Hoofdstuk 7

 

 

 

‘Wat ben jij snel, zeg. Na dat heerlijke eten was ik van plan je te helpen met de afwas.’

Dominique deed de keukenlamp uit voor ze naar Antonis liep. ‘Dat is niet wat ik van plan was, de rest van de nacht.’

Hij wiegde haar in zijn armen, met zijn gezicht diep in haar haar begraven. ‘Je hebt geen idee wat deze avond betekende voor mijn ouders.’

‘We doen het nog eens vaker.’

‘Ze gingen gelukkiger weg dan ik ze ooit heb gezien sinds het ongeluk van Maris. Dankzij jou,’ mompelde hij, haar hals kussend. ‘Om al die herinneringen te herbeleven was heel louterend voor ze.’

‘Voor mij betekende het ook heel veel. Ik heb het gevoel dat ik je familie nu veel beter ken.’

‘Je hoort er nu echt bij. Ik zag hoe ze naar Ari keken, alsof ze niet konden wachten tot de dag dat wij ze een kleinkind geven.’

‘Betekent dat dat je wilt proberen een kind te verwekken?’

‘Ik wilde al graag dat je zwanger zou worden zodra we getrouwd waren, maar ik was zo bang dat het een te groot risico voor je was.’

‘En nu?’

‘Ik zal altijd bezorgd om je blijven, Dominique, maar dokter Josephson heeft me ervan overtuigd dat een leven vol angst helemaal geen leven is.’

Ze hield hem van zich af om naar hem te kunnen kijken. ‘Wat ben ik blij dat je dat zegt. Misschien weet je het niet meer, maar ik ben nooit vergeten wat je me bij het altaar hebt beloofd.’

Zijn ogen gingen over haar stralende gezicht. ‘We gaan de jaren leven die ons nog gegeven zijn, en we gaan ervan genieten.’

‘Ja,’ riep ze uit. ‘Dat wilde ik ook zo graag, maar mijn gevoelens zaten steeds in de weg. Inmiddels lijkt dat al zo lang geleden. Ik heb eigenlijk niets meer met de persoon die wegliep tijdens je proces. Je moet me vergeven dat ik niet in je heb geloofd, Antonis.’

Opeens kreeg hij een diepe frons in zijn voorhoofd. Hij pakte haar hand stevig vast. ‘Dat je me niet kon vertrouwen lag aan mij,’ zei hij. ‘Kom mee naar de woonkamer. Ik moet je iets vertellen, en dat kan niet langer meer wachten.’

Onder het lopen hield Dominique haar adem in.

‘Ga zitten, want het gaat wel even duren.’ Zelf had hij duidelijk niet de rust om te gaan zitten.

‘Tijdens de periode voorafgaand aan het proces heeft Olympia me bezworen mijn mond te houden over iets heel essentieels. Maar nu besef ik dat het fout was om iets voor je te verbergen, en daarom ga ik je alles vertellen. Ik kan je niet in de waan laten dat onze breuk jouw schuld was. Als ik open tegen je was geweest, was je vast wel bij me gebleven.’

Eindelijk zou Dominique antwoorden krijgen op de vragen waarmee ze het afgelopen jaar had geworsteld. ‘Hoe kon ze nou van je verwachten dat je een geheim zou hebben voor je eigen vrouw?’ barstte ze uit.

Hij bleef staan en keek haar gepijnigd aan. ‘Geloof me, ik vond het beslist niet leuk. Maar destijds kon ik haar redenen wel begrijpen.’

‘Ja, ja.’ Ze slikte moeilijk. Olympia’s redenen leken altijd begrijpelijk, maar als je een stap naar achteren deed en ze analyseerde, dan dienden ze altijd vooral haar eigen belang.

‘Onze vriendschap gaat heel ver terug.’

‘Ja, dat weet ik,’ gromde ze. ‘Het bewijs was in die video’s duidelijk te zien. Het was glashelder dat ze stapelgek op je was, al vanaf haar kindertijd. En het is ook duidelijk dat ze altijd verliefd op je zal blijven. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Antonis? Had je dat niet in de gaten? Of merkte je het wel en negeerde je het gewoon in de hoop dat het over zou gaan?’

Gefrustreerd wreef hij zijn nek. ‘Ik zag het als een kalverliefde waar ze wel overheen zou groeien.’

‘Heeft ze wel eens iets gehad met andere mannen?’

‘Natuurlijk. Toen Theo verliefd op haar werd, was ik heel blij. Hij is van goede Griekse komaf en een succesvol zakenman. Haar tante zag hem ook wel zitten. Mijn ouders vonden hem geknipt voor haar omdat hij iets ouder was dan zij en haar eigenwijze persoontje wel zou weten te hanteren.

In het begin leek hun huwelijk heel solide. Maar steeds vaker liet Olympia doorschemeren dat het verre van perfect was. En toen daar steeds meer van bleek, werd ik echt ongerust. Toch heb ik me niet gerealiseerd hoe erg hij haar controleerde en hoe gewelddadig hij was tot jij en ik terugkwamen in Athene na onze huwelijksreis. Vanaf dat moment belde ze me steeds vaker op, want ze werd echt bang voor hem.

Meestal belde ze me na mijn werk. Dan was ze altijd in tranen. Met haar tante kon ze niet over Theo praten, omdat hij in de ogen van Mrs. Costas geen kwaad kon doen.’

‘Dus besloot ze jou als goede vriend in vertrouwen te nemen over haar huwelijk?’

‘Ja,’ mompelde hij grimmig.

‘Was dat de reden waarom je steeds later thuiskwam van kantoor?’

Zijn handen balden zich tot vuisten. ‘Toen zich een patroon begon af te tekenen, begreep ik dat er iets moest veranderen. Ik heb een afspraak voor haar gemaakt met een advocaat die gespecialiseerd was in huiselijk geweld. Ze durfde Theo niet om geld te vragen, dus zei ik dat ik het wel zou betalen.’

‘Heeft ze je geld en je advies geaccepteerd?’

‘Nee. Ze zei dat ze daar te trots voor was. En dat Theo het mij bovendien nooit zou vergeven als hij erachter zou komen dat ik haar had geholpen. Ze zei dat het haar speet dat ze me had lastiggevallen en dat ze haar problemen verder wel zelf zou oplossen, en vervolgens hing ze op.’

‘Tot de volgende keer zeker,’ mompelde Dominique onwillekeurig.

Hij knikte. ‘De eerste dagen belde ze niet meer. Maar op een middag, tijdens een belangrijke vergadering kreeg ik weer een paniekerig telefoontje van haar. Ze zei dat ze me onmiddellijk nodig had, dat het een kwestie was van leven en dood.’

Dominique deed haar ogen stijf dicht. Met veel moeite weerhield ze zichzelf ervan hem in de rede te vallen.

‘Ik excuseerde me en ging de gang op om alles te horen. Toen stortte ze helemaal in en vertelde ze dat ze eerder die dag was verkracht door een onbekende man.’

‘Verkrácht?’

Een grimas verduisterde zijn gelaatstrekken. ‘Het was gebeurd in de garage waar ze ’s morgens vroeg had geparkeerd om naar de tandarts te gaan. Toen ze daar na de controle weer aankwam, duwde een man haar een hoek in en viel haar aan.’

Dominique huiverde. Iets vreselijkers kon ze zich niet voorstellen.

‘Toen ze enigszins was bijgekomen, reed ze naar Acropolis Hospital om het te melden en zich te laten onderzoeken. Daar boden ze aan haar man te bellen om haar te komen halen, maar ze smeekte hen om dat niet te doen.’

‘En in plaats daarvan belde ze jou dus?’ fluisterde Dominique.

‘Ja. En we weten allebei waarom. Ze was al doodsbang voor Theo, en ze wist niet hoe hij zou reageren. En ik ook niet, eerlijk gezegd. Maar ik zat midden in een fusie en ik kon op dat moment niet uitvoerig met haar praten. Dus zorgde ik ervoor dat ze in mijn flat terecht kon. Ik zei haar dat ze daar op me moest wachten. Toen ik later in de flat kwam, lag ze in bed te snikken. Van het ziekenhuis had ze kalmeringstabletten meegekregen, maar ze was nog helemaal over haar toeren van wat ze had meegemaakt. We hebben lang met elkaar gepraat. Ze was bang dat Theo zou vinden dat die verkrachting haar eigen schuld was en dan des duivels zou worden, en daarom wilde ze dat er absoluut over gezwegen zou worden.

Ze liet me beloven dat ik het jou niet zou vertellen, omdat ze wist dat jij en Theo elkaar graag mochten. Als jij van die verkrachting zou hebben geweten, zou je misschien iets tegen hem hebben gezegd.

Ik wist heus wel dat je haar nooit zou verraden als je was gevraagd haar geheim te bewaren,’ verzekerde Antonis haar. ‘Maar het kan moeilijk zijn om niet op een andere manier toch informatie te geven. Ik kan bijvoorbeeld altijd aan je ogen zien hoe je je voelt. Als Theo bij jou een overmatige bezorgdheid voor Olympia had ontdekt, dan zou dat misschien genoeg zijn geweest om hem te doen ontploffen. En in die tijd hadden wij samen wat problemen met de communicatie. Daarom dacht ik dat ik Olympia’s verkrachting inderdaad maar beter voor me kon houden.

Terwijl we het erover hadden wat de beste manier was om hem van haar te laten scheiden, kwam hij ineens de slaapkamer binnen. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet hoe hij is binnengekomen, maar zijn aanwezigheid bevestigde alles wat ze over hem had verteld als hij buiten zinnen was.’

Rusteloos stond Dominique op. Ze sloeg haar armen om zich heen. ‘Is die verkrachting ter sprake gekomen tijdens het proces?’

‘Nee.’

Met een ruk draaide ze zich om. ‘Wat zeg je nou?’

‘Olympia was doodsbenauwd dat Theo’s advocaat dat tegen ons zou gebruiken. Dat hij haar zou afschilderen als een slet. Hoewel ze dat totaal niet is, was ik toch geneigd het ermee eens te zijn dat het een geheim moest blijven.’

Dominiques lichaam stond stijf van woede en verdriet. ‘Dus jij moest je mond houden en die valse aantijgingen van Theo over je kant laten gaan tijdens het proces?’

‘Dat was niet zo erg. Ik kon het aan omdat ik de waarheid wist.’ Zijn donkere blik ontmoette de hare. ‘Zolang ik jou aan mijn kant had, deed verder niets er meer toe.’

‘Maar je had mij helemaal niet aan je kant!’ protesteerde ze. ‘Ik ben weggelopen uit de rechtszaal en ik heb je laten stikken! Als ik de waarheid had geweten, dan had ik dat nooit gedaan!’

‘Dominique –’

‘Nee!’ Wanhopig spreidde ze haar handen. ‘Ik neem je helemaal niets kwalijk. Maar het was fout van Olympia om je te dwingen zoiets voor mij geheim te houden. Ik vind het verschrikkelijk dat ze is verkracht, ik kan me niets ergers voorstellen. Maar toch had ze niet het recht om zoiets van je te vragen.’

Haar wangen gloeiden. ‘Of het nou opzettelijk was of niet, Olympia heeft geprofiteerd van jouw jarenlange vriendschap en je zo in een positie gemanoeuvreerd die onze toch al fragiele relatie heeft geschaad.’ Haar stem beefde.

‘Kijk Antonis, ik heb een vriendin van haar willen zijn vanwege de plaats die ze inneemt in jouw leven. Maar wat als ze weer in de problemen raakt en erop rekent dat jij haar er wel weer uit zult redden? Ga je haar dan weer verdedigen zonder het mij te vertellen? Ik kan alles aan, mits er een volstrekte openheid is tussen ons.’

Hij haalde zijn hand door zijn haar. ‘Ik zweer je dat ik nooit meer iets voor je achter zal houden.’

‘Dat zeg je nou wel, en ik wil het best geloven, maar –’

‘Niks maar.’ Hij trok haar in zijn armen. ‘Ik beloof je dat alles wat ze tegen mij te zeggen heeft moet worden gezegd waar jij ook bij bent. Zonder uitzonderingen. Altijd.’

Dominique hield hem vast. Haar hart bonsde omdat hij niet besefte hoe sterk Olympia hem psychisch in de tang had.

Impliciet had hij toegegeven dat Olympia vast nog wel eens bij hem aan zou kloppen als ze in de problemen zat. Keer op keer zou ze hem nodig hebben.

Hij had die avond niet gezien wat Dominique had gezien op de films. Olympia’s kalverliefde was uitgegroeid tot een ware obsessie. Inmiddels begreep ze volkomen dat Paul nooit in Olympia geïnteresseerd zou kunnen zijn.

Sinds ze terug was in Griekenland had hij twee keer iets willen zeggen, en beide keren had hij zich bedacht. Het had vast iets met Olympia te maken.

‘Dominique? Je zegt niets meer. Geloof je me wel?’

Langzaam maakte ze zich los uit zijn omhelzing. ‘Jawel. Natuurlijk geloof ik je.’ Ze sloeg haar ogen naar hem op, vastbesloten om het droog te houden.

‘Eigenlijk dacht ik aan je zus. Op die video’s was duidelijk te zien dat Paul en Maris zich sterk tot elkaar aangetrokken voelden. Iedere keer als hij in beeld was, was hij naar haar aan het kijken, en zij lachte dan steeds terug, vol verlangen.’

Hij bestudeerde haar gezicht. ‘We zijn samen opgegroeid, maar geen van beiden hebben ze hun gevoelens voor elkaar met mij besproken. Toen we ouder werden, hadden ze allebei afspraakjes met anderen.’

Ze streek een haarlok weg uit haar gezicht. ‘Vind je het niet vreemd dat ze geen van beiden nog getrouwd waren toen Maris dat ongeluk kreeg?’

‘Ach nee, niet echt. Paul is heel onafhankelijk. De meeste van onze vrienden zijn niet getrouwd voor hun dertigste. Ik heb daar verder nooit bij stilgestaan. En wat Maris betreft, geen van de jongens met wie ze omging kon aan haar tippen.’

‘Heb je dat ook tegen haar gezegd?’

‘Jawel. Dat doe je als broer. Ik had het idee dat ooit de juiste man wel in haar leven zou komen.’

‘Iets zegt me dat Paul die man was.’

Ernstig keek hij haar aan. ‘Maar waarom heeft hij daar dan in vredesnaam nooit iets over tegen me gezegd?’

‘Misschien was hij bang voor je reactie. Misschien dacht hij dat je het niet zou goedkeuren.’

‘Wat een onzin. Die man is goud waard.’

‘Ik ben bang dat hij de laatste persoon is die dat weet.’

Dringend kneedde hij haar schouders. ‘Meen je dat?’

‘Ja. Tot voor kort heb ik me nooit gerealiseerd hoe lief en verlegen hij in feite is.’

‘Paul?’

‘Ja. Hij verbergt het achter zijn onbewogen uiterlijk, maar ik zag het toen hij met Ari aan het spelen was.’

‘Hij kan vrouwen genoeg krijgen.’

‘Behalve degene die hij wilde,’ fluisterde ze.

Antonis gromde.

‘Lieverd, weet je nog toen je de roze kamer binnen kwam in de villa en hem plaagde vanwege zijn verborgen talenten?’

‘Hoezo?’

‘Jij zag het niet, want hij keek de andere kant op, maar hij bloosde omdat je hem had betrapt toen hij zo aan het spelen was met de baby. Het was heel verhelderend. Ik zag een volkomen nieuwe kant van hem. Ik wed dat hij in stilte al die tijd om Maris heeft gerouwd zonder dat iemand het wist.’

‘Hij had het me moeten zeggen,’ mompelde Antonis.

‘Het is lang geleden, en je had er toch niks aan kunnen veranderen,’ zei ze. ‘Maar misschien moet je hem ooit nog eens vragen of het waar is. Misschien komt hij dan een beetje los, misschien lucht het hem op. Net als Olympia’s geheim, dat zo’n wig tussen ons heeft gedreven, heeft zijn geheim hem misschien zijn ultieme geluk met Maris ontzegd. Deze avond was goed voor je ouders, maar ik had het idee dat Paul wegging met een zwaar gemoed.’

Hij staarde haar een tijdje aan. ‘En wat heeft mijn briljante vrouw vanavond allemaal nog meer gezien in die video’s wat mij is ontgaan?’

‘Een prachtig klein jongetje dat opgroeide tot een fantastische man. Eentje van wie ik me niet kan voorstellen dat hij met mij heeft willen trouwen.’

Antonis hief haar gezicht naar hem op. ‘Ik houd van je, Dominique. Je bent mijn alles. Kom met me naar bed. Ik wil je keer op keer laten zien wat je voor me betekent. Ik heb je nodig, schat, meer dan ooit.’

Hoelang had ze al gewacht om deze woorden te horen in de wetenschap dat hij ze werkelijk meende?

 

’s Maandagsochtends verliet Dominique het kantoor van haar leraar Grieks aan de Universiteit van Athene met een armvol huiswerk. Vervolgens nam ze een taxi naar Acropolis Hospital, waar ze met de coördinator van de vrijwilligers een afspraak had om over haar nieuwe project te praten.

Tijdens een party op zaterdagavond, die zij en Antonis hadden gegeven voor een paar belangrijke zakenlui en hun echtgenotes, had hij haar verrast door te verkondigen dat zijn vrouw een nieuw kankerfonds ging oprichten.

Op die manier had hij haar laten weten dat ze op zijn volledige steun kon rekenen, hoe moeilijk het ook voor hem was om met dat onderwerp te maken te hebben.

Een groter plezier had hij haar niet kunnen doen. Hun huwelijk zou het redden. Dat wist ze gewoon.

Maar er was één persoon met wie ze moest praten.

Voor ze het ziekenhuis verliet, belde ze Paul op en nodigde hem uit voor een lunch. Blijkbaar voelde hij aan dat het belangrijk was, want hij aarzelde geen seconde om haar te ontmoeten in een klein cafeetje vlakbij het ziekenhuis.

Zij was er het eerst en bestelde alvast een sapje. Stipt als altijd verscheen hij al snel daarna, en hij ging zitten om het menu te bestuderen.

Nadat ze allebei een salade hadden besteld, zei hij: ‘Bedankt dat je me toen die avond hebt uitgenodigd. Je kunt echt geweldig koken.’

Ze glimlachte. ‘Dat wil ik best twee keer horen. Maar ik wilde je niet spreken om complimentjes te krijgen.’

‘Nee, natuurlijk niet. Wat is er dan?’

‘Paul… wist jij dat Olympia verkracht is?’

Er viel een stilte die een hele tijd voortduurde. Uiteindelijk zei hij: ‘Niet tot een paar maanden nadat jij weg was gegaan.’

‘Dus Antonis had het ook voor jou verzwegen?’

‘Hij zou het me misschien nooit hebben verteld, maar we waren aan het ruziën over jou, en toen kwam het eruit.’

‘Hadden jullie ruzie over mij?’

‘Ja. Ik zei dat het ontzettend stom van hem was dat hij je niet achterna ging om je te smeken bij hem terug te komen. Hij was in die tijd heel verbitterd en kwaad, en hij zei dat als jij niet genoeg vertrouwen in hem had en in zijn liefde voor jou, dat jullie huwelijk dan toch niet te redden was.

‘Waarop ik zei dat ik hetzelfde zou hebben gedaan als ik in jouw schoenen had gestaan, dat ik hem dan ook zou hebben verlaten. Afijn, van het een kwam het ander. We wisselden verbale klappen uit tot hij eindelijk bekende dat er dingen waren die ik niet wist, dingen die hij ook voor jou geheimhield. Nadat hij me had verteld over de verkrachting zei ik dat het ontzettend stom van hem was dat hij Olympia’s verhaal had geloofd.’

Dominique knipperde met haar ogen. ‘Geloof je dan niet dat ze echt verkracht is?’

‘Jij wel dan?’ kaatste hij terug.

Even was ze stil, toen zei ze: ‘Mmm, misschien niet, nee.’

‘Dan zijn we het dus eens. Ga maar na: ze liet hem geheimhouding beloven, en ook Theo heeft ze het nooit verteld. Ze wilde niet dat het tijdens het proces zou worden aangevoerd. Het was de perfecte leugen. Ze bracht Antonis in een positie waaruit hij niet kon ontsnappen, en ze wist dat dat een enorme impact op jullie huwelijk zou hebben.’

‘Je hebt gelijk.’

‘Ik vroeg Antonis of hij het ooit had gecheckt bij het ziekenhuis. Hij zei dat dat niet nodig was, omdat Olympia nooit zou liegen.’

‘O, Paul.’ Ze schudde haar hoofd.

‘Zodra ik doorhad dat hij echt rotsvast in haar geloofde, besefte ik dat ik er dan verder ook niks aan kon doen.’

Ze beet op haar lip. ‘Je probeerde me tegen haar te waarschuwen voor ik aan boord van het jacht ging, hè? Je wist zeker dat ze zou suggereren dat zij en Antonis een relatie hadden, terwijl ze alleen maar vakantie hield op de Cygnus?’

Hij knikte.

‘Die video’s waren erg onthullend, Paul. Maar ik ben bang dat Antonis niet inziet dat hij een obsessie voor haar is.’

‘Dat is hij zeker,’ mompelde Paul. ‘En ze heeft een bloedhekel aan mij omdat ik voortdurend van alles op haar heb aan te merken. Ze blijft zo veel mogelijk uit mijn buurt. Ze zal wel enorm gebaald hebben dat ik ook voor dat etentje was uitgenodigd. Het betekende dat ik alert zou zijn op eventuele trucjes die ze zou willen uithalen.’

Dominique begroef haar gezicht in haar handen. ‘Ik weet niet wat ik moet doen. Antonis heeft me beloofd nooit meer geheimen voor me te hebben, maar…’

‘Dat meent hij ook.’

‘Dat weet ik wel, maar –’

‘Maar je vertrouwt Olympia net zomin als ik. Zij is degene die Theo misbruikt heeft, niet andersom. Als je het mij vraagt, heeft ze gewoon geënsceneerd dat Theo haar met Antonis aan zou treffen.’

Haar hoofd schoot omhoog. ‘Denk je?’

‘De enige reden waarom ze met hem is getrouwd is voor financiële zekerheid.’

‘Dat zei Theo ook.’

‘Ik denk dat hij vrij snel doorhad dat Olympia hem gebruikte. Volgens mij heeft ze echt geen geweten. Omdat Antonis niet inging op haar avances, is ze met Theo getrouwd, maar ze heeft er wel voor gezorgd dat haar relatie met Antonis nooit zou veranderen. Niet lang daarna kwam Antonis jou tegen en werd hij verliefd. Je kunt wel zeggen dat ze verteerd werd door jaloezie. Daarom probeerde ze vanaf dat moment zo veel mogelijk problemen te veroorzaken.’

Dominique dacht na. ‘Ik ging er altijd van uit dat ze het niet zo kwaad bedoelde, maar er waren wel eens momenten…’

‘Ze is echt gevaarlijk. Maar wat ze ook uithaalde, Antonis had alleen maar oog voor jou. Ik geloof dat ze Theo’s woede opzettelijk heeft opgewekt zodat hij niet alleen van haar zou willen scheiden, maar hen ook zou aanklagen wegens overspel. Dat alles om het zo lelijk mogelijk te maken, zodat Theo een schikking met haar zou treffen maar niets meer met haar te maken zou willen hebben.’

‘Dan heeft ze haar doel wel bereikt,’ zei Dominique treurig. ‘Ik ben bij Theo geweest op zijn kantoor.’

‘Wanneer?’

‘De dag dat ik met jou naar Athene vloog, vanaf Zakynthos. Hij vertelde toen dat hij zijn ouderlijke rechten had opgegeven.’

‘Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Een bezoekregeling treffen met zo’n vrouw is niet te doen.’

‘Arme Ari. Hij is zo lief en onschuldig.’

‘Absoluut, maar Olympia is echt niet normaal.’

‘Antonis zei precies hetzelfde van Theo.’

‘Omdat hij blind is als het over Olympia gaat. Ze heeft altijd een slachtofferrol gespeeld. Maris gebruikte ze uitsluitend om maar dichter bij hem te kunnen zijn. Ze maakte altijd van die opmerkingen in de trant van wat een geluk Maris had dat ze een vader en een broer had die haar altijd beschermden. Ze wist precies wat ze deed. Ze bespeelde Antonis, en ze bespeelde Theo, net zo lang tot hij zijn aanzoek deed. Maar zodra ze hem niet meer nodig had, heeft ze hem heel handig gedumpt.’

Het beeld dat Paul schetste was akelig aannemelijk, en het wekte een nieuwe angst in Dominiques hart.

‘Kun je je een voor haar gunstigere afloop van het proces voorstellen?’ vroeg Paul. ‘Vooral door het feit dat Antonis vreselijk medelijden met haar had vanwege die verkrachting. Ze wist dat Antonis altijd voor haar zou zorgen als Theo haar zou verlaten.’

‘En ik ben bang dat hij dat inderdaad altijd zal blijven doen.’ Dominiques stem beefde.

‘Olympia heeft die zaadjes al heel vroeg gezaaid, en ze hebben wortel geschoten. Antonis zou moeten worden geconfronteerd met hard bewijs dat ze tegen hem had gelogen over die verkrachting. Pas dan zullen de schellen hem van de ogen vallen.’

‘Maar dat is haast onmogelijk, Paul,’ kreunde ze wanhopig. ‘Antonis is inderdaad het type dat in iemands onschuld gelooft tot het tegendeel is bewezen. Ik wil al die vreselijke dingen over Olympia helemaal niet geloven, maar Theo ontkende bepaalde dingen over mij gezegd te hebben. Hij maakte haar uit voor leugenaar.’

‘Dat verbaast me niks. Ik heb echt met hem te doen. Maar weet je waar ik nog het meest bang voor ben geweest?’

Ze knipperde haar tranen weg. ‘Nou?’

‘De eerste keer dat ik je ontmoette, was ik bang dat ze gehakt van je zou maken. Ik heb nog nooit een man zo voor een vrouw zien vallen als Antonis voor jou. Daarna is hij nooit meer dezelfde geweest, en Olympia wist het. En daarom verachtte ze je. Ik voelde aan mijn water dat het gedonder zou geven. Antonis zag dat niet. Hij was veel te gelukkig, veel te verliefd. Maar op zijn manier had hij Olympia in de steek gelaten.’

‘In haar ogen, ja. Maar hij was zich natuurlijk van geen kwaad bewust. Hij heeft altijd gezegd dat ze niet meer voor hem betekende dan een goede vriendin of een zus.’

Paul knikte. ‘Hij nam aan dat ze gelukkig was met Theo. Hij besefte niet hoe kapot ze ervan was dat jullie trouwden. Hij had het ook niet door toen Olympia zich bij Theo begon op te dringen voor die gezellige weekendjes op het jacht. Jullie waren in jullie wittebroodsweken, en zelfs toen maakte ze misbruik van je, Dominique. Ze wist dat je voor Antonis alles zou doen. Jullie waren allemaal als marionetten in haar handen.’

Ze haalde diep adem. ‘Maar nu niet meer. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.’

Paul gaf een kneepje in haar hand. ‘Zo mag ik het horen. Jij bent het beste wat Antonis ooit is overkomen. Je hebt geen idee hoe blij ik was toen je zei dat je met me terug zou vliegen naar Griekenland. Ik had al zo’n gevoel dat je van plan was jullie huwelijk te redden.’

‘Ik houd zoveel van hem.’

Hij glimlachte. ‘Dat is wel duidelijk, ja.’

‘Bedankt voor je vriendschap. Nu ik weet dat jij aan mijn kant staat, kan ik Olympia veel beter aan.’

‘Ga je de confrontatie met haar aan?’

Peinzend keek ze hem aan. ‘Alleen als ze me ertoe dwingt. Maar één ding is zeker: er zullen geen geheimen meer zijn.’

‘Ga je Antonis dus ook vertellen dat we samen hebben geluncht?’

‘Natuurlijk. Eigenlijk was ik van plan om samen met jou naar kantoor te rijden en hem daar te verrassen.’

Hij keek opgelucht. ‘Laten we dan maar gaan.’ Hij wilde de rekening gaan betalen, maar zij gooide het geld al neer. ‘Niks ervan – ik trakteer.’

Paul schoof haar stoel naar achteren. ‘Ik ken de baas. Hij vindt het vast geweldig als je zomaar binnenvalt. Zoiets heb je nooit eerder gedaan.’

‘Er zijn wel meer dingen die ik nooit eerder heb gedaan. Ik snap niet dat ons huwelijk nog vier maanden heeft geduurd.’

‘Ik wel,’ mompelde hij. ‘Dat komt omdat het diep vanbinnen gewoon goed zit tussen jullie.’

Wat een schat was die Paul toch.

Hij belde een taxi. Al snel waren ze bij het kantoorgebouw, en ging de lift naar de bovenste verdieping.

Met bonzend hart liep ze achter Paul aan langs talloze modern ingerichte kamers naar de deur van Antonis’ privékantoor.

Toen ze samen naar binnen liepen, stond hij bij het raam te telefoneren. Paul klopte met zijn knokkel ergens tegenaan, zodat Antonis omkeek.

Ze had expres het zachtgele mantelpakje aangetrokken dat Antonis zo mooi had gevonden in de winkel. Voor zijn plezier had ze het gepast, en hij had gezegd dat ze er zo heerlijk uitzag dat hij haar wel wilde opeten.

Zo wilde ze dat hij zich nu ook zou voelen, nu ze zo onverwachts zijn kantoor binnen kwamen lopen.

Zodra hij haar zag, brak er een glimlach door op zijn gezicht. Snel rondde hij het telefoongesprek af.

‘Jullie zien eruit alsof jullie de spreekwoordelijke kanarie hebben opgegeten. Wat is er aan de hand?’

‘Ik heb Paul mee uit lunchen genomen.’

‘Zonder mij?’

‘Het was mijn persoonlijke bedankje voor hem dat hij helemaal naar Sarajevo is gekomen met een onmogelijke missie om jou en mij te redden van de ondergang. Hij is een echte vriend geweest voor ons allebei. Ik ben hem heel dankbaar.’

‘Anders ik wel,’ mompelde Antonis.

Paul bloosde.

‘O, hier lieverd.’ Ze legde een zakje op het bureau. ‘Ik heb wat lekkers voor je meegenomen. Het was mijn toetje, maar jij mag het hebben. Ik moet maar weer eens naar een sportschool om in vorm te komen voor de komende marathons.’

‘We hebben er hier beneden een, op de derde verdieping. Je mag daar trainen zoveel je wilt. Als ik tijd heb, doe ik mee.’

‘Dat zou leuk zijn.’

‘Lijkt me ook,’ zei hij, voor hij de baklava uit het zakje haalde en meteen verslond.

Paul zag het allemaal geamuseerd aan. ‘Ik heb nog werk te doen. Ik zie jullie nog.’ Hij verliet de kamer en deed de deur achter zich dicht.

Antonis liet zijn zwoele blik over haar heen gaan. ‘Wat doe je daar zo ver weg?’ fluisterde hij. ‘We hebben niet veel tijd, ik heb zo een grote vergadering.’

Ze liep naar hem toe om zich door hem te laten kussen, steeds dringender.

Toen hij haar mond eindelijk wilde loslaten, bleven hun lippen min of meer aan elkaar geplakt zitten. Ze begon te giechelen. ‘Je zit nog onder de honing.’

Hij grijnsde. ‘Jij ook, nu.’

‘Ik had beter cake voor je mee kunnen nemen.’

‘Jij bent hier, en daar gaat het om. Misschien dat ik nu de rest van de dag wel doorkom.’

‘O, Antonis…’ Ze klemde haar armen stijf om zijn middel. ‘Ik houd zoveel van je. Als ik denk aan dat jaar dat we zonder elkaar hebben doorgebracht…’

‘Ik geloof dat je begint te begrijpen hoe ik me voel. Heb je enig idee hoe vaak ik bij dit raam over de stad heb staan staren, in de hoop dat jij opeens mijn kantoor zou binnen vallen om te zeggen dat je voor altijd terug was?’

‘Ik wilde het zo graag, lieverd. Elke minuut zonder jou was vreselijk.’

Hij knuffelde haar nog steviger. ‘Toen Paul naar Sarajevo was geweest met de papieren wilde ik eigenlijk horen dat je ze hem in het gezicht had gesmeten. Maar je hebt iets veel beters gedaan. Je bent samen met hem thuisgekomen.’

Ze kuste het groefje in zijn kin. ‘Ja, en toen zei je meteen dat ik maar moest tekenen omdat je me nooit meer wilde zien. Maar ik wist wel waarom: nu was het mijn beurt om als de dood te zijn dat je het meende en misschien wel niet achter me aan zou komen naar Zakynthos. Maar de hemel zij dank deed je dat wel!’

Zijn mond drukte op de hare met verzengende kracht.

Eindelijk rukte ze haar lippen los van de zijne. ‘Ik wou dat we nu meteen naar huis konden gaan, maar ik weet dat je nog een vergadering hebt, dus ga ik nu maar.’

‘Niet zo haastig. Hoe was je leraar Grieks?’

‘Jong, knap en nog vrij,’ zei ze zonder blikken of blozen.

‘Jij kleine heks,’ gromde hij in haar nek. ‘Ik wil weten hoe je eerste les ging.’

‘Ohi, ya, yasou, kalimera, kalispera, kalinihta, ti kanis, poly kala – en ik weet ook wat het allemaal betekent. Overhoor me maar.’

Net toen hij in een hartelijk gelach uitbarstte, werd hij gebeld door zijn secretaresse. ‘Kyrie Stamatakis?’

‘Is iedereen in de vergaderzaal?’

‘Iedereen, behalve Mr. Kazarian. Die belde net op dat hij onderweg is van de bank.’

‘Laat het me dan weten zodra hij er is.’

‘Uiteraard. En er is een telefoontje op lijn twee. Het is Olympia Panos. Ze zegt dat het dringend is.’