11

Amy was kennelijk vertrokken. Jolien miste bij thuiskomst teddybeer Borre, die dagenlang stoïcijns op de rand van de bank over zee had zitten uitkijken. Het vouwbed dat overdag steeds achter de kamerdeur verscholen had gestaan, was verdwenen. Er lag een dikke brief op de eetbar, die de scheiding vormde tussen keuken en kamer. Daarin bedankte Amy Jolien uitgebreid voor haar 'gastvrijheid, die meer was dan dat', en vertelde ze dat Evert en zij zeer nauw omschreven afspraken hadden gemaakt voor de komende drie maanden en ook een plan hadden uitgewerkt voor als de proeftijd toch zou mislukken.

'Evert betaalt dan alimentatie zolang ik met bijscholingscursussen bezig ben en zolang ik geen betaald werk heb. Maar we hebben ook besloten dat ik in ieder geval cursussen ga volgen en dat er een hulp thuis komt, zodat ik niet "het sloofje" meer ben, dat ik onwillekeurig geworden was.'

Jolien schonk appelsap in en ging ervoor zitten. Ze las de rest van de brief. De onzekerheden die eruit spraken, gaven haar een gevoel van onrust. En haar maag rammelde. Het was later dan anders omdat ze een teamvergadering hadden gehad die was uitgelopen door geharrewar over de verdeling van het personeel over de verschillende specialistische afdelingen. Ze zou eigenlijk willen joggen om weer prettig in haar vel te raken, maar haar lege maag dacht daar totaal anders over.

Ze stond op, opende de balkondeur en keek uit over zee. Het was een kalme avond. De vlaggen bewogen luchtig. Er klonken kreten op van het strand, het blaffen van een hond en het bonken van een voetbal. De hemel was overtrokken met een lichtgrijs waas. Jolien ademde met opzet diep in en uit. Ze proefde de vertrouwde zilte smaak van de zee op haar lippen en snoof diep om de geuren van zand en water te ruiken.

Wat is het nu in werkelijkheid dat me onrustig maakt? vroeg ze zich af. Kwam het door de irritaties op de afdeling? Was het omdat Amy opeens weer weg was? Was het Amy's onzekerheid die uit de brief sprak? Kwam het door de ondertoon van dreiging en ongelukkig-zijn? Of gewoon door haar lege maag? Of de wetenschap dat Thom twee zoons had? Maar wat dan nog, daar had zíj toch niets mee te maken?

Langs de vloedlijn kwam een paard aan galopperen. En vanuit het voor Jolien onzichtbare deel van het strand sprong een geestdriftig blaffende zwarte hond te voorschijn. Hij draafde achter het paard aan. Zijn bazin stond machteloos naar hem te roepen en te gebaren. Jolien dacht aan Mik en Mak, de twee labradors waarmee zij en Amy waren opgegroeid en die eeuwig en altijd wilden rennen en spelen. Het maakte haar weemoedig. De honden waren natuurlijk al jaren dood. Die tijd was zo lang geleden. Haar ouders waren inmiddels bejaard. Ze hadden de huisartsenpraktijk verkocht, en woonden in een serviceflat. En dan lag er aan die zijde van de balans haar eigen mislukte huwelijk, terwijl dat van Amy midden in een crisis zat. Wat was er van de vroegere toekomstverwachtingen overgebleven?

En wat liggen de onbezorgde jaren ver achter ons, besefte Jolien. Want wie denkt er in zijn jeugd aan problemen als scheidingen of wat plichtsgevoel van je eist? Dan droom je toch alleen maar van de toekomst en nooit dat die ook een nachtmerrie kan zijn.

Jolien merkte dat ze dichter bij de kern van haar onrust raakte. Het had te maken met ongewisheid. Met hoe het leven lopen kon, en vooral met hoe het verkeerd kon gaan. Was ze eigenlijk wel opgewassen tegen de eisen die het leven stelde? Verborg ze zich niet in haar werk, haar veilige, kleine leventje? Zou zij weten hoe ze een situatie als die van Amy de baas moest worden? Kon zij iets dergelijks aan als waar Marijke mee bezig was? Ze twijfelde er hevig aan.

Ze wist dat ze opliep tegen de diepe gevoelens van onzekerheid, die ze verscholen in zich meedroeg en die mede het gevolg waren van de manier waarop haar ouders over opvoeding dachten: niet prijzen, hoge eisen stellen, hard laten werken en spaarzaam belonen; goed hoefde nog niet goed genoeg te zijn. Het was dezelfde onzekerheid waardoor ze meningen van anderen had geadopteerd. En ook dezelfde onzekerheid waardoor Hans' gedrag haar beïnvloedde en grip op haar kon krijgen. Waardoor ze zó fel in de verdediging kon gaan, een manier van reageren waarvan ze meer en meer besefte dat het niet nodig was als je een vaste kern had.

Maar daarnaast had ze nu ook te maken met de onzekerheid van het moment. Hoe zou de relatie tussen haar en Thom zich ontwikkelen? Wat was er überhaupt tussen hen? We zijn voorlopig simpelweg verliefd, dacht ze. Daar kun je niet meer van zeggen dan dat ik verliefd ben op hem en hij op mij. Dat is een zekerheid. Net zoals het nieuwe en het onbekende. Wat weten we van elkaar? Hoe gaat het verder?

Ze schonk nog een glas appelsap in en zocht in de koelkast het eten voor die avond bijeen. Bah, weer broccoli. Geschrapte krieltjes die op moesten. Een tartaartje. Ze begon het eten klaar te maken.

Zouden ook Thoms kinderen tussen hen in komen staan, net als bij Amy en Evert? Wat moest ze doen als die jongens bij hem zouden willen wonen? Ze had best van Thom begrepen dat ze zich niet happy voelden bij de man van hun moeder. Moest ze de waarschuwingen van Amy ter harte nemen? Of, indachtig haar voornemens, naar haar eigen inzichten en mening handelen? Of zou het zover nooit komen? Werd de onzekerheid die ze voelde teweeggebracht door het prille van hun verhouding? Het was heerlijk om verliefd te zijn, het was geweldig dit te beleven. Ze verlangde vurig naar Thom, naar zijn lichaam en naar hem als mens, als man. Ze wilde van alles met hem en aan hem ontdekken. Er waren met Thom nieuwe, spannende perspectieven in haar leven gekomen. Maar het bracht ook de confrontatie met zich mee met andere eisen. Met een andere wereld. Het milieu, naar ze had begrepen, waaruit hij voortkwam. Een familie met een intellectuele en culturele achtergrond. Veel geld. En dan zijn vak. De talloze uren dat dat zijn wereld vormde. De glamourkant ervan. Zijn aantrekkingskracht ongetwijfeld op mooie vrouwen. Vrouwen van de wereld, niet zo gewoontjes zoals zij.

Wat een vreselijk onmens ben jij, hoorde Jolien Thom opeens zeggen. Jij bent jij: Jolien. Waarom zou ik eigenlijk voor je zijn gevallen? En voor haar geestesoog zag ze hen beiden weer in zijn slaapkamer zoals toen: bloot, armen om elkaar heen, hun lichamen als één; en zij, Jolien, inderdaad móói met haar lichaam, verwarde blonde haar, stralende ogen en roze, lachende mond.

Dat is nu misschien wel zo, dacht Jolien. Maar Thom, hoe is het als je niet meer verliefd op me bent? En met die gedachte drong spijkerhard tot haar door wat ze aan het doen was. Dat ze op louter negatieve wijze naar de zaken keek. En dat ze eigenlijk de schuld wilde geven aan Amy's brief, terwijl ze het echt zelf was die somberde. Amy beoordeelde nu eenmaal van jongs af aan de dingen zwaar, dat wist ze. Ze was altijd wat zorgelijk geweest, of het nu was over kattenkwaad dat ze maar beter niet konden uithalen of over de dieren die misschien wel ziek waren, vogeltjes die zouden doodgaan en vriendinnetjes die roddelden.

Jolien was altijd de opgewekte en optimistische zus geweest bij wie alles van een leien dakje leek te gaan. En die opgewekte meid liep nu in de valkuil van Amy's doemdenken! Nota bene in een periode waarin ze zich met recht mocht overgeven aan heerlijkheden! Wie had gedacht dat ze zich zo zou laten beïnvloeden. Ze leek wel gek. Ze had toch met zichzelf de afspraak dat ze haar eigen koers zou varen, dat ze zou achterhalen wat ze zelf wilde of juist zou nalaten?

Jolien voelde zich door deze gedachten een stuk beter. Ze raakte weer thuis in zichzelf. Ze slaakte een lange, opluchtende zucht en voelde de energie die ze kwijt was weer door zich stromen. Wat maakte een mens voor hij het wist een hoop ellende. Zij was er een meester in.

Ze besloot na het eten op het dichtstbijzijnde strandpaviljoen bij een kop koffie een frisse neus te halen en daarna de flat eens grondig schoon te maken. Het was rommelig en stoffig, ondanks het feit dat Amy de boel steeds goed had opgeruimd. Het spinrag en de muizenissen van die dagen moesten met harde hand verwijderd! En morgenavond, besloot ze haar gedachtegang, waren Thom en zij samen. Haar hart maakte een sprongetje. Binnen in haar werd het weer verwachtingsvol en blij.