Hoofdstuk 4

 

 

 

Er werd op de deur geklopt. Mallory keek op haar horloge. Het was pas kwart over zeven; veel te vroeg voor het kamermeisje. Waarschijnlijk was het Lianor.

‘Liz?’ zei ze in de hoorn. ‘Er staat iemand voor de deur, dus ik moet ophangen. Bedankt voor je begrip. Ik zal voor aanstaande vrijdag een vlucht naar Los Angeles boeken. Tot snel.’ Ze hing de telefoon op. ‘Ik kom eraan,’ riep ze in de richting van de deur. Omdat ze nog in haar ondergoed rondliep, schoot ze snel haar witte ochtendjas aan voordat ze de deur opende.

Het was echter niet Lianor die voor de deur stond.

‘Apolonia…’ Rafaels dochter droeg een spijkerboek en een gehaakt geel hemdje. Tot Mallory’s opluchting had ze weer een gezonde kleur. Het was haar niet aan te zien dat ze gisteren nog in het ziekenhuis had gelegen. ‘Wat zie je er toch weer mooi uit vandaag. Kom binnen.’

‘Dank je. Zo’n ochtendjas zou ik ook wel willen hebben.’

‘Wat een mooie, hè?’ zei Mallory, terwijl ze een stap opzij zette zodat de ochtendjas, waarvan de onderkant en de mouwen waren afgezet met echt kant, rond haar benen zwierde. ‘Mijn moeder heeft hem een paar jaar geleden voor me gemaakt. Dit is de eerste keer dat ik hem draag.’

‘Je ziet er prachtig uit. Net een bruid.’

Mallory gaf haar een knuffel. ‘Dat is lief van je. Jij voelt je vanochtend vast al weer stukken beter.’

Het meisje knikte. ‘Mag ik even met je praten voordat we gaan ontbijten?’

‘Natuurlijk. Kom mee naar de slaapkamer. Ik wilde juist zo’n zelfde outfit als de jouwe aantrekken.’ Mallory trok haar ochtendjas uit en glipte een spijkerbroek en een schelpenwit katoenen truitje met korte mouwen aan. ‘Zo. Ik ben klaar.’

Ze stak haar hand uit naar Apolonia en samen liepen ze naar het balkon. Ondanks de slierten mist die nog boven het water hingen was het al heerlijk warm buiten. Zwijgend staarden ze een paar minuten uit over de oceaan. Apolonia zou vast huiverig zijn om weer in het water te duiken, dacht Mallory. ‘Zullen we ons op deze zonnebedden neervlijen, als verwende prinsessen?’ stelde ze voor. ‘Zo voel ik me nu. Als een vorstin die in een paleis woont en niets beters te doen heeft dan dagdromen.’

‘Dagdroomde jij vroeger?’ vroeg Apolonia toen ze even later op de bedden lagen.

‘O ja, de hele dag door.’

‘Waarover dan?’

‘Over van alles. Jij dagdroomt toch ook wel eens?’

‘Ja.’

‘Wil je me erover vertellen?’

‘Eerst moet jij over de jouwe vertellen.’

Mallory lachte. Tijdens haar puberteit had ze vaak op de kinderen van haar moeders vrienden gepast, maar geen van hen was zo amusant en intelligent geweest als Apolonia. Enthousiast vertelde ze het meisje over de stripboeken van Wonder Woman en de amazones van Paradise Island met hun geheime krachten. ‘Ik wilde net zo zijn als zij.’

‘Zijn ze mooi?’

‘Heel mooi. Ik zal je een stripboek sturen als ik weer terug ben in Californië. Je bent zo goed in Engels dat je vader je vast maar heel af en toe hoeft te helpen met de vertaling.’

Toen er geen reactie kwam, draaide Mallory zich om en zag dat het meisje rechtop zat en bezorgd naar haar keek. ‘Wat is er, liefje?’

Apolonia beet op haar lip. ‘Ik zou dat stripboek wel graag willen hebben, maar ik wil niet dat je weggaat. Nu Maria doodgaat, wil jij dan mijn kindermeisje zijn?’

De woorden bleven in de lucht hangen. Geschrokken stond Mallory op. Dit kwam uit het diepst van Apolonia’s hart. Even twijfelde ze of ze het wel goed had gehoord. Klaarblijkelijk was Apolonia op de hoogte gesteld van Maria’s toestand. Maar het was duidelijk dat Rafael niet wist dat Apolonia haar dit zou vragen, anders had het meisje niet zo vroeg naar haar kamer hoeven sluipen.

‘Hier in het paleis heeft iemand Tia Lianors hart gebroken,’ verklaarde Apolonia droevig. ‘Daarom woont ze in Lissabon. Ze wil dat haar vriendin Joana voor me komt zorgen. Maar als tia Lianor er niet bij is, doet Joana onaardig tegen me. En papa wil niet dat Joana komt omdat ze gescheiden is en veel problemen heeft. Gisteravond hadden hij en tia Lianor ruzie. Toen heeft ze boos tegen hem gezegd dat hij een echtgenote moest gaan vinden. Maar ik ben bang dat hij misschien met iemand zal trouwen die mij niet aardig vindt.’

Haar stem trilde en ze wachtte even voor ze verderging. ‘Dus ik dacht dat jij hier wel kon komen wonen. Dan kun je net als papa via de telefoon en computer werken, als ik op school ben. We hebben kamers zat. Als je het druk hebt, zal ik rustig zijn en mijn huiswerk maken. En als je vrij bent, kunnen we gaan zwemmen, of autoritjes maken en nieuwe plekken ontdekken. Zou dat niet leuk zijn? En als jij en papa tegelijk op zakenreis moeten, dan kan Ines voor me zorgen.’

Met elk woord dat ze sprak, leek Mallory’s hart een vuistslag te krijgen. Wat kon ze zeggen tegen dit kwetsbare meisje? Wat Lianor hier in het paleis ook had doorgemaakt, het moest iets traumatisch zijn geweest om haar te doen weigeren een actieve rol in Apolonia’s opvoeding te spelen. Ze had gedacht dat Lianors drang naar onafhankelijkheid te maken had met haar autoritaire broer. In Apolonia’s woorden klonk echter door dat Lianor andere motieven had.

Nu keek Mallory met andere ogen naar hem en naar de hele situatie. Eigenlijk was ze het met hem eens over Joana. Een pas gescheiden vrouw had wel een paar jaar nodig om weer tot zichzelf te komen voordat ze toe zou zijn aan iets zó ingrijpends als de zorg voor het kind van iemand anders. Rafael was vast ten einde raad. Hij had de hulp van Lianor ernstig hard nodig.

‘Papa is niet meer boos op je.’

Er ontsnapte Mallory een kreetje dat het midden hield tussen een lach en een snik. Met haar rug nog naar Apolonia gekeerd, vroeg ze: ‘Weet je vader dat je dit aan mij vraagt?’

‘Nee. Toen ik vertelde dat ik wilde dat je bleef om voor me te zorgen, zei hij dat dat onmogelijk was omdat je met je werk getrouwd bent, en dat je eens aan de top van een multinatie zou staan.’

Mallory krabde op haar hoofd. ‘Bedoel je misschien multinational?’

‘Ja. Hij zei dat je geen… moederlijk type bent en dat je dat nooit zult worden ook. Is dat waar? Wil je dan geen baby net als Violentes moeder? Die is zo lief. Soms passen we op hem als zij een middagdutje doet en –’

Apolonia werd onderbroken door een dienstmeisje dat bij de balkondeur stond. ‘Perdoa, senhora… Je vader schrok erg toen hij ontdekte dat je niet in je bed lag. Hij heeft iedereen erop uitgestuurd om je te vinden.’

Daar was Mallory al bang voor geweest. ‘We zullen nu meteen komen ontbijten,’ verzekerde ze het nerveuze dienstmeisje, dat daarop zichtbaar opgelucht wegstoof. Na de schokkende gebeurtenissen van gisteren kon Mallory zich indenken dat het personeel Apolonia extra goed in de gaten hield.

‘Ik zal je laten zien waar de eetkamer is,’ zei Apolonia toen ze de trap af daalden. Opeens stond ze stil en keek ze verslagen omhoog naar Mallory. ‘Papa zal boos zijn als hij erachter komt dat ik jou heb gevraagd om mijn kindermeisje te zijn. Hij zei dat jij niet voor me wilde zorgen. Wil je hem alsjeblieft niets vertellen?’

Toen Mallory bleef zwijgen, rende Apolonia met een teleurgestelde en ontzette blik op haar gezicht de trap af.

‘Wacht,’ riep Mallory haar met bloedend hart na. Ze had haar niet willen kwetsen. De schok dat Apolonia haar de rol van Maria had toebedacht, dreunde nog na. Rafael had gezegd dat zij geen moederhart zou hebben. Kort geleden zou ze daarom hebben gelachen. Nu kon ze er de humor niet meer van inzien. Was dat hoe Rafael haar zag?

Ach, wat kon het haar toch schelen wat de Jack Hendleys van deze wereld van haar vonden? Wat wisten zij nu helemaal? Maar de gedachte dat hij, na wat er gisteren gebeurd was, nog steeds zo over haar dacht, was verontrustend en deed haar handen trillen van woede. Mallory had een sterk moederlijk instinct. En hoewel ze graag de touwtjes in handen had, wilde dat nog niet zeggen dat ze alleen maar werd gedreven door haar carrière. Net als Rafael had ze de ware gewoon nog niet ontmoet. Maar ze hoopte dat dat wel ooit zou gebeuren. Hoe durfde hij zulke vooroordelen te hebben ten opzichte van haar?

Apolonia was een ontwapenend meisje. Mallory had de hemel gesmeekt haar te laten leven. Ze betwijfelde of ze meer van iemand kon houden als die van haar eigen vlees en bloed zou zijn geweest.

In de lobby aangekomen zag ze Rafael, gekleed in een net pak, vanachter de receptie tevoorschijn komen. Ondanks de grimmige uitdrukking op zijn gezicht zag hij er zo aantrekkelijk uit dat haar hart sneller ging kloppen. Hij had duidelijk haast en botste daardoor bijna tegen zijn dochter op. Mallory liep op hen af. Aan de manier waarop hij Apolonia vasthield en toesprak viel af te leiden dat hij meer aan zijn hoofd had dan alleen maar het feit dat hij haar niet meteen had kunnen vinden.

Plotseling barstte Apolonia in tranen uit. Waarschijnlijk was Maria overleden. Dit werd bevestigd toen Lianor de lobby binnen liep. Ze zag bleek, en haar ogen waren roodomrand van het huilen. Zodra ze Mallory zag, haastte ze zich naar haar toe.

‘Maria is twintig minuten geleden gestorven,’ zei ze. ‘We dachten niet dat het zo snel zou gaan. Toen Rafael het Apolonia wilde vertellen, was ze niet op haar kamer.’

‘Ze was bij mij.’

‘Dat dacht ik al. Daarom stuurde ik Nina om jullie te halen. We moeten naar Lissabon om de uitvaart te regelen, maar Apolonia moet eerst iets eten voordat ze meekan.’

‘Gaat ze mee dan?’

‘Ze is te aangeslagen om achter te blijven bij het personeel.’

‘Dan blijf ik wel bij haar.’

Lianor schudde haar hoofd. ‘Dat staat Rafael nooit toe. Je bent hier voor zaken, maar sinds je komst volgt het ene familiedrama het andere op. Je zult wel spijt hebben dat je gekomen bent.’

‘Helemaal niet,’ zei Mallory, die hevig met Lianor en haar familie meeleefde. ‘Ik praat wel even met hem.’

Ze moest rennen om hem in te halen, want hij en Apolonia waren inmiddels achter een deur verdwenen. Hen volgend kwam ze uit in de zitkamer van de privéappartementen, waarvan de inrichting nog schitterender was dan die van de Alfama-suite. ‘Rafael, wacht!’ riep ze.

Hij draaide zich om. Zijn zwarte ogen blonken van verbazing dat ze hem gevolgd was. ‘Mallory?’ Door de rimpels rond zijn mond leek hij ouder dan hij was.

‘Het spijt me van Maria,’ zei ze. ‘Ik hoorde van Lianor dat er veel op je afkomt. Zal ik vandaag op Apolonia passen?’

Ondanks haar verdriet klaarde Apolonia’s gezicht op. ‘Mag het, papa?’ smeekte ze.

Mallory bespeurde vertwijfeling op zijn gezicht. In zijn binnenste woedde een conflict: hij wilde het beste voor zijn dochter, maar hij wilde Mallory, die hij sowieso al geen oppaseigenschappen toedichtte, niet belasten.

‘Toen Nina ons kwam halen, waren we druk in gesprek,’ ging Mallory verder. ‘Tijdens het ontbijt kunnen we verder praten. Daarna zorg ik er wel voor dat ze zich rustig houdt. Zoals de dokter had aanbevolen,’ herinnerde ze hem.

‘Alsjeblieft, papa.’

‘Bij mij is ze veilig, dat zweer ik je.’

‘Denk je dat ik dat niet weet?’ Zijn ogen schoten heen en weer, en hij zuchtte diep. ‘Als het niet te veel moeite is…’ zei hij schoorvoetend. ‘Ik zou je erg dankbaar zijn.’

‘Ik doe het met plezier,’ zei Mallory, die Apolonia’s hand stevig vastpakte.

Inmiddels had Lianor zich bij hen gevoegd. ‘Dank je,’ zei ze zacht.

Rafaels sombere ogen gleden van zijn dochter naar Mallory. ‘We zullen proberen zo spoedig mogelijk terug te zijn.’

‘Maak je geen zorgen. Wij redden ons wel.’

‘Kom mee, Mallory,’ zei Apolonia. ‘Onze eetkamer is deze kant op.’

Terwijl het meisje haar meetrok, voelde Mallory zijn ogen in haar rug prikken.

‘Eten jullie altijd hier?’ vroeg ze toen ze even later aan het hoofd zat van een lange tafel, die gemaakt leek voor grote banketten. In de enorme kamer stonden genoeg stoelen voor minstens twintig mensen.

‘Ja,’ zei Apolonia, nadat ze een grote slok sinaasappelsap had genomen. ‘Vind je het mooi hier?’

Mallory smeerde boter op een warm broodje. ‘Het is schitterend hier. Nu weet ik hoe twee kleine muisjes zich voelen als ze zich buiten hun holletje wagen.’

‘Je bent grappig,’ zei Apolonia gniffelend.

Toen vielen ze beiden op hun worstje aan.

‘Mijn hele appartement in Los Angeles past wel vier keer in deze kamer. Ik eet meestal mijn ontbijt in een klein hoekje in de keuken waar maar twee mensen kunnen zitten.’

‘Dat zou ik wel willen zien,’ zei Apolonia.

‘Ik hoorde je vader in het ziekenhuis zeggen dat hij je een keer mee zou nemen naar Amerika.’

‘Misschien kunnen we met jou meevliegen. Dan kunnen we met zijn allen naar Disneyland gaan. Tia Lianor zei dat ik het daar geweldig zou vinden.’

‘Het ís daar geweldig.’ Een ondeugende glimlach verscheen op Mallory’s gezicht. ‘Ik zou je vader wel eens een ritje willen zien maken in de Matterhorn-achtbaan.’

‘Is dat eng?’

‘Nogal.’

‘Papa is nergens bang voor.’

Behalve om jou te verliezen, dacht Mallory. ‘Ik denk dat jij de wilde rit van meneer Pad het leukste zal vinden.’

Apolonia fronste. ‘Ik begrijp het niet. Wat is een pad?’

‘Een soort kikker.’

‘O. En wat betekent wild?’

Mallory trok een gekke bek waardoor Apolonia moest lachen. ‘Heb je het verhaal van De Wind in de Wilgen wel eens gehoord?’

‘Nee. Hoe gaat dat dan?’

‘Heb je een computer op je kamer?’

‘Nee, maar papa heeft er een in zijn kantoor. Daar speel ik soms spelletjes op.’

Hopelijk zou Rafael het niet erg vinden als ze die zouden gebruiken. ‘Heb je genoeg gegeten? Ik ook. Kom, dan zal ik kijken of ik er iets over op het internet kan vinden. Misschien zelfs wel een plaatje van meneer Pad.’

Rafaels kantoor had veel weg van een studeerkamer. Tot haar verbazing was de kamer moderner ingericht dan de andere. Op een hoek van het bureau zag ze een foto van een beeldschone donkerharige dame, die alleen maar zijn overleden vrouw kon zijn. Daarnaast stond een kleinere foto van Apolonia.

Mallory tikte De Wind in de Wilgen in de balk van de internetzoekmachine. Snel daarna gaf de computer verscheidene internetsites aan. Ze klikte op een site die plaatjes en gedeeltes van de tekst zou bevatten en scrolde naar beneden. ‘Kijk, hier is een plaatje van meneer Pad die een jurk aantrekt.’ Terwijl Apolonia de prent bekeek, vertelde Mallory haar het verhaal in het kort.

‘En kijk, hier staat een stukje over zijn wilde rit: “Ze gooiden nog meer kolen op het vuur, en de trein schoot de tunnel in, en de locomotief rommelde, rammelde en ratelde, tot ze ten slotte het andere eind uit schoten, de frisse lucht en het vredige maanlicht in, en ze het bos donker en hulpvaardig aan weerszijden van de rails zagen liggen. De machinist sloot de stoom af en zette de remmen aan, de Pad ging op de treeplank staan, en toen de trein zijn vaart tot een slakkengangetje had verminderd, hoorde hij de machinist roepen: Springen, nu”!’

Verrukt keek Apolonia haar aan. ‘Ik heb nu al zin om het ritje te maken. Denk je dat we ook de Amazones op het internet kunnen vinden?’

Na een paar klikken hadden ze een plaatje van het bekende stripverhaal gevonden.

‘Wat heeft ze in haar hand?’

‘Een gouden magische lasso. Als je die om iemand heen gooit, moet diegene de waarheid vertellen.’

Apolonia glunderde.

‘Spannend allemaal, hè?’

‘Die vrouw met de blauwe ogen lijkt op jou.’

‘Dat mocht ik willen. Wil je mijn favoriete acteur zien?’

‘Ja! Dit is leuk om te doen, Mallory.’

‘Dat vind ik ook.’ Het was lang geleden dat Mallory het zo naar haar zin had gehad. Ze tikte twee woorden in de balk van de zoekmachine en klikte met de muis. ‘Dit is de man van mijn dromen.’

Op het scherm waren foto’s verschenen van Larry ‘Buster’ Crabbe, de aantrekkelijke Olympische zwemmer die in de originele films over Flash Gordon speelde.

Nauwkeurig keek Apolonia naar de foto’s. ‘Fl-a-sh,’ zei ze, terwijl ze haar tong aan de klanken liet proeven.

‘Dat betekent bliksem. Kijk, hij draagt een bliksemschicht op zijn pak. Hij heet zo vanwege zijn kracht en snelheid en omdat zijn vijanden hem maar niet te pakken konden krijgen. Hij was mijn droomprins.’

‘Zulk blond haar heb ik nog nooit gezien,’ zei het meisje giechelend.

‘En het krult nog ook.’ Mallory knipoogde. ‘Ik wilde met hem trouwen.’

‘Nog steeds?’

‘Als hij beschikbaar zou zijn, zou ik linea recta met hem trouwen,’ antwoordde ze grinnikend.

‘Linea recta?’

‘Meteen.’

‘Maak je een grapje?’

‘Helemaal niet. Heb jij een favoriet boek of een lievelingsfilm?’

Apolonia knikte.

‘Zullen we de titel intikken en kijken wat er op het scherm verschijnt?’

Even later verscheen er een hele lijst Portugese boeken voor hun ogen.

‘Wat staat hier?’ Mallory tikte met haar vinger op het beeldscherm.

‘Rose, mijn roze zusje.’

‘Wil je me het verhaal van Rose vertellen terwijl we naar boven lopen? Ik wil graag je kamer zien.’ Het leek Mallory tijd dat Apolonia een dutje ging doen, of ze nu moe was of niet.

Haar grote slaapkamer had alle kenmerken van een moderne meisjeskamer: de muren waren behangen met bloemetjesbehang, en de twee tweepersoonsbedden hadden quilts in hetzelfde bloemetjesmotief. De wandkast en het dressoir zaten vol met allerlei knuffelbeesten en poppen.

‘Het is hier gezellig,’ zei Mallory.

Tegen een andere muur stond een mooie, antieke toilettafel, met daarnaast een open kast die tot de nok toe gevuld was met spelletjes en speelgoed. Ze had ook een schrijftafel en op de planken erboven prijkte lange rij boeken.

‘De klerenkast en badkamer zijn daarbinnen.’ Apolonia wees naar een stel dubbele deuren. ‘Papa’s kamer is achter die andere deuren daar.’

Er flitste een intiem beeld van Rafael D’Afonso die op zijn bed een uiltje lag te knappen, door haar hoofd, en even vergat ze adem te halen. ‘Sliep Maria hier ook?’ vroeg ze.

‘Nee,’ antwoordde Apolonia zacht. ‘Haar slaapkamer is aan de overkant van de gang.’

Mallory deed haar sandalen uit en ging liggen op het bed dat nog niet was opgemaakt. Ze keerde zich op haar zij en legde haar hoofd op haar handen. ‘Ga maar op je bed liggen. Wil je me over Maria vertellen? Wat vond je het leukst aan haar?’

Tot haar opluchting trok Apolonia haar schoenen uit en ging onder de dekens liggen. Al gauw praatte het meisje honderduit. Mallory luisterde naar alles wat ze te vertellen had en troostte haar als het haar allemaal even te veel werd.

‘Maria klinkt als een fijne vrouw,’ zei ze toen Apolonia klaar was met haar verhaal. ‘Ik vind dat je een boek over haar moet schrijven. Als je later getrouwd bent en kinderen hebt, zullen ze je vragen hoe het leven met Maria was. Dan kun je hen uit het boek voorlezen.’

Apolonia ging rechtop zitten. ‘Wil je me daarbij helpen?’

‘Natuurlijk wil ik dat. Laten we er vanmiddag na de lunch meteen mee beginnen. Je hebt vast een heleboel foto’s van haar.’

Ze knikte. ‘En in haar kamer staan oude familiefoto’s van haar toen ze een klein meisje was. Die kunnen we ook inplakken,’ zei Apolonia enthousiast.

‘Had ze een lievelingsbloem?’

‘Papa gaf haar een keer witte rozen voor haar verjaardag. Toen moest ze huilen.’

‘Dan zal ik die voor je kopen. Dan kun je ze op haar graf leggen, en je kunt er eentje drogen om in het boek te plakken.’

Na een lange stilte zei Apolonia: ‘Ik hou van jou.’

‘Ik voel hetzelfde voor jou, schatje.’

Ze voelde aan dat Apolonia nog iets anders wilde zeggen maar zich inhield. Wat dat was, kon Mallory wel raden. De eerlijkheid gebood haar toe te geven dat ze aan niets anders had kunnen denken…

Een paar minuten later draaide het meisje zich op haar buik en werd het stil in de kamer. Mallory stond op en keek uit het raam naar de oceaan. Onrust maakte zich van haar meester. Had de kamer maar een balkon. Dan had het ruisen van de oceaan haar misschien kunnen kalmeren.

Wat zou Rafael beslissen? Misschien moest ze Lianor vertellen dat ze het volkomen zou begrijpen als ze ontslag zou nemen omwille van Apolonia. Wellicht moest haar vriendin het uit haar mond horen, zodat ze zich niet schuldig hoefde te voelen om Lady Windemere Cosmetics te verlaten. Maar als Lianor zichzelf er niet toe kon zetten om in het palacio te gaan wonen, zouden Mallory’s woorden haar misschien juist van streek maken. Hoe je het ook wendde of keerde, de familie ging het nog zwaar krijgen. Rafaels zoektocht naar een geschikt kindermeisje kon nog wel weken duren. Of maanden.

Mallory probeerde zich in Apolonia’s situatie te verplaatsen, maar dat lukte niet. Als haar eigen moeder zou zijn gestorven, zou het ondenkbaar zijn geweest dat een vreemde vrouw bij haar en haar vader in Ellis House in Huntington Beach zou zijn ingetrokken, ongeacht haar kwalificaties.

Het was wreed dat Maria zo jong moest sterven. Nog wreder was het dat Apolonia door haar ongeluk niet in staat was geweest om afscheid van haar te nemen.

Met tranen in haar ogen liep ze naar Apolonia’s bed en keek op haar neer. Haar haren waren nog steeds gevlochten, maar hier en daar was een lokje losgeraakt. Het meisje leek op haar vader en moeder. Ze zou vast en zeker uitgroeien tot een prachtige vrouw.

Het geluid van een opengaande deur deed haar opschrikken. ‘Rafael…’ fluisterde ze. Onmiddellijk begon haar bloed sneller te stromen.

Hij kwam vanachter zijn slaapkamerdeur tevoorschijn in een stoffen broek en een crèmekleurig shirt dat zijn donkere huid en knappe trekken goed deed uitkomen. Zijn zwarte, zoekende ogen gleden langs haar lichaam, beginnend bij haar blote voeten en eindigend bij haar ogen, waar ze zojuist de tranen uit had gewreven.

‘Is er iets?’ fluisterde hij. Zijn gezicht stond ernstig.

Een stap in zijn richting zettend, zei ze zacht: ‘Ik dacht aan de dood van Maria.’

Hij moest haar gedachten hebben gelezen, want hij zei: ‘Zelfs als het ongeluk niet plaatsgevonden had, was Maria al te ver heen om met mijn dochter te kunnen praten. Volgens mij is het het beste dat Apolonia herinneringen koestert van Maria in het paleis.’

‘Daar heb je vast gelijk in.’ Ze veegde het laatste tranenspoor van haar wang.

‘Hoelang slaapt ze al?’

‘Anderhalf uur.’

‘Dan zal ze zo wel wakker worden. Laten we tot die tijd naar mijn suite gaan. Ik zal de tussendeur open laten.’

Na de intieme beelden die ze voor haar geestesoog had gezien, was het vreemd om zijn slaapkamer binnen te lopen. Hij leidde haar langs een enorm bed, waarop een groen en blauw gestreept dekbed lag, naar een balkon waar een wolkenloze lucht opnieuw een mooie middag aankondigde. Ver onder hen hoorde ze zo nu en dan een vrolijke stem. Rafael liet haar plaatsnemen onder een parasol aan een tafel waarop verschillende hapjes en drankjes stonden. Zijn hand raakte kort haar schouder. Hoewel ze wist dat het per ongeluk ging, suisde er toch een elektrische schok door haar lichaam.

‘Het leek me een goed idee om hier te lunchen. Mijn zus is zich aan het omkleden. Ze zal zich zo bij ons voegen.’

Nadat hij wijn had ingeschonken, verscheen Lianor. Ze zag er moe uit en leek van streek. Terwijl ze plaatsnam, toverde ze even een glimlach op haar gezicht, maar ze zei niets. De twee hadden waarschijnlijk weer ruzie gemaakt.

‘Proef eerst de garnalen maar,’ zei hij alsof er geen vuiltje aan de lucht was. ‘Ze zijn gemarineerd in een limoensaus die je vast lekker zult vinden.’

Mallory wist nu al dat ze goed bij haar in de smaak zouden vallen, net zoals tot nu toe alles in Portugal. ‘Mmm. Overheerlijk!’ riep ze uit, nadat ze er eentje had geproefd. ‘Hier kan ik mijn buikje wel vol van eten.’

‘Als je dat doet, trap je de chef-kok op zijn ziel. Hij heeft de beroemdste gerechten van het palacio voor je bereid en wil dat je ze allemaal proeft. Mensen komen uit heel Europa hiernaartoe om zijn caldo verde te eten. Toch, Lianor?’

‘Ja,’ mompelde zijn zus. ‘Het is bereid met worst, kool, aardappelen en olijfolie.’

‘Hier, neem er wat van,’ zei Rafael, terwijl hij een vreemd uitziende groene soep in een kom lepelde en haar die voorzette.

Aangenaam verrast keek ze naar hem op. ‘Hij had niet al die moeite hoeven doen.’

Vanonder roetzwarte wimpers glinsterden zijn donkere ogen. Wat was hij toch adembenemend knap. ‘Felipe stond erop. Hij en Apolonia zijn goede vrienden. Met wat je gisteren heb gedaan, heb je hem voor je gewonnen. En de rest van de staf ook.’

Mallory bloosde opgelaten. ‘Dan zal ik hem persoonlijk bedanken.’

‘Dat zal hij zeker waarderen.’

De soep smaakte ongewoon maar overheerlijk. Net als de Serpakaas en de paella, die verrijkt was met mosselen uit de Algarve, spek en de verrukkelijkste kruiden die ze ooit had geproefd. ‘Nog meer van dit soort maaltijden en er zal een takelwagen nodig zijn om me te vervoeren.’

‘Met die drukke baan van je zal je vast geen tijd over hebben om je over dat soort dingen druk te maken,’ zei hij met indringende blik.

Mallory liet de lepel halverwege het bord en haar mond in de lucht zweven. Wat een elegant gebrachte steek onder water, dacht ze, en ook nog eens zo dodelijk juist getimed.