Hoofdstuk 3

 

 

 

Rafael legde zijn hand op Mallory’s zij en leidde haar met zachte drang Apolonia’s kamer binnen. Hoewel ze wist dat het gebaar niets te betekenen had, voelde Mallory zich door de aanraking warm worden vanbinnen.

Apolonia lag nog steeds aan een infuus. ‘Je ziet er al weer geweldig uit,’ zei Mallory toen ze naast het bed van het meisje stond. Ze kreeg een glimlach als antwoord. ‘Hoe voel je je?’

‘Goed. Ik wil naar huis.’

‘Dat kan ik me voorstellen. Maar je zult nog even geduld moeten hebben.’

‘Bedankt dat je me hebt gered.’ Tranen vulden Apolonia’s bruine ogen en rolden uit haar ooghoeken. ‘Ik wilde naar je toe zwemmen, maar ik werd moe.’ Haar onderlip trilde.

‘Denk er maar niet meer aan, liefje.’ Tot tranen geroerd, kuste Mallory haar wang, die weer kleur kreeg.

‘Mag ik de volgende keer dat je gaat zwemmen met je mee?’

Kinderen hadden een groot incasseringsvermogen, dat was duidelijk. Er zou echter geen volgende keer zijn, want Mallory zou morgen weer vertrekken. Het was beter Apolonia dat niet in herinnering te brengen, want het meisje mocht de komende uren niets te horen krijgen wat haar herstel zou kunnen vertragen. ‘Dat moet je vader beslissen,’ zei ze. ‘Nu moet je rusten om weer op krachten te komen.’

Het meisje wierp een vluchtige blik op Rafael. ‘Als ik beter ben, mag ik dan gaan bodysurfen met Mallory?’

‘Je bent bij niemand in betere handen,’ was zijn emotionele reactie.

‘Bedankt, papa. Zeg maar niet tegen Maria wat me overkomen is. Dat zou haar alleen maar aan het huilen maken.’

Hij aaide een lok van haar voorhoofd weg. ‘Dat ben ik met je eens, querida. Maria moet aan leuke dingen denken.’

Bij het zien van zijn bezorgde gezicht draaide Mallory haar hoofd af. Hij had het zwaar, met zijn dochter en haar pleegoma allebei in het ziekenhuis. Eerlijk gezegd had ook Mallory moeite haar emoties in toom te houden. Ze voelde een huilbui opkomen, ongetwijfeld een verlate reactie op wat er vanochtend was gebeurd. Wat als ze Apolonia niet op tijd had bereikt?

‘Gaat het?’ vroeg Rafael vanaf de andere kant van het bed.

Mallory keek hem aan. Deze keer las ze diepe betrokkenheid in zijn donkere blik.

‘Ik ben gewoon moe, net als je dochter.’ Ze legde een hand op Apolonia’s arm. ‘Ga maar slapen, schatje. Ik kom snel weer langs.’

Maar toen Mallory wilde vertrekken, riep het meisje: ‘Niet weggaan!’

Het leek alsof een hand zich rond Mallory’s hart sloot. Om een antwoord verlegen keek ze naar Lianor, die aan het voeteneind stond.

‘Mallory heeft gelijk, Apolonia,’ zei deze. ‘Maak je nu niet te druk. We zullen bij je in de buurt blijven.’

‘Nee.’ Apolonia begon te huilen. ‘Mallory mag niet bij me weggaan, papa.’

Het vertederde Mallory dat Apolonia haar aan haar zijde wilde hebben.

‘Stil nu, querida. Ze gaat nergens naar toe,’ zei Rafael stellig.

Woedend op zichzelf omdat ze zijn dochter van streek had gemaakt, zeeg Mallory neer in een fauteuil. Rafael bleef op het bed zitten. Hij aaide Apolonia’s hand en fluisterde lieve woordjes. Het was een ontroerend gezicht.

Om de zoveel tijd kwam een verpleegster iets bij Apolonia controleren, en iedere keer hield Mallory haar hart vast. Als er maar niets mis was…

Tussen hazenslaapjes door hoorde Apolonia Mallory uit over de spelletjes die tienjarige meisjes in Amerika zoal speelden. Op een bepaald moment bracht Lianor haar broer een maaltijd, waar hij zonder smaak van at. Gezien de omstandigheden kon je hem dat niet kwalijk nemen.

Om een uur of zes kwam de vader van Violente op bezoek. Hij begaf zich naar het bed om met Rafael te praten en om Apolonia een zoen te geven. Enkele minuten later liep hij naar Lianor toe, hoewel zijn ogen gefixeerd waren op Mallory. Nadat ze aan elkaar waren voorgesteld, zei hij in het Engels: ‘Gisteravond dacht ik even dat u Lianor was.’

‘Toen Lianor mij in Los Angeles bezocht, vergisten onze collega’s zich ook regelmatig. Het deed me plezier uw dochter te ontmoeten. Violente is een lief meisje, Senhor Camoes.’

‘Noem me toch Luis. Van jou was Violente in ieder geval erg onder de indruk.’ Hij bekeek de twee vrouwen nauwkeurig. ‘Van dichtbij zijn de verschillen te zien, maar jullie zijn allebei beeldschoon.’ Zijn ogen gloeiden van bewondering.

‘Dank je,’ zeiden Mallory en Lianor tegelijk.

‘Ik hoop dat je van plan bent om lang te blijven.’

‘Helaas. Ik had hier ook graag vakantie willen vieren, maar morgen vlieg ik alweer terug naar de Verenigde Staten.’

Hij lachte. ‘Niet als Apolonia en mijn dochter er iets over te zeggen hebben. Heel Atalaia gonst van het nieuws van je heldhaftige redding. Carolina wilde hier ook zijn, maar ze kon niet weg. Onze baby krijgt namelijk tandjes en voelt zich ellendig. Zodra Apolonia weer beter is, hopen we dat jullie een keer bij ons komen dineren.’

‘Die uitnodiging neem ik graag aan.’

‘Goed zo. We kijken er naar uit. Boa noite.’

‘Boa noite,’ antwoordde Mallory, in een poging het accent na te doen.

Rafael begeleidde Luis naar buiten. Toen hij een paar minuten later weer binnenkwam, bracht het keukenpersoneel juist het avondeten binnen.

Noch Mallory noch Lianor had veel trek. Net toen ze dacht dat ze de spanning niet langer kon verdragen, verscheen de dokter. Hij lachte naar iedereen, luisterde naar Apolonia’s hartslag en longen, en voelde haar pols. Nadat hij kort met Rafael in het Portugees had gesproken, ging hij over op het Engels. Hij had een zwaar accent. ‘Ik vertelde Rafael dat onze patiënte aan de beterende hand is.’

‘Ik wil hier weg,’ klaagde Apolonia.

‘Zo meteen komt de zuster het infuus verwijderen, en dan mag je naar huis,’ zei de dokter.

Mallory’s hart maakte een sprongetje. ‘De hemel zij dank,’ hoorde ze Rafael fluisteren. Opgelucht greep Lianor Mallory’s arm vast.

‘Maar dan moet je wel doen wat ik je opdraag,’ drong de dokter aan. ‘Thuis moet je direct naar bed. Morgen mag je alleen opstaan en je aankleden als je je beter voelt.’

‘Wanneer kan ik gaan zwemmen?’

Hij gniffelde. ‘Wacht daar nog maar een dag of drie mee. Tegen die tijd zul je je wel weer tiptop voelen.’

‘Zo lang kan ik niet wachten,’ zei Apolonia. Er klonk paniek in haar stem. ‘Mallory gaat morgen al weer terug naar Amerika.’

Intussen keek Mallory naar de grond. Weer was zij een bron van onrust voor Apolonia.

‘Mallory heeft haar plannen gewijzigd,’ zei Rafael.

‘O ja?’ zei Apolonia. Ook Lianor keek verbaasd.

Dit was de tweede keer dat Rafael voor Mallory had gesproken. Nu zou ze er geen punt van maken, want ze kon het niet over haar hart verkrijgen zijn dochter teleur te stellen. Wel begon ze in te zien waarom Lianor er zo naar verlangde om onafhankelijk van haar broer te zijn.

‘Ja,’ zei ze daarom maar, in de wetenschap dat Liz het wel zou begrijpen als ze wat langer vakantie zou nemen. Haar bazin had er vaak op aangedrongen dat ze vakantiedagen op zou nemen. Als ze wilde, kon ze wel zes weken weg. Toen Mallory haar had uitgelegd dat ze graag aan het werk was en dat ze haar vakanties toch maar in haar eentje zou moeten doorbrengen, had Liz begrip getoond en het onderwerp nooit meer aangestipt. Nu had Mallory echter een belangrijke reden om langer in Portugal te blijven.

Ze dacht dat ze een tevreden blik op Rafaels gezicht bespeurde toen hij met de dokter de kamer verliet. Lianor ging de auto voorrijden, waardoor Mallory alleen achterbleef met Apolonia.

Nadat de zuster het infuus had verwijderd, borstelde Mallory Apolonia’s haar. Daarna vlocht ze het en bond het vast met het extra elastiekje dat ze altijd bij zich droeg.

Apolonia lachte breed toen ze de vlecht aanraakte. ‘Ik vind hem mooi. Van Maria mag ik nooit vlechten dragen. Ze zegt altijd dat als het de bedoeling was dat ik vlechten zou dragen, ik ermee geboren zou zijn.’

Mallory schoot in de lach. ‘Misschien kan het ons deze keer vergeven worden omdat ik een buitenlandse ben.’

Ze pakte de kleren uit de tas die Lianor had ingepakt en hielp Apolonia ze aan te trekken. ‘Je ziet er schattig uit,’ zei ze toen Apolonia was omgekleed. Samen gingen ze op het bed zitten om op Rafael te wachten.

‘Tia Lianor heeft de kleren voor me uitgezocht.’

‘Ze heeft goede smaak.’

‘In deze kleren ben ik tenminste niet zo dik.’

Stomverbaasd zei Mallory: ‘Je bent helemaal niet dik.’

‘Tomas zegt van wel. En de andere jongens op school ook.’ Tranen sprongen in haar ogen.

Mallory legde haar armen om het meisje heen. ‘Volgens je tante lijk je op je moeder. Ik heb begrepen dat zij heel mooi was. Telkens als je vader naar je kijkt, ziet hij vast en zeker je moeder in jouw ogen. Wacht maar af, eens zullen de jongens je vertellen dat je beeldschoon bent, net als zij.’

‘Ik wil op jou en tia lijken,’ zei ze zachtjes huilend met haar gezicht tegen Mallory’s borst.

Mallory wiegde haar heen en weer. ‘In mijn puberteit was ik ook dikker. Dat hebben veel jongens en meisjes.’

Apolonia keek naar haar op. ‘Jij?’ zei ze met wijd opengesperde ogen.

‘Ja. Ik vond het heel moeilijk om de kwetsende opmerkingen van jongens te negeren. Toen ik ouder werd, werd ik gelukkig langer en dunner.’

Ondanks de tranen in haar ogen, lachte Apolonia. ‘Ik ben blij dat je hier bent. Ik hou van je.’ Ze pakte Mallory steviger beet.

‘Ik hou ook van jou,’ fluisterde Mallory tegen Apolonia’s slaap. Kennelijk was de geschiedenis zich aan het herhalen; Apolonia had dezelfde problemen met haar gewicht als Lianor vroeger.

‘Als jullie klaar zijn, dan kunnen we gaan,’ hoorde ze een bekende mannenstem zeggen.

Ze liet Apolonia los en draaide zich naar Rafael toe. Wie weet hoelang hij daar al stond, samen met de zuster en een rolstoel. Zich bewust van zijn onderzoekende blik wendde ze haar ogen af. Ze legde de borstel in de tas en zag dat er een pyjama in lag. Godzijdank heeft Apolonia die vanavond hier niet nodig, dacht ze opgelucht.

‘Je haar zit leuk zo, querida.’

‘Ja hè, maar we mogen er niets over tegen Maria vertellen.’

‘Goed. Dan blijft het ons geheimpje. Laten we naar huis gaan.’ Rafael tilde zijn dochter in zijn sterke armen en zette haar in de rolstoel, waarna de zuster haar de kamer uit reed.

Apolonia keek over haar schouder. ‘Kom, Mallory.’

Ze pakte de tas met Apolonia’s spulletjes op. ‘Ik kom eraan.’

Rafael hield de deur voor haar open. ‘Ik hoop dat je beseft dat mijn dochter je voor de rest van haar leven op handen zal dragen.’

Hoewel ze elkaar niet aanraakten, stonden ze zo dicht bij elkaar dat ze de hitte van zijn lichaam kon voelen. In een milliseconde werd ze zich bewust van zijn seksuele aantrekkingskracht. De manier waarop haar lichaam onwillekeurig reageerde was een grote schok voor haar. Ze huiverde ervan. ‘Dat gevoel is wederzijds. Ze windt iedereen om haar vinger, zo innemend is ze.’

 

Innemend, dat was ook de vrouw met die lange, welgevormde benen die langs Rafael liep. Een paar minuten geleden had hij Apolonia haar nog innig zien omhelzen. Hij had niet gedacht dat iets zijn gevoelens over haar kon veranderen, tot het moment dat zij zijn dochter op wonderbaarlijke wijze van de dood had gered. Hij stond diep bij haar in het krijt. Daar kon hij niet omheen. En Mallory had met Lianor al zo’n goede band opgebouwd dat ze haar in haar appartement had willen laten verblijven. Naast familie en een aantal goede vriendinnen zoals Joana, liet Lianor andere vrouwen nooit zo dichtbij komen, laat staan mannen.

Op dit moment stond zijn hoofd er echter niet naar om al te lang stil te staan bij de impact die Mallory’s komst had op hun levens. Nu Apolonia zelf maar net aan de dood was ontsnapt, maakte hij zich nog meer zorgen over hoe ze om zou gaan met het nieuws dat Maria op sterven lag.

Hij hield de deuren van de uitgang open voor de zuster die zijn dochter voortduwde, en voor Mallory. Toen ze hem was gepasseerd, besefte hij dat ze, net als zijn zus, langer en voluptueuzer was dan de meeste vrouwen die hij kende.

‘Bedankt,’ zei ze, en ze keek hem een moment aan. In een land vol mensen met donkere ogen bracht de glans in haar indigoblauwe ogen hem een moment van zijn stuk.

‘De nada,’ fluisterde hij, overmand door de lichte rozengeur die om haar heen hing.

Lianor stond naast de auto te wachten. Terwijl zij de tas in de kofferbak stopte, nam Mallory plaats op de passagiersstoel. Rafael ging achterin zitten en zette Apolonia op zijn schoot. Nadat hij de zuster had bedankt, sloot deze het portier en zwaaide hen uit.

‘Papa? Mag ik Violente bellen?’

Hij kuste haar voorhoofd. ‘Sorry querida, ik heb mijn mobiele telefoon niet bij me.’

‘Gebruik mijn telefoon maar,’ bood Lianor aan. ‘Die zit in mijn handtas. Mallory, pak jij hem alsjeblieft even? De tas ligt voor je voeten.’

‘Natuurlijk.’ Ze pakte het toestel en overhandigde het aan Apolonia.

Toen ze zich weer omdraaide, ontmoetten Rafaels ogen kort de hare. De seconde leek eeuwig te duren. Hij hoorde zijn dochter in het Portugees tegen Violente zeggen dat ze veel van Mallory hield en dat ze wenste dat ze Portugal nooit meer zou verlaten. Deze hartenkreet liet hem niet koud. Apolonia zou nog genoeg te verwerken krijgen. Eigenlijk kon ze Mallory’s vertrek er niet bij hebben.

‘Wil je mijn kamer zien?’ vroeg Apolonia aan Mallory toen ze bij het palacio uitstapten.

‘Dat kan niet, querida,’ liet Rafael weten. ‘Mallory is moe. Ook zij heeft nu even rust nodig.’ Hij maakte zich een beetje zorgen over Mallory.

Lianor viel hem bij. ‘Je vader heeft gelijk. Volgens mij kunnen we allemaal wel een goede nachtrust gebruiken,’ zei ze, terwijl ze de tas uit de kofferbak haalde.

‘Morgenochtend zullen we samen ontbijten,’ beloofde Mallory. ‘Het ontbijt dat we eigenlijk vandaag zouden eten. Hoe laat ontbijt je meestal?’ Ze knipoogde naar Rafael en kuste Apolonia op de wang.

Die knipoog veroorzaakte bij Rafael een onstuimig gevoel in zijn maag. ‘Rond acht uur,’ zei hij, voordat zijn dochter kon antwoorden. ‘Nina zal je laten zien waar het geserveerd wordt. Boa noite, Mallory.’

Ze keek hem aan. ‘Boa noite.’

Getergd door zijn gevoelens van dankbaarheid voor deze vrouw, die model stond voor het type vrouw dat hij niet uit kon staan, pakte hij zijn kleine oogappel op en liep naar de privé-ingang van het palacio. Lianor liep met hem mee.

‘Welterusten,’ wenste Apolonia Mallory toe. ‘Bedankt dat je me hebt gered.’

Amen, zei Rafael in zichzelf, en hij klemde zijn dochter steviger in zijn armen.

Mallory, die al op weg was naar de hotelingang, draaide zich om en zwaaide. Een zachte oceaanbries deed haar lange, donkerbruine haren langs haar schouders waaien. Zonder dat hij het wilde, gleed Rafaels blik over haar lichaam naar beneden. De wind blies haar kleren strak rond haar verleidelijke vormen, en binnen in hem begon er iets te tintelen, iets wat hij de kop in wilde drukken. Hij wilde helemaal niets voelen voor deze vrouw.

Ines verwelkomde Apolonia met een blije kreet. Haar reactie leidde hem een kort moment af van de gedachten aan Mallory. Na een maaltijd van broodjes en appelsap, gedurende welke Apolonia haast alleen maar over Mallory babbelde, was Apolonia bereid onder de wol te kruipen. Toen Rafael zeker wist dat ze sliep, gebaarde hij naar Lianor dat ze hem moest volgen naar zijn slaapkamer, die zich achter een tussendeur bevond. Hij liet de deur op een kier staan voor het geval Apolonia hem nodig zou hebben.

Toen zei hij: ‘We moeten praten.’

‘Ik weet het. Apolonia is nu te kwetsbaar om het slechte nieuws over Maria te horen. Ik denk dat dit de beste tijd is om haar te vervangen. Vanaf morgen zou iemand anders de zorg voor Apolonia op zich moeten nemen. Dat zal de pijn verzachten als Maria komt te overlijden.’

‘Ik wist dat ik op je kon rekenen.’ Hij drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Apolonia heeft je erg hard nodig. Morgen laat je Mallory weten dat je ontslag neemt. Nu ze nog in Portugal is, kan ze sollicitaties afnemen en iemand van je staf tot bedrijfsleider promoveren.’

Tot zijn verbazing trok zijn zus zich uit zijn omhelzing los.

‘Je hebt het verkeerd begrepen, Rafael. Ik had het niet over mezelf.’

Zijn blik werd donker. Hij schudde zijn hoofd in ongeloof. ‘Wat bedoel je?’

‘Ik bedoel dat ik een carrière heb waarvan ik hou, net als jij. Die geef ik niet zomaar op. Ik doelde op Joana. Ze is gescheiden, net terug uit Spanje en ze wil haar leven opnieuw inrichten. Zij en Apolonia hebben elkaar altijd goed gelegen. Het zou de perfecte oplossing zijn.’

Rafael had moeite zijn boosheid te verbergen. ‘Er is een groot verschil tussen “elkaar liggen” en “van elkaar houden”,’ blafte hij haar toe. ‘En dat is slechts het topje van de ijsberg. Een vrouw die een scheiding heeft doorgemaakt, heeft al genoeg problemen.’

‘In vredesnaam, Rafael. Heb je enig idee wat je zegt?’

‘Ik ben verscheidene afspraakjes gehad met gescheiden vrouwen, dus geloof me: ik wéét waar ik het over heb. Mijn dochter heeft iemand nodig die –’

‘Perfect is? Rafael, zo’n persoon bestaat niet. Goed, niemand kan Maria helemaal vervangen. Maar Joana is een liefdevol mens, afkomstig uit een vooraanstaande familie. Ze kent Apolonia al sinds haar geboorte. Als Maria sterft, kan zij Apolonia opvangen. Het is belangrijk dat Apolonia kan terugvallen op iemand die ze kent, iemand die jong is, maar volwassen genoeg om haar door haar puberteit te loodsen.’

‘Deze conversatie is zinloos, Lianor. Zo lang zou Joana het nooit vol kunnen houden. Haar ex-man zal haar waarschijnlijk de rest van haar leven kopzorgen geven. Ik wil niet dat Apolonia verstrikt raakt in die emotionele jungle. En wat nog belangrijker is; ik wil niet dat een vreemdeling zich in onze familieaangelegenheden mengt. Maria is dan wel geen familie, maar ze was bij ons vanaf het allereerste begin. Ze hoorde bij het gezin.’

Lianor stak haar kin vooruit. ‘Je stelt zoveel eisen dat het ernaar uitziet dat je waarschijnlijk een echtgenote voor jezelf zult moet zoeken. Misschien wordt het eens tijd dat je je eigen goede raad opvolgt en in het huwelijksbootje stapt. Boa noite, Rafael.’

Ze vertrok. Hij zou haar teruggeroepen hebben, ware het niet dat hij dan Apolonia wakker zou maken. Morgen moesten ze hier, met een frisse blik, maar verder over praten. De laatste woorden over dit onderwerp waren nog niet gesproken. Hij zou Lianor morgen vragen om mee naar Maria te gaan. Want zo makkelijk liet hij zich niet afschepen; hij zou net zoveel plannen bekokstoven tot ze ja zou zeggen.

Met het angstige voorgevoel dat hij vannacht geen oog dicht zou doen, wandelde Rafael naar het balkon. Eén blik op de oceaan herinnerde hem eraan dat hij Apolonia vandaag had kunnen verliezen. Het beeld van haar lijkwitte gezichtje bleef door zijn hoofd spoken, net als dat van Mallory die haar mond-op-mondbeademing gaf… Hij kneep zijn ogen dicht. Zou hij dit altijd voor zich blijven zien? Zou zijn hart er iedere keer weer een slag door overslaan? Gelukkig had Mallory Apolonia gered. Op het strand had zijn kleine meid om hem geroepen, en nu lag ze vredig te slapen in haar kamer. Als Mallory er niet was geweest…

Een kreun ontsnapte hem. Ik dank de hemel voor jou, Mallory.

‘Papa?’

Verrast draaide hij zich om. ‘Querida? Kun je niet slapen?’

Langzaam liep ze op hem af. Ze keek hem aan. ‘Zal Maria snel doodgaan?’

Het voelde of iemand op zijn borstkas was gaan zitten. ‘Hoe kom je daarbij?’

‘Tia Lianor en jij hadden het erover.’

Hij hurkte en legde zijn handen op haar schouders. ‘Ik wilde het je pas bij het ontbijt vertellen. Het spijt me dat je het op deze manier heb moeten horen. De dokter heeft gezegd dat het niet lang meer zal duren.’

‘Mag ik naar haar toe?’ Ze vocht tegen de tranen.

‘Nadat je een paar dagen rust hebt gehad.’ Hij nam haar in zijn armen.

‘Maria heeft wel eens gezegd dat de pijn zo erg was dat ze wilde sterven. Ik wil dat ze sterft, papa. Dan komt ze in de hemel en heeft ze geen pijn meer.’

Rafael kon zijn tranen niet meer bedwingen. ‘Mijn dappere meisje,’ fluisterde hij met trillende stem. Hij droeg haar naar haar bed en stopte haar in.

‘Ik ben blij dat je Joana niet gaat vragen om voor me te zorgen,’ zei ze.

Hij ging op haar bed zitten en streek een lok haar van haar voorhoofd weg. Kennelijk had ze veel van zijn gesprek met Lianor opgevangen. ‘Dat ben ik ook nooit van plan geweest. Ik weet dat je graag wilt dat tia Lianor voor je gaat zorgen.’

Plechtig schudde ze haar hoofd. ‘Nee, dat is niet zo.’

Hij stond versteld. ‘Jij denkt zeker dat je groot genoeg bent om alleen te blijven als ik op zakenreis ben, maar Ines heeft haar eigen verantwoordelijkheden en we kunnen niet telkens Violentes moeder vragen om te komen. Je tante zal op je letten als ik er niet ben.’

‘Maar tia Lianor vindt het niet fijn in het palacio.’

Haar woorden schokten hem. ‘Heeft ze dat gezegd?’

‘Ja.’

‘Wanneer?’

‘Lang geleden. Ze zei dat ze er veel slechte herinneringen aan heeft. Waarom was ze hier ongelukkig, papa?’

Vermoeid zuchtend antwoordde hij: ‘Ze was verliefd op iemand die voor ons werkte, maar hij vertrok. Het heeft haar hart gebroken.’ Er was veel meer aan de hand geweest, maar dat hoefde zijn dochter niet te weten.

‘Toen Violente en ik verleden week in haar appartement logeerden, zei ze dat ze gelukkig was.’

Onthutst stond Rafael op. ‘Als ze de juiste man zou ontmoeten, zou ze graag weer thuis komen wonen. Ze houdt van jou als van een eigen dochter.’

‘Dat weet ik. Denk je dat Mallory bij mij zou willen blijven totdat tia Lianor er klaar voor is?’

Rafael wist niet hoe hij het had. ‘Apolonia,’ sprak hij aarzelend. ‘Mallory is onderdirecteur van een bedrijf in Amerika. Ze heeft grote verantwoordelijkheden.’

‘Ze kan haar baan toch opzeggen?’

‘Nee, querida.’

‘Waarom niet?’

‘Mallory is een briljante carrièrevrouw die ooit aan de top van een multinational zal staan. Ze is met haar werk getrouwd.’

‘Je kunt niet met je werk trouwen, gekkie.’

Met zijn hand wreef hij over zijn gezicht. ‘Ik bedoelde dat ze net zoveel van haar baan houdt als ik van de mijne.’

‘Hou je meer van je baan dan van mij?’

‘Nee!’ Hij zeeg naast haar neer en kuste haar wangen. ‘Ik hou zoveel van jou. Zonder jou kan ik niet leven. Toen ik vandaag dacht dat je nooit meer bij zou komen…’ Rafael kon de woorden niet over zijn lippen krijgen.

‘Ik hou ook van jou, papa. Weet je wat Mallory tegen me zei?’

Hij durfde het bijna niet te vragen. ‘Wat dan?’

‘Toen ze me in het water beetpakte, zei ze dat jij meer van me hield dan van het leven en dat ik moest doen wat ze zei, want dan zou ze me in veiligheid brengen. Ik moest kalm blijven. Zij zou voor de rest zorgen.’ Haar ogen fonkelden van levenslust. ‘Ze is zo dapper en grappig. Violente vindt het ook. Ik hou van haar, papa.’

Ja, dat weet ik nu wel, dacht hij bij zichzelf. Hij voelde zich wanhopig. ‘Ik begrijp hoe je je voelt. Ze heeft je leven gered, en dat zal je altijd bijblijven. Maar ze is geen moederlijk type en dat zal ze nooit worden ook. Wat jij wilt, is gewoon onmogelijk.’

‘Je vond het niet leuk dat tia die baan aannam en naar Californië vloog. Ben je nog boos op Mallory?’

‘Ik ben niet boos op Mallory, querida,’ bromde hij. Hoe kan ik nu boos op haar zijn na wat er vandaag is gebeurd?’

Zijn dochter lachte liefjes naar hem. ‘Fijn,’ mompelde ze voordat ze haar ogen sloot en zich op haar zij draaide. ‘Boa noite, papa.’