Hoofdstuk 8

 

 

 

Het sneeuwde hard toen de taxi voor het hotel tot stilstand kwam. Nick betaalde de chauffeur en stapte als eerste uit. Vervolgens pakte hij Laura bij de arm. Zonder acht te slaan op de portier duwde hij haar haastig naar binnen.

Het geraas van de drukke wereldstad was ineens verstomd. De liftdeuren waren amper gesloten, of Nick trok haar naar zich toe. Haar hoofd helde onder de kracht van zijn kus achterover. Toen hij zijn mond van de hare losmaakte, deden haar lippen pijn. Met zijn handen om haar gezicht geklemd, keek hij haar aan.

Als hij naar tekenen van opwinding zocht, hoefde hij niet veel moeite te doen; haar knieën knikten en haar ademhaling was onregelmatig. Laura wist dat ze in het restaurant een onzichtbare grens had overschreden. Ze was zich maar al te goed bewust van de mate van gevaar waaraan ze zich blootstelde.

Nick gedroeg zich anders dan gewoonlijk. Het fluorescerende licht accentueerde zijn intense gelaatsuitdrukking. Zijn mond was een strakke lijn, zijn ogen leken te fonkelen. Er straalde spanning van hem af. Spanning en een primitief soort warmte.

Op de zevende verdieping aangekomen, stapten ze de gang op. Haar kamer was het dichtstbij, maar toen hij zijn pas bij haar deur vertraagde, schudde ze haar hoofd. Ze wilde niet naar haar kamer; ze wilde naar zijn kamer.

Mr. Langg leek het niet te kunnen schelen waar ze heen gingen, als het maar niet te lang duurde voordat ze er waren. Zonder haar hand los te laten, maakte hij de deur van zijn kamer open. Toen ze een blik op het donkere interieur wierp, stokte haar adem.

Nicks gejaagdheid leek plotseling voorbij. Hij streek met zijn knokkels teder over haar kin en zei zacht: 'Je ogen zijn zo groot. En dacht je dat ik niet had gemerkt dat je koude vingers hebt? Laura, heus, er zal niets tegen jouw zin gebeuren.'

'Dat weet ik.'

‘Ik zou jou nooit pijn doen.'

'Dat weet ik.'

'Bij mij hoef je nooit ergens bang voor te zijn. Nooit.'

'Dat weet ik.' Allemaal praatjes. Helemaal niets wist ze, en ze was één brok zenuwen. Ze moest nu doorzetten, of anders zou ze alle moed verliezen. Laura stapte als eerste de kamer binnen, tegelijkertijd haar schoenen en haar jas uittrekkend.

Doordat de gordijnen open waren, was het niet helemaal donker in het vertrek. Het schijnsel van de twinkelende stadslichtjes maakte het haar mogelijk de contouren van het bed, de toilettafel en enkele stoelen te ontwaren. Toen hoorde ze de deur achter zich dichtgaan. Ze haalde diep adem...

Zonder zijn jas uit te trekken liep Nick naar de lamp op het nachtkastje. Ze leidde hem af door hem simpelweg bij zijn pols vast te pakken. Hij bleef abrupt staan, alsof ze hem had verbrand.

Van dat ogenblik moest ze gebruik maken, besefte ze. Ze moest handelen voordat het te laat was. Haar zenuwen leken opeens een luxe waarvoor ze geen tijd had.

Terwijl hij doodstil bleef staan, schoof ze teder zijn jas van zijn schouders. De stof was koud, maar Nick zelf was allesbehalve koud. Toen haar vingers naar zijn borst gleden, voelde ze zijn welhaast verzengende lichaamswarmte.

Kille schaduwen van angst probeerden haar vanuit de hoeken van de kamer te bespringen. Ze moest de zaak goed aanpakken, maar ze wist niet hoe ze dat moest doen. Voorzichtig streelden haar vingers zijn ribben en vervolgens zijn borst. Hij verroerde zich niet.

Ze deed een stap dichterbij om zijn warmte op haar te laten overslaan. Waar de kou precies vandaan kwam, wist ze niet; ze wist alleen dat ze door koude bevangen was. Bij het losmaken van het bovenste knoopje van zijn shirt proefde ze een kopersmaak in haar mond. Hij verroerde zich nog steeds niet. Ze maakte nog een knoopje los, en daarna nog een. Nick, je zou me heel erg helpen als je me liet weten hoe lang je hier nog als een zoutzuil wilt blijven staan, ging het door haar heen. Wat was er met die wilde drang van zojuist gebeurd? In de lift had het geleken alsof hij haar ter plekke zou nemen. Ze bevonden zich nu echter niet in de lift en zij was nooit eerder met een man naar bed geweest. Deed ze het soms helemaal verkeerd? Vond hij haar te wulps? Te stoutmoedig? Misschien had hij een hekel aan minnaressen die het initiatief namen. Misschien ontnam ze hem alle lust.

Haar vingers trilden zo hevig, dat ze nauwelijks het vierde knoopje kon losmaken. Haar knieën leken wel van was. Ze hield zich voor dat een normale vrouw die aan het doen was wat zij op dat moment aan het doen was, aan seks zou denken. Het leek wel of zij al haar hormonen in Tennessee had achtergelaten. Zij dacht helemaal niet aan seks.

Laura dacht alleen aan liefde. Deze man had haar leven veranderd. Ze had haar parels nooit gezien als een manier om zich van het leven af te schermen. Toch was dat altijd precies geweest wat ze had gedaan. Ze had altijd net gedaan alsof zij zich aan de behoeften en begeerten van een vrouw kon onttrekken. Zij had altijd net gedaan alsof parels eenzaamheid konden opheffen. Ergens diep in haar hart nam ze het Nick kwalijk dat hij haar de illusies die haar acht jaar lang een veilig gevoel hadden gegeven, had ontnomen.

Het enige dat zij die avond wilde doen, was hem een aantal van zijn illusies ontnemen. Ze wilde dat hij van nu af aan zou beseffen dat er een vrouw was die van hem hield. Nooit meer zou hij het recht hebben zich volkomen alleen te voelen.

En een toekomst? Die hadden ze niet, althans niet een gedeelde toekomst. Laura was haar littekens bepaald niet vergeten. Ze had Nick niet meer dan één enkel keertje te bieden. Slechts één keer zou ze hem kunnen laten zien wie ze in het diepst van haar hart was.

Uit haar vermoeidheid en uit de drank die ze op had, putte ze kracht. Plotseling begreep ze waarom hij zo doodstil bleef staan. Hij leverde een verwoed gevecht om zelfbeheersing.

Maar, liefje, dacht ze, snap je dan niet dat je alles kunt krijgen? Laat die zelfbeheersing varen. Laat je gaan.

Daarbij wilde zij hem een handje helpen, gedreven door nieuwsgierigheid. Ze wilde weten wat er zou gebeuren als ze met haar lippen over zijn blote borst streek. Dat ontdekte ze toen ze zijn shirt uittrok. Ze wilde weten wat er zou gebeuren als zijn blote huid in contact kwam met satijn. Ook daar kwam ze achter.

Haar tong speelde in het holletje boven zijn sleutelbeen. Haar handen gleden langs de zijkanten van zijn borst naar zijn heupen. Toen voelde ze dat hij zijn verzet opgaf.

Zacht grommend perste hij zijn mond op de hare. Als ze had kunnen ademen, zou ze misschien hebben gelachen. Ze kon echter niet ademen. Hij tilde haar op en viel samen met haar op het bed, zonder ook maar één ogenblik haar mond los te laten.

Laura had geen ervaring nodig om te weten wat hij wilde. Zijn mond was begerig; haar lippen probeerden die begeerte te stillen. Hij wilde aangeraakt en bemind worden; zij raakte hem aan en beminde hem. Zijn huid wilde in de koude duisternis worden bedekt door warme handen. Zijn baard wilde worden gestreeld. Zijn haar wilde worden doorwoeld door tedere vingers.

Nick wilde dat zij haar benen om hem heen zou slaan. Hij had bescherming nodig, haar Nick. Zij zou hem die bescherming bieden.

Ze hoorde zijn schoenen op de vloer vallen. In het donker was het net alsof zijn handen overal tegelijk waren. Zijn handen wreven over haar borsten, totdat de tepels tegen de satijnen stof spanden, ze streelden haar rug en haar heupen en zwierven koortsachtig over haar dijen. Wat een gevaarlijke handen...

Dat was echter nog slechts het begin, want plotseling werd ze onder zijn gewicht aan het bed gekluisterd en werden haar polsen teder maar krachtig door zijn handen omklemd. In het schemerduister kon ze de contouren van zijn gezicht ontwaren. Zijn donkere ogen hadden een intense glans. Hij had duidelijk moeite met ademhalen.

'Ik heb me jou zo vaak op deze manier voorgesteld. Onstuimig en bereidwillig. Een en al vuur en schoonheid.' Hij schudde kort zijn hoofd. 'Laura, je moet begrijpen dat ik nog maar heel weinig zelfbeheersing heb. Als je niet heel zeker weet of je dit wel wilt, moet je het nu tegen me zeggen.'

'Ik weet het heel zeker.' Ze nam zijn gezicht tussen haar handen.

'Laura?' Hij aarzelde een ogenblik. 'Ben je nog onschuldig?'

Die vraag had ze niet verwacht. Ze raakte er enigszins door gealarmeerd. Haar intuïtie zei haar dat Nick een oprecht antwoord naar eer en geweten zou afwegen. Het zou van invloed zijn op hun liefdesspel, en dat wilde ze niet.

'Wek ik dan die indruk?' vroeg ze fluisterend. 'Gedraag ik me als een vrouw die niet weet wat ze wil, die niet zelf keuzen kan maken, niet zelf risico's kan schatten? Ik weet precies wat ik wil, Nick. Dat is altijd al zo geweest. Op dit moment wil ik jou. Ik wil jou in me.'

De bedwelmende kus die hij haar gaf, beroofde haar bijna van haar verstand. Ze voelde zijn vingers naar de knoopjes aan de achterkant van haar blouse tasten. Nog juist op tijd wist ze zijn hand vast te grijpen en naar haar dij te drukken. Haar rok was al tot aan haar middel opgestroopt. Alleen haar kousen bedekten nu nog haar benen. Ze geleidde zijn hand naar de plek waar haar kousen in blote huid overgingen. De jarretels waren niet meer dan een stukje kant.

'Maak ze los voor me,' fluisterde ze. 'De hele avond snak ik er al naar dat jij mijn kousen losmaakt. Laat me niet langer wachten, Nick. Laat me niet langer wachten...'

Na een ademloos moment van spanning wist ze dat hij zijn laatste restje zelfbeheersing kwijt was en dat zij had gewonnen. Ze voelde zich schuldig dat ze hem bepaalde keuzen niet openliet, keuzen die betrekking hadden op volledige naaktheid en op een uitgebreid voorspel. Het moest echter snel gebeuren. Hij moest helemaal buiten zinnen raken, niet nadenken. Ze zou alles voor Nick opgeven... zolang er geen kans was dat ze een blik van walging in zijn ogen zag, walging vanwege haar littekens.

Heviger dan ooit tevoren drongen zich beelden van een vuurzee aan haar op. En de pijn die dat vuur veroorzaakte, was nooit eerder zó schrijnend geweest. Littekens. Lelijkheid. Ongaafheid. Zij wilde hem iets beters geven. Iets perfects. Iets moois. Iets dat Laura Jakway bijna had verdrongen.

Ze voelde de koelte over haar benen strijken toen Nick haar kousen omlaag stroopte. Hij mompelde iets met hese stem. Dat meende hij niet. Het was niet echt mogelijk dat zij hem dergelijke gevoelens bezorgde. De wanhoop die zich van haar meester dreigde te maken, verdween evenwel toen Nick haar rok uittrok. Zij wilde naar zijn broeksriem tasten, maar hij was sneller.

Binnen de kortste keren had hij zich ontdaan van zijn laatste restje kleren. Toen hij zich weer naar haar toe boog, beving haar de angst dat hij opnieuw een poging zou doen om haar blouse uit te trekken. Zij gaf hem andere dingen om zich over te bekommeren. Ze mocht dan de panter in Nick hebben losgemaakt, maar hij had iets van dezelfde kracht in haar tot leven gewekt, iets waarvan ze het bestaan tot dan toe nooit had vermoed.

Laura trilde van top tot teen. Daar moest hij iets aan doen. Ze begon zich zo duizelig te voelen, dat ze het bloed in haar oren voelde bonzen. Ook daaraan moest hij iets doen. Opeens was al haar zelfbeheersing verdwenen. Er ontsnapten ongecontroleerde kreetjes aan haar keel.

Eigenlijk zou Nick haar moeten helpen. Hij maakte het echter alleen maar erger. Hij fluisterde haar zondige dingen toe. Hij had haar niet moeten kussen... op de plek waar hij haar kuste. Ze schaamde zich voor het vocht tussen haar benen. Ze voelde zich smelten.

De technische details van lichamelijke eenwording had ze wel begrepen, maar ze had nooit verwacht dat zijn liefdesinstrument zo hard en warm kon zijn. Net zomin als ze zijn heftige reactie had verwacht toen ze hem daar aanraakte. Ze wist niet dat de hele wereld kon zinderen. Ze wist niet dat een vrouw zó wanhopig kon begeren.

Toen Nick in haar drong, had ze geen tijd om haar angst te laten toenemen. Die eerste stoot bezorgde haar een tintelende pijn.

Nick kreunde. 'Verdorie, Laura.'

'Nee, nee. Niet ophouden.' Na die eerste, felle pijnsensatie kregen haar emoties een ander karakter. Ineens besefte ze dat ze tot dat ogenblik leeg was geweest zonder het ooit te hebben geweten. Wat ze nu beleefde, was niet mogelijk. Ofwel zij was te klein, ofwel hij was te groot. Ze zou in stukken worden verscheurd als hij bewoog. Ze zou gek worden als hij niet bewoog.

'Niet ophouden, Nick...'

Zijn lippen drukten honderden zoentjes op haar kin, op haar wangen en op de vochtige plekjes onder haar ogen. 'Dat was de laatste leugen die je mij hebt verteld, liefje.'

'Nick

'Sst. Ik verwijt je niets. Ik ben alleen kwaad op mezelf, omdat ik je heb geloofd. Maar daarover zullen we het nu niet hebben. Nu wil ik dat je me je mond geeft. En ik wil dat je je benen zo strak mogelijk om me heen slaat. Dan zal ik je precies laten zien hoe mooi je bent, Laura. Ik zal je beminnen tot die blauwe ogen van je verwilderd en verloren zullen kijken.'

Al die jaren was ze bang geweest van vuur. Ditmaal beleefde ze evenwel een vuur dat heel anders was dan het vuur dat ze altijd had gevreesd. Dit was een verzengende hitte die alles heerlijk en mooi maakte. Dit was een wonder.

Langzaam bewoog hij in haar, totdat ze begreep dat dat pijnlijke ongemak iets natuurlijks was. Toen veranderde hij het ritme, totdat er een vuur van genot in haar oplaaide en ze zich slechts kon laten meevoeren op de golven van wellust.

Een wilde kreet ontsnapte aan haar lippen, vlak voordat ze Nicks diepe gegrom hoorde. Toen voelde ze alleen nog zijn gewicht en hoorde ze alleen nog een hijgende ademhaling in de duisternis. De minuten tikten voorbij.

Alles wat ooit zo gecompliceerd was geweest in haar leven, was ineens teruggebracht tot de simpelste proporties. Ze had niet meer energie dan een lome vlinder.

Nick draaide zich op zijn zij en trok haar mee. Met gesloten ogen voelde hij haar haar tegen zijn wang kietelen. Een van haar gladde benen was tussen zijn benen geklemd. Zijn hand rustte op haar heup. Een gevoel van tedere beschermdrang doorstroomde hem; een al even intense sensatie van kwetsbaarheid schokte hem. Beide emoties waren hem onbekend. Hij wist niet wat hij er mee aan moest.

Uiteindelijk vond hij de kracht om de lamp aan te knippen. Laura sloeg knipperend haar ogen open, blijkbaar geschrokken door het plotselinge licht. Nick besteedde geen aandacht aan haar reactie. Hij was te zeer in beslag genomen door het kijken naar de vrouw die zojuist het hele fundament onder zijn zo veilig gewaande wereld had weggeslagen.

Ze zag er niet uit als de veeleisende verleidster die hem ertoe had gebracht alle gevoeligheid en tederheid die hij in het spel had willen brengen te vergeten. Het was niet te begrijpen dat ze zevenentwintig jaar had kunnen worden zonder ooit een minnaar te hebben gehad.

Nog steeds had ze die blouse aan. Een uur tevoren had de erotische wrijving van satijn tegen zijn blote huid ertoe geleid dat hij nog slechts aan één ding kon denken: de liefde met haar te bedrijven. Nu hij zag hoe ze daar lag — als een weerloos katje - kon hij niet begrijpen wat hij had gedaan.

'Is alles in orde met je?' fluisterde hij.

Haar ogen gingen weer dicht. 'Ik heb er geen idee van. Ik bevind me in de hemel. Nick?'

Glimlachend streek hij met zijn lippen over haar voorhoofd. 'Hmm?'

'Was het... prettig voor je?'

'Nee.' Dat antwoord had tot gevolg dat haar ogen verschrikt weer opengingen. 'Het was niet prettig. "Prettig" zeg je van andere dingen. Misschien kun je het ook wel gebruiken voor het liefdesspel tussen man en vrouw, maar dan toch niet voor het soort liefdesspel dat wij zojuist hebben gedeeld. Die ervaring zou ik voor geen goud hebben willen missen. Het was iets dat met niets anders te vergelijken is. Uniek. Overweldigend. Verrukkelijk. Wat ik voor jou voel, heb ik nooit eerder voor een andere vrouw gevoeld. Je bent een gevaarlijke minnares, Laura.'

Enige seconden lang wist ze niets uit te brengen. Het was een illusie, wist ze, maar toch voelde ze zich op dat ogenblik zielsgelukkig. 'Ik ben er vast van overtuigd dat de rollen juist omgedraaid liggen.'

Hij raakte haar neus aan. 'Jij snapt er niets van.'

'Nick, spreek me niet tegen.'

'Neem me niet kwalijk.'

'Dat is je geraden, want door jou kan ik misschien nooit meer de energie vinden om me te verroeren.'

'Nogmaals mijn excuses.'

'Je meent er niets van. Je glimlacht.'

'Omdat ik erover dacht je achterste te kussen.'

'Nick!'

Grinnikend stapte hij uit bed. Na de gordijnen te hebben dichtgetrokken, liep hij naar de badkamer, waar hij een washandje onder de warme kraan hield.

Laura zat ontspannen rechtop toen hij terugkwam. 'Wat ben je aan het doen?'

Met een kalm gebaar sloeg hij het dek van haar af. 'Je had het me moeten vertellen.' Het was een constatering, geen beschuldiging.

Er verschenen blosjes op haar wangen. 'Ik begrijp wat jij dacht,' zei ze ongemakkelijk. 'Jij hebt "onschuldig" waarschijnlijk opgevat in de zin van... Het was gewoon heel lang geleden dat ik met iemand...'

Nick ging niet op haar woorden in. Hij wreef simpelweg met het natte washandje tussen haar benen.

'Nick!'

'Ik had het aanzienlijk fijner voor je kunnen maken als ik het van tevoren had geweten,' zei hij onverstoord. Vervolgens liep hij met het washandje terug naar de badkamer.

'Nick?'

Hij kwam de kamer weer binnen.

'Nick, je had het niet fijner voor me kunnen maken. Fijner kan niet.'

Plotseling drong zich het woord 'liefde' zich aan Nick op. Een woord dat hij verafschuwde, omdat het afhankelijkheid en kwetsbaarheid betekende en omdat het vragen opriep waarop hij geen antwoord wist. De emotie waarvan hij zijn hele leven had geloofd dat hij er geen behoefte aan had, overspoelde hem ineens.

Hij stapte weer in bed en trok omstandig de lakens en de dekens recht. Driemaal onderbrak hij die bezigheid om haar te kussen - één keer op haar teen, één keer op haar knie en één keer op haar mond.

Laura was half aan het lachen toen hij haar naar zich toe trok. Ze verstijfde echter toen zijn vingers van haar sleutelbeen naar haar nek gingen.

'Wat doe je?'

'Je blouse losknopen natuurlijk. Daar kun je toch niet in slapen?'

'Nee, wacht even —'

Hij meende haar aarzeling te kunnen begrijpen. Sussend zei hij: 'Ik zal vanavond niet nog eens de liefde met je bedrijven, Laura. Dacht je dat ik niet doorhad dat jij een beetje pijn hebt? Ik was alleen van plan je in mijn armen te houden. Naar je te kijken. Je aan te raken. Verder niets.' Al die piepkleine knoopjes hadden een ingewikkelde sluiting. Hij had er amper twee los, toen ze zich met een bruuske beweging tegen het hoofdeinde van het bed drukte. De plotselinge angst in haar ogen was een compleet raadsel voor hem.

'Wat is er?' vroeg hij verbluft.

'Niets.' Ze streek met haar hand door haar haar, angstvallig zijn blik vermijdend. 'Ik moet gaan. Ik moet terug naar mijn kamer.'

Pas uren later legde hij een verband tussen die volkomen onverwachte reactie van haar en de blouses met hoge hals, die ze altijd droeg. Op dat moment begreep hij er echter nog helemaal niets van. Hij had het gevoel alsof hij een stomp in zijn maag had gekregen. 'Is het nooit je bedoeling geweest hier te blijven slapen?' vroeg hij gespannen.

'Dat lijkt me geen goed idee.' Ze boog zich naar voren om uit bed te stappen.

Zijn vingers sloten zich om haar pols. Hij versoepelde zijn greep zodra hij besefte dat hij haar pijn deed. Haar loslaten deed hij evenwel niet. 'Dat meen je toch zeker niet?'

Het kostte haar moeite iets uit te brengen. Haar keel was ineens kurkdroog geworden. 'We weten allebei wat er gebeurd is,' zei ze zacht. 'Allebei waren we opgewonden vanwege jouw parels, we hebben een lange dag achter de rug en we hebben heel wat champagne op. Ik heb geen spijt van hetgeen er is gebeurd, Nick, en ik hoop dat voor jou hetzelfde geldt, maar we kunnen elkaar niet voor de gek houden.'

'Voor de gek houden?'

'Jij vertrekt binnenkort - niet alleen uit New York, maar zelfs helemaal uit mijn leven. Jij hebt je eigen zaken, je eigen werk.' Fluisterend voegde ze eraan toe: 'Het kan niet iets van lange duur zijn dat weet je zelf ook wel.'

Van die complicaties was hij zich al bewust geworden.

'Jij had vanavond iemand nodig. Ik ook.' Ze keek hem nog eens aan en liet toen zijn hand los. Hij zag er zo koud uit.

Ze had hem van alles en nog wat willen vertellen. Hij moest een vrouw zien te vinden die hem steeds ter zijde zou staan. Ze zou het verschrikkelijk voor hem vinden als hij alleen bleef. Hij was al die jaren om de verkeerde redenen alleen geweest, en ze hoopte vurig dat zij zijn leven een andere wending had gegeven. Misschien had hetgeen ze zojuist hadden gedeeld voor hem emotionele deuren geopend. Al die dingen kon ze evenwel niet tegen hem zeggen zonder te verraden hoeveel ze om hem gaf.

Laura toverde met moeite een glimlachje op haar gezicht en deed haar best iets opgewekts in haar stem te leggen. 'Vooruit, Nick. Er is niets bijzonders aan de hand. We hebben met elkaar gevrijd, en dat hebben we allebei gewild. Mensen doen dat zo vaak zonder dat ze er iets gecompliceerds van maken.'

Toen ze was uitgesproken, was hij zo furieus, dat hij een ogenblik niet kon ademen. Hij snapte zelf niet waarom hij zo kwaad was. Dat kon hem echter niet schelen. 'En dat is het enige dat jij wilde? Eén avondje. Geen banden, geen mogelijkheden, geen verplichtingen.'

'Vanzelfsprekend.'

Het liefst zou hij haar door elkaar rammelen. Haar praatjes over het vanzelfsprekende karakter van kortstondige verhoudingen waren net zo belachelijk als haar leugen over haar maagdelijkheid.

Hij voelde zich volkomen van zijn stuk gebracht. De knopen die hij in zijn maag voelde, herinnerden hem eraan dat hij geen rechten op Laura kon laten gelden. Niet het minste vertrouwen had hij in de kwetsbare emoties die hem overweldigden. Hij had eerst met haar over die parels moeten praten, om te weten te komen of ze meer van hem wilde dan alleen parels. Hij wilde het recht hebben voor haar te zorgen, haar te beschermen, haar te beminnen, maar geen enkele man kon dergelijke rechten opeisen. Ze moesten hem worden verleend.

Laura wilde de deur dichtdoen voordat die helemaal was geopend.

Een eerbaar man zou haar wensen respecteren.

Er ontsnapte een gegrom aan zijn keel. Met eerbaarheid wilde hij geen rekening houden. 'Je blijft vannacht hier,' zei hij bars. Met een woedend gebaar knipte hij het licht naast het bed uit; daarna trok hij Laura op het bed, zodat ze weer naast hem kwam te liggen.

Ze zei niets toen hij haar tussen zijn benen klemde. Hij streek haar haar naar achteren, trok het dek tot aan haar kin op en stak zijn hand weer onder de dekens. Daarna duwde hij haar blouse een stukje omhoog, zodat hij zijn arm op haar blote buik kon leggen. Zij maakte het hem gemakkelijk, doordat ze met ingehouden adem roerloos bleef liggen.

Ook dat maakte hem kwaad. 'Probeer je eens te bewegen,' zei hij zacht.

Dat deed ze. Ze draaide zich langzaam in zijn armen om. Hij voelde haar vingers naar zijn nek glijden. Haar knokkels wreven even over zijn kin.

'Het is nooit mijn bedoeling geweest je pijn te doen,' fluisterde ze.

Nick vermaande zichzelf dat hij zich niet langer moest laten kwellen door dat woordje 'liefde'. Het was een woord dat niet belangrijk was. De pijn die hij in zijn binnenste voelde snijden, zou aanzienlijk worden verlicht indien hij dat ene woordje domweg uit zijn hoofd zette. 'Liefde' was niet alleen een onbelangrijk woord, het was bovendien een woord dat welbeschouwd inhoudsloos was. Het verwees hooguit naar iets schimmigs, iets vluchtigs, iets onwerkelijks. Nee, hij wist niet wat het woord kon betekenen.

Hij wist alleen dat hij haar naast zich wilde hebben, zó dat hij haar kon zien, voelen, ruiken, horen, beschermen. Niet alleen op dat moment, maar telkens opnieuw.

'Heb je het koud?' vroeg hij na enkele ogenblikken van doodse stilte.

'Nee.'

'Heb je het te warm?'

'Nee.'

'Ik wil dat je gaat slapen.'

'Ik slaap al bijna,' mompelde ze.

Hij had nog helemaal geen slaap. Ze gaf hem ook niet de gelegenheid slaperig te worden. Nadat ze eenmaal in slaap was gevallen, zorgde ze ervoor dat hij telkens in de weer was met haar te bedekken. Nu eens spreidde ze haar benen, zodat er een voet bloot kwam te liggen, dan weer draaide ze zich in een houding die tot gevolg had dat de dekens nog slechts tot halverwege haar armen reikten. Hij had er handen vol werk aan.

Waar hij echter vooral wakker van bleef, was de gedachte aan andere mannen die dat werk mogelijk ooit zouden overnemen.