Hoofdstuk 10

 

 

 

‘Jij kent A.J. dus al lang?’ Claire legde haar dienblad op de bar en klom op de kruk naast Cole voor een korte pauze.

Langzaam maar zeker begon ze door te krijgen hoe ze haar krachten het beste kon verdelen. Tijdens een optreden wilden de meeste mannen niet worden gestoord. Dan kon zij dus een momentje rust inlassen. Wanneer het nummer was afgelopen, zou ze weer bij de tafeltjes langs gaan.

Haar vermoeide voeten waren echter niet de belangrijkste reden dat ze even ging zitten. A.J. was inmiddels langer weg dan de beloofde twee uur, en ze begon zo’n akelig vermoeden te krijgen dat er iets onverwachts was gebeurd.

‘Al heel wat jaartjes, ja.’ Cole glimlachte naar haar alsof hij zat te flirten, maar ze wist dat dat alleen voor de mensen om hen heen was bedoeld. ‘Hij heeft me het rechercheursvak in de praktijk geleerd. Ik ken geen enkele politieman die zo’n goede intuïtie heeft als hij. Hij redt zich wel.’

Was ze zo doorzichtig?

‘Jij denkt dus dat het wel goed met hem gaat?’ vroeg ze voor de zekerheid.

Hoewel Cole veel langer en steviger was dan A.J., zag ze toch duidelijk overeenkomsten tussen de twee - in hun behoedzame houding, in de manier waarop ze voortdurend alert om zich heen schenen te kijken. Ook Coles blik volgde haar aldoor, waar ze ook was.

‘Ik denk dat hij iets op het spoor is wat de weegschaal naar onze kant zal doen doorslaan,’ zei Cole.

‘Hoe kan het lichaam van Valerie hem daarbij helpen?’

Hij haalde zijn schouders op. Ofschoon hij niet alle details van deze zaak kende, kon hij wel zijn vermoedens uitspreken. ‘Als er nog een kogel in haar lichaam zit, kunnen we op zoek gaan naar het wapen: welk merk, waar het wordt verkocht, wie er onlangs een heeft gekocht. Als ze zich heeft verzet, zijn er misschien DNA-sporen van de moordenaar op haar te vinden. Als ze zich niet heeft verzet, was de moordenaar hoogstwaarschijnlijk een bekende, iemand van wie ze niet verwachtte dat die haar kwaad zou doen.’

Nog steeds weigerde ze te geloven dat iemand van haar vaders bedrijf, of iemand uit haar eigen familie, haar iets zou willen aandoen. Die gedachte vond ze nog veel angstaanjagender dan de wetenschap dat er een huurmoordenaar achter haar aan zat. Dat Galvan haar vijand was, wist ze. Maar er was dus nog iemand, dichter bij huis, iemand die ze vertrouwde. Wie in haar familie en vriendenkring zou in vredesnaam in staat zijn tot moord? Misschien niet met eigen handen, maar dan toch in ieder geval door een moordenaar in te huren...

Ineens voelde de uitgelaten sfeer in de schaars verlichte ruimte niet zo onschuldig meer als even daarvoor. Er hing iets kwaadaardigs in de lucht.

Wat is er, wilde ze schreeuwen. Wie ben je? Waarom doe je me dit aan?

Ze draaide zich om en liet haar blik over alle tafeltjes glijden. Iedereen scheen alleen maar aandacht te hebben voor de vrouw op het podium of het drankje in zijn hand. Maar het kippenvel stond op haar armen, en haar adem was gestokt in haar keel. Hij was hier. Hij stond naar haar te kijken. Alweer.

‘Hé.’

Van schrik maakte ze bijna een sprongetje toen Cole zijn hand op haar knie legde.

‘Rustig aan. Wat is er aan de hand?’

Was ze gewoon paranoïde? Had ze een zenuwinzinking?

‘Er zal toch niets met A.J. gebeurd zijn?’ vroeg ze.

Ze kon dit niet alleen. Dat wilde ze ook niet.

Ook Cole leek nu wat meer gespannen. ‘Die komt wel terug. Hij houdt zich altijd aan zijn woord, laat het nooit afweten. Wat is er?’

Hij laat het nooit afweten. Was A.J. daarom zo hard voor zichzelf? Vond hij soms dat hij vierentwintig uur per dag de perfecte politieman moest zijn?

Zij wist dat hij veel meer was dan een politieman. Maar als hij van zichzelf geen fouten mocht maken, hoe kon hij dan ooit een kansje wagen op geluk? Op de liefde? Op haar? Waarom kon hij niet gewoon de man zijn van wie zij hield? De man die moest leren een beetje meer van zichzelf te houden?

Bijna had ze het eruit geflapt voor hij was vertrokken: ik hou van je. Het hokje van de beheerder was echter niet de juiste plaats voor zo’n mededeling, en het moment was er ook niet naar geweest. Hij had zo snel mogelijk weg gewild, in de hoop vorderingen te maken met de zaak. En - O, verdorie!‘Ik heb het gevoel dat er iemand naar me kijkt,’ zei ze.

Was het iemand in het groepje dat net was binnengekomen voor een vrijgezellenavond? Of iemand aan een van de tafeltjes in de nissen langs de wand? Ze kwam er niet achter.

Daartoe kreeg ze de kans ook niet meer, want onverwachts liet Cole zich van zijn kruk glijden en trok haar met zich mee. Met zijn lichaam schermde hij haar zo veel mogelijk af van de rest van de aanwezigen. ‘Kom mee.’ Met zijn hand op haar schouder begon hij haar de zaal uit te leiden, in de richting van de kleedkamers. ‘A.J. zei dat...’

De rest kwam niet door, doordat hij haar niet langer aankeek.

Toen ze op haar schouder werd getikt, slaakte ze onwillekeurig een kreet.

Onmiddellijk trok Cole haar achter zich en duwde degene die haar had benaderd weg.

‘Wacht.’ Ze probeerde zich aan zijn greep te ontworstelen. Ze moest zien wie het was geweest. ‘Debbie?’

De danseres was nog in haar gewone kleren. Op haar gezicht lag een gespannen uitdrukking. ‘Ik moet met je praten, Kiki.’

Claire maakte Cole duidelijk dat hij even moest wachten. ‘Wat is er? Heeft je scheikundedocent het je nog moeilijker gemaakt?’

Even liet Debbie haar blik door de zaal gaan. ‘Het gaat over een man.’

Cole kwam weer in actie. ‘Sorry, dames, maar jullie zullen een andere keer verder moeten praten.’ Resoluut duwde hij Claire de zaal uit. ‘Eerst moet ik ervoor zorgen dat je uit het zicht bent, en dan bellen we A.J.’

Debbie haalde hen echter in en versperde hen de weg. ‘Claire, je moet naar me luisteren.’

Claire?

Abrupt bleef ze staan.

‘Inderdaad, ja,’ zei Debbie met een verontschuldigende grimas. ‘Ik weet wie je bent. Ik herkende je van de televisie gisteravond. Door die schoenen dacht ik dat je op de vlucht was. En...’ Ze kromp ineen, ‘...ik ben bang dat ik een enorme vergissing heb begaan.’

‘Wat voor een vergissing?’ wilde Cole weten.

‘Je zult me wel haten.’

‘Wat voor een vergissing?’ herhaalde hij.

Debbie leek nog verder ineen te krimpen, geïntimideerd als ze was door die imponerende man.

Aangezien wat Debbie te zeggen had misschien wel van levensbelang was, legde Claire een hand op haar arm en vroeg op rustige toon: ‘Wat heb je gedaan, Debbie?’

Na een nerveuze blik op Cole antwoordde ze: ‘Ik heb het kantoor van je vader gebeld en gezegd dat ik wist waar je was.’

‘Heb je mijn vader gesproken?’ Te oordelen naar de uitdrukking op Debbies gezicht was dat echter nog niet het grootste probleem. ‘Wie heb je gesproken?’

Het was inderdaad erger dan ze had gedacht, want Debbie antwoordde: ‘Hij is onderweg hiernaartoe. Nu.’

‘Wie?’

‘Ik heb geen naam gehoord. Alleen die van de secretaresse - Amelia nog wat. Deze man zei dat hij dit soort zaken voor Winthrop Enterprises afhandelt. Ik kon het geld goed gebruiken voor mijn opleiding. Maar toen bedacht ik hoe lief je gisteren naar me had geluisterd en hoe bezorgd je was of ik wel veilig zou thuiskomen, en toen besefte ik dat ik dat dus niet kon maken tegenover een vriendin. Dus toen heb ik nog een keer naar dat kantoor gebeld om te zeggen dat ik me had vergist, maar toen werd die vent dus heel onaardig.’ Ze stopte even om adem te halen voor ze vervolgde: ‘Sorry hoor, maar toen zei hij dus dat hij jou zou komen halen om je naar huis te brengen, en anders zou hij mij wel weten te vinden. Hij wilde weleens zien wie die slet was die een familie valse hoop gaf na de verdwijning van hun dochter.’

Claire gaf Debbies hand een kneepje. ‘Heeft hij je bedreigd?’

‘Maak je daarover maar geen zorgen. Ik ben wel wat gewend.’

Claire werd met de minuut minder blij met haar familie en vrienden.

‘Ik wilde je alleen maar zeggen dat het me spijt en je waarschuwen, zodat je ervandoor kunt gaan. Volgens mij wil je helemaal niet gevonden worden.’

‘Alleen kan ik hier niet weg.’ A.J. had haar uitdrukkelijk gezegd hier te blijven. Ergens daarbuiten wachtte Galvan op haar. Maar als een andere vijand nu hierbinnen opdook... Ze draaide zich om naar Cole. ‘Als ik hier niet meer ben wanneer A.J. terugkomt, gaat hij door het lint.’ ‘Hij zal het wel begrijpen. Jouw veiligheid staat voorop.’ ‘Hij zal het zichzelf kwalijk nemen.’ Misschien had ze niet zoveel verstand van mannen, maar zoveel wist ze wel van A.J. En ze wilde zijn geweten niet nog verder bezwaren.

Wacht eens even. Wat had hij ook alweer gezegd? Bijt van je af, geef ze ervanlangs! Wat had hij haar daarmee duidelijk willen maken? Dat ze niet altijd kon verwachten dat iemand anders de kastanjes voor haar uit het vuur haalde. Ze moest voor zichzelf opkomen. En A.J. was ervan overtuigd dat ze dat ook kon. Dit moest ze zelf doen. ‘Ik wil niet vluchten,’ zei ze.

Dat zijzelf iets zou kunnen doen, maakte haar zowel opgewonden als bang. Maar ze kon het. A.J. geloofde in haar. Voor van haar eigen leven - en voor hem - zou ze het proberen.

‘Ik wil niet vluchten,’ herhaalde ze, vastberaden nu. Ze trok aan Coles arm. ‘Ik kan degene die Debbie aan de telefoon heeft gehad herkennen. Ik moet gewoon iedereen die hier vanavond binnenkomt bekijken. Dan weten we wie Galvans medeplichtige bij Winthrop is. En dan kunnen we hem dwingen Galvan te verraden.’

‘Dat weten we niet. Misschien heeft Debbie gewoon een bezorgde vriend gesproken,’ bracht Cole ertegenin. ‘Bovendien is het nog steeds het belangrijkst dat niemand weet waar jij bent. Als iemand anders jou kan vinden, kan Galvan dat ook.’

‘Ik blijf.’

‘Echt niet. Ik ga niet aan A.J. uitleggen waarom jij niet ongedeerd bent gebleven.’

Ze schudde met haar vuisten. ‘Ik ben het spuugzat dat iedereen me denkt te kunnen vertellen wat ik wel of niet kan doen! Ik heb toch geen toestemming nodig om te zijn wie ik ben? Ik hoef toch niet te doen wat anderen van Claire Winthrop verwachten?’ Met een gefrustreerde zucht streek ze het haar achter haar oor. En ze liet het daar zitten. Deze twee mensen hadden allebei het beste met haar voor. Het was niet eerlijk de frustraties die zich haar hele leven lang hadden opgestapeld, op hen bot te vieren. ‘Het spijt me,’ zei ze daarom. ‘Maar ik ben wel de enige hier die alle mensen van Winthrop van gezicht kent.’

‘Misschien is dat ook de reden dat een van hen je graag dood wil hebben,’ zei Cole. ‘Stel dat hij jou eerder ziet dan jij hem?’

‘Ik kan me toch verstoppen.’

‘Waar?’ wilde Debbie weten. ‘Ik zou hier geen veilige plek weten waarvandaan je alle klanten goed kunt zien.’

Waarvandaan had je het beste zicht op de clientèle? In haar hoofd begon zich een idee te vormen. Cole was niet de enige die dingen over undercoverwerk van A.J. had geleerd. ‘En als ik me nu eens in het volle zicht verberg?’ Vragend keek ze Debbie aan. ‘Kun jij een danseres van me maken? Compleet met pruik en make-up?’

‘Een vermomming?’

‘Ja.’

Onmiddellijk maakte Debbies schuldbewuste blik plaats voor een glimlach. Ze pakte Claire bij de hand. ‘Kom mee, vriendin van me.’

 

Na het portier van de Trans Am op slot te hebben gedaan liep A.J. op een sukkeldrafje naar de voordeur van de Riverfront Gentleman’s Club. Stiekem door de achterdeur naar binnen glippen om de manager te ontlopen, die ongetwijfeld lastige vragen zou gaan stellen over zijn koffiepauze van vier uur, vond hij minder belangrijk dan zo snel mogelijk bij Claire zijn. Hij was bijna twee uur langer weggebleven dan hij had gezegd.

Punctualiteit was bij een bedrijf als Winthrop Enterprises ongetwijfeld heel belangrijk, maar bij politiewerk had je zoiets nu eenmaal niet altijd in de hand. Als je iets interessants ontdekte, wilde je daar ook mee verder.

Wat een zegen dat Holly Masterson oog had voor de kleinste details. Valerie Justice was inderdaad even netjes en efficiënt vermoord en afgevoerd als Claire had beschreven. De kogelgaten zaten op plekken waar ze het meeste effect hadden en de minste rotzooi gaven. Een plastic mat was er niet gevonden bij Valeries lichaam, maar Holly’s team had wel afdrukken gevonden die erop wezen dat ze als een soort burrito, ergens strak in gerold, was vervoerd.

Jammer voor de moordenaar, maar bij al zijn handelingen had hij ongewild een visitekaartje achtergelaten. Tussen Valeries keurig gekapte en geverfde haar had Holly een dunne steile zwarte haar gevonden, met de wortel er nog aan, waardoor het DNA snel was bepaald. In het huis waarvandaan Galvan eerder had geprobeerd Claire te vermoorden, had Holly’s team al eenzelfde haar gevonden. Wat een geluk dat de man last had van haaruitval! Nu alleen nog een haar van Galvan zelf, en Powers kon aan de slag.

De aanklacht zou met name worden gebaseerd op het forensisch materiaal dat was gevonden, en niet op de verklaring van de enige overlevende ooggetuige. Goed nieuws dus. Genoeg om Claire de hoop te geven dat het einde misschien in zicht was.

En dan had hij het nog niet eens over de duidelijkste aanwijzing die Holly’s onderzoek had opgeleverd: de afdruk van een ring in Valeries hals. Het leek erop dat die naar binnen was gedraaid en bij het optillen van haar lichaam tegen haar huid klem had gezeten. Als de moordenaar haar niet zo stevig had ingepakt, was er van dat bewijs wellicht al niet zoveel meer over geweest.

Holly had de afdruk van alle kanten gefotografeerd, en A.J. had er een schets van gemaakt in zijn opschrijfboekje: vier in een hoek op elkaar staande lijnen in het midden van een cirkel, met aan weerszijden twee kleine vierkantjes.

Volgens Claire droeg Galvan zwartleren handschoenen. Zijn handlanger blijkbaar niet.

Hij zou de hand vinden waaraan die ring zat en hij bezwoer zichzelf plechtig dat die hand Claire nooit meer kwaad zou doen.

Na het donker en de stilte buiten moest hij even wennen aan de flitsende lichten en de harde muziek binnen, al kon hij het salsaritme wel waarderen. Met zijn handen in de zakken van zijn jasje bleef hij achter in de ruimte staan en keek aandachtig om zich heen, op zoek naar de sexy mamasita die de verkeerde drankjes serveerde, maar zo’n lekker kontje had.

Toen er een grote man naast hem opdook, reageerde hij nauwelijks. Hij had zo lang met Cole samengewerkt, dat zijn silhouet genoeg was om hem te herkennen. ‘Ik heb goed nieuws, amigo,' zei hij.

‘Ik heb ook nieuws.’

De op duistere toon uitgesproken woorden sloegen het eerste deukje in A.J.’s positieve stemming. Hij had Claire nog steeds niet gezien, maar Cole zou hier niet zo rustig staan als haar iets was overkomen.

‘We hebben bewijs genoeg om Galvan te pakken,’ zei hij. ‘En een nieuwe aanwijzing over zijn handlanger.’

‘Ik heb ook een aanwijzing over zijn handlanger,’ vertelde Cole.

Hoe kon dat nou? Het enige wat Cole had moeten doen, was Claire voortdurend in de gaten houden!

Nogmaals liet A.J. zijn blik door de zaal gaan. ‘Waar is ze?’

In een gebaar van overgave stak Cole zijn handen in de lucht. ‘Misschien mag ik eerst even opmerken dat we allebei een voorkeur schijnen te hebben voor koppige vrouwen.’

Paniek welde in hem op. ‘Waar is ze?’ Even dacht hij dat Cole niet van plan was antwoord te geven. Dat zou hem duur komen te staan! Toen realiseerde hij zich dat Cole dat al deed - met zijn ogen.

A.J. volgde zijn blik naar het podium. Bij het zien van de danseres die een split tegen de paal deed, terwijl haar waaier van enorme rode veren net alle interessante delen verborgen hield, voelde hij een shot testosteron door zijn lijf gaan.

Maar waar was Claire toch?

De danseres op het podium draaide weg van de paal, liet haar veren zakken en wiebelde met het stukje rode kant dat haar mooie achterste sierde.

‘Madre de Dios!’ Hij werkte een flink deel van zijn Spaanse vocabulaire af terwijl hij koers zette naar het podium.

Een grote hand sloot zich om zijn rechterarm en bracht hem tot stilstand.

‘Doe dat nou niet,’ zei Cole waarschuwend.

Met een ruk draaide A.J. zich naar hem om. ‘En dat noem jij goed voor mijn meisje zorgen?’

‘Rustig aan, A.J. Ze is undercover.’

‘Wat?’

De een of andere bastardo duwde een bankbiljet in Claires broekje.

‘Hé!’riep A.J.

‘Ze zegt dat ze dat van jou heeft geleerd,’ zei Cole.

Zijn maagdelijke erfgename als de meest sexy danseres op het podium van de Riverfront Gentleman’s Club? En dat zou hij haar hebben geleerd?

‘Waar slaat dit op? Haal haar van dat podium af!’

‘Ze verbergt zich in het volle zicht.’

Nu had Cole zijn aandacht. Had hij dat inderdaad niet ooit tegen Claire gezegd? Hij was met de erfgename undercover gegaan in zijn eigen wereldje. Ze hadden hun uiterlijk aangepast, waren van baan veranderd en hadden zichzelf een nieuwe naam gegeven. Verbergen in het volle zicht. Pas nu drong de volle betekenis van Coles woorden tot hem door. ‘Voor wie verbergt ze zich dan?’

 

Zodra de laatste klank van de muziek was weggestorven, slaakte Claire een jubelkreet en gooide haar waaier op het podium.

‘Je bent een natuurtalent,’ zei Debbie, die het gordijn achter haar dichttrok, met een brede grijns. ‘Je kunt wel zien dat je altijd hebt gedanst.’

Claire haalde het geld onder de verschillende stukjes elastiek die ze droeg vandaan en duwde het Debbie in de handen. ‘Alsjeblieft. Voor collegegeld, of boodschappen, of wat dan ook.’

Debbie wilde het meteen teruggeven. ‘Jij hebt het verdiend.’

‘Jij kunt het beter gebruiken dan ik,’ zei ze met een afwerend gebaar. ‘Bovendien was het me daar ook niet om te doen.’ Ze sloeg haar armen om haar blote middel en liep op haar stilettohakken achter Debbie aan naar de kleedkamer. ‘Het was wel een beetje vreemd in het begin. Oké, het was héél erg vreemd. Misschien is het maar goed dat ik niet kon horen wat er naar mijn hoofd werd geslingerd.’ De adrenaline pompte nog door haar lijf. ‘Uiteindelijk heb ik gewoon lekker staan dansen. En het was niet voor niets.’

Debbie wierp een blik over haar schouder. ‘Heb je hem gezien?’

‘Ja, de engerd. Hij denkt zeker dat hij flink kan scoren bij mijn vader als hij mij vindt. Maar dat hij met Galvan samenwerkt, geloof ik niet. Ik denk ook niet dat hij zo iemand zou kunnen betalen, tenzij hij nog andere inkomsten heeft, waarvan ik niets weet. Waar is Cole? Ik moet hem toch aanwijzen?’

Plotseling drong de aangename geur van veel gedragen leer haar neusgaten binnen. Het volgende moment dook een in spijkerbroek en zwartleren jack gehulde man uit het donker op. De blik in zijn goudbruine ogen deed haar huiveren, en van de adrenaline in haar lichaam bleef niet veel over.

Dit was niet goed. Helemaal niet goed zelfs.

‘A.J.’ zei ze.

Hij glimlachte niet. Hij zei ook niets.

Zenuwachtig begon ze te ratelen: ‘Is alles goed met je? Je bleef zo lang weg. Ik begon me zorgen te maken. Heb je iets nuttigs ontdekt?’ Over haar schouder gebaarde ze naar het podium. ‘Er deed zich hier een kans voor, en dus...’ Ze probeerde te glimlachen, wat jammerlijk mislukte. ‘Bewegen mijn lippen wel?’

‘Cole neemt Rob Hastings mee naar het bureau. Ik weet niet of hij iets op zijn kerfstok heeft, behalve dan dat hij mij telkens weer het bloed onder de nagels vandaan weet te halen, maar Josh en Cole zullen hem wat vragen stellen.’ Hij trok zijn jas uit en hing die over haar naakte schouders, waardoor ze werd omhuld door een naar hem geurende warmte. Om haar zo goed als naakte lichaam aan het zicht te onttrekken hield hij de jas aan de voorkant dicht. ‘Hastings is niet de man die we moeten hebben. Er is nog steeds iemand bij Winthrop over wie we ons ernstig zorgen moeten maken.’

Huiverend klampte ze zich aan de jas vast. Maar Rob had haar gevonden, dacht ze. Of liever gezegd, hij had Debbie gevonden. Hij had wonderwel op zijn plaats geleken tussen die hitsige joelende mannen, die stuk voor stuk hadden gehoopt tijdens haar optreden iets meer dan kant en veren te zien. Hij was inhalig en ambitieus genoeg om gewetenloos te werk te gaan. Desondanks scheen A.J. ervan overtuigd dat Rob niet de man was die ze zochten.

‘Hoe weet je dat zo zeker?’ vroeg ze.

‘Uit onderzoek.’ Hij keek even achter zich. ‘Zou je ons misschien even alleen willen laten, Debbie?’

Haar arm aanrakend, vroeg Debbie: ‘Vind je dat goed?’ Claire knikte. Dat Debbie zich daarop snel uit de voeten maakte - weg bij die boze, dreigend kijkende man -kon ze haar niet kwalijk nemen.

Zelf keek ze echter door die harde façade heen. Dit was de A.J. die haar de vorige avond op de bank in zijn armen had gehouden. De man die tranen in zijn ogen had gehad, toen zij bijna het loodje had gelegd op dat veilig gewaande onderduikadres. De man die geen diepe gevoelens wenste te koesteren, maar die daar langzaam maar zeker niet meer onderuit kon.

Die A.J. trok nu haar pruik met rode veren van haar hoofd en deed haar onopvallende bruine haar weer goed. Vervolgens trok hij haar dicht tegen zich aan en fluisterde dingen in haar oor die ze niet kon verstaan. Het was echter wel duidelijk dat hij er ernstig behoefte aan had haar in zijn armen te houden, en waarom zou ze hem iets waarvan ze zelf ook genoot ontzeggen?

Toen hij zich een paar minuten later van haar losmaakte, glimlachte hij zelfs. 'Dus dat vond je wel leuk, zo’n striptease?’

‘Een exotische dans,’ verbeterde ze hem met een al even brede grijns. ‘Het was best leuk,’ moest ze toegeven, ‘maar ik geloof niet dat ik er mijn beroep van zou willen maken. Ik heb mijn best gedaan zo weinig mogelijk te laten zien, dus zo goed was het nu ook weer niet.’

‘Het zag er anders behoorlijk spectaculair uit, amor.’ Zijn licht jaloerse, bezitterige toon bezorgde haar een warm gevoel, dat alleen maar aangenamer werd toen hij eraan toevoegde: ‘Trek wat aan. We moeten naar huis.’ Gehuld in zijn spijkerbroek en twee hemdjes van Debbie, én A.J.’s jas, kwam ze even later naar buiten. Aangezien A.J. niet om zijn jas vroeg, hield ze hem lekker aan. Hij was warm en zacht en gaf haar het gevoel in A.J.’s armen te zijn. Bovendien kon ze erg genieten van de aanblik van A.J.’s bovenlijf in slechts een eenvoudig zwart T-shirt.

Het was donker en bewolkt, zoals eigenlijk de hele week al. Aangezien het sluitingstijd was, was het druk op de parkeerplaats en bij de taxistandplaats.

‘Wil jij hier wachten terwijl ik de auto haal?’ vroeg A.J. Eens even kijken. Het was donker. Er liepen allemaal dronken kerels rond. De helft van de verlichting op de parkeerplaats deed het niet.

Ze trok een wenkbrauw op. ‘Als jij dat niet erg vindt?’ Hij duwde haar terug in het licht dat door de open deuren van de club naar buiten viel. ‘Hier blijven staan.’ ‘Oké.’

Door zijn zwarte haar en zwarte T-shirt werd hij al snel door het donker opgeslokt.

Ze probeerde niet toe te geven aan de angst die haar overviel. Ze wist dat A.J. daar ergens was, ze kon hem alleen niet zien. Hij had haar niet in de steek gelaten.

Cole was er niet meer, en ook Debbie zag ze nergens.

Ze had niet eens het genoegen gesmaakt Rob flink uit te kafferen. Hoe haalde hij het in zijn hoofd Debbie een slet te noemen! En dan zelf ongeveer staan kwijlen bij het optreden van ‘Kiki’, terwijl hij zogenaamd was gekomen om Claire Winthrop te zoeken! Ja, hij gaf echt heel veel om haar familie.

A.J. had haar niet verteld waarom hij zeker wist dat Rob niet Galvans medeplichtige was, maar ja, hij had haar dan ook nog helemaal niets over de autopsie verteld. Ze hoopte dat hij iets had gevonden waardoor ze actief achter de moordenaars van Valerie aan konden, in plaats van voortdurend voor hen op de vlucht te zijn.

De eerste taxi meldde zich. En nog een.

Terwijl ze daar, diep weggedoken in A.J.’s jas, stond te wachten, probeerde ze de tijd te verdrijven met het lezen van flarden tekst van de lippen van de vertrekkende gasten.

‘Ik ben kapot.’

‘Ja, jongen, dat was je laatste avond als vrijgezel.’

‘Mijn vrouw kan...’

‘...hete kleine donder.’

Die laatste woorden ontlokten haar een schaapachtige glimlach.

De eerste taxi reed weg, de volgende schoof een stukje op. De chauffeur stapte uit en trok zijn pet nog iets verder over zijn voorhoofd. Op de parkeerplaats ontstond een rij.

‘Geef die sleutels hier!’

‘Jij gaat echt niet achter het stuur.’

‘Wat doet die gek nou?’

Ze draaide zich om om te zien over wie de man het had en zag A.J. op zich af stormen, wijzend naar de grond.

‘Liggen!’ brulde hij.

Daar was niets grappigs aan.

Hij rende recht op haar af. ‘Liggen!’

Haar knieën leken vanzelf te gehoorzamen.

Sommige mensen keken nieuwsgierig of een beetje nerveus om zich heen, andere schonken totaal geen aandacht aan hem.

Wild met zijn armen zwaaiend, schreeuwde A.J.: ‘Iedereen plat op de grond!’ En toen was hij bij haar. ‘Claire!’

Onder de motorkap van de verlaten taxi flitste iets.

A.J. sloeg zijn armen om haar heen, vlak voordat ze tegen de grond smakten toen het duister om hen heen explodeerde.