Epiloog

‘Rainey?’

‘Ja, Betty?’

‘Er is hier iemand die graag met je wil praten.’

Rainey verwachtte elk moment haar echtgenoot thuis. ‘Wie is het?’

‘Dat moest nog even een verrassing blijven.’

Vanwege de veiligheid kwam er niemand, behalve directe familie, onverwacht op bezoek op Crag’s Head. Of zou het Drew Wallace zijn? Die was met zijn vrouw op vakantie in Canada geweest, wist ze, en wie weet had hij besloten om Payne een verrassingsbezoek te brengen. Er lag de arme ziel trouwens een enorme berg werk te wachten.

Toen Rainey haar man had gezegd dat het niet zo gepast was om zich vrolijk te maken over het vele werk dat Drew wachtte, antwoordde hij dat een berg werk betekende dat het bedrijf nog steeds gezond was. Voor iemand die zich nu niet bepaald zorgen hoefde te maken over zijn financiën, leek hij opvallend bezorgd.

‘Goed, Betty, ik kom wel naar beneden.’

Rainey was nu acht maanden zwanger, en ze merkte dat haar lichtvoetigheid haar even verlaten had. Vaak moest ze halverwege de trap pauzeren vanwege kramp in haar kuiten. Ze slikte kalktabletten, maar die hielpen niet echt.

Winston was zo leuk. Hij wachtte altijd halverwege de trap naast haar tot ze weer in beweging kwam. Payne vond het allemaal reuze amusant. Zijn blauwe ogen glinsterden bij elke halfgeslaagde poging die ze deed om elegant te bewegen.

Hij kon nauwelijks wachten tot hij vader was. Ze zouden een jongetje krijgen, en Catherine en Linda hadden al aangeboden om te komen babysitten.

Hun wederzijdse ouders waren verrukt. Raineys vader en moeder zouden overkomen zodra ze een seintje hadden gekregen dat de weeën waren begonnen, en Craig had al beloofd dat hij naar de doopplechtigheid zou komen. Iedereen was klaar voor de grote gebeurtenis.

Ze legde haar verfkwast weg en liep de kinderkamer uit. Haar muurschildering van een bos met al zijn bewoners was af nu ze er nog een uil in een holle boom bij had geschilderd. Haar schilderjas deed trouwens prima dienst als positiejurk.

Winston volgde haar trouw. Toen Rainey onder aan de trap was en haar naam hoorde, keerde ze zich in de richting van de woonkamer. Daar stond een mooie, langbenige brunette in een diepblauw mantelpakje. Met open armen liep ze naar haar toe.

‘Diane!’ bracht Rainey met moeite uit. ‘Kijk nou eens!’

De andere vrouw glimlachte stralend. ‘Je haalt me de woorden uit de mond.’ Ze bleef voor Rainey stilstaan.

De twee vrouwen keken elkaar een lang ogenblik veelbetekenend aan. Ze omhelsden elkaar, en toen ze weer loslieten, lachten en huilden ze tegelijk.

Rainey veegde haar ogen droog. ‘Je hebt geen idee wat dit voor Payne zal betekenen!’

‘Dat weet ik wél,’ zei Diane. ‘En als hij dit ziet, zal dat de overgebleven pijn wel wegnemen.’

Ze hield haar linkerhand omhoog. Aan haar ringvinger droeg ze een gladde, gouden ring. ‘Ik ben nu Mrs. Unte. Mijn echtgenoot Karl is een van de artsen die ik in Zwitserland ontmoet heb. En ik heb nog meer goed nieuws: wij krijgen ook een baby, maar ik ben pas zes weken zwanger.’

Een drievoudig wonder dus.

‘We wonen in Zürich, en we zijn overgekomen voor het eerste familiebezoek. Als jullie kunnen, zou ik het fijn vinden als jij en Payne vanavond bij mijn ouders komen dineren. Ik weet dat het kort dag is, maar we zijn net aangekomen. Ik kon gewoon niet wachten om je te bezoeken.’

‘Ik zou ook niet gewild hebben dat je wachtte!’ Raineys hart sloeg opgewonden. ‘Zeg, ik hoor de helikopter aankomen. Zodadelijk kun je Payne in eigen persoon voor vanavond uitnodigen.’

‘Denk je dat hij dat zal willen?’

‘Hoe kun je dat nou vragen? Natuurlijk!’

Diane glimlachte stralend en liep naar de hal. Rainey, die haar met moeite volgde, was verbaasd hoe lichtvoetig ze was na alles wat ze doorstaan had.

Het was een persoonlijk moment voor twee mensen die samen een afschuwelijke ervaring doorleefd hadden. Rainey bleef in de deuropening staan om hen van een afstandje gade te slaan.

De helikopter was geland, en Payne kon Diane onmogelijk over het hoofd zien. Ze rende met zwaaiende armen op het toestel af.

Rainey kon nauwelijks ademhalen toen ze zag hoe haar echtgenoot naar buiten sprong en Diane stevig omhelsde. Ze stonden twee of drie minuten lang te praten. Opeens pakte Payne haar op om haar in het rond te draaien. Het heldere geluid van hun gelach vulde de lucht.

Twee mensen die uit de gevangenis waren vrijgelaten. Hun vreugde was volmaakt, en Rainey deelde erin.

Ze leunde tegen de deurpost en wachtte tot de meest geweldige man van de hele wereld haar erover zou vertellen. Lang hoefde ze niet te wachten, want zodra Diane wegreed, kwam Payne naar haar toe gerend.

Toen hij dichterbij kwam, zag ze dat het enige wat nog aan hun huwelijk ontbroken had, nu aanwezig was. De blik van vrede op zijn gezicht. Die ene, onbetaalbare gift die hun liefde compleet maakte.

Ze wist dat dát het was wat hij haar wilde vertellen toen hij haar in zijn armen nam, en huilde.