Hoofdstuk 24

Ze ontsnapte hem.

Hij was heel dichtbij geweest. Dat wist hij. Hij had gezien dat ze begon weg te smelten. Had haar blik warm over zijn huid voelen gaan en de lucht tussen hen elektrisch geladen voelen worden. En toen was het plotseling veranderd.

De temperatuur was gedaald. De spanning was uit de lucht verdwenen. En hij wilde het uitschreeuwen van irritatie en frustratie.

Waarom vertikte ze het toch toe te geven?

Hij verzette zich tegen de bankschroef die om zijn bovenlichaam leek te worden aangedraaid en sprong op. Toen ze ook opstond, verbaasde hem dat niet. Ze keek hem aan met kille ogen waaruit geen enkele emotie sprak en die als een mes door zijn ziel sneden.

‘Misschien voel ik me toch niet zo goed.’ Ze legde haar koude hand tegen zijn borst.

Nee. Hij zag wat ze hem aanbood. Niets. En dat hoefde hij niet.

Hij wilde niet dat ze op die manier naar hem keek. Kon het niet verdragen. Kon het niet toestaan. Weigerde zich door haar te laten buitensluiten.

Met te veel testosteron in zijn aderen bracht hij zijn handen bezitterig naar haar heupen en streelde die doelbewust.

Hij kende haar. Hoe graag ze zich ook voor hem wilde afsluiten, dat zou haar nooit volledig lukken. Als hij haar weer hartstochtelijk in zijn armen wilde hebben, moest hij de plek vinden waar ze het kwetsbaarste was en keihard toeslaan.

Terwijl hij haar diep in de ogen keek, schoof hij zijn hand onder haar shirt. Na diep adem te hebben gehaald en iedere spier van zijn lichaam te hebben gespannen, drukte hij zijn hand tegen de enige plek die hij niet had aangeraakt – niet had willen aanraken – sinds hij wist dat ze zwanger was.

Ze kromp ineen. Haar ogen werden groot en toonden plotseling de emoties die ze had willen verbergen. Boosheid en verdriet. En toen straalde er iets nog sterkers uit die bruine diepten. Hoop. De aanblik daarvan was zo ongelooflijk verleidelijk na de somberheid die hij er enkele seconden tevoren in had gezien dat hij betwijfelde of hij zich ooit zou kunnen losmaken van de betovering ervan.

Of hij dat ooit zou willen.

Maar het volgende moment legde ze haar handen over de zijne, en de aarde leek op te houden met draaien toen ze voor het eerst samen hun kind vasthielden.

Haar buik was iets dikker geworden. Hij voelde een lichte ronding die het piepkleine wezentje in haar beschermde. Zijn kind. De samensmelting van twee zielen. Hún kind.

Hij slikte, niet tot spreken in staat. En toen lag hij opeens op zijn knieën en schoof haar shirt omhoog om het te kunnen zien.

Met zijn duimen streek hij over de gladde huid rond haar navel voor hij zijn oor tegen haar buik legde. Hij vroeg zich af of hij zijn baby kon horen groeien. Of het kind hem kon horen.

‘Hallo?’ fluisterde hij onwillekeurig met zijn lippen tegen haar buik.

Slanke vingers streelden zijn haren, een vertrouwde liefkozing die hij te lang had gemist.

Toen draaide hij zijn hoofd en drukte zijn mond tegen haar buik. Hij kuste haar en hoopte vurig dat ze hem niet zou wegduwen. Steeds opnieuw kuste hij haar zachte huid terwijl ze haar vingers in zijn haren begroef en hem dicht tegen zich aan hield.

Eén gedachte bleef zich in zijn hoofd herhalen. Op het ritme van zijn bonzende hart.

Van mij. Van mij. Van mij.

Dat waren ze allebei. En op een manier die hij nooit had kunnen voorzien. Heel diep in zijn ziel.

Het beangstigde hem. Maakte dat zijn hart sneller klopte en hij haar stevig vasthield. En ze liet zich door hem vasthouden. Schonk hem haar lichaam, ook al was het misschien slechts voor deze ene keer.

Daaraan kon hij niet denken. Hij kon niet denken aan de leegte die hij in haar ogen had gezien toen ze zijn laatste manipulatie aan het licht had gebracht. Die blik wilde hij nooit meer zien.

Ze wist dat ze een diepe teleurstelling tegemoet ging, maar toch was ze niet in staat hier een einde aan te maken. Enkele ogenblikken tevoren had ze op het punt gestaan zich te verzetten, en toen had ze het gezien. De verandering die plotseling in hem had plaatsgevonden en hem op zijn knieën had gebracht. De blik in zijn ogen toen zijn hand haar buik had aangeraakt. Zijn verwondering. Hij had de plaats gekust waar hun kind in haar groeide.

Nooit zou ze tederheid van die kus vergeten.

Haar vechtlust was verdwenen. Evenals haar wilskracht. Ze voelde alleen nog verlangen en de wanhopige behoefte toe te geven. Zich over te geven.

Hij hield niet van haar. Misschien kon hij dat niet. Maar hij hield van hun baby. De liefde en toewijding die ze in zijn ogen had gezien, deden haar beseffen dat ze hun niet ook maar één moment samen kon ontzeggen.

Het zou genoeg voor haar zijn. Meer dan genoeg.

Met trillende vingers raakte ze zijn kin aan. Toen hij haar aankeek, benam de intense emotie in zijn blik haar de adem.

‘Geef je aan me.’

Ze knikte, niet in staat om ook maar één woord over haar lippen te krijgen.

Toen hij rechtop ging staan, maakte ze de handdoek om zijn heupen los en liet die op de grond vallen. Vervolgens trok ze haar shirt over haar hoofd en maakte de voorsluiting los van haar inmiddels te kleine beha. Toen de lingerie van haar borsten zakte, kon ze aan het kloppen van het adertje in zijn hals zien hoeveel moeite het hem kostte zijn zelfbeheersing te bewaren.

Nadat ze haar broek en slipje had uitgetrokken, was ze even naakt en kwetsbaar als de man die met één uitgestrekte hand op haar stond te wachten.

Toen hij haar in zijn armen nam, voelde dat zo volmaakt dat het bijna pijn deed. Ze wist niet hoelang hij haar op deze manier zou hebben vastgehouden, maar zijn harde mannelijkheid drukte tegen haar buik, en zijn tepel bevond zich zo dicht bij haar mond dat ze de verleiding niet kon weerstaan om hem met haar tong aan te raken.

En toen was het gedaan met alle zelfbeheersing.

Met een diep gekreun tilde hij haar op en nam bezit van haar mond. Ze gaf zich maar al te graag over aan zijn kus en opende haar lippen voor zijn tong terwijl ze zich in zijn armen draaide om haar borsten tegen zijn heftig op en neer gaande bovenlichaam te drukken.

Hij droeg haar naar haar slaapkamer en legde haar op het bed. Het volgende ogenblik lag hij op haar. Voor voorspel was geen tijd. Hun monden vonden elkaar, en hij maakte aanstalten om hun lichamen een te laten worden. Maar toen hield hij zich in. Beteugelde zijn verlangen om diep in haar te dringen. Om haar te claimen.

Ze keek naar hem op met ogen waaruit een begeerte straalde die niet onderdeed voor de zijne, maar toch beheerste ook zij zich. Met haar hand tegen zijn wang fluisterde ze: ‘Ik kan niet meer vechten.’

‘Dat hoeft ook niet.’ Zijn stem klonk schor. ‘Dat beloof ik.’

Haar lichaam drukte tegen het zijne, vochtig en te uitnodigend om te kunnen weerstaan. ‘Nate, alsjeblieft. Nu.’

Kreunend drong hij diep in haar strakke, vochtige warmte en genoot van het contact.

Het was verrukkelijk.

Om zo intiem te zijn.

Om dat te mogen.

Om sámen te zijn.

Het was fysiek genot, maar tegelijkertijd was het zoveel meer dan dat, en hij wilde niet dat er ooit een einde aan zou komen.

Nadat hij zich iets had teruggetrokken, zonk hij weer diep in haar, een beweging die hij bleef herhalen. Ze sloeg haar benen om zijn heupen en begroef haar vingers in zijn haren. Aan haar gehijg kon hij merken dat het vuur van haar begeerte steeds hoger oplaaide. Ze drukte haar lichaam tegen het zijne en smeekte om meer. Hij wilde haar meer geven. Wilde haar alles geven. Alles wat hij had en alles wat hij was. Alles waarom ze vroeg opdat hij dit nooit meer zou kwijtraken.

En toen ze haar lippen opende en een geluidloze kreet slaakte, haar lichaam zich om hem samentrok en ze hem aanstaarde met die gevoelvolle bruine ogen die hem uitdaagden hier nooit een einde aan te laten komen – toen veranderde de wereld opnieuw en wist hij dat het nooit meer zou zijn als voorheen.

Doordringend keken zijn blauwe ogen haar aan. Zijn blik ging dieper dan het harde lichaam dat zich in het hare bewoog. Hij loodste haar door de vloedgolven van haar hoogtepunt, volgde het aflopend tij en dreef haar toen de branding weer in. Zonder haar ook maar een moment met zijn ogen los te laten.

Laat het hem zien.

Ik hou van je.

Dat wist hij al.

Altijd jij.

Er viel niets meer te verbergen.

Tot in de eeuwigheid jij.

Met kracht drong hij in haar. Ze drukte zich tegen hem aan en genoot van het meegeven van haar lichaam terwijl hij haar steeds opnieuw vulde en haar in hoog tempo naar een volgende climax voerde.

‘Niet ophouden,’ bracht ze naar adem snakkend uit terwijl ze zich aan zijn schouders vastklemde. ‘Alsjeblieft.’

Hij haalde haar dichter naar zich toe en schoof een arm onder haar heupen. ‘Laat me je liefhebben,’ fluisterde hij met hese stem.

Toen schreeuwde ze het uit van extase. Haar lichaam schokte. Haar hart was in tweestrijd. En de wereld spatte uiteen toen ook hij een hoogtepunt bereikte met haar naam op zijn lippen.

Hijgend ging hij naast haar liggen. Hij hield zijn ene arm om haar middel geslagen en trok haar tegen zijn warme lichaam. Ze drukte haar gezicht tegen zijn borst en liet de tijd verstrijken tot hij langzaam wegzakte en niet meer bereikbaar was.

Laat me je liefhebben.

Het waren mooie hartstochtelijke woorden om de fysieke daad mee te beschrijven. Zo mooi dat ze bijna kon doen alsof…