Hoofdstuk 5

 

 

 

De regen kwam nog steeds met bakken uit de hemel. Het enige dat Laura zag, waren Nicks van hartstocht doortrokken ogen. Zijn woorden - 'Laat me je beminnen' - echoden in haar hoofd. Een wirwar van emoties maakte zich opeens van haar meester - begeerte, hoop, wanhoop, verwondering, behoefte aan intimiteit.

Laura raakte zijn wang aan en deed een stap naar achteren. 'Ik kan het niet,' zei ze zacht.

'Waarom niet?'

'Ik kan het niet,' herhaalde ze. Het was geen antwoord op zijn vraag, maar iets anders wist ze niet te zeggen.

Ze voelde zich gedwongen haar blik van zijn ogen af te trekken. Vervolgens tastte ze in haar zak naar de sleutel van het laboratorium. Alsof er niets was gebeurd, maakte ze de deur open. Ze controleerde de jaloezieën, maakte licht en sleepte de mosselen naar binnen.

De netten veroorzaakten onmiddellijk plassen op de vloer. Laura stapte eroverheen, liep naar een van de wanden toe en pakte een zwart sweatshirt van een haakje. Zonder Nick aan te kijken wierp ze hem het kledingstuk toe.

'In de loop der jaren zijn er aan die haken steeds meer kleren komen te hangen,' zei ze monter. 'Joost mag weten van wie ze zijn, maar jij kunt nu in ieder geval iets warms aantrekken. Je zult wel net zo doorweekt zijn als ik. Als je nog iets van je gading ziet hangen, moetje het maar pakken. Ik ga me ook even verkleden. Ik ben zo terug.'

Ze verdween in de kleine badkamer naast de laboratoriumruimte en deed de deur op slot. Buiten had de regen warm aangevoeld, maar nu was ze verkild. Snel trok ze haar blouse uit. Haar behaatje was ook doordrenkt. Daarvan ontdeed ze zich eveneens. Omdat ze al jaren lang in allerlei weersomstandigheden had gewerkt, had ze altijd wat reservekleding bij de hand. Ze pakte een witte blouse met hoge kraag en een donker sweatshirt. Daarna draaide ze zich om.

Boven de wastafel hing een kleine spiegel. De glimlach die ze daarin op haar gezicht zag, bestierf snel. Door de koude vochtigheid waren de littekens op haar hals en haar rechterborst extra goed te zien. Ze zagen er rood uit. Rood was de kleur van pijn.

Met gesloten ogen trok ze de blouse en sweatshirt aan. Boosheid welde in haar op vanwege haar dwaasheid. Ze wist heel goed wat ze had uitgelokt door samen met Nick in de duisternis te werken. Ze wist heel goed wat ze had uitgelokt door al die nachten zo ontspannen met hem te praten.

Het was waar - ze had zijn mond op de hare willen voelen. Ze had zijn armen om haar lichaam willen voelen. Nick was ongetwijfeld een hartstochtelijke minnaar. Iemand die in de liefde veeleisend en ongeduldig was. Ook dat wilde ze.

In alle dromen die ze de afgelopen nachten had gehad, had hij de hoofdrol gespeeld. Ze had gedroomd dat hij haar nodig had en dat hij het niet erg vond dat zij onervaren was. Ze had gedroomd dat zij iets bijzonders voor hem betekende en dat hij zich met haar verwant voelde zoals hij zich nooit eerder met een vrouw verwant had gevoeld. Ze had gedroomd dat zij hem vertrouwen kon leren, omdat zijzelf zoveel van eenzaamheid en trots wist.

Dat waren stuk voor stuk dromen van een dwaas.

Met vinnige bewegingen borstelde ze haar natte haar.

Haar gezicht was inmiddels afgewend van de spiegel. Waarom kleed je je niet uit, Laura, vroeg ze zichzelf in stilte. Waarom loopje niet fier naar buiten om hem te laten zien hoe mooi je littekens zijn? Dat zou een goede manier zijn om in één klap een eind aan al die idiote fantasieën van je te maken.

Ze zag Nicks met medelijden vervulde ogen al voor zich. Meteen overweldigde haar een gevoel van misselijkheid.

Toen ze weer in het laboratorium verscheen, had Nick al koffie gezet. De afgelopen nachten hadden ze een soort taakverdeling gemaakt. Hij maakte de mosselen open en ruimde de rommel op; zij haalde de parels uit de schelpen, maakte ze schoon en onderzocht ze.

Vanaf het begin had Nick geweten dat zij zo'n regeling niet prettig vond. Als het aan haar lag, deed ze alles zelf. Zoiets straalde ook van haar gezicht toen ze uit de badkamer te voorschijn kwam. Ze had kennelijk weer zo'n perfectionistische bui.

Sweatshirts vielen meestal ruim; dat van haar sloot keurig om haar bovenlichaam. Haar glimlach had iets statigs. Er sprak hernieuwde werklust uit.

'We hebben veel te doen,' zei ze opgeruimd. Haar ogen richtten zich op alles en nog wat, behalve op hem. Weliswaar hebben we niet zoveel gevangen doordat we zo vroeg zijn opgehouden, maar de kwaliteit van de mosselen lijkt vrij goed, vind jij ook niet?'

Even speelde hij met de gedachten haar op de koude, modderige vloer te drukken. Zijn lichaam was nog steeds in de ban van gevoelens van begeerte. De vrouw die daarvoor verantwoordelijk was, had zich opnieuw in haar schulp teruggetrokken. Hij wilde dat ze daar weer uit kwam. Hij wilde haar aanraken. Hij wilde weten waarom brand haar bang maakte. Wanneer hij eenmaal wist wat haar allemaal bang maakte, kon hij haar tegen die dingen beschermen.

Opeens werd hij overvallen door schuldgevoelens. Misschien was hijzelf wel het enige waartegen Laura Jakway beschermd wilde worden - hijzelf, een man die over twee weken uit haar leven zou stappen, een man die niets van zorgzaamheid wist, een man die nooit in liefde had geloofd.

Hij zei dus niets. Bijna een uur lang werkten ze in stilte door. Toen Nick aan het opruimen toe was, had Laura de speciale verlichting boven de werktafel aangestoken. Ze bevestigde de spectroscoop op haar voorhoofd en verstelde de loep om de parelvangst van die nacht te bestuderen.

De loep vergrootte elke parel tien keer. Bij ieder exemplaar zocht ze naar barstjes, uitstulpingen, uithollingen en krassen - stuk voor stuk veel voorkomende fouten bij cultivéparels.

Ze maakte geen onverhoedse beweging toen Nick zijn hand op haar schouder legde. Ze verstarde alleen.

'En?' vroeg hij. 'Hoe luidt het oordeel over de buit van vannacht?'

'Ze zijn perfect.' Anders was dat altijd het fijnste moment van de hele dag. Die ogenblikken hielden haar tijdens de zware uren van de dag overeind. Nicks parels waren nu eenmaal buitengewoon belangrijk voor haar. Die nacht schoof ze echter met een vermoeide zucht de loep omhoog. 'Nick, je begrijpt niet hoe onmogelijk dit is.'

'Vertel op.'

'Cultivéparels zijn bijna nooit helemaal rond. En cultivéparels zijn nooit zo diepzwart als deze, tenzij ze geverfd zijn. Geen enkele oester of mossel produceert dergelijke parels.

En dan het formaat! Sommige van jouw parels hebben een doorsnee van wel tien millimeter. Zulke grote exemplaren zijn uiterst zeldzaam.'

'Afgezien van de kleur, zie ik geen verschil met de parels die gisternacht uit de mossels kwamen die als controle groep dienden.'

Meewarig keek ze hem aan.

Nick moest glimlachen om haar gelaatsuitdrukking. Vervolgens fronste hij zijn wenkbrauwen. 'Jij gelooft dat het voedingsrecept werkt, hè?' vroeg hij langzaam.

'Aanvankelijk geloofde ik er niet in. Daarna begon ik te twijfelen. Ik ben uitermate voorzichtig te werk gegaan toen ik de mossels uitzette. Ik heb de jongste en gezondste exemplaren genomen. De temperatuur en de pH-graad van het water - alles zou van invloed kunnen zijn geweest op de kwaliteit. Ik heb nooit eerder parels gekweekt onder precies dezelfde omstandigheden. De eerste nacht wist ik wel dat je voedingsrecept de kleur had beïnvloed, maar de kwaliteit...'

'De kwaliteit vond je een kwestie van dom geluk?'

'Ik had het idee dat alles wat we deden een kwestie van dom geluk was.' Ze draaide zich om en stopte iedere parel voorzichtig in een beschermend zakje.

'Maar je bent er nog niet van overtuigd dat het een gevolg is van het voedingsrecept.'

'Daarvan ben ik juist zeer overtuigd. Mr. Langg, u hebt een potentieel fortuin in uw handen — van welke omvang precies, kan ik nu zelfs nog niet vermoeden.'

Nick was inmiddels met de parels naar haar bureau gelopen, waaronder zich onzichtbaar onder de vloer, haar kluis bevond.

Ze liep achter hem aan en knielde op de bewuste plek neer. 'Het is hoog tijd dat ik jou de combinatie vertel,' zei ze tegen hem.

'Dat hoeft nog niet.' Hij deed het licht boven de werktafel uit en tastte naar zijn natte sweatshirt.

'Je moet het weten, Nick. Als er iets met mij gebeurt

'Er gebeurt niets met jou, Laura.' Dat was een van de weinige dingen waarvan hij zeker was. Naarmate hun parelbuit was toegenomen, was hij zich steeds meer rekenschap gaan geven van alle problemen waarmee hij binnen niet al te lange tijd te kampen zou krijgen. Nooit had hij verwacht dat er uit dat simpele experiment van zijn grootvader zoveel complicaties zouden voortvloeien.

Hij had er niet op gerekend dat hij steeds meer zou gaan voelen voor die vrouw die nu met opgeheven kin bij de deur stond. Het zou hem heel wat waard zijn als hij verlost was van die onaangename beelden van draken die achter prinsessen aan zaten. Nog steeds wist hij niet waarvoor ze zo bang was.

Daar zou hij nog wel achter komen.

Hij trok de jaloezieën op en wierp een laatste blik op het laboratoriuminterieur. Alles stond op zijn plaats. Alles zag er weer smetteloos schoon uit. Hij deed het laatste licht uit.

Het noodweer was opgehouden. Toen ze de veranda op liepen, was er alleen nog wat motregen. Laura deed de deur op slot en draaide zich om. Nick was plotseling slechts enkele centimeters van haar verwijderd. Zijn handen omsloten haar gezicht; hij dwong haar hem aan te kijken. Ze verstijfde, geschrokken door de frustratie die ze op zijn gezicht las en door de vastberadenheid waarmee hij haar hoofd omklemd hield.

'Hou nu eindelijk eens op, Laura.'

'Ik weet niet wat je —'

'Je weet heel goed wat ik bedoel. Ik heb je enkel en alleen de vraag gesteld die mannen al sinds het begin der tijden aan vrouwen hebben gesteld. Een vrouw heeft het recht nee te zeggen, zonder nadere verklaring, zonder gêne en zonder verontschuldigingen. Verdorie, denk je nu echt dat ik het soort man ben dat jou tot iets zou dwingen? Je hóeft niet bang voor me te zijn.'

Ze ademde langzaam in en uit toen hij zijn handen van haar af trok. 'Goed.' Dat waren de enige woorden die ze leek te kunnen uiten.

'Zeg het maar.'

'Ik ben niet bang voor je,' zei ze kalm. Ze meende wat ze zei. Nick had een bonte mengeling van emoties in haar opgeroepen, intense, complexe emoties. Daartoe had echter nooit de angst behoord dat hij haar tegen haar zin tot een seksuele relatie zou dwingen. Zoiets sloot ze eenvoudig uit.

De gespannen trekken op zijn gezicht werden plotseling wat milder. Bij zijn mondhoeken was het begin van een glimlach waar te nemen. 'Ik heb in de loop der jaren misschien wel mensen pijn gedaan,' zei hij zacht, 'maar dan toch nooit opzettelijk. En jou zou ik al helemaal nooit pijn kunnen doen. Laura?'

'We moeten gaan. Het is al bijna ochtend.'

Hij pakte haar pols vast, waardoor haar bloed onmiddellijk sneller begon te stromen. Het enige waaraan ze op dat ogenblik dacht was, dat ze nooit meer op de veranda van haar laboratorium zou kunnen staan zonder zich de overweldigende emoties te herinneren die deze man met een simpele aanraking in haar wist op te wekken.

'Je hebt niet nee gezegd, Laura. Ik kan het niet —dat is iets heel anders. Zolang ik niet weet waarom jij het niet kunt, blijft de deur open.'

Ze schudde haar hoofd. 'Je blijft hier nog maar een week, hooguit twee weken

'Ik zal hier zo lang blijven als nodig is.'

'Voor de parels, bedoel je.'

Hij gaf geen antwoord.

 

'Blijf je twee dagen weg, Sam?'

'Of één lange dag. Het is vijf uur rijden heen en terug. Daar komt dan nog de tijd voor het inpakken van de mosselen bij.'

'Mosselen, mosselen en nog eens mosselen! Kunnen jullie dan nóóit over iets anders praten?' Mattie hief dreigend haar wijsvinger op. 'Ik schaam me voor jullie. Al dat gepraat over kweekmethoden wanneer je aan tafel gaat. De manieren zijn hier in huis ver te zoeken.'

'Daar heb je volkomen gelijk in.' Laura wisselde een blik met Sam en hielp vervolgens zwijgend het eten op tafel te zetten. Het gebraden vlees lag op een bedje van uien en was opgesierd door een krans van worteltjes. Uit de schaal met puree steeg een damp op. Een prachtig opgemaakte spinaziesalade completeerde het geheel.

Enige tijd lang klonk er niets anders dan 'Wat mooi, Mattie' en 'Hmm, lekker, Mattie' en 'Mag ik die schaal even, Mattie?'

Mattie slaakte een vermoeide zucht. 'Goed ga maar verder met jullie praatjes over je werk, voordat ik een punthoofd krijg.'

Sam plantte onmiddellijk zijn beide ellebogen op tafel en slikte een hap puree weg. 'Over drie dagen moet het grootste gedeelte van de vangst binnen zijn.'

'Ja, maar ik wil niet dat de mannen al weggaan, Sam. Al die platbodems hebben een verfje nodig en er moeten nog allerlei reparaties worden verricht. Er is minstens nog voor twee weken werk.'

'Ik heb de hele winter om dat soort klusjes op te knappen. Het is veel belangrijker dat jij een nieuwe buitenboordmotor koopt voor de vlet, want die oude kieper ik binnenkort in de rivier.'

'Die motor loopt anders nog steeds,' protesteerde Laura.

'Lopen? Die motor lóópt al drie en een halfjaar niet meer. Hij gaat door dank zij z'n weerbarstige aard. Die heeft hij zeker van zijn bazin.'

'Dank je wel! Mattie, schep mij maar geen puree meer op. Als ik straks zo rond als een tonnetje ben, stel ik jou verantwoordelijk. Deze week heb ik toch al niet zo veel lichaamsbeweging; ik moet samen met Sam de boeken bijhouden. Dan zullen we eens zien hoe we er financieel voor staan...'

Mattie schepte nog wat spinaziesalade op Laura's bord en legde vervolgens nog twee forse plakken vlees op dat van Sam. Geen van beiden hoorden het doordringende getik op de voordeur. Mattie had niet anders verwacht. Als die twee eenmaal over hun werk aan het praten waren, zouden ze zelfs niets merken wanneer er een stel koeien in de keuken rondliep. Ze hoopte echter dat het tweetal wèl oog zou hebben voor haar kersentaart. Als dat niet het geval bleek te zijn, zou ze er niet voor terugdeinzen hen allebei te vermoorden. Haar handen aan haar schort afvegend, beende ze de keuken uit om open te doen.

Nick was er niet van uitgegaan dat Laura zelf zou opendoen, maar hij had ook niet verwacht dat Laura's hulp in de huishouding zo'n bitse oude dame zou zijn.

'Is Miss Jakway aanwezig?'

'Miss Jakway zit aan tafel. Wat kan ik voor u doen?'

'Ik zou het op prijs stellen als u haar van mijn aanwezigheid op de hoogte bracht.' Het kostte Nick moeite een glimlach te onderdrukken. De vrouw tegenover hem was een geknipte persoonlijkheid om mooie prinsessen te bewaken. Op droge toon voegde hij eraan toe: 'Ik bied geen waren te koop aan. Ze kent me. Mag ik binnenkomen?'

'Wat is uw naam?'

'Nick. Nick Langg.' Zijn naam leek een klein wonder te verrichten. Ze liet niet alleen onmiddellijk de deur los, maar onderwierp hem tevens aan een korte doch grondige inspectie. Toen ze glimlachte, leek ze opeens dertig jaar jonger.

'Die naam heb ik al eens gehoord. Laura heeft me op het hart gedrukt dat ik alle telefoontjes van u meteen moest doorgeven.' Ze nam hem nog eens op. 'Komt u binnen. Als u trek hebt, kunt u meteen meeëten.'

'Dat is niet nodig -'

'Dat is wel degelijk nodig. Als u niet eet, eet zij ook niet meer en vergeet ze de helft van de maaltijd. Bovendien is het bijna een gewoonte dat het avondmaal wordt verstoord. Nu eens komt die binnen, dan weer die. We staan niet zo op formaliteiten in dit huis. Wat voor zaak had u ook weer?'

Voordat ze in de keuken waren, had ze wel acht vragen gesteld. Nick bedacht geamuseerd dat de vrouw een goede presentatrice van een spelletjesprogramma op de televisie zou zijn.

Bij het betreden van de keuken maakte ze een breed gebaar. 'Hier is Mr. Langg. De arme man heeft nog niet gegeten en het is al over zevenen! We zullen eens gauw een bord voor u neerzetten. Gaat u maar naast Laura zitten.'

'Nick!'

Hij zag dat Laura's wangen kleurden van geschokte verrassing. Zijn blik werd echter daarna meteen naar de reus tegenover haar getrokken. Terwijl Mattie voor Nick dekte, stelde Laura de twee snel aan elkaar voor. Sam kwam half overeind om Nick de hand te schudden. Zijn handdruk was buitengewoon stevig. Nog een prinsessebewaker?

Maar dan duidelijk niet een die het prettig vond dat er vreemdelingen 's avonds bij Laura aan tafel verschenen. Nick had Laura vaak over haar bedrijfsleider horen spreken. Uit hetgeen ze had verteld, had hij opgemaakt dat zij hem volkomen vertrouwde. Nicks eerste indruk was niet zo gunstig. Sam was imposant groot, had intimiderende zwijgzame trekken en bezat schouders die bijna uit zijn werkmanshemd dreigden te barsten. Dat uiterlijk was tot daaraan toe, het probleem was vooral de vijandigheid die uit 's mans ogen straalde.

'Zo,' zei Mattie met een opgewekt gezicht, 'Nu hoeven we in ieder geval even niet over mosselen te praten.'

Een van de drie was verbazingwekkend gemakkelijk te paaien, concludeerde Nick. 'Zulk lekker vlees heb ik in jaren niet meer gegeten,' zei hij, geheel in overeenstemming met de feiten.

'U krijgt dadelijk een reusachtig stuk kersentaart. Houdt u van kersentaart?'

'Ik ben dol op kersentaart.'

Nick betwijfelde of het een gewoonte van Mattie was om mannen die bij Laura aanklopten meteen van eten te voorzien. Zowel uit haar gedrag als uit dat van Sam leidde hij af dat het zelden voorkwam dat er zich onbekenden aandienden in het oude, statige plantagehuis. Mattie wilde graag dat zoiets vaker voorkwam, was zijn indruk. Sam daarentegen zou het liefst hebben dat het hele terrein was afgezet met schrikdraad. Beiden wierpen om de haverklap een steelse blik op Laura.

De grote borden werden vervangen door kleinere. De kersentaart verscheen op tafel, vergezeld van een fikse pot koffie.

Toen de laatste kruimels waren opgegeten en de laatste druppel koffie was opgedronken, zat Sam nog steeds breeduit op zijn stoel en zat Mattie nog steeds met haar, lege, kopje in haar hand.

Met haar kin op haar samengevouwen handen gesteund, wachtte Laura kalm af. Anders zou zowel Sam als Mattie al een kwartier geleden van tafel zijn opgestaan. Ditmaal waren ze echter kennelijk bevangen door nieuwsgierigheid. Ze wilden graag weten wat de reden was van Nicks komst.

Laura zelf wilde dat ook erg graag weten. Ze begreep absoluut niet waarom hij zo plotseling was komen opdagen. Hij had altijd duidelijk te kennen gegeven dat zijn project ten strengste geheim diende te worden gehouden. Ze had er geen idee van waarom hij nu ineens zijn principes had veranderd.

Maar ja, twee nachten geleden had hij ook andere principes overboord gezet. Twee nachten geleden was hij opeens een man met emoties geworden, een man die onverbloemd zijn hartstocht toonde.

Nu toonde hij geen enkele emotie. Hij gedroeg zich beleefd, en beleefdheid kostte hem geen enkele inspanning.

'Goed,' zei Mattie ten slotte, toen bleek dat Nick geen aanstalten maakte iets omtrent de reden van zijn komst mede te delen, 'ik moet maar eens aan de afwas gaan beginnen.'

'En ik moet ook eens aan het werk,' vulde Sam aan. 'Ik zou de hor van de achterdeur repareren.'

'Welterusten, Mattie. Welterusten, Sam,' zei Laura vrolijk. 'Ik doe de afwas wel, Mattie. En Sam, jij hebt nog nooit van je leven een hordeur gerepareerd. Gaan jullie maar lekker naar huis. We zien elkaar morgen weer.'

Ze moesten nog even geduld oefenen. Sam maakte Nick omstandig duidelijk dat hij in de buurt was indien een van beiden hem nodig had; Mattie rommelde wat met de borden, totdat Laura haar een bord uit handen nam en haar handtasje ervoor in de plaats gaf.

Vrij plotseling waren ze verdwenen. Toen was het stil in de keuken. Door de ramen aan de westzijde was de zonsondergang te zien, terwijl Laura de gootsteen met warm water vulde.

'Wil je misschien een glas cognac?' vroeg ze, nadat ze afwasmiddel in het water had gedaan.

'Als je hebt, graag.'

'In de kelderkast. Glazen staan in het linkerkastje hier boven mij.' Ze ruimde de tafel verder af. Het gaf haar een vreemd gevoel om dergelijke huishoudelijke karweitjes in zijn aanwezigheid te verrichten. Ze hadden nooit samen gewone dingen gedaan. Parelvissen bij nacht en ontij, champagne drinken op het water, zich laten gaan tijdens noodweer - dat waren de dingen die ze samen hadden gedaan. Maar een afwas kon nu eenmaal niet blijven staan. Als ze Nick niet aankeek, zou ze zichzelf er misschien van kunnen overtuigen dat haar gevoelens voor hem net zo gewoon waren als het werk waarmee ze op dat moment bezig was.

Hij zette een glas met cognac op het aanrecht neer, vlak bij haar. 'Doet Mattie al lang pogingen om jou uit te huwelijken?’

Ze grinnikte. 'Een jaar of vijf, ruwweg.'

'Het verbaast me dat je niet onder die niet geringe druk bezweken bent.'

'In tegenstelling tot de tradities die hier in het zuiden gangbaar zijn, heb ik besloten dat ik niet zal verschrompelen en sterven als ik in mijn eentje blijf.' Tot haar verbazing pakte hij een theedoek en vervolgens een bord dat ze zojuist had afgewassen.

'Ben je tegen het huwelijk?' wilde hij weten.

'Alleen voor mezelf.'

'Heb je je al eens gebrand?'

Het was een ongelukkige formulering, al kon Nick dat niet weten. 'Mattie zou tegen je zeggen dat ik me in de categorie “niet huwbare vrouwen" heb gemanoeuvreerd,' antwoordde ze luchtig. 'Ik ben te zelfstandig en te eigenwijs. Mijn culinaire kunde gaat niet verder dan het vermogen een boterham met pindakaas klaar te maken en ik kan heel lang achter elkaar onzin uitkramen - ik betwijfel alleen of jij hierheen bent gekomen om dat aan te horen.'

Er viel een hiaat in de conversatie. De stilte werd slechts opgevuld door de geluiden die ze bij het afwassen en het afdrogen maakten.

Toen ze het water had laten weglopen en hij bezig was aan de laatste pan, slaakte ze een zucht. 'Nick, sinds je hier bent, heb je angstvallig ieder contact vermeden met de mensen met wie ik werk. Ik vind het prachtig dat je van je principe bent afgeweken - ik had je al meteen gezegd dat je Sam en Mattie kon vertrouwen—maar jij vond geheimhouding zó belangrijk

'Dat vind ik nog steeds belangrijk. Alleen zijn de omstandigheden veranderd, Laura.'

'Hoezo?'

'Pak je cognac op. Laten we ergens op ons gemak gaan zitten.'

Laura koos voor de zitkamer, een vertrek dat door de pasteltinten en de deels antieke inrichting altijd een rustgevende uitwerking op haar had.

Ze hield haar glas cognac vast alsof het haar tegen iets zou beschermen.

'Neem een slok van je cognac,' zei hij kalm.

'Alsjeblieft -'

'Laura, ik wil het experiment beëindigen.'

Ze had het gevoel alsof iemand haar een enorme dreun tegen haar borst had gegeven. 'Dat meen je toch zeker niet? Nick, we zijn amper op de helft. Als het erom gaat dat je weg moet, ga dan gerust weg. Ik kan het werk wel alleen aan; jij hoeft niet te helpen. Je had eigenlijk van het begin af aan niet hoeven mee te doen. Ik —'

'Daar gaat het niet om.' Nick nam haar peinzend op. 'Moetje luisteren.'

'Ik luister.'

'En neem nu eindelijk eens een slok cognac!'

'Ik heb geen zin in cognac!' Ze zette het glas met een klap op het mahoniehouten tafeltje naast haar en kruiste haar armen voor haar borst.

Hij slaakte een zucht. 'Je weet waarom ik aan het project ben begonnen - vanwege mijn grootvader. In zekere zin is de schuld die ik tegenover hem voelde al vereffend op het moment dat zijn voedingsrecept effectief bleek te zijn. Mijn grootvader is nooit geïnteresseerd geweest in rijkdom, maar wel in dromen.'

'Maar dat is het nu juist. Dit is geen droom! Het is realiteit, Nick. Het wérkt. Je hebt zelf de parels gezien -'

'Ik heb gezien dat ik jou in een gevaarlijke positie manoeuvreer, een positie vol risico's.'

'Ik begrijp niet wat je bedoelt.'

Ze ging in een stoel bij het raam zitten. Nick nam plaats in de stoel tegenover haar.

'Vandaag en gisteren heb ik een groot aantal telefoontjes gepleegd om bepaalde dingen te controleren die ik eigenlijk al drie jaar geleden had moeten nagaan. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik dat voedingsrecept van mijn grootvader nooit echt serieus heb genomen. Eigenlijk heb ik het altijd als een hersenschim gezien. Dit ene experiment is misschien niet beslissend, maar de resultaten die we tot nog toe hebben geboekt, hadden wij toch geen van tweeën verwacht. Die resultaten moeten we onder ogen zien. Potentiële beheersing van de kwaliteit van parels, Laura. Dat is niet zomaar iets. We hebben het hier over iets dat de gehele internationale parelmarkt kan beïnvloeden.'

'In goede zin. Op een prachtige manier -'

'Op een gevaarlijke manier,' onderbrak hij haar kalm. 'Aanvankelijk waren er heel wat dingen die ik niet begreep. Totdat ik de juiste vragen ben gaan stellen aan de juiste mensen. Pas toen besefte ik welke consequenties dit experiment zoal kan hebben. Het voedingsrecept is niet tegen misbruik te beveiligen. Een patent zou niet meer dan een bescherming op papier zijn; iemand die het recept in handen krijgt, kan het analyseren en toepassen, en de parels die hij of zij ermee kweekt, zullen niets verraden over de gevolgde kweekmethode. Kort en goed, we hebben het hier over enorme risico's, risico's die ik jou niet wil laten lopen.'

'Je kunt toch niet-'

'Ik wil het recept vernietigen.'

Laura sprong op. Ze voelde het bloed naar haar slapen stijgen. 'Nee!' riep ze fel uit.

'Ik heb geen andere keuze.'

'Nee! Je denkt niet goed na, Nick. Een potentieel fortuin kun je niet zomaar afslaan. Denk alleen eens aan het geld.'

Zijn gelaat plooide zich tot een uiterst flauwe glimlach. 'Dat is een argument dat uitjouw mond bijna vermakelijk klinkt. Wanneer jij een parel aanraakt, is geld wel het laatste waar je aan denkt. Jij bent nooit uit financiële motieven aan dit project begonnen, net zomin als ik. Maar ik kan in ieder geval de aantrekkingskracht van geld begrijpen. Ik heb die god mijn halve leven nagejaagd. Geld, macht, controle...' Er verscheen een donkere blik van eenzaamheid in zijn ogen. 'Die god zal ik waarschijnlijk nog steeds najagen wanneer dit voorbij is. Maar niet hiervoor. Er zijn niet veel risico's die ikzelf niet zou durven nemen, maar ik wil me niet in een situatie begeven waarin ik voor jou risico's creëer.'

Laura raakte verstrikt in een wirwar van emoties — frustratie, woede, angst. Ze had Nick gezien als hij nat was, als hij droog was, als hij het koud had, als hij doodmoe was, als hij volledig alert was en als hij slaperig was. Ze had hem meegemaakt als hij op intimiderende wijze afstand bewaarde en als hij zonder enige remming zijn hartstocht toonde.

Uren en uren had ze met hem doorgebracht, in omstandigheden die tegen wil en dank een relatie had geschapen. Het moest allemaal iets te betekenen hebben gehad. Er moest een sleutel zijn die toegang tot zijn ziel verschafte.

'Je parels zijn perfect, Nick. Hoe is het mogelijk dat je niet inziet dat zulke parels een risico waard zijn - ieder risico? En verdorie, maak je toch niet druk om mij

'Dat doe ik wel.'

Laura voelde haar adem stokken bij het zien van zijn plotseling veranderende blik. Ze had iets gezegd dat ze beter niet had kunnen zeggen. Nick had genoeg van al dat gedebatteer.

Hij kwam dichterbij. Alle argumenten die hij had genoemd voor het beëindigen van het experiment waren steekhoudend. Het had hem veel tijd gekost om geheel en al te begrijpen in wat voor wespennest hij Laura had getrokken. Alleen iemand die volkomen naïef was, zou geloven dat zij hun parelrecept geheim konden houden. Als ze niet ophield met het project, zou ze onherroepelijk gevaar lopen. En hij kon haar onmogelijk volledig beschermen.

Er was nog iets heel anders. Als hij niet snel uit haar leven stapte, zou hij haar ook op een ander vlak niet kunnen beschermen. Laura biologeerde hem; hij was volledig in de ban van haar charmes. Dat was iets dat hij nooit had gewild. Talloze malen had hij zichzelf gedwongen te denken aan andere vrouwen, die het hem in bed naar de zin hadden gemaakt. Hij had Laura niets te bieden, in elk geval niets dat zij wilde. Hij had nagedacht over zijn leven - een leven dat verscheurd was tussen twee culturen, een leven dat in het teken van de eenzaamheid stond. Vanaf het moment waarop hij haar had ontmoet, had hij geprobeerd te analyseren waarom ze hem zo obsedeerde. Had het iets met die eenzaamheid te maken? Hij wist het niet.

Nick wist alleen dat hij naar haar verlangde, en hij wist eveneens dat hij haar zou blijven najagen als hij niet heel gauw vertrok.

Hij stond zo dicht bij haar, dat hij haar parfum kon ruiken. Zijn vingers streken door haar haar. Wees zo verstandig je aan me te onttrekken, Laura, ging het door hem heen. Nu meteen, want als je dat niet doet...

Dat deed ze echter niet. Ze kon het niet. Hij was zo dicht bij haar. Hij was zo warm, zo nabij, zo mannelijk.

Opeens werd ze in verwarring gebracht. Ze zag pijn op zijn gezicht. Woede. Iets wanhopigs en totaal onverwachts. Felle begeerte.

Ze proefde die begeerte toen zijn mond bezit nam van de hare. Haar hele lichaam verstilde. De tederheid die ze van hem gewend was, bleek ineens volledig verdwenen te zijn. Hij wilde dat zij angst zou voelen. Plotseling leek hij een soort muur - zijn borst en zijn gespierde dijen waren hard tegen haar aan gedrukt. Hij omvatte haar gezicht in een greep die geen verzet toeliet en zijn mond... die ging woest tekeer. Begeerte was niet altijd iets moois, leek zijn kus te zeggen. Begeerte kon primitief zijn. Onstuimig. Woest. Opdringerig. Ook dit is Nick Langg, Laura, hield ze zich voor.

Uit een verlangen hem tot tederheid te bewegen, legde ze haar handen op zijn schouders. Ze had het gevoel alsof haar littekens onder de zijden blouse klopten. Nooit eerder was ze zich zo sterk bewust geweest van die littekens.

Zijn handen gleden omlaag, haar lichaam knedend. Haar hart bonsde in haar keel toen zijn handpalmen de zijkant van haar borsten aanraakten. Word wakker, Laura, riep een stemmetje in haar binnenste.

Ze wilde echter niet wakker worden. Zijn aanraking was veranderd, merkte ze. Hij streelde haar nu, op een welhaast onmogelijk tedere manier. Hij wekte de vrouw in haar tot leven.

Laura trilde toen zijn handen haar borsten vonden, haar borsten, die bijna pijnlijk gezwollen waren. Zijn vingers streken over de zachte zijde. En die zijde... vormde de verhulling van haar littekens.

Plotseling prikten er tranen achter haar geloken oogleden. Nicks handen gingen omhoog. Hij wreef met zijn voorhoofd over haar voorhoofd en raakte met zijn vingertoppen een ogenblik haar wangen aan.

'Neem me niet kwalijk, Laura,' fluisterde hij. 'Het is nooit mijn bedoeling geweest je pijn te doen.'

'Je hebt me geen pijn gedaan.'

'Je bent mooi. Wanneer ik je aanraak, kan ik niet meer denken. Je huid is te zacht. De geur die je verspreidt... je glimlach... je ogen. Ik weet niet wat je me precies doet. Verdorie, ik ben niet teder. Ik ben nooit teder geweest.'

Hij hief zijn hoofd. Het was net of die felle zwarte ogen van hem haar vroegen die uitspraak te bevestigen. Dat kon ze niet. Nick had meer vermogen tot tederheid getoond dan enige andere man die ze had gekend.

'Je lippen zijn rood.' Zijn duim streek over haar onderlip. 'Ik heb je pijn gedaan.'

'Nee,' zei ze ademloos. Vertwijfeld voegde ze eraan toe: 'Maar ik kan niet met je naar bed gaan, Nick. Er kan geen verhouding tussen ons ontstaan.'

Hij liet haar achteruitwijken. Met een kwetsbare blik keek ze hem aan. Het was niet de eerste keer dat ze zei dat iets niet kon.

'Laura?'

Ze wilde hem niet in de ogen zien.

'Wil je dat ik blijf of wil je dat ik wegga?'

'Ik wil dat je het experiment niet afbreekt. Ik wil dat je omwille van de parels blijft. Volgens mij is het te vroeg om een definitief oordeel te vellen. Pas wanneer we de hele vangst binnen hebben en alle parels hebben gecontroleerd, kunnen we een eindoordeel geven.'

Hij nam haar met een intense blik op. Ze had zeker gelijk met haar constatering dat het nog te vroeg was voor een correct oordeel over het experiment met het voedingsrecept. Ze beschikten nog niet over alle feiten, maar voor een man wiens eer op het spel stond, was de zaak nu al duidelijk. Voor zo'n man was de beste keuze te voorkomen dat Laura aan gevaar of risico werd blootgesteld.

'Ik had al een vermoeden dat jij het experiment niet zou willen opgeven, Laura. Dat is de reden waarom ik het op een ontmoeting met Mattie en Sam heb laten aankomen. We zullen de resterende mosselen ook vangen, als dat zoveel voor jou betekent.'

Zichtbaar verlicht haalde ze adem.

Nick schudde zijn hoofd. 'Alleen wil ik het karwei heel snel geklaard hebben. En dan bedoel ik niet alleen de mosselvangst, maar ook het controleren van de parels. Dat betekent dat we de hulp van jouw personeel zullen moeten inroepen.' Die laatste woorden kwamen er enigszins wrang uit. Een nieuwsgierige oude vrouw en een nors kijkende wandelende kleerkast - het drong steeds duidelijker tot hem door hoeveel Laura in haar eentje het hoofd moest bieden. Langg, dacht hij bij zichzelf, het heeft er alle schijn van dat dit geen goede beslissing is...

Laura keek opgetogen. 'Ik kan mijn werk gemakkelijk op een andere manier indelen. En over Sam en Mattie hoef je je geen zorgen te maken. Ik zeg gewoon tegen hen dat ik wat privé-werk voor jou doe. Ze hoeven niets over het recept te weten te komen. Nick, ik weet zeker dat ik jou tot andere gedachten kan brengen. Wanneer we eenmaal klaar zijn en jij inziet wat voor mogelijkheden er in het verschiet liggen -'

'Wat voor mogelijkheden er in het verschiet liggen?' Met een droog glimlachje om zijn lippen raakte hij even haar wang aan. 'Juist vanwege de mogelijkheden die er in het verschiet liggen, ben ik bereid te blijven. En dan heb ik het niet over parels...'

'Nick —'

'Zeg tegen me dat ik moet gaan,' fluisterde hij. 'Zeg nee tegen me. Liefje, de keuze is geheel aan jou.'

Het was haar onmogelijk iets terug te zeggen. Wanhopig graag wilde ze dat hij wegging. Ze kon hem niet laten blijven. Ze wilde echter ook wanhopig graag zijn parels. Meer dan ooit tevoren had die droom van perfecte parels betekenis voor haar. Er zou voor haar geen Nick zijn, geen man. Nick zou mettertijd vertrekken, en dan zou zij alleen nog parels hebben. Iets perfects, iets moois en ongeschondens waaraan ze zich kon vastklampen. Ze had zijn parels nodig, niet Nick. Ze had zijn parels nodig vanwége Nick.

Plotseling glimlachte hij. 'Ik zie je morgen wel weer.' Hij liep de kamer uit, en even later was hij verdwenen.