Hoofdstuk 21

Payton zat aan de keukentafel met haar blik strak gericht op de afkoelende beker thee tussen haar handen. Bijna een halfuur geleden had ze Nate in zijn eentje in de woonkamer achtergelaten. Na een tijdje was hij begonnen te telefoneren, maar enkele ogenblikken geleden was het weer stil geworden.

De houten vloer kraakte onder zijn gewicht, en het volgende moment vulde zijn grote gestalte dreigend de deuropening.

‘Ik ben er vanmorgen bij mijn gynaecoloog achter gekomen,’ zei ze, omdat ze niet goed wist waar ze moest beginnen.

Bezorgd fronste hij zijn voorhoofd. ‘Is alles in orde met je?’

Het verbaasde haar niet. Dat hij om haar gaf, had nooit ter discussie gestaan. Alleen de mate waarin.

‘Ja. Het was tijd voor mijn jaarlijkse controle, en toen ik de afspraak maakte, had ik het gehad over met de pil beginnen. Van het een kwam het ander, en toen… wist ik het.’ Ze nam een slokje van de lauwe thee en hoopte dat die de kalmerende werking zou hebben die op het pakje werd beloofd. ‘Het is in de eerste of tweede week gebeurd.’

Toen hij de keuken in was gestapt en tegenover haar aan tafel was gaan zitten, keek hij haar aan. De kille acceptatie in zijn blik had pijn moeten doen, maar er had zich een holle gevoelloosheid van haar meester gemaakt nadat ze haar kwetsbare ziel voor hem had blootgelegd. Nadat ze hem had gesmeekt van haar te houden.

Over de tafel heen pakte hij haar hand in een gebaar dat stijf en plichtmatig voelde. ‘Heb je een dokter? Een verloskundige?’

Ze schudde haar hoofd.

De rimpels in zijn voorhoofd werden dieper. ‘Maar die ga je toch wel zoeken?’

Toen begreep ze wat hij vroeg. Of ze van plan was hun kind te houden. ‘Ik weet nog geen dag dat ik zwanger ben, Nate. Dat ik nog geen verloskundige heb, betekent niets anders dan dat ik me moet oriënteren voor ik er een kies.’

Uit zijn ogen straalde opluchting. ‘Het spijt me. Ik…’ Hij schudde zijn hoofd en slaakte een gespannen zucht. ‘Het is belangrijk. Bepaalde dingen moet ik gewoon vragen.’

Ze knikte slechts.

‘Morgen heb ik een afspraak met Arnie om mijn testament te veranderen en huwelijkse voorwaarden voor ons op te stellen.’

Ze opende haar mond om hem terecht te wijzen, maar hij legde haar met een handgebaar het zwijgen op.

‘Je weet dat ik eerlijk zal zijn. Over de details valt te praten, maar de overeenkomst op zich is niet voor onderhandeling vatbaar.’

De huwelijkse voorwaarden konden haar niet schelen. Want ze zouden niet nodig zijn.

‘Ik trouw niet met je.’ Uit die woorden putte ze geen voldoening. Maar ze waren intens gemeend.

‘Doe niet zo gek, Payton. Het is belangrijk. Zo’n overeenkomst beschermt ons allebei.’

‘Nate, het gaat niet om de huwelijkse voorwaarden. Ik trouw niet met je.’

Met half dichtgeknepen ogen keek hij haar aan. ‘Waar heb je het over? Je bent zwanger. Natuurlijk trouw je met me.’

‘Nee.’

Toen hij het plotseling begreep, zag ze dat aan hem. ‘De vragen. Het ging je niet om of ik mijn verantwoordelijkheid zou nemen. Het was een test. Een valstrik.’ In zijn slaap begon een adertje te kloppen. ‘Verdorie, Payton.’

‘Ik moest het zeker weten. Voor je van de baby hoorde.’

‘Waarom? Om je terug te trekken in een hoek waar je niet uit kunt? Nou, vergeet het maar. Vergeet wat ik heb gezegd en vergeet je weigering met me te trouwen. Alles is nu anders.’

‘Niet alles.’ Ze keek hem recht aan en zei hem met haar blik dat ze geen bakzeil zou halen. De zijne antwoordde dat hij een andere mening was toegedaan.

‘Op dit moment ben je van streek. Morgen denk je er anders over. Je moet iets eten. Waar heb je trek in? Wat je ook wilt, ik kan het binnen een halfuur hier hebben.’

‘Nate, schei uit –’

‘Néé. We zorgen voor wat te eten en gaan naar bed. Met jou in mijn armen… en ons kind in je.’

Bij die woorden sloeg er een golf van heftige emotie door haar heen. ‘Ik zei dat je moet ophouden!’

‘Ik hou niet op!’ Woedend keken zijn blauwe ogen haar aan. ‘Niet voordat je naar rede luistert.’

‘Rede?’ Ze sprong op. ‘Laat me niet lachen. Je verzekert me dat er geen toekomst voor ons is weggelegd, en nog geen halfuur later offer je de rest van je leven op, met een trouwring en huwelijkse voorwaarden als toegift. Wie is er nu niet redelijk?’

‘We krijgen een kind. Daardoor veranderen er dingen. Ik pas me aan.’

‘Dan kun je dat maar beter op een andere manier doen, Nate, want ik trouw niet met je. Je huwelijksaanzoek heeft niets met liefde te maken, en ik wil niet de rest van mijn leven verplichtingen hebben.’

‘Maar zo zou het niet zijn,’ protesteerde hij. ‘Ik snap niet waarom je je hiertegen verzet. Je krijgt wat je wilde.’

‘O ja?’ Hoe kon hij dat ook maar denken?

‘Ja! Ik zal je gelukkig maken. Dat kan ik.’ In zijn kaak trok een spiertje. ‘Je zei het zelf… We kunnen het prima met elkaar vinden. We hebben het leuk.’

‘Ik wil meer dan het leuk hebben, Nate.’

Geërgerd trok hij zijn wenkbrauwen op. ‘En dat bied ik je aan.’

Helemaal niet. ‘Kun je ontkennen dat het idee van deze toekomst die je me vraagt met je te delen je een uur geleden op de vlucht joeg?’

‘Een uur geleden dacht ik dat ik keus had!’

Fout. Haar lichaam trilde alsof hij haar had geslagen.

Te laat zag hij zijn vergissing in. Verdorie, hij was dit aan het verknoeien, maar ze week ook geen duimbreed!

‘Het spijt me.’ Nadat hij om de tafel was gelopen, ging hij op haar stoel zitten en trok haar op zijn schoot. ‘Dat bedoelde ik niet.’

‘Jawel,’ fluisterde ze, terwijl ze haar gezicht tegen zijn borst drukte. Na even zo te hebben gezeten hief ze haar hoofd weer en keek hem met haar grote bruine ogen smekend aan. ‘Kun je niet begrijpen dat ik je niet je recht om te kiezen wil afnemen? En dat ik misschien niet wil dat jij me het mijne ontneemt?’

Dat begreep hij. Hij wist wat ze doormaakte. Kende het gevoel van verraad dat in haar moest opwellen. Wist hoe het was als iemand je het leven dreigde af te nemen dat je voor jezelf had gepland. Maar nu was zijn onvoorzichtigheid de oorzaak, en daarin kon geen test verandering brengen.

Verdorie, hij wilde haar niets ontnemen. Daarom had hij een einde aan hun relatie gemaakt. Hij had haar de kans willen geven een man te vinden die om haar gaf zoals ze verdiende. Maar nu ze zwanger was, werd hij die man.

Met Annegret had hij twijfels gehad, maar nu was hij absoluut zeker van zijn zaak. Dit kind was van hem. Wat betekende dat Payton dat ook was. En hij moest zorgen dat ze dit accepteerde.

‘Ik begrijp het, Payton. Echt. Maar nu er een kind komt, is alles anders. We zijn voor de rest van ons leven verbonden door de baby in je buik.’

‘Dat bestrijd ik niet, maar het betekent niet dat we moeten trouwen. Je weet dat ik je nooit zou beletten contact met hem te hebben.’

Hem. Ze dacht dat het een jongen zou zijn. Terwijl hij even zijn ogen sloot, probeerde hij de beelden te verdrijven die dat ene woord opriep. Beelden waaraan hij nog niet toe was. ‘Nee, dat zul je nooit doen. Omdat we samen zullen zijn. Met ons drieën.’

Toen ze probeerde op te staan, hield hij haar op haar plaats. Dicht tegen hem aan, waar ze hoorde.

‘Nate, wat je voorstelt –’

‘Is belangrijk.’

‘Onmogelijk. Je hebt allerlei soorten gezinnen. Mensen met een veel ingewikkelder situatie dan de onze hebben het ook opgelost zonder te trouwen.’

Hoofdschuddend legde hij zijn hand onder haar kin. ‘Voor mij is het geen optie als ik de helft van het leven van mijn kind mis, omdat ik niet bij hem woon.’

Ze wilde het uitschreeuwen van frustratie, maar de stress van de dag had haar zo uitgeput dat ze niet verder kwam dan fluisteren: ‘Ik kan het niet.’

‘Natuurlijk ben je bang, lieverd. Maar dat hoef je niet te zijn. We vinden heus wel een oplossing. Maar dat hoeft niet vanavond.’

‘Inderdaad.’ Ze hadden allebei tijd nodig om aan het idee te wennen. Om uit te puzzelen wat ze wilden.

Uiteindelijk zou hij tot bezinning komen.

‘Heb je het al aan iemand verteld?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Nog niet.’

‘Ik zou het fijn vinden als je dat nog even zo hield.’

Om aan zijn gezicht te kunnen zien wat de reden voor dit verzoek was, boog ze zich iets naar achteren. Maar hij leek zich volledig voor haar te hebben afgesloten.

Ongerustheid maakte zich van haar meester. Had hij een ander? Haar maag kwam in opstand. Was er een vrouw aan wie hij dit moest vertellen? Die hij moest opgeven –

‘Mijn vader. Na alle onzekerheid met Annegret vertel ik het hem liever pas wanneer we meer duidelijkheid hebben weten te creëren.’

Zijn vader. Dat had ze moeten beseffen.

‘Natuurlijk. Ik zal niets zeggen,’ beloofde ze met een stem die door dreigende tranen onvast was geworden.

Waarom kon hij niet gewoon van haar houden? Waarom had hij niet kunnen zeggen dat er hoop voor hen was? Waarom moest ze weten dat hij haar een uur geleden niet had gewild?

Het antwoord op die laatste vraag was eenvoudig. Omdat ze hem had gedwongen het te zeggen. Omdat een liefdeloos huwelijk iets was waarmee ze niet kon leven. Of misschien wel. Maar een huwelijk waarin zij van hem hield en hij niet van haar? Nee, dat dagelijkse verdriet zou ze niet aankunnen. Daarom had ze de waarheid willen horen.

Hij streek met zijn grote hand over haar haren en trok haar dicht tegen zich aan. ‘We lossen het wel op, lieverd. Dat beloof ik.’

Omdat ze te moe was om iets anders te doen, gaf ze zich over aan de troost van de armen waarvan ze nooit afstand had willen doen. De armen van een man die niet van haar hield.