Hoofdstuk 15

Toen Tess de volgende morgen beneden kwam, was Cobbs al op. „Goeiemorgen, Cobbs. "

„Laten we het hopen, " antwoordde Cobbs, zonder zich om te draaien. „Wil je iets eten?"

„Nee, bedankt. Ik krijg geen hap door mijn keel, " mompelde Tess. „Zeg Cobbs, ben jij gisteravond met Adam naar de bioscoop geweest?"

„Jazeker. "

„En heeft hij de hele tijd naast je gezeten?"

Cobbs schudde zijn hoofd. „We zijn naar verschillende films geweest. Maar ze draaiden wel in dezelfde bioscoop. "

Tess voelde zich misselijk worden. „Cobbs, " begon ze aarzelend, „denk jij dat Adam in staat is iemand kwaad te doen?"

Cobbs draaide zich met een ruk om. Hij zette haar thee voor haar neer en ging op de stoel tegenover haar zitten. Op zijn gezicht verscheen een vermoeide blik.

„Het is jaren geleden gebeurd, " mompelde hij.

„Wat is er gebeurd?" Tess schoof zenuwachtig heen en weer op haar stoel.

Cobbs keek haar aan en zuchtte. „Misschien kan ik beter bij het begin beginnen. "

Tess knikte en wachtte gespannen af.

„Adam was nog een kind, " begon Cobbs. „Zijn ouders konden niet zo goed met elkaar overweg en hij had het er ontzettend moeilijk mee. "

„Bedoel je dat ze vaak ruzie hadden?"

„Ja. Adam is altijd een teruggetrokken kind geweest. Daar komt nog bij dat hij heel gevoelig was. Zoals ik al zei, was het ontzettend moeilijk voor hem. Hij was gek op zijn vader, maar meneer Thorne had alleen maar oog voor zijn zaken. Adam was altijd pas als laatste aan de beurt... als hij al aan de beurt kwam. "

Tess knikte aarzelend. Ze begreep niet wat Cobbs haar wilde vertellen.

„Ze hebben hem een tijdje naar een verre tante en oom gestuurd. Adam kende die mensen helemaal niet en het bleek dat zij niet erg dol waren op kinderen. " Cobbs knikte peinzend.

Tess voelde een koude rilling over haar rug lopen.

„Er waren wat... moeilijkheden, " ging Cobbs verder.

„Wat zielig, " mompelde Tess. „Wat voor moeilijkheden?"

„Adam heeft een paar keer geprobeerd weg te lopen. Hij zei dat ze gemeen tegen hem waren en hem sloegen. "

„Wat erg!"

„Die familieleden daarentegen beweerden dat Adam altijd expres ongehoorzaam was en altijd het laatste woord wilde hebben. Ze zeiden ook dat hij hen had bedreigd. "

„Adams ouders geloofden die oom en tante toch niet?"

„Adams ouders waren bezig met hun scheiding en ze hadden geen tijd om zich met Adam bezig te houden. "

Tess steunde met haar kin in haar handen. „Hoe lang is Adam daar geweest?"

Cobbs dacht na. „Hij is daar gebleven tot het ongeluk. Het eerste ongeluk. "

„Heeft Adam dan nog een ongeluk gehad?" Weer liep er een rilling over Tess' rug.

Cobbs knikte. „Het regende die avond, tenminste, dat is me verteld. Ze reden langs een ravijn... "

Tess moest zich inspannen om hem te kunnen horen. Cobbs stem klonk opeens van heel ver weg en zijn gezicht vervaagde. Het leek wel of er geen woord tot haar doordrong.

„... uit de bocht gevlogen, " zei Cobbs. Zijn stem klonk vlak. „De auto stortte in de afgrond en vloog in brand. Adams oom overleed meteen. Zijn tante is later die avond gestorven in het ziekenhuis. "

„En Adam?" fluisterde Tess.

„Hij werd uit de auto geslingerd. De agenten die hem vonden, zeiden dat het een wonder was dat hij het had overleefd. "

„Mankeerde hij helemaal niets?" Tess voelde zich misselijk worden.

„Hij had een zware hersenschudding, " antwoordde Cobbs. „Hij heeft weken in bed moeten liggen. Rond die tijd begon hij last te krijgen van die stemmingen. "

„Wat bedoel je?"

„Het leek alsof Adam vastbesloten was zich helemaal terug te trekken uit de samenleving, om zichzelf zo te beschermen tegen nog meer pijn. Zijn vader vond Adams problemen niet echt interessant en zijn

moeder stemde toe hem in huis te nemen. Op voorwaarde dat meneer Thorne maandelijks een flink bedrag voor hem overmaakte. " Voordat Tess iets kon vragen, ging Cobbs verder: „Ze is niet erg sterk. Ze is de afgelopen jaren doodsbang geweest voor de jongen. "

„Bang voor Adam? Maar ze is zijn moeder!"

„Adam kan vreselijk liegen en hij vertrouwt niemand meer. Hij heeft altijd het gevoel dat hij wordt buitengesloten. Adam is bovendien heel uitgekookt. " Cobbs keek Tess strak aan. „Hij voelt precies aan wat de zwakke plek van iemand is. En die gebruikt hij in zijn eigen voordeel. Maar het is allemaal begonnen met het ongeluk. "

„Wat is toen begonnen?"

„Voor zijn tante stierf, heeft ze nog geprobeerd de arts iets duidelijk te maken. Hij kon haar niet verstaan, op twee woorden na: 'Adam' en 'stuur'. "

„Wat?" Tess greep zich vast aan de rand van de tafel en trok wit weg.

„De arts zei dat ze heel opgewonden was en dat hij haar niet rustig kreeg. Hij was ervan overtuigd dat het iets te maken had met Adam en het ongeluk. Helaas was de politie van mening dat ze waarschijnlijk een shock had. "

Tess drukte als verdoofd haar vingers tegen haar slapen. Ze voelde hoe haar handen beefden.

„Adam had op de ochtend van het ongeluk nog naar huis gebeld. Zijn ouders waren er niet en daarom praatte hij met mij. Hij huilde... " Cobbs brak af. Hij was volkomen in de ban van zijn herinneringen.

„Adam vertelde me hoe ongelukkig hij zich voelde. Hij zei dat hij naar huis wilde en dat hij geen dag langer bij zijn oom en tante bleef. "

Er klonk een vreemd geruis in Tess' oren. Cobbs' gezicht gleed steeds verder weg. Ze leunde achterover op haar stoel en keek hem aan alsof ze hem nooit eerder had gezien. Haar hoofd tolde van alle indrukken die ze te verwerken kreeg.

De zakdoek... Adams gezicht vol littekens... 1 april... de stank van het bloederige poppehoofd... de slang...

„Tess?"

„Ja. " Ze schudde haar hoofd en zag hoe Cobbs haar theekopje opnieuw volschonk. „Ik weet niet wat ik ervan moet denken, " fluisterde ze.

Cobbs keek haar nuchter aan. „Tja, Adam is voor ons allemaal een raadsel. "

„Denk jij dat hij dat ongeluk met zijn oom en tante heeft veroorzaakt?" vroeg Tess zacht.

Cobbs hand bleef vlak boven zijn kopje hangen. „Adam is de enige die daar het antwoord op weet. "

Voordat Tess iets kon zeggen, hoorden ze het gekras van nagels op de keukenvloer. Sasha schoot de keuken binnen. Sam kwam er achteraan. Hij zag er slaperig uit.

„Heb je een kop koffie voor me, Cobbs?" Hij boog zich naar Tess. „Heb je nog een beetje geslapen?"

„Nee, niet echt. "

Cobbs verdween naar de bijkeuken en Tess ging haastig verder. „Sam, Cobbs en Adam zijn gisteren naar twee verschillende films geweest. Adam kan dus heel goed zijn weggegaan en... "

Sam schudde zijn hoofd. „Ik heb gisteravond de auto nog gecontroleerd. "

„En?"

„Er zat geen krasje op. "

Op dat moment kwam Cobbs weer tevoorschijn. „Oké, Tess. Wat wil je voor het ontbijt?"

„Ik... eh... " Ze werd al misselijk bij de gedachte aan eten. „Ik ga maar eens naar huis. Mijn moeder zal niet weten waar ik blijf. "

„Ik breng je wel. " Sam schoof zijn stoel achteruit.

Cobbs schraapte zijn keel. „Sam, kan ik je even spreken? Het gaat over je moeder. "

Sam zuchtte. „Wat is er met haar?"

„Ze staat niet ingeschreven in het hotel dat ze ons heeft opgegeven. Ze verwachten haar ook niet. "

Sam keek met een ruk op. „Wat bedoel je?"

„Gisteravond heb ik geprobeerd haar te bellen. Ze wilde op de hoogte worden gehouden over de toestand van meneer Thorne. Ik kreeg te horen dat ze een fax naar het hotel had gestuurd waarin ze schreef dat ze haar plannen had gewijzigd. "

„Stond er ook in die fax waarom?"

„Ze schreef alleen dat ze weg moest voor zaken. "

„Vreemd. " Sam wisselde een blik met Tess. Tess zag dat hij zich zorgen maakte. „Nou ja, mijn moeder komt wel weer boven water. Ga je mee, Tess, dan breng ik je naar huis. "

„Wacht, even mijn rugzak pakken. Bedankt voor de goede zorgen, Cobbs. Sam, ik kom wel naar de auto. "

Tess rende naar boven en pakte haar rugzak uit de logeerkamer. Ze wilde weer teruglopen, toen ze opeens licht uit een half openstaande deur zag schijnen. Ze bleef staan en vroeg zich af of iemand soms had vergeten het licht uit te doen.

Op hetzelfde moment hoorde ze het geluid van het open- en dichtgaan van laden, gevolgd door het ritselen van papier.

Voorzichtig keek Tess om een hoekje van de deur. Opeens zag ze hem.

Adam stond voorover gebogen voor het buro. Zijn ene hand klemde zich om de rand van een la en in zijn andere hand hield hij een stapel papieren. Zijn lippen bewogen alsof hij de woorden die op het papier stonden, hardop voorlas. Opeens kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Het leek wel of hij glimlachte.

Hij legde de stapel papieren terug in de la en deed die op slot. Tess zag dat hij de sleutel verstopte achter een boek op de boekenplank.

Adams ogen schitterden koortsachtig.

En hij begon te lachen... diep... dreigend.

Het was een vreemde lach.

Tess draaide zich om en vluchtte weg.