Hoofdstuk 17

‘Mamma, Brandt komt eraan,’ riep Payton, die voor het raam stond en de grote zwarte SUV de halfronde oprit op zag komen. Ze had Brandt in weken niet gezien, en nadat hij haar één keer had opgebeld om haar streng te onderhouden over de dwaasheid van haar relatie met een man als Nate, had hij zich ongewoon rustig gehouden. Kennelijk had hij het druk gehad met het runnen van Liss Industries. Wat hij uitstekend deed. Haar vader zou trots op hem zijn geweest.

Toen ze de hal in liep, hoorde ze een portier dichtvallen. En vervolgens nog een.

Een ogenblik later ging de voordeur open en kwam haar broer binnen, met een aanmatigende glimlach op zijn gezicht en Clint op zijn hielen.

Ze rechtte haar rug en klemde haar tanden op elkaar.

‘Hallo, Payton,’ zei Brandt terwijl hij naar haar toe liep voor een korte omhelzing. ‘Hopelijk heb je er geen bezwaar tegen dat Clint ook komt eten.’

Koeltjes trok ze haar wenkbrauwen op. Daar had ze wel degelijk bezwaar tegen, maar wanneer had iets onbetekenends als haar mening haar broer ergens van weerhouden?

Clint kwam naar haar toe en drukte een ingetogen kus op haar wang. ‘Neem het Brandt niet kwalijk. Ik heb hem verzocht dit te organiseren. De laatste keer dat we elkaar spraken, ging het anders dan mijn bedoeling was geweest…’ Hij zweeg even en slaakte een gespannen zucht voordat hij vervolgde: ‘En mijn gedrag was onacceptabel. Maar nu zou ik graag rustig met je willen praten. Onder vier ogen.’

Ze keek van Clint naar Brandt, en toen naar haar moeder, die de brede trap af kwam. ‘Ik ben hier om met mijn familie te eten.’

‘Onzin,’ kwam haar moeder tussenbeide. ‘Er is tijd genoeg voor iedereen. Terwijl Brandt met me naar de winkel gaat om iets voor bij het lamsvlees te halen, kunnen jullie tweeën praten.’

Brandt sloeg zijn armen over elkaar. ‘Ga hier niet moeilijk over doen, Payton. Na wat er de afgelopen weken is gebeurd, is dit het minste wat je kunt doen. Ik vind dat je het Clint verschuldigd bent.’

Ze slikte. Haar broer gedroeg zich arrogant, maar dat nam niet weg dat ze spijt had van de manier waarop ze met Clint was omgegaan in de hele situatie met Nate. Daarom knikte ze en ging Clint voor naar de woonkamer.

Toen ze op het puntje van een oorfauteuil was gaan zitten en hij in de leunstoel tegenover haar had plaatsgenomen, keek hij haar hoofdschuddend aan. ‘Hoe zijn we hier terechtgekomen, Payton? Zo ver van waar we zouden moeten zijn.’ Hij zuchtte. ‘Ik heb je tijd gegeven, maar dit gedoe met Nate Evans is te ver gegaan.’

‘Wat er met Nate gebeurt, gaat je niet aan –’

‘Prima,’ onderbrak hij haar. ‘Vergeet hem. Hij is toch niet belangrijk. Voor onze toekomst althans. Het enige wat mij interesseert, is ons. Jij en ik. Samen verder. Na de dood van je vader heb je het moeilijk gehad. Dat weet ik. Je had ruimte nodig… om je aan de nieuwe omstandigheden aan te passen. En die heb ik je gegeven.’

Ze had een einde aan hun relatie gemaakt. Had tegen hem gezegd dat het voorbij was. Niet dat ze ruimte nodig had. Maar zo wilde hij het niet zien. Hij had haar gedrag opgevat als een reactie op het overlijden van haar vader. En misschien was het dat ook wel geweest, maar dat veranderde niets aan het feit dat ze er goed aan had gedaan bij hem weg te gaan.

‘Ik hou niet van je, Clint.’

Hij schudde zijn hoofd, niet bereid te luisteren. Of wellicht kon het hem niet schelen. ‘We pasten goed bij elkaar.’

Ze onderdrukte de frustratie die in haar opwelde en keek hem kalm aan. ‘Nee. We hebben nooit bij elkaar gepast. Alleen zag jij dat niet en wilde ik het niet toegeven. Maar ik wist het. Nog voor pappa… Een deel van me wilde ons niet verder laten gaan, wilde niet over trouwen praten toen je erover begon… Maar ik wilde gelukkig zijn met wat we hadden. Ik wilde zien wat alle anderen zagen. Wat een perfect stel we vormden. Maar ik was niet eerlijk, noch tegen mezelf, noch tegen jou. Het spijt me enorm, Clint.’

‘Realiseer je je wat je opgeeft?’

Ze knikte. Een leven waarin ze zich opgesloten voelde door een man die het niet echt kon schelen wie en wat ze was.

‘Ja, dat besef ik.’

Klop, klop, klop, klop… ‘Payton, doe open.’

Brandt. Toen hij bij terugkomst in hun ouderlijk huis had ontdekt dat ze was vertrokken, moest hij meteen in zijn auto zijn gesprongen.

Hier had ze helemaal geen zin in. Ze had er geen behoefte aan op haar huid te worden gezeten door haar grote broer. Als ze gewoon niet opendeed, ging hij misschien wel weg.

‘Ik weet dat je thuis bent.’ Natuurlijk. Haar auto stond voor de deur, en het licht in haar appartement brandde.

Met een zucht legde ze de pocket neer die ze net had gepakt en stond op.

Toen ze de deur had geopend, keek haar broer haar aan met het teleurgestelde gezicht waarin hun moeder ook zo goed was. ‘Het is je gelukt. Clint heeft er zijn buik van vol.’

‘Het was niet mijn bedoeling hem te kwetsen, Brandt, Maar ik ben blij dat hij me eindelijk gelooft.’

‘Je vergooit je toekomst voor een of ander… avontuurtje. Want dat is het, nietwaar? Nate Evans, de Vrijgezel van het Jaar. Ben je niet goed bij je hoofd? Hij werkt de ene vrouw na de andere af.’

‘Hou je mond, Brandt. Je weet niet wat Nate en ik samen hebben –’

‘En ik wil het niet weten ook. Het enige wat ik weet, is dat nu pappa er niet meer is ik degene ben die voor je zorgt.’

Ze snoof. ‘Ik heb niemand nodig om voor me te zorgen. En zeker niet iemand die niet kan begrijpen welke keuzes ik in mijn leven maak.’

Toen mompelde ze iets en deed enkele stappen bij hem vandaan.

‘Noemde je me een “lulhannes”?’

Dat klopte. Het bloed steeg naar haar wangen, maar ze weigerde bakzeil te halen. ‘Wie de schoen past…’

Plotseling drong de dwaasheid van haar binnensmondse belediging tot hen door. Haar broer ontspande zich, leunde tegen de muur achter hem en slaakte een diepe zucht. ‘Ik snap je gevoelens, Payton. Waar het pappa betreft. Je hebt heel lang je best gedaan om volmaakt te zijn, en dat sloopte je en maakte je kwaad. Maar op hem kon je niet boos worden. Dat hij een zwak hart had, kon hij niet helpen. Dus bleef je proberen alles goed te doen. Voor hem te zorgen. Maar na al die moeite ging hij toch dood. Dat kwam hard aan. Ik weet het.’

In haar ogen brandden tranen toen haar broer verwoordde waarover ze al een jaar verdriet had. ‘Het was alsof al mijn inspanningen voor niets waren geweest.’

‘En wil je nu even niet meer het brave meisje zijn? Is dat waar dit gedoe met Nate om gaat? Met het appartement? Clint? Alle grote beslissingen die je het afgelopen jaar hebt genomen, zou pappa grondig hebben verafschuwd. Probeer je het hem betaald te zetten? Wil je hem laten zien wat er gebeurt als hij zich niet aan zijn deel van de afspraak houdt en niet blijft leven?’

Haar keel was zo droog dat ze niet tot spreken in staat was. Ze schudde haar hoofd en knipperde de tranen weg. ‘Nee. Het gaat om eerlijk tegen mezelf zijn. Mijn eigen leven leiden. Het mijne. Niet het zijne. Het werk dat ik wil doen. Het appartement dat ik me kan permitteren.’ De man van wie ik hou.

Brandt keek het appartement rond alsof hij aan haar woorden twijfelde. Toen ging hij rechtop staan en stak zijn handen diep in zijn zakken. ‘Op weg naar mamma hadden Clint en ik het over de tijd waarin jullie tweeën iets samen kregen. Blijkbaar had hij je gevraagd wat je van een relatie verwachtte.’

Ze haalde diep adem, want ze wist waar dit heen ging.

‘Je zei: “Een gezin en geborgenheid, vertrouwen en saamhorigheid”. Volgens mij heeft hij die avond besloten dat hij met je wilde trouwen.’

Dat had ze ook geweten. Ze had zich gerealiseerd dat Clint precies de juiste echtgenoot was. Maar niettemin was ze teruggeschrokken iedere keer dat hij over trouwen was begonnen.

Brandt leek haar gedachten te volgen. ‘Je hebt hem een eerlijk antwoord gegeven, ook al was hij niet de ware. Die dingen wil je nog steeds, hè?’

Toen ze niet antwoordde, fronste hij zijn wenkbrauwen. ‘Wat vindt Nate Evans van die wensen? Ik neem aan dat hij ze kent. Of strekt de eerlijkheid die je zo belangrijk zegt te vinden zich niet tot hem uit?’

‘Met Nate is het anders. Op dit moment zijn we geen van beiden geïnteresseerd in een langdurige vaste relatie.’

Hij lachte spottend. ‘Juist, ja. Tegen wie lieg je nu, Payton?’

Ze opende haar mond om hem het te ontkennen, maar hij sprak al verder. ‘Ben je ook maar een minuut eerlijk geweest tegen die vent? Heeft hij enig idee van hoelang je naar hem hebt gesmacht? Ik wil er een flinke hoeveelheid aandelen van Liss onder verwedden dat hij dat niet weet. En dat hij ook niet weet hoe moeilijk je het op je werk hebt doordat je voortdurend in de krant staat.’

‘Op mijn werk gaat het de laatste tijd beter –’

‘Het doet me genoegen dat te horen, maar kom op, Payton, de laatste keer dat we het hierover hadden, was je vastbesloten niet meer in de schijnwerpers te komen. Je hield bij hoog en bij laag vol dat je na de bruiloft waarop jij en Evans waren betrapt uit de publiciteit zou blijven. Maar vervolgens ben je de afgelopen maand vaker in het nieuws geweest dan ik het hele jaar.’

‘Het ligt nu anders.’

‘Waarom?’ daagde hij haar uit. ‘Omdat je verliefd bent?’

‘Nate en ik hebben er geen problemen mee. We wisten allebei waar we aan begonnen.’

Na diep adem te hebben gehaald liep hij naar de deur. Daar bleef hij staan en draaide zich naar haar om. ‘Payton, misschien moet je tegen mij liegen, maar wil je dat ook tegen Nate Evans doen?’ Hij zuchtte. ‘Dat moet je zelf weten, maar doe me een lol en lieg niet tegen jezelf.’

De deur viel achter hem dicht, en het geluid van zijn voetstappen stierf weg. Ze bleef in haar eentje achter met het verontrustende besef dat Brandt haar wellicht duidelijker had gezien dan ze had gedacht.