Proloog

Met haar handen in haar zakken gestoken, liep Laura over de binnenplaats naar haar witgekalkte laboratorium. Over twee uur zou het personeel arriveren, hetgeen het begin zou betekenen van een verschrikkelijk lange werkdag. Nu was het echter nog niet zover. Sommige ochtenden waren even bijzonder als een geheim, en dit was zo'n ochtend.

Een zware mist, die van de rivier kwam aandrijven, dempte de kleuren van de zonsopgang. De hele wereld was in stilte gehuld, de lucht geurde naar rozen en kamperfoelie. De reusachtige cypres bij de veranda drupte dauw, en zelfs de bladderende verf van het vooroorlogse witte landhuis kon haar ditmaal niet uit haar humeur brengen.

Nadat ze de sleutel van het laboratorium uit haar broekzak tevoorschijn had gehaald en de deur had opengemaakt, stapte ze naar binnen. Het eerste wat ze deed, was een pot koffie zetten. Terwijl het water aan de kook raakte, dwaalde haar blik naar de tweeënveertig jaar oude afbeelding van Jakway-parels boven haar bureau. Vlak daaronder bevonden zich twee door glas afgeschermde boekenplanken, met werken over biologie, edelsteenkunde en oceanografie. Geen van die boeken - en hetzelfde gold voor de visnetten in de hoek en de spectroscoop op de formica werktafel - zou een ander vermoedelijk iets zeggen, maar voor haar vertegenwoordigde dat alles haar hele wereld.

Ze had op het randje van het verlies gebalanceerd. Goed, haar twee succesvolle experimenten met cultivéparels hadden niet al haar schulden ongedaan gemaakt, maar er was nu in ieder geval uitzicht op winst.

Alles kwam eindelijk weer in goede banen terecht. Alleen hing die hypotheek nog als een molensteen om haar hals. En de parelvangst van dit seizoen móest meevallen. Er waren nog heel wat onkostenposten...

'Je begint je weer zorgen te maken,' zei ze hardop tegen zichzelf. 'Kun je al die dingen niet nog een minuut of vijf van je afzetten?' Sam noemde haar altijd juffrouw Pieker. Misschien maakte ze zich inderdaad wel te veel bezorgd. Maar ja, met mooie fantasieën en dagdromen kon je nu eenmaal geen rekeningen betalen.

Neuriënd maakte ze een kastje open. Parelvangst of geen parelvangst, ze moest vandaag hoe dan ook tijd zien te vinden om de pH-graad van het water in Craders Cove te bepalen. Waar waren die spullen ook weer die ze daarvoor nodig had?

De koffie was al aan het pruttelen, toen opeens het zonlicht in de deuropening werd verduisterd door een grote gestalte.

'Ben jij Laura Jakway?'

Een gevoel van angst doorstroomde haar lichaam. Sam zou pas om negen uur arriveren en de anderen kwamen nooit zo vroeg op hun werk. Het gebeurde wel eens dat vreemdelingen het bord 'verboden toegang voor onbevoegden' negeerden, maar dan toch niet bij zonsopgang.

Instinctief gingen haar vingers naar de knoopjes van haar blouse. Zodra ze zich ervan had vergewist dat ook de bovenste knoopjes dicht waren, liet ze haar hand zakken en draaide ze zich om naar de onbekende man in de deuropening.

Haar pols begon nog wat sneller te kloppen. Je had indringers en indringers. Noodzakelijkerwijs werden in de parelhandel bedrijfsgeheimen strikt bewaard. Geen enkele zichzelf respecterende dief zou zó gekleed gaan. Het donkere pak dat de man aan had, was onmiskenbaar geen confectiekostuum. Het was voor zijn rijzige, ranke gestalte op maat gemaakt - waarschijnlijk door een Italiaanse kleermaker, te oordelen naar de snit. De indringer oogde niet als een dief, en evenmin als iemand uit een klein plaatsje ergens aan de Tennessee River.

Ze schonk hem een tegelijkertijd koele en nieuwsgierige glimlach. 'Ja, ik ben Laura Jakway.'

De man stapte naar voren en zette een leren diplomatenkoffertje op de grond. 'Het was niet mijn bedoeling je aan het schrikken te maken.' Daarna stak hij zijn hand uit. 'Mijn naam is Nick Langg. Het is niet mijn gewoonte voor dag en dauw op zakenbezoek te gaan, maar ik heb de afgelopen weken al zoveel vruchteloze pogingen gedaan om je te bereiken, dat ik bijna de hoop had opgegeven.'

'In deze tijd van het jaar ben ik niet vaak dicht bij de telefoon te vinden,' gaf ze toe. Na enige aarzeling schudde ze zijn uitgestoken hand. Zijn opvallend stevige handdruk maakte een emotie in haar los die een mengeling was van opwinding en ongerustheid. Ze had het vermoeden dat die stevige manier van handen schudden een bewust middel was om uiting te geven aan zijn autoriteit. Dat kwam dan goed uit; zij hield er dezelfde methode op na.

De kracht van haar handdruk leek hem te verrassen. Heel even was er in zijn donkere ogen een geamuseerde glinstering te zien. 'Je neemt niet alleen de telefoon niet op, je bent kennelijk ook niet bijster geïnteresseerd in het lezen van je post. Ik heb je twee keer geschreven.'

Tijdens het drukke vangstseizoen regelde Mattie, haar hulp in de huishouding, al haar post. Dat vertelde Laura echter niet aan Mr. Langg. In plaats van te reageren op zijn opmerking, nam ze hem een ogenblik zwijgend op.

Hij was waarschijnlijk een jaar of tien ouder dan zij. Ze had het vermoeden dat hij iets van Euraziatisch bloed in zich had. Dat dikke zwarte haar, die gebronsde huid, die geprononceerde jukbeenderen en die bijna zwarte ogen deden haar denken aan een Tartaarse krijger.

Het uiterlijk van een man had haar misschien iets kunnen doen toen ze negentien was, maar sindsdien waren er vijf lange jaren verstreken. Intussen wist ze dat karakter belangrijk was, en niet hoe iemand er uit zag. Niettemin merkte ze dat het uiterlijk van deze man haar niet onbewogen liet. Het was lang geleden dat een man haar door middel van zijn loutere verschijning zozeer van streek had gebracht.

'Wat wenst u, mr. Langg?' vroeg ze, terwijl ze zich omdraaide om een mok te pakken. 'Als u zoveel moeite hebt gedaan met mij in contact te komen, zult u wel een goede reden hebben voor uw bezoek.'

'Zeg maar gewoon Nick tegen me. En wat je vraag betreft, ik koester de hoop dat je een uurtje over parels met me wilt praten.'

Peinzend tastte ze naar een tweede mok. 'Ik heb helaas geen suiker en melk.'

'Ik hoef geen koffie.'

'Ikzelf kan niet functioneren zonder mijn kop ochtendkoffie.' Ze schonk haar mok vol en draaide zich weer naar hem toe. 'Tja, als u geïnteresseerd bent in parels, bent u wel in de goede buurt verzeild geraakt. De hele vallei tussen de Mississippi en de Tennessee River is van oudsher een belangrijk gebied voor de parel visserij. Mijn familie was slechts een van de vele families die met dat werk hun brood verdienden. Maar als u echt belangstelling hebt voor de geschiedenis, dan —'

'Nee, ik ben geen toerist, Miss Jakway - eh... Laura - en natuurlijke parels interesseren me niet. Het gaat mij om gekweekte parels, en door jou gekweekte parels. Daarover wilde ik met je praten.'

Dat was natuurlijk niet mogelijk. Iedere buur in de vallei zou Mr. Langg hebben kunnen vertellen dat zij zich vooral bezighield met het kweken van parelmosselen en dat ze ook wat verdiende met handel in parels. Alleen Sam en Mattie wisten van haar experimenten met cultivéparels van superieure kwaliteit. Dat was een even goed bewaard geheim als de reden waarom ze blouses met hoge hals droeg. 'Ik vrees dat u dan aan het verkeerde adres bent,' zei ze kalm. 'Een paar kilometer buiten Silverwater woont Nat Hemming. Dat is een expert op het gebied van cultivéparels. En dan heb je nog George Macklin, een geweldige man die in Camden.

Zijn glimlach kwam volkomen onverwachts. 'Je moet minstens twintig jaar jonger zijn dan ik had verwacht.'

Laura keek geïrriteerd op haar horloge. Het zou een interessant experiment worden - een man de deur uit zetten die bijna twee keer zo zwaar was als zij. Interessant maar niet onmogelijk. 'Moet u luisteren, Mr. Langg -'

'Nick,' corrigeerde hij haar nogmaals. Hij leunde tegen het laboratoriumaanrecht. 'Drie maanden geleden heb ik bij een juwelier in New York een parelsnoer gezien, een enkelvoudig snoer met cultivéparels ter waarde van bijna honderdduizend dollar. Dat waren jouw parels. De juwelier was Saul Rothburn, en ik kan je wel verklappen dat het een hele opgave was hem jouw naam te ontfutselen.'

Nick Langg was er echter toch in geslaagd. Hij was het soort man dat altijd bereikte wat hij wilde bereiken, meende Laura. Even overwoog ze Saul binnenkort de nek om te draaien. Ook dacht ze erover domweg te ontkennen dat die parels van haar afkomstig waren. Beide acties zouden evenwel verspilde energie zijn. Parels van een bepaalde kwaliteit waren zowel uniek als zeldzaam; iedere parelhandelaar die werkelijk verstand van zaken had, zou met één blik hun afkomst kunnen vaststellen.

Saul was de beste handelaar uit het vak, en dat parelsnoer was het resultaat van twee experimenten die haar hele wereld vertegenwoordigden. Het was het resultaat van vijf jaar wachten, zwoegen en financiële zorgen. Vijf jaar experimenteren met het kweken van parels, waarbij alle bekende methoden aan de laars waren gelapt. Vijf jaar zoeken naar iets dat haar in het leven houvast zou kunnen bieden.

Plotseling kwamen haar allemaal beelden van rampspoed en verlies voor ogen. Droefheid was een verspilde emotie, een luxe waaraan ze zich nooit had kunnen overgeven, maar af en toe...

Opeens voelde ze Nicks onderzoekende blik op zich gericht. Het bezorgde haar een gevoel van kwetsbaarheid.

Ze zag wat hij zag - een tengere gestalte van amper een meter zestig, gestoken in een strakke spijkerbroek en een zijden blouse; zwart haar, magnolia-witte huid, blauwe ogen en elegante trekken.

Als haar indringer slechts oog had gehad voor haar uiterlijk, had ze die vorsende blik misschien niet zo erg gevonden. Uit het oogcontact, dat ze een fractie van een seconde met hem had, maakte ze echter op dat hij méér in haar zag.

Alstublieft, Mr. Langg, ging het door haar heen, laat mij met rust.

'Misschien kun je de reden van je komst wat nader toelichten,' zei ze kalm.

'Ja.' Zijn blik gleed onmiddellijk naar het diplomatenkoffertje op de grond. 'Ik zal niet meer tijd in beslag nemen dan strikt noodzakelijk is, Laura.'

Het kon zijn dat ze het zich slechts verbeeldde, maar ze had sterk de indruk dat die laatste opmerking op een wat vriendelijkere toon was geuit dan de afgemeten manier waarop hij haar daarvoor had toegesproken.

Langg zette het koffertje op het werkblad en klikte de slotjes open. 'Ik ben hierheen gekomen om te zien of ik je kan interesseren voor een project samen met mij.' Hij haalde zijn tot vuist gebalde hand uit de geopende koffer te voorschijn en stak haar die toe. 'Zou je even je hand willen ophouden?'

'Ik begrijp niet waarom —'

'Kijk alsjeblieft even. Een gesprek is pas zinvol wanneer je dit hebt gezien.'

Met zijn vrije hand trok hij voorzichtig haar gekromde vingers recht, met haar handpalm naar boven gericht. Het contact veroorzaakte een golf van warmte in haar aderen en een kriebelend gevoel in haar buik. Misschien had hij niets kwaads in de zin. Misschien was hij slechts een vreemdeling met louter goede bedoelingen. Toch wilde ze dat hij wegging, en wel zo snel mogelijk.

Al die gedachten verdwenen op slag naar de achtergrond toen ze opeens een stuk of tien parels in haar hand zag glimmen. Ze waren van perfecte kwaliteit en - het ongelooflijkste van alles - ze waren zwart. Adembenemend mooi waren ze. Mooiere had ze nooit van haar leven gezien.

'Je mag ze hebben,' zei Nick kalm.

Ze verstarde.

'O jee, alweer een verkeerde opmerking.' Hij nam haar met een geamuseerde glinstering in zijn ogen op. Die blik had iets teders, bijna iets... intiems. 'Het lijkt wel of ik deze hele ontmoeting aanpak als een schooljongen. Misschien kan ik ons beiden een dienst bewijzen door helemaal opnieuw te beginnen. Ik kan me jouw houding wel voorstellen. Indien ik als vrouw 's ochtends in alle vroegte werd overrompeld door het bezoek van een volslagen onbekende man, zou ik ook niet overlopen van gastvrijheid. Laura, ik zal de zaken duidelijk stellen. Ik kom hier niet voor jou, ik ben niet uit op je parelgeheimen en ik wil geen inbreuk maken op je privé-leven. Ik heb ruim drieduizend kilometer afgelegd om jou deze parels te laten zien en jou om hulp te vragen. Zou je simpelweg naar me willen luisteren?'

Ze keek hem afwachtend aan, waarna hij met zijn verhaal begon.

'Ik moet helaas nog een paar minuutjes van je kostbare tijd verspillen door je uit te leggen hoe weinig ik van parels afweet,' zei hij, door het laboratorium ijsberend. 'Het enige dat ik weet, zijn de fundamentele dingen, die de meeste mensen bekend zijn. Natuurlijke en gekweekte parels worden op dezelfde manier geproduceerd. Wanneer een vreemde substantie in de schelp van een oester of een parel-mossel dringt, produceert het schelpdier in kwestie een bepaalde stof, paarlemoer. Na verloop van tijd vormen de laagjes paarlemoer een parel. Bij natuurlijke parels kan die vreemde substantie die het schelpdier tot de produktie van paarlemoer aanzet, van alles zijn - een zandkorrel, een microscopisch klein steentje, enfin, noem maar op. Het hele proces wordt op gang gebracht door een toevallige gebeurtenis. Bij cultivéparels daarentegen brengt men met opzet iets in de schelp in - ik geloof dat ze dat "implanteren" noemen. Klopt het tot zover?'

'Ja.' Dat waren allemaal uiterst elementaire kwesties, die in ieder inleidend boek te vinden waren.

'Mooi.' Nick stak zijn handen in zijn zakken. 'Dus als parelkweker probeer jij de kwaliteit van de parels te beïnvloeden door zoveel mogelijk variabelen onder controle te houden — de watertemperatuur, de groeicondities, de soort oesters of mosselen die je gebruikt, enzovoorts. Wat je precies doet, weet ik niet, ik begrijp alleen dat het allemaal om één ding draait - het beïnvloeden van de kwaliteit van de parels. Alleen heeft een parelkweker geen enkele garantie dat er een goede kwaliteit parels uit die schelpen zal komen. Klopt dat?'

Op zo beleefd mogelijke toon antwoordde Laura: 'Al die simpele feiten omtrent de parelkweek ken ik al sinds mijn vroegste jeugd. Als je nu eens gewoon vertelde wat dat project van je inhoudt.'

Nick gebaarde naar haar hand. 'Die parels zijn, naar verluidt, het produkt van een experiment dat ooit is uitgevoerd — ruim veertig jaar geleden - en daarna nooit meer is herhaald. Het kwam erop neer dat er een speciale voedingsstof in de schelpkern is geïnjecteerd. Dat had tot resultaat dat iedere oester die zo was bewerkt, zwarte parels produceerde. Parels die stuk voor stuk net zo volmaakt waren als de exemplaren die je nu in je hand houdt.'

Ze voelde opluchting - of was het eerder teleurstelling?

In ieder geval verdween alle gevoel van spanning uit haar schouders. 'Dat is niet mogelijk,' zei ze kortweg.

'Dat lijkt mij eerlijk gezegd ook.' Hij schonk haar een droog glimlachje.

'Het spijt me, Nick, maar iemand heeft jou voor het lapje gehouden.' Door het gevoel van medelijden dat in haar was opgerezen, viel het haar ineens niet zo zwaar hem bij zijn voornaam te noemen. 'Iemand heeft je flink voor de gek gehouden. Om te beginnen zijn er duizenden mossel- en oestersoorten, waarvan er echter slechts twee of drie regelmatig zwarte parels produceren. Ik zeg niet dat de natuur niet af en toe ook in andere soorten een zwarte parel stopt, maar dat zijn wel zeldzaamheden.'

'Dat heb ik ook begrepen.'

'En wat die bijzondere voedingsstof betreft...' Laura schudde haar hoofd. 'Parelvissen is niet bepaald een bezigheid van vandaag of gisteren, het wordt al eeuwen gedaan. Dat idee van je is bijzonder boeiend, maar het is te mooi om waar te zijn. Ik experimenteer al jaren met condities die de kwaliteit van parels kunnen opvoeren. Bovendien ben ik als het ware te midden van de parelvisserij opgevoed. Geloof me, er bestaan geen methoden die met zekerheid kwalitatief goede parels opleveren. Volledige beheersing van de condities die de kwaliteit bepalen, is onmogelijk.'

'Dat ben ik met je eens,' zei hij langzaam. 'Toch zijn die parels die jij nu in je hand houdt, wel degelijk het resultaat van die bewerking met die voedingsstof.'

'Het moet een kwestie van dom geluk zijn geweest. Een andere verklaring is niet mogelijk.'

'Speel je nu open kaart?'

Voor het eerst sinds zijn komst verscheen er een spontane glimlach op haar gelaat. 'Ja, ik speel open kaart.'

'Hoewel ikzelf niet geloof dat het recept van die voedingsstof echt werkt, wil ik toch een proef op de som nemen. Als het mogelijk was, zou ik die proef zelf verrichten, maar ik beschik niet - zoals jij - over een laboratorium en de benodigde expertise. Bovendien heb ik er de tijd niet voor.'

'Er zijn wel meer parelkwekers hier in de buurt. Grotere, beter geoutilleerde kwekers dan ik. Ik heb je al de namen genoemd van George Macklin en Nat Hemming -'

'Ja. Voordat ik hier kwam, heb ik al een hele lijst met namen onderzocht. Jij was de enige die precies voldeed aan de eisen die ik stel. Rothburn heeft me de overtuiging gegeven dat jij een geheim nooit of te nimmer zou prijsgeven, en dat is voor mij van essentieel belang. Enerzijds heb jij de vaardigheid om parels te produceren van de kwaliteit die ik in New York heb gezien, anderzijds ben jij nog klein genoeg om alles zelf te doen. Dat is een zwaarwegende factor voor me. En dan is er nog de kwestie van het geld.' Hij aarzelde een ogenblik. 'Ik kan je goed betalen voor het project dat ik je wil laten uitvoeren, maar op de lange termijn gezien zal het idee, vermoedelijk geen cent opleveren. Dat heb je zelf al min of meer aangestipt. Ik kon er dus niet van uitgaan dat ik iemand zou kunnen interesseren wie het uitsluitend om het geld te doen is. Ik moest iemand hebben die eenvoudig liefde voor parels koestert. En uit hetgeen Rothburn me vertelde, kreeg ik de indruk dat jij de geknipte persoon was. Klopt dat?'

In stilte vervloekte Laura Sauls loslippigheid. Bovendien wilde ze dat ze zich wat minder hulpeloos voelde. 'Ik kan het niet doen,' zei ze, daarmee geen antwoord gevend op de vraag die hij had gesteld, maar op de vraag die er ongetwijfeld op zou volgen. Ze had een werkschema dat de meeste mannen koude rillingen zou bezorgen. Geen minuut had ze voor andere werkzaamheden over. Het kon niet anders; ze moest het hoofd boven water zien te houden.

'Ik kan je niets beloven.' Nicks zware stem leek een beroep te doen op haar gezonde verstand. 'Evenmin ben ik hier in de hoop op enig persoonlijk gewin. Die bepaalde voedingsstof was een idee van mijn grootvader. Ik ken niemand die een grotere liefde voor parels had dan hij.'

Laura was getroffen door de vreemde klank die er opeens in zijn stem lag. Een teken van bedroefdheid? Die emotie kende ze zelf uit en te na. 'Doe je dit voor hem?' vroeg ze zacht.

'Ik heb hem alleen beloofd dat ik een manier zou vinden om die voedingsstof van hem te beproeven. Dat is een belofte die ik moet nakomen, een geheim dat ik moet respecteren. Als jij niet wilt, zal ik wel iemand anders zoeken. Heus, ik zou het kunnen begrijpen als je het niet deed.' .Met een kort schouderophalen legde hij haar een simpele vraag voor. 'Ja of nee?'

De parels voelden warm aan in haar hand. Ze keek er nog eens naar, en onmiddellijk werd haar blik milder. Methoden waarmee men snel rijk kon worden, hadden haar nooit aangetrokken. Noch geld noch een man had haar ooit kunnen verleiden. Zelfs parels hadden haar er nooit toe kunnen verleiden dwaze risico's te nemen. Haar enige droom was volmaakte parels te kweken. En daartoe werd haar nu in ieder geval een kans geboden. Je kon immers nooit weten...

'Ja of nee?' vroeg Nick nogmaals.

'Ja.' Het woord was eruit voordat ze het goed en wel in de gaten had. Ze haalde diep adem. 'Uiteraard onder het voorbehoud dat we het eens worden over de voorwaarden.'

'Dat zal geen probleem zijn.'

'Nee?'

Het daaropvolgende uur legde ze Nick het vuur flink na aan de schenen. Op zakelijke toon besprak ze diverse contractvoorwaarden, tijdschema's en technische problemen die zich bij het experiment zouden voordoen.

Hij luisterde voornamelijk toe. Op een zeker ogenblik verscheen er tot Laura's genoegen een glimlach op zijn gelaat. Hij had natuurlijk niet verwacht dat hij met zo'n serieuze zakenvrouw te doen had. Ze had Nick graag verteld dat ze wel met hardere tegenpartijen te maken had gehad.

Bovendien had ze hem graag verteld dat het minste of geringste meningsverschil voor haar aanleiding zou zijn om meteen van het project af te zien. Nick liet het echter niet tot een meningsverschil komen. De betaling die hij haar bood, was belachelijk royaal, en alle belangrijke beslissingen liet hij geheel aan haar over. Toen hij ten slotte wegging, voelde ze zich rusteloos.

Haar gevoel van zenuwachtigheid was iets dwaas. Hij wilde alleen iemand die een proef voor hem uitvoerde. Niettemin voelde haar hand klam aan toen ze haar vingers strekte en de parels nog eens bekeek. Hij had geweigerd ze mee terug te nemen. Ze had het idee dat ze niet zozeer een beloning waren voor haar diensten als wel een vorm van zwijggeld.

Hij moest eens weten hoe onnodig zoiets was - bijna even onnodig als haar klamme handen en haar bonzende hart. De man zelf was onbelangrijk. Het enige dat voor haar telde, was de uitgelezen kans om volmaakte parels te kweken.

Vanaf het moment waarop Nick Langg zijn mond had opengedaan, had zij geweten dat er slechts één keuze voor haar was.