Hoofdstuk 11

Met Nates smokingjasje om haar schouders stond Payton voor de grote ramen van het penthouse uit te kijken over de lichtjes van de stad. En wachtte.

Ze waren hand in hand weggegaan en hadden een fotograaf de gelegenheid gegeven een foto te maken terwijl ze zich naar de auto haastten, in de wetenschap dat een collega van hem bij Nates appartementengebouw zou staan. Met bonzend hart had ze gewacht tot Nate het initiatief zou nemen. Maar terwijl de stad langs de autoraampjes flitste, had hij afstand bewaard en ontspannen gepraat over het succes van de avond. Hij was ervan overtuigd dat er de volgende morgen een hoop boodschappen zouden zijn van journalisten die aasden op de primeur van zijn relatie met Payton Liss.

Ze had instemmend geknikt, en had onderwijl haar gedachten laten gaan over de twee wegen die ze kon bewandelen. Een verstandige en een roekeloze. Een goede en een verkeerde. Eigenlijk zou ze helemaal niet hebben moeten twijfelen. Maar ze had nauwelijks de verleiding kunnen weerstaan om op zijn schoot te klimmen. Om haar lippen over de lichte stoppeltjes op zijn kin te laten gaan. Door zijn hals. Naar zijn mond…

Nu waren ze in zijn appartement. Hij kwam achter haar staan en legde zijn handen op haar schouders. ‘Wat denk je?’

Dat ze gek was en dat hij gevaarlijk was, en dat als ze niet oppaste ze zou eindigen waar ze zo graag wilde zijn. ‘Dat je geheim veilig is.’

‘Volgens mij ook. Voornamelijk dankzij Clint.’

Peinzend staarde ze naar de verlichte skyline. ‘Ik had rekening moeten houden met zijn reactie. Hem moeten waarschuwen. Maar ik heb totaal niet aan hem gedacht.’

Voorzichtig masseerde hij de gespannen spieren in haar schouders. ‘Hij is jaloers. Wil je terug.’

‘Misschien, ja.’ In ieder geval dacht hij dat. Hij wilde de vrouw terug die ze had voorgegeven te zijn.

‘Dus hij is niet helemaal de idioot voor wie ik hem hield. Maar jij wilt hem niet terug, hè?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Nee.’

‘Mooi.’ Zijn adem streek warm langs haar oor.

Dat vatte ze op als een waarschuwing. Ze maakte zich van hem los, draaide zich om en slikte. ‘Ik moet gaan. Morgen is een schooldag. We moeten allebei werken.’

Met een nonchalant handgebaar deed hij haar woorden af als onzin.

‘Ik zou je niet tegenhouden als je met Clint wilde trouwen.’ Zijn blik ging naar haar mond. ‘Of mogelijk ook wel.’

Hij flirtte. Zoals altijd speelde hij een spelletje.

Toen ze zenuwachtig lachte, trok hij met voorgewende verbazing zijn blonde wenkbrauwen op. ‘Denk je dat ik het niet zou doen?’

Oké, dit was haar kans om er serieus over te praten. Ze haalde diep adem en zei: ‘Misschien ben je niets ontziend en meedogenloos en al het andere wat over je wordt gezegd, maar je bent ook eerlijk en integer. Dat ben je je hele leven geweest. Je maakt de juiste keuzes. Ik vertrouw je. Daarom betekent je vriendschap zoveel voor me.’

Hij lachte spottend. ‘Het doet me genoegen te horen dat eerlijkheid belangrijk voor je is, want wat dat vriendschapgedoe betreft –’

‘Schei uit.’ Voor het te laat was en ze uiteindelijk alles zou kwijtraken omdat ze de verleiding van zijn woorden niet kon weerstaan. ‘Laten we hier even over nadenken.’

‘Dat heb ik al gedaan,’ zei hij kortaf.

‘Luister,’ smeekte ze. ‘Stel je voor dat we twee wegen voor ons hebben. Vriendschap is als een snelweg.’

Op zijn gezicht streed vrolijkheid met afkeer. ‘Voor marketingklussen moet ik jou blijkbaar inhuren.’

Ze schonk geen aandacht aan wat hij zei en vervolgde: ‘De snelweg is lang en recht. Mooi. Aangenaam. Daarover kunnen we jaren reizen.’

Hij sloeg zijn armen over elkaar en knikte. ‘Juist.’

‘Seks is als een doodlopend pad door een dichte jungle.’ Toen zijn lippen zich langzaam tot een glimlach plooiden, keek ze naar haar schoenen. ‘Het is uiteraard warm, vochtig en opwindend –’

‘Probeer je het me uit het hoofd te praten?’

‘– tot het punt waarop het pad eindigt bij een gapende afgrond en alle pret voorbij is.’ En haar hart in duizend stukken in de diepte lag.

‘Dus je bedoelt… dat je een of andere Tarzanfantasie hebt waar je iets mee wilt.’

Met moeite onderdrukte ze een glimlach. ‘Nate!’

Zonder berouw te tonen ging hij verder. ‘Want ik heb zo’n regenwouddouche in mijn badkamer. Jij zou een haveloze bikini met scheuren op strategische plaatsen kunnen aantrekken, en ik een kapot shirt en een cargoshort.’

Ze deed haar best haar verbeelding niet te laten meegaan met zijn woorden…

‘En dan probeer ik indruk op je te maken met mijn liáán.’

Ze barstte in lachen uit. Hij maakte er een grapje van. Maar waarom brandde ze dan plotseling van verlangen om hem aan te raken? Om de mouwen uit zijn overhemd te trekken en hem aan de sporen op zijn borst te trommelen en kreten te slaken?

Verdorie, hij ondermijnde haar verdediging. Maar voor haar stond er veel op het spel. Ze had hem nodig. De afgelopen dagen had ze ontdekt hoe geweldig het was om iemand te hebben die haar zag zoals ze was. Iemand met wie ze kon lachen. Iemand die onconventioneel was. Dat wilde ze niet opgeven. Ze wilde niet terug naar de eenzaamheid en afzondering die te lang haar leven hadden bepaald. Het maakte niet uit hoeveel mensen ze om zich heen had – er was er slechts één die haar echt zag.

‘Nate, dit is serieus.’ Hoe kon ze het hem duidelijk maken? ‘Ik heb niet veel vrienden –’

‘Ik wel. Die wil ik graag met je delen. En als het er niet genoeg zijn, gaan we samen op zoek naar nieuwe.’

‘Je steekt er de draak mee,’ zei ze op bestraffende toon. ‘Maar het idee zoiets belangrijks in gevaar te brengen, vind ik niet grappig. Jij vermaakt je een poosje met een leuk speeltje en dankt het af wanneer je er geen belangstelling meer voor hebt. Ik wil niet het zoveelste afgedankte speeltje in je leven zijn.’

Bij zijn kaak trok een spiertje, en er veranderde iets in zijn houding. ‘Zo zou het niet gaan.’

‘Nee? Waarom niet? Zit de pers er zo ver naast met wat ze over je zeggen?’

‘Ik weet het niet, Payton. In hoeverre hadden ze het in jouw geval bij het rechte eind? Hadden ze kunnen voorspellen dat het zo zou worden tussen ons?’ Gefrustreerd woelde hij met zijn vingers door zijn haren. Toen haalde hij diep adem, en het volgende ogenblik was hij zichzelf weer meester. Kalm. Beheerst.

‘Het is geen kwestie van dat ik geen vrienden wil zijn, Payton. Maar ik denk dat we het gewoon niet kunnen zijn. Niet met wat er tussen ons bestaat… En ik weet dat jij het ook voelt.’

Ze boog haar hoofd omdat ze niet wilde dat hij zag welke strijd ze streed. Hoe krachtig zijn uitwerking op haar was. Dat hij gelijk had.

Natuurlijk voelde ze het ook. De aantrekkingskracht die haar in de war bracht. Die haar duizelig en opgewonden maakte en de wens wekte allerlei dingen te billijken die niet te verdedigen waren. Waanzin.

‘Ga je het ontkennen?’ daagde hij haar met lage, verleidelijke stem uit.

Ze slikte. ‘Ja.’

‘Hmm. Je wekt de indruk in verwarring te zijn. In tweestrijd.’ Toen hij dichter bij haar kwam, leek zijn lichaamswarmte haar huid te schroeien. ‘Daarbij kan ik helpen.’

Opeens raakte ze in paniek. Ze schrok van het verraad van haar lichaam en haar eigen domheid. Hij overweldigde haar. Domineerde haar zinnen.

Beheers je!

‘Nee,’ protesteerde ze zwakjes.

‘Heel overtuigend,’ spotte hij met glinsterende ogen. ‘Wat is het nu? Ja of nee?’

‘Dit is niet eerlijk, Nate.’

Hij keek haar aan. ‘Volgens mij wel.’ Toen glimlachte hij zelfverzekerd. O-o. ‘Weet je wat? We zullen het aan een test onderwerpen. Ik ga je kussen.’

Toen ze bezwaren wilde maken, wuifde hij die weg. ‘Maak je geen zorgen. Ter wille van de nauwgezetheid zal ik mijn beste beentje voor zetten. En als ik klaar ben, mag je me vertellen of je nog steeds denkt dat we alleen vrienden kunnen zijn.’

Ze deinsde achteruit en hief haar handen om hem af te weren. ‘Nee. Dat is een buitengewoon slecht idee. Je zei dat de aantrekkingskracht geleidelijk zou verdwijnen. Vandaag is het dinsdag. Het speelt dus pas een paar dagen.’

Hij stapte naar voren. Vol zelfvertrouwen. Niet alleen door zijn lengte en gespierdheid overweldigend. ‘O ja? Speelt het pas een paar dagen voor je?’

Hemel, die blik in zijn ogen. Daaruit maakte ze op dat hij het wist. Een paar dagen plus dertien jaar.

Dit was een ramp. ‘Nate, we hebben het over meer dan het volgende ogenblik –’

‘Inderdaad. Volgens mij heb ik zaterdagnacht bewezen dat ik het langer kan volhouden dan een paar momenten.’

Plotseling stond ze tegen de muur en kon ze niet verder naar achteren. ‘Je weet best wat ik bedoel. Ik wil dat we vrienden zijn.’

Ernstig keek hij haar aan. ‘Ik ook, Payton. Maar dat is onmogelijk als we geen oplossing vinden voor de aantrekkingskracht. Als we die niet de juiste plek geven.’

‘En dat gaat lukken.’ Met haar handen maakte ze een beweging die hem moest beduiden naar achteren te stappen. ‘We beginnen gewoon met enige afstand tussen ons te creëren.’

In plaats van naar achteren te stappen legde hij zijn ene hand boven haar hoofd tegen de muur en pakte haar met de andere bij de pols. ‘Je lijkt zo zeker van jezelf. Maar wat gebeurt er als we elkaar… toevallig aanraken?’

Er was niets toevalligs aan de manier waarop zijn duim de gevoelige huid van haar pols streelde en hij zich zo dicht naar haar toe boog dat ze nauwelijks lucht leek te krijgen en er een golf van begeerte door haar heen sloeg.

Omdat zijn greep losjes was en zijn gespierde arm haar slechts aan één kant de weg versperde, had ze zich kunnen lostrekken. Ze zou moeten vluchten, maar zelfs toen hij haar pols losliet en een vinger langs haar hals liet glijden, was ze tot geen andere vlucht in staat dan het sluiten van haar ogen.

‘Je weet dat ik naar je verlang,’ fluisterde ze. ‘Maar iets anders wil ik nog liever.’

‘Weet je het zeker?’

‘Ja.’ Dat ene woord leek om meer te smeken dan ze had beweerd.

Toen ze haar ogen weer opende, keek hij haar doordringend aan. ‘Voeg dan de daad bij het woord.’

‘Wat zal een kus bewijzen?’ vroeg ze met een stem die ergerlijk hees klonk.

Hij ging rechtop staan, waardoor de warmte en de beloften van zijn lichaam verdwenen. ‘Het is heel eenvoudig. Als we kunnen stoppen, behoort vriendschap tot de mogelijkheden.’

Met haar blik zocht ze in zijn ogen naar begrip, naar genade. ‘En als we niet kunnen ophouden?’

Langzaam boog hij zich weer naar haar toe. ‘Dan doen we dat niet.’

Het was slechts één kus. En het enige wat ze hoefde te doen was tijdig stoppen. Toen ze naar zijn mond keek, werd ze bestormd door herinneringen aan wat hij daarmee slechts enkele nachten geleden had gedaan.

Haar blik werd wazig. Haar lippen gingen vaneen.

Heel eenvoudig. Zoals hij zojuist had gezegd. Na één kus stoppen. ‘Oké. Een test.’

Toen hij met zijn mond even haar oor beroerde, huiverde ze van verrukking. ‘Weet je nog wat je broer buiten zinnen bracht?’

Brándt? De mist van de toenemende zinnelijke lust werd iets minder dicht terwijl ze zich afvroeg wat haar broer hier in vredesnaam mee te maken had. Toen herinnerde ze zich opeens een middag van lang geleden. Haar broer was komen binnenstormen en had geschreeuwd over zijn proefwerk – en dat Nate Evans altijd idioot hoge cijfers haalde.

Haar ogen werden groot terwijl Nate zijn laatste waarschuwing mompelde. ‘Ik ben érg goed in tests.’