Hoofdstuk 22

Hoe moest hij dit in ’s hemelsnaam tot een goed einde brengen als Payton geen duimbreed week?

‘Ik geef mijn baan niet op!’ Haar wangen waren rood, en haar ogen met donkere kringen eronder glinsterden te fel. Strijdlustig zette ze haar handen in haar zij, terwijl ze hem van de andere kant van zijn woonkamer nijdig aankeek.

‘Mensen werken omdat ze het geld nodig hebben,’ reageerde hij kalm, niet bereid zich tot ruzie te laten uitdagen door de koppige kleine helleveeg die zijn kind droeg. ‘Jíj hebt het geld niet nodig.’ Hij was de rustige van hen tweeën. De redelijke. Geduldig glimlachend zat hij in zijn oorfauteuil, maar ondertussen bewoog hij achter de armleuning zijn vingers om de spanning uit zijn lichaam te krijgen.

Zo waren ze nu al een uur bezig. En de afgelopen maand was het ook steeds op ongeveer dezelfde manier gegaan. Hij deed een voorstel. Zij nam er aanstoot aan. Hij lichtte het toe, gooide het over een andere boeg. Zij keek boos en zei nee. Het maakte niet uit welke voordelen zijn idee had. Als het voorstel van hem kwam, vertrouwde ze het niet en ging ze ervan uit dat het bedoeld was om haar zover te krijgen dat ze met hem trouwde.

Waarin ze gelijk had.

‘Is dat zo, Nate? Hoe sta je tegenover liefdadigheid? Wat vond je ervan toen jij nog niet de weldoener was?’

Hij haalde diep adem. ‘Payton, dit is geen liefdadigheid. Er zijn wetten die ervoor zorgen dat een vader zijn kind onderhoudt. Dat doe ik.’

Beschuldigend keek ze hem aan. ‘Je probeert me afhankelijk van je te maken.’

‘Dat is niet waar. Hoewel ik heel graag voor je wil zorgen, ben ik er niet op uit je je onafhankelijkheid te ontnemen.’ Hij stond op en begon tussen de open haard en de ramen heen en weer te lopen.

‘Allemachtig, Payton, natuurlijk bedoel ik het goed. Ik wil dat het jou en onze baby aan niets ontbreekt. Ik wil niet dat je werkt wanneer je moe bent. Ik wil niet dat je ons kind aan een oppas moet toevertrouwen omdat je het je niet kunt permitteren om dat niet te doen. Snap je niet dat ik alleen maar wil helpen?’ Om zo mijn zin te krijgen, voegde hij er in stilte aan toe.

‘Ik wil geen hulp.’ Maar terwijl ze dit zei, sprongen er tranen in haar ogen. Ze was bang, en hij wist dat ze zich alleen voelde, ook al had hij haar geen moment in de steek gelaten. Maar hij had haar ook geen moment met rust gelaten. Had voortdurend geprobeerd haar zo klein te krijgen dat ze zich door hem de hand liet reiken.

Haar lippen trilden.

Waarom gaf ze niet gewoon toe?

Dit geharrewar was hij meer dan beu. Hij kon zich nauwelijks meer herinneren hoe het tussen hen was geweest voor haar zwangerschap. Nee, dat was niet waar. Het zou gemakkelijker zijn als hij het kon vergeten, omdat hij miste wat ze hadden gehad. Hij miste de vrolijkheid en de tederheid. Hun goede gesprekken. De hartstocht en saamhorigheid. Die wilde hij terug. Hij had zin haar bij de schouders te pakken en door elkaar te schudden tot ze verstandig werd en ja zei tegen het leven dat hij haar aanbood.

Nadat ze hem op haar hoede had aangekeken, slaakte ze een zucht van verslagenheid en keerde hem haar rug toe.

Verdorie.

Hij had nog maanden voor de baby kwam, voor hij zijn ring om haar vinger móést hebben. Maar hij wilde de zaak eerder hebben opgelost. Vandaag zou hij echter niets bereiken. Ze had behoefte aan troost, en die zou hij haar geven.

Voorzichtig trok hij haar in zijn armen. Hij streelde haar rug, boog zijn hoofd naar het hare en fluisterde: ‘Hou op met je tegen me verzetten. Ik weet dat je van streek bent en dat we het niet eens zijn… over heel veel dingen. Maar voor ons allebei is dit nieuw. We lossen het samen op. Oké?’

Haar lichaam spande zich, maar toen gaf ze zich gewonnen. Terwijl ze tegen hem aan leunde, voelde hij de spanning uit haar wegebben. ‘Ik word gek, Nate. Ik ben zo in de war. En ik… ik –’

‘Sst. Ik ben er voor je,’ beloofde hij. ‘Voor jullie beiden. Wat er ook gebeurt.’

Zachtjes snikkend legde ze haar hoofd tegen zijn borst. Ze protesteerde niet toen hij haar optilde, naar de bank voor de open haard droeg en haar op zijn schoot zette.

Hij zou voor haar zorgen. Of ze hem wilde of niet, hij zou haar gelukkig maken. Maar eerst moest ze haar verzet tegen hem staken.

Ze was in slaap gevallen. Dat had ze niet moeten doen, maar ze had zich zo veilig en rustig gevoeld in Nates sterke, warme armen dat ze zich had overgegeven aan de vermoeidheid. Nu was ze echter niet moe meer. Maar ze zat nog steeds op zijn schoot, dichter bij hem dan ze in een maand was geweest.

Ze draaide haar hoofd en keek naar zijn slapende gezicht. Hij zag er ontspannen uit, en zijn borst ging regelmatig op en neer. Toen weerklonk het gekreun dat altijd over zijn lippen kwam wanneer hij wakker werd. Hemel, wat vond ze dat toch een heerlijk geluid.

Hij bood haar aan om het de rest van haar leven te kunnen horen. Om iedere ochtend in zijn veilige armen wakker te worden.

Met half geloken ogen keek hij haar aan. Zijn lippen plooiden zich langzaam tot een glimlach, en de blik in zijn ogen werd sensueel.

Ze wist wat dat betekende. Potentiële problemen.

Toen ze zich van hem los probeerde te maken, lukte dat echter niet.

‘O!’ Haar haren zaten vast in de knoopjes van zijn overhemd.

Hij kwam iets overeind. ‘Wacht, lieverd. Laat me –’

‘Au!’

‘Sorry, hé, blijf stilzitten.’

Omdat ze zich scherp bewust was van waar ze zat, deed ze dat.

‘Momentje.’ Hij bracht zijn handen naar zijn rug en trok het overhemd over zijn hoofd, waarbij hij ervoor zorgde dat de vastzittende knoopjes niet bewogen. En toen was ze los. Van zijn borst althans. Alleen zaten haar krullen, die als een gordijn voor haar ogen hingen, nog in de knoopjes verward.

‘Oké, ik kan het zien.’

Mooi, want zij zag niets.

Krachtige vingers bewogen door haar haren, wat haar deed huiveren van genot.

Niet mooi.

‘Ik kan het zelf wel.’ Toen ze haar hand uitstak, raakte die warme huid. Het ontblote bovenlijf van Nate. Razendsnel trok ze haar hand weer terug.

‘Waarschijnlijk niet zonder schaar. Ik kan zien wat ik doe. Verroer je gewoon even niet.’

Enkele ogenblikken later was zijn overhemd los en kon ze haar haren uit haar gezicht strijken. En naar de gladde huid en sterke spieren van zijn brede borst staren. Naar zijn platte tepels. En het goudblonde haar dat taps toeliep naar zijn broekband.

Ze slikte en keek omhoog – in zijn blauwe ogen die haar strak aankeken. In zijn kaak trok een spiertje.

‘Dank je,’ fluisterde ze. Nadat ze haar blik nog een keer naar zijn borst had laten gaan, liet ze zich van zijn schoot glijden.

Hij reageerde niet en bleef met gefronste wenkbrauwen naar haar zitten kijken terwijl ze haar spullen pakte. Toen ze zich bij de deur naar hem omdraaide, zag ze voor het eerst in een maand de man op wie ze verliefd was geworden naar haar kijken. Niet vijandig. Niet berekenend of manipulatief. Gewoon Nate. Die naar haar verlangde.

Ze glimlachte aarzelend. ‘Tot morgen.’ Met die woorden ging ze ervandoor.

Toen hij de klik van de deur hoorde, stond hij vloekend op van de bank.

Hoe had hij zo blind kunnen zijn? Zo stom!

Hij had het helemaal verkeerd aangepakt. Had kostbare tijd verspild door haar grenzen te respecteren. Door voorlopig af te zien van fysiek contact, dat altijd zo ontspannen was geweest. Hij had afstand bewaard en afgewacht tot ze zou beseffen dat met hem trouwen haar beste keuzemogelijkheid was voordat hij het seksuele vuur weer zou aanwakkeren. Maar het enige wat dat had opgeleverd, was een maand van gefrustreerde nachten en een vrouw die de situatie te prettig begon te vinden.

Uit de begeerte die hij daarnet in haar ogen had zien smeulen, kon hij de conclusie trekken dat ruimte en begrip niet de oplossing waren. Hij moest haar verleiden en zorgen dat hij haar weer naakt in zijn armen kreeg.

De seks was altijd emotioneler geweest dan ze had willen toegeven. Dat had hij vanaf het begin geweten. Zelfs die eerste nacht had hij het in haar ogen gezien. Ze kon niets zonder haar hart doen, en al helemaal niet de liefde bedrijven.

Het was dus zaak dat hij haar weer in zijn bed kreeg. Hij moest zijn lichaam gebruiken om door haar verdediging te dringen en de emoties en verlangens los te maken die ze probeerde te verjagen. En als hij haar zover had dat ze kreunend naar hem opkeek met die ogen die te veel verrieden, zou hij doorpakken. Hij zou zorgen dat ze het zo fijn had dat ze zonder nadenken met hem op een vliegtuig naar Las Vegas stapte.

Zo moest het gaan. En het moest snel gaan. Ze mocht niet de tijd krijgen om terug te krabbelen. Maar hoe kreeg hij haar waar hij haar wilde hebben?

Als ze het zag aankomen, zou ze hem onmiddellijk de voet dwars zetten.

Het was dus de kunst gebruik te maken van haar zwakke punt zonder te laten merken wat hij aan het doen was. Na te hebben gezien welke uitwerking zijn nabijheid en zijn gedeeltelijke naaktheid op haar hadden gehad, dacht hij te weten waar hij moest beginnen.

Eerlijk spel was het niet, maar het eerlijk spelen had niet het gewenste resultaat opgeleverd. Hij wilde haar terug. Wilde deze zaak opgelost hebben. Haar in zijn bed. Zijn ring aan haar vinger. Hun baby tussen hen in.

En nu had hij een plan.