Hoofdstuk 4

 

 

 

Als Claire haar ogen dichtdeed en haar fantasie gebruikte, kon ze de noten van Debussy en Strauss bijna door het huis horen weerklinken. Persoonlijk had ze liever iets meer dramatisch, of desnoods rapmuziek. Dankzij de krachtige ritmes en het overdadige gebruik van bassen kon ze die muziek letterlijk voelen.

Dat deed haar onwillekeurig weer denken aan al die keren dat ze op een podium had gestaan voor een balletuitvoering.

Zachtjes liep ze de muziekkamer uit, waar haar vader en Gabe na het diner samen met een aantal van hun gasten naartoe waren gegaan om Japanse wijnen te proeven en sigaren uit haar vaders collectie te roken. Ze was lang genoeg gebleven om niet onbeleefd te lijken, en nu moest ze echt weg uit die benauwde ruimte. Ze had behoefte aan frisse lucht. Aan rust. Aan een iets diepgaander gespreksonderwerp dan hoelang de lenteregen nog zou aanhouden.

Ook wilde ze even weg bij de bewaker die haar volgde waarheen ze ook ging. Aaron Barnette was een aardige man, maar door zijn aanwezigheid werd ze voortdurend herinnerd aan de dreiging die om haar heen hing.

A.J. had haar die middag niet uit het politiebureau laten vertrekken voordat hij over de telefoon een hartig woordje met Tucker had gewisseld over het gevaar waarin zij, en wellicht ook de rest van haar familie, verkeerde.

Het hoofd Beveiliging geloofde nog steeds geen woord van haar verhaal over de moord op Valerie, maar de naam Dominic Galvan kende hij wel, evenals zijn reputatie. En als de politie vermoedde dat er sprake was van een connectie tussen Galvan en de familie Winthrop...

Een halfuur later was hij op het politiebureau verschenen om haar persoonlijk naar huis te begeleiden.

Thuis had haar vader haar even omhelsd en haar vervolgens naar haar kamer gebracht. Voor haar kamerdeur had een bewaker plaatsgenomen, en ook buiten had ze verscheidene van Tuckers mannen zien lopen. Bij de wisseling van de wacht, vlak voordat hun gasten zouden arriveren, was Aaron haar nieuwe beste vriend geworden.

Eigenlijk zou ze zich beter moeten voelen nu haar familie zich eindelijk zorgen maakte om wat ze had verteld, maar in werkelijkheid voelde ze zich alleen maar nog meer buitengesloten. Het was alsof het licht van de spot die op haar gericht stond, almaar feller werd.

Om die nare gedachte te verdringen begon ze steeds luider te neuriën, tot ze de trillingen in haar keel voelde. Dansend ging ze de hal door, naar de grote trap. Ze wilde naar haar kamer, een bad nemen en dan lekker naar bed. Ze wilde dat er een einde kwam aan deze vreselijke avond.

Ze was al bijna onder aan de halfronde trap, toen ze van achteren werd beetgepakt en in de halfduistere ruimte onder de trap werd getrokken. Een hand op haar mond voorkwam dat ze het uitgilde - dat, en de weeïge geur van de eau de toilette, die ze meteen herkende.

‘Rob!’ Zodra ze weer met beide benen op de grond stond, draaide ze zich om en gaf hem een stomp tegen zijn borst. ‘Ik schrik me dood!’

‘Hé, blondje.’ Blijkbaar vond hij het erg grappig dat ze met luid bonzend hart naar adem stond te happen. Lachend duwde hij haar tegen de wand, waardoor ze klem kwam te staan. ‘Jou vastpakken heeft hetzelfde effect als plotseling te voorschijn springen als je zus langskomt en “boe” roepen.’

Ten eerste was Gina Gunn haar stiefzuster, en ten tweede vond Gina het misschien wel leuk zo nu en dan een hartverzakking te krijgen, maar zij niet. En ten derde - ze spreidde haar vingers tegen zijn borstkas en duwde hem een stukje van zich af - zou hij bij Gina misschien meer succes hebben met zijn beledigende opmerkingen.

‘Ik was onderweg naar boven.’ Nadrukkelijk voegde ze eraan toe: ‘Met knallende koppijn.’ Ze trok haar zijden jasje wat verder dicht en sjorde de onderkant van haar jurk naar beneden, voor het geval hij een vertoon van te veel blote huid zou opvatten als een uitnodiging haar nogmaals aan te raken. ‘Dit komt me nu echt niet uit.’

Hij sloeg zijn arm om haar middel en trok haar heupen tegen de zijne. Kennelijk had hij helemaal geen uitnodiging nodig. ‘Maar we zijn vanavond nog amper alleen geweest.’

‘Rob...’ Ze wrong haar armen tussen hen in. ‘...ik zei

“nee”.’

‘Je zei dat het niet zo goed uitkwam.’ Hij duwde haar kin een stukje omhoog, zodat hij zeker wist dat ze hem kon volgen. ‘Heb je Gina gezien?’

Hè? Hij sloeg zijn arm om haar heen en vroeg daarna doodleuk naar een andere vrouw? Daarmee zou hij niet echt hoge ogen gooien in een versierwedstrijd! Maar ja, haar vader had hem dan ook aangenomen vanwege zijn logistieke vaardigheden, niet vanwege zijn charme.

Natuurlijk had ze nog kunnen denken dat hij Gina over iets zakelijks wilde spreken, maar daarvoor was hij haar net iets te uitgelaten.

‘Ze geeft samen met Deirdre een paar van de gasten een rondleiding door het huis,’ antwoordde ze. ‘Voor zover ik weet, zijn ze nog boven.’

Terwijl ze zich uit Robs greep probeerde los te maken, verscheen Aaron ineens naast hen, met zijn hand al op zijn pistool. ‘Alles in orde, Miss Winthrop?’

Rob schudde zijn hoofd en slaakte een naar saké stinkende zucht. ‘Ja hoor, je kunt weer gaan.’

Aaron verroerde zich echter niet. ‘Dat is niet aan u, sir.’ Met zijn vriendelijke bruine ogen keek hij haar vragend aan. ‘Miss Winthrop?’

Heel even overwoog ze Aaron te vragen Rob eruit te gooien. Maar ach, het was Rob maar: een zakelijk genie met keurig verzorgde nagels en wat kinderachtige humor. Bovendien, hoewel ze het waardeerde dat Aaron zo goed over haar waakte, zou haar vader het waarschijnlijk niet leuk vinden als ze een van zijn meest veelbelovende jonge medewerkers het huis uit liet zetten. Daarom schonk ze Aaron een geruststellend knikje en zei: ‘Hij maakte me aan het schrikken, meer niet. Niets aan de hand. Ik ga zo naar bed.’

Zodra Aaron buiten gehoorsafstand was, greep Rob haar bij de schouders en duwde haar terug tegen de wit-met-gouden lambrisering. Hij had een kleur tot aan zijn wijkende haargrens. ‘Sinds wanneer weten de personeelsleden niet meer wanneer ze hun mond moeten houden en hun blik discreet moeten afwenden?’

‘Hij doet gewoon zijn werk.’

‘Nou, als hij maar niet denkt dat ik ooit een goed woordje voor hem zal doen bij Tucker, mocht hij dat nodig hebben. Ik verleid mijn meisje graag zonder publiek.’ Even wachtte hij tot ze de woorden van zijn lippen had gelezen. Toen boog hij zich voorover en begon haar in de hals te zoenen.

Hm. Niets. Behalve dan de neiging hem een pepermuntje aan te bieden voor een frissere adem. En de wens om aan de planning van de klassenbezoeken van de volgende week te beginnen. Het kostte haar de grootste moeite niet te gaan giechelen.

En dan te bedenken dat A.J. Rodriguez die middag op het politiebureau haar lichaamstemperatuur een aantal graden omhoog had gejaagd door alleen maar even zijn vingers over haar wang te laten glijden! Als hij haar in de ogen keek en tegen haar praatte, kon ze zich nergens anders meer op concentreren. En het eenvoudige zwarte T-shirt dat hij aanhad, zag er dankzij hem honderdmaal beter uit dan Robs dure Armani-pakken.

Stevig zette ze haar handen tegen de revers van een van die dure pakken. ‘Was er eigenlijk iets speciaals, Rob? Je zei dat je Gina zocht?’

‘Gina kan wel wachten.’

Aangezien hij aanstalten maakte haar vol op de mond te kussen, probeerde ze hem van zich af te duwen. ‘Rob! Alsjeblieft. Ik wil niet-’

‘Ik weet het. Ik weet het.’ Met een diepe zucht gaf hij het eindelijk op. ‘We hebben gasten.’

In wezen was hijzelf ook een gast. Hoewel het haar absoluut niet zinde dat hij zich hier zo thuis scheen te voelen, greep ze het excuus dat hij haar bood met beide handen aan en zei: ‘Die kunnen we niet langer alleen laten.’ Dan maar niet vroeg naar bed.

Hij glimlachte, maar stapte nog niet opzij om haar erlangs te laten. ‘Ik denk dat je vader het niet erg vindt als we samen een relaxmomentje pakken. Ik moet het goede nieuws toch aan iemand vertellen?’

‘Welk goede nieuws?’ Het enige nieuws dat zij op dit moment werkelijk wilde horen, was dat Dominic Galvan was gevonden - dood of in een gevangenis op Antarctica of zo. Maar omdat Rob niet tot in detail op de hoogte was van wat zij de vorige avond had gezien, wachtte ze af wat hij zou zeggen.

‘Cain was erg te spreken over hoe ik samen met Gina de distributie van onze buitenlandse wijnen heb opgezet. Hij heeft het zelfs over een promotie gehad en me gevraagd morgen bij de directievergadering aanwezig te zijn.’

‘Dat is fantastisch nieuws. Gefeliciteerd.’ Dat meende ze oprecht, maar tegelijkertijd wilde ze dat hij begreep dat het bij een verbale felicitatie zou blijven. Om haar woorden kracht bij te zetten begon ze te gebaren. ‘Ik waardeer je vriendschap, Rob. En ik vind het fijn als het goed met je gaat. Je hebt het verdiend om -’

Hij pakte haar handen vast en viel haar in de rede. ‘Laten we morgenavond samen uit eten gaan om het te vieren. Dan gaan we naar Adagio.’

‘Dat gaat niet.’ Ze wilde niet te ver bij haar huis, haar werk en Tuckers mannen uit de buurt zijn. Althans, niet voordat A.J. haar iets meer over Galvans huidige verblijfplaats had kunnen vertellen. Daarnaast voelde een afspraakje met Rob in een van de nieuwste sterrenrestaurants van Kansas City wel heel serieus. ‘Dat lijkt me geen goed plan. Ik weet dat mijn vader ons aan elkaar heeft voorgesteld en dat je hoopt -’

‘Is morgenavond soms dat gedoe op je school?’

Ze klemde haar lippen op elkaar en probeerde haar geduld te bewaren. Moest hij haar nu werkelijk in de rede vallen iedere keer dat hem probeerde uit te leggen dat ze nooit meer dan vrienden zouden kunnen zijn? Ze trok haar handen uit de zijne. ‘Het eindejaarsdiner met de prijsuitreikingen, bedoel je? Dat was gisteravond.’

Ze had hem gevraagd met haar mee te gaan, maar hij had gezegd dat hij al een andere afspraak had, waar hij niet onderuit kon.

‘Mooi. Dan ben je morgenavond dus vrij.’

Hij snapte het echt niet.

Uit het metalige gezoem in haar oren begreep ze dat er werd aangebeld. Dit was haar kans van Rob af te komen. ‘Ik moet opendoen.’

Hij deed nog een stap dichterbij. ‘Dat doet iemand anders wel.’

Zij deed een stap achteruit, in de richting van de trapleuning. ‘Dit is mijn huis.’

‘Zal ik je van school komen halen? Hoe heet het daar ook alweer? Freeman? Foreman?’

‘De Forsythe School,’ snibde zee, haar handen afwerend opgeheven. ‘Dat is een particuliere school voor kinderen met een gehoorafwijking. Ik werk er al een jaar en ik heb het er voortdurend over, maar luisteren, ho maar! Je bent er nog nooit komen kijken. Je hebt me nog nooit gevraagd wat voor werk ik precies doe. Je hoeft me niet te komen ophalen. Ik ga niet met je uit eten. Die school heet de Forsythe School en -’ Bij het uitspreken van de naam verdween haar woede op slag. Waar was haar speldje? Wie had het nu? Het leek of ze door het verlies daarvan luid en duidelijk had laten weten: ik was getuige van een moord, Dominic Galvan. Nu ben ik zeker aan de beurt?

Plotseling werd ze zich ervan bewust dat Rob en zij niet langer alleen waren. Halverwege de trap stonden haar stiefmoeder, haar stiefzuster en twee van hun Japanse gasten.

Deirdres opgetrokken wenkbrauw sprak boekdelen. Claire had staan schreeuwen. Tegen een gast.

‘Het spijt me,’ zei Claire.

Maar tegenover wie verontschuldigde ze zich eigenlijk? Rob? De Japanse gasten? Haar stiefmoeder?

Alsof het nog niet erg genoeg was, bleek haar vader intussen ook op haar geschreeuw te zijn afgekomen. ‘Gaat het wel goed hier?’

Gabe kwam samen met Peter Landers, haar vaders oudste vriend en onderdirecteur van Winthrop Enterprises, achter hem aan.

Even leek haar vader zich weer net zo verloren en schuldbewust te voelen als hij zich moest hebben gevoeld toen de arts hem vertelde dat haar gehoor niet zou terugkomen, maar dat er hulpmiddelen waren waarmee haar leven zo goed als normaal zou worden.

Dat ze zonder moeder was opgegroeid en dat ze bijna doof was, was voor haar ook normaal. Een ander leven kende ze niet. Alleen was het haar nooit gelukt haar vader ervan te overtuigen dat ze zo ook gelukkig was en dat ze hem absoluut niet de schuld gaf van haar handicap of haar moeders dood.

‘Niets aan de hand, pap,’ gebaarde ze zwijgend naar hem.

Rob grijnsde toegeeflijk naar haar. ‘Betekent dat dat je wel of niet met me uit eten gaat morgenavond?’

Werkelijk niets van wat ze had gezegd, was tot hem doorgedrongen. Zelfs de lichaamstaal waarmee ze hem toch meer dan duidelijk had gemaakt dat ze hem niet moest, was aan hem niet besteed. Nog nooit had ze een man een klap gegeven, maar zonder het nieuwsgierige publiek dat zich inmiddels om hen heen had verzameld had dit weleens de eerste keer kunnen worden.

‘Niet,’ antwoordde ze.

Een bekende figuur met een bos dik donker haar dook naast Rob op. ‘Dat lijkt me een duidelijk antwoord.’

A.J. Ze glimlachte opgelucht.

Maar waar kwam hij ineens vandaan? En wat kwam hij doen? Lichtelijk beschaamd, moest ze toegeven dat dat haar eigenlijk weinig kon schelen.

Met een ruk draaide Rob zich om, nog verraster door A.J.’s onverwachte verschijnen dan zij. ‘En wie mag jij dan wel zijn?’

‘Blij je weer te zien,’ maakte ze A.J. in gebarentaal duidelijk. Eindelijk iemand die haar geloofde, die naar haar luisterde.

‘Ik kom zo bij je.’ Rob richtte zijn aandacht weer op haar. ‘Vrijdag dan.’

‘Ze heeft al plannen,’ zei A.J., waarbij hij ervoor zorgde dat ze de woorden van zijn lippen kon lezen. Hij stak zijn hand naar haar uit.

Ze aarzelde slechts een fractie van een seconde voor ze zich door zijn sterke ruwe handen uit de hoek liet trekken.

Hij rook naar vochtig leer en zelfverzekerdheid, en ze had er geen enkele moeite mee dicht bij hém te staan.

‘Jij hebt je hier niet mee te bemoeien. Ga weg, voor ik iemand van de bewaking roep,’ zei Rob op dwingende toon.

‘Dat zou ik niet doen.’

Die botte reactie leek Rob van zijn stuk te brengen.

Ofschoon A.J. een centimeter of vijf kleiner was dan zijn tegenstander, was hij lichamelijk in een veel betere conditie. Bovendien was hij zo nuchter als een kalf. Zijn hele houding maakte dat Rob enigszins inbond.

Zelfs Claire deed een stapje bij A.J. vandaan toen ze de griezelige kalmte bemerkte die over hem heen gekomen was. Helemaal bij hem weg lopen kon ze echter niet, aangezien hij intussen zijn vingers stevig door de hare had gevlochten. Het gevoel dat die aanraking haar bezorgde, gaf haar het idee dat zijn komst hier niet louter beroepsmatig was.

Blijkbaar had iemand iets gezegd - waarschijnlijk haar vader - want plotseling veranderde Robs houding. Hij knikte haast onzichtbaar en zei: ‘Rechercheur Rodriguez. Mijn excuses.’

‘Hastings,’ zei A.J.

‘Wat gebeurt hier allemaal?’ Deirdre zond hun een donkere blik, gevolgd door een glimlach naar haar gasten, en daalde vastberaden de trap verder af. ‘Cain, doe iets.’

Alleen Gina leek geen problemen te hebben met de komst van de ongenode gast. Met glinsterende ogen nam ze A.J. op. Toen trok ze een sexy pruilmondje en stak met een knipoog haar duim naar Claire op. ‘Goed gedaan, Claire.’

Een hoogrode kleur steeg naar Claires wangen. Gina dacht toch zeker niet dat A.J. en zij... dat hij... Gauw legde ze een koele hand tegen haar wang en boog haar hoofd. A.J. was een bijzonder aardse, ervaren man van de wereld, en zij was... Zij was totaal anders.

Al snel richtte ze haar aandacht weer op wat er allemaal om haar heen gebeurde. Gabe was in discussie gegaan met een nors kijkende blonde man die bij de voordeur stond. Rob liep binnensmonds mompelend voor de trap langs te ijsberen. Peter begon over advocaten en zei dat Cain zich geen zorgen hoefde te maken. Deirdre was witheet. En zes nieuwsgierige Japanners babbelden er lustig op los, terwijl zich voor hun ogen een heuse soapopera ontvouwde.

Opeens was daar weer datzelfde gevoel dat ze de vorige avond had gehad toen ze van de garage naar het huis was gelopen. Onwillekeurig huiverde ze. Er stond iemand naar haar te kijken. Misschien speelde haar verbeelding haar parten en zag ze nu overal dingen en mensen die er niet waren. Of misschien waren haar andere zintuigen, doordat haar gehoor niet werkte, te sterk ontwikkeld. Ze legde ook haar andere hand om die van A.J. en keek om zich heen, op zoek naar een paar ogen dat killer en vijandiger zou zijn dan de andere.

Dit waren echter allemaal familieleden en vrienden; van hen had ze alleen maar liefde en bescherming te verwachten. Dit waren geen drugscriminelen uit Midden-Amerika met een lijstje van vermoorde en nog te vermoorden mensen. De enige die op dit moment echt naar haar keek, was Rob. Maar zijn blik zou ze eerder verongelijkt noemen dan dreigend.

Toch raakte ze het gevoel dat er iets helemaal niet in orde was maar niet kwijt.

A.J. gaf haar vingers een kneepje en liet zijn duim over haar knokkels glijden, alsof ze haar bezorgdheid via hun handen aan hem had doorgegeven. Meer dan een geruststellend gebaar was het natuurlijk niet, maar ze werd er helemaal warm van, en haar angst verdween even.

Haar met zich mee trekkend, zei hij: ‘Er is iemand die even met je wil praten.’

Ze volgde hem gehoorzaam. ‘Heb je Galvan gevonden?’ fluisterde ze hoopvol.

In zijn goudkleurige ogen las ze het antwoord: nee.

‘Ik wilde persoonlijk controleren of Tucker de maatregelen had getroffen die ik had voorgesteld.’ Hij wierp een blik op de man bij de deur. ‘Zo te zien heeft hij de beveiliging flink opgevoerd. Daar ben ik blij om.’

‘Hij zet altijd extra mannetjes neer als we een etentje hebben,’ zei ze. Ze zag iets oplichten in zijn ogen, een emotie die ze niet goed kon duiden, maar waaruit ze wel opmaakte dat hij niet blij was met wat ze zei. ‘Aaron moet speciaal op mij passen,’ voegde ze eraan toe.

‘Mooi.’

Inmiddels waren ze bij het groepje dat werd gevormd door haar vader, Deirdre, Peter, Gabe en de blonde onbekende.

‘Claire, dit is Dwight Powers, hulpofficier van justitie,’ zei A.J. ‘Hij is erg geïnteresseerd in jouw verhaal.’

‘Mr. Powers.’

‘Ma’am.’ Zijn handdruk was krachtig en had iets onbuigzaams, net als hijzelf trouwens. ‘Het spijt me dat ik uw avond verstoor, maar rechercheur Rodriguez en ik waren het erover eens dat we deze zaak maar het best zo snel mogelijk op de rails konden zetten.’

Ze fronste haar voorhoofd. ‘Welke zaak?’ Haar blik ging van Mr. Powers naar A.J. Plotseling voelde zijn aanraking helemaal niet meer zo veilig. Ze trok haar hand los en sloeg haar armen om zich heen. ‘Hebben jullie het lichaam van Valerie gevonden?’

‘Nee,’ antwoordde Mr. Powers. Nadat hij zijn grijsgroene ogen nog eens aandachtig over alle aanwezigen had laten glijden, liet hij ze op haar vader rusten. ‘Zouden we misschien ergens wat privacy kunnen hebben, sir?’

‘We zijn hier met familie onder elkaar,’ zei haar vader. Bij het zien van de blik die Mr. Powers op de trap wierp, waar de Japanners nog steeds stonden, keek hij over zijn schouder en vloekte zacht. ‘Deirdre?’

‘Cain!’ Ze gebaarde naar A.J. en Mr. Powers alsof ze wilde zeggen dat hij hun beter kon vragen te vertrekken. Toen hij dat duidelijk niet van plan bleek, draaide ze zich snuivend op haar hoge hakken om en verzamelde de Japanse bezoekers om zich heen. ‘Shoshiro? Hoshi?’ Na nog een vernietigende blik op Claire, die haar etentje had verpest, nam ze haar gasten mee naar de eetkamer en deed de deur achter hen dicht.

‘Rob,’ zei haar vader op strenge toon, ‘jij hoort hier ook niet.’

‘Maar ik geef net zoveel om Claire als iedereen hier,’ protesteerde hij.

‘Wegwezen.’

Rob ging weg, maar niet zonder nog haastig een kus op Claires wang te drukken en te zeggen: ‘Als er iets is, roep je maar.’

Om te voorkomen dat ze het gevoel van zijn lippen van haar wang zou vegen, balde ze haar handen tot vuisten.

Rob had zijn aandacht echter al naar zijn baas verlegd. Met een uitdagende blik zei hij: ‘Ik maak deel uit van dit bedrijf, Cain. En ooit zal ik deel uitmaken van deze familie.’

Claire was niet van plan hem daarbij te helpen!

‘Kom mee, grote versierder.’ Gina drukte haar Frans gemanicuurde nagels in zijn arm en trok hem mee naar de eetkamer. ‘Maak je maar geen zorgen, Cain. Rob en ik zullen alvast wat transportideetjes met de mannen van Watanabe doornemen.’

‘Dank je, Gina. Ik ben blij dat er hier nog iemand is die zijn gezond verstand gebruikt.’

Aaron had aan één knikje genoeg. Hij verdween naar buiten, naar de andere kant van de voordeur.

Mr. Powers wierp nog een vragende blik op Peter, maar daarop schudde haar vader resoluut zijn hoofd. ‘Peter blijft. Hij is mijn topadviseur. Ik ken hem nog langer dan mijn familie.’ Hij hield een vel papier omhoog. ‘En vertelt u me nu maar eens wat dit gerechtelijk bevel inhoudt.’

‘Oké.’ Mr. Powers bleef de rust zelf. ‘Dominic Galvan wordt gezocht voor moord in vijf staten en vier verschillende landen. Als hij in Kansas City opduikt, willen de officier van justitie en de commissaris van politie uiteraard niets liever dan hem oppakken en achter de tralies zetten.’

‘En wat heeft mijn familie daarmee te maken?’

‘We denken dat we Galvan ertoe kunnen brengen zich bloot te geven.’

Dat was goed nieuws... toch? Claire durfde het bijna niet te vragen. Ze wilden iets van haar. Daarom was A.J. hier. Daarom had hij haar als een nobele ridder uit de al te gretige klauwen van Rob gered. Daarom had hij haar hand vastgehouden alsof hij om haar gaf. ‘Hoe dan?’ waagde ze.

‘We beginnen een onderzoek naar de moord op Valerie Justice.’

Iedereen begon door elkaar te praten.

‘Er is toch helemaal geen bewijs?’ riep Gabe uit. ‘Zelfs geen lijk!’

Peter koos voor een rationelere benadering. ‘Cain zegt dat hij Valerie gisteravond nog heeft gesproken.’ Hij liet zijn bril zakken en keek A.J. over de rand aan. ‘U hebt haar toch ook gesproken, rechercheur?’

‘Ik heb iemand aan de telefoon gehad, ja.’ A.J. haakte zijn duimen achter zijn leren riem. ‘Ik heb alleen Mr. Winrhrops verklaring dat het de stem van Ms. Justice was. Ik heb haar zelf nooit ontmoet, en haar stem staat nergens op band.’

Ze ging iets dichter bij haar vader staan. Haar mond ging al open om hem te verdedigen, maar bij het zien van A.J.’s blik deed ze er toch maar het zwijgen toe. En eigenlijk was zij degene die haar vader voor leugenaar uitmaakte. Ze konden immers onmogelijk allebei gelijk hebben? Hij kon niet met een dode vrouw hebben gesproken.

Was de stem aan de telefoon dan van een medeplichtige van Galvan geweest? Maar waarom zou haar vader dat dan niet hebben gehoord? Hij kende Valerie toch door en door? Was hij soms ziek? Zat hij in de problemen? Probeerde hij iemand anders uit de problemen te houden?

Misselijk van verwarring, trok ze zich terug uit het kringetje van familieleden en vrienden die altijd zo goed voor haar hadden gezorgd. Voor sommige van deze mensen was ze nog steeds een eenzaam klein meisje. Voor anderen was ze hooguit een soort decoratie. En voor weer anderen -

O, God. Die goudkleurige ogen keken haar weer aan, maar nu lag er een verontschuldigende blik in.

Lokaas.

De knoop in haar maag schoot omhoog naar haar keel, waardoor ze het gevoel had te stikken. Ze had vertrouwen in A.J. gehad. Dat hij haar geloofde, had haar gesterkt. Zij wilde iets nuttigs doen met haar leven, een doel dienen. En hij wilde haar gaan gebruiken.

‘U begint een onderzoek naar aanleiding van geruchten,’ zei Gabe op beschuldigende toon.

‘In vredesnaam, Cain...’ Peter haalde zijn mobieltje uit zijn zak. ‘...bel Valerie en maak hier een eind aan. Ik zal tegen Marcus zeggen dat hij het vliegtuig moet laten voltanken. We zullen haar persoonlijk naar huis halen.’

Iedereen begon weer door elkaar te praten.

Voor Claire werd het één grote, niet te volgen brij. Ze had nu inderdaad een knallende koppijn, door de stress en de vermoeidheid. Overal om zich heen zag ze lippen bewegen, maar het zei haar even allemaal helemaal niets. Het was net of haar implantaten de geest hadden gegeven. Of haar geduld. Of haar gezond verstand.

Toen ze plotseling iets warms om haar linkerpols voelde, slaakte ze een kreet, maar zodra ze de donkerder huid tegen haar blanke huid zag, begreep ze dat het A.J.’s hand was.

Wat hij zei, kwam onverwacht helder in haar door: ‘Ik moet uw dochter even alleen spreken. Politiezaken.’

Als vanzelf kwamen haar voeten in en beweging.

Even later trok A.J. de voordeur achter hen dicht. Als er al iemand achter hen aan had willen gaan, werd hij daar door Mr. Powers van weerhouden.

Bij het voelen van de koude regendruppels op haar wang en neus ontwaakte ze uit de trance waarin ze had verkeerd.

Na een geruststellend knikje naar Aaron trok A.J. haar mee, het trapje af. Samen renden ze naar de beschutting van de hoge naaldbomen die langs de oprijlaan groeiden.

‘Waar ben je mee bezig?’ Ze probeerde zich los te rukken, net toen een van haar hooggehakte schoenen in de modder bleef steken. Haar voet schoot eruit, en ze tuimelde tegen A.J.’s rug aan. Onmiddellijk zette ze zich af, weg van dat natte leer en dat gespierde lichaam. ‘Wat gaan we doen? Waar breng je me naartoe?’

Met een blik over zijn schouder zei hij iets.

‘Wat?’ Ze trok aan zijn mouw. Zodra hij zijn pas vertraagde, probeerde ze zijn gezicht naar zich toe te draaien. Zijn baardstoppels voelden al net zo zacht en prikkerig aan als de naalden onder haar kousenvoeten. ‘Zo kan ik niet liplezen,’ legde ze uit. Ze stond nu zo dicht bij hem, dat haar ellebogen tegen zijn borst rustten.

Zijn handen sloten zich om haar middel, duidelijk voelbaar tegen haar huid, dwars door de dunne laagjes zijde heen.

Ze knipperde de regendruppels van haar wimpers en concentreerde zich op de druppels op die mannenlippen, die nu zo dichtbij waren, dat ze ze zou kunnen kussen.

Als ze dat zou durven. Als ze niet bang zou zijn dat hij haar zou uitlachen. Als ze niet zo gefrustreerd zou zijn en zo in de war over wat nu de waarheid was en wat een leugen, dat ze haar eigen lichaam niet langer vertrouwde.

‘Claire.’

Zijn lippen bewogen sierlijk bij het uitspreken van haar naam, en ze voelde zijn kaak langs haar gevoelige handpalmen glijden.

De regen drupte uit de bomen boven hen, maar dat merkte ze niet meer.

Toen A.J. zijn tong over zijn lippen liet glijden om de druppels weg te likken, gingen haar eigen lippen met een hoopvolle, verlangende zucht van elkaar. Ze voelde zijn handen naar beneden dwalen, naar haar heupen. Vanaf dat moment was haar lichaam een en al hunkering.

A.J. haalde diep adem, trok haar dichter naar zich toe en boog zijn hoofd, terwijl zij op haar tenen ging staan.

Het volgende moment duwde hij haar van zich af en zette haar letterlijk weer met beide benen op de grond. ‘We moeten een droge plek zien te vinden.’

De betovering was verbroken.

Frustratie en gêne maakten zich van haar meester. ‘Waarom heb je me dan mee naar buiten gesleurd?’ ‘Omdat je het daarbinnen bijna niet meer hield.’

‘Dus leek het je beter als ik hierbuiten met me liet sollen in plaats van daarbinnen?’ Ze zette haar handen op haar heupen - die nog warm waren van zijn aanraking - en stak haar kin uitdagend in de lucht.

‘Madre de Dios.’ Hij haalde een hand over zijn gezicht - een handeling waarmee hij zowel de waterdruppels wegveegde als haar al te levendige fantasie een halt toeriep - en nam haar weer bij de pols. ‘Kom mee.’ Vervolgens rende hij met haar naar een elegante sportwagen die net zo zwart en glanzend was als zijn haar.

Zodra ze onder de bomen vandaan kwamen, roffelde de regen genadeloos op hun hoofd, waardoor haar haar al snel tegen haar schedel geplakt zat en haar jasje tegen haar borsten.

Gauw deed hij het portier aan de passagierskant open en hielp haar met instappen.

‘Waar gaan we -’ begon ze, maar de deur was alweer dicht.

A.J. verdween weer tussen de bomen. Gelukkig dook hij na korte tijd weer uit het duister op. Hij rende naar de auto, rukte het portier open en liet zich achter het stuur vallen. ‘Alsjeblieft.’ Voor ze iets had kunnen vragen, hield hij haar haar schoen als een soort zoenoffer voor. ‘Ik heb geprobeerd de modder eraf te vegen.’

Dat was niet helemaal gelukt, maar hij was in ieder geval nog heel. Ze nam het geschenk van hem aan. ‘Dank je.’ ‘Ik snap niet hoe jullie daarop kunnen lopen.’

‘Ik weet niet hoe andere vrouwen het doen, maar als danser ben ik gewend op mijn tenen te lopen. En ik kan wel een beetje extra lengte gebruiken.’

Hij haalde een hand door zijn kletsnatte haar, waarna het alle kanten op stond. ‘Dans jij ?’

‘Ik heb jaren intensief aan ballet en moderne dans gedaan. Nu geef ik af en toe les en probeer ik in vorm te blijven.’

‘Vandaar die spieren.’

Dus het was hem opgevallen dat ze gespierd was? Was dat fijn of juist niet? Hoe moest ze daarop reageren? En waarom jeukten haar vingers om zijn haar te fatsoeneren?

Het lukte haar maar niet haar ademhaling weer normaal te krijgen. Hoewel ze wel vermoedde dat dat meer te maken had met de geuren van nat leer en van man in de kleine ruimte, vroeg ze: ‘Moeten we in het donker blijven zitten?’

‘Sorry.’ Hij stak de sleutel in het contact en startte de motor.

Onmiddellijk ging er een aangename trilling door de auto.

Nadat hij ook nog het binnenlicht aan had gedaan, begon ze eindelijk een beetje te ontspannen. Ze zakte wat verder achterover in de bijzonder comfortabele stoel en liet haar vingers over het zachte zwarte leer van de armleuning glijden. ‘Mooie auto.’

‘Het is geen limousine, maar... ’

‘Maar wel een heel mooie auto.’ Of dacht hij soms dat ze de zorg die duidelijk aan het smetteloze interieur was besteed, niet zou kunnen waarderen?

‘Ik ben er wel blij mee, ja. Het is een Trans Am. Mijn vader had er twintig jaar geleden ook zo een. Ik heb hem helemaal opgeknapt.’

De auto had dus duidelijk gevoelswaarde voor hem, wat haar enigszins verbaasde voor een man van weinig woorden, zoals hij.

Ze zaten hier echter niet om over dansen, auto’s of familie te praten. Huiverend in haar natte kleren, sloeg ze haar armen over elkaar en vroeg: ‘Gaan we ergens naartoe?’

‘We zijn er al.’ Hij boog zich naar het dashboard om de verwarming open te draaien.

De warme lucht kwam als zo’n schok voor haar koude huid, ze meteen kippenvel kreeg op haar blote onderarmen.

En die goudkleurige ogen zagen alles.

Met een verwensing die ze niet verstond - het was ongetwijfeld Spaans - begon A.J. zijn jas uit te trekken, waarbij hij zijn bewegingen aanpaste aan het compacte interieur van de auto. Vervolgens hing hij de jas over haar schouders en trok het aan de voorkant dicht. Hoewel hij zich daarna terug op zijn stoel liet zakken, bleef hij naar haar toe gedraaid zitten, met één arm op het stuur en de andere op zijn gebogen been tussen hen in. ‘Zo beter?’

Ze had het gevoel een heel nieuwe wereld binnen te zijn gegaan, hier in die Trans Am. Het binnenlicht weerkaatste tegen de ramen en toverde glinsteringen in A.J.’s natte haar. Naarmate het warmer werd in de auto, voelde ze ook haar eigen lichaamstemperatuur stijgen. De veelgedragen jas, nog warm van zijn lichaam, gaf haar een veilig gevoel. ‘Veel beter,’ antwoordde ze. En dan had ze het niet alleen over de temperatuur! ‘Het werd een beetje een gekkenhuis binnen, hè?’ Toen ze zich nog iets verder weg liet zakken in de jas en in de stoel, realiseerde ze zich plotseling dat ze helemaal niet op haar articulatie had gelet. ‘Kun je me eigenlijk wel goed verstaan?’

Hij knikte.

Ze zat hier echt heerlijk. ‘Ik ben blij dat je me hebt gered, maar er zijn ik-weet-niet-hoeveel kamers in dat huis. We hadden ook zonder nat te worden wel een rustig plekje kunnen vinden.’

‘Ik wilde even helemaal alleen met je praten. Ergens waar we ons op ons gemak zouden voelen. Dit was de beste plek die ik kon bedenken.’

‘O.’ Het vage gevoel van onbehagen dat zijn woorden in haar opriepen, werd versterkt door de aanblik van de glanzende wapens aan weerszijden van zijn middel. Ook zijn politiepenning en ernstige gezicht maakten haar duidelijk dat dit geen geheim rendez-vous was om de sensuele lading tussen hen eens nader te onderzoeken.

‘Je wilt met me praten over het feit dat Mr. Powers de verdwijning van Valerie als een moordonderzoek wil gaan behandelen.’ Even deed ze haar ogen dicht, maar daarmee kon ze het beeld van haar vriendin met een kogelgaatje in haar voorhoofd niet uitwissen. ‘Jij denkt dat ik een gehandicapt beschermd opgevoed rijkeluiskind ben, dat niets van de echte, wrede wereld weet. Je wilt weten of ik alle aandacht en alle vragen die gaan komen, wel aankan.’ Ze probeerde uit het raam te kijken, maar daarin zag ze alleen de weerspiegeling van A.J.’s onderzoekende blik. ‘Je wilt weten of ik bij mijn verhaal zal blijven. Of ik niet zal bezwijken onder de druk van mijn familie, die de hele situatie het liefst onder het tapijt veegt.’

Hij legde zijn vingers onder haar kin en draaide haar gezicht naar zich toe. ‘Je hoeft het maar te zeggen, en we doen het niet. Dan praat ik wel met Powers en houden we jou erbuiten.’

Maar dit was toch net zo goed zijn onderzoek als dat van de hulpofficier? Omdat ze de toon waarop hij sprak natuurlijk niet horen, probeerde ze zo veel mogelijk uit zijn gelaatsuitdrukking op te maken. Er was hier meer aan de hand dan hij liet merken. ‘Maar?’ drong ze aan.

Hij liet haar kin los en haalde haar handen onder de leren jas vandaan om ze in de zijne te nemen. ‘Misschien is Galvan jou al op het spoor.’

Heel even was ze verbijsterd door zijn onverbloemde antwoord. Toen hij zich naar haar overboog, realiseerde ze zich echter dat ze dat eigenlijk al had vermoed. Hoe moest ze anders dat gevoel verklaren dat er iemand naar haar keek? ‘Jij denkt dat hij weet dat ik hem heb gezien?’ vroeg ze.

‘Misschien heeft hij, of zijn medeplichtige, dat speldje gevonden. De link tussen jou en de school is niet zo moeilijk te vinden. Jij hebt de moord aangegeven, jij bent op het politiebureau geweest, jij hebt er met je familie over gepraat. Misschien weet hij niet precies wat je hebt gezien, maar hij zal er snel genoeg achter zijn gekomen dat jij ter plaatse was. En dat is niet zo netjes als hij gewend is.’

Het leek of er plotseling een zware last op haar schouders drukte. ‘Dus nu wil jij, in plaats van het over een vage getuige te hebben, mijn naam bekendmaken? Zodat hij weet over wie het gaat?’

Met één vinger streek hij een vochtig plukje haar achter haar oor, waarbij hij alle daar aangebrachte apparatuur onthulde. In plaats van gegeneerd zijn blik af te wenden wierp hij er een geïnteresseerde blik op. ‘Ik breng liever geen onschuldige mensen in gevaar, maar Powers denkt dat we Galvan uit zijn tent kunnen lokken door net zo brutaal te zijn als hij. Hij zal de dingen niet meer in zijn eigen tempo kunnen doen en misschien in zijn haast een fout maken. En dan staan wij klaar om hem op te pakken.’

De veilige anonimiteit. Het schuldgevoel als je niets doet. Drieëntwintig jaar volledig gewijd aan familieverplichtingen en het geruststellen van haar vader. Het onvervulde verlangen iets voor de wereld te betekenen.

Langzaam blies ze haar adem uit. ‘En wat denk jij ?’

‘Ik denk dat hij gelijk heeft. Zolang er nog onafgemaakte zaken zijn, gaat Galvan de stad niet uit.’ Hij trok zijn hand terug en liet zich tegen de leuning van zijn stoel zakken, alsof hij haar niet in haar besluit wilde beïnvloeden. ‘Het plan is jou door Tucker en zijn fameuze team in de gaten te laten houden, terwijl het KCPD geruchten verspreidt en wacht tot Galvan toehapt.’

‘Eén vraag.’

‘Vraag maar. Wat je maar wilt.’

‘Wat als jullie niet op het juiste moment klaarstaan om hem op te pakken?’