2

Teller Nuclear Research Facility Dinsdag, 10.13 uur

De bewaker stapte uit het geprefabriceerde hokje. Het stond even bui­ten het hek dat het grote onderzoekscentrum omgaf. Hij wierp een blik op de papieren en de fbi-identificatie van Fox Mulder, en gebaarde toen dat hij zijn huurauto naar de afdeling Identiteitsbewijzen buiten de poort moest rijden.

Dana Scully zat naast hem en rechtte haar rug. Met pure wilskracht probeerde ze energie in haar lichaamscellen te krijgen en volledig op haar qui-vive te raken. Ze had een hekel aan nachtvluchten, vooral vanaf de Oostkust. Vandaag had ze uren in het vliegtuig gezeten plus nog eens een uur in de auto onderweg met haar partner vanaf het vlieg­tuig van San Francisco. In het vliegtuig had ze bij vlagen kunnen rus­ten, maar verder had ze alleen een kort dutje gedaan in plaats van echt geslapen.

Soms wou ik dat we meer zaken dichter bij huis hadden, zei ze zonder dat echt te menen.

Mulder keek haar even aan en glimlachte kort, maar meelevend. Zie de zon achter de wolken, Scully. Ik ken een heleboel agenten die altijd achter hun bureau zitten en jaloers zijn op ons opwindende en luxe­leventje. Wij zien tenminste iets van de wereld. Zij zien alleen hun kan­toor.

Bij de buren zal het gras altijd wel groener zijn, zei Scully, maar als ik ooit nog eens vakantie neem, blijf ik het liefste gewoon thuis op de sofa een boek lezen.

Scully was opgegroeid als marinekind. Zij, haar twee broers en haar zusje hadden in hun jeugd elke paar jaar moeten verkassen, steeds als de marine haar vader naar een andere basis of een ander schip stuurde. Ze had nooit geklaagd en begreep haar vaders plichten altijd goed ge­noeg om te doen wat van haar verwacht werd. Maar ze had nooit kun­nen dromen dat zij ook zelf uiteindelijk een carrière zou kiezen die zo­veel heen-en-weergereis inhield.

Mulder stuurde de auto naar de voorgevel van een wit kantoortje, dat losstond van de grote groep gebouwen binnen het hek. De afdeling Identiteitsbewijzen was kennelijk tamelijk nieuw, opgetrokken in de frisse, onnozele bouwtrant die Scully aan een doos kinder-Lego deed denken.

Mulder parkeerde de auto, reikte naar achteren en pakte een licht­gewicht koffertje. Scully trok het spiegeltje op de achterkant van de zonneklep omlaag. Ze wierp een snelle blik op haar volle lippen, contro­leerde de make-up van haar grote, blauwe ogen en streek haar licht­bruine haar glad. Ondanks haar vermoeidheid zag ze er beheerst, pro­fessioneel uit.

Mulder stapte de auto uit, streek het jasje van zijn pak glad en trok zijn bruine das recht.

FBI-agenten moesten er immers uitzien alsof ze op hun taak be­rekend waren.

'Ik moet nodig een kop koffie hebben,' zei Scully, die na hem uit de auto stapte. 'Deze zaak schijnt ongewoon genoeg te zijn om ons vieren- halfduizend kilometer door de lucht te sleuren, en ik wil er echt al mijn aandacht aan kunnen wijden.'

Mulder hield de glazen deur voor haar open en liet haar als eerste bij de afdeling Identiteitsbewijzen naar binnen gaan. 'Bedoel je dat het culinaire hoogstandje in het vliegtuig niet aan je veeleisende normen voldeed?'

Ze gunde hem een paar opgetrokken wenkbrauwen. 'Laat ik het als volgt omschrijven, Mulder. Ik heb maar zelden gehoord van stewardes­sen en pursers die hun eigen koffieketens begonnen zijn.'

Mulder liet snel een hand door zijn pluizige, donkere haar glijden en zorgde dat in elk geval het meeste ervan op zijn plaats viel. Daarna liep hij achter haar aan het gebouw in, waar de airconditioning op volle toe­ren draaide. Het interieur bestond voornamelijk uit een groot, open kantoorgedeelte, een lange balie die als barricade voor de paar privé- kantoren diende, en een paar kleine nissen met tv- en videoapparaten.

Een rij blauw beklede stoelen stond voor een muur vol ramen, die getint waren om de felle Californische zon buiten te sluiten, hoewel het moderne, roestbruine tweedtapijt nu al hier en daar vale plekken ver­toonde. Allerlei bouwvakkers in overals stonden in een rij aan de balie. Ze hadden hun veiligheidshelmen onder hun arm en hielden opgevou­wen roze formulieren vast. Om beurten gaven ze hun papieren aan het baliepersoneel, dat hun identiteitsbewijzen controleerde en de roze for­mulieren innam in ruil voor tijdelijke werkvergunningen.

Een bord op de muur somde met grote letters alle dingen op die bin­nen de Teller Nuclear Research Facility verboden waren: camera's, vuur­wapens, drugs, alcohol, privé-bandrecorders en telescopen. Scully las de lijst door. De voorwerpen waren haar vertrouwd, want in het fbi- hoofdkwartier waren ze net zo goed verboden.

'Ik meld ons wel aan,' zei ze, en maakte een opschrijfboekje open dat ze uit de zak van haar bosgroene pakje haalde. Ze ging achter een paar lange mannen in overals vol verfspatten in de rij staan en voelde zich veel te netjes gekleed. Een andere receptioniste opende een loket aan het einde van de gespikkelde balie en wenkte Scully.

'Ik zal hier wel verdwaald lijken,' zei Scully terwijl ze haar penning liet zien. 'Ik ben speciaal agent Dana Scully. Mijn partner is Fox Mulder. We hebben hier een afspraak met ...' - ze wierp een blik in haar op­schrijfboekje - 'een vertegenwoordigster van het ministerie van Energie. Een zekere mevrouw Rosabeth Carrera. Ze verwacht ons.'

De receptioniste zette haar gouden brilletje recht en bladerde wat papieren door. Op haar computer toetste ze Scully's naam in. 'Ja, daar heb ik u. "Spoedprocedure bijzondere toegangsvergunning". U zult al­tijd een geleide meekrijgen totdat de officiële vergunning afkomt, maar intussen kunnen we u identiteitskaarten geven waarmee u bepaalde ge­deelten van het complex mag betreden.'

Scully trok haar wenkbrauwen op en probeerde haar pr zo professio­neel mogelijk te houden. 'Is dat werkelijk nodig? Agent Mulder en ik hebben bij de fbi alle vergunningen. U kunt...'

'Uw fbi-vergunningen gelden hier niet, mevrouw Scully,' zei de vrouw. 'Dit is een instelling van het ministerie van Energie. We erken­nen de vergunningen van het ministerie van Defensie niet eens. Elk ministerie heeft zijn eigen controleprocedures en niemand praat met elkaar.'

'Is dat overheidsefficiency?' vroeg Scully.

'Op die manier geven we uw belastinggeld uit. Wees maar blij dat u niet voor de ptt werkt,' zei de vrouw. 'Wie weet wat voor antecedenten­onderzoek ze daar doen.'

Mulder kwam naast Scully staan. Hij gaf haar een plastic bekertje vol bittere, olieachtige koffie uit een pot die op een bijzettafeltje stond. Dat tafeltje lag vol glimmende technische rapporten en brochures van de Teller Nuclear Research Facility over al het prachtige werk dat deze onderzoeksinstelling voor de mensheid deed.

Ik heb er een dubbeltje voor betaald,' zei hij, terwijl hij op het geldbekertje wees, en ik wed dat deze koffie elke cent waard is. Melkpoeder, geen suiker.

Scully nam een slokje. Volgens mij staat die koffie als sinds het Manhattan Project op dat warmhoudplaatje, zei ze, maar nam tegen haar zin opnieuw een slokje om Mulder te laten zien dat ze zijn gebaar waardeerde.

Beschouw het maar als een topwijn, Scully: hoe ouder, hoe beter.

De receptioniste kwam weer naar de balie terug en overhandigde Mulder en Scully allebei een geplastificeerd bezoekersbewijs. Zorg dat u de kaart altijd zichtbaar en boven de gordel draagt, zei ze. En dit ook. Ze gaf hun allebei een rechthoekig stuk blauw plastic. Er zat iets in dat op een filmstrook en een computerchip leek. Uw stralingsmeters. Klem ze aan uw identiteitsbewijzen vast en draag ze altijd.

Stralingsmeters? vroeg Scully, die haar stem kalm en zonder enige hoorbare bezorgdheid hield. Moeten we oppassen voor straling?

Het is alleen een voorzorgsmaatregel, agent Scully. We zijn een nu­cleair onderzoekscentrum, zoals u begrijpt. Onze kennismakingsvideo zal al uw vragen beantwoorden. Loopt u even mee, alstublieft.

Ze zette Scully en Mulder in een van de kleine nissen voor een miniatuur-tv, stak de videoband in het apparaat, drukte op play en liep weer naar de balie om Rosabeth Carrera te bellen. Mulder boog voorover en bestudeerde de ruis op de aanloopstrook voordat de band begon. Wat krijgen we volgens jou te zien? Een tekenfilm of binnenkort in dit theater? vroeg hij.

Denk je dat een tekenfilm van de overheid leuk zou zijn? vroeg ze.

Mulder haalde zijn schouders op. Sommige mensen vinden Jerry Lewis ook leuk.

De videoband duurde maar vier minuten en was een steriele be­schrijving van de Teller Nuclear Research Facility, waarin een geestdriftige verteller kort uitlegde wat straling was en welke weldaden en gevaren die inhield. Het filmpje benadrukte de medische en wetenschappelijke toepassingen van exotische isotopen, stelde de kijker voortdurend gerust over de voorzorgsmaatregelen van het centrum en trok vergelijkingen met de achtergrondstraling die iemand onderging tijdens 'n vlucht over het hele land of een verblijf van een jaar in een hooggelegen stad als Denver. Het filmpje eindigde met een grafiek in frisse kleuren, en een opgewekte stem wenste hun een prettig, veilig bezoek aan de Teller Nuclear Research Facility toe.

Mulder draaide de band terug. Mijn hartje gaat helemaal van rikke­tik, zei hij.

Ze liepen samen naar de identiteitsbalie terug. De meeste bouwvakkers waren al binnen het hek op weg naar hun werk.

Mulder en Scully hoefden niet lang te wachten op de kleine vrouw van Latijns-Amerikaanse afkomst die snel door de glazen deuren bin­nenkwam. Een halve tel later had ze de twee fbi-agenten gelokaliseerd. Energiek en gretig kwam ze hen begroeten. Scully keek haar even taxe­rend aan, zoals ze in Quantico geleerd had. Met 'n blik verzamelde ze visuele feiten om zich een mening over iemand te vormen. De vrouw stak haar hand uit en schudde die van de twee fbi-agenten snel.

'Ik ben Rosabeth Carrera,' zei ze, 'Een van de Energie-vertegenwoorigers hier.' 'Ik ben erg blij dat u zo snel hebt kunnen komen. We hebben min of meer een noodgeval.'

Carrera droeg een knielange rok en een rode zijden bloes waarbij haar donkere huid goed afstak. Haar gulle lippen waren conservatief ge­stift en haar volle bos chocoladebruine haar was naar achteren gekamd, waar het met diverse gouden klemmetjes vastzat en in een glorieuze lokkenlawine omlaag viel. Ze was atletisch gebouwd en bruiste van enthou­siasme — allerminst de droge bureaucraat die Scully verwacht had.

Scully zag de blik van haar partner, die in de heel donkere ogen van de vrouw keek. Carrera lachte. Ik zag meteen wie u tweeën waren. 'U bent hier immers in Californië, nietwaar?' Oostkusters en een paar hoge managers zijn de enigen hier met apenpakken aan.

Scully knipperde met haar ogen. Apenpakken?

Formele kleding. In de Teller Facility kleedt iedereen zich heel non­chalant. De meeste onderzoekers hier komen uit Californië of zijn immigranten uit Los Alamos in New Mexico. Pakken met dassen zijn hier een zeldzaamheid.

Ik heb altijd geweten dat ik een bijzonder iemand was, zei Mulder. Ik had eraan moeten denken om mijn surfdas om te doen.

Als u even met me meeloopt, zei Carrera, dan neem ik u mee naar het centrum en naar de plaats van het ongeval. De laatste achttien uur hebben we alles gelaten zoals het was. Het is zoiets ongewoons dat we u de kans wilden geven om er een frisse blik op te slaan. We gaan met mijn auto.

Scully en Mulder volgden haar naar buiten, waar een lichtblauwe Ford met een officieel nummerbord stond. Mulder ving de blik van zijn collega op en krabde als een chimpansee op zijn hoofd. Apenpakken.

'We doen het portier hier nooit op slot.' zei Carrera, die op de deuren van de auto wees terwijl ze instapte. 'We gaan ervan uit dat nie­mand een overheidsauto wil stelen.' Mulder ging op de achterbank zit­ten en Scully stapte naast de Energie-vertegenwoordiger in.

'Kunt u ons wat meer details over de zaak vertellen, mevrouw Carrera?' vroeg Scully. 'We zijn vroeg uit bed gehaald en vrijwel zonder achtergrondinformatie hierheen gestuurd. De enige inlichting die we hebben, is dat een belangrijke atoomgeleerde is omgekomen bij een eigenaardig soort ongeluk in zijn laboratorium.'

Carrera reed naar de bewaakte poort. Ze liet haar identiteitsbewijs zien en overhandigde de formulieren waarmee Scully en Mulder het cen­trum voorbij het hek mochten betreden. Ze kreeg de geparafeerde papie­ren terug en beet onder het rijden op haar lip alsof ze over de details pie­kerde. 'Dat verhaal is aan de pers gegeven, hoewel het wel niet lang stand zal houden. Er zijn nog te veel vragen, maar ik wilde u niet bevoor­oordeeld maken voordat u de plaats van het ongeval zelf gezien hebt.'

'U weet ons voortreffelijk in spanning te houden,' zei Mulder vanaf de achterbank.

Rosabeth Carrera hield haar ogen op de weg. Ze passeerden verrijd­bare kantoren, tijdelijke gebouwen, een groepje oude, vervallen barak­ken met houten zijgevels die op iets uit een oud militair complex leken, en ten slotte de nieuwere gebouwen, daterend uit de tijd van de grote defensiebudgetten onder Reagan.

'We hebben uiteraard de fbi gebeld,' vervolgde Carrera. 'Er is mogelijkerwijs sprake van een misdrijf - een sterfgeval, misschien een moord - in een overheidsgebouw. Dat valt automatisch onder de bevoegdheden van de fbi.'

'U had ook het plaatselijke kantoor kunnen inschakelen,' merkte Scully op.

'Dat hebben we gebeld,'  zei Carrera. 'Een van de plaatselijke agenten, een zekere Craig Kreident, is vannacht even komen kijken. Kent u hem?'

Mulder raakte zijn lippen aan terwijl hij zijn uitstekende geheugen raadpleegde. 'Agent Kreident,' zei hij. 'Volgens mij is die hier gespecialiseerd in misdaden waaraan hi-tech te pas komt.'

'Dat is hem,' zei Carrera. 'Maar Kreident sloeg er één blik op en zei toen dat dat zijn terrein niet was. Volgens hem was het eerder een "X-dossier" ... zo zei hij het letterlijk ... en waarschijnlijk een klus voor u, agent Mulder. Maar ik weet niet wat een X-dossier is.'

'Verbazingwekkend waartoe je reputatie al niet leidt,' mompelde Mulder.

Scully beantwoordde de vraag. 'X-dossier is een algemene term voor een onderzoek waarbij vreemde en onverklaarde verschijnselen optre­den. Het Bureau heeft vele dossiers van onopgeloste zaken, zelfs nog uit de beginjaren van J. Edgar Hoover. Wij tweeën hebben veel ... ervaring met het bekijken van dat soort ongewone gevallen.'

Carrera parkeerde voor de grote laboratoriumgebouwen en stapte uit de auto. 'Dan denk ik dat deze zaak een kolfje naar uw hand is.'

Carrera bracht hen in een pittig tempo door het gebouw naar de eer­ste verdieping. De vage echo's in de gangen, die met rijen tl-buizen ver­licht waren, deden Scully aan haar middelbare school denken. Een van de buizen aan het plafond was grijs en flikkerde. Scully vroeg zich af hoe lang dat ding al aan vervanging toe was.

Mededelingenborden van kurk hingen op de open ruimtes van de betonblokmuren en zaten vol kleurige veiligheidsmededelingen en aan­kondigingen van vergaderingen. Handgeschreven kaartjes boden huur­huizen, flats op Hawaii in deeleigendom en auto's te koop aan; één kaartje offreerde 'nauwelijks gebruikte bergbeklimmersuitrusting'. De al­omtegenwoordige posters met veiligheidswaarschuwingen leken wel af­komstig uit de Tweede Wereldoorlog, hoewel de teksten kennelijk van later datum waren.

Voor hen uit was een hele gang afgezet met gele tape. De Teller Nuclear Research Facility hoefde natuurlijk geen tape te hebben die op plaatsen van een misdrijf werd gebruikt; daarom was gekozen voor tape met bouwwerkzaamheden erop. Twee bewakers van het laboratorium ston­den links en rechts van de gang op wacht en voelden zich met hun taak kennelijk weinig op hun gemak.

Carrera hoefde geen woord tegen hen te zeggen. Een van de be­wakers deed een stap opzij en liet haar passeren. 'Maak je geen zorgen,' zei ze tegen de man. 'Je hebt hier maar een korte dienst. Over een paar minuten komen jullie vervangers.' Toen gebaarde ze naar Mulder en Scully om haar te volgen en dook ze onder de dunne gele tape door.

Scully vroeg zich af waarom de bewakers zo bezorgd waren. Waren ze gewoon bijgelovig nu ze zo dicht bij een plaats stonden waar mis­schien een moord was gepleegd? Deze bewakers hadden waarschijnlijk maar heel weinig regelrechte misdrijven te onderzoeken gehad, en zeker geen geweldsmisdrijven zoals moord. Ze nam aan dat het lijk nog niet was weggehaald, en dat was heel ongebruikelijk.

De kantoren verderop in de gang, voorbij de tape, waren allemaal leeg, hoewel de nog steeds draaiende computers en volle boekenplan­ken bewezen dat er tot voor kort gewerkt was. Medewerkers van dr.

Gregory? Als dat zo was, moest er met hen gepraat worden. Voor de duur van het onderzoek naar het ongeval waren alle medewerkers onge­twijfeld naar andere kantoren verhuisd.

En kantoordeur was echter stevig op slot en met nog meer tape verzegeld. Rosabeth Carrera ging ernaast staan en deed haar geplastifi­ceerde identiteitsbewijs met haar foto af. Er hingen een stralingsmeter en diverse sleutels aan. Ze zocht de sleutel met het juiste nummer en stak die in het geducht uitziende slot in de deurknop.

Kijk even gauw, zei ze. Ze duwde de deur open en wendde tegelijk haar blik af. Dit is alleen maar de eerste kennismaking. U hebt twee minuten.

Scully en Mulder stonden naast elkaar op de drempel en keken naar binnen.

Het leek wel of in dr. Gregory s laboratoriumkantoor een brandbom was ontploft.

Elk oppervlak was verschroeid in een hitteflits die zo fel en toch zo kort was geweest, dat de papieren op dr. Gregory s mededelingenbord waren omgekruld en verzengd — maar niet in brand waren gevlogen. Zijn vier computerschermen waren aan de randen gesmolten en inge­zakt; de zware, glazen kathodestraalbuizen hingen helemaal scheef en leken op de ogen van een dode man. Zelfs de metalen bureaus bogen en zakten door omdat een deel ervan even gesmolten was.

Een wit schoolbord was zwart geworden. De bovenlaag van email was donker en vertoonde blaren, hoewel de kleursporen van opgekrab­belde vergelijkingen en aantekeningen herkenbare banen in het roet achterlieten.

Scully zag Gregory s lijk tegen de verste muur liggen. Van de oude wapenonderzoeker restte niet meer dan een afschuwelijk verbrande vogelverschrikker van een man. Zijn armen en benen waren ingetrokken omdat zijn spieren in de felle hitte gecontraheerd waren, net of een soort insect met gif was besproeid en zich opkrulde om te sterven. Zijn huid en de verwrongen stijfheid van zijn gezicht gaven de indruk dat hij in napalm was gedompeld.

Mulder staarde naar de verwoesting in het kantoor, terwijl Scully zich op het lijk concentreerde. Haar mond hing half open en haar geest was al in die eigenaardige toestand geraakt waarin ze verviel als ze de plaats van een misdrijf onderzocht: een mengsel van menselijke af­schuw en afstandelijke analyse. Ze kon haar afkeer de baas blijven door antwoorden te zoeken. Ze deed een stap de kamer in.

Maar voordat ze naar binnen kon lopen, legde Carrera ferm een hand op haar schouder. Nee, nog niet, zei ze. U mag nog niet naar binnen.

Mulder keek Carrera scherp aan alsof ze over de schreef dreigde te gaan. Hoe kunnen we de plaats van het misdrijf onderzoeken als we niet naar binnen mogen?

Scully zag dat de belangstelling van haar partner gewekt was. Al uit de eerste indrukken die ze opdeed, leidde ze af dat het niet zou mee­vallen om een simpele, rationele verklaring te vinden voor wat er in dit verzegelde laboratorium gebeurd was.

Er is nog te veel reststraling, zei Carrera. U mag pas naar binnen als u volledig tegen besmetting beschermd bent.

Scully, die nadenkend haar stralingsmeter betastte, deed samen met Mulder een stap bij de deur vandaan. Maar volgens uw videofilmpje hoort geen van de laboratoria een gevaarlijk hoog stralingsniveau te hebben. Of was dat alleen overheidspropaganda?

Carrera trok de deur weer dicht en gunde Scully een tolerante glim­lach. Nee, het is waar. Onder normale omstandigheden tenminste. Maar zoals u ziet, zijn de omstandigheden in dr. Gregory s laboratorium niet normaal. Niemand van ons begrijpt er iets van nog niet tenminste. Er had hier geen radioactief materiaal mogen zijn; toch hebben we in de muren en apparaten hoge doses reststraling gevonden. Maar maakt u zich geen zorgen. Deze dikke betonblokken bieden in de gang bescher­ming. Maar u wilt alles natuurlijk veel beter bekijken. We zullen u uw onderzoek laten voortzetten. Ga maar mee.

Ze draaide zich om, en ze liepen achter haar de gang door. We zul­len u in het pak hijsen.