34

Atol Enika Zaterdag, 4.11 uur

Joelende duisternis omgaf het eiland, en Scully en de anderen verdron­gen zich in de beschutting van de, naar men zei, onverwoestbare bun­kermuren van zakken beton.

Bear Dooley ijsbeerde door de regelkamer. Het rook er naar stof, nieuw soldeer, kalkrijk beton en net gezaagd hout. Provisorisch ge- installeerde, kale peertjes hingen aan de steunbalken tegen het plafond en verspreidden een ongelijkmatig licht. Dooley controleerde alle diagnos­tische systemen in de rekken driedubbel, en deed alles toen nog eens.

Herhaaldelijk wierp hij wantrouwige blikken op Ryan Kamida en de drie Japanse vissers, die aan een analysetafel zaten waar alle papieren en rapporten waren weggehaald. Dooley wees met een dikke vinger naar de zenuwachtige vissers. 'Raak niets aan,' zei hij. 'Blijf daar gewoon zit­ten en hou je handen thuis.'

Hij keek wrang naar Miriel Bremen alsof hij het een gebrek aan oor­deelskracht vond dat ze de blinde en de drie vissers met alle geweld had willen meenemen naar de bunker in plaats van hen aan boord van de Dallas te laten. Miriel negeerde hem. Ze stond stokstijf naar de rekken met apparaten en diagnostische bedieningspanelen te kijken alsof ze die liever niet van dichterbij bekeek.

Dooley controleerde de grote, ronde wijzerplaat van het horloge aan zijn pols. 'Kwart over vier,' zei hij. 'Nog één uur.'

Victor Ogilvy hing zenuwachtig de hoorn op de draagbare telefoon van zijn post. 'Hé, Bear. Ik krijg net een bericht van commandant Ives. Volgens hem hebben de stormvlagen hun maximale voorspelde kracht bereikt. De snelheid is net boven de 150 kilometer per uur gestegen en dat blijft nog vijftig minuten zo.'

'Goed,' zei Dooley. Buiten dreunde de tyfoon als een reeks doffe ex­plosies.

'Goed?' vroeg Miriel hoofdschuddend. 'Van morele en ethische over­wegingen wil je niets weten, Bear, maar kan het je evenmin schelen dat deze proef een flagrante schending van het internationale recht is? Bovengrondse kernproeven zijn al meer dan dertig jaar verboden.'

Dooley keek haar aan, en zijn brede schouders zakten in. 'Miriel, vroeger op de middelbare school hadden we een uitdrukking. Volgens mij stond die als motto in het jaarboek van onze klas. "Alles is wettig, totdat je gesnapt wordt." En hiermee worden we niet gesnapt. Deze or­kaan maskeert de kenmerken van de proef, en voor iemand die toeval­lig met een satelliet zit te kijken, verklaart de storm alle schade op het atol. Probleemloos. En omdat Bright Anvil geen fallout geeft, merkt geen enkel weerstation een plotselinge stijging van radioactieve bij­producten. We hebben alles afgedekt.' Met een onbewust smekend ge­baar vouwde hij zijn grote handen. 'Kom op, Miriel. Jij hebt jarenlang aan dit schatje gewerkt. Jij en Emil hebben de meeste problemen op­gelost ...'

Miriel onderbrak hem. 'Ik heb geen enkel probleem opgelost, en Emil evenmin. Niemand van ons begrijpt de technologie achter Bright Anvil. We weten niet eens waar die vandaan komt. Zit dat je niet dwars?'

Koppig schudde hij zijn hoofd. 'Ik begrijp evenmin hoe de motor van mijn auto werkt, maar elke keer als ik het sleuteltje erin steek, weet ik dat hij start... meestal tenminste. Ik weet niet hoe mijn magnetron werkt, maar ik warm er prima mijn koffie in op.' Zijn brede, gebaarde gezicht straalde een jongensachtige verbazing, een soort hoop uit.

'Miriel, ik zou werkelijk graag willen dat je weer bij de ploeg kwam,' zei hij. 'Zonder Emil is dit hele project bijna naar de vaantjes gegaan. Toen we jou verloren, verloren we onze beste titelkandidaat. Ik heb alles uit de kast gehaald om de zaak draaiende en op schema te hou­den ... maar daar ben ik niet goed in. Tegen jou kan ik niet op, maar ik ga mijn verantwoordelijkheden niet uit de weg. Ik zal zorgen dat Bright Anvil volgens plan ontploft, want dat is mijn werk.'

Scully stond naast Mulder en sloeg het debat tussen de twee weten­schappers gade. Mulder maakte een gefascineerde indruk, maar Scully voelde haar buik samentrekken toen ze Bear Dooleys ongebreidelde geestdrift hoorde.

'Je stelt me teleur, Bear,' zei Miriel. Zijn gezicht zakte in alsof dat het ergste was wat ze tegen hem kon zeggen. Op één pas afstand van de instrumentenrekken bleef ze stijf en formeel staan.

'Ik weet dat je dit nieuwe wapensysteem in een "levensechte" situ­atie wilt uitproberen, maar ik wou dat je een klein beetje de moeite nam om te bedenken wat dat woord "levensecht" betekent zodra Bright Anvil eenmaal als wapen is opgenomen. Het enige voordeel van waterstof­bommen en de enorme thermonucleaire kernkoppen die we in voorraad hebben, is dat ze te destructief zijn. Geen enkele regering met een beet­je gezond verstand wil ze gebruiken.'

Miriel werd wat levendiger en gebaarde met haar handen alsof het gevangen vogels waren. 'Maar Bright Anvil verschaft nauwkeurige ver­nietiging, schone destructie. Ik sta doodsangst uit bij de gedachte dat de Verenigde Staten straks een spiksplinternieuwe kernkop hebben die ze zonder bezwaar kunnen inzetten.'

'Miriel,' zei Dooley scherp, waarmee hij haar lesje onderbrak, 'ik laat mijn auto alleen repareren door een professionele monteur. Ik zou bij mezelf alleen een hersenoperatie laten uitvoeren door een chirurg. En ik wil dat alleen een heel ervaren diplomaat een beslissing over onze nucleaire politiek neemt. Ik weet dat ïk geen beroepsdiplomaat ben ... maar jij bent dat evenmin.'

Ze hoorde zijn uitbarsting fronsend aan, maar Dooley ging door. 'De overheid heeft de taak om deze wapens verantwoordelijk te gebrui­ken,' zei hij. Hij knipperde met zijn ogen alsof er zandkorreltjes in waren gewaaid. 'Je moet de regering vertrouwen,' zei hij. 'Die weet wat het beste voor ons is.'

Mulder keek Scully met opgetrokken wenkbrauwen en een verbaasde blik in zijn ogen aan.