Twee dagen later ging Juliette met de auto naar Boston. Ze moest even alleen zijn, weg van de salon, het huis en de jongens, al was het maar voor een paar uur. En weg van Nathan. LieveHeer, wat wilde ze graag even bij hem vandaan zijn. Ze wilde niet eens in hetzelfde dorp zijn als hij.
Natuurlijk was haar bestemming van vandaag niet veel beter.
Juliette had nog niets gezegd over de brief. Ze weigerde hem aan Nathan te laten zien zolang ze niet méér wist. Ze moest haar leven in eigen hand houden, en als een slimme advocaat wilde ze geen vragen stellen waarop ze niet al het antwoord wist.
Natuurlijk besefte ze dat ze eigenlijk met Gwynne moest gaan praten voordat ze helemaal gek werd van haar doorlopende gepieker over het kind en die vrouw, maar dat deed ze niet. Als Gwynne had geweten wat Juliette van plan was, zou ze haar in de linnenkast hebben opgesloten.
De weg beschreef een bocht toen Juliette Route 16 volgde naar Route 9. De laatste keer dat ze in Boston was geweest, was dat voor een afspraak met haar notaris, omdat Gwynne en zij hun vennootschapsovereenkomst wilden aanpassen aan de veranderingen in hun groeiende bedrijf. Die dag was ze naar het centrum gereden. Vandaag was ze op weg naar Jamaica Plain.
Het was aan het eind van de ochtend. Nog even en haar tijd was om. Juliettes vrijheid eindigde om vier uur, het tijdstip waarop Max’ voetbalwedstrijd begon. Nathan zou daar ook naartoe komen, want o ja, in hun gezin draaide het om de kinderen.
Juliette verafschuwde haar groeiende verbittering. Ze miste de zoetheid van haar liefde voor Nathan. Waren ze maar weer in Cape Cod, was het maar weer zoals toen de jongens nog klein waren. Urenlang had Nathan met Lucas en Max in het zand zitten graven, nat zand over droog zand gesprenkeld, diepe geulen gegraven zodat de jongens er hun voeten in konden steken.
’s Avonds was er kreeft, warme boter en koude wijn geweest. Scrabble en vrijpartijen. Wakker worden betekende geluk.
Ze had Nathan geloofd toen die zei dat hij gewoon stom was geweest. Dat het gewoon gulzige, betekenisloze seks was. Ze vertrouwde op haar research. Hij was een idioot. Ze had oprecht geloofd dat ze hem had vergeven.
Nu was ze bang dat haar woede alleen maar had liggen sluimeren. Wat ze tijdens die zware periode het ergst had gevonden, was de afschuwelijke haat die ze voor Nathan voelde. Eigenlijk vond Juliette dat ze te veel van hem hield.
Pas toen ze afremde voor een stoplicht, besefte ze dat ze veel te hard had gereden. Het amalgaam van winkels afgewisseld met door bomen geflankeerde stukken weg op Route 9 maakte, naarmate ze de gemeentegrens van Boston naderde, plaats voor dichter opeengepakte auto’s en bedrijven. Rechts van haar doemde de Atrium Mall al op. Even hadden Gwynne en Juliette overwogen hun salon te openen in het luxe Atrium, tot ze beseften dat ze het vooral van passerende voetgangers moesten hebben.
Met haar blik op de weg gericht zocht Juliette in haar handtasje, dat ze op de bijrijdersstoel had gelegd, naar het krakende zakje M&M’s dat ze uit haar geheime voorraad had meegegrist. Elk jaar met Halloween kocht ze genoeg minizakjes M&M’s om het tot oktober van het volgende jaar te kunnen uitzingen. Als ze grote zakken kocht, zou ze per jaar een kledingmaat aankomen.
Triest eigenlijk, dat ze op haar eenenveertigste nog een geheime voorraad had, alsof ze nog een kind was dat snoep langs haar moeder heen smokkelde en helemaal achter in de la van haar kast verstopte.
Sinds ze twee dagen geleden de brief had geopend, had Juliette haar uiterste best gedaan om niet alleen te zijn met Nathan. Ze praatte zo min mogelijk met hem en liet doorschemeren dat ze last had van problemen op het werk en PMS, allebei excuses die garandeerden dat hij haar alle ruimte zou geven. Hij was niet erg geïnteresseerd in haar werk, al deed hij zijn best dat te verbergen, en als iedere man deinsde hij terug voor alles wat met haar cyclus te maken had.
Ze moest zoveel onuitgesproken woorden inslikken dat een normaal gesprek voeren bijna onmogelijk was. Om niets te hoeven zeggen moest ze hem en zichzelf volproppen met eten; met de brownies die ze gisteravond laat had gebakken, en de lasagne van donderdag, waar heel veel vlees en mozzarella in zat. Als je zag hoe gulzig Nathan die verslond, was een acute hartaanval door een overdosis cholesterol niet denkbeeldig.
Die ochtend tijdens het ontbijt had Juliette vier sneetjes geroosterd brood naar binnen gewerkt en vervolgens de korstjes van zowel de jongens als Nathan opgemaakt. Haar kleding begon al strakker te zitten in de taille, en dat kon ze zich niet veroorloven.
Na het ontbijt had ze het fornuis gepoetst en vervolgens het aanrecht schoongeboend tot het graniet om genade piepte.
Triest dat ze haar woede koelde op keukenapparatuur.
Schoonmaken.
De schietbaan van een vrouw.
Glorix.
De munitie van een vrouw.
De inmiddels beduimelde en gekreukte foto’s van Savannah lonkten constant naar haar. Keer op keer haalde ze ze tevoorschijn. Het was als met een opkomend puistje: ze kon er niet van afblijven. Misschien hoopte ze dat de beeltenis uiteindelijk zou verdwijnen en Max niet meer het middelste kind zou lijken.
Ze wierp een blik in de achteruitkijkspiegel. Ze had een haar op haar kin die Methusalem niet zou hebben misstaan en die het einde inluidde van de jaren waarin ze op haar schoonheid kon teren. Vroeger kon ze er gewoon op vertrouwen dat ze er aantrekkelijk uitzag; nu was daar elk product voor nodig dat ze ooit had uitgevonden. Ze trok met haar duim en wijsvinger aan de haar, hoewel dat zinloos was en hooguit tot een auto-ongeluk kon leiden.
Juliette duwde haar oversized zonnebril hoger op haar neus en trok Max’ honkbalpetje verder naar beneden over haar voorhoofd. Ze droeg Lucas’ vormeloze oude spijkerjack en joggingbroek.
Muziek schalde uit de radio. Ze zette hem geïrriteerd uit en verliet de Arborway. Over Morton Street reed ze naar Tia’s werk, zonder echt te weten waarom, behalve dat ze hoopte dat Tia vijftig kilo was aangekomen en de huid van een lepralijder had. Een grove huid was Tia’s grootste uiterlijke zwakte geweest; tenminste, van de afstand waarop Juliette haar jaren geleden had bespioneerd. Misschien was die onder invloed van hormonen en tijd inmiddels veranderd in een woestenij vol pukkels en putjes.
Erg attent van Tia om haar werkadres en de naam van het bureau waar ze werkte in haar brief te vermelden, maar Juliette snapte er niets van toen haar navigatiesysteem haar naar een kerk leidde. Ze wilde niet te dichtbij komen, maar uiteindelijk stapte ze toch maar uit haar auto en liep over een door onkruid overwoekerd leistenen pad. De enorme voordeur, die werd bewaakt door een hele rits uit de kluiten gewassen coniferen en ongesnoeide struiken, was op slot. Juliette liep een stukje achteruit.
Een uitgesleten voetpad liep aan de zijkant van het gebouw naar een parkeerplaats aan de achterkant. De zware achterdeur werd met een baksteen opengehouden, en ernaast stond een jongeman met een hoedje op zijn hoofd een sigaret te roken. Tegen de muur stond een bezem.
‘Kan ik wat voor u doen?’ Hij trapte zijn peuk uit en veegde hem naar het hoopje rommel dat links van hem lag.
‘Volgens mij ben ik verdwaald,’ zei Juliette, niet geheel naar waarheid. ‘Is dit het Spaulding Verpleegkundig en Therapeutisch Centrum?’
‘U bent inderdaad verdwaald, mevrouw. Dat zit verderop langs de snelweg. Dit is het Jamaica Plain-seniorencentrum. Hun kantoor zit hier, in deze kerk.’ Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Weet u zeker dat u daar niet moet wezen?’
Juliette boog haar hoofd over het zilveren klembord dat ze in haar handen had, zo een met een plat kistje erachter waar je papieren in kwijt kon. ‘Nee. Hier staat Spaulding Verpleegkundig en Therapeutisch Centrum. Ik ben van de gemeente-inspectie.’
‘Oké dan. Succes.’ Hij pakte zijn bezem, haalde de baksteen weg die de deur openhield en liep de kerk in.
Misschien had ze een onvermoed talent voor misleiding. Als ze bij Nathan wegging, kon ze misschien wel uit de beautybusiness stappen en privédetective worden.
Nu ze zeker wist dat ze op de juiste plaats was, liep Juliette terug naar haar auto en reed ermee de parkeerplaats achter de kerk op. Ze parkeerde in het zicht van de inmiddels gesloten deur. Tegenover de kerk was een leeg perceel, begroeid met een heleboel bomen en woekerende planten.
Vol nerveuze energie, maar zonder iets omhanden, besloot ze de bonnetjes in haar portemonnee uit te zoeken. Vervolgens ruimde ze het dashboardkastje op. Was het maar Nathans auto die ze aan het inspecteren was, dan kon ze tenminste zoeken naar bewijs van nieuw verraad.
Toen ze een vergeten kaart van Tia in het dashboardkastje van Nathans auto had gevonden – verfrommeld en helemaal achterin – was zijn verraad opeens weer pijnlijk tastbaar geworden. Nu kon alleen de herinnering aan die kaart dat gevoel alweer oproepen.
Op de misselijkmakende kaart, gedateerd van vlak voordat Nathan zijn verhouding had opgebiecht, stond een eenvoudig rood hart. De voorgedrukte boodschap binnenin luidde: Voor elkaar bestemd. In een volmaakt handschrift was eronder geschreven: Bezeten van jou. Tia.
Nu was Juliette bezeten van Tia. Als het had gekund, zou Juliette die kaart hebben gebruikt om Nathans hart in duizend stukjes te snijden, net zoals hij met haar hart had gedaan.
Tia kwam naar buiten.
Ze was niet aangekomen. Sterker nog: ze was eerder nog slanker, nog scherper dan vroeger. Haar huid zag er niet veel beter uit, maar ook niet veel slechter. Haar haar was nog steeds kort, maar het was slordig geknipt, waardoor het meer deed denken aan Oliver Twist dan aan Vogue. Hoe kwam het toch dat haar gebrek aan stijl haar alleen maar kwetsbaarder deed lijken? Zij was het type vrouw waarvoor mannen in de rij stonden, om haar te redden.
Kijk nou toch. Ze leek zo onschuldig, maar ondertussen had ze haar baby als een zak vuil aan de kant geschoven en datzelfde kind vervolgens als excuus gebruikt om contact op te nemen met Nathan. Waarom had ze haar dochter niet gehouden? Te egoïstisch? Was de baby alleen maar een list geweest om Nathan aan zich te binden?
Van een afstandje bestudeerde Juliette haar. Leer je vijand kennen. Ze droeg goedkope, lelijke imitaties van merkkleding, van H&M zo te zien. Geen make-up, afgezien van een opzichtig kohllijntje om haar ogen. De versleten klompen aan haar voeten completeerden haar nonchalante verschijning.
Ze was nog steeds beeldschoon.
 

 
Het zou logisch zijn geweest als het avondeten die dag nergens naar had gesmaakt, maar de complimenten vlogen haar om de oren terwijl Nathan en haar zoons mie met boter en rundvleesreepjes naar binnen werkten, en worteltjes die zo zacht waren van het stoven in wijn dat je zou denken dat ze met liefde waren bereid.
Nu, om halftwaalf, lagen Lucas en Max te slapen. Juliette dweilde de keukenvloer tot ze bang was dat ze het beschermende bovenlaagje eraf zou poetsen. Nathan hield zich drie uur lang verborgen in zijn werkkamer.
Eindelijk legde Juliette de dweil weg en ging naar de slaapkamer. Ze propte kussens in haar rug en bestudeerde de cijfers van het afgelopen kwartaal. Dit deel van haar werk vond ze zo oervervelend dat ze het liefst met haar hoofd tegen de muur zou slaan. De cijfers waren Gwynnes verantwoordelijkheid, en Juliette zou met liefde elk vakje in elk spreadsheet aan haar hebben overgelaten, ware het niet dat Nathans vader net zo lang op haar in had gepraat over hoe belangrijk het was om de vinger aan de pols te houden tot ze hem had beloofd dat ze dat zou doen.
‘Denk aan Bernie Madoff,’ waarschuwde hij haar, alsof Gwynne avond na avond valse facturen in elkaar zat te draaien. Het liefst wilde ze zijn advies in de wind slaan, maar haar belofte aan haar immer waakzame schoonvader verbreken scheen haar schandelijk toe. Elke keer wanneer hij haar ‘liefje’ noemde, een woord dat net zozeer door zijn bezorgdheid als door zijn accent een zangerige klank kreeg, voelde Juliette zich beschermd en geliefd.
Nathan kwam binnen met een stapel was. Juliette liet haar papieren en schrijfblok zakken en bestudeerde hem over de rand van haar leesbril heen. Er sprak bezorgdheid uit zijn gezicht. Nathan voelde haar stemmingen haarfijn aan, en als hij spanning bespeurde, ging hij ineens in het huishouden aan de slag.
‘Deze stond bij de trap.’ Hij zette de mand op het bankje aan het voeteneind van het bed. ‘Waar wil je hem hebben?’
Juliette verkreukte de papieren, die ze nu te stevig vasthield. ‘Daar is prima.’
‘Gaat het wel?’ Hij ging aan haar kant van het bed zitten, waardoor ze gedwongen was een stukje op te schuiven. ‘Is er iets? Je doet al een paar dagen raar.’
‘Nee hoor, niks aan de hand.’
Nathan liet zijn hand over haar arm gaan. ‘Daar lijkt het anders niet op.’
In zijn sweatshirt en spijkerbroek leek hij op Lucas. Juliette bestudeerde het stukje bloot bovenbeen onder haar korte nachthemd. Op de plekken waar ze vroeger weleens was verbrand, waren opeens ouderdomsvlekjes ontstaan. ‘Het komt door het werk,’ zei ze. ‘Gewoon, door het werk.’
Hij zette Juliettes leesbril af, een intiem gebaar dat hij na zestien jaar huwelijk had verdiend. Alsof hij nooit iets verkeerd had gedaan, legde hij teder zijn vinger tussen haar wenkbrauwen en wreef over het streepje dat haar bril daar altijd achterliet.
Onuitgesproken woorden verzamelden zich achter in haar keel. Ze hield de papieren te stevig vast, waardoor het rapport over de verkoop van zonnebrandcrème scheurde.
‘Nou, nou! Wat ben je gespannen. Gaan de zaken wel goed?’ Hij raakte het rapport aan alsof hij het wilde bekijken. Juliette hield het buiten zijn bereik en drukte het tegen haar borst, zodat de woorden niet te zien waren.
‘Jawel, prima,’ zei ze.
‘Wat is er dan?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Niks. Echt niet. Ik ben gewoon een beetje down, denk ik.’
‘Arme schat.’ Zonder verder nog iets te zeggen trok hij zijn kleren uit, kroop in bed en begon haar rug te strelen.
Hoewel Juliette het liefst in beweging wilde komen, hem weg wilde duwen, naar de keuken wilde rennen en koude mie met gestolde boter en wijn en taaie, koude rundvleesreepjes wilde eten tot haar verlangen werd verdrongen, bleef ze roerloos liggen terwijl hij haar strakgespannen spieren kneedde. Zonder ja of nee te zeggen liet ze hem zijn gang gaan.
Ze ging op haar buik liggen. Brede, warme handen die ooit Tia’s heupen, Tia’s borsten, Tia’s platte buik en slanke dijen hadden gestreeld, trokken nu Juliettes nachthemd omhoog en streelden Juliettes rug.
Een verdoofd gevoel verspreidde zich door haar lichaam. Het was net alsof er vele lagen dekens tussen haar en Nathans handen lagen. Hij volgde de contouren van haar schouderbladen.
Hij spoorde haar aan om zich om te draaien. Ze ging met haar gezicht naar het plafond liggen.
Ze kneep haar ogen dicht en bad om de vergetelheid van een orgasme of tranen. Vergetelheid, zodat ze niet hoefde te weten wat ze niet wilde weten.
Juliette trok Nathans hand weg toen zijn aanraking te intiem werd. Daaruit leidde hij af dat ze er klaar voor was, en hij ging boven op haar liggen. Dit kon ze aan: zijn gewicht; dat hij zonder tederheid op haar in beukte.
De vele jaren huwelijk hadden Nathan te veel kennis opgeleverd, en hij gebruikte zijn vertrouwdheid met haar lichaam om haar ondanks alles naar een hoogtepunt te brengen. Het was bijna alsof Juliettes lichaam haar hart verried.
Boven haar welfde hij zijn rug, en zijn liefde prevelend kwam hij klaar. Bevredigd liet hij zich boven op haar vallen. Hij drukte zijn warme lippen op het plekje boven haar sleutelbeen.
Savannahs beeltenis zweefde voor Juliettes ogen. Een mond met een volle onderlip en een schattig gewelfde bovenlip. Een neus die een tikkeltje te breed was. Ogen zo groot en donker dat het zwart wel blauw leek. Mollige handjes aan weerszijden van haar serieuze gezichtje.