Om kwart voor vijf de volgende ochtend ging er in Carolines hoofd een inwendige wekker af, die haar herinnerde aan het consult dat ze om acht uur had in verband met een vermoedelijk geval van necrotiserende enterocolitis. Voorzichtig maakte ze zich los uit Savannahs omhelzing, blij dat het kind altijd als een blok sliep. Nog voor zessen glipte ze de deur uit, nadat ze voor Peter een briefje had achtergelaten op een plek waar hij het niet over het hoofd kon zien, zich in de gastenbadkamer had gedoucht en zich zo stilletjes mogelijk had aangekleed.
Het was heerlijk rustig op de snelweg, vergeleken met het tijdstip waarop ze anders altijd naar haar werk reed. Drie kwartier nadat ze thuis was weggegaan had ze in de kantine een kop koffie en een bekertje yoghurt gehaald en zat ze met de computer aan achter haar bureau.
Ze sorteerde haar mail in drie categorieën: afhandelen, weggooien en archiveren.
Haar mobieltje knipperde. Ze had het geluid uitgezet. Kort daarna kwam de melding dat er een sms’je was. Ze probeerde het te negeren, maar ze werd bang dat er een crisis was ontstaan, dat ze iets heel belangrijks was vergeten. Waar ben je? had Peter ge-sms’t.
Noodgeval, antwoordde Caroline. Dat had ze ook al in haar briefje geschreven: noodgeval in het lab.
Moeten praten. Vanavond, sms’te hij terug.
Haar computer maakte een ping-geluidje. E-mail.
Tussen de berichtjes van collega’s, laboratoriumaantekeningen en verzoeken van scholen en ziekenhuizen viel het mailtje van Jonah meteen op.
Ze hadden elkaar vaak gemaild sinds het congres in San Diego, onschuldige berichtjes over het modderseizoen in Vermont en de openingswedstrijd van de Red Sox in Boston, maar voornamelijk over hun werk. Ze hadden een soort collegiale online koffiepauzerelatie. In de weken sinds ze Jonah had ontmoet, had ze van hem vernomen dat een jonge vrouw in zijn praktijk aan anorexia leed maar dat niet wilde onderkennen, en dat hij voor haar leven vreesde, waarop Caroline hem op haar beurt had verteld over een casus die ze kortgeleden had gezien, maar helaas pas op de autopsietafel.
Ze maakte Jonah wijs dat ze een rustig weduwebestaan leidde, omringd door boeken, wat leidde tot een bekentenis van Jonah dat hij de uren die hij niet aan patiënten besteedde meestal doorbracht met een boek bij de open haard. Detectiveromans en thrillers waren zijn lievelingsboeken, schreef hij een tikkeltje beschaamd. Als antwoord had ze toegegeven dat ze een zwak had voor biografieën van beroemde mensen, wanneer ze echt even aan de werkelijkheid wilde ontsnappen.
Caroline klikte Jonahs mailtje verwachtingsvoller open dan ze eigenlijk gepast achtte. Ze nam het snel door en las het toen nog een keer, voor de details. Hij was in Boston en wilde met haar afspreken. Opwinding en angst – een dodelijke combinatie van gevoelens – overspoelden haar.
Het leed geen twijfel dat Jonah meer wilde dan alleen een goed gesprek en dat Caroline afstand zou moeten nemen. Toch bleef ze peinzend naar het mailtje kijken. De gedachte gewoon even wat tijd te kunnen doorbrengen met iemand die haar niet beschouwde als moeder, vrouw of mislukkeling was aanlokkelijk, maar die verleiding had helemaal niets te maken met de wetenschap dat er iemand anders was die lichamelijk contact met haar wilde. Ze hunkerde er vooral naar urenlang op te gaan in haar dia’s en aantekenboeken, langzaam antwoorden te ontdekken, tot alles zich uitkristalliseerde tot iets wat grensde aan zekerheid. In haar werk boden zelfs de verschrikkelijkste waarheden duidelijkheid. Het gezinsleven had iets vaags waarin ze onherroepelijk dreigde te verzanden. Elke ochtend als ze wakker werd, moest ze een rol spelen die haar niet paste, tot ze in het ziekenhuis aankwam.
Nanny Rose belde tijdens een internetvergadering om te zeggen dat ze over drie weken een dag vrij moest hebben, en trouwens, wat dacht Caroline, was het normaal dat een vrouw van haar leeftijd nog puistjes kreeg? Moest ze maar die anticonceptiepil gaan slikken waarvan werd beweerd dat die hielp?
Peter belde nog maar eens om te zeggen dat ze moesten praten, en om Caroline op het hart te drukken in elk geval even over zijn idee na te denken. Laat het eerst even bezinken, sms’te hij erachteraan.
Haar moeder liet een bericht voor haar achter om haar te helpen herinneren aan de doorpas voor de bruiloft van Carolines zus. De kleermaker verwachtte hen die zaterdagochtend allemaal stipt om acht uur.
Haar schoonzusje Faith stuurde een e-mail waarin ze zei dat ze zich wilde inschrijven voor een postdoc en Caroline vroeg haar te helpen met de voorbereidingen.
Carolines secretaresse fluisterde haar in dat ze achterliep met haar urenverantwoording. Er waren twee dagen verstreken zonder dat iemand wist hoeveel uur Caroline aan welk project had besteed. Tot haar eigen schrik kon het haar nauwelijks iets schelen.
Het ergste was nog dat Caroline na de lunch naar de wc moest vluchten, omdat ze naar haar schoenen had gekeken en in huilen was uitgebarsten. Ze waren lelijk en afgetrapt. De zoom van haar pantalon zag er versleten uit. Haar knieën voelden knokig en oud aan. Vroeger had het haar nooit iets kunnen schelen hoe ze eruitzag, want ze wist dat ze niet mooi was, maar dat ze er best mee door kon. Niks mis mee. Het deed er ook nooit zo toe, omdat haar verstand altijd meer dan oké was geweest. Nu voelde haar geest aan als een deken vol gaten, waar de feitjes en ideeën zomaar doorheen konden vallen.
Tegen de tijd dat ze thuiskwam – op tijd – wilde ze alleen nog maar douchen en met een boek in bed kruipen. Het was geen zware dag geweest, gevuld met de gebruikelijke dingen, maar ‘de gebruikelijke dingen’ betekende tegenwoordig: één grote klerebende.
Ze ging niet douchen en ze ging niet naar bed. Ze maakte een pak biologische volkorenpasta met kaas open, gooide er erwten doorheen en maakte zichzelf wijs dat het een uitgebalanceerde maaltijd was.
Savannah mocht extra lang in bad, en ze mocht de Bitty Twins meenemen. Tot Savannahs verrukking föhnde ze zelfs de haren van de poppen droog.
Ze praatte niet met Peter over zijn idee, maar kuste hem vol voorgewende hartstocht, schonk voor hen allebei een glas wijn in en nam vervolgens het initiatief om te vrijen. Daardoor viel hij net zo snel in slaap als Savannah eerder.
 

 
Internetporno zou nog minder bedreigend hebben gevoeld dan de sites die Caroline achter de gesloten deuren van haar werkkamer bekeek. Om drie uur ’s nachts veranderde alleen-zijn in volstrekte isolatie, van het soort dat haar in staat stelde om adoptiesites te bezoeken, openadoptioninsight.org bijvoorbeeld. Juliettes bezoek in combinatie met Peters krankzinnige ideeën hielden haar wakker, smeekten om aandacht. De gedachte nog een slaappilletje in te nemen joeg haar angst aan; ze was het beu dat ze het leven alleen kon verdragen als ze zich ervoor afsloot. Het was tijd om haar eigen leven aan een onderzoek te onderwerpen.
Het herhaaldelijk googelen van combinaties met het woord ‘adoptie’ bracht haar uiteindelijk bij een site die echt tot haar doordrong en erom smeekte zorgvuldig te worden gelezen. Nadat ze een bestand had aangemaakt met de titel ‘Adoptie psychologisch’, begon ze aantekeningen te maken en informatie te markeren die haar aansprak. Hele passages smeekten erom in een Word-document te worden geplakt.
Waar je geadopteerde kind ook vandaan komt, als adoptieouders zullen jullie ‘iets moeten’ met de biologische familie van je kind, of je die nu kent of niet. Die biologische familie maakt immers deel uit van de identiteit van je kind.
Ze dacht aan Juliette, die was begonnen over grootouders die Savannah nooit zou leren kennen.
Veel professionals op het gebied van adoptie moedigen biologische en adoptieouders al voor de daadwerkelijke adoptie aan om af te spreken bij welke mate van contact ze zich ‘het meest op hun gemak voelen’. Die aandacht voor het comfort van de ouders gaat aan een aantal zeer belangrijke factoren voorbij, om te beginnen aan het feit dat open adoptie niet gebaseerd zou moeten zijn op datgene waarbij de betrokken volwassenen zich prettig voelen, maar juist zou moeten draaien om de behoeften van het kind.
Daar dacht Caroline een hele poos over na. Was het niet raar – oneerlijk zelfs – dat zij en Peter, Tia, Juliette en haar man, allemaal meer over elkaar wisten dan Savannah? Was het vanwege Savannah dat Peter en zij de kennis van hun dochter beperkten tot sprookjesverhalen in de trant van ‘Wij hebben jou speciaal uitgekozen’, of omdat zij zich daar zelf het prettigst bij voelden?
Veel aspecten aan het proces van open adoptie zijn ongemakkelijk en onplezierig, vooral in het begin. […] Patricia Martinez Dorner, schrijfster van Children of Open Adoption en Talking to Your Child about Adoption, moedigt de lezer aan om open adoptie gewoon te beschouwen als een soort samengesteld gezin. […] Zo kan het geadopteerde kind zijn biologische ouders ook leren kennen zoals ze zijn, in plaats van zich er een fantasiebeeld van te vormen. Het hoeft er niet talloze uren aan te verspillen zich een beeld te vormen van iemand die het niet kent, maar kan die energie aan andere dingen besteden. Bovendien ontleent het kind er een gevoel van heelheid aan.
Caroline kopieerde die tekst naar haar document en bestelde vervolgens het boek. Het was oud, achterhaald misschien, maar ze moest ergens beginnen.