Hoofdstuk 12

 

 

 

‘Opgeknapt?’

A.J. keek naar Claire, die, gracieus als altijd, de slaapkamer weer in kwam lopen, haar haar droogwrijvend met een handdoek. Hij had gedacht dat ze zou verzuipen in die enorme badjas van hem, maar op de een of andere manier had ze het ding zo weten te schikken dat haar vrouwelijke rondingen nog goed zichtbaar waren. De vrouwelijke rondingen die ze hem in zo’n verrukkelijke overgave had getoond...

‘Ik voelde me al prima,’ antwoordde ze.

Ondanks haar stralende glimlach was hij er nog niet helemaal van overtuigd dat haar verleiden - ze was nota bene nog maagd geweest! - de beste manier was om haar te troosten of in zijn eigen emotionele behoeften te voorzien.

‘Wat is dit allemaal?’ Ze hing de handdoek over de deurknop en liep naar het bed om het blad met sandwiches, chips en salsasaus, dat hij had klaargemaakt terwijl zij onder de douche stond, te bekijken.

‘Ontbijt op bed leek me niet helemaal passend om één uur ’s middags, maar ik wilde toch iets doen.’

Waarom eigenlijk, vroeg hij zich af. Om haar te bedanken? Om haar om vergeving te vragen? Om haar te vragen nogmaals de liefde met hem te bedrijven?

Dan was dit wel een beetje magertjes. Diamanten of een reisje rond de wereld was toch wel het minste voor een vrouw als Claire Winthrop. Aan de andere kant, daar had ze natuurlijk zelf geld genoeg voor. Hij had helemaal niets in haar wereldje te zoeken. En zij niet in het zijne.

‘Wat lief. Dank je wel.’ Na een snelle kus op zijn lippen pakte ze een chipje, haalde dat door de salsasaus en stopte het in haar mond. ‘Lekker.’ Ze liep naar de ladekast, pakte de haarborstel die Maggie Wheeler een uurtje eerder had gebracht, samen met nog wat toiletspullen, en begon haar haar te borstelen. Er hingen ook kleren voor haar in de kast.

A.J. had, nadat hij had gedoucht, alleen een schone spijkerbroek aangetrokken. De wond aan zijn been deed nog wel pijn, maar niet heel erg, en hij was intussen genoeg uitgerust om weer te kunnen denken.

Eerder die ochtend had hij alleen maar aan Claire kunnen denken, en aan het feit dat zij hem nodig had. Ze was te moe, te bang en te wat-al-niet-meer geweest om nog verder te kunnen. Toen hij de douche had horen lopen, maar haar er niet onder had horen stappen, had hij geweten dat er iets mis was.

Ze had behoefte gehad aan troost, maar het enige wat hij te bieden had gehad, was hijzelf. Dat was echter ook het enige gebleken waaraan zij behoefte had gehad. Zodra hij haar naakt had gezien, haar had aangeraakt, haar had geproefd, had hij geweten dat zij ook het enige was waaraan hij ooit behoefte zou hebben.

Dat was echter eerder die ochtend geweest. Niet nu.

Galvan liep nog steeds vrij rond, klaar om toe te slaan, om Claire en - daarmee ook hem, A.J. - letterlijk de genadeslag toe te brengen. Hij moest nu weer als een politieman gaan denken. Ze moesten met een actieplan komen, iets waarbij hij achter Galvan aan zou gaan terwijl Claire ergens volkomen veilig verborgen was.

‘Is dit je familie?’

Claires onschuldige vraag ontrukte hem aan zijn beroepsmatige overpeinzingen. Hij kwam overeind en ging achter haar staan om over haar schouder naar de laatste foto te kijken waarop het hele gezin Rodriguez stond.

‘Dat zijn wij, ja. Mijn moeder, Sofia. Mijn zussen Emilia, Luisa, Ana en Teresa.’

‘En je vader, Antonio.’ Met een wijsvinger streek ze over het zilveren lijstje op de kast.

Het was zo’n teder gebaar, dat hij het gevoel kreeg dat ze zijn huid streelde.

‘Je lijkt op hem. Nu, bedoel ik.’ In de spiegel boven de kast keken ze elkaar aan. ‘Toen zag je er nogal wild uit: lang haar, oorbellen, leer.’

‘Ik ben een paar jaar lid van een bende geweest.’

Haar blauwe ogen werden groot, en haar lippen gingen een stukje van elkaar.

‘Daarvan zal je vader wel niet erg onder de indruk zijn,’ zei hij wrang.

‘Wat?’ Ze draaide zich om om hem recht in de ogen te kunnen kijken. ‘Wat heeft mijn vader daarmee te maken?’

Hij schudde zijn hoofd. Even had hij weer dat gevoel waardoor hij in zijn jeugd zoveel verkeerde beslissingen had genomen. ‘Heb je enig idee hoe verschillend wij zijn, Claire?’

‘Vind jij het vervelend dat ik rijk ben?’

‘Vind jij het vervelend dat ik dat niet ben?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Daar heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht.’

Die verdraaide ogen van haar ook. Ze was onschuldig genoeg om inderdaad nooit over die kloof tussen hen te hebben nagedacht, over hun verschil in leeftijd, achtergrond en toekomstperspectieven. Misschien dat ze die ook nog niet zag, nu ze even in een droomwereldje leken te leven, maar een langdurige relatie tussen hen zou nooit iets worden. Daarvoor zou ze te veel moeten opgeven. Daarvoor zou ze te veel moeten slikken.

Hij pakte de foto op. ‘Zie je deze man hier?’ Hij wees naar zijn vader. ‘Die heeft voor jouw vader gewerkt. Jaren geleden.’

‘Mijn vader zei zoiets op het politiebureau, ja. Dat hij je vader had gekend. Daardoor leek jij nogal van je stuk gebracht.’ Ze trok de badjas bovenaan iets verder dicht. ‘Ik geloof niet dat ik je ooit eerder zo op iets heb zien reageren.’

‘Mijn vader was conciërge in dat enorme gebouw van je vader. Hij veegde zijn vloeren en leegde zijn prullenbakken. En iedere avond liep jouw vader hem voorbij zonder hem een blik waardig te keuren, omdat mijn vader hem te min was.’

‘Dat is niet waar. Mijn vader heeft er altijd een punt van gemaakt iedereen die voor hem werkt te kennen, van zijn beste vriend in de directie tot de mannen op de laadplatformen op het vliegveld. Als hij ze al niet bij naam kent, weet hij in ieder geval wat ze doen en wie hun chef is. En hij zal altijd vriendelijk en beleefd tegen ze zijn.’

Het verbaasde hem niet dat ze voor haar vader opkwam.

‘Zou hij de zoon van zijn conciërge uitnodigen voor een etentje bij hem thuis?’

Ze fronste haar voorhoofd. ‘A J., waarom doe je zo? Ik dacht dat we zojuist iets heel bijzonders hadden gedeeld, en dat probeer jij nu te verpesten.’

‘Je hebt gelijk.’ Hij zette de foto weer neer en liep terug naar het bed. ‘De seks was geweldig.’

‘Seks?’

Hoewel hij in zijn hart wist dat er toch echt sprake was geweest van liefde en niet van louter lust, herriep hij zijn botte bewering niet. ‘Claire, liefje, het is nogal een enerverende week voor je geweest, en we zijn een paar keer op het nippertje aan de dood ontsnapt. Daardoor kun je

‘Waag het niet me voor de een of andere snob uit te maken die er een kick van krijgt met de eerste de beste kerel uit de arbeidersklasse het bed in te duiken!’ Ze pakte hem bij de elleboog om hem te dwingen haar aan te kijken. ‘Het kan me geen moer schelen waar je vandaan komt, hoe je als kind was of waarmee je vader zijn brood verdiende. Ik kan alleen nog maar meer bewondering voor je hebben omdat je het zo zwaar hebt gehad. En moet je eens kijken wat voor een geweldig mens je bent geworden! Een gerespecteerd rechercheur, een gewaardeerde vriend. Jij bent iemand die levens redt, iemand die het belang van anderen altijd voor het zijne laat gaan. Tenminste, ik dacht dat je dat was.’

‘Ik ben politieman, Claire. Meer zal ik ook nooit worden.’ Hij schudde haar hand van zich af en pakte haar bij de schouders. ‘Zo’n goed mens als mijn vader zal ik nooit worden.’

‘Wat?’

Hij zag de boosheid uit haar ogen verdwijnen, voelde de spanning uit haar lijf wegebben.

Hij liet haar los en liep naar de andere kant van de kamer, zich afvragend waarom hij haar in vredesnaam van zich af duwde terwijl haar in zijn armen houden het enige was wat zijn pijn ooit zou kunnen verzachten. Waarschijnlijk deed hij dat omdat hij wist dat dit niet eeuwig zou duren. Uiteindelijk zou ze hem zien zoals hij werkelijk was, of niet was. Als ze hem straks niet meer nodig zou hebben om in leven te blijven, zou er niets meer zijn wat hen bond.

Wat zou dat pijn doen... Hij moest er gewoon niet aan denken haar weer kwijt te raken.

‘A.J., vertel eens wat meer over je vader.’

Hij hoorde dat ze achter hem op het bed ging zitten. Bij het horen van haar lieve, zachte stem kneep hij zijn ogen even dicht. Natuurlijk was ze een en al begrip. Wat had hij anders verwacht?

Met een berustende zucht liet hij zich op de andere kant van het bed zakken. Even zette hij zijn ellebogen op zijn knieën en liet zijn hoofd in zijn handen zakken. Toen trok hij één knie op het bed en draaide zich naar haar om, zodat ze zijn lippen kon lezen. ‘Mijn vader is omgekomen toen ik zeventien was. Verbrand bij een auto-ongeluk, zogenaamd veroorzaakt door iemand die te veel had gedronken.’

‘Zogenaamd?’

‘In de andere auto hebben ze niemand aangetroffen, terwijl het praktisch onmogelijk is dat iemand daar ongeschonden uit is gekomen. Ik heb altijd gedacht dat dat ongeluk in scène was gezet. Dat hij ergens anders was vermoord en dat ze zo de werkelijke doodsoorzaak wilden verhullen.’

‘Dat is verschrikkelijk.’

Hij haalde zijn vingers door zijn haar en zag het uitgebrande skelet van zijn vaders Trans Am weer voor zich. En intussen wist hij maar al te goed dat hij zijn vaders verwachtingen nooit had waargemaakt.

‘Een paar dagen voor zijn dood probeerde mijn vader me te vertellen dat hij op de een of andere manier in de problemen zat, dat er mensen waren die niet al te blij zouden zijn als ze erachter kwamen dat hij iets wist.’

‘Heeft hij ook gezegd wat dat iets was?’

Hij schudde zijn hoofd, zichzelf vervloekend, zoals hij dat de afgelopen achttien jaar steeds had gedaan. ‘Hij heeft wel geprobeerd me dat te vertellen, maar ik was zo’n eigenwijs stuk vreten destijds, dat ik absoluut niet naar hem wilde luisteren. Hij zat me altijd op de huid, omdat hij vond dat ik een betere man moest worden - nee, omdat hij vond dat ik gewoon een man moest worden. Ik dacht dat hij me de zoveelste stomme wijze raad wilde geven, en dus luisterde ik niet. En toen was hij er niet meer. Sindsdien houdt het me bezig, maar ik kom er maar niet achter wat het was.’

‘O, A.J..zei ze zacht.

Hij schudde zijn hoofd. Hoewel hij de tranen voelde, kon hij niet huilen. ‘Hij was altijd bezig me te leren het goede te doen. Vaker te luisteren dan te praten, en de waarheid te spreken als je dan toch je mond opendeed. En op te komen voor diegenen die niet voor zichzelf kunnen opkomen.’

Het bed kraakte toen ze naar hem toe kroop. ‘Maar dat doe je toch ook allemaal?’

‘Toen niet. Er moest eerst een goed mens sterven voor ik veranderde.’

‘Je was nog maar een kind.’

Bij het voelen van haar koele handen op zijn rug kromp hij ineen.

‘En dat ben je allang niet meer.’ Met haar handen op zijn schouders trok ze hem ruggelings tegen haar aan. ‘Ik ben ervan overtuigd dat je vader enorm trots zou zijn geweest op de man die je nu bent. Ik ben trots op je. Je bent een man die vrede uitstraalt. En kracht. En eer.’ Ze drukte een kus op iedere tatoeage. ‘Daarom hou ik ook van je.’

Roerloos bleef hij zitten. Ik hou van je. Het waren de mooiste woorden die hij ooit had gehoord.

En de meest angstaanjagende.

Met een snelle beweging draaide hij zich om en trok haar op zijn schoot. Opeens drong tot hem door dat hij helemaal niet bezig was haar duidelijk te maken waarom het tussen hen niets kon worden. Integendeel, hij probeerde zichzelf duidelijk te maken waarom hij niet zonder haar verder kon.

Hij streelde haar gezicht, haar lippen, haar gevoelige oren. ‘Als ik naar jou kijk, schaam ik me. Moet je zien wat jij allemaal hebt meegemaakt. Je bent je moeder kwijtgeraakt, je gehoor is beschadigd. Maar dat heeft geen enkele invloed gehad op alles wat je uit de goedheid van je hart doet. Je doet je uiterste best om iedereen te helpen, terwijl je er alle recht op hebt dat er juist een beetje voor jou wordt gezorgd. Vanaf het allereerste moment heb je geprobeerd in deze zaak de juiste beslissingen te nemen. Het zal niet makkelijk voor je zijn geweest tegen je vader in te gaan. En hoewel je wist dat Galvan gevaarlijk was, heb je de moord toch aangegeven. Je

‘Hou op.’ Ze legde haar vingers tegen zijn lippen om hem het zwijgen op te leggen. ‘Hou nu maar op.’ Haar mond nam de plaats van haar vingers in, en A.J. ging meteen volledig op in haar verrukkelijke kus.

Hij trok haar stevig tegen zich aan en liet zijn hand onder haar badjas glijden, terwijl ze met de hare zijn gezicht, zijn schouders en zijn borst beroerde. Dankbaar accepteerde hij de liefde die ze hem schonk. Ze hield van hem. Misschien was dat dwaas van haar, maar hij was nog veel dwazer omdat hij haar geloofde.

Hij had haar nodig, en zei ontzegde hem niets.

Binnen luttele minuten lagen zowel zijn spijkerbroek als de badjas naast het bed op de grond. Met één soepele beweging maakte hij Claire, die nog steeds boven op hem zat, tot de zijne. Hij genoot intens van dat heerlijke zachte lijf van haar. Alles wat tussen hen in stond, viel weg, of het nu om leeftijd, geld of onaangename geheimen ging.

Ofschoon hij probeerde zijn hoogtepunt nog even uit te stellen, was hij daarvoor eigenlijk al te ver heen. Het duurde dan ook niet lang voor ze het allebei uitschreeuwden.

Na afloop liet ze zich voldaan op hem vallen en sloeg hij zijn armen stevig om haar heen.

‘Te amo, amor,’ fluisterde hij in haar oor, in de wetenschap dat ze hem niet kon horen. ‘Te amo.’

Een paar uur later parkeerde A.J. zijn Trans Am tegenover het Winthrop Building en stapte uit. Hij knoopte zijn tweed jasje dicht over zijn T-shirt en pistool en liep om de auto heen om het portier voor Claire open te houden.

In haar blauw zijden pakje paste Claire ongetwijfeld beter in deze omgeving dan hij, maar ze had hem ervan overtuigd dat hij haar vader en de rest van de directie gewoon als zichzelf tegemoet moest treden. En dus liepen ze nu naar binnen en stapten in de lift naar de zesentwintigste verdieping.

Amelia Ward probeerde hen nog tegen te houden. ‘Miss Winthrop, rechercheur!’ Ze haastte zich naar hen toe voor ze de zwartstalen deuren van de directiekamer hadden bereikt. ‘Wat fijn u weer te zien. Is alles goed met u? Uw vader was zo ongerust. Wist hij dat u zou komen? De directie wil liever niet worden gestoord. Ze vergaderen over Mr. Hastings en wat ze met hem aan moeten. Hij is gearresteerd, moet u weten. Iets met onzedelijk gedrag en verzet bij een arrestatie.’

Aangezien Amelia hun de weg versperde, zei Claire beleefd: ‘Miss Ward, u realiseert zich toch wel dat uw voorgangster is vermoord omdat ze loyaal was aan de verkeerde persoon, of niet?’

Het meisje hapte even naar adem. ‘Bedoelt u dat ik niet loyaal aan uw vader moet zijn?’

‘Ik hoop juist dat u dat wel bent.’ Ze duwde de secretaresse opzij. ‘En hij wil me ongetwijfeld spreken.’

A.J. beet op zijn onderlip om een glimlach te onderdrukken. Als Claire het wilde, zou ze net zo zakelijk en gehaaid kunnen worden als de rest van haar familie. In de week die hij nu samen met haar had doorgebracht, was hem wel duidelijk geworden dat ze alles kon waar ze haar zinnen op zette.

Hij deed de deur open, en ze liep naar binnen.

Het aanvankelijke ongenoegen over de interruptie maakte al snel plaats voor verbijsterde reacties en vreugdekreten.

‘Claire!’ Haar vader kwam als eerste overeind. Hij haastte zich op hen af en sloeg zijn armen stevig om haar heen, waarbij hij haar een stukje van de grond tilde. ‘O, kleine meid van me. Dwight Powers zei dat alles in orde was met je, maar dat geloof ik pas nu ik je met mijn ogen zie. Ik heb je zo gemist.’

‘Ik heb toch gezegd dat je me geen kleine meid meer moet noemen, pap.’

Hij zette haar weer op de grond om haar eens aandachtig te bekijken. ‘Ik weet het, liefje, ik weet het. Ik zal mijn best doen, dat beloof ik je.’ Toen knuffelde hij haar nog maar eens. ‘Ik hou van je. Ik ben zo blij te zien dat je ongedeerd bent. Betekent dit dat je weer naar huis komt?’

A.J. voelde zich helemaal koud worden, toen Winthrop zijn armen weer om zijn dochter heen sloeg. Aan zijn linkerhand droeg hij een gouden zegelring, een robijn met daarop vier gouden lijnen. Vier lijnen die een bepaalde hoek met elkaar vormden, net als de afdruk in de nek van Valerie Justice.

Een W.

Van Winthrop.

Het liefst had hij die handen onmiddellijk van Claire af gerukt, maar ze waren hier niet naartoe gekomen om botte beschuldigingen te uiten. Ze waren om het een en ander over de moord te vertellen en daarmee de medeplichtige uit zijn tent te lokken.

Cain Winthrop dus. De man van wie zijn vader altijd had gezegd dat hij de waarheid naar zijn hand zette.

De waarheid was dat hij de dood van Valerie Justice op zijn geweten had, en dat zijn eigen dochter de ooggetuige was die hem voor de rest van zijn leven achter de tralies zou kunnen doen verdwijnen. Medeplichtig aan moord. Samenzwering. Ja, Winthrop had heel wat op zijn geweten.

Had Winthrop zijn vader al die jaren geleden ook al het zwijgen opgelegd, omdat Antonio Rodriguez sr. had ontdekt waarmee hij zich bezighield? En liep hij, A.J., nu het gevaar de vrouw van wie hij hield om dezelfde reden kwijt te raken?

Hij hield zich op de achtergrond, terwijl de andere aanwezigen - Peter Landers, Gabriel Gunn, Gina Gunn, Marcus Tucker - naar haar toe kwamen om haar te begroeten.

Uiteindelijk duwde ze iedereen opzij en ging aan de grote tafel zitten. ‘Pap, Peter, allemaal... A.J. en ik hebben een paar bijzonder interessante dingen ontdekt over de moord op Valerie.’

‘Ach, lieverd, wil je het nu echt daarover hebben?’ vroeg Landers terwijl hij tegenover Winthrop aan een van de korte einden van de tafel plaatsnam.

Ook de anderen keerden terug naar hun stoel. Niemand nodigde A.J. uit te gaan zitten.

Niet dat hij dat erg vond. Hij vond het wel prettig een beetje vrij te kunnen rondlopen tussen deze jakhalzen.

‘Ga lekker naar huis om uit te rusten,’ zei Landers. ‘Wij regelen de rest wel.’

Gedecideerd schudde ze haar hoofd. ‘De moord op Valerie gaat mij meer aan dan wie van jullie ook, omdat ik er getuige van was.’ Nu ze ieders aandacht had, vervolgde ze: ‘Er loopt een huurmoordenaar in Kansas City rond die Dominic Galvan heet. Hij komt uit...’ Vragend keek ze A.J. aan, naar hij vermoedde vooral om te laten zien dat ze met de politie samenwerkte. ‘Hoe heet dat land ook alweer?’

‘Tenebrosa,’ antwoordde hij. ‘In Midden-Amerika. Het land staat bekend om de burgeroorlogen en de illegale drugsexport.’

‘Ik heb zijn naam op het nieuws gehoord, ja,’ zei haar stiefbroer, bladerend door het verslag dat voor hem lag. ‘Maar wat hebben drugs en een huurmoordenaar met ons te maken?’

Haar stiefzuster schudde haar hoofd. ‘Ik heb nog nooit van hem gehoord.’

‘Ik denk dat een van jullie hem heel goed kent,’ zei Claire. Daarop begon iedereen door elkaar te praten, tot ze hun het zwijgen oplegde door te zeggen: ‘Een van jullie was hier ook, op de avond dat Valerie werd vermoord. Een van jullie heeft Galvan ingehuurd. En ik...’ Ze stak haar hand naar A.J. uit.

Toen hij die vastpakte, merkte hij dat ze zich beslist niet zo zelfverzekerd voelde als ze zich voordeed.

‘Wij kunnen dat bewijzen,’ besloot ze.

Tucker schoof zijn stoel achteruit en liep om de tafel heen. ‘Dit heb jij verzonnen, Rodriguez.’

Daar had je dat irritante vingertje van hem weer!

‘Dit slaat echt helemaal nergens op. Het enige waaraan wij ons schuldig hebben gemaakt, is proberen te doen wat het beste is voor het bedrijf en voor die leeghoofdige dochter met haar op hol geslagen verbeelding.’

A.J. pakte de vinger beet en gaf er een harde draai aan. Vervolgens gaf hij de man een duw, waardoor deze op zijn knieën belandde. ‘Ten eerste heeft Miss Winthrop een beter idee van de echte wereld en het leven daarin dan wie dan ook in deze kamer. En ten tweede: als je het ooit nog waagt haar te beledigen waar ik bij ben, breek ik je vinger.’ Hij liet Tucker los en deed een stap achteruit. Uiteraard zou de man hem dit niet in dank afnemen, maar met al deze mensen erbij kon hij niet veel uitrichten.

En inderdaad zei Tucker alleen maar terwijl hij overeind krabbelde: ‘Dat bedoelde ik niet zo, Miss Winthrop.’ Zijn blik ging naar Winthrop toen hij eraan toevoegde: ‘Ik zou alleen graag weten waar dat zogenaamde bewijs dat een van ons met Galvan samenwerkt vandaan komt.’

A.J. zag haar naar hem kijken en knikte.

‘Ik weet dat het een nogal gevoelig onderwerp is, maar een van jullie had een verhouding met Valerie,’ zei ze. ‘Daaraan is vlak voor haar dood een einde gekomen. We denken dat dat de reden is dat ze is vermoord. Ze wist iets over illegale transacties binnen het bedrijf. Waarschijnlijk werden onze contacten gebruikt voor import en distributie van drugs uit Tenebrosa. Het KCPD denkt dat ook een aantal plaatselijke moorden hiermee verband houdt. Waarschijnlijk moest de concurrentie uit de weg geruimd worden. Valerie was boos en wilde wraak nemen. We denken dat ze haar minnaar aan de schandpaal wilde nagelen als degene die Winthrop Enterprises gebruikte om zichzelf te verrijken.’

Gina werd eerst bleek. Daarna verschenen er rode vlekken op haar wangen.

‘Daarom wilde Dwight Powers die spermamonsters hebben,’ vervolgde Claire. ‘Om te bewijzen wie van jullie het met Valerie had gedaan.’

‘Dat was ik,’ bekende Winthrop. Hij keek zijn dochter en stiefkinderen een voor een aan.

‘Wat?’

‘Pap?’

‘Cain.’ Gabriel sprong overeind en liep naar zijn stiefvader toe. Op een beschuldigende toon beet hij hem toe: ‘Vuile rotzak die je er bent! Heb je mijn moeder bedrogen?’ ‘Eén keer maar. Op de dag dat Valerie verdween.’ Ook Winthrop stond op. Uit de blik waarmee hij Gabriel aankeek, viel niet op te maken of hij zich verontschuldigde voor zijn daden of deze rechtvaardigde. ‘Je kent je moeder. Of misschien ook niet. Je bent immers altijd de hort op of op zakenreis, zodat je zo min mogelijk tijd met haar hoeft door te brengen.’

‘Waag het niet mijn moeder te beledigen!’

‘Ik ben een volwassen man. Ik heb uit het niets een succesvol bedrijf opgebouwd. Eén keer heb ik de ware liefde leren kennen, met Claires moeder, maar daaraan kwam abrupt een eind. Ik wens niet gemanipuleerd te worden of in een bepaalde richting gestuurd. Ik wil geaccepteerd en bemind worden om wie ik ben.’

Winthrops blik ging naar Gina, alsof hij iets van de familiegenen in haar herkende. ‘Deirdre heeft alleen maar oog voor contracten en dollars. Ik zou het maar wat graag iets rustiger aan gaan doen in ons buitenhuis, maar dat past niet in je moeders agenda.’

Vervolgens wendde hij zich tot Claire. ‘Valerie en ik waren al jaren vrienden. In bepaalde opzichten begreep ze mij waarschijnlijk beter dan welke vrouw dan ook.’ Na een korte stilte hernam hij: ‘Al wekenlang had ze er voorzichtig op gezinspeeld dat ze wel iets met me wilde. Samen met Marcus heb ik toen geregeld dat het leek of Valerie met haar vriend naar de Bahama’s ging. Maar in werkelijkheid ging ze vanaf het vliegveld rechtstreeks naar haar appartement terug, waar ze een week tot mijn beschikking zou staan. Wanneer ik maar wilde, wanneer ik maar even weg kon.’ Somber schudde hij zijn hoofd. ‘Ik wist dat Deirdre geen argwaan zou koesteren zolang ze dacht dat Valerie het land uit was.’ Hij liet zich terug in zijn stoel zakken.

A.J. zag dat Claire haar handen stijf om de armleuningen van haar stoel geklemd hield. Het liefst was ze naar haar vader toe gehold, maar eerst moest hij zijn verhaal afmaken.

‘De dag waarop Valerie verdween - de dag van haar dood - ben ik naar haar appartement gegaan. Ik heb me door haar laten verleiden, maar al te graag zelfs. We hebben het over de mogelijkheid gehad dat ik me van Deirdre zou laten scheiden om met Valerie verder te kunnen.’

‘Je wilde je van moeder laten scheiden?’

Hij wuifde Gina’s verontwaardigde vraag weg. ‘Ik hield niet van Valerie, maar ik kon bij haar wel ontspannen. Toen ik weer thuis was, kwam Claire binnenstormen met de mededeling dat Valerie dood was. En ik had haar een paar uur daarvoor nog gezien! Ik dacht erover mijn hele leven voor haar op zijn kop te zetten, en dan zou ze er ineens niet meer zijn?’

Een voor een keek hij de mensen om de tafel aan, met zijn blik vragend om begrip. ‘Toen Claire zei dat Valerie dood was, wist ik dat dat een vergissing moest zijn. Valerie had gezworen zich niet te laten zien, zodat niemand ook maar kon vermoeden waarmee wij bezig waren. Dus vroeg ik Amelia me te bellen en te doen alsof zij Valerie was. Ik wilde naar Valeries appartement om haar persoonlijk te spreken en uit te zoeken wat er aan de hand was, voordat de politie erbij betrokken zou worden. Als zij die avond inderdaad op kantoor was geweest, voerde ze iets in haar schild.’

Landers stond op en schraapte zijn keel, waarna hij naar de deur liep. ‘Weet je, dit lijkt wel een oude aflevering van Murder She Wrote. Ik heb alleen wel betere dingen te doen.’ Hij wendde zich tot Winthrop. ‘Verman je en doe vooral niet nog meer bekentenissen voor ik onze advocaten heb ingeschakeld. Ik zal de borg van Rob Hastings betalen, zoals besproken. Ik vind nog steeds dat we onze handen van hem af moeten trekken en hem zijn eigen verdediging moeten laten voeren, maar die beslissing is niet aan mij alleen.’ Hij boog zich over Claire heen om een kus op haar wang te drukken. ‘Fijn dat je terug bent, liefje. Ook al sla je klinkklare nonsens uit.’

Bij de deur bleef hij nog even staan om zich tot A.J. te richten. ‘Rechercheur, ik denk dat u deze familie nu wel genoeg schade hebt berokkend. Ik stel voor dat u de volgende keer dat u zoiets wilt uithalen, Claire erbuiten laat.’ Daarop verdween hij, met een verontwaardigd snuivende Tucker in zijn kielzog.

‘Je hebt er een zootje van gemaakt, Cain.’ Met die woorden haastte Gina zich achter de twee mannen aan. ‘Wacht, ik wil je nog even spreken!’

Gabriel knoopte zijn jasje dicht. ‘Ik dacht dat we één familie vormden, Cain. Ik weet niet of moeder je dit ooit zal kunnen vergeven.’ Hij drukte een kus op Claires kruin. ‘Fijn dat je er weer bent, kleintje. Rodriguez.’

Nadat ze allemaal waren vertrokken, zei Winthrop met een afwezige blik in zijn ogen, alsof hij terug was in het verleden: ‘Weet je, Rodriguez, jaren geleden kwam je vader bij me met een soortgelijk verhaal. Hij zei dat hij Valerie een keer ’s avonds laat een telefoongesprek had horen voeren over een transport uit Midden-Amerika. Uit wat ze zei, had hij kunnen opmaken dat het om iets illegaals ging. Er was ook sprake van een storting op een genummerde rekening. Maar ik geloofde hem niet. Ik vertrouwde erop dat niemand van mijn familie iets zou doen wat mij of mijn bedrijf zou kunnen schaden.’

Bewegingloos luisterde A.J. toe, terwijl Winthrop onder woorden bracht wat hij al die tijd al had vermoed. ‘Iemand anders geloofde het verhaal van mijn vader wel en wilde niet dat hij het verder zou vertellen.’

Winthrop knikte. ‘Ik heb altijd zo mijn vraagtekens gehad bij dat ongeluk. Het tijdstip...’

‘A.J...’ Claire schoof haar stoel achteruit en kwam naast hem staan, ‘...wat wil je nu eigenlijk zeggen? Dat degene die Valerie heeft vermoord, ook jouw vader heeft omgebracht?’

Dit was het einde. Hij zou haar kwijtraken. Gerechtigheid was echter belangrijker dan zijn persoonlijke verlangens.

Met een melancholieke zucht raakte hij haar gezicht nog één keer aan. Daarna liep hij om haar heen op Winthrop af en vroeg: ‘Mr. Winthrop, mag ik uw ring even zien?’

‘Je kunt mijn vader niet arresteren. Dat was niet de afspraak.’ Claire rende achter A.J. aan, die naar de lift liep.

Josh had Winthrop al in de boeien geslagen en afgevoerd.

‘Jij had gezegd dat er, als ik maar lang genoeg bleef praten, wel iemand zou zijn die zich zou verraden. Jij zou nagaan wie er contact met Galvan heeft opgenomen.’

Hij bleef staan en draaide zich om, zodat ze de woorden van zijn lippen kon lezen. ‘Je vader heeft zich behoorlijk verraden. Hij was die middag met Valerie samen. Hij vermoedde dat ze hem en zijn bedrijf gebruikte. En hij heeft geen alibi.’

‘Hij heeft haar niet vermoord. En hij zou ook nooit toestaan dat iemand mij probeerde te vermoorden.’

‘Hij heeft de ring, Claire. En zijn DNA zal ongetwijfeld in Valeries bed worden aangetroffen.’

‘Dat is je bewijs?’

Hij hield de plastic zak met de ring erin voor haar op. ‘De feiten zeggen dat hij de man is die we zoeken. De afdruk van deze ring staat in Valeries hals. En die is na haar dood gemaakt. Wat dus wil zeggen dat hij met haar lijk heeft lopen slepen. Nu gaan we ervoor zorgen dat je vader Galvan aan ons uitlevert.’ Hij stak zijn hand naar haar uit, maar ze deed gauw een stap naar achteren. Hij klemde zijn kaken even op elkaar. ‘Het spijt me dat het zo is gelopen, maar je bent nu in ieder geval in veiligheid. Je hoeft je niet langer te verschuilen. Ik heb toch gezegd dat ik wilde dat je geen gevaar meer liep, hoe hoog de prijs ook zou zijn die ik daarvoor moest betalen?’

Ze kon niet geloven dat haar vader een moordenaar was, net zomin als ze kon geloven dat A.J. haar al die tijd niet gewoon had gebruikt. Alles wat ze samen hadden meegemaakt, alles wat ze hem had gegeven, had niets voorgesteld. Hij was politieman in hart en nieren, zoals hijzelf al had gezegd. Al het goede dat ze in hem had gezien, al het vertrouwen dat ze hem had geschonken, moest wijken voor zijn werk.

Ze stond op het punt in te storten, maar weigerde daarvan iets te laten merken. ‘Geen wonder dat jij niet in een toekomst voor ons samen geloofde. Dat had niets met leeftijd, geld of afkomst te maken.’ Voor de laatste keer keek ze in die prachtige goudbruine ogen. ‘Jij dacht al die tijd al dat mijn vader de jouwe heeft vermoord.’