13

De hele donderdagavond sjouwde Jolien door de stad, winkel in winkel uit, op zoek naar kleding. Het was een bewolkte avond, niet te warm en niet te koud en uitstekend winkelweer waardoor massa's mensen van de koopavond gebruikmaakten.

Winkelen was niet Joliens grootste hobby. Al helemaal niet als het zo druk was als nu. En vooral het kopen van kleding vond ze lastig. Met enkele T-shirts en lingeriesetjes was ze goed geslaagd. Maar ze raakte ontmoedigd toen het niet wilde lukken met wat ze noemde een uitgaanstenue. Het ene zat niet goed, het andere flatteerde niet, dan weer was het te stijf of formeel, dan weer goedkoop of ordinair en zo ging het maar door. Bovendien waren de spiegels in de paskamers meedogenloos. Ze zag er moe en kleurloos uit, vond ze. Haar haar zat sliertig omdat ze ongesteld was geworden. En dan bewezen verschillende kledingstukken ook nog dat ze moest lijnen. Dat gevulde kwam heus niet alleen door spieren!

Jolien deed haar best de les van de afgelopen dagen niet te vergeten: ze moest zichzelf niet afbreken. De oorzaak lag waarschijnlijk niet bij haarzelf. Ze zocht misschien in de verkeerde winkels. Ze besefte nu eens te meer hoe ze zich vroeger bij haar keuzen door Hans' smaak had laten leiden. Het was te gek dat ze sindsdien enkel broeken, truien en T-shirts had gekocht en geen puur vrouwelijke kledingstukken. Zelfs geen pumps! En waren de boetiekjes waarin ze nu zocht niet gericht op tieners in plaats van dertigers? De spullen zagen er zo kinderlijk en goedkoop uit. Ze voelde zich er ouwelijk, ondanks het jonge idee weer met de pil te kunnen beginnen. En de verlichting in de paskamers was abominabel.

Misschien moest ze toch bij andere of duurdere zaken gaan kijken. En wat zou Thom mooi vinden? Ze wist niets van zijn smaak. Hij vond haar mooi in badjas, jeans en T-shirt. Maar daarin kon ze toch niet met hem naar een theater gaan ? Bovendien, ze moest op haar eigen smaak af gaan. Dat was ook een les uit het verleden. Maar wat was het moeilijk om blind te moeten varen op jezelf!

Ten slotte stapte ze tegen sluitingstijd aarzelend een winkel binnen die voor haar budget te duur leek. De paar mooie kledingstukken in de etalage waren dat ook. Op een kaartje stond vermeld dat de eigenaresse zelf ontwierp en naaide. Er hing een nonchalant geruit jasje van een zijdeachtige stof, met een effen broek en zijden shirtje in dezelfde blauwgroene tint. De prijs viel op te brengen. Jolien aarzelde, paste het toch en zag verwonderd de vrouw in de spiegel staan die ze zou willen zijn. Ze was op een sportieve manier sexy.

Dat is de vrouw die ik bén, corrigeerde ze zichzelf in stilte.

Het was even wennen er, op dat piekhaar na natuurlijk, zo mooi te kunnen uitzien. Het ontmoedigde gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Ze keek nog eens goed. De vrouw in de passpiegel keek terug. 'Ik ben het,' zei ze. net als Jolien onhoorbaar maar articulerend. Zo was het. Ze was het exact en ten voeten uit. Open. Sportief. Met een sensuele zachtheid door de matglanzende zijde. Jolien lachte zichzelf toe. Thom zal me mooi vinden, wist ze. Omdat ík het ben.

Ze streek over haar bovenlichaam, heupen en buik. Ze was niet te dik. Ze had een vrouwenlichaam, zacht en afgerond. Was dat niet de bedoeling? Met een hand hield ze haar haar omhoog in een wrong. Dat stond prachtig, vooral als je je voorstelde dat het pas gewassen en glanzend was.

De klok van de Sint Janskerk sloeg negen. Hakjes tikten over de houten vloer naar de deur, waarin een sleutel werd omgedraaid. 'Nee, nee,' hoorde Jolien, 'nee, ik ga echt sluiten. Morgen om tien uur zijn we weer open. Het spijt me. Nee, helaas.'

Jolien verkleedde zich snel. 'Net op tijd!' zei ze lachend bij het afrekenen. 'En nu snel naar een vriendin om te showen,' voegde ze er spontaan aan toe.

Ze had met Marijke afgesproken om na het winkelen koffie te komen drinken. Thom had een bespreking. Ze zouden elkaar pas zaterdagochtend zien bij het joggen. 'Nauwelijks te overbruggen,' hadden ze spijtig gezegd bij het afscheid de vorige avond, toen Jolien bij hem thuis was voor een 'kopje koffie'.

Jolien stapte de winkel uit en sloeg meteen een zijsteeg in, waardoor ze uit de drukte van de winkelstraat ontsnapte. Ze liep stevig door in de richting van de Singelgracht, die het oude centrum omcirkelde, naar Marijkes buurtje dat als het ware tegen de veste lag. Het leek een eeuw geleden dat ze Marijke had gesproken. Dat kwam door Amy's logeerpartij en de uren met Thom. En natuurlijk ook omdat Marijke en zij niet meer hadden hardgelopen. Wanneer zou Marijke weer kunnen meedoen? En hoe regelde ze dat dan met Thom?

Ze was intussen in Marijkes straatje beland. Er hing zoals altijd een stilte die middeleeuws aandeed omdat het er te smal was voor auto's en bovendien doodliep. De huisjes waren nog niet zo lang geleden gerestaureerd en stonden te dromen in het zachtgrijze avondlicht. De steensoort en het type metselwerk harmonieerden prachtig met de kleuren van het schilderwerk. Het buurtje trok veel landelijke aandacht. Het gold als voorbeeld van authentiek stadsherstel.

Marijke stond op de uitkijk. 'Gelukkig lachje!' riep ze haar toe. 'Je bent geslaagd zo te zien?' Ze kende Joliens problemen. Ze was er zelf ook niet vrij van. Ooit waren ze eens samen gaan winkelen, hetgeen was uitgedraaid op langdurig cafébezoek om de mislukkingen te compenseren.

Jolien deed verslag van het gesjouw en de succesvolle aankoop van het uitgaanstenue. Ze haalde alles te voorschijn en genoot van hun bijbehorende geklets. Natuurlijk moest ze showen.

'Prachtig!' riep Marijke uit. 'Wat zal XX zijn ogen uitkijken! Hé, heb je eigenlijk wel een tenue-speciaal-voor-hem?'

'Hou op! Heb jij dat dan?'

'Ja.'

'En durf je mij dat te laten zien?'

'Nee, want weet je, we kunnen natuurlijk nooit uit. Het zijn huispakken. Ik ben best jaloers dat jij op je paasbest met een trotse XX aan je zijde de buitenwereld in kunt.'

'Met dien verstande dat we het voorlopig voor onszelf houden. Maar wij hóéven het niet te verbergen. Hij is gescheiden, zoals je weet. Al een aantal jaren. Maar het is nog zo pril tussen ons. Ik wil er nog niet mee geplaagd worden, wat jullie ongetwijfeld gaan doen. En het is natuurlijk veel spannender zo...'

'Verslavend?' Marijke lachte.

'Zeg dat!' Het smaakt alleen maar naar meer en meer en meer.'

'Ik ben blij voor je.' Marijke legde haar hand op die van Jolien. 'Het doet je goed, dat is je aan te zien. Je bent ontspannen. Ziet er zachter uit. Je reageert zelfs zachter. Het hóórt zo te zien bij je. Zoals je nu bent... dat móét wel komen omdat er iemand is die je bevestigt, die je toont watje waard bent.'

'Lief van je om dit allemaal te zeggen.' Jolien bloosde. 'Weet je, ik voel me ook een beetje beschaamd. Ik weet best dat ik vaak ongenuanceerd en fel kon reageren.'

'Zo erg ben je nu ook weer niet!' riep Marijke lachend uit. 'Zo is het nu eenmaal, we hebben allemaal onze trekjes. Ik ben bijvoorbeeld vreselijk nieuwsgierig. Ik kan mensen het hemd van het lijf vragen. Als ik iets bijzonders ruik, ben ik niet meer te houden. Bij patiënten werkt dat meestal goed. Ze zijn als veel mensen blij dat ze hun verhaal kunnen vertellen. Maar het dwingt me er vaak toe om bij mezelf te rade te gaan om te zien of het nu belangstelling of nieuwsgierigheid was waardoor ik bleef doorvragen. En helaas moet ik vaak bekennen dat het het laatste was.' Ze zweeg even, schoot toen in de lach. 'En dan ben ik ook nog eigenwijs! Neem het gedoe met die enkelblessure. Ik moest mijn verlangens eruit lopen. Dus ging de tape eraf. Loopschoentjes aan en de duinen in. Kon best volgens mij. Ons trimrondje, dat van acht kilometer. En ja hoor, vlak bij hel eindpunt zwik ik wéér door, moet je zien...' Ze stak haar been omhoog. Haar enkel was beplakt met nieuwe tape.

'Stom mens!' riep Jolien uit. 'Rund. Ezel. Erger dan een ezel!'

'Zeg dat,' reageerde Marijke. 'Maar ik ben er aardig voor bestraft. Ons brave hoofd van de afdeling, die dus weer mocht tapen, heeft me verboden nog iets anders te doen dan werken. Kan hij wel.' Ze lachte. 'Maar heb jij intussen wel een loopmaatje gevonden?'

'Door de week loop ik alleen. Het kleine rondje kan geen kwaad.'

Marijkes blik maakte het haar niet gemakkelijk. Het was duidelijk dat ze zich iets afvroeg. 'En 's zaterdags, Jolien?'

Jolien slikte iets weg.

'XX?' polste Marijke plagerig. 'Hé zeg, hoort hij soms bij de trimploeg van zaterdagochtend? Enne... werkt hij toevallig óók in het ziekenhuis?

'Plaag me nou niet. Ik meen het. Ik bedoel, het is echt nog veel te pril.'

'Sorry, Jolien. Je hebt gelijk. Het is niet fair. Jij vraagt ook niet naar NN. Zie je nu wel, dit is weer die pathologische nieuwsgierigheid!'

Ze keek er zo ongelukkig bij dat Jolien haast geneigd was haar alsnog deelgenoot te maken. De rinkelende telefoon redde haar.

Marijke nam op. Jolien begreep meteen wie er aan de andere kant van de lijn moest zijn. Ik stop mijn oren wel dicht, gebaarde ze grinnikend. Met haar handen zogenaamd voor haar oren zag ze hoe Marijkes gezicht veranderde tijdens het luisteren. Ze realiseerde zich dat dat was wat Marijke bij haar had opgemerkt.

'Komt NN?' vroeg ze toen Marijke de hoorn had neergelegd. Ze wist het antwoord ook wel zonder Marijkes bevestigende hoofdknikken. 'Ik ben al weg!' riep ze uit. 'Je hebt nu haast. Er moeten kaarsjes aan, wijn en glazen gepakt, cd's uitgezocht.' Ze pakte haar spullen bijeen gaf Marijke een dikke afscheidszoen op haar wang.

'Nog even Jolien,' zei ze. 'Sorry van mijn gehengel daarnet. Het was flauw je in verlegenheid te brengen. Excuses.'