Hoofdstuk 8

 

 

 

Alsof er een wolk voor de zon trok, zo verdween Antonis’ glimlach. En meteen verdween ook Dominiques geluk.

‘Ik zou hem maar even aannemen, lieverd.’

Ze maakte zich los uit zijn armen en ging voor zijn bureau zitten. Wat kon er nu zo dringend zijn dat Olympia hem moest storen tijdens een drukke werkdag?

Zo vlak na haar gesprek met Paul was Dominique een en al oor.

Antonis nam de hoorn op. Wat Olympia te zeggen had duurde niet lang. Nadat hij had gezegd dat hij er werk van zou maken, hing hij op met een bezorgde blik.

‘Wat is er aan de hand?’

‘Olympia’s tante heeft pijnklachten die maar niet overgaan. De huisarts heeft haar naar het ziekenhuis doorverwezen. Als Olympia haar erheen brengt, dan moet iemand op Ari passen. Ik stuur Paul wel.’

‘Moet die dan niet bij de vergadering zijn?’

‘Ik laat mijn secretaresse wel aantekeningen maken.’

Dat was wel heel gemakkelijk, dat Antonis onmiddellijk alles liet vallen waar hij mee bezig was om haar te helpen. ‘Antonis, je wilt me toch niet vertellen dat Olympia geen oppas heeft voor noodgevallen?’

‘Ik neem aan dat Olympia’s tante gewoonlijk op hem past als het nodig is.’

‘Nou, ik heb de rest van de dag geen afspraken. Bel je chauffeur maar, dan ga ik er wel heen.’

‘Vind je dat niet vervelend?’

‘Welnee. Ik popel om dat kleine mannetje te vertroetelen.’

Hij glimlachte. ‘Je bent echt een reddende engel.’

‘Oké dan. Waar woont ze?’

Hij schreef het adres op een papiertje en overhandigde dat haar met een snelle kus. ‘Ik kom later wel.’

‘Was het maar vast zover!’ Ze pakte haar spullen van het bureau. Hij liep met haar mee naar de lift en gaf haar nog een kus voor de deuren dichtgingen.

Buiten stond de limousine al te wachten. Ze liet de chauffeur het papiertje zien, ging achterin zitten, en daar gingen ze.

Het verkeer in de binnenstad van Athene was een heksenketel, zo rond het middaguur. Ze leunde lekker achterover, blij dat er iemand anders achter het stuur zat. Je moest hier echt vandaan komen om door deze enorme stad te navigeren.

Al gauw kwamen ze in een moderne woonwijk. De chauffeur liet haar uitstappen voor een flat van vijf verdiepingen. Ze haastte zich naar binnen en ging met de lift naar de derde verdieping. Daar vond ze volgens Antonis’ aanwijzingen de juiste deur, en ze belde aan.

Toen Olympia opendeed en Dominique zag staan, slaakte ze een verbaasd kreetje. ‘Waar is Antonis?’

Paul had gevraagd of ze Olympia zou confronteren. Dit was het moment.

‘Hij heeft vanmiddag een belangrijke vergadering, Olympia. Je had hem helemaal niet moeten bellen. Nu je een baby hebt, moet je zorgen dat je een paar oppassen hebt voor noodgevallen. Toevallig was ik op zijn kantoor toen je belde, en daarom heb ik aangeboden om op Ari te passen.’

‘Het is heel moeilijk om iemand te vinden die je kunt vertrouwen,’ zei Olympia, zonder ook maar een greintje verlegenheid.

‘Toch zal het moeten, vrees ik.’

‘Ari vindt het niet fijn met vreemden.’

‘Dat hebben alle baby’s,’ bracht Dominique ertegen in. ‘Er zijn honderdduizenden alleenstaande moeders die best een oppas kunnen regelen, dus kun jij dat ook. Maar hoe dan ook, ik ben er nu.’

Het was duidelijk dat Olympia zich de gang van zaken heel anders had voorgesteld. ‘Maar bij jou begint Ari altijd meteen te huilen.’

‘Je moet me even tijd gunnen, dan gaat het vast prima.’

‘Ik weet niet…’

‘Het komt echt wel goed. Ik zal mijn uiterste best doen het hem naar de zin te maken.’

‘Nou, kom dan maar binnen.’

Eindelijk.

Dominique volgde haar de woonkamer in, waar de tante van Olympia op het puntje van een stoel zat, moeizaam ademend. Ze kende maar een klein beetje Engels. Sinds haar bruiloft had Dominique haar niet meer gezien.

‘Dag, Mrs. Costas. Kent u me nog?’

‘Ja.’

‘Wat naar dat u zich niet goed voelt. Ik kom op Ari passen terwijl u naar de dokter bent.’

‘Dat is heel aardig van je. Dank je wel.’

‘Ik doe het graag.’

‘Zijn flesjes staan in de koelkast,’ zei Olympia. ‘Over een halfuur zal hij wel wakker worden. Dan speelt hij een tijdje. Als het niet al te ernstig is met mijn tante, hoop ik voor het volgende flesje weer terug te zijn, rond vijf uur.’

‘Doe maar rustig aan. Desnoods kan ik blijven slapen.’

‘Dank je,’ mompelde haar tante nogmaals.

Olympia zei niets.

Zodra ze weg waren, liep Dominique op haar tenen naar het kleine kamertje waar Ari lag te slapen. Wat een engeltje.

Ze ging terug naar de woonkamer. Dit was een goed moment om haar huiswerk voor de volgende dag te maken. In de keuken stond een klein tafeltje waaraan ze kon studeren.

Bij haar tekstboek hoorde een bandje om te helpen bij de uitspraak. Ze stopte het in een minirecordertje en begon de woorden uit les een na te zeggen.

Na ongeveer drie kwartier begon Ari te huilen. Ze sprong op van de tafel om zijn flesje te warmen in een pan heet water. Vervolgens snelde ze de gang op en riep zijn naam alvast, zodat hij zou weten dat er een vreemde in huis was.

Zodra hij haar zag, begon hij hartverscheurend te huilen. Maar nadat ze het appartement met hem had rondgewandeld, terwijl ze hem zacht op de rug klopte en liedjes voor hem zong, werd hij rustiger. Zijn onderlipje trilde nog, maar zodra ze hem zijn flesje gaf, begon hij gulzig te drinken.

Ze legde een doek over haar schouder om hem een boertje te laten doen. Hij was een brave jongen en deed alles wat hij hoorde te doen. Na de melk liet ze hem in de woonkamer spelen met zijn babygym. Hij schopte tegen alle speeltjes en werd zo opgewonden, dat hij zijn vuistjes balde. O, wat was hij leuk!

‘Door jou krijg ik zelf zin in een baby, Ari, weet je dat?’

Dominique blies op zijn buikje, en er kwam een aarzelend glimlachje op zijn gezicht, op een gegeven moment lachte hij zelfs even.

De gedachte aan zijn moeder deed haar pijn. Olympia had problemen. Als ze geen professionele hulp zocht vanwege haar obsessie, dan zou het steeds erger worden. Ari zou niet moeten opgroeien bij een moeder die zo gestoord was.

Haar huis was beslist netjes en gezellig. Het kind zag er prima uit. Olympia was een mooie vrouw. Een buitenstaander zou niets vreemds kunnen ontdekken.

Antonis ook niet.

Hij was zo gewend voor haar klaar te staan, dat hij het helemaal niet vreemd vond om zijn werk in de steek te laten om haar te kunnen helpen. Dit kon zo niet doorgaan. Dominique kon het niet toestaan, want zo zou hun huwelijk alsnog op de klippen lopen.

Het werd later en later, maar Olympia liet niets van zich horen. Dominique warmde nog maar een flesje op en begon Ari weer te voeden. Toen ze hem zijn boertje liet doen ging de bel.

Met Ari tegen haar schouder liep ze naar de voordeur en keek door het kijkgaatje. Tot haar vreugde was het Antonis. ‘Wie is daar?’

‘Je heer en meester.’

‘Weet je het zeker? Die van mij hoort aan het werk te zijn.’

‘Hij was eerder klaar.’

‘Hoe komt dat?’

‘Omdat hij naar zijn vrouw wilde.’

‘Nou, in dat geval…’ Ze deed de deur open. Hij stapte naar binnen en omhelsde hen beiden. Toen Ari zag wie het was, straalde zijn lieve gezichtje en stak hij zijn handjes naar hem uit.

Dominique trok een zogenaamde pruillip. ‘Ik ben jaloers. Ik heb de hele middag voor hem gezorgd, maar hij wil alleen maar jou.’

Lachend kuste Antonis zijn wangetjes. ‘Wij zijn ook maatjes, toch, Ari?’

‘Ik vind hem geweldig. Door hem wil ik zo ontzettend graag zelf een kind dat ik het bijna niet uithoud.’

‘Zodra Olympia thuiskomt, gaan we naar huis, en dan zal ik mijn uiterste best doen om aan je wensen tegemoet te komen. Wat heb je vanmiddag nog meer gedaan?’

‘Gestudeerd. Maar sinds hij wakker is, heb ik niet veel meer gedaan.’

‘Laten we dan eens naar je huiswerk kijken.’

Ze liepen de keuken in. Ze hield haar adem in terwijl hij haar notitieboek bestudeerde.

Hij keek haar aan met glimmende ogen. ‘Geen enkele fout. Ik ben onder de indruk, agape mou.’

‘Nou ja, ik heb hier vier maanden gewoond.’

Een donkere wenkbrauw ging naar beneden. ‘Ik ken Amerikanen die hier al jaren wonen. Ze kunnen onze taal aardig spreken, maar schrijven? Ho maar.’

Hij gaf haar altijd een goed gevoel. ‘Hoe was je vergadering?’

Zijn ogen schitterden triomfantelijk. ‘Heel goed.’

‘Mooi. Dus voorlopig hebben we nog een dak boven ons hoofd.’

Beiden schoten ze in de lach, en zo trof Olympia ze aan toen ze de keuken binnen kwam.

‘Ha Olympia,’ zei Dominique. ‘Hoe is het met je tante?’

Olympia keek alleen maar naar Antonis, ook al stak Ari zijn handjes naar haar uit.

‘Ze heeft pleuritis, maar de dokter zegt dat het wel goed komt. Ik heb haar gezegd te gaan rusten.’

‘Ik ben blij dat het niet al te ernstig is,’ mompelde Antonis.

Dominique legde het kind in zijn moeders armen. ‘Mijn oma heeft hetzelfde gehad. Het is erg pijnlijk, maar als je tante voorzichtig aan doet, komt ze er wel weer overheen.’

‘Ik hoop maar dat Ari niet de hele tijd heeft gehuild,’ zei ze, zonder op Dominiques opmerkingen in te gaan.

‘Nee hoor. Zodra hij me zag, schrok hij wel even, maar al snel ging het prima. Hij heeft twee flesjes gehad.’

‘Dank je.’

‘Ik vond het leuk om op hem te passen. Wat een heerlijk joch is het toch. Volgens mij ben je een geweldige moeder.’

‘Ja, echt Olympia,’ zo deed Antonis een duit in het zakje. ‘Je doet het beter dan de meeste vrouwen die wél een man hebben.’

Hoewel Antonis het goed had bedoeld, kon Dominique zich voorstellen hoe pijnlijk die opmerking voor Olympia moest zijn. ‘Nou, ik pak even mijn spullen uit de keuken.’

Binnen twee tellen stond ze bij de voordeur op hem te wachten. Er moest iets drastisch gebeuren om de situatie te veranderen, maar op dit moment wist Dominique even niets meer te verzinnen.

Even later waren ze in de limousine vertrokken naar het penthouse. Hij kneep in haar hand. ‘Zullen we iets laten brengen en in bed eten?’

‘Goed idee.’

Hij trok haar tegen zich aan en kuste haar hals. ‘Fijn dat je vandaag op Ari hebt gepast. Olympia uit zich nooit zo, maar ik weet dat ze het erg gewaardeerd heeft.’

‘Ze heeft inderdaad een keer “dank je” gezegd. Maar laten we de waarheid onder ogen zien, Antonis. Nu haar tante steeds meer achteruit gaat, kan ze niet blijven verwachten dat jij en Paul altijd maar weer voor haar klaarstaan.’

‘Dat ben ik ook niet van plan. Ik denk erover om een vaste oppas voor haar in te huren.’

‘Kan ze dat niet zelf regelen?’ vroeg ze.

‘Hoe bedoel je?’

Ze wendde haar ogen af. ‘Zie je dan niet dat ze steeds afhankelijker van je wordt? Als Olympia zich wil handhaven in deze wereld, dan zal ze toch haar eigen boontjes moeten leren doppen.’

‘Ze heeft nou eenmaal niet zo’n sterke persoonlijkheid als jij, Dominique.’

‘Antonis, ze heeft altijd iemand gehad die haar opving zodra ze even struikelde, en zo heeft ze nooit kunnen ontdekken wat ze zelf eigenlijk allemaal kan.’

‘Maar met een zieke tante en een klein kind heeft ze gewoon hulp nodig.’

Paul had gelijk gehad. Olympia had altijd de slachtofferrol gespeeld, en Antonis had helemaal niet door hoe hij zich daarin liet meeslepen.

Ze liet het onderwerp Olympia rusten tot later, nadat ze in bed souvlaki en kwarktaart hadden gegeten. Na het journaal wilde Antonis niets meer zien. Hij zette de tv uit en haalde de dienbladen weg.

Toen wierp hij haar een glimlach toe die haar hart een slag deed overslaan. ‘We moeten niet meer van die ongelukken krijgen als we laatst hadden.’

Ze proestte het uit. ‘Nou, nee.’

‘Ik heb de hele middag naar dit moment uitgekeken,’ zei hij, terwijl hij onder de dekens kroop. Hij wreef over haar arm als voorspel op de liefde.

Maar zij had besloten om het eerst over Olympia te hebben. Dat kon niet meer wachten tot de volgende dag. Haar gesprek met Paul had haar moed gegeven.

‘Lieverd?’

‘Mmm?’

‘Kunnen we even praten?’

‘Natuurlijk.’ Hij rolde zich op zijn zij naast haar en liet zijn hoofd in zijn hand rusten. ‘Je zit ergens mee, dat is duidelijk.’ Met zijn andere hand bleef hij haar arm en schouder strelen.

‘Ik wil je vertellen over mijn gesprek met Paul van vandaag. We zouden toch geen geheimen meer voor elkaar hebben?’

‘Dat klopt.’

‘Ik bedoel dus: echt helemaal geen geheimen.’

Hij hield zijn hand stil in haar elleboog. ‘Dit klinkt wel heel serieus.’

‘Dat is het ook. Heel erg. Ik denk dat ons huwelijk stukloopt als we bepaalde problemen niet uit de weg ruimen.’

Hij maakte een protestgeluid.

‘Ik weet dat je hier niet over wilt praten, maar toch moet het.’

‘Alsjeblieft, Dominique, zeg nou gewoon wat je te zeggen hebt.’ Vervolgens stond hij op uit bed en deed hij zijn badjas aan, die hij over het voeteneind had gehangen.

‘Zo gemakkelijk is het niet. Je schiet nu al in de verdediging, en ik heb nog niks gezegd.’

‘Nee. Behalve dat ons huwelijk stukloopt,’ riep hij uit.

‘Alleen als we het probleem niet oplossen waar we al mee te maken hebben sinds ik je ken.’

Hij ademde snel in. ‘Ik luister.’

‘Olympia is verliefd op je.’

‘Daar hebben we het al over gehad.’

‘Paul denkt dat ze die verkrachting heeft verzonnen. En ik ben geneigd het met hem eens te zijn.’

‘O ja? Waarom?’

‘Omdat jij al jarenlang een obsessie voor haar bent. Het is iets waar ze nooit van af zal komen zonder professionele hulp.’

‘Vinden jij en Paul dan dat ze naar een psychiater moet?’

‘Eigenlijk wel, ja.’

Hij vloekte zacht.

‘Lieverd, probeer nou eens een stap achteruit te doen en kijk eens terug naar wat er vandaag is gebeurd. Een jonge, mooie, gescheiden moeder, die niet je vrouw is en ook geen familie, heeft je op je werk gebeld. Jij bent een drukke zakenman die probeert zich met zijn vrouw te verzoenen. Dat weet ze allemaal, maar toch vroeg ze je eigenlijk om alles uit je handen te laten vallen om haar onmiddellijk te hulp te snellen. Aan je vrouw heeft ze niets gevraagd, ze heeft het niet eens geprobeerd.’

Dominique wist niet of hij al had afgehaakt, maar ze moest toch proberen tot hem door te dringen.

‘Denk eens aan al die getrouwde mannen die toen op die party bij ons waren. Hoeveel van hen hebben jonge, mooie, gescheiden moeders die hen opbellen midden in belangrijke zakelijke transacties en van hen verwachten dat ze naar hun pijpen dansen, zonder dat hun vrouwen er iets vanaf weten?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik kan daar niet objectief tegenaan kijken, Dominique. Ze is een vriendin van de familie.’

‘Ja, een die je tot de status van zus hebt verheven. Maar dat is niet genoeg voor haar, want ze wil je vrouw zijn! En omdat dat niet kan, is ze tot alles bereid, als jij maar in haar leven kunt blijven. Ze heeft zich ontdaan van Theo, en bijna ook van mij. Maar ik ben teruggekomen naar Griekenland om voor mijn huwelijk te vechten, en daarom ontwikkelt ze nu een nieuwe tactiek.’

‘Geef dan eens een voorbeeld.’

‘Goed. Maar eerst wil ik iets weten. Toen je haar het jacht en de villa in Zakynthos ter beschikking stelde, gold dat ook voor haar tante?’

‘Uiteraard.’

‘Waarom was die er dan niet toen ik aan boord ging?’

‘Olympia zei dat ze bij haar neef was.’

‘Hebben ze dan ook een neef?’

‘Ja. Hij is getrouwd en heeft kinderen.’

‘Dat wist ik niet. Waar woont hij?’

‘In Athene.’

‘Dan is het helemaal interessant dat Olympia jou gaat bellen om haar te helpen met haar tante, terwijl er een neef in de buurt is.’

‘Hij heeft weinig tijd.’

‘Hoe weet je dat? Heb je hem persoonlijk gesproken?’

Er volgde een veelzeggende stilte.

‘En dan nog iets. Tot wanneer heeft ze vakantie?’

Hij ademde moeilijk. ‘Tot eind september.’

‘Waarom is ze afgelopen weekend dan al teruggekomen?’

‘Weet ik niet.’

‘Heb je beloofd om samen met haar op vakantie te gaan?’

Hij verbleekte en keek haar doordringend aan. ‘Ben je gek! Ik ben er alleen maar voor een paar dagen heen gegaan om te kijken of alles goed verliep.’

‘Dus volgens jou duurt haar vakantie nog drie weken. Vind je het dan niet raar dat ze drie weken eerder terugkomt naar Athene en mij meteen opbelt omdat ze met me wil winkelen?’

‘Zij en Maris vonden dat altijd heel leuk.’

‘Heeft ze geen vriendinnen van haar eigen leeftijd?’

‘Natuurlijk wel.’

‘Als ze hier al haar hele leven woont, waarom ben ik dan de enige die ze kan verzinnen om de middag mee door te brengen?’

Stilte.

‘Ze wist dat jij en ik elkaar een jaar lang niet hadden gezien, dat we heel graag ongestoord samen wilden zijn. Welke vriendin van de familie maakt er nou zo’n inbreuk op zoiets persoonlijks, zonder ook maar een beetje rekening te houden met onze gevoelens? En trouwens, welke vriendin zou ieder weekend van onze huwelijksreis komen opdagen op het jacht? Of had jij haar soms uitgenodigd, zonder het me te vertellen?’

Opnieuw stilte.

‘Welke bruidegom heeft nou behoefte aan familie of vrienden tijdens zijn huwelijksreis? Zou Maris zich zo hebben opgedrongen? Vast niet. Antonis, ik wil echt niet vervelend zijn. Ik wil alleen maar dat je eens nadenkt over haar gedrag. Als zij de derde partij in ons huwelijk blijft spelen, dan gaat het niet goed. Een man en een vrouw moeten op elkaar gericht zijn in een huwelijk. Daar is geen ruimte voor iemand anders.’

Na een korte stilte ging ze verder. ‘Sorry dat ik het zeg, maar Olympia was heel bot tegen me toen ik haar pas kende. Ze beweerde dat Theo het heel moedig van jou vond om met mij te trouwen, omdat de meeste mannen problemen zouden hebben met een vrouw als ik.’

‘Heeft ze echt zulke dingen tegen je gezegd?’ vroeg Antonis hees.

‘Ja. En nog veel meer. Dat ik te jong en te gewoontjes voor je zou zijn. Ze praatte met mij nooit over iets anders dan over mijn ziekte. Voelde ik me wel goed vandaag? Dacht ik dat ik het huwelijk wel zou aankunnen, gezien het feit dat ik misschien ooit nog een borstamputatie zou moeten ondergaan? Was het wel eerlijk om met jou te trouwen, terwijl er een doodvonnis boven ons huwelijk hing?’

Hij vloekte ruw.

‘Ik nam al aan dat ze zo deed uit jaloezie. Maar ik had nooit gedacht dat ze zover zou gaan om Theo tegen je in het harnas te jagen. Denk je soms dat hij het leuk vond om je voor het gerecht te slepen? Jullie waren zakenvrienden. Het paste ook helemaal niet bij zijn karakter.

Olympia wist heel goed wat ze deed toen ze je je mond liet houden over de verkrachting. Het verbond jou op een nieuwe manier met haar, en dat gaf haar macht. Volgens mij zal ze je blijven bespelen, tenzij jij er een eind aan maakt. Jij bent de enige die dat kan.

Ik ben nog maar een week in Griekenland, en ze heeft zich al opgedrongen bij ons familiediner en ze heeft je op kantoor gebeld, smekend om hulp. Wat is het volgende, Antonis? Een telefoontje midden in de nacht omdat ze wil dat je naar haar toe komt om te kijken wat er aan de hand is met Ari?

Ze hoeft maar te kikken, en jij komt er al weer aangesneld. Jaar in jaar uit bent je geprogrammeerd om zo te reageren, en dat weet ze. Ze is alleen geen tiener meer. Haar streken worden steeds wanhopiger. Als je niet inziet dat ze je alleen maar steeds belt om een excuus te hebben om samen met jou te kunnen zijn, tja, dan houdt het op. Jou verlaten is het laatste wat ik wil, maar als er niks verandert, zal ik wel moeten.’

Hij was bleek geworden.

‘Je weet hoeveel ik van je houd, Antonis. Ik ben teruggekomen om voor je te vechten, voor ons. Maar zij is altijd aanwezig. Zo kunnen we geen toekomstplannen maken of een kind nemen.’ Ondanks haar voornemen om zichzelf in de hand te houden, stroomden de tranen over haar gezicht.

‘Dominique –’

‘Als je het niet erg vindt, wil ik liever even niet met je vrijen. Misschien ben ik nu vruchtbaar. En zelfs met een condoom kan het misgaan. Zoals ik zei, ons huwelijk moet een solide basis hebben voor we aan een kind beginnen. En voor Olympia uit ons leven is verdwenen, zal dat niet gebeuren.’

Dominique had dit ultimatum gesteld, maar ze ging ervan uit dat hij haar onmiddellijk zou verzekeren dat ze zich nooit meer zorgen over Olympia hoefde te maken.

Tot haar schrik zweeg hij. De seconden werden minuten, en uiteindelijk ging hij weg uit de slaapkamer.

Een nieuwe nachtmerrie was begonnen, nog veel erger dan de eerste.

 

‘Paul?’

‘Hé, Antonis.’

‘Ben je alleen?’

‘Nee. Over vijf minuten bel ik je terug.’

Als Paul met een vrouw was, vond Antonis het vreselijk om hem te storen, maar hij moest echt deze nacht antwoorden hebben.

Dominique had een beeld weten te schetsen dat hij zich nooit had kunnen voorstellen. Het had zijn bestaan op zijn grondvesten doen schudden. Bepaalde zekerheden die zijn hele leven al bestonden vielen weg.

Niet alleen zijn beste vriend, maar ook de vrouw die hij meer liefhad dan het leven zelf waren ervan overtuigd dat Olympia een duistere zijde had. Zo duister als de nacht om hem heen.

Zodra zijn mobiel ging, nam hij op.

‘Nu ben ik alleen. Steek van wal, Antonis.’

‘Sorry dat ik je heb gestoord. Paul, ik heb zoveel vragen dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Dus ik begin zomaar ergens. Dominique denkt dat jij verliefd bent geweest op Maris. Klopt dat?’

Toen hij niet antwoordde, wist Antonis genoeg.

‘Hoelang al?’

‘Sinds de middelbare school,’ bekende zijn vriend uiteindelijk.

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Heb je het haar ooit verteld?’

‘Nee. Olympia wel. Die zou een goed woordje voor me doen.’

‘En wat leverde dat op?’

‘Ze zei dat ik dat maar beter niet kon weten. Het zou te pijnlijk voor me zijn.’

Antonis schoot overeind. ‘Dan nog één vraag. Wanneer kreeg je Olympia door?’

‘Pas toen ik toevallig een gesprek opving tussen haar en Dominique, vlak voor jullie huwelijk. Ze waren in de vestibule van de kerk en ze wisten niet dat ik op de trap stond. Olympia zei dat ze zich niet kon voorstellen hoe Dominique zich zou durven uitkleden voor jou zodra jullie getrouwd zouden zijn.’

Antonis voelde een steek in zijn hart. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen, Paul.’

‘Maris en ik waren blijkbaar niet voor elkaar bestemd, maar voor jou is het nog niet te laat.’

‘Ik ga Olympia op heterdaad betrappen.’

‘Dat zal niet zo moeilijk zijn. Ze heeft er geen idee van dat je haar eindelijk doorhebt. In de komende dagen zal ze wel weer wat nieuws verzinnen.’

‘Als dat zo is, dan ben ik er klaar voor.’

‘Heb je het Dominique al verteld?’

‘Nee. Ik ga niets zeggen tot Olympia voorgoed uit ons leven is verdwenen. Dominique heeft genoeg te verduren gehad.’

‘Wij allemaal. Heb je al een strategie?’

‘Ja.’

‘Mooi zo. Succes.’