Hoofdstuk 2

Na schooltijd stond Hildy bij de ingang van de school op Tess te wachten. „Hé Tess, wat was er aan de hand? Ik hoorde dat je op de administratie moest komen. " 

Zonder verdere uitleg trok Tess haar vriendin met zich mee naar buiten. De vriendinnen baanden zich een weg door de groep scholieren die zich naar huis haastten en liepen naar een afgelegen hoek van het schoolplein.

Hildy keek haar vriendin bezorgd aan. „Zeg, het ging toch niet over... nou, je weet wel. "

„Meneer Grumes vroeg of ik de een of andere knul bijles wil geven. Hij zit thuis en kan niet naar school!"

Hildy staarde haar vriendin niet-begrijpend aan. „Wat bedoel je? Heeft hij een besmettelijke ziekte of zo?"

„Nee, hij heeft een auto-ongeluk gehad!" Tess keek haar vriendin strak aan. Hildy reageerde niet. „Heb je me niet verstaan?" drong Tess aan. „Hoor je wat ik zeg?"

„Wat is hier aan de hand?" Opeens dook Frank naast hen op. Er lag een frons op zijn knappe gezicht.

Hildy slikte. „Vertel het hem maar, Tess. "

Tess knikte en keek Frank aan. „Er was vandaag een vrouw bij meneer Grumes. Haar stiefzoon, ene Adam Thorne, woont bij haar in huis en hij heeft bijles nodig. "

Frank trok zijn wenkbrauwen op. „Ja, en wat is er met hem?"

„Ik weet niet precies wat er met die Adam aan de hand is, maar hij kan niet naar school komen. Het gezicht van zijn stiefmoeder zat ook onder de blauwe plekken en ze vertelde dat haar man stervende is. Het is het gevolg van een ernstig auto-ongeluk waarbij ze betrokken waren. " Tess zweeg en keek haar vrienden om de beurt aan.

Heel even bleef het stil, toen nam Frank het woord. „Zeg Tess, je denkt toch niet dat... Joh, er gebeuren iedere dag ongelukken. "

„Waar is het gebeurd?" onderbrak Hildy haar vriend. „Heeft ze dat verteld?"

„Eh... nee. "

„Nou, dan kan het overal zijn geweest. Frank heeft gelijk, Tess. Ik denk ook dat je er te veel achter zoekt. "

Frank knikte voldaan en legde zijn hand op Tess' schouder. „Je maakt jezelf alleen maar van streek en dat is nergens voor nodig. Je ziet spoken. "

Tess zag wel dat Hildy en Frank haar zorgen niet deelden. Ze zuchtte en draaide zich om. „Nou, maar dat baantje neem ik in ieder geval niet aan. " Met deze woorden liep ze weg.

„Waarom niet?" Hildy rende achter haar vriendin aan. „Volgens mij is het een hartstikke makkelijke manier om wat extra geld te verdienen. Een buitenkansje. Zei je niet dat die knul Adam Thorne heette?" ging ze in één adem verder. „Wat een romantische naam. Luister nou, Tess, als ik jou was, zou ik er in ieder geval proberen achter te komen wat voor knul die Adam is. Je weet nooit. Misschien is het wel een stuk en klikt het meteen tussen jullie. Dan hoef ik me niet telkens zorgen te maken over het feit dat jij nog geen vriend hebt. "

„Hildy heeft gelijk, Tess. " Frank kéék haar plagend aan. „Als je alleen maar werkt en nooit eens lol hebt, word je een vreselijke zuurpruim."

„Ach, hou toch op. " Tess ging wat sneller lopen. Ze was helemaal niet in de stemming voor Franks flauwe grappen. Hij legde echter zijn handen op haar schouders en dwong haar zich om te draaien.

„Wat is er toch, Tess?" vroeg hij met zijn meest onweerstaanbare glimlach. „Vroeger moest je altijd lachen om mijn opmerkingen. "

Tess voelde dat ze rood werd en ze keek vlug de andere kant op.

Een paar maanden geleden zou ze nog alles over hebben gehad voor een afspraakje met Frank Scaleri. Maar Frank was halsoverkop verliefd geworden op Hildy. Zo ging het altijd. Hildy kon iedere knul krijgen, die ze hebben wilde.

Tess dwong zichzelf om Frank weer aan te kijken. „Er is niets aan de hand. Ik ben gewoon een beetje uit mijn humeur. "

„Je helpt me vanmiddag toch nog wel met mijn wiskunde, hè?" vroeg Hildy angstig.

Tess sloeg haar hand tegen haar voorhoofd. „O Hil, dat ben ik helemaal vergeten. Wat stom! Mevrouw Thorne komt me vanmiddag ophalen zodat ik kennis kan maken met Adam. "

„Hoe kon je dat nou vergeten? Je weet toch dat ik onvoldoende sta voor wiskunde! En je helpt me altijd. Volgende week heb ik proefwerk..."

Frank deed er nog een schepje bovenop. „Hildy blijft zitten als jij haar niet helpt, Tess. Wil je dat op je geweten hebben?" Hij keek Tess doordringend aan.

Ze zuchtte diep. „Waarom help jij Hildy niet een keer? Jij hebt toch ook goeie cijfers voor wiskunde?"

„Ja, maar ik kan niet zo goed uitleggen. " Franks ogen vernauwden zich.

Tess draaide zich om. „Oké, ik zal proberen of ik onder die afspraak met mevrouw Thorne uit kan komen. Mocht dat niet lukken, dan kom je maar wat later, Hildy. Zo lang zal het gesprek met Adam niet duren. "

„Maar dan kan Hildy vanavond niet met mij uit, " protesteerde Frank.

„Dan ga je toch mee naar Tess, " bedacht Hildy opeens. Ze keek Tess aan. „Dat vind je toch niet erg, hè?" vroeg ze vriendin.

Tess schudde haar hoofd en liep in de richting van de bushalte.

„Hé Tess, daar komt de bus!" riep Frank opeens.

Zonder erbij na te denken, begon Tess te rennen. Ze was al bijna bij de halte toen ze Frank bulderend hoorde lachen. Op hetzelfde moment zag ze dat er in geen velden of wegen een bus te bekennen was.

„Bah Frank, wat flauw!" zei Hildy streng. Maar Tess hoorde dat haar vriendin met moeite haar lachen kon houden.

„Joh, het was maar een grapje. Dat weet Tess best en daarom is ze ook niet beledigd, hè Tess? Je bent toch niet boos?" sarde Frank.

Tess reageerde niet.

Hildy liep naar haar vriendin toe en fronste haar wenkbrauwen. „Ik vind echt dat je alles veel te ernstig opneemt, " merkte ze op.

Tess haalde haar schouders op.

„Trouwens, " voegde Frank die er ook weer bij kwam staan, eraan toe, „dat ongeluk van die Adam moet wel een ander ongeluk zijn geweest. Die auto van ons ontplofte. "

„Frank!" waarschuwde Hildy, maar Frank leek haar niet te horen. Hij keek Tess doordringend aan. „Je herinnert je die explosie toch wel?"

„O, daar komt de bus echt, " onderbrak Hildy haar vriend. Ze gaf Tess een duwtje. „Tot vanavond!"

Tess zwaaide kort en stapte de bus in. Ze liet zich op een lege plaats vallen, ergens in het midden, en sloot vermoeid haar ogen.

Frank had gelijk. Hun auto was ontploft. Zou iemand zo'n explosie kunnen overleven? Opeens voelde Tess tranen branden achter haar oogleden en ze knipperde om ze tegen te houden. Ze was zich maar nauwelijks bewust van het schudden van de bus, het gebrom van de motor en het geluid van de deuren bij iedere halte. Ze beleefde iedere seconde van die vreselijke avond opnieuw.

Voor ze het wist, had de bus haar halte bereikt. Tess stond op en liep naar de deur.

Hun huis stond aan het einde van de straat. Tess stapte stevig door. Ze was blij dat ze naar huis ging.

Zodra ze de voordeur achter zich dicht kon doen, sloot ze de rest van de wereld buiten. Ze versnelde haar pas, maar opeens bleef ze staan.

Er stond een politieauto voor haar huis en twee agenten in uniform liepen naar de voordeur. Even stond Tess als vastgenageld aan de grond, toen kwamen haar benen langzaam weer in beweging.

„Wat is er aan de hand?" vroeg ze angstig aan een van de agenten, die net door het raam van de woonkamer naar binnen keek. „Wat doet u hier?"

De langste van de twee kwam naar haar toe en ging voor haar staan. „Woon jij hier?"

Tess keek hem onzeker aan. Ze knikte.

„We zoeken iemand die Tess Swanson heet. "

„Dat ben ik. Ik woon hier met mijn moeder. Wat is er aan de hand?"

De agent torende dreigend boven haar uit en keek haar achterdochtig aan. „Wat weet jij over dat telefoontje?"

„Welk telefoontje?" Tess' stem klonk verbaasd en haar blik was zo mogelijk nog verbaasder. Ze zag dat de agent woedend was en langzaam werd ze overspoeld door een golf van angst.

„Iemand heeft ons gebeld om te vertellen dat jij een ernstig ongeluk hebt gehad, " legde de politieman uit. „Wij zijn hier om je ouders te waarschuwen. "

De stem van de agent kwam opeens van heel ver weg en Tess had moeite zijn gezicht scherp te zien.

„Een ongeluk?" herhaalde ze versuft.

„Kun je je identificeren?"

„Ja, ik heb mijn rijbewijs bij me. "

„Mogen we even binnen kijken?"

„Ja, natuurlijk. " Tess zocht naar haar rijbewijs en haar sleutels. De lange agent keek haar onderzoekend aan en bleef bij haar, terwijl zijn collega het huis doorliep. Tess keek verdwaasd toe. Ten slotte kwam de agent weer naar buiten. Hij schudde zijn hoofd.

„Waar zijn je ouders?"

„Mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder is aan het werk. Ze komt meestal pas laat thuis. "

De agent knikte en gaf Tess haar rijbewijs terug. „Heb je enig idee wie ons kan hebben gebeld?"

„Ik... nee. "

De agent deed een stap achteruit en zijn stem klonk opeens een stuk vriendelijker. „We vonden het al zo vreemd. Maar ja, we moesten het toch even controleren. Sommige mensen schijnen niet te beseffen hoe dom en gevaarlijk zulke grappen zijn. "

„Het spijt me echt, " mompelde Tess. Ze draaide zich om en rende blindelings naar binnen.