4

Veteran's Memorial Hospital Oakland, Californië Dinsdag, 15.27 uur

De veiligheidstechnici en stralingsspecialisten van de Teller Nuclear Research Facility hadden Scully verzekerd dat de eventuele reststraling in dr. Emil Gregory's lijk nu laag genoeg was en geen belangrijke veilig­heidsrisico's meer opleverde. Scully vond het enigszins vermakelijk dat geen van de andere ziekenhuisartsen bij haar wilden blijven in de spe­ciale autopsiekamer die ze voor haar in gereedheid hadden gebracht.

Scully was arts en had al veel autopsieën uitgevoerd, maar ze werkte het liefst alleen, vooral in een zo verontrustende zaak als deze.

In het opleidingscentrum van de fbi in Quantico had ze vaak in aan­wezigheid van haar studenten sectie gepleegd op lijken, maar de toe­stand van dr. Gregory's lijk - schrikbeeld van een kernramp - joeg haar genoeg oerangst aan om blij te zijn dat niemand haar gedachten stoor­de, laat staan dat nieuwe studenten er grove grappen over maakten.

Het Veteran's Memorial Hospital had haar geen algemene autopsiekamer gegeven, maar haar in een weinig gebruikte kamer gezet die speciaal gereserveerd was voor zwaar besmettelijke ziektes, zoals vreemde, tropische plagen of onverwachte mutaties van het griepvirus. Die kamer was precies wat ze nodig had. Scully stond voor Gregory's lijk. Ze probeerde te slikken, maar had een droge keel. Ze moest maar eens aan het werk gaan.

Ze had meer autopsieën verricht dan ze zich herinneren kon, ook op lijken die er veel erger aan toe waren dan de verbrande schil van een oude man. Maar de gedachte aan dr. Gregory's dood wekte weer de nachtmerries die haar in haar eerste jaar op Berkeley gekweld hadden: de sombere en neerdrukkende beelden van 's werelds duistere, nucle­aire toekomst. Midden in de nacht werd ze dan op de slaapzaal wakker en moest ze aan die gruwelen denken. Overdag las ze de propaganda- leuzen en de opgeblazen anti-atoombrochures, die bedoeld waren om de angst voor kernenergie aan te blazen.

Als voorbereiding op deze autopsie had ze een paar medische hand­boeken doorgenomen — beknopte, analytische verhandelingen die elke emotionele beschrijving van stralingswonden vermeden. Ze was gereed.

Scully haalde door haar zuurstofmasker lang en diep adem. De bus­sen van het dubbele luchtfilter hingen zwaar als de kaken van een in- secto de aan haar gezicht. Ze had ook een bril op om te zorgen dat geen vloeistoffen uit het kadaver in haar ogen spoten. Men had haar ver­zekerd dat deze eenvoudige beschermende kleding bij het lage stra­lingsniveau in dr. Gregory s lijk voldoende was, maar ze meende de on­zichtbare besmetting als muskieten aan haar huid te voelen knagen. Ze wilde opschieten en alles zo gauw mogelijk achter de rug hebben, maar ze vond het heel moeilijk om te beginnen.

Scully inspecteerde de chirurgische instrumenten op de schaal naast de autopsietafel, maar dat was een tactiek om tijd te rekken. Ze foeterde zichzelf uit omdat ze het lijk vermeed. Hoe sneller ze eraan begon, dacht ze, des te sneller was ze hier klaar en kon ze weer weg.

Op dat moment was ze liever bij Mulder geweest, die een paar colle- ga-geleerden van dr. Gregory ondervroeg — maar dit was haar werk, haar specialisme.

Ze zette de bandrecorder aan en vroeg zich af of de straling die uit het lijk sijpelde, de magneetband zou aantasten. Ze hoopte van niet.

Betreft: Emil Gregory. Man, blank, 72 jaar, dicteerde ze. Gebogen spiegels weerkaatsten het harde, witte tl-licht aan het plafond naar de tafel. Samen met de ok-verlichting haalden ze alle schaduwen weg. Niets verborgens mocht geheim blijven.

Gregory s huid was verkoold en liet los; zijn gezicht was tot een ver­brand masker op zijn schedel verschrompeld. Witte tanden staken door zijn gespleten en verkoolde lippen. Zijn armen en benen waren inge­trokken en dubbelgevouwen toen zijn spieren door de hitte samentrok­ken. Ze raakte hem met 'n dik gehandschoende vinger aan. Er bladderde verbrand vlees vanaf. Ze slikte.

Kennelijke doodsoorzaak: plotselinge blootstelling aan extreme hitte. Anders dan de verschillende ernstig verkoolde buitenlagen — ze duwde de verbrande lagen weg, waaronder rode, vochtige weefsels zichtbaar wer­den — lijken de musculatuur en interne organen betrekkelijk intact. Er zijn aanwijzingen voor de schade die normaal optreedt bij een slacht­offer dat bij een brand omkomt, maar andere aanwijzingen ontbreken. Bij een normaal brandongeluk stijgt de lichaamstemperatuur gelijkmatig, wat tot ernstige schade aan de interne organen, grootscheepse trauma s over het hele lichaam en afbraak van zachte weefsels leidt. In dit geval was de hitte echter blijkbaar heel kort en fel. De buitenkant van het slachtoffer is verkoold, maar de hitte was alweer weggevloeid voordat er tijd genoeg was om dieper in de lichaamsstructuur door te dringen.'

Toen Scully met haar eerste samenvatting klaar was, bekeek ze de schaal met instrumenten en koos ze een groot scalpel, dat ze lomp in haar gehandschoende handen nam. Toen ze in dr. Gregory's lichaamsholte sneed, had ze het gevoel dat ze door een goed doorbakken bief­stuk zaagde.

Op de achtergrond tikten de geigertellers. Af en toe was er een uitbarsting van achtergrondstraling, die klonk alsof scherpe nagels op een vensterruit tikten. Scully verstijfde dan en wachtte tot de tellers weer zwegen.

Ze stelde de lamp boven haar hoofd bij en ging weer aan het werk. Ze zocht naar elk detail, elke sleutel die het lichaam van de oude man voor haar had achtergelaten. Ze dicteerde uitvoerige aantekeningen, verwijderde de interne organen, woog ze allemaal en gaf een indruk van hun toestand - maar naarmate ze vorderde, werd steeds duidelijker dat er iets gruwelijk mis was.

Uiteindelijk liep ze met haar handschoenen nog aan naar de inter­com aan de muur. Met een blik achterom op de resten van dr. Gregory's lijk drukte ze het nummer van de afdeling Oncologie in.

'Ik ben speciaal agent Dana Scully,' zei ze, 'in autopsiekamer een blik op de deur - '2112. Ik heb een oncoloog nodig die een pak aantrekt en even komt kijken. Ik heb iets interessants gevonden dat ik graag wil verifiëren.' Hoewel Scully een specialist om advies vroeg, wist ze vrijwel zeker wat ze zouden vinden.

De stem aan de andere kant van de lijn reageerde aarzelend. Scully vroeg zich af hoeveel specialisten plotseling moesten lunchen of zich naar lang vergeten golfpartijtjes zouden reppen, zodat de achterblijvers strootjes moesten trekken om te bepalen wie naar haar autopsiekamer moest om het verbrande lijk te bekijken.

Ze liep weer naar het lijk op de glimmende metalen tafel. Ze keek ernaar, maar bleef op afstand. Bij haar inademing sisten de filters bij haar mond als de stomende ademhaling van een draak.

Lang voordat dr. Emil Gregory aan die dodelijke hitteflits bezweken was, was zijn hele lichaam van binnenuit ondermijnd. Ontelbare tumoren hadden zich overal genesteld en al zijn lichaamsfuncties verstoord.

Ook zonder deze bizarre, extreme dood zou dr. Emil Gregory binnen een maand aan een dodelijke kanker overleden zijn.