Hoofdstuk 12
Stormy bracht de nacht door in Vlads armen, zich afvragend waar haar krankzinnige daad in ’s hemelsnaam toe zou leiden. Goed, misschien begeerde hij haar nog steeds, zelfs nu Elisabeta niet langer in haar lichaam huisde. Maar verder gingen zijn gevoelens niet. Zeer waarschijnlijk was zijn begeerte slechts aangewakkerd door zijn bloedlust. Ze kende zijn soort. Seksuele opwinding en honger naar bloed waren één en hetzelfde voor hen. En dan was er nog de band die hij tussen hen had gecreëerd toen hij de vorige keer van haar bloed had gedronken. Net als zij zou hij de aantrekkingskracht ervan voelen, in mindere mate wellicht.
Want zij was immers verliefd op hem.
Terwijl ze daar lag, met haar armen om hem heen geslagen, zocht ze haar geheugen af naar herinneringen uit hun tijd samen. Ze was verrast toen die bovenkwamen, al was het waarschijnlijk logisch. Had hij met opzet de blokkades in haar geheugen opgeheven? Of vielen ze uit eigen beweging weg? Had hij reden om haar het geheugen terug te geven? Waarom had hij haar überhaupt hun samenzijn doen vergeten?
Het deed er niet toe. Het enige wat ertoe deed, was dat ze haar geheugen terug had. Haar herinneringen wachtten om opgehaald en herbeleefd te worden. Zodat ze de gaten in haar verleden kon opvullen en erachter kon komen wat er al die tijd geleden precies tussen hen was gebeurd…
Nadat Rhiannon en Roland Vlads kasteel hadden verlaten, nam Tempest een douche. Ze trok een schone nachtjapon aan en ging naar bed.
Vlad was er al. Hij lag op zijn zij, met zijn gezicht naar haar toe gewend, en zijn hoofd steunend op zijn arm. Hij was naakt. Zijn torso in elk geval. De rest van zijn lichaam lag onder de dekens. Maar zijn borst en schouders waren ontbloot. De aanblik deed een ongepast gevoel in haar opvlammen. De manier waarop hij zijn smeulende ogen over haar heen liet glijden, hielp ook al niet.
Ze had geen idee waarom ze in ’s hemelsnaam was gebleven. Op deze plek zijn deed haar geen goed. Integendeel, het maakte de situatie alleen maar erger. Elisabeta was sterker in haar thuisland. Het leek haar minder moeite te kosten Tempests lichaam over te nemen. Stormy voelde zich zwak en gebroken, bijna ziek. Dat kwam doordat ze voortdurend strijd moest leveren om de baas over zichzelf te blijven, besefte ze.
Volgens Rhiannon was uitdrijving het antwoord. In spirituele en occulte zaken was ze de meest ervaren en wijze vampier die Stormy ooit had gekend. Waarom had Stormy dan de kans om het kasteel te verlaten en het te proberen niet onmiddellijk aangegrepen?
Ze dacht dat ze de reden wist. En al beviel die haar niks, ze was geen type dat zichzelf voor de gek hield. Het was meer haar stijl om gewoon de waarheid onder ogen te zien. En de waarheid was dat ze misschien wel verliefd was… Op Dracula. Het feit alleen al was voldoende om haar aan haar eigen verstand te doen twijfelen. Ze was gestoord. Voor een gewone sterveling was het zinloos verliefd te worden op een vampier. Laat staan op Dracula.
Verdomme.
‘Ben je bang om naar bed te komen, Tempest?’
Beseffend dat ze al enkele minuten naar zijn gespierde borstkas stond te staren, schudde ze haar gedachten van zich af. Ze dwong zichzelf zijn strakke blik te ontmoeten. ‘Moet ik dat zijn?’
‘Het zou niet vreemd zijn, gezien waar je vorige keer tijdens je slaap bent terechtgekomen.’
‘O, dat,’ reageerde ze schouderophalend. Zich herinnerend hoe ze aan de rand van een klif was ontwaakt, probeerde ze een rilling te onderdrukken. ‘Daar is weinig tegen te doen.’
‘Er is wel degelijk iets tegen te doen.’ Hij knikte naar de deur. ‘Ik heb de deur op slot gedaan. En de ramen ook. Mocht je slaapwandelen, dan zul je niet buiten de muren van deze kamer kunnen komen.’
‘O, ja? En stel dat ik wel naar buiten wil?
‘Waarom zou je dat willen?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Het kasteel kan in brand vliegen, of zo.’
‘Dan moet je een raam inslaan.’
‘Geweldig.’ Ze liep naar het bed.
Hij sloeg de dekens voor haar terug.
De nachtjapon die ze aanhad, was al even dun en doorzichtig als alle andere die ze in de ladekast had aangetroffen. Alleen was deze niet wit, maar zwart, en korter. Ze vroeg zich af of ze niet beter een T-shirt had kunnen aantrekken.
Ze stapte in bed en ging op haar rug liggen, vermijdend hem aan te raken. Nadat ze de dekens over zich heen had getrokken, staarde ze naar het plafond.
Vlad kwam even overeind om de lamp op zijn nachtkastje uit te knippen en ging toen weer op zijn zij liggen.
Het was oneerlijk. De kamer was stikdonker. Zij kon geen hand voor ogen zien, maar hij wel. Hij wel. Dat wist ze maar al te goed.
‘Je had het mis,’ zei hij.
Ze voelde iets over haar gezicht en langs haar wang glijden. De achterkant van zijn vingers, vermoedde ze. ‘Wat?’ Het lukte haar om niet te stotteren, maar ze klonk buiten adem.
‘Dat ik haar wilde en niet jou.’
‘O, ja?’
‘Ja.’ Hij streelde haar kaak en haar hals. ‘Ik werd overspoeld door herinneringen uit het verleden, Tempest. Daardoor verwarde ik jullie namen. Het betekende niets.’
‘Dat betwijfel ik.’ Hij loog, dat moest wel. Hij moest haar immers lang genoeg op deze plek houden om te krijgen wat hij wilde. Dat zijn dierbare Elisabeta weer de baas zou worden over Stormy’s lichaam.
‘Hadden we maar langer dan tot aan de ochtend. Dan kon ik het je bewijzen.’ Hij liet zijn hand over haar borst glijden. Zijn handpalm kwam op haar sleutelbeen te rusten. ‘De waarheid is dat we maar een minuut of twintig hebben.’
Ze haalde haar schouders op. ‘Denk maar niet dat we iets zouden doen als we meer tijd hadden. Ik heb nog altijd iets in te brengen.’
‘Je zou me niet weigeren.’
‘Je bent wel heel zelfverzekerd, hè?’
‘Ik weet wanneer een vrouw me wil, Tempest.’
Ze haalde nogmaals haar schouders op. ‘Wat ik wil en wat goed voor me is, zijn twee verschillende dingen, Vlad. In dit geval zijn ze zelfs volkomen tegengesteld.’
Zwijgend bewoog hij zijn handpalm in een vederlichte liefkozing die bijna niet voelbaar was.
‘Twintig minuten, hè? Dan kunnen we misschien praten.’
‘Natuurlijk.’
Ze knikte en rolde op haar zij, zodat ze met haar gezicht naar hem lag toegewend. Tegelijkertijd hield ze voldoende afstand om hem niet af te leiden van hun gesprek. ‘Vertel eens over jou en Rhiannon.’
Hij zweeg.
‘Je hebt haar getransformeerd, zei je.’
‘Hoe gaat deze informatie je helpen om je je verleden met mij te herinneren, Tempest?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Dat gaat het niet. Ik ben gewoon nieuwsgierig, meer niet.’
Zijn zwijgen duurde zo lang dat ze geen antwoord meer verwachtte. Toen reageerde hij alsnog. ‘Ze was een uitverkorene. Je weet hoe sterk de instinctieve drang van een vampier is om die te bewaken en te beschermen.’
‘Ja.’
‘Weet je ook dat elke vampier een uitverkorene heeft waar die band extra sterk mee is?’
Ze knikte, wetend dat hij haar kon zien in het duister. ‘En zij was die uitverkorene voor jou?’
‘Ja. Ik was in de buurt van Egypte, toen ik haar nood voelde en naar haar toe ging. Ze was de dochter van de farao, maar hij had een zoon gewild. Een dochter beschouwde hij als een vloek van de goden, als straf voor een al dan niet begane misstap. Hij had haar naar de tempel van Isis gestuurd, om door de priesteressen te worden opgevoed en opgeleid. De tempel zou ze nooit mogen verlaten. Zelfs niet als ze ziek zou worden. Ze was min of meer een gevangene daar.’
‘De uitverkorenen sterven altijd jong, als ze niet worden getransformeerd,’ mompelde ze. ‘Toen de symptomen begonnen, was ze waarschijnlijk jonger dan de meesten.’
‘Ja. Hoe dan ook, ik ging erheen en haalde haar weg. Dat ging niet zonder slag of stoot. We werden allebei bijna gedood toen een andere organisatie zich uit naam van de priesteressen met de situatie bemoeide. Uiteindelijk hebben we het er levend vanaf gebracht. Ik vertelde haar wat ze was, en wat ze kon worden, en ze accepteerde mijn aanbod.’
Wat zou ze graag zijn gezicht kunnen zien. Ze was er zeker van dat hij maar de helft van het verhaal had verteld. ‘Ik heb de band gezien tussen vampiers en hun speciale uitverkorenen. Die is behoorlijk intens.’
‘Ja.’
‘Zelfs als ze in seksueel opzicht geen relatie met elkaar krijgen…’
‘Is dat een vraag, Tempest?’
Ze likte langs haar lippen. Zijn vorsende blik voelend, sloeg ze haar ogen neer. ‘Nee. Ik bedoelde alleen maar… Jullie waren vast heel sterk met elkaar verbonden. Het is een speciale en hechte band.’
‘Inderdaad.’
‘Toch was je vanavond bereid die op het spel te zetten. Vanwege Elisabeta.’
Hij zweeg, en zijn zwijgen was even veelzeggend als een volledige bekentenis.
Langs haar lippen likkend concentreerde ze zich op zijn gezicht, waarvan ze in het donker nauwelijks meer dan de omtrek kon zien. Een tijdlang zweeg ze. Terwijl ze daar lag, verzamelde ze moed om de vraag te stellen die ze op het hart had. Minuten verstreken. Ten slotte haalde ze diep adem. Ze sloot haar ogen en gooide het eruit. ‘Ga je vanavond na zonsondergang met me vrijen?’
Met gesloten ogen lag ze op zijn antwoord te wachten.
Dat bleef uit.
Ze rolde op haar zij en raakte hem aan. ‘Vlad?’
Niets. Fronsend glipte ze uit bed. Ze snelde naar het dichtstbijzijnde raam, dat niet alleen zware gordijnen had, maar ook nog eens verduisterd was. Zo ver mogelijk van het bed vandaan tilde ze voorzichtig het gordijn op. Achter het dikke oude glas begonnen het koele schijnsel van de eerste vage zonnestralen langzaam de ochtendhemel te verlichten.
Met een zucht duwde ze het gordijn terug op zijn plek, en ze keerde terug naar bed. Hij was dus aan het rusten, dacht ze. Waarschijnlijk had hij haar vraag niet eens gehoord. Ze vroeg zich af welk antwoord ze had willen krijgen. In alle eerlijkheid wist ze het zelf niet.
Hemel, misschien wist ze het wel. Ze wilde hem! Ze brandde van verlangen naar hem. Al het vol spanning afwachten maakte haar steeds gefrustreerder.
Misschien moest ze ophouden met afwachten en toegeven aan wat ze allebei wilden. Om het achter de rug te hebben en te zien wat er dan zou gebeuren.
Misschien moest ze niet langer trachten slim of verstandig te zijn, en gewoon luisteren naar de behoeften van haar lichaam.
Ja, het was de hoogste tijd!
Tegen zonsondergang had ze nog altijd geen oog dichtgedaan. Ze was er klaar voor. Binnenkort zou haar tijd met Vlad voorbij zijn. Als hij zich aan zijn woord hield, was dit hun laatste nacht samen. Ze wilde hem. Ze zou een leven zonder hem aankunnen, zolang ze de herinnering aan deze nacht zou hebben om op te teren.
Hij tilde zijn hoofd op van het kussen en draaide het naar haar toe.
Ze lag op haar rug, de dekens opgetrokken tot aan haar naakte schouders.
Hij liet zijn ogen over haar schouders glijden en over haar hals, die zijn begeerte leek aan te wakkeren.
Hevig slikkend en zichzelf vervloekend om haar zenuwen, dwong ze zichzelf stil te blijven liggen.
Hij tilde de dekens op en gluurde eronder.
Ze was naakt. Voor hem.
Als hij het niet al had gevoeld, had hij het inmiddels gezien.
Hij sloeg de dekens terug.
Ze rolde op haar zij. Vanwege de kou had ze de neiging zich op te krullen.
Hij leek zijn ogen niet van haar te kunnen afhouden. Zijn blik gleed over de welving van haar heupen, over de volle lengte van haar dijen.
Ze voelde zijn hand op haar schouder.
Langzaam streelde hij haar bovenarm, en hij liet zijn hand afzakken naar haar middel.
Ze rilde onder zijn aanraking.
Hij liet zijn hand verder omlaagglijden en omvatte haar heup, voordat hij zijn handpalm zachtjes over haar dijbeen liet glijden. Daar liet hij zijn hand liggen, masserend en liefkozend. Zijn blik gleed terug naar haar borsten en ten slotte naar haar gezicht. Hij staarde in haar ogen.
‘Verrassing,’ fluisterde ze hees. Al had ze gewild, dan nog had ze geen stem gehad.
Hij duwde haar op haar rug en rolde met haar mee, haar met zijn borstkas tegen het matras drukkend. Eindelijk kuste hij haar.
Gretig opende ze haar lippen om zijn kus vurig te beantwoorden.
Hun monden versmolten. Ze zogen zich aan elkaar vast en lieten elkaar los, steeds opnieuw gevend en nemend, in een echo van het liefdesspel waaraan hun lichamen zich binnenkort zouden overgeven.
Binnenkort.
Haar heupen omvattend drukte hij haar onderlijf tegen het zijne en nestelde hij zich tussen haar benen. Zich hongerig lavend aan haar mond wreef hij zijn erectie tegen haar aan. Toen liet hij een hand tussen haar benen glijden. Hij streelde haar schaamlippen en voelde hoe vochtig ze was. ‘Tempest,’ fluisterde hij.
‘Tempest, ja. Niet Elisabeta. Onthou dat, Vlad. Je vrijt met mij, niet met haar.’ Naar adem happend voelde ze zijn vingers bij haar naar binnen glijden.
‘Ik weet wie je bent,’ zei hij.
‘Het was vreselijk om te wachten en intussen zo naar je te verlangen, Vlad,’ fluisterde ze. ‘Een marteling. Een pure marteling.’
Hij begroef zijn vingers dieper in haar en kuste haar opnieuw. Toen boog hij zich over haar heen, en hij nam haar borst in zijn mond. Plagerig streelde hij de tepel met zijn tong, totdat die hard en stijf was.
Rillend van genot welfde ze haar rug. ‘Neem me,’ zei ze. ‘Doe het nu, Vlad.’
‘Ik wil dat je ervan geniet.’
‘Dat lijkt me geen probleem.’ Wiegend met haar heupen bewoog ze zich om zijn vingers heen en drukte zich tegen hem aan.
‘Nee, dat beloof ik je.’ Opnieuw liefkoosde hij haar borst, voordat hij zijn mond verruilde voor zijn hand en verder afzakte langs haar lichaam. Hij drukte zijn hoofd tussen haar benen en proefde haar. Likkend stak hij zijn tong diep in haar.
Bevend over haar hele lichaam greep ze hem bij zijn haren.
Hij vatte het op als toestemming om haar lichaam verder te bezitten. Niet dat hij erom vroeg. Hij wist niet meer van ophouden. Terwijl hij likte en zoog, drong hij met zijn geest de hare binnen, elke sensatie aanvoelend die hij in haar teweegbracht. Hij wist wanneer ze zich op de rand van haar orgasme bevond. Precies op dat moment hield hij op met zijn liefkozingen. Hij trok zich terug, om haar een moment te geven terug te keren op aarde.
Ze gromde van frustratie en verlangen.
‘Ik wil dat je klaarkomt wanneer ik in je ben,’ zei hij. Het klonk meer als een bevel dan een verzoek. ‘Dat je pas je climax bereikt op het moment dat ik je volledig bezit, met lichaam, bloed en ziel.’
Ze hijgde en beefde.
Hij kwam omhoog en liet zich opnieuw boven op haar zakken. Dit keer gleed hij bij haar naar binnen.
Ze verstrakte enigszins, niet gewend aan de maat en vorm van zijn penis. Die was groot en dik, vulde haar en rekte haar op.
Zonder zich in te houden, drong hij steeds dieper in haar. Hij tilde haar knieën op en duwde ze uit elkaar, zodat hij nog dieper bij haar naar binnen kon dringen.
Ze jammerde. Bijna smeekte ze om genade. Maar het voelde goed om hem zo diep in zich te hebben. Ze wilde dat hij haar zo oprekte, want het was wat hij wilde. En als het pijn deed, dan was het een hemelse, zalige pijn, niet te onderscheiden van het meest bedwelmende genot dat ze zich kon voorstellen.
Langzaam trok hij zich terug, om opnieuw bij haar naar binnen te glijden. Iets sneller dit keer. En nog eens, nog sneller. Langzaam, plagerig, voerde hij de snelheid van zijn bewegingen op, evenals de kracht waarmee hij in haar stootte.
Ze bewoog haar heupen om hem in zich op te nemen en mee te gaan op het ritme dat hij had ingezet. Ze wilde meer.
En dat was zijn bedoeling ook. Dat ze naar hem zou smachten. Dus hield hij zich in.
Verdomme. Ze sloeg haar armen om zijn rug en trok hem tegen zich aan. Toen hij haar nog altijd niet gaf wat ze wilde, begroef ze haar nagels in zijn vlees. Haar ogen vlogen open, en ze staarde in de zijne. ‘Harder, Vlad. Sneller.’ Het klonk haast alsof ze gromde.
Op dat moment leek hij zijn zelfbeheersing te verliezen. Hard en vlug bewoog hij in haar.
Ze sloeg haar benen om zijn middel en kruiste haar enkels om zijn onderrug. Bij iedere stoot die hij maakte, duwde ze haar heupen tegen de zijne. Hoe ze de kracht van zijn stoten aankon, wist ze niet, maar ze verdroeg ze, in stilte smekend om meer.
Hij liet zijn handen om haar billen glijden en tilde die op, om haar nog dieper te kunnen penetreren. Bij elke stoot trok hij haar tegen zich aan.
Toen ze bijna haar hoogtepunt had bereikt, stootte hij nóg harder. Hij boog zich voorover naar haar hals en beet.
Met een schok voelde ze zijn tanden in haar slagader zinken.
Zich te goed doend aan haar, zoog hij het levensbloed uit haar lichaam.
Zijn naam uitschreeuwend kwam ze klaar.
Nog twee keer stootte hij diep in haar, voordat hij drinkend aan haar keel zijn zaad in haar uitstortte.
Een haast eindeloos orgasme deed hun lichamen sidderen. Ze klampten zich aan elkaar vast, zijn mond zuigend aan haar hals, en zijn geslacht dieper in haar dan welke man ook ooit was geweest.
Haar rug was gewelfd. Ze had haar armen en benen om hem heen geslagen, en haar hele lichaam schokte en beefde.
Pas toen ze haar greep verslapte, leek hij te beseffen dat hij nog steeds van haar bloed dronk en dat zijn zaad nog steeds in haar vloeide.
Ze werd heel snel zwakker.
Hij hield op met drinken en haalde zijn tanden uit haar hals. Onder zich voelde hij haar lichaam zwaar in het matras zinken. Voorzichtig rolde hij van haar af, en hij ging naast haar liggen. Hij sloeg zijn armen om haar heen, trok haar tegen zich aan en streelde haar haren. ‘Nu ben je van mij,’ fluisterde hij.
Ze antwoordde niet. Dat kon ze niet. Maar ze had hem gehoord. Zijn woorden hadden ver weg geklonken. Wat had dat te betekenen? Wat had hij met haar gedaan?
Hoelang was hij in de greep van zijn orgasme geweest? Hoeveel van haar bloed had hij gedronken? Was ze stervende? Zo voelde het wel.
Zachtjes tikte hij tegen haar wang. En toen harder. ‘Tempest? Tempest, open je ogen. Kijk me aan.’
Haar ogen gingen open. Ze voelde ze opengaan, al was het niet uit eigen beweging. Ze was gevangen in haar lichaam, en plotseling begreep ze waarom. Door haar climax, en misschien ook door haar bloedverlies, was ze de controle over haar lichaam kwijtgeraakt. De indringster was haar de baas geworden.
‘Gebruik de naam van die trut niet,’ fluisterde zij, met een zwaar accent en een veel lagere stem dan die van Tempest.
En Tempest hoorde alles, gevangen in haar eigen lichaam, bevend en verzwakt.
Vlad deinsde iets terug. ‘Elisabeta?’
‘Ja. Ik ben het.’ Ze nam zijn gezicht tussen haar handen en kuste zijn mond. ‘O, Vlad, lieverd, hou je nog van me? Zeg dat je van me houdt.’
‘Natuurlijk hou ik van je,’ fluisterde hij.
Opgesloten in haar lichaam voelde Stormy haar hart breken.
‘Zorg dan dat je een manier vindt, Vlad. Een manier waarop ik kan blijven. Laat me dit lichaam voorgoed in bezit nemen. Je moet ervoor zorgen, Vlad. Anders zal ik sterven.’
Hij knikte. ‘Ik doe mijn best, Beta. Ik doe mijn best.’
‘Jij hebt dit veroorzaakt, mijn liefste,’ zei Elisabeta op scherpe toon. ‘Met je magiërs en je heksen, en hun betoveringen en spreuken. Weet je hoe het was om al die jaren gevangen te zitten tussen twee werelden, zonder te kunnen terugkeren of naar gene zijde te kunnen gaan?’
Hij hapte naar adem.
‘Wist je dat niet?’
‘Zo had het niet moeten zijn, Beta. Ik zweer het je, het is nooit mijn bedoeling geweest om –’
‘Je bedoeling doet er inmiddels weinig meer toe. Het is gebeurd. Mijn lijden, om als het ware levend begraven te zijn geweest, kan niet ongedaan worden gemaakt. Het gaat erom dat je je werk afmaakt. Je moet dit afmaken, Vlad.’
Hij keek haar aan. Langzaam schudde hij zijn hoofd. ‘Ik weet niet waar ik de ring en de perkamentrol met het ritueel kan vinden. Zonder die twee kan ik de betovering niet verbreken.’
Ze sloot haar ogen. ‘Dan zal ik sterven.’
‘Dat zal ik niet laten gebeuren, kleintje.’
Een traan rolde over haar wang. Ze haalde haar neus op en zei: ‘Beloof je dat?’
‘Ik beloof het. Ik zal een manier vinden om het goed te maken. Dat zweer ik.’
‘Dank je, Vlad. Dank je wel.’ Ze kuste hem.
‘Nu wil ik dat je uitrust. Ga slapen. Laat Tempest terugkeren in haar lichaam, en wacht tot ik je kom halen.’
‘Ja. Dat zal ik doen, Vlad.’
‘Mooi. Goed zo.’
Ze viel in slaap, of iets wat daarop leek.
Stormy voelde de macht over haar lichaam terugkeren. Ze had iets ontdekt deze nacht. Iets wat geen twijfel leed: Elisabeta was de vrouw van wie Vlad hield. Hij zou alles zeggen of doen om haar terug te krijgen. Zelfs als het Stormy haar leven zou kosten.
Langzaam begon de herinnering te vervagen. Stormy’s wangen waren nat van tranen. Ze wist nu hoe het zat, wat hij lang geleden met haar had gedaan. Door van haar bloed te drinken, had hij een band tussen hen gecreëerd die niet verbroken kon worden. En dat had hij geweten. Hij had het met opzet gedaan, vermoedelijk om haar in zijn macht te houden. Voor zolang als nodig was om haar lichaam te stelen voor zijn geliefde dode echtgenote.
Geen wonder dat ze zoveel van hem hield.
Een stemmetje in haar hoofd zei dat ze zelfs al vóór die nacht van hem had gehouden. Ze weigerde ernaar te luisteren. Hij gebruikte haar. Hij gaf niets om haar. Behalve dan als onderkomen voor Elisabeta.
Tot zonsopgang bleef ze bij hem. Uiteraard kon ze de zon niet zien. In de raamloze kamer was geen enkel teken te bespeuren van wat zich buiten aan de hemel voltrok. Maar ze voelde de verandering in hem. Hij werd roerloos. Geen geluid of ademhaling kwam meer uit zijn keel. Zijn toch al koele huid werd nog kouder. Zodra de zon opkwam, voelde hij anders aan. Waarschijnlijk was dit hoe het voelde om met een lijk te slapen, dacht ze.
Hij hield niet van haar. En dat zou hij ook nooit doen. Ze moest maken dat ze wegkwam en zorgen dat ze de dingen in perspectief ging zien. In plaats daarvan bleef ze op bed naar zijn slapende gestalte zitten kijken. Ze verlangde nog altijd naar hem. Al was verlangen een te zwak woord om haar gevoel uit te drukken. Ze hunkerde naar hem, smachtte naar hem. Haar hele wezen deed pijn en snakte naar hem.
En waarom ook niet? Zelfs zonder de band die hij tussen hen had gecreëerd en steeds weer had versterkt, zou ze hem willen. Hij was de meest sexy man die ze ooit had ontmoet. Hij had het lichaam van een twintigjarige, en hij wist haar even virtuoos te beroeren als Santana gitaar kon spelen. Haar hele lichaam jubelde onder zijn aanraking. Niemand anders was in staat haar zó’n gevoel te geven.
Maar dat had hij ook bevolen, toch? Dat ze alleen bij hém bevrediging zou vinden. Was dat waarom ze in al die jaren bij niemand anders was klaargekomen? De schoft!
Als die andere vrouw, dat Elisabeta-Brooke-wezen, hem niet in zijn buik had gestoken, zou hij nog altijd bij haar zijn, dacht Stormy. Ze zou hem moeten haten. Waarom kon ze het dan niet?
Opnieuw stak ze de kaars aan. Voorzichtig sloeg ze de dekens terug en haalde ze het verband van zijn wond. Ze trok aan het gaas en grimaste toen ze zag hoe het aan zijn tere verwonde vlees bleef plakken. Hij voelde echter geen pijn, wist ze. Ze beet op haar lip. Met een ruk trok ze het gaas van hem af. In de wond die ze moet zoveel zorg had gehecht, welde geen vers bloed meer op.
Ze zat op de rand van het bed, met een deken om zich heen geslagen tegen de kilte van de vroege morgen, en hield haar ogen strak op zijn gewonde vlees gericht. Terwijl ze toekeek, werd de huid rondom de wond langzaam lichter en groeiden de randen naar elkaar toe.
Met een nagelschaartje en een pincet uit haar handtas zat ze klaar. Binnen een paar dagen zou zijn lichaam de hechtingen afstoten, maar dat zou een onaangenaam en misschien wel pijnlijk proces zijn. En zij was zo dwaas om hem dat te willen besparen. Dus wachtte ze tot de randen van de wond waren versmolten, voordat ze de hechtingen doorknipte en uit zijn vlees trok. De minuscule gaatjes, veroorzaakt door de hechtdraad, groeiden bijna meteen dicht.
Toen ze klaar was, was de wond al bijna onzichtbaar. Slechts een kleine rode streep herinnerde nog aan de plek, en even later was zelfs die verdwenen.
Een diepe zucht slakend, bleef Stormy nog even zitten. Ze liet haar hand over zijn prachtig gevormde borstkas glijden, elke spier onder zijn gladde huid voelend. Ze rilde bij het aanraken van zijn gespierde buik. Ze streelde zijn schouders.
Hij was fantastisch gebouwd, wat beslist niet gebruikelijk was voor een vampier. De meeste waren slank en pezig, soms zelfs uitgesproken mager. Waarschijnlijk omdat ze over het algemeen het figuur hielden dat ze vóór hun transformatie hadden gehad. Als stervelingen hadden ze het Belladonna-anti-gen bezeten. Dat anti-gen had de meesten van hen in de loop der tijd zwak en ziek gemaakt. Als gevolg daarvan was Max’ zus Morgan uiteindelijk nog maar een schaduw van zichzelf geweest. Vlak voordat Dante zijn donkere gave met haar had gedeeld, was ze zelfs bijna gestorven. Ze zou er altijd zo akelig mager en tenger blijven uitzien. Al was ze inmiddels een stuk sterker, voor een vampier zou ze altijd zwak blijven.
Toen Vlad was getransformeerd door de vampier Anthar, had hij waarschijnlijk nog geen last gehad van de door het anti-gen veroorzaakte symptomen.
Anthar, ja. Een van haar vele andere herinneringen aan Vlad. Hij had haar van zijn oorsprong verteld. Ooit was hij de dienaar geweest van Utnapishtim, een man wiens naam tot op deze dag bekend was, en wiens levensverhaal de voorloper was van het Bijbelverhaal van Noah.
Utnapishtim, zo werd gezegd, had de grote overstroming overleefd die door de goden was gezonden, en hij was onsterfelijk gemaakt. Hij was een familielid geweest van Vlad, die naar hem toe was gestuurd om hem te dienen en tot gezelschap te zijn.
Op een dag was de grote koning Gilgamesh in hoogst eigen persoon gekomen, om de oude man te smeken hem het geheim van de onsterfelijkheid te onthullen. Vlad was de kamer uit gestuurd en had niet gezien wat er was gebeurd. Maar hij wist dat Utnapishtim het verzoek van de koning had ingewilligd, tegen het verbod van de goden in.
Later was er een andere man gekomen. Een kwaadaardige man, die Anthar had geheten. Hij was op zoek geweest naar Gilgamesh, en zijn bedoelingen waren duister geweest. Ook hij had om het geheim van de onsterfelijkheid gevraagd. De oude man had hem dat geweigerd. Onder dwang van een mes had hij de man gedwongen het geheim toch te onthullen. Vervolgens had hij hem onthoofd, en zijn dode lichaam ter plekke achtergelaten. Vlad had hij gevangengenomen en tot zijn slaaf gemaakt.
Jarenlang was Vlad de gevangene geweest van de duistere vampier. Al die tijd had hij zich ingespannen om sterker te worden, zodat hij op een dag zou kunnen vluchten. Tegen de tijd dat Anthar had besloten hem tot een vampier te transformeren, zodat hij zijn meester beter van dienst kon zijn, was Vlad een sterke jonge man in de bloei van zijn leven geweest.
Dus tijdens zijn transformatie had hij eruitgezien… zoals hij daar lag. Als een fotomodel. Een sterke, gespierde, beeldschone jonge man.
Zich over hem heen buigend, drukte ze haar lippen op zijn gespierde onderbuik. Ze wilde elke centimeter van zijn lichaam kussen, maar dat ging niet. Er was werk aan de winkel, en ze moest afstand nemen, zodat ze alles wat was gebeurd kon relativeren. Ze moest een manier vinden om zichzelf te bevrijden van de macht die hij over haar had, van de band die hij tussen hen had gecreëerd en van de liefde die ze voor hem voelde.
Toen ze opstond, sloeg ze de dekens over hem heen. Ze drukte haar hand tegen haar keel, op de plek waar hij haar had gebeten. Ze kon de twee gezwollen, gevoelige plekjes duidelijk voelen. Kleine wondjes. Bij de herinnering aan het sensuele genot dat hij haar had geschonken, stond haar hele lichaam opnieuw in vuur en vlam.
Ze moest zich goed voor ogen houden wat hij in werkelijkheid van haar wilde. Daar moest ze haar door verlangen week geworden brein van doordringen, en het geen moment vergeten. Hij voelde hartstocht voor haar. Een brandende, bijna niet te bevredigen begeerte. Van haar bloed drinken zou dat gevoel alleen maar heviger hebben gemaakt, zowel voor hem als voor haar.
Toch hield hij niet van haar. Hij hield van Elisabeta. Hij was bereid Stormy’s leven te verruilen voor dat van zijn geliefde. Dat moest ze niet vergeten.
Voorzichtig haalde ze de deur van het slot. Nadat ze de deur achter zich had dichtgetrokken, draaide ze deze opnieuw op slot. Hetzelfde deed ze met de kelderdeur boven aan de trap. Door de voordeur verliet ze het huis, en ook deze deed ze op slot. Ze moest terug naar Athena House. Een plan bedenken om Elisabeta gevangen te nemen, zodat Rhiannon het ritueel bij haar kon uitvoeren.
Vlad zou er niet blij mee zijn. Waarschijnlijk zou hij het haar zelfs nooit vergeven.
Elisabeta lag in het gras. Ze sliep nog half toen een geluid haar wekte. Haar eerste gedachte was dat Vlad naar buiten was gekomen om haar te halen en zijn excuses aan te bieden. En om haar mee naar binnen te nemen en haar te vertellen hoeveel hij van haar hield.
Zodra ze goed en wel ontwaakt was, besefte ze dat het Vlad niet kon zijn. De zon stond inmiddels hoog aan de hemel en scheen fel op haar neer. Zó fel dat ze haar ogen moest afschermen tegen het licht om te zien wie er het huis uit kwam.
De aanblik deed haar woede omslaan in razernij.
Zij was het! Tempest. Ze had de nacht doorgebracht met Elisabeta’s echtgenoot. Verdomme, Beta had het al die tijd geweten! Hij was verliefd op haar. En te verward om te beseffen dat hij zich in eerste instantie alleen tot haar aangetrokken had gevoeld, omdat zij, Elisabeta, in Tempests lichaam had gezeten.
‘Ik moet haar vermoorden,’ zei ze zacht. ‘Er zit niets anders op.’ Terwijl de andere vrouw het huis achter zich liet en wegliep langs de kant van de weg, stond Beta op uit het gras. Met haar handen tot vuisten gebald en kokend van woede, zette ze de achtervolging in. Ze had nog geen twee stappen gezet, voordat ze duizelig werd, en haar knieën het bijna begaven.
Met een hand tegen haar voorhoofd gedrukt hield ze zich vast aan een boom om niet te vallen. Wat gebeurde er met haar?
Een tijdlang stond ze daar, wachtend tot haar duizeligheid was weggetrokken. Toen zette ze opnieuw een paar stappen. Haar benen leken haar weer te kunnen dragen, al voelde ze zich niet op haar best. Misschien had het zich aanpassen aan een nieuw lichaam haar uit evenwicht gebracht. Of misschien leed Brooke aan een of andere lichamelijke aandoening of ziekte, waarvan Elisabeta tot op dat moment niet had geweten.
Ze vervloekte haar nieuwe lichaam. Ze had een sterk en gezond lijf gewild. Niet dit.
Het gaf niet. En het veranderde niets aan wat haar te doen stond. Tempest stond tussen haar en Vlad in. Het was de enige reden voor zijn weigering haar te transformeren. Ze had geen andere keus dan Tempest uit de weg te ruimen. Vlad mocht niet langer afgeleid zijn, hij moest zich volledig op Beta concentreren.
Ze zou echter niet in staat zijn de vrouw met haar blote handen om te brengen. Met een steek van pijn herinnerde ze zich hoe Tempest zich eerder vliegensvlug had omgedraaid om haar te schoppen en te slaan. Beta had geen ervaring in het fysieke gevecht. Ze had een hulpmiddel nodig. Een wapen…
Om zich heen kijkend, ontdekte ze het perfecte wapen. Een gladde ronde steen, iets groter dan een grapefruit. Nadat ze de steen had opgeraapt, haastte ze zich in de richting waarin ze Tempest had zien verdwijnen, vermoedelijk op weg naar Athena House. De weg slingerde om een bos met rode naaldbomen heen. Elisabeta kende de omgeving niet, maar Brooke kende die des te beter. En inmiddels had Beta zichzelf aangeleerd Brookes geheugen binnen te dringen om aan informatie te komen.
Ze stapte de weg af, het naaldbos in, en doorkruiste het zonder aarzelen. Het tapijt van geurige bruine naalden had een kalmerend effect op haar. Slechts eenmaal struikelde ze over een van de vele dennenappels op de grond. Daarna keek ze extra goed uit. Ze bereikte de andere kant van het bos. Vóór haar, nog geen meter van de rand van het bos, lag de weg. Ze trok zich terug tussen de beschutting van de geurige takken en wachtte.
Binnen een paar minuten kwam Tempest aanlopen. Haar tred was gedecideerd, haar uitdrukking peinzend en bezorgd. Dacht ze na over de hopeloosheid van een toekomst zonder Vlad? Ze moest beseffen dat zijn hart een andere vrouw toebehoorde. Hield ze van hem?
Beta wachtte met tevoorschijn komen totdat Tempest haar schuilplaats was gepasseerd. Dit om te voorkomen dat Tempest haar uit haar ooghoeken zou zien en gewaarschuwd zou zijn. Haar aanval moest volledig onverwacht komen. Een klap uit het niets.
Pas toen Tempest voorbij was, sloop Beta tussen de bomen vandaan. Muisstil snelde ze de met gras begroeide berm op naar de weg. Ze rende op Tempest af. De steen met twee handen vastklemmend, hief ze deze boven haar hoofd, om met kracht te kunnen toeslaan.
Op het allerlaatste moment draaide Tempest zich plotseling om en dook opzij. De steen raakte haar schouder in plaats van haar hoofd. Desondanks moest het behoorlijk pijn hebben gedaan. Kreunend van pijn viel ze neer. De klap waarmee ze op de grond landde, leek bijna net zo hard en pijnlijk als die met de steen.
Woedend hief Elisabeta de steen opnieuw boven haar hoofd.
Terwijl ze de steen liet neerkomen, schoten Tempests benen uit, en ze schopte Beta’s voeten onder haar vandaan.
Met een harde klap viel Beta op de grond, met haar hoofd boven op de steen waarmee ze Tempests schedel had willen inslaan. Het volgende moment werd alles donker.