Hoofdstuk 20

 „Van mij mag je Frank hebben, " zei Hildy onverwachts.

Tess keek verbaasd op. Haar ogen bleven rusten op Hildy, die over een wiskundeboek gebogen zat. Het griezelige avontuur was intussen drie dagen geleden.

„Ik hoef Frank niet meer. Ik hoef voorlopig helemaal geen vriend meer. Ik heb besloten dat ik me dit jaar op mijn schoolwerk ga storten. " Hildy keek op. „Tess, ik ben een afschuwelijke vriendin voor je geweest. "

„O Hildy, hou daar toch over op. "

„Nee, ik meen het. Toen jij bang en van streek was en mijn steun nodig had, liet ik je mooi in de steek. Ik was zo bang om Frank te verliezen... " Ze haalde diep adem en haar stem klonk treurig. „Jij bent veel sterker dan ik, Tess. Ik heb altijd iemand nodig gehad om me goed te kunnen voelen. "

Tess glimlachte om Hildy's berouwvolle gezicht. „Doe niet zo mal, Hildy, " grinnikte ze. „Het doet er niet meer toe. "

„Jawel. Ik had je wel kwijt kunnen raken. " Hildy stak haar hand uit en raakte de mouw van Tess' sweater aan. „Ik zal me voortaan beter gedragen, oké?"

Ze lieten elkaar weer los en Tess keek Hildy plagend aan. „Maar wat doen we nou met die arme Frank?"

„Eh... dat weet ik niet. Die zoekt het maar uit. " Hildy grijnsde naar Tess.

Even later werd haar gezicht weer ernstig. „Ik vind het zo erg van Sam, Tess. Ik meen het. Ik weet dat je hem graag mocht. " Ze aarzelde even. „Weet je al wat er met hem gaat gebeuren?" vroeg ze voorzichtig.

„Dat moet de rechter maar bepalen. Meneer Thorne is dood en het lichaam van mevrouw Thorne is ook gevonden... " Tess wendde haar gezicht af. „Ik denk dat ze allebei wel terecht zullen moeten staan. "

„Die erfenis zal nu wel... " Hildy brak af omdat er werd gebeld.

Tess stond op en deed de voordeur open. „Cobbs!"

„Hallo, Tess. Ik kom eens kijken hoe het met je is. "

„Hartstikke goed, dank je. Kom binnen. Wat ben ik blij dat ik je zie... "

„Dat verbaast me niets, " grijnsde Cobbs. „Eigenlijk kwam ik ook voor je moeder. "

„Mijn moeder? O, kom binnen. Ga zitten. Heb je trek in een kop koffie?"

„Niet echt. "

„Ik kan wel thee maken, maar die haalt het waarschijnlijk niet bij de jouwe. "

„Waarschijnlijk niet. Zal ik het zelf even doen?"

Tess en Hildy wisselden een verbaasde blik. Ze keken ongelovig naar Cobbs, die de keuken inliep. Hij keek met een afkeurende blik naar de rommel die op het aanrecht stond en liep naar het vieze fornuis.

„Lieve help. Kan ik dat fornuis aanraken zonder ziek te worden?"

„Meneer Cobbs!" zei Tess' moeder vanuit de deuropening. „Wat een aangename verrassing. "

„Dat moet nog blijken, " grinnikte Cobbs. „Heeft u even tijd voor me, mevrouw Swanson?"

„Ja, natuurlijk. Ga zitten. "

„Liever niet. Ik ben met een bepaald doel gekomen dus ik zal meteen terzake komen. Volgens mijn professionele inzicht heeft u dringend behoefte aan huishoudelijke hulp. Klopt dat?"

Mevrouw Swansons mond viel open van verbazing en Hildy en Tess keken elkaar lachend aan.

„Hulp, meneer Cobbs? Nou... "

„Ik bedoel het niet beledigend, mevrouw, " zei Cobbs, terwijl zijn blik door de keuken dwaalde, „maar ik bevind me op dit moment in een positie waarin ik u mijn diensten kan aanbieden. "

Mevrouw Swanson wist niet precies wat ze ermee aan moest. Ze aarzelde. „Het is natuurlijk heel aardig van u om aan ons te denken. Tess mag u erg graag, maar ik ben bang dat we ons dat niet kunnen veroorloven. "

„Maar mevrouw Swanson, het geld is voor mij van volkomen ondergeschikt belang. Meneer Thorne heeft me een zeer aanzienlijke som nagelaten. "

Mevrouw Swanson keek aarzelend van Cobbs naar Hildy en Tess, die eensgezind stonden te knikken. „Nou... ik... "

Ze schudde haar hoofd en keek naar Cobbs, die de ketel met water vulde. „Nou, als u het zo stelt, " gaf ze toe, „misschien is het wel een goeie oplossing. "

Tess liep naar het aanrecht. Ze keek toe hoe Cobbs het fornuis schoonmaakte. De glimlach verdween langzaam van haar gezicht. Ze had de laatste paar dagen telkens geprobeerd alle gebeurtenissen op een rij te zetten, maar er was veel te veel gebeurd. Opeens zag ze dat Cobbs zijn hand naar haar uitstak. Er lag een zakdoek op zijn hand en in een van de hoeken zag Tess een geborduurde A.

Haar ogen vulden zich met tranen. Ze keek op naar Cobbs. „Wat is... "

„Sam zei dat hij niets anders kon bedenken. Hij wilde jou die zakdoek geven. "

„Maar... "

„Hij zei dat je het wel zou begrijpen. "

Tess nam de zakdoek van Cobbs aan en drukte hem tegen haar wang.

„Weet je, " bekende ze, „ik heb een poosje gedacht dat jij me achtervolgde. "

„Dat was heel opmerkzaam. Ik ben je namelijk een paar maal gevolgd. "

„Maar toen ik dat aan je vroeg, zei je... "

„Ik zag geen reden om je bezorgd te maken. " Cobbs leek een beetje geïrriteerd.

„Je bedoelt dat je me probeerde te beschermen?"

„Tsss. Daar hoef je niet zo sentimenteel over te doen. Ik deed gewoon mijn plicht. "

Tess glimlachte zo half en half om dit antwoord.

„Bedankt voor je plichtsgevoel, Cobbs. " Ze vouwde de zakdoek weer op. „Weet je, zelfs na alles wat er is gebeurd... ik blijf wensen... "

„Het kwam door de schulden, " zei Cobbs opeens. „Het was nooit genoeg. Weet je, als sommige mensen wat geld krijgen, stijgt dat direkt naar hun hoofd.

Ze willen steeds meer. En hun hebberigheid drijft hen steeds verder. "

Tess knikte en drukte de zakdoek tegen haar ogen. Ze probeerde iets te zeggen, maar er had zich een brok in haar keel gevormd.

„Ik geloof niet dat Sam me echt wilde vermoorden. Ik denk telkens... ik hoop dat hij het niet echt wilde doen. O Cobbs, hij was zo bijzonder... en hij heeft toch nog geprobeerd om me te redden. "

„Ja, dat weet ik. "

„Maar het doet zo'n pijn!"

„De tijd heelt alle wonden. "

„Denk je dat echt?" snikte Tess.

„Ik weet het zeker. "

Tess keek op en door haar tranen heen verscheen er een lachje op haar gezicht.

„Cobbs, weet je dat ik je heel graag mag?"

Ze voelde zijn hand op haar haren. „Ik mag jou ook graag, Tess. "