19

Woning van Nancy Scheck Dinsdag, 13.06 uur

Het lijk zag er net zo uit als de andere, vond Mulder: zwaar verkoold, knetterend van de reststraling, verwrongen tot de pose van een in een flits verbrand insect. Bij dat laatste moest hij aan Edvard Munchs be­roemde litho De schreeuw denken.

Maar om de een of andere reden leek de vondst van een door stra­ling verwoest lijk in de achtertuin van een duur voorstadshuis veel griezeliger. De mondaine omgeving - het zwembad, de ligstoelen, het tuinmeubilair - gaven het sterfgeval een nog angstaanjagender aanblik dan zelfs het verwoeste dal vol verglaasd zand in de woestijn van New Mexico.

Een plaatselijke politieman hield hen tegen toen ze de omgeving van het zwembad wilden betreden, maar Mulder liet zijn penning en identiteitsbewijs zien. 'fbi,' zei hij. 'Ik ben speciaal agent Mulder; dit is agent Scully. We zijn hierheen gevlogen om de plaats van het incident en het lijk te onderzoeken.'

Een rechercheur van Moordzaken zocht sporen rond het zwembad en op de patio. Hij maakte met een verbijsterde blik aantekeningen, maar hoorde toevallig hoe Mulder zich voorstelde en keek op. 'De fbi? Zwaar geschut. Waarom zijn jullie hierheen gestuurd?'

'We hebben misschien wat achtergrond bij deze zaak,' antwoordde Scully. 'Dit sterfgeval kan te maken hebben met een onderzoek waaraan we bezig zijn. Vorige week zijn twee andere mensen op dezelfde manier omgekomen.'

De rechercheur trok vermoeid zijn schouders en zijn wenkbrauwen op. 'Alles wat jullie aandragen, is meegenomen. Haalt werk van onze schouders. Maar het is een raar geval. Zoiets heb ik nog nooit gezien.'

'Geen twijfel mogelijk: dit lijk hoort bij jou in het archief,' zei Scully zachtjes tegen Mulder.

Scully begon een omgevingsonderzoek van de plaats van het mis­drijf, los van het groepje technici en rechercheurs dat bewijzen ver­zamelde. Ze haalde een mesje te voorschijn en prikte ermee in een grote verkoolde plek op het roodhouten hek rond Schecks huis.

'Het vuur is niet diep doorgedrongen,' zei ze, terwijl ze een dun laagje houtskool wegschraapte. 'De hitte is fel, maar heel kort geweest.' Mulder bekeek de insnee die ze gemaakt had. Toen viel zijn blik op de verbrijzelde anti-muggenlampen rond het zwembad. 'Kijk, allemaal kapot,' zei hij. 'Net of ze bij een soort stroomstoot opgeblazen zijn. Dat gebeurt niet elke dag.'

'We kunnen bij het elektriciteitsbedrijf nagaan of er op het geschat­te tijdstip van haar dood hier in de buurt fluctuaties zijn geweest,' stel­de Scully voor.

Mulder knikte. Met zijn handen op zijn heupen draaide hij zich langzaam om, hij hoopte daarbij dat een antwoord in het oog zou lopen. Maar dat gebeurde niet. 'Oké, Scully,' zei hij. 'Ditmaal zitten we niet in een nucleair onderzoekslab of op een proefterrein voor raketten, maar in iemands tuin in Maryland. Hoe dacht je dat wetenschappelijk te ver­klaren?'

Scully zuchtte. 'Mulder, op dit moment weet ik nog niet eens hoe jij dat wilt proberen.'

'Niet per se volgens het boekje,' zei hij. 'Punt één is dat ik zal na­gaan of er enige samenhang tussen Nancy Scheck, Emil Gregory en Oscar McCarron bestond. Of bijvoorbeeld met het Manhattan Project. Alles is mogelijk.'

'Ze was niet oud genoeg om in de Tweede Wereldoorlog bij het Manhattan Project te hebben gezeten,' merkte Scully op. 'Maar ze werk­te voor het ministerie van Energie en had daar een hoge functie, zegt het dossier. Dat is op zijn best een zwakke schakel. Tienduizenden mensen werken voor Energie.' 'We zien het wel,' zei Mulder.

De lijkschouwer had het verkoolde lijk al in een zwarte plastic zak gedaan. Mulder liep onopvallend naar de man toe en vroeg hem met een handgebaar om de lijkenzak open te ritsen zodat hij een nieuwe blik op Nancy Schecks stoffelijke resten kon slaan.

'Dit is het raarste wat ik ooit gezien heb,' zei de lijkschouwer. Hij nieste, snifte hard en mompelde iets over allergieën. 'Nog nooit een dode gezien zoals deze. Het is geen gewoon slachtoffer van een brand. Ik kan zo gauw niet bedenken wat zo'n grote hitte veroorzaakt. Daar zal ik mijn handboeken op moeten naslaan.'

'Een atoombom bijvoorbeeld,' zei Mulder.

De lijkschouwer grinnikte zenuwachtig en nieste toen weer. 'Ja, da's een goeie. Iedereen heeft wel een ontploffende A-bom in zijn ach­tertuin. Ze heeft zeker flink bonje gehad met de buren. Helaas heeft geen van de getuigen een paddestoelwolk gemeld.'

'Het klinkt inderdaad belachelijk ...' zei Mulder, 'als dit niet het derde identieke sterfgeval was dat we in ongeveer een week tijd gezien hebben. Het eerste in Californië, het tweede in New Mexico, en nu het derde hier.'

'Bent u dit al eens tegengekomen?' vroeg de lijkschouwer. Zijn be­langstelling was plotseling gewekt en hij wreef over zijn rood geworden ogen. 'Wat kan het in vredesnaam veroorzaakt hebben?'

Mulder schudde zijn hoofd en liet de gedrongen man de ritssluiting van de lijkenzak weer dichtmaken. 'Voorlopig sta ik voor evenveel raad­sels als u.'

Een man in een generaalsuniform stond vlak buiten de glazen tuin­deuren en praatte met twee politieagenten, die uitvoerige aantekenin­gen in hun kleine opschrijfboekjes maakten. De generaal was een klei­ne, breedgeschouderde man met kortgeknipt haar en een donkere huid. Hij leek diep verontrust. Het tafereeltje wekte direct Mulders nieuws­gierigheid.

'Ik vraag me af wie die man is,' zei Mulder.

'Ik heb het een van de politiemannen horen zeggen,' zei Scully. 'Ik geloof dat hij de man is die gisteravond het lijk heeft ontdekt.'

Mulder liep er haastig heen. Hij wilde graag horen wat de generaal zei en ook zelf een paar vragen stellen.

'Het beton was bij mijn komst nog heet,' zei de generaal. 'Het moet dus kort daarvoor gebeurd zijn. Het achterhek smeulde. De verf was aan het bladderen en de stank ...' Hij schudde zijn hoofd. 'Die stank!' De generaal draaide zich om. Hij keek in de richting van Mulder, die naast hem stond, maar zag hem blijkbaar niet. 'Luister ... ik ken het slagveld en heb een paar afzichtelijke ongelukken gezien ... en ik heb ook een keer geholpen om lijken na een ongeluk uit een vliegtuig te halen. Ik weet dus wel hoe de dood eruitziet en hoe afschuwelijk die kan zijn. Maar... in haar eigen tuin ...'

Het lukte Mulder eindelijk om het gegraveerde plastic naamkaartje van de generaal te lezen. 'Neemt u mij niet kwalijk, generaal Bradoukis ... maar werkte u soms met mevrouw Scheck samen?'

De generaal leek nog te geschokt om zich af te vragen of Mulder wel het recht had om vragen te stellen. 'Ja ... Ja, inderdaad.'

'En waarom was u gisteravond hier?'

De generaal verstrakte en trok zijn wenkbrauwen samen. 'We zouden samen eten. Gegrilleerde steaks.' Zijn brede gezicht werd een beetje rood. 'Onze verhouding was geen diep geheim, maar we waren er wel discreet over.'

Mulder knikte en begreep het bijzondere verdriet van de generaal. 'Nog iets, generaal ... Ik heb begrepen dat mevrouw Scheck een nogal hoge functie op het ministerie van Energie had, maar ik weet niet welk programma ze leidde. Kunt u me dat zeggen?'

Bradoukis wendde zijn zwarte ogen af. De twee politiemannen ston­den onzeker te friemelen. Kennelijk wisten ze niet of ze deze nieuwe speurneus moesten verjagen dan wel hun eigen vragen door de fbi- agent moesten laten stellen.

'Ons eh ... Nancy's werk trad niet erg op de voorgrond.'

Mulder voelde een snelle scheut opwinding, de spanning van een nieuw spoor dat hij kon volgen. 'Bedoelt u soms een "zwart program­ma", een onofficieel gefinancierd project?'

De generaal onderbrak hem. 'De media noemen het "zwarte pro­gramma's". Er bestaat geen officiële naam voor. Bepaalde dingen kun­nen soms niet anders dan met niet-traditionele middelen tot stand wor­den gebracht.'

Mulder boog zich voorover als een havik die op zijn prooi duikt. Alles hing nu van zijn volgende vraag af. 'Had het werk van mevrouw Scheck soms te maken met een project dat Bright Anvil heet?'

De generaal deinsde als een geschrokken cobra terug. 'Ik heb niet de vrijheid om daarover te praten, zeker niet in een niet-beveilig de om­geving.'

Mulder gunde hem een begrijpende glimlach. 'Dat is ook niet nodig, generaal.' Bradoukis' reactie was verhelderend genoeg geweest. Inwendig hoorde Mulder het klikkende geluid van in elkaar vallende puzzelstukjes. Ze lagen nog niet op allemaal op hun plaats, maar in ieder geval gaven ze de indruk van een samenhangend geheel. Hij be­sloot de geplaagde man maar even met rust te laten.

'Dat is alles, wat mij betreft, generaal. Het spijt me dat ik u op dit moeilijke moment heb moeten storen. Ik neem aan dat u een kantoor in het Pentagon hebt. Als ik nog meer vragen heb, kan ik u daar persoon­lijk komen opzoeken.'

Bradoukis knikte zonder veel geestdrift, en Mulder liep naar het zwembad. Hij bekeek de afgebladderde en verkoolde verf, die langs de betonnen rand ooit lichtblauw was geweest. Bij de felle hitteflits was de helft van het water verdampt; de rest was warm en troebel van een bruinig schuim, dat zich in de hoeken ophoopte.

De vuurbal moest buitengewoon fel zijn geweest. Toch was Nancy Schecks huis niet in brand gevlogen en had het vuur zich ook niet naar de tuinen van de buren verspreid. Het leek wel of het gericht was ge­weest en doelbewust naar deze ene plek was geleid. Diverse bewoners van het blok hadden verklaard dat ze een korte, felle flits hadden ge­zien, maar hadden niet de moeite genomen om te gaan kijken. In deze dure wijken bemoeiden de buren zich niet met elkaar.

Mulders zoals gewoonlijk scherpe oog viel op een voorwerp dicht bij de bodem van het zwembad: een klein glazen flesje dat ronddreef alsof het maar voor een deel met water gevuld was. Hij zocht tot hij een schepnet vond en trok het van zijn haken naast de tuindeur. Door de hitteflits was het handvat verbogen, maar voor de rest was het net nog verrassend goed bruikbaar.

Mulder nam het mee naar de rand van het zwembad en stak het al rondraaiend diep in het water, tot hij het donkere voorwerp te pakken kreeg en het eruit viste. Water droop van de randen van het schepnet.

'Ik heb hier iets gevonden,' riep hij. Hij haalde een klein flesje uit het net, dat een zwarte stof bleek te bevatten. Er was wat water van het zwembad in het flesje gelekt, maar niet meer dan een paar druppels. De rechercheur en Scully kwamen kijken. Mulder hield het flesje tussen zijn duim en wijsvinger schuin tegen het licht. Hij vond het een heel raar ding, en alleen al op grond van die vreemdheid leek het hem van belang voor de zaak.

Hij stak het Scully toe. Ze pakte het aan en schudde ermee om de inhoud in beweging te brengen. 'Ik kan niet zien wat het is,' zei ze. 'Een soort zwart poeder of zwarte as, maar hoe is het op de bodem van het zwembad gekomen? Denk je dat het iets te maken heeft met haar dood?'

'Daar komen we maar op één manier achter, Scully,' zei Mulder. Hij wendde zich tot de verantwoordelijke rechercheur van Moordzaken. 'Het FBI-laboratorium is uitzonderlijk goed ingericht. Ik wil het graag meenemen om het volledig te laten analyseren. Jullie krijgen natuurlijk een kopie van al onze rapporten.'

'Natuurlijk,' zei de rechercheur. 'Dan hebben wij weer één ding min­der te doen.' Hij schudde zijn hoofd. 'Zoiets als dit heb ik nog nooit ge­zien. En volgens mij gaat het me boven mijn pet. Doe me een lol en zoek het uit.' De rechercheur veegde met één hand zijn haar naar achteren. 'Jesses. Geef mij maar een steekpartij of een vuurgevecht vanuit auto's.'