24

Erik is weer te vroeg voor zijn pianoles en blijft tegenover de zware buitendeur van Lill-Jans plan 4 aan de overkant op de stoep staan. De gordijnen op de benedenverdieping zijn open en hij kijkt recht de woning van Jackie Federer in. Ze is in de keuken, glijdt met haar hand over de bovenkastjes, pakt een glas en houdt dan een vinger onder de kraan. Hij ziet dat ze een zwarte rok en openhangende bloes aanheeft. Hij steekt over om het beter te kunnen zien, nadert het raam en ontdekt dat druppels uit haar natte haar op de zijden stof op haar rug zijn gevallen. Ze drinkt water, veegt met haar hand haar mond af en draait zich om.

Erik rekt zich uit en vangt een glimp op van haar buik en navel in de open bloes. Een vrouw met kinderwagen blijft op de stoep naar hem staan kijken, en hij beseft ineens hoe hij erbij staat. Snel loopt hij verder en gaat de buitendeur door. Weer staat hij in het donker voor haar voordeur en steekt zijn vinger uit naar het knopje van de bel.

Sinds de hypnose loopt hij eraan te denken dat Kyrklunds alibi echt geweest kan zijn en heeft hij de dosis Stilnoct moeten verdubbelen om te kunnen slapen. Hij heeft pas morgenochtend een afspraak in het Karsudden-ziekenhuis.

Als Jackie opendoet is de dunne zijden bloes dichtgeknoopt. Ze glimlacht rustig naar hem en de verlichting in het trappenhuis fonkelt in haar ronde zonnebril.

‘Ik ben een beetje vroeg,’ zegt hij.

‘Erik,’ glimlacht ze. ‘Welkom.’

Ze gaan naar binnen en hij ziet dat haar dochter onder het bordje met ‘Verboden toegang!’ een tekening van een doodshoofd heeft opgehangen.

Hij volgt Jackie door de gang, ziet haar rechterhand langs de muur strijken en bedenkt dat ze zich zonder zichtbare behoedzaamheid beweegt. De glanzende bloes hangt over de zwarte rok, op haar onderrug.

Als haar hand de deurpost bereikt, knipt ze de plafondlamp aan en loopt recht de woonkamer in, tot aan het vloerkleed, waarna ze zich naar hem omdraait.

‘Laat maar horen hoever je gekomen bent,’ zegt Jackie met een gebaar naar de piano.

Hij gaat zitten, zet het eerste blad neer, veegt een haarlok van zijn voorhoofd, legt zijn rechterduim voorzichtig op de juiste toets en spreidt zijn vingers.

‘Opus 25,’ zegt hij gespeeld ernstig.

Hij speelt de maten die Jackie hem als huiswerk had opgegeven. Hoewel ze hem gezegd had dat niet te doen, kijkt hij voortdurend naar zijn hand.

‘Het is vast geen pretje voor je om dit aan te horen,’ zegt hij. ‘Ik bedoel, als je gewend bent aan mooie muziek.’

‘Ik vind dat je het goed doet,’ antwoordt ze.

‘Bestaat er brailleschrift voor noten – dat moet toch zeker wel?’ vraagt hij.

‘Louis Braille was musicus, dus het ontstond min of meer vanzelf... maar uiteindelijk moet je alle stukken uit je hoofd leren, omdat je beide handen nodig hebt om te spelen,’ legt ze hem uit.

Hij legt zijn vingers op de toetsen en haalt diep adem als de deurbel gaat.

‘Sorry, ik moet even opendoen,’ zegt Jackie en ze staat op.

Erik ziet haar de hal in lopen en de deur openen. Daar staat haar dochtertje samen met een lange vrouw in sportkleren.

‘Hoe ging de wedstrijd?’ vraagt Jackie.

‘Een-een,’ antwoordt het meisje. ‘Anna heeft ons doelpunt gescoord.’

‘Het was jouw voorzet,’ zegt de vrouw vriendelijk.

‘Bedankt voor het thuisbrengen van Madeleine,’ zegt Jackie.

‘Ik vind het zelf ook leuk... We hebben het er onderweg over gehad dat ze niet altijd de beste van de wereld hoeft te zijn, dat ze misschien eens moet proberen wat ondeugender te worden.’

Erik verstaat Jackies antwoord niet, hij ziet de deur dichtgaan en dan gaat Jackie op haar knieën voor haar dochter zitten en voelt voorzichtig aan haar haar en gezicht.

‘Probeer maar eens wat ondeugender te worden,’ zegt ze teder.

Ze keert terug naar Erik, verontschuldigt zich voor de onderbreking, gaat op de stoel zitten en legt uit wat hij moet doen.

Erik worstelt met het combineren van de motoriek in beide handen en zijn onderrug wordt klam.

Na een poosje komt het meisje de kamer binnen. Ze heeft een gemakkelijke jurk voor binnenshuis aangetrokken en gaat op de grond zitten luisteren.

Erik probeert het eerste deel te spelen maar in de vierde maat maakt hij een fout, begint opnieuw, maakt dezelfde fout en lacht om zijn eigen onvermogen.

‘Wat is er zo leuk?’ vraagt Jackie rustig.

‘Dat ik speel als een kapotte robot,’ antwoordt Erik.

‘Mijn egel speelt ook een beetje vreemd,’ zegt Madeleine troostend en ze laat haar knuffel zien.

‘Mijn linkerhand is het ergst,’ legt Erik uit. ‘De vingers willen gewoon niet op de knoppen drukken als het moet.’

Madeleines ogen twinkelen, maar ze weet haar gezicht in de plooi te houden.

‘Toetsen bedoel ik,’ zegt Erik vlug. ‘Jouw egel zegt misschien “knoppen”, maar ik zeg toetsen.’

Het meisje buigt haar hoofd en grijnst breed. Jackie staat op van haar stoel.

‘Genoeg gespeeld voor vandaag,’ zegt ze. ‘We nemen nog wat muziektheorie door en dan houden we ermee op.’

‘Ik zet de afwasmachine aan,’ zegt het meisje.

‘Je weet dat je zo naar bed moet, zelf de tijd in de gaten houden, hè?’

Ze gaan aan tafel zitten. Erik pakt de kan en schenkt twee glazen water in. Het voelt ondoenlijk om niet stiekem naar Jackie te kijken terwijl ze over de g-sleutel, f-sleutel en voortekening vertelt. Haar bloes is gekreukeld in de taille en haar gezicht heeft een bedachtzame uitdrukking. Vaag ziet hij haar eenvoudige witte bh en borsten onder de zijden stof.

Hij voelt een prikkelende verleiding doordat hij haar kan bekijken zonder dat ze het merkt.

Voorzichtig gaat hij verzitten zodat hij tussen haar benen kan kijken en een glimp van haar witglanzende slipje opvangt.

Zijn hart begint harder te kloppen als ze haar dijen een beetje spreidt, hij krijgt het gevoel dat ze weet dat ze bekeken wordt.

Ze neemt een slok water.

Hij heeft een vaag vermoeden van haar open ogen achter haar donkere bril.

Hij kijkt weer tussen haar benen, buigt voorzichtig dichterbij, maar dan slaat ze haar benen over elkaar en zet het glas neer.

Jacky glimlacht en zegt dat ze zich voorstelde dat hij colleges gaf op de universiteit of werkte als predikant. Erik antwoordt dat de waarheid in het midden ligt en vertelt over zijn werk in de kliniek voor psychotherapie en het onderzoek naar hypnose. Dan zwijgt hij.

Ze veegt de papieren met theorie bij elkaar, maakt er een nette stapel van door ze op de tafel te kloppen en legt ze voor hem neer.

‘Mag ik iets vragen?’ zegt Erik en hij pakt zijn glas van tafel.

‘Ja,’ zegt ze simpelweg.

‘Je richt je gezicht naar mij toe als ik praat – gebeurt dat vanzelf of heb je je dat aangewend?’

‘Het is een aanpassing aan wat ziende mensen prettig vinden,’ antwoordt ze eerlijk.

‘Dat dacht ik al,’ antwoordt Erik.

‘Net als het licht aandoen als je een kamer binnengaat om zienden te waarschuwen dat je er bent...’

Ze zwijgt en haar smalle vingers raken behoedzaam de vochtige rand van het glas aan.

‘Neem me niet kwalijk, ik begrijp dat het heel erg onbeleefd en pijnlijk en zo van me is om hier allemaal naar te vragen...’

‘De meeste mensen praten niet graag over hun blindheid. Dat begrijp ik wel,’ zegt Jackie. ‘Iedereen wil immers gezien worden als individu en dergelijke... maar ik vind het beter om het erover te hebben.’

‘Mooi.’

Hij kijkt naar haar zachtroze lippenstift, de ronding van haar jukbeenderen, het jongenskapsel en de blauwe ader die in haar hals pulseert.

‘Is het niet vreemd om in iemands geheime en persoonlijke gedachten te kijken?’ vraagt ze.

‘Hypnose is iets anders dan stiekem gluren, hoor.’

‘O ja?’