Hoofdstuk 6

 

 

 

De vergaderkamer van het bureau van het vierde district van het KCPD was veranderd in een soort commandocentrum, waar politiemensen in en uit liepen om met elkaar te overleggen en informatie met elkaar uit te wisselen.

‘We hebben dus zijn aandacht?’ Hulpofficier van justitie Dwight Powers keek bijna blij toen hij hoorde dat Dominic Galvan bij Claire was opgedoken.

Als er ook maar iets wat leek op een glimlach op het gezicht van die kerel zou verschijnen, zou A.J. niet voor zichzelf instaan. Gelukkig voor Powers - en voor A.J.’s reputatie als rechercheur - gebeurde dat niet. De hulpofficier glimlachte niet. Nooit. Dat maakte hem ook zo’n geduchte tegenstander in de rechtszaal.

Maar mocht de grote man in het blauwe pak er ook maar enig plezier aan beleven Claire nogmaals als lokaas voor Galvan te gebruiken - mocht ze door het plan van de hulpofficier ook nog maar één blauwe plek oplopen op die lichte huid van haar - dan zouden medeleven en beroepsmatig fatsoen voor A.J. niet meer tellen en zou hij de man met een welgemikte dreun vloeren.

Voorlopig hield Claire zich echter kranig. Ze gaf duidelijk en bondig antwoord op alle vragen, al streek ze daarbij wel steeds zenuwachtig haar haar achter haar oor en vervolgens gauw terug om de apparaatjes erachter te verbergen.

Onwillekeurig vroeg A.J. zich af waarom ze zich schaamde voor een handicap die voor haar eigenlijk geen handicap was. Communiceren ging haar een stuk beter af dan hem ooit zou lukken. Aan woorden en emoties had ze geen gebrek, en bovendien kon ze die op twee manieren tot uiting brengen. Op drie zelfs, als hij die prachtige blauwe ogen meetelde, die hem al verwijtend, verlangend én vol vertrouwen hadden aangekeken. Hoe mannen als die Rob Hastings en haar vader in vredesnaam de waarheid die in die ogen te lezen stond konden negeren, was voor hem onbegrijpelijk.

Op dit moment vertelden haar ogen dat ze erg moe was, maar tegelijkertijd vastberaden. Dat laatste zorgde ervoor dat hij braaf op zijn stoel bleef zitten, terwijl Powers haar aan de andere kant van de ruimte aan een spervuur van vragen onderwierp.

‘Boe.’

A.J. reageerde nauwelijks, toen Josh naast hem opdook en hem een beker koffie in zijn handen duwde. Pas nadat hij een grote slok had genomen, zei hij: ‘Ik had je zien aankomen.’

‘Tuurlijk.’ Josh ging naast hem op de tafel zitten en sloeg zijn armen over elkaar, net als A.J. ‘Hier zal niemand haar iets aandoen.’

Nu pas keek A.J. zijn partner aan. ‘Ben ik zo doorzichtig?’

‘Nee, daarvan zal niemand jou ooit kunnen beschuldigen, amigo.' Josh knikte naar Merle Banning, die op hen af kwam lopen. ‘Ik heb je alleen in de loop der jaren wel goed genoeg leren kennen om te weten dat je niet helemaal in vorm bent.’ Voor A.J. kon protesteren, stak hij zijn hand op en voegde eraan toe: ‘Gelukkig ben je gewoon zo goed in je werk, dat je het desondanks nog beter doet dan de meesten van ons. Claire is ongedeerd, en de kans dat we Galvan te pakken krijgen wordt steeds groter.’

Drinkend van zijn koffie hoorde A.J. hem aan.

‘Uit wat ik zo links en rechts heb opgevangen, begrijp ik dat er hulp van buitenaf is ingeroepen voor de moord op Slick Williams. En waarschijnlijk ook voor de moord op Mort. Galvan beantwoordt aan het profiel. En jij, beste partner, had hem vandaag bijna te pakken.’ Hij boog zich naar A.J. over om er op fluistertoon aan toe te voegen: ‘Alleen... als A.J. Rodriguez koffie met suiker en melk drinkt, moet dat haast wel betekenen dat hij eindelijk door iets of iemand in zijn hart is geraakt.’

A.J. keek naar de lichtbruine vloeistof in zijn beker en realiseerde zich nu pas dat het een stuk minder smaak had dan anders. ‘Touché, amigo. Maar het is voornamelijk schuldgevoel waar ik last van heb. Oké, misschien dat ze mijn hormonen niet helemaal onberoerd laat, maar het baart me vooral zorgen dat een onschuldige vrouw bij zoiets gevaarlijks betrokken is geraakt. Als wij niet verrekte goed opletten, zal ze hier niet zonder kleerscheuren uit komen. En ik heb al genoeg last van mijn geweten.’

‘Maak je maar geen zorgen, bij mij is je geheim veilig.’ Uit zijn toon bleek duidelijk dat hij niet in A.J.’s verklaring trapte.

‘En over welk geheim hebben we het dan?’ Merle Banning had zich inmiddels bij hen gevoegd. Hij zette zijn bril op en sloeg een map open. ‘Dat je een oogje op Miss Winthrop hebt?’

Was dat het gesprek van de dag of zo? A.J. kwam overeind. Hij deed gewoon zijn werk. Hij hoorde helemaal niets te voelen voor Claire Winthrop. En dat wilde hij ook niet. Wat maakte het uit dat haar lichaam bij het zijne leek te passen alsof ze voor elkaar gemaakt waren? Wat maakte het uit dat haar onschuld als balsem voor zijn cynische ziel was? Wat maakte het uit dat iedere vezel van zijn lichaam ernaar verlangde haar de kus te geven waar ze de vorige avond om had gevraagd? Dat wilde toch nog niet zeggen dat hij iets om die vrouw gaf?

Josh zat zo te schudden van het ingehouden lachen, dat hij zijn beker moest neerzetten omdat de koffie anders over de rand zou klotsen. Hij wees naar Banning, die zich grijnzend achter zijn map verschool. ‘Hij is hier de slimmerik. Kan ik er wat aan doen dat hij het ook heeft uitgevogeld?’

A.J. liep naar de afvalbak bij de deur en gooide zijn beker erin. ‘Vertel me nu maar wat je over Valerie Justice en de familie Winthrop te weten bent gekomen. Dan vergeet ik dat jullie - en ik ben trouwens nog steeds jullie meerdere - het ooit hierover hebben gehad.’

‘Jawel, commandant!’ zeiden Josh en Banning in koor.

Ging hij nu ook nog op zijn strepen staan? Alsof dat geen bewijs was dat Claire meer overhoop gooide dan zijn vastgeroeste overtuiging dat alle rijke mensen arrogant en harteloos waren!

Zijn blik dwaalde naar Claire en Powers. Shit, ze keek hem recht in de ogen, vragend. Zou ze met liplezen iets van hun gesprek hebben opgevangen? Hij had absoluut geen behoefte om dat van die hormonen of van dat ‘geraakt worden’ uit te leggen. Niet zolang hij daar zelf nog niets van begreep.

Met enige moeite wendde hij zijn blik weer af. Het liefst had hij haar de rug toegekeerd, maar hij wilde niet dat ze Banning recht in het gezicht zou kijken. Stel dat hij akelige dingen over haar vader of over zijn bedrijf had ontdekt. Dan mocht zij daar niet achter komen doordat ze het per ongeluk ‘afluisterde’.

‘Hoe zit het met dat verslag?’ vroeg hij bot.

In heldere taal vertelde Banning hem wat hij te weten was gekomen over Winthrop Holdings en over alle binnen- en buitenlandse handelsroutes die het bedrijf bewandelde. Het enorme distributienetwerk zou zonder meer buitengewoon interessant zijn voor de mensen voor wie Galvan doorgaans werkte. Als gevolg van drugshandel en terrorismedreiging waren de regels rond import en export door het hele land steeds verder aangescherpt, maar Kansas City - knooppunt van verschillende belangrijke rivieren, wegen en spoorwegen, en in het bezit van een internationale luchthaven - bood voor de ondernemende crimineel ongetwijfeld nog wel mogelijkheden op het gebied van drugstransport en witwassen. Zeker als iemand binnen Winthrop Enterprises zich bezighield met het omzeilen van die beperkende overheidsmaatregelen.

‘Hebben we bewijzen dat er bij Winthrop zoiets gaande is?’ vroeg A.J. Had zijn vader soms achttien jaar eerder al iets illegaals ontdekt? Zijn vader had hem destijds met zijn cryptische adviezen iets willen duidelijk maken over Cain Winthrop.

‘Niet direct,’ antwoordde Banning. ‘Maar een fantastisch motief is het natuurlijk wel, als Galvan is ingehuurd om iemand binnen het bedrijf het zwijgen op te leggen die per ongeluk op de hele operatie is gestuit. Of die eruit wilde stappen.’

‘Dan passen die andere moorden ook wel in het plaatje, ja,’ dacht A.J. hardop. ‘Galvan probeert de concurrentie uit te schakelen.’

‘Dat een ooggetuige hem in het gebouw van Winthrop Enterprises heeft gezien, kan geen toeval zijn,’ merkte Josh op. ‘Alles wijst in de richting van Claires vader.’

Zelfs de dood van zijn eigen vader, bedacht A.J., maar dat besloot hij nog even voor zichzelf te houden. ‘Wat hebben we nog meer?’

Banning vertelde hem dat Valerie Justice wel had ingecheckt voor de vlucht naar Nassau, maar kennelijk nooit was komen opdagen, aangezien haar stoel uiteindelijk aan iemand anders was gegeven. ‘Bij het hotel op de Bahama’s hebben ze haar nooit gezien. En voor zover ik dat heb kunnen nagaan, is er ook geen vriend van haar aangekomen.’

‘Weten we hoe die vriend heet?’

‘De hotelreservering staat op naam van Sid Greenstreet.’

‘Dat is toch een oude filmacteur?’ vroeg Josh.

Banning knikte. ‘Ik heb ook de gegevens bekeken van de cruise waarop Ms. Justice hem zou hebben leren kennen. Daar staat geen Greenstreet geregistreerd - niet op de passagierslijst en niet als bemanningslid.’

‘Iemand met een valse naam dus.’ A.J. schudde zijn hoofd. Alsof de zaak nog niet ingewikkeld genoeg was. ‘Of die vriend heeft nooit bestaan.’

‘Precies. Maar waarom zou je zo’n relatie verzinnen?’ Banning deed de map weer dicht. ‘Ik ga dadelijk haar persoonlijke en financiële gegevens na. Intussen is Holly Masterson met een team naar Valerie Justice’ appartement vertrokken om te kijken of sporenonderzoek daar iets oplevert. Wil je dat ik die Greenstreet nog verder natrek?’

‘Hebben jullie het over Sid Greenstreet?’ vroeg Claire plotseling van de andere kant van de ruimte. Ze kwam overeind en liep naar hen toe, op de voet gevolgd door Powers.

Josh en Banning keken elkaar aan, zich duidelijk afvragend of hun kroongetuige over telepathische gaven beschikte.

A.J. begreep echter al wat er was gebeurd, nog voordat Powers uitlegde: ‘Miss Winthrop heeft me een korte demonstratie liplezen gegeven.’

De frons in Claires voorhoofd stond A.J. absoluut niet aan.

‘Waarom hadden jullie het over Sid Greenstreet?’ wilde ze weten.

‘Ken je die dan?’ vroeg hij.

‘Ik geloof niet dat ik ooit een film van hem heb gezien, maar de naam ken ik, ja. Het is de codenaam die de mannen van Marcus Tucker gebruiken als ze een belangrijke klant het land in of uit begeleiden. Iemand als Mr. Watanabe, bijvoorbeeld, die gisteravond bij het etentje was. In de papieren van de beveiliging wordt hij Mr. Greenstreet genoemd.’ Verwachtingsvol keek ze hem aan. ‘Hebben jullie daar iets aan?’

A.J. keek naar Powers, die op zijn beurt Banning aankeek, die vervolgens Josh aankeek. Toen Josh zijn blik tot slot weer op hem richtte, sprak A.J. ieders vermoeden uit: ‘Misschien begeleidde Ms. Justice ook wel iemand. Het zou de volmaakte manier zijn om Galvan het land in en uit te smokkelen, zodat hij zijn werk kon doen.’

 

‘Waar is mijn dochter?’

A.J. hoorde het bulderende stemgeluid van Cain Winthrop door de deur van de vergaderzaal heen. Snel wierp hij een blik op Claire, om te zien of zij iets had gemerkt.

Ze was echter nog druk bezig diezelfde man tegenover Powers en hemzelf te verdedigen. ‘Mijn vader zou zich echt niet bezighouden met de dingen die jullie suggereren. Hij zou zich nooit met drugs inlaten. Hij zou nog liever failliet gaan dan dat hij zijn bedrijf daarvoor zou laten gebruiken.’

Powers maakte haar erop attent dat haar vader niet de enige op de zesentwintigste verdieping was. ‘Het kan ook een ander directielid van Winthrop zijn geweest, die met Galvan in dat kantoor was. Daarom lijkt het me ook verstandig dat je onderduikt. Alle verdachten in deze zaak kennen jou.’

Eindelijk zei Powers iets waarmee A.J. het van harte eens kon zijn. Claire moest naar een geheime plek worden gebracht, uit de buurt van haar familie en zogenaamde vrienden. Zolang Galvan vrij rondliep en ze niet wisten wie zijn medeplichtige was, liep ze gevaar, zelfs in haar eigen huis.

‘Ik wil Rodriguez spreken!’

Dus papa Winthrop wist nog hoe hij heette, al betwijfelde A.J. of hij het verband al had gelegd tussen zijn oude conciërge en hem.

‘Het zal me worst zijn wie u bent,’ blafte iemand anders. ‘U hebt zich aan de regels te houden. Anders gaat u mijn bureau uit of de cel in.’ Districtscommandant Taylor was er zich persoonlijk mee gaan bemoeien.

A.J. bleef Claire rustig aankijken om haar vooral niet op de commotie attent te maken.

‘Dat wil er bij mij niet in.’ Ze streek een lok achter haar oor en weer terug. ‘Alle directieleden zijn vrienden, familie. Wie van hen zou mij nou kwaad willen doen?’

Ach, wat kon het hem ook schelen dat Josh dacht dat hij gevoelens voor Claire koesterde! A.J. pakte haar hand en vlocht zijn vingers door de hare, zodat ze iets anders had om zich aan vast te klampen dan haar eigen twijfels en angsten. Hij voelde dat ze haar sterke vingers stevig om zijn hand klemde. ‘Dat iemand Valerie kwaad zou willen doen, kon je ook niet geloven,’ zei hij. Om zijn woorden een beetje te verzachten gaf hij haar vingers een kneepje.

Haar hand werd helemaal koud. ‘Wil je zeggen dat iemand uit mijn eigen familie... dat iemand die gisteravond bij mij thuis was, Galvan heeft ingehuurd om mij te vermoorden?’

De blauwe plekken op haar pols en op haar sleutelbeen - waar die schoft haar had gegrepen, haar bijna had gewurgd - werden donkerder voor zijn geestesoog. Die aanval had hem de stuipen op het lijf gejaagd en hem razend gemaakt, razender dan hij sinds de zinloze dood van zijn vader ooit nog was geweest.

In plaats van de gekwetste plekken aan te raken en zich ervoor te verontschuldigen dat hij haar uit het oog verloren was, wreef hij met zijn duim over haar knokkels. ‘We denken dat dat een heel reële mogelijkheid is, ja,’ antwoordde hij.

‘Daarom gaat Josh nu ook een onderduikadres voor je regelen waar je vierentwintig uur per dag wordt bewaakt,’ voegde Powers eraan toe. ‘Mocht je intussen hebben bedacht wie Galvan eventueel naar Kansas City kan hebben gehaald of wie er nog meer op dat lijstje van hem zouden kunnen staan, dan hoor ik dat graag.’

Claire was diep geschokt. Haar hele leven stond op het punt drastisch te veranderen. Geen school meer, tot dit allemaal voorbij was. Geen contact met haar familie. Ze moest de vertrouwde omgeving waarin ze was opgegroeid verruilen voor een onbekend huis in een onbekende buurt.

Haar belangrijkste zorg was echter hoe het met haar leerlingen moest.

Er werd op de deur geklopt, en A.J. begreep dat de confrontatie met haar vader niet langer kon worden uitgesteld. Met enige tegenzin liet hij Claires hand los. ‘Je vader is er.’

Taylor stak zijn hoofd om de hoek van de deur. ‘Ben je er klaar voor, Rodriguez? De man heeft het recht zijn dochter te zien.’

A.J. knikte alleen maar.

Het volgende moment kwam Cain Winthrop, in driedelig pak, binnenstormen. ‘Waar is ze? Is alles goed met haar? Claire?’

‘Papa?’ Zonder enige aarzeling rende ze op hem af.

‘O, lieverd, godzijdank ben je ongedeerd.’ Hij sloeg zijn armen om haar heen en tilde haar een stukje van de grond.

Als een echte vader, dacht A.J., die blij was Claire zo verheugd te zien. Of als een misdadiger die zijn vijand graag zo dichtbij mogelijk houdt, dacht hij er onbarmhartig achteraan, terwijl Winthrop zijn dochter nog iets steviger tegen zich aan drukte. Natuurlijk was dat een heel akelig scenario: een vader die zijn eigen dochter liet vermoorden om zijn zaakjes te redden en niet in de gevangenis te belanden. Maar A.J. had wel ergere dingen meegemaakt.

Wat hem op dit moment nog het meest dwarszat, was dat hij een relatie met Claire definitief op zijn buik zou kunnen schrijven als hij haar vader moest arresteren.

Dat hij daarover überhaupt nog nadacht! Hij was sowieso veel te oud en, naar hij aannam, veel te ervaren voor haar. Om van hun verschil in afkomst nog maar te zwijgen. Iedere persoonlijke gedachte over haar was dwaasheid.

‘Met jou heb ik nog een appeltje te schillen.’ Met een hoogrode kleur op haar wangen en een beschuldigend geheven vinger liep Claire om haar vader heen op Tucker af. ‘Ik dacht dat jij zo’n kei in beveiligen was? Die mannen van jou hebben een bekende misdadiger, een moordenaar zelfs, een gebouw met tweehonderd onschuldige leerlingen binnen laten gaan. Het is jouw taak Galvan tegen te houden, niet om hem mijn leerlingen in gevaar te laten brengen!’

A.J. klemde zijn lippen op elkaar om niet in luide toejuichingen uit te barsten. Geweldig, zoals zij uit haar slof kon schieten! Ze bleek een stuk minder damesachtig dan hij in eerste instantie had gedacht. Zelf was hij ook van plan geweest Tucker eens flink de oren te wassen, maar hij zou het Claire - die amper half zo groot als Tucker was -niet hebben kunnen verbeteren.

‘Wie weet wat er gebeurd zou zijn als A.J. er niet was geweest!’ beet ze Tucker toe.

‘Het spijt me dat u gewond bent geraakt, Miss Winthrop,’ zei Tucker, ofschoon hij daar volgens A.J. geen zier van meende. ‘Er gaat weleens iets mis, maar dat zal van nu af aan niet meer gebeuren. Voortaan zal ik persoonlijk op uw veiligheid toezien.’

‘Daar kom je wel een beetje laat mee, vind je ook niet?’ Winthrop legde zijn hand op haar schouder. ‘Heeft Rodriguez je leven gered?’

‘Ja.’ Ze keek naar hem op. ‘A.J. heeft me uit die kelder gehaald, niet de mannen van Tucker.’ Hoewel ze de verwarring in zijn stem natuurlijk niet had kunnen horen, voelde ze kennelijk wel iets in de manier waarop hij haar aanraakte. ‘Wat is er, pap?’

Terwijl Winthrop hem aankeek alsof hij hem voor de eerste keer echt zag, bleef A.J. ontspannen staan. Was er toch iets in zijn geheugen komen bovendrijven?

‘Rodriguez.’ Winthrop fronste zijn voorhoofd. Direct daarop haalde hij diep adem en zei op autoritaire toon tegen Tucker: ‘Ik dacht dat ik jou had opgedragen Claire van bodyguards te voorzien?’

‘Dat heb ik ook gedaan.’ Tucker richtte zich tot zijn volle lengte op, alsof hij iedereen nog maar even duidelijk wilde maken dat hij hier toch echt de grootste was. ‘Een team van vier man: twee in uniform, twee in burger. Zowel in het gebouw als buiten geposteerd.’

A.J. was niet onder de indruk. ‘En nergens te vinden toen Galvan opdook.’

‘Is dat zo?’ wilde Winthrop weten.

‘Die man laat zich heel moeilijk betrappen, Mr. Winthrop. Mijn mannen zullen wel bezig geweest zijn met een van de rondes die ze van mij regelmatig moesten maken. Er moest er altijd één zijn die uw dochter voortdurend in het oog hield.’

‘En toch kon Galvan haar ongezien te pakken nemen?’ O jee, papa was niet blij!

‘Kijkt u eens naar die blauwe plek op haar arm, sir. Blijkbaar was rechercheur Rodriguez er ook niet op tijd bij.’

‘Ik betaal Rodriguez ook niet om mijn dochter te beschermen!’

‘Het heeft weinig zin elkaar de schuld toe te schuiven, heren,’ bemoeide Powers zich ermee.

Claire stond tussen Tucker en haar vader in, met haar handen tegen haar vaders borst alsof ze wilde voorkomen dat hij naar Tucker zou uithalen. ‘Toe nou, pap, het gaat weer helemaal goed met me. Echt.’

Het liefst had A.J. haar tussen de twee kemphanen weggehaald, maar Winthrop was hem voor.

Haar vader pakte haar bij de schouders en duwde haar naast zich, voor hij zich weer tot Tucker wendde. ‘Blijkbaar betaal ik je veel meer dan je waard bent, Tucker, als je de veiligheid van mijn kleine meid niet kunt waarborgen.’ ‘Als zij niet zo koppig was geweest niet van haar dagelijkse routine te willen afwijken -’

‘Jouw mannen hebben er een zootje van gemaakt.’

‘Ik neem alle verantwoordelijkheid -’

‘Ontsla ze.’

Heel even was Tucker met stomheid geslagen. Toen stak hij zijn kin in de lucht en zei: ‘Het zijn mijn mannen, Mr. Winthrop. Ik regel dit op mijn manier.’

‘Betaal ik nog steeds jouw salaris?’

‘Ja, sir:

‘Ontsla ze dan.’ Winthrop was duidelijk gewend altijd zijn zin te krijgen. ‘Kom, Claire, we gaan naar huis.’

Ze maakte zich van hem los en deed een stap in A.J.’s richting. ‘Ik kan niet met je mee.’

‘Natuurlijk wel.’ Hij pakte haar hand. ‘Je auto laten we wel ophalen.’

Ze trok zich los en deed nog een stap bij hem vandaan.

Automatisch stak A.J. zijn hand uit om haar te waarschuwen dat hij achter haar stond. Zijn handen sloten zich om haar middel. Toen ze niet protesteerde, liet hij ze daar maar.

‘Ik ben met A.J. meegereden,’ zei ze, ‘maar daar gaat het niet om.’

Powers vertelde waar het wel om ging: ‘Ze gaat naar een onderduikadres.’

‘Ze gaat niet tegen die Galvan getuigen,’ protesteerde haar vader.

‘Dat ga ik wel!’

Met een handgebaar beval Winthrop haar bij hem te komen. ‘Nee. Je gaat met mij mee naar huis en -’

‘Ik ben je kleine meisje niet meer.’

Bam.

Het werd doodstil. De spanning leek alle zuurstof in het vertrek op te slokken.

A.J. voelde aan Claires lichaam wat die opmerking haar had gekost. Om haar te laten merken dat hij haar steunde, legde hij zijn hand plat tegen haar rug. Op het moment dat ze daar haast onmerkbaar tegenaan leunde, ontstond er een band tussen hen die hij nooit meer vrijwillig zou verbreken. Ze was een bondgenootschap met hem aangegaan - tegen haar vader, tegen Tuckers onbekwaamheid, tegen een huurmoordenaar uit Midden-Amerika en tegen een geheimzinnige zogenaamde vriend die haar dood wenste.

Dat zijn handen zich nog iets strakker, en dus intiemer, om haar middel sloten kon hij ook niet helpen. Hij was er nu eenmaal de man niet naar iets maar half te doen.

Vreemd genoeg was het Claire die de stilte uiteindelijk verbrak. Hoewel ze haar handen tot dan toe nog niet had gebruikt, begon ze te gebaren terwijl ze sprak. ‘Ik ben al jaren geen klein meisje meer. Ik ben oud genoeg om mijn eigen beslissingen te nemen. Met de fouten die ik daarbij maak, zal ik moeten leven. En ervan leren. Je moet accepteren dat ik een volwassen vrouw ben.’

‘Dat weet ik ook wel. Alleen...’ Ook Winthrop begon nu te gebaren, heel langzaam, alsof hij zijn vingers daarvóór lang niet had gebruikt. ‘Je doet me zo ongelooflijk aan je moeder denken. Voor haar heb ik niet echt goed gezorgd, en ik was vast van plan dat bij jou beter te doen.’ ‘Laat me dit dan doen. Je weet dat ik er goed aan doe. Je weet dat Valerie er niet meer is. Met mijn hulp kunnen ze de man die haar heeft vermoord, daarvoor laten boeten.’ Even leek hij ineen te krimpen, alsof de woorden van zijn dochter een gevoelige snaar hadden geraakt. Toen verscheen er een grimmige uitdrukking op zijn gezicht en zei hij: ‘Het is te gevaarlijk. Als dit een foute beslissing is, zou dat je je leven kunnen kosten.’

‘Ik ben niet van plan dood te gaan, pap.’

Haar kalme glimlach overtuigde zelfs A.J. er bijna van dat ze zich nergens zorgen over hoefden te maken.

‘Maar je hebt Galvans gezicht gezien,’ wierp haar vader tegen. ‘Hij heeft al een keer geprobeerd je te vermoorden.’

Tucker zag zijn kans schoon zich te rehabiliteren. ‘Ik zal haar persoonlijk bewaken, sir. Daarvoor zal ik alles en iedereen inzetten. Deze keer zorg ik dat het helemaal goed komt.’

Winthrop liet zijn handen zakken. ‘Om de een of andere reden ben ik daar toch niet helemaal gerust op, Marcus.’

‘Claires veiligheid is de verantwoordelijkheid van het KCPD,’ zei Powers nog maar eens. ‘We willen niet het risico lopen dat er per ongeluk informatie lekt. Winthrop Enterprises mag hier op geen enkele wijze bij betrokken worden.’

Tucker begon te protesteren, maar Winthrop legde hem met een ongeduldig handgebaar het zwijgen op en vroeg aan A.J.: ‘Ga jij dat onderduikadres bewaken?’

‘Ik zal onderdeel zijn van het team, ja.’

Even streelde Winthrop Claires wang. ‘Ze is nog nooit langer dan een paar dagen bij me weg geweest. Toen ze ziek was, ben ik in het ziekenhuis voortdurend bij haar gebleven. Zelfs toen ze studeerde, zag ik haar bijna ieder weekend.’

‘Met alle respect, Mr. Winthrop, maar het gaat nu niet om u.’

A.J. voelde Claire haar adem inhouden toen haar vaders blik naar de hand om haar middel ging.

Zonder enig blijk van goed- of afkeuring zei Winthrop: ‘Nee, dat is waar. Zorg dat haar niets overkomt, Antonio.’ Hij keek A.J. recht in de ogen.

Alleen het feit dat A.J.’s handen zich nog iets steviger om Claires middel sloten was een uiting van de emoties die op dat moment door hem heen gingen. ‘U weet wie ik ben?’

‘Ik weet wie je vader was. Een prima kerel.’

‘Ja, dat was hij zeker.’

‘Hij was meer dan een conciërge, moet je weten.’

‘Hoe bedoelt u?’

Na een korte stilte zei Winthrop: ‘Zijn dood was tragisch. Onverwacht tragisch.’

Was dat een uiting van medeleven, of eerder een soort waarschuwing?

Onrustig bewoog A.J. zijn vingers over Claires heupen, tot ze haar hand er in een kalmerend gebaar op legde. Maar daarmee werden al zijn vragen en vermoedens nog niet tot zwijgen gebracht.

Winthrop bleek niet van plan er verder over uit te weiden. Hij boog zich naar Claire toe om haar een kus te geven, waarna hij haar toch nog even in zijn armen trok voor een knuffel. ‘Zorg ervoor dat mijn kleine meid... dat mijn dochter niets overkomt.’

 

‘Je vierentwintig uur zijn voorbij. Je plan is mislukt.’

De man met de lange vingers maakte zich los van de naakte vrouw in zijn bed en sloeg het laken van zich af. Op zoek naar enige privacy om dit telefoongesprek te voeren liep hij naar het raam van de hotelkamer. Hij schoof het gordijn een stukje opzij en tuurde naar buiten, zich afvragend hoelang hij de grillen van de man die hij had ingehuurd om voor hem te moorden nog voor lief zou moeten nemen. ‘Ik had toch gezegd dat je me niet moest bellen?’

‘Dat vrouwtje in je bed is niet de vrouw over wie ik me zorgen maak.’

Toen hij een blik over zijn schouder wierp, zag hij de vrouw in kwestie net overeind komen. Ze streek het haar uit haar ogen, terwijl de dekens tot aan haar middel zakten. Ongetwijfeld was ze zich maar al te goed bewust van de onmiddellijke reactie van zijn lichaam. Ze was bereid alles voor hem te doen. Of liever gezegd, voor het geld en de macht die hij met haar zou kunnen delen.

Direct nadat hij haar had gebeld, was ze gekomen om de paar uur die hem nog restten voor het aanbreken van de dag met hem door te brengen. Een nieuwe dag, waarop een nieuwe fase van zijn tot in de puntjes uitgedachte plan in werking zou treden. Hij had behoefte gehad aan seks, om de frustraties van een bijzonder vermoeiende dag te verdrijven.

Waar hij absoluut géén behoefte aan had, was Galvans geknoei.

Hij keek weer uit het raam. ‘Ramon Goya stuurt een vrachtje samen met de koffie die morgen uit Tenebrosa binnenkomt. Ik moet hem wel kunnen vertellen dat de distributie zonder problemen zal verlopen. Hoe staat het met die laatste twee namen op de lijst?’

‘Je begrijpt het niet, compadre. Zolang ik deze klus niet heb geklaard, is er helemaal sprake meer van een lijst. Ik moet om mijn reputatie denken. Dat kreng van Winthrop is zo mogelijk nog intiemer geworden met de politie. Haar de stuipen op het lijf jagen was geen goed idee.’

‘Je bent te ver gegaan.’

‘Ik ben niet ver genoeg gegaan. Ik had haar gewoon de nek moeten omdraaien, en klaar. Maar jij wilde per se spelletjes spelen. Alleen is ze niet van gedachten veranderd en vormt ze nu ongeveer een Siamese tweeling met die smeris.’

‘Over Rodriguez maak ik me geen zorgen. Dat is ook maar gewoon een man. Hij heeft wel een zwakke plek waar we zo nodig iets mee kunnen. En over die getuigenverklaring van Claire maak ik me ook niet druk.’

‘Nee, het was ook niet jouw gezicht dat ze in een politiedossier heeft herkend,’ smaalde de man met de lange vingers.

‘Schat? Kom je terug in bed?’ kirde de vrouw achter hem. ‘Ik moet al snel weer weg, hoor.’

‘En je weet verdomd goed, compadre, dat jouw naam, mocht mij iets overkomen, als eerste van mijn lippen zal rollen,’ voegde hij eraan toe. Hij liep naar het bed terug om nog wat van zijn frustraties te kunnen botvieren.

Wie had ooit gedacht dat de verdwijning van een opgehemelde secretaresse zo’n toestand zou opleveren? Het was niet meer dan normaal dat een teamlid dat plotseling last van haar geweten begon te krijgen, het zwijgen moest worden opgelegd. Alleen voor tweeëneenhalve ton extra had Valerie haar mond wel willen houden. Van dergelijke chantage was hij echter niet gediend. En voor de vertrouwelijke informatie had hij haar ook niet meer nodig gehad. Daarvoor zou de vrouw in zijn bed voortaan zorgen.

Het enige wat hij wilde, was dat Ramon Goya tevreden zou zijn. En daarvoor zou Galvan de opdracht waarvoor hij was ingehuurd, moeten afmaken.

Met de telefoon nog aan zijn oor kroop hij terug onder het laken om de vrouw haar gang te laten gaan.

Claire was nog maar een kind. Geen crimineel van de straat of een concurrerende dealer, zoals de andere figuren die op de lijst stonden. Ze maakte niet eens deel uit van het bedrijf dat hem in de loop der jaren zoveel goeds had gebracht.

Ze was alleen wel op het verkeerde moment op de verkeerde plaats geweest.

‘Doe wat je moet doen.’ Hij verbrak de verbinding, in de wetenschap dat Galvan vast van plan was Claire te vermoorden, wat hij ook zou zeggen.

Met zijn geweten zou hij later wel in het reine proberen te komen.