15

Kamida Imports, Honolulu, Hawaii Vrijdag, 14.04 uur

Ryan Kamida zat aan zijn smetteloos propere en met zorg ingerichte bu­reau in het hoge kantoorgebouw waarvan zijn eigen importbedrijf vier verdiepingen in beslag nam. Zorgvuldig adresseerde hij een gevoerde enveloppe.

Zijn kalligrafeerpen gleed beheerst over het papier en zo ontstonden volmaakte letters. De natte, zwarte inkt leek op verbrand bloed.

Twee muren van zijn hoekkantoor bestonden uit dure ramen met een panoramisch uitzicht op Oahu. Maar Kamida hield de luxaflex meestal halfdicht. Hij vond het heerlijk om de milde zonnewarmte te voelen en de hitte troostend en liefkozend over zijn gelittekende huid te laten spoelen. Zo was het ook geweest in die idyllische tijd op een af­gelegen eiland in de Stille Oceaan, die hij zich nauwelijks nog herinne­ren kon.

Maar een teveel aan helder zonlicht brandde als vuur. Dan moest hij denken aan die andere laaiende gloed aan de hemel - die zó felle, ver­schroeiende flits dat de luchtmoleculen zelf in brand vlogen.

Kamida's dikke, sneeuwwitte haar was netjes gekamd en volmaakt verzorgd. Hij had tijdens zijn volwassen leven bijna bovennatuurlijk veel geluk gehad, en had nu veel geld voor dat soort dingen: kleren, persoonlijke verzorging, bezit.

Maar met zijn geld kon hij niet alles kopen. Hij wilde ook niet alles.

Zijn wasachtige handen zaten vol builen. Daarmee greep hij de glad­de pen alsof het een wapen was - en in zekere zin klopte dat. De woor­den echoden in zijn hoofd. In een zorgvuldig en volmaakt handschrift schreef hij het adres. Daarvoor tastte hij naar de juiste plek op de ge­voerde enveloppe. Hij voelde ook hoe nauwkeurig zijn letters waren.

Kamida was tevreden. Hij legde de pen in de vertrouwde groef op zijn bureau naast de inktpot. Toen stak hij zijn hand uit om de bijzon­dere enveloppe te pakken. Hij voelde de randen en de scherpe hoeken. Hij ging ervan uit dat hij het adres correct had opgeschreven. Hij zou nooit iemand vragen om dat te controleren, hoewel hij het zelf niet kon zien.

Ryan Kamida was volledig blind.

Met elk pakje dat hij verzond en met elk doelwit dat hij vaststelde, werd de lijst in zijn hoofd korter. De namen van al die verantwoorde­lijken waren scherp in Kamida's uitstekend getrainde geheugen gegrift.

Terwijl hij aan zijn bureau zat en de zon van Hawaii hem door de luxaflex heen met milde warmte aanraakte en overgoot, voelde hij zich erg eenzaam - hoewel hij wist dat hij er zelf om gevraagd had. Hij had alle werknemers op deze verdieping een middag vrij gegeven. Ze had­den bezwaar gemaakt en gewezen op al het werk dat wachtte: vracht­documenten, vinderslonen, verkoopcommissies. Kamida bood hun ge­woon de helft van hun salaris extra, en ze gingen tevreden naar huis. Ze waren zijn excentrieke grillen ruimschoots gewend.

Hij was nu alleen in zijn kantoor om zijn belangrijke werk te doen.

De overheid had haar schuldgevoelens nooit toegegeven, maar on­getwijfeld om die te verzachten had zij Ryan Kamida in de loop van de jaren vaak geholpen, soms door versluierd geldsommen aan te bieden, op andere momenten door zijn offertes schaamteloos goed te keuren en aan hem de voorkeur te geven boven de concurrentie. Hij was een ge­handicapte zakenman van een etnische minderheid - hoewel het feit dat hij van een eiland in de Stille Oceaan kwam, hier op Hawaii nauwe­lijks opviel. Tussen de Japanse toeristen en de Stille-Oceaners die zich hier gevestigd hadden, waren blanke middenklassegezinnen de echte minderheid.

Kamida had elke mogelijke bron die hij ter beschikking had, aange­boord om te zorgen dat zijn bedrijf floreerde. Het was gespecialiseerd in de import van exotische goederen van weinig bekende eilanden in de Stille Oceaan - Elugelab, Truk, het atol Johnston, de hele Marshall­keten - om toeristen te verbazen met hebbedingetjes uit afgelegen plaatsen met interessante namen.

Hij had het geld nodig om zijn echte werk te doen.

Kamida betastte de enveloppe, stak er de handgeschreven brief en een glazen flesje in, en plakte hem dicht. Dat simpele sluiten veroor­zaakte een huivering van opluchting, maar die duurde maar kort.

Hij kon het verlies van zijn volk nooit goedmaken, hoeveel envelop­pen hij ook verstuurde en hoeveel schuldigen hij ook aanwees. Het suc­ces van die genocide was honderd procent geweest, beter dan Adolf

Hitler ooit gekund had. Met één klap was Ryan Kamida's gezin, zijn ver­wanten, zijn stam ... zijn hele eiland in een laaiende flits van licht en vlammen verdwenen. Slechts één jongetje overleefde die.

Maar Kamida beschouwde zijn overleving niet als een wonder, noch als een zegen. Hij had een heel leven gekregen om de herinnering aan die paar seconden te leren verdragen, terwijl het voor alle anderen in een ogenblik voorbij was geweest.

Dat had hij tenminste gedacht.

De stemmen in zijn hoofd waren sinds die dag nooit meer tot zwij­gen gekomen. Hij was toen tien jaar.

Kamida legde de enveloppe opzij en snoof de bedompte lucht van zijn kantoor in. Hij hief zijn verbrande gezicht en niets-ziende ogen naar het plafond. Hij zag niets, maar kon de opstekende storm wel voe­len.

Een woedende zee van witheet licht kookte in een zwevende poel tegen de akoestische tegels als schuim in een pan. Er wentelden spook­achtig schreeuwende gezichten in. Hoewel hij blind was, wist hij dat ze daar waren. Ze lieten hem nooit met rust.

De geesten van zijn verbrande mensen werden steeds rustelozer. Als hij weigerde hun een slachtoffer van zijn eigen keuze aan te bieden, zouden ze zelf hun slachtoffers gaan zoeken. De geesten hadden al zo lang gewacht, en Ryan Kamida had hen niet langer in bedwang.

Hij liep met de gratie en het zelfvertrouwen van een ziende door de overbekende kantoren, pakte de handgeschreven enveloppe en liep ermee zijn kamer uit. Hij bracht hem naar de postbak, vanwaaruit het pakje haastig per vliegtuig naar de Verenigde Staten werd vervoerd. Hij vond de kosten van een expressebestelling over de Stille Oceaan van geen belang. De enveloppe zou worden afgeleverd bij een bijzonder on­zichtbare, maar heel belangrijke functionaris in het hoofdkantoor van het ministerie van Energie bij Washington.

Het was waarschijnlijk al te laat om Bright Anvil tegen te houden, maar dit verhinderde misschien wel dat die oude nachtmerrie opnieuw plaatsvond.