heb haar gezegd dat je niet gestoord mocht worden. Ik heb haar verteld dat je met mama in de Alfama-suite sliep omdat je zielsveel van haar houdt.’

Mallory’s blauwe ogen vonden de zijne. Ze waren vol liefde.

‘Toen begon ze te huilen van blijdschap,’ ging Apolonia verder. ‘Maar nu ga ik Violente bellen. Daarna kom ik terug met Flash. Ik wil hem zijn nieuwe huis laten zien.’ En weg was ze.

‘Ons nieuwe huis,’ Rafael trok zijn broek uit en voegde zich bij Mallory onder de dekens. ‘Dat vind ik goed klinken.’

‘Ik ook, schat.’ Ze kuste hem lang en onstuimig. ‘Wat Lianor betreft…’

‘Ja?’ Mallory was als een drug in zijn aderen. Hij kon geen genoeg van haar krijgen, en zin om te praten had hij al helemaal niet.

‘Ik zat te denken of ze mij en Apolonia misschien wel naar tennisles zou willen brengen aanstaande dinsdag.’

‘Tennisles?’

‘Ja. Ik hoorde dat je daar vroeger heel goed in was, dus ik vond dat we het moesten leren. Onze instructeur is erg aantrekkelijk.’

Hij staakte zijn gekus lang genoeg om haar doordringend aan te kijken. ‘Hoe bedoel je, “aantrekkelijk”?’

De ogen van zijn vrouw schitterden geheimzinnig. ‘Lianor krijgt een stuip als ze hem ziet. Hij is vrijgezel en een voormalig professioneel tenniskampioen uit Braga, die gewond raakte door een auto-ongeluk. Daardoor heeft hij zijn carrière moeten overdenken. Nu staat hij aan het hoofd van zijn eigen computerbedrijf in Atalaia en geeft hij daarnaast tennisles aan kinderen. Je zult hem wel mogen, hij –’

‘Je hebt me overtuigd,’ zei hij, en hij snoerde haar de mond met een kus. Hij moest haar lippen weer op de zijne voelen, anders zou hij gek worden. ‘Nu moet ik me alleen nog in mijn arm knijpen om me ervan te verzekeren dat gisteravond geen droom was. Dat mijn rondborstige, gulle bruid geen hersenspinsel is. Bemin me, amada. Bemin me alsof er geen morgen is.’

‘Ja, heer.’

Een bulderende lach ontsnapte hem.

Daarna zorgde ze ervoor dat hij zich onsterfelijker voelde dan enig man die ooit geleefd had, koning Pedro incluis.