hoofdfstuk 8

Vreemde gebeurtenissen vóór en tijdens de boottocht

***

Toen Chantal de volgende morgen uit haar bed stapte, merkte ze tot haar grote schrik dat haar voeten niet in staat waren haar gewicht te dragen. Ze deden pijn en het leek wel of ze op steentjes liep! Daarom besloot ze zich maar op een wat kinderlijke manier voort te bewegen, namelijk kruipend. Ze lette niet op de leuke opmerkingen van haar huisgenoten en ging haar eigen gang.

‘Moet ik je voeren?’ vroeg Heidi aan het ontbijt.

Chantal stak haar tong uit.

‘Ik hoef lekker niet af te wassen!’

‘Afdrogen kun je ook zittend.’

Maar Chantal kon ondanks die redenering, toch aan dat vervelende karweitje ontkomen.

Tom raapte haar van de grond en nam haar mee naar het erf, waar een paar tuinstoelen klaarstonden.

‘Zeg, ik ben geen baby, hoor,’ zei Chantal toen hij in één van de stoelen zitten ging en haar op zijn knieën zette.

‘Dat merk ik,’ zei Tom lachend. ‘Jij bent wel iets zwaarder!’

‘Logisch!’

‘Zeg, Chantie, zou jij een keer meewillen op de boot?’

‘Ja, natuurlijk!’ Ze draaide zich naar hem toe. ‘Wanneer gaan jullie?’

‘Vandaag,’ antwoordde Tom. ‘Maar we zijn van plan nog vaker te gaan. Robin en ik hebben ook vakantie en we mogen het jacht van een medestudent gebruiken. Zodra je weer kunt lopen, mag je mee.’

‘Heidi ook?’

‘Uiteraard. Er gaan een heleboel vrienden en kennissen mee. Ik wil ook weleens pronken met mijn Hollandse vriendinnetje! Niemand zal geloven, dat ik aan de haak geslagen ben. Je weet toch dat ik de meest begeerde vrijgezel ben bij ons op de universiteit?’

‘Poe! Hoor dat eens aan!’ Chantal keek verontwaardigd naar zijn lachende gezicht. ‘Trouwens, vrijgezel blijf je voorlopig nog wel. Je denkt toch niet, dat ik nú al in het huwelijksbootje stap!’

‘Je hebt jezelf verraden, Chantie ...’ verklaarde Tom verheerlijkt. ‘Dat je nu nog niet met me trouwt, houdt dus niet in dat je nooit met me in het huwelijk zal treden.’

‘Houd eens even op over mijn toekomstplannen. Ik ben pas vijftien!’

‘Ik al bijna negentien,’ klonk het dramatisch. ‘Ik wil graag weten wat voor een leventje mij in de toekomst te wachten staat. Ik word ook ouder. Ik stel mij het huwelijk zó voor: ik word tolk en schrijf gedichten in mijn vrije tijd en jij zorgt voor het huishouden ...’

Hij kon zijn zin niet eens afmaken, door de luide protesten van Chantal die hij hoopte uit te lokken.

‘Als jij soms denkt dat ik voor het huishouden zorg...! Blijf jij maar thuis. Ik ben toevallig zeer geëmancipeerd!’

Tom grinnikte. ‘Heidi heeft jou dus ook al beïnvloed. Ik zie mijn toekomst somber in ...’

‘Je kunt je huwelijksaanzoek nog intrekken ...’

‘Dat doe ik niet, je zit nu voor je hele leven met me opgescheept.’ Tom gaf haar plagend een zoen. Chantal duwde zijn gezicht weg.

‘Ik snap niet hoe je erbij komt dat ik gezegd heb met je te zullen trouwen! Dat heb jezelf maar bedacht, volgens mij…’

‘Jij doorziet ook altijd mijn plannetjes!’

Robin kwam naar hen toelopen en ging ook op een tuinstoel zitten. ‘Donderdag kunnen Heidi en jij wel mee met de boot,’ zei hij. ‘Mits je dan kunt lopen.’

‘Natuurlijk! Ik moet en zal meegaan.’

‘Als je maar geen aanleg voor zeeziekte hebt,’ zei Tom zorgelijk.

Chantal schudde haar hoofd. ‘Trouwens, we varen toch niet op zee?’

‘Nu, met zoveel mensen aan boord van dat kleine jacht, kan het nog aardig schommelen.’

‘Daar kan ik heus wel tegen, Tom. Toen jij me naar huis droeg, liep je ook niet bepaald in een rechte lijn.’

Voordat hij kon protesteren, legde Chantal snel haar hand voor zijn mond.

‘Daar heb je George!’ Robin sprong op. ‘Hij zal ons wegbrengen. Zal ik hem de scherf nog een keer laten zien? Hij weet heel wat van jade af.’

‘Mmm ... mmm ...’ zei Tom. Chantal haalde lachend haar hand weg.

‘Au revoir, ma belle,’ zei Tom als een echte gentleman. Hij liep naar het hek toe en maakte hel open.

Robin was naar zijn kamer gegaan en kwam nu naar buiten. Chantal zag de scherf in de zon glinsteren.

George wenkte hem dat hij wat op moest schieten. Robin verdween uit Chantals gezichtsveld en hij liep naar de voorkant van het huis.

Toen hij even later naar George toekwam, had hij zijn scherf niet bij zich. Dit zag Chantal. Ze snapte niet wat hij nu van plan was. Tegenwoordig kende hij haar nergens meer in, hoewel ze het gesprek tussen Marc en Irma toch aan hem verteld had

***

Chantal deed haar ogen open. Ze keek om zich heen en zag dat ze nog steeds in de tuinstoel zat. De andere stoelen waren leeg. Haar huisgenoten zouden wel op de boerderij zijn. Ze zag op haar horloge dat het al drie uur was. Wat een tijd had ze geslapen!

Het hek stond op een kier. Wat raar! Chantal trok haar wenkbrauwen op. Wie had dat hek nu opengemaakt? Zo kon iedereen binnenkomen!

Ze had dit feit nog niet opgemerkt of ze hoorde het geluid van een auto op de landweg. Ze zag een rode Fiat de oprijlaan opkomen. Marc, dat was Marc!

Chantal kneep haar ogen dicht tot spleetjes en sloeg zijn handelingen gade. Toen hij voor het hek stond bracht hij de wagen tot stilstand en stapte uit. Hij scheen Chantal niet op te merken, zijn belangstelling werd door iets anders getrokken. Hij liep naar de voorkant van het huis. Chantals nieuwsgierigheid was nu gewekt. Ze wilde dat hij weer te voorschijn kwam.

Niet veel later liep hij weer terug naar zijn auto. Chantal zag wat hij in zijn hand had. Een groen schitterend ding ... de scherf!

Chantal ging rechtop zitten, maar ze begreep dat ze niets kon uithalen. Ze kon niet eens lopen. Hoe zou ze hem ooit tegen kunnen houden!

Marc stapte in zijn auto en reed achteruit de oprijlaan af. Hij had Chantal niet eens gezien! Chantal was woedend op Robin. Het was zijn schuld! Ze hoorde iemand het erf opkomen. Het was Nathalie.

‘Is Marc nog geweest?’

‘Hoe zo?’

‘Nu, hij had opgebeld en gezegd dat hij me op zou komen halen. Ik zei dat ik op de boerderij was en dat ik het hek voor hem open zou laten.’

‘Nee, hij is niet geweest,’ antwoordde Chantal, Ze vond het niet nodig te vertellen dat Marc wèl geweest was en wat hij gedaan had. Nathalie zou er toch niets van begrijpen. Misschien zou Marc wel terugkomen...

Nathalie, die ditmaal erg ijverig voor haar doen was, ging weer naar de stallen toe.

Chantal hoorde het hek opengaan en zag Robin en Tom aankomen.

‘Robin, idioot!’ riep Chantal.

Tom schoot in de lach.

‘Wat een welkome ontvangst! Ben je blij ons te zien?’

Begrijpend dat er iets aan de hand moest zijn, kwamen ze naar haar toe,

‘Je scherf!’ zei Chantal. ‘Marc is net geweest en heeft hem meegenomen.’ Ze zag dat Robin schrok. Hij sloeg zijn hand voor zijn mond. ‘Ik zou hem aan George laten zien, dat is waar ook! Maar hij zei dat we op moesten schieten en toen heb ik natuurlijk de scherf laten liggen ...’

‘ …Op de vensterbank van het keukenraam,’ vulde Chantal aan. ‘Nu ben je hem kwijt!’

‘Jij hebt het gezien. Had jij er niets tegen kunnen doen?’ vroeg Robin.

Tom gaf haar een teken van herkenning. ‘Robin, denk eens na,’ zei hij kalm. ‘Chantal kan toch niet lopen? En het is jóuw fout. Je moet Chantal er niet in betrekken.’

‘Het was te voorkomen geweest,’ zei Robin koppig.

‘Als jij niet zo dom was geweest, ja!’ zei Tom fel, ‘Ik wil dat je Chantal er buiten laat! Zoek zelf dat beeldje maar op!’

‘Ik zou willen dat jij je er niet mee bemoeide!’ Als twee kemphanen stonden Tom en Robin tegenover elkaar. Wetend dat Tom toch niet zou terugnemen wat hij gezegd had, besloot Robin de kwestie maar te laten rusten. Hij draaide zich om en liep naar het huis.

Het was donderdag . Chantal en Heidi waren zeer benieuwd of ze nog naar het meer zouden gaan met de boot. Chantal kon inmiddels weer lopen en had zich er erg op verheugd. Maar dat hele mooie plan stond nu op losse schroeven, want Robin en Tom hadden elkaar na hun ruzie over de scherf van de Felice niet meer aangekeken. George bracht echter uitkomst. Hij had er gewoon op gerekend dat ze met z’n vieren naar Lugano zouden gaan en hij kwam hen ophalen.

‘Ik ga mee,’ zei Tom.

‘Ik niet,’ antwoordde Robin. ‘Ik heb genoeg van jouw gezelschap!’

Heidi schoot in de lach. ‘Ik kan wel merken dat jullie nooit ruzie hebben. Jullie kunt niet eens gewoon bekvechten!’

‘Ga toch mee,’ zei George. ‘Er komen vandaag extra veel mensen. Dat wordt gezellig, lui.’ Hij stapte uit zijn auto.

Chantal vond George op het eerste gezicht aardig. Robin liet zich door hem overhalen en even later waren ze op weg naar de jachthaven van Mezzanone.

Het was inderdaad een bont gezelschap op het jacht. Er bevonden zich veel kunstenaars en excentrieke personen aan boord, Tom begaf zich onder mensen, die heel deftig Frans spraken, om zijn kennis uit te breiden met verscheidene Franse dialecten.

Even later voeren ze weg van Mezzanone. Chantal liep wat verloren tussen alle gasten door.

Een opzichtig geklede jongedame wenkte haar. Chantal liep naar de reling toe, waar de vrouw stond.

‘Hallo, ik ben Myra.’

De dame gaf haar een hand.

‘Zeg niets... jij komt uit Nederland, hè.’ Ze keek haar afwachtend aan. ‘Nou ...? Heb ik dat goed?’

Chantal knikte. ‘Inderdaad. Heb ik zo’n erg accent of bent u soms waarzegster?’

Het laatst was als een grapje bedoeld, maar tot haar grote verbazing antwoordde Myra. ‘Zo ongeveer, ja. Je hoeft geen ‘u’ te zeggen, hoor. Ik ben maar vier jaar ouder dan jij.’

‘Negentien, dus?’ zei Chantal ongelovig.

‘Ja. Vind je het leuk hier?’

‘Dat kun je toch weten?’ lachte Chantal. ‘Jij bent waarzegster.’

‘Ik wil ook eens iets aan jou overlaten ... of wil je dat ik je hele persoonlijkheid meteen ontleed?’

Chantal lachte wat ongelovig. ‘Ja, dat lijkt me wel leuk. Moet ik soms mijn hand geven? Of ga je origineler te werk?’

Myra schudde haar hoofd. ‘Nee, helaas niet. Ik moet tenslotte ergens mijn informatie vandaan halen.’

Chantal reikte haar de hand en Myra bestudeerde de palm ervan.

‘Alhoewel je kalm en nuchter van nature bent, heb je toch iets avontuurlijks in je,’ begon ze. ‘Je bent op zoek naar iets. Iets kostbaars. Niet voor jezelf, maar voor degene bij wie je nu woont. Klopt dat?’

Chantal knikte en luisterde gespannen verder.

‘En je helpt een jongeman ook daarmee. Maar hij schijnt je daar niet erg dankbaar voor te zijn, niet waar? Maar je moet gewoon doorgaan. Jij alleen weet waar het gezochte te vinden is. Jij gebruikt je zintuigen. De jongeman gaat alleen op zijn intuïtie af. Als jij hem niet helpt, krijgt hij dat beeldje nooit.

Luister voor één keer niet naar die andere huisgenoot van je, hoewel die je erg na staat. Hij is erg bezorgd en bang dat er iets ergs zal gebeuren. Ik voorspel je dat jouw beschermengel een goede is. Hij zal je helpen. Je zult zonder kleerscheuren dat te pakken krijgen, wat je zoekt, maar je moet wel op tegenstand van je huisgenoten rekenen. Zij zullen je het nog moeilijk maken, maar later tot de overtuiging komen, dat je goed gehandeld hebt.’

Myra keek haar glimlachend aan. ‘Je gelooft het niet, hè?’

‘Nou, een beetje gek vind ik het wel...’ bekende Chantal na enig nadenken. ‘Maar wie weet komt het uit.’

Myra tastte in een tasje, dat ze om haar schouder had.

‘Kijk, Chantal, dit heb ik voor jou.’ Ze hield Chantal een bewerkte gouden ring voor. Chantal keek er met grote ogen naar. ‘Voor mij?’

‘Ja zeker. Ik heb deze ring van een grootmoeder geërfd. Men zegt dat in de figuurtjes, die erin verwerkt zitten, het geluk verstopt zit. Ik moest deze ring aan iemand geven en ik doe dat aan jou.’

‘Waarom?’

‘Omdat ik je sympathiek vind en ik deze ring niet langer dan twee jaar in mijn bezit mag hebben, volgens de traditie. Jij mag hem ook niet al te lang zelf houden, Chantal. Zodra je een heel groot geluk bereikt hebt, moet je deze ring aan iemand geven van wie je erg veel houdt. Begrijp je?’

Chantal knikte stom en nam de prachtige ring aan.

‘O ja, je mag hem beslist niet voortijdig aan de begunstigde laten zien, hoor. Anders verliest de ring zijn kracht.’

Myra liep weg, Chantal verwonderd achterlatend.

Ze stond nog altijd met de ring in haar hand. Zie je wel, oom Ben had gelijk, toen hij zei dat iedereen vroeger symbolen had voor het geluk. De geluksbeeldjes waren van de ‘gewone’ mensen. Echte sieraden beperkten zich tot de meer excentrieke families. Chantal wist nog niet aan wie ze hem geven zou. Ze stopte hem in de zak van haar jurk en ging op zoek naar een bekende. Zij vond Robin aan een tafeltje, pratend met George. George was aan het schetsen.

‘De geluksbeeldjes hadden over het algemeen deze vorm,’ zei hij,

Chantal zuchtte.

‘Wat is er?’ vroeg Robin.

‘Kun je nu nooit eens over iets anders praten dan over de Felice?’

George ging door. ‘En je vertelde dat jouw scherf door Marc gestolen was, niet? Ik zou je aanraden om niet meer achter het beeldje aan te zitten, Robin. Het is zonde van de tijd.’

‘Ik zie nog wel,’ zei Robin. ‘Ik vind het ook zonde van de tijd, die ik er al ingestoken heb. Maar eigenlijk ben ik nu wel mijn grootste bewijs kwijt.

George knikte begrijpend. ‘Stop ermee. Het beeldje zal je nu toch niet meer vinden.’

Chantal vroeg zich af waarom George zich met de zaak bemoeide. Wat had hij ermee te maken? Robin liet zich nog door hem adviseren ook!

‘Laten we aan land gaan,’ zei George opeens. ‘Ik heb nu wel een beetje genoeg van dat zwaarwichtige gedoe!’ George liep naar de stuurkamer.

‘Heb je alles aan George verteld?’ vroeg Chantal.

Robin knikte. ‘Ik denk trouwens, dat ik maar met het hele zaakje ophoud. Het is wel jammer, ik denk dat vader het wel leuk gevonden zou hebben, dat beeldje weer in de familie te krijgen.’

Ze stapten de boot uit.

Chantal trok de jurk uit, die ze over haar bikini had aangetrokken en liep het water in.

Opeens voelde ze dat ze vastgepakt werd. Even later lag ze in het water.

‘Naarling!’ riep Chantal, toen ze weer boven water kwam. Ze wist nog niet wie de dader was. Dan herkende ze zijn lach.

‘Tom, natuurlijk! Je doet de laatste tijd wel veel moeite mij in het water te gooien,’ merkte ze op.’ ‘Vorige keer gooide jij me in het bassin ..,’

‘Ik houd ervan kleine meisjes te plagen,’ zei Tom. ..Je durft toch niets terug te doen ...’

‘O nee?’ Maar hoe Chantal ook tegen hem aan duwde, hij kon niet omvallen.

‘Ik heb net met een waarzegster gesproken,’ vertelde Chantal.

‘Myra?^’

‘Ja, je hebt gelijk dat er op deze boot veel mensen met verschillende persoonlijkheden zijn.’

‘Myra is erg aardig,’ vond Tom. ‘Ik heb ook een keer met haar gepraat. Ik snap niet hoe ze zomaar alles van iedereen aan de weet kan komen, maar ja, dat is haar geheim. Ik zag je nog bij George en Robin staan.’

‘Ja, Robin heeft alles aan George verteld over de Felice. Robin houdt waarschijnlijk met het zoeken op.’

‘Gelukkig,’ zuchtte Tom. ‘Dat scheelt me grijze haren, wat jou betreft dan!’ Hij scheen écht opgelucht te zijn.

Ze hadden zolang staan praten dat ze alle twee weer opgedroogd waren. Chantal zag hierin haar kans om wraak te nemen. Tom lette niet op en ze gaf hem een duw; zodat hij in het water viel.

‘Je doet de laatste tijd wèl veel moeite om mij in het water te gooien,’ herhaalde Tom haar woorden.

‘Tja, ik houd ervan kleine jongetjes te plagen,’ verklaarde Chantal, en ze rende snel weg, want Tom zon op wraak, en het was duidelijk wat dat inhield!

***

De boot was helemaal verlicht. De verlichting weerspiegelde zich in het donkere water en het was of de boot door een krans van kleurige sterretjes omringd was.

Langzaam voeren ze terug naar Mezzanone.

Chantal stond wat eenzaam tegen de reling aangeleund. Ze zocht Heidi, maar die was verdwenen tussen de gasten. De hele dag had ze haar nog niet gezien. Die zou zich wel vermaken.

Ze zag Tom aankomen met twee glazen in zijn hand.

‘Eenzaam stond ze bij de reling,’ zei Tom dichterlijk. ‘Dromend dat een knappe jongeman zijn aandacht tot haar zou richten. Zij keek op en zag hem staan Tom Raven, de prins van haar dromen! Ze lachte hem verrast toe en trakteerde hem op een spontane omhelzing ...’

Chantal reageerde niet, ze lachte alleen maar.

‘Ze lachte hem verrast toe,’ herhaalde Tom ongeduldig, ‘en trakteerde hem op een spontane omhelzing!’

‘Geef mij liever een glas,’ zei Chantal toen ze uitgelachen was.

Verongelijkt reikte Tom haar een glas aan met rood vocht erin, dat ook in zijn glas zat.

‘Drink je toch weer rosé?’ informeerde ze.

Tom schudde zijn hoofd. ‘Nee hoor, dit is cassis. Ik neb toch al verteld, dat wijn voortaan taboe voor mij is?’

‘Door de rode kleur lijkt het nog iets,’ vond Chantal.

‘Het staat nog echter, als we ook nog zouden klinken.

Hij grinnikte. ‘Cincin, Chantie.’

‘Proost, Tommie.’

Helaas sloegen ze hun glazen iets te hard tegen elkaar, ; rodat ze met veel gerinkel uit elkaar vielen. Lachend teken ze de scherven na, die kringetjes in het water veroorzaakten.