126

Nelly buigt naar voren en kijkt hem aan met een blik die hij niet kan duiden. Haar lichte ogen zijn net glanzende porseleinen knikkers.

‘Nelly, jij en ik zijn allebei rationele mensen,’ zegt Erik en hij hoort tegelijk de trilling van angst in zijn eigen stem. ‘Wij respecteren elkaar... en ik begrijp dat het niet de bedoeling was om mij zo’n pijn te doen.’

‘Het is gewoon zo lastig als je niet doet wat ik zeg,’ verzucht ze.

‘Ik weet dat het lastig voelt, maar dat geldt voor iedereen, dat hoort bij het leven.’

‘Oké, goed,’ zegt ze terughoudend.

Ze fluistert iets voor zichzelf en verplaatst een voorwerp op de keukentafel. Er valt zand op een stoffige glasplaat, een schilderijtje dat tegen de muur geleund staat. Het is een ingelijste samenwerkingsovereenkomst tussen Emma Boda Glaswerk, Saint-Gobain en Solbacken Glasfabriek.

‘Ik heb ontzettende pijn in mijn arm en in...’

‘Ga je nu zeggen dat je naar het ziekenhuis moet?’ vraagt ze vol verachting.

‘Ja, er moet een foto van mijn arm worden gemaakt en...’

‘Je redt je er best mee,’ valt ze hem in de rede.

‘Niet met een epiduraal hematoom,’ zegt hij en hij raakt de wond op zijn slaap aan. ‘Ik kan een arteriële bloeding hebben, hier tussen het buitenste hersenvlies en het schedelbot.’

Ze kijkt hem verbaasd aan en begint dan te lachen.

‘Godsamme, nu ben je echt pathetisch.’

‘Ik bedoel... als ik het hier naar mijn zin wil hebben, dan moet je wel voor me zorgen, zorgen dat het goed met me gaat...’

‘Dat doe ik, je hebt alles wat je nodig hebt.’

Erik beseft dat iemand die doet wat Nelly heeft gedaan een onverzadigbare emotionele honger heeft, ze is zo mateloos in alles dat haar emotionele toestand in een seconde kan omslaan van toegewijde liefde in gepassioneerde haat.

‘Nelly,’ vraagt hij voorzichtig, ‘hoelang denk je dat ik opgesloten moet zitten?’

Ze glimlacht beschaamd naar de grond, bestudeert haar nagels en werpt hem een arrogante blik toe.

‘De eerste tijd zul je smeken en misschien dreigen,’ legt ze uit. ‘Je zult van alles en nog wat beloven... En algauw zul je mij op allerlei manieren proberen te manipuleren door te zeggen dat je niet van plan bent weg te lopen, dat je mij alleen wilt helpen met de trap vegen.’

Ze trekt haar jurk recht en kijkt hem zwijgend aan. Na een poosje slaat ze haar benen over elkaar en gaat verzitten zodat het schijnsel van de zaklamp over haar wang strijkt.

‘Nelly, ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn, maar ik vind deze kelder niet prettig, ik weet niet waarom, het is gewoon zo,’ zegt Erik maar ze reageert niet.

Hij kijkt haar aan en probeert zich te herinneren hoe ze elkaar hebben leren kennen.

Ze moet in de buurt geweest zijn toen hij onderzoek naar Kyrklund deed en daarna heeft ze gesolliciteerd op zijn afdeling.

Hoe heeft ze dat voor elkaar gekregen?

Het hoofd Personeelszaken had zelfmoord gepleegd. Dat was vlak na haar aanstelling.

Nelly was geestig en opgewekt, babbelziek op een charmante manier en ze had zelfspot.

Toen Simone en hij gingen scheiden had hij het zwaar. Vooral ’s nachts. Lange slapeloze uren. Nelly haalde hem over om weer met tabletten te beginnen. Ze gaf hem valium, Rohypnol, oxazepam en zware pijnstillers – al die oude pillen waar hij zich jaren geleden met veel moeite van had bevrijd.

Ze dronken en slikten samen pillen, maakten er plezier om. Nu snapt hij niet meer hoe hij toen dacht. Ze begonnen te zoenen en belandden samen in bed. Ze wilde per se een nachthemd aan dat er nog lag van Simone en hij probeerde niet te laten merken hoe onaangenaam hij dat vond.

Nu herinnert hij zich ineens iets dat kortgeleden gebeurd is. Het was een abnormaal moeilijke dag, een van zijn patiënten werd gedwongen opgenomen en in een Zweedse band gelegd en hij had uren met de naaste familieleden zitten praten en naar hun beschuldigingen geluisterd. Na afloop was hij moe en ontdaan en het was zo laat dat hij besloot in de kliniek te blijven slapen.

Nelly was er ook, ze werkte over en gaf hem Rohypnol en daarna maakte ze voor hen allebei een drankje van medische alcohol en Schweppes Russian.

Ze had hem te sterke medicijnen gegeven of hij was volledig uitgeput, want hij zakte meteen weg in een bewusteloze slaap.

Hij weet dat hij lang en diep sliep en dat Nelly hem hielp zijn kleren uit te trekken voordat ze naar huis ging.

Maar hij droomde dat iemand hem kuste, zijn gesloten lippen likte en hem een koude, glazen knikker liet vasthouden, ze drukte hem in zijn slappe hand.

In zijn gedrogeerde droom kwam Nelly bij hem terug, ze had een tongpiercing en nam langzaam zijn penis in zijn mond. Toen droomde hij dat er een ree het kantoor binnenkwam, via dezelfde weg als Nelly. Hij liep voorbij zijn bed en bleef achter de staande schemerlamp staan, boog zijn kop en keek hem met schuwe ogen aan.

Erik kon niet praten in zijn droom. Het licht boorde zich door zijn wimpers en hij zag Nelly. Ze zat op haar knieën en drukte een koud, hard voorwerp in zijn hand. Het was een klein, bruin reeënkopje van porselein.

Nu zit ze hem rustig aan te kijken met een neutraal gezicht. Alsof ze wacht op zijn langzame herstel.

Na een poosje pakt ze netjes opgevouwen kleren uit een dunne vuilniszak en legt ze op haar schoot.

‘Zijn die kleren voor mij?’

‘Ja, sorry,’ zegt ze, ze rolt de kleding op en steekt ze door de tralies.

‘Dank je wel.’

Hij rolt een vuile spijkerbroek uit met grondvlekken op de knieën en een verwassen t-shirt met ‘Saab 39 Gripen’ op de borst geprint. De kleren ruiken naar zweet en schimmel, maar Erik trekt zijn kapotte hemd uit en verkleedt zich behoedzaam.

‘Je hebt een schattig buikje gekregen,’ zegt ze giechelend.

‘Ja, hè?’ zegt hij zacht.

Met kokette bewegingen tilt ze haar kin op en maakt het sjaaltje om haar haar los. De blonde lokken staan stijf van het bloed. Hij dwingt zichzelf om haar in de ogen te kijken, niet weg te kijken terwijl zijn hartslag omhoog gaat van angst.

‘Nelly, we zijn samen,’ zegt hij en hij slikt hard. ‘We zijn altijd samen geweest... maar ik heb gewacht, want ik dacht dat je met Martin was.’

‘Met Martin? Maar... je mag niet denken dat dat iets te betekenen had,’ zegt ze en er verschijnt een blos op haar wangen.

‘Jullie leken gelukkig.’

Haar mond staat ernstig en haar lippen trillen.

‘Het gaat alleen om jou en mij,’ zegt ze. ‘Het is nooit anders geweest...’

Hij heeft moeite met ademen, maar probeert zo normaal mogelijk te klinken als hij praat.

‘Ik wist niet of je er misschien spijt van had, van wat er gebeurd is, die keer...’

‘Nee, nooit,’ fluistert ze.

‘Ik ook niet, ik weet het, ik heb stomme dingen gedaan, maar dat kwam omdat ik me in de steek gelaten voelde.’

‘Maar lieverd...’

‘Want ik heb altijd het gevoel gehad dat wij een uniek contact hebben, Nelly. Dat hebben we al die tijd gehad.’

Ze krijgt tranen in haar ogen en draait haar gezicht weg. Met trillende vingers veegt ze over haar bovenlip.

‘Het was niet de bedoeling je pijn te doen,’ zegt ze zacht.

‘Ik zou geen nee zeggen tegen een paar morfinepillen,’ zegt hij op luchtiger toon.

‘Oké,’ knikt ze snel. Ze veegt haar tranen af, staat op en loopt naar de trap.