Hoofdstuk 18

Er was iets met Payton.

Nate betaalde de rekening in het chique Mexicaanse restaurant waar hij en Payton allebei graag kwamen. Maar vanavond had ze nauwelijks een hap gegeten en haar glas wijn amper aangeraakt.

Hij was rechtstreeks van het vliegveld naar haar appartement gegaan om de draad van bijna een week geleden weer op te pakken. Zijn reis was succesvol geweest, en hij was in de stemming geweest om dat te vieren. Maar nog voor ze in de auto waren gestapt, had hij gevoeld dat er iets mis was. Ze hadden ongedwongen bijgepraat en gelachen, maar om de paar minuten was haar aandacht verslapt en waren haar gedachten afgedwaald.

En hij wilde weten waarheen.

Toen ze het trottoir op stapten en hij zijn arm om haar schouders sloeg, keek ze hem verontschuldigend aan. ‘Het spijt me. Ik…’ Haar stem stierf weg, en ze schudde haar hoofd.

Er begonnen alarmbellen bij hem te rinkelen. Blijkbaar was er tijdens zijn afwezigheid iets gebeurd. Toen hij haar drie dagen geleden aan de telefoon had gehad, was alles in orde geweest. Daarna had hij haar echter niet meer gesproken. Hij had haar nog een keer moeten bellen, maar hij had het druk gehad met een nieuwe deal… en hij had behoefte aan ruimte gehad.

Maar slechts voor die paar dagen. Nu hij terug was, wilde hij dat ze lachte, sexy was en hem alles gaf wat te veel had gedreigd te worden. En dat deed ze niet.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij rustig terwijl ze door de donkere vrijdagavond liepen.

Ze zuchtte. ‘Het is stom van me. Ik ben gewoon zenuwachtig… en ik wil niet…’ Na diep adem te hebben gehaald, vervolgde ze: ‘Twee dagen geleden zouden Brandt en ik bij mijn moeder gaan eten, maar aan eten zijn we niet toegekomen. Mijn broer had Clint bij zich.’

Clint. De man die met haar had willen trouwen. De man die haar ruw had vastgepakt midden op een receptie voor een goed doel. Een onbehaaglijk gevoel bekroop hem.

‘En toen ben je weggegaan?’ suggereerde hij, ook al wist hij dat ze dat niet had gedaan.

‘Nee. Mijn moeder en Brandt zijn weggegaan, zodat Clint en ik konden praten.’

‘Hebben ze je met hem alleen gelaten?’ Hij vloekte en voelde zijn bloed koken. ‘Als hij je pijn heeft gedaan –’

‘Nee, hij heeft me niet aangeraakt,’ stelde ze hem gerust. ‘Nate, alsjeblieft. Er is niets aan de hand.’

‘Natuurlijk is er wat aan de hand,’ protesteerde hij, met moeite zijn stem in bedwang houdend. ‘Je maakt je ergens zorgen over. En ik weet niet of het komt doordat je iets hebt gedaan waarvan je denkt dat het mij zal kwetsen, of doordat iemand anders iets heeft gedaan en je denkt dat ik die persoon wat zal doen. Dus vertel wat er is gebeurd.’

Ze aarzelde even. ‘Ik was van mijn stuk gebracht, maar Clint had duidelijk behoefte aan een vorm van afsluiting. En uiteindelijk heeft hij die gekregen, geloof ik. Toen we uitgepraat waren, heb ik niet gewacht tot mamma en Brandt terugkwamen en weer tegen me konden beginnen. Ik ben naar huis gegaan. Maar Brandt kwam achter me aan.’

‘Wat bezielt die kerel in ’s hemelsnaam?’ riep hij gefrustreerd uit.

Na even te hebben gezwegen, zei ze: ‘Hij denkt dat ik niet eerlijk ben over wat wij tweeën hebben. Over wat met jou samen zijn voor me betekent.’ Dapper keek ze hem aan. ‘En… misschien heeft hij gelijk.’

Nu begreep hij wat er achter haar merkwaardige gedrag zat. Niemand had haar gekwetst. Nog niet althans.

‘Omdat je… meer wilt.’ Trouwen. Kinderen. Meer dan een leuke tijd voor zolang het duurde.

‘Ja.’

Hij had het moeten zien aankomen. Verdorie, vanaf het begin had hij geweten wat ze wilde en dat hij dat niet wilde. Allemachtig, hier had hij nu geen zin in. Hij wilde haar gewoon weer in zijn armen houden. Wilde het alleen maar leuk en gezellig hebben.

Maar dat was voorbij.

Voorzichtig trok hij haar tegen zich aan. ‘Het is niet verkeerd om die dingen te willen, Payton.’ Hij keek naar de donkere hemel, haalde diep adem en dwong zichzelf om de rest te zeggen. ‘Zolang je ze niet bij mij zoekt.’

Toen hij haar lichaam lichtelijk voelde verstijven, sloot hij even zijn ogen. Hij wist wat hij nu moest zeggen.

Terwijl hij zijn keel schraapte, deed hij een stap naar achteren.

Haar grote bruine ogen keken hem afwachtend aan. Gegriefd. Ze wist wat er ging komen. Wist dat ze hadden afgesproken te zullen stoppen voor het serieus werd. Stom. Alsof het niet vanaf het begin serieus was geweest.

Ze opende haar lippen en fluisterde twee woorden. ‘Niet doen.’

Hij wilde dit niet doen.

‘Denk je dat het misschien tijd is om er een punt achter te zetten?’ vroeg hij. Ze schudde haar hoofd, maar het was niet echt een vraag geweest. Nadat hij zijn hand tegen haar wang had gelegd, schoof hij zijn vingers in haar krullen. ‘Ik wil je geen verdriet doen.’

Te laat.

‘Doe het dan niet.’ Ze drukte haar handen tegen zijn borst alsof dat genoeg zou zijn om hem vast te houden. Verdorie. Blijkbaar begreep ze niet dat het orgaan onder haar handen niet functioneerde zoals ze dat graag zou willen.

‘Payton –’

‘Heb je het dan niet leuk?’ Haar onderlip begon te trillen. ‘Is het niet fijn geweest?’

‘Natuurlijk wel. Dat weet je.’ Verdorie, hij wilde haar niet aan het huilen maken.

‘Want ik heb het wel leuk met jou. Leuker dan ik het ooit heb gehad.’ Met de rug van haar ene hand veegde ze haar vochtige ogen af. ‘Het enige waaraan ik behoefte heb, is de mogelijkheid dat –’

‘Ik geef om je. Meer dan ik ooit om iemand heb gegeven.’ Helaas veranderde dat niets aan het feit dat liefde er niet in zat voor hem. Hij had haar over zijn moeder verteld, maar had haar moeten zeggen dat hij net zo was als zij. Dat ook hij gewoon niet in staat was zich te binden.

‘Is dat niet iets? Is het niet voldoende om gewoon af te wachten? Ja, ik wil ooit trouwen. Maar ik ben zo lang vreselijk voorzichtig met alles geweest dat ik voor jou bereid ben het erop te wagen. Ik kan wachten.’

Dat wist hij. Als hij haar enige hoop gaf, zou ze jaren blijven wachten op iets wat hij haar naar alle waarschijnlijkheid nooit zou kunnen geven. Zij mocht dan bereid zijn het erop te wagen, maar hij niet. Niet met haar hart. Haar leven. Haar geluk.

Ze wilde huisje-boompje-beestje. En hij wilde dat ze dat kreeg. Ook als het betekende dat hij haar moest loslaten zodat iemand anders het haar kon geven.

‘Het spijt me, lieverd.’ En dat was het moment waarop de eerste camera flitste en de sluiters begonnen te ratelen.