Hoofdstuk 7

 

 

 

Het aanhoudende gerinkel leek door de duisternis te snijden. Ten slotte stak Laura tastend haar hand uit. De hoorn viel van de haak, voordat ze hem naar haar oor kon brengen.

'Hallo?'

'Je was toch niet echt van plan deze bijzondere morgen in je bed te blijven, hè?'

Er moest ergens een lichtschakelaar zijn in de hotelkamer. Ze kon hem alleen niet vinden. 'Uitslapen? We hebben pas om drie uur onze eerste afspraak. Nick, het is nog donker -'

'Het is drie minuten over vijf. Over twintig minuten sta ik voor je deur. Kleedje warm aan.'

Hij hing op. Heel even dacht ze erover hem in zijn sop te laten gaarkoken. Toen legde ze de hoorn neer en sloeg ze het dek van zich af. Het ontsteken van alle lichten in de kamer zou ertoe hebben moeten bijdragen dat ze in ieder geval enigszins wakker werd, maar dat was niet het geval. Ook een plens koud water in haar gezicht maakte haar nog niet echt wakker.

Geeuwend liep ze naar haar koffer, waaruit ze een paar panty's, een roze rok en een roze-blauwe blouse te voorschijn haalde. Nadat ze zich had aangekleed, begaf ze zich weer naar de badkamer, ditmaal om haar haar te borstelen.

Veel eerder dan ze had verwacht, werd er op de deur geklopt. Laura griste haar jas van het haakje en hing hem meteen terug. Ze wist niet of ze wel uitgingen. Ze had geen flauw idee wat hij in vredesnaam om half zes 's ochtends wilde gaan ondernemen.

Nick had haar wel kunnen vertellen wat hij om half zes 's ochtends wilde ondernemen. Precies hetzelfde wat hij ook al om vier uur, om drie uur en om twee uur had willen doen. Toen hij haar in de deuropening zag staan, werden de gedachten daaraan niet bepaald naar de achtergrond gedrongen. Zij hoorde in zijn bed. Telkens wanneer hij haar kuste, reageerde ze als een vrouw die wanhopig graag wilde beminnen en wanhopig graag bemind wilde worden. Hij zag dat haar gezicht nog roze was van de slaap.

Ik zou je zo snel kunnen nemen, dat je nauwelijks tijd zou hebben om na te denken, ging het door hem heen.

Hij had haar die ochtend echter met andere bedoelingen wakker gemaakt. Even moest hij glimlachen bij het zien van haar vormelijke kledij. Ze zag eruit alsof ze een kopje thee bij een hertogin ging drinken. 'Liefje, we hebben makkelijke, warme kleren nodig.'

'O ja?'

'Ja.'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik heb geen spijkerbroek meegenomen, Nick. Ik heb alleen kleren ingepakt waarmee ik naar een zakenafspraak en eventueel een restaurant kan.'

'Heb je dan in ieder geval wel andere schoenen meegenomen?'

'Schoenen?' Ze keek naar haar voeten. Die donkerblauwe pumps waren de mooiste die ze bezat.

'Ja. Platte schoenen,' verduidelijkte hij.

Haar leren instappers waren nauwelijks toonbaar. Die droeg ze alleen thuis, wanneer ze het te koud vond om op blote voeten te lopen. Ze had ze in haar koffer gestopt in plaats van pantoffels, maar ze was zeer zeker niet van plan geweest ze in het openbaar te dragen.

'Perfect,' zei hij met een tevreden knikje. Vervolgens wierp hij een blik om zich heen. Er verscheen een frons op zijn voorhoofd. 'Hoe komt het dat jouw kamer de helft kleiner is dan de mijne?'

'Doordat ik de kamers heb geboekt.' Ze had dat op zijn kosten gedaan. Dat hij betaalde, bezorgde haar geen moeilijke gevoelens; per slot van rekening waren ze hier enkel en alleen vanwege zijn parels. Ze had er echter rekening mee gehouden dat Nick vermoedelijk gewend was in stijl te reizen, terwijl zij genoeg had aan een bed en een kussen. 'Deze kamer voldoet uitstekend, ik ben hier niet om geld over de balk te smijten.'

'De volgende keer boek ik het hotel,' was zijn enige reactie.

De volgende keer? Ze keek hem heel even aan en sloeg haar ogen toen snel neer. Het was overduidelijk dat er geen volgende keer zou komen. Ze verwisselde haar schoenen, terwijl Nick haar jas vasthield. Het leek wel of hij haast had.

'Wat denk je in 's hemelsnaam 's ochtends om half zes te zien?' vroeg ze.

'New York.'

Ze trok één wenkbrauw op. 'Bedoel je dat we de plaatselijke bezienswaardigheden gaan bezichtigen?'

'Alsjeblieft, zeg!' Uit zijn blik sprak afschuw. 'Ik bedoel gewoon dat we New York gaan bekijken.'

Het begon met een taxichauffeur die dacht dat hij aria's kon zingen. Het ritje duurde gelukkig niet lang. Ze werden afgezet bij een kraampje, dat eruitzag als een verbouwde caravan. Er werden ongedesemde broodjes met gesmolten kaas verkocht.

'Die smaken nergens zo lekker als hier,' verklaarde Nick tussen twee happen door.

Laura schoot in de lach, waarop Nick een arm om haar heen sloeg.

'Ik merk dat jij deze lekkernijen niet erg serieus neemt, Laura.'

'Neem me niet kwalijk. Ik ben altijd meer het type geweest dat op Engelse muffins valt.'

'Een mens kan altijd veranderen, mits hij voldoende gemotiveerd is,' zei hij ernstig.

'Om half zes 's ochtends ga ik geen discussie aan. Bovendien smaakt dit verrukkelijk.' Ze keek om zich heen, op zoek naar een straatnaambordje. 'Heb jij enig idee waar we ons op het ogenblik bevinden?'

'Midden in het volle leven.'

Dat klopte. Ze bevond zich inderdaad midden in het volle leven. Vijf stroken met verkeer, voortdurend geclaxonneer, ontelbare mensen. Ze passeerden een oude man die sinaasappelen verkocht, een in vodden geklede vrouw die een boodschappenwagentje met oude rommel voor zich uit duwde en een jongen en een meisje die allebei oranje geverfd haar hadden. Het daglicht brak aan.

Nadat ze ergens koffie hadden gedronken, uit een plastic bekertje, kwamen ze langs een etalage waarin Indiaanse liefdesdrankjes werden aangeprezen. Even daarna passeerden ze een moeder die achter een kinderwagen met een drieling liep. Vervolgens bleven ze een ogenblik vol bewondering staan kijken naar een vrouw in een goudlamé pak en een zwarte cape, die zo lang was dat hij over het trottoir sleepte.

Laura was gefascineerd door de verschillende geuren die ze opsnoof. Verstikkende uitlaatgassen werden plotseling afgewisseld door exotische parfums. En overal waren stalletjes te zien, waarin van alles en nog wat te koop werd aangeboden. De ene straat volgde op de andere, allemaal even gevaarlijk om over te steken. Taxichauffeurs leken het een sport te vinden om zoveel mogelijk door rood licht te rijden... en zij en Nick wisselden steeds glimlachjes met elkaar.

Was het mogelijk dat ze niet glimlachte? Nick had gelijk. Ze bevonden zich midden in het volle leven. Het was allemaal heel anders dan haar beschutte hoekje in Tennessee. Overal was wel iets te beleven. Soms konden ze nog geen tien passen doen zonder iemand te horen die een ander uitschold. Echtgenoten bespraken in het openbaar hun echtscheiding. Moeders gaven hun kinderen een uitbrander. Mannen en vrouwen kibbelden hardop over politieke kwesties.

Nick vond een kraampje waar Engelse muffins werden verkocht. Hij stond erop dat Laura er twee zou nemen. Daarna kocht hij bij een ander stalletje een paar reusachtige rode appels.

Zij was nog steeds aan die appel aan het knabbelen, toen Nick haar meetroonde naar een deel van een straat waarin zich verscheidene juwelierswinkels vlak naast elkaar bevonden. in de ene etalage was een diadeem met robijnen en diamanten te zien. In de volgende saffieren en in de derde pronkten adembenemende smaragden.

Nick schudde zijn hoofd. 'Niks voor jou, Maybelle,' zei hij, een Tennessee-accent nabootsend.

Laura speelde het spel mee. 'Maar, Hiram, je had me toch beloofd dat je een aardig sieraadje voor me zou kopen, wanneer de oogst binnen was!'

Hij reageerde met een hees lachje. 'Jij kunt duizend sieraadjes krijgen, Maybelle. Maar niet deze. Je moet iets nemen dat bij je past.'

Twee zaken verderop vond hij ten slotte een sieraadje dat bij haar paste: een collier met drie rijen lichtblauwe parels -een uiterst zeldzaam soort - en een sluiting van saffier. Het geheel lag op een roodfluwelen ondergrond.

Nick zag dat Laura de parels aandachtig stond te bestuderen. Zijn glimlach verflauwde was. 'Zou je die willen hebben?' vroeg hij haar.

Grinnikend trok ze haar blik van de etalage af. 'Het is jammer, Hiram, maar in de hele staat Iowa is te weinig koren om dit hier te kunnen betalen. Simpele diamanten zouden heel wat goedkoper zijn.'

'Laura.'

Ze keek weer naar hem op.

'Liefje, wil het hebben?'

Er vlamde zo'n vuur in zijn ogen op, dat haar hart er een slag van oversloeg. Hij meende het, en heel even wist ze absoluut niet wat ze moest doen of zeggen.

'Ik wil die parels voor je kopen, Laura.'

'Ik wil...' Ze wist echter niet wat ze wilde. Zijn verwaaide haar rechtstrijken was voor haar misschien al voldoende.

Ze stelde zich uiteindelijk tevreden met een hotdog, die ze in Central Park op een bankje nuttigde, kijkend naar een jazzbandje, dat in de frisse buitenlucht aan het repeteren was. Daarna brachten ze nog een uur in een museum door. Toen ze daaruit kwamen, keken ze nog ergens naar een mimespel, dat op straat werd opgevoerd.

Om een uur of half twee had Laura spierpijn van het wandelen. Bovendien had zich op haar linkerhiel een blaar gevormd. Ze had genoten van die uurtjes samen met Nick.

Een dagje door New York slenteren was echter niet voldoende voor haar. Ze wilde méér delen met een man van wie ze hield.

 

'Laura, wat fijn je weer eens te zien!'

'Saul.' Laura drukte een kus op zijn wang. Saul Rothburn was niet langer dan zij, maar wel aanzienlijk ronder. Bovendien had hij nauwelijks nog haar op zijn hoofd. Iemand die hem niet kende, zou hem aanzien voor een vriendelijke oude man, maar wanneer men goed keek, zag men dat zijn blauwe ogen iets sluws uitdrukten. Zijn blik had zich al op Nick gevestigd voordat Laura een stap naar achteren had gedaan.

'Nick Langg, Saul. Jullie kennen elkaar al, heb ik begrepen.'

'Dag, Nick.' Saul stak zijn hand uit. 'Ik geloof dat ik jou bij onze eerste ontmoeting als een nogal vastberaden man heb aangemerkt, maar dat wil ik je nu vergeven. Allereerst omdat je zo verstandig bent geweest mijn Laura naar New York te brengen, en verder omdat je nu je parels naar mij toe brengt - en dat is helemaal verstandig. Je hebt ze toch bij je?'

'Jazeker.'

'Dan zal ik eens een stoel voor jullie pakken en wat koffie zetten. Laura, je ziet er weer stralend mooi uit, net als altijd. Een perfecte huid voor parels. Dat heb ik je al honderd keer verteld. Nick, ben jij bezig mijn fijne meid de stad te laten zien?'

Saul bleef maar praten terwijl hij stoelen te voorschijn haalde en koffiekopjes pakte. Beneden was een hoekje ingericht dat onmiskenbaar bedoeld was om cliënten ertoe te prikkelen de duurste sieraden te kopen die er op heel Fifth Avenue te krijgen waren. Hoogpolig tapijt, comfortabele fauteuils en gedempt licht moesten voor de juiste atmosfeer zorgen. Zoals Laura al had verwacht, heerste er in Sauls kantoortje een geheel andere ambiance. Er stond een oud bureau, op de vloer lag linoleum en overal lagen instrumenten die hij voor zijn werk nodig had.

Toen Nick de twee zakjes met parels voor de dag haalde, zei Saul met een dringend gebaar: 'Gaan jullie toch zitten. Dit zal wel wat tijd in beslag nemen.'

Laura schudde resoluut haar hoofd. 'Ik kijk toe, Saul.'

'Vertrouw je me soms niet?' Saul keek een tikje gekwetst.

'Ik zou zelfs een heilige nog niet met deze parels vertrouwen.'

Hij grinnikte en gaf haar vervolgens een klapzoen op de wang. 'Ik hou van je, Laura. Eerlijk gezegd heb ik altijd al van je gehouden, al vanaf de tijd dat je nog in de luiers lag. Ik heb je zien opgroeien en heb me vaak afgevraagd waarom ik veertig jaar van mijn leven heb verspild door ooit met de verkeerde vrouw te trouwen. Zo, laat me nu die parels eens bekijken.' Uiterst voorzichtig liet hij Nicks parels op een groot stuk fluweel rollen. Na een korte blik op het geheel te hebben geworpen, schudde hij zijn hoofd. 'Laura, ik handel niet in geverfde parels. Dat weet je toch, liefje.'

'Ze zijn niet geverfd.'

'Als je nu had gezegd dat ze uit Tahiti afkomstig zijn of uit Centraal Amerika -'

'Ze komen gewoon uit de vallei, Saul.'

'Maar ze zijn zwart. Die kunnen niet uit de vallei konten. Maar goed...' Hij slaakte een zucht. 'Ik wil toch wel even kijken.' Met een traag gebaar deed hij de spectroscoop en de loep om zijn hoofd. Enkele minuten later moest hij toegeven: 'Op de densiteit kan ik niets aanmerken.' Vervolgens ging hij rustig verder met zijn onderzoek.

Op een gegeven ogenblik werd het Laura te veel. Bij een vreemde had ze rustig kunnen blijven toekijken, maar niet bij Saul. Ze ging naast hem staan. Zodra hij een bepaald instrument had gebruikt, pakte zij het op om het zelf te gebruiken.

Saul schonk haar een glimlach. 'Wil je liever dat ik ergens anders heen ga? Ik had toch begrepen dat je mij de parels wilde laten keuren.'

'Sst. Saul. Je bent een schat, maar hou nu even je mond.' Haar hart bonsde in haar keel.

Ze wist precies wat Saul onderzocht. Thuis had ze een refractor, een loep en een microscoop, met behulp waarvan ze de densiteit, de maat, de luminescente en de beschadigingen kon vaststellen. Althans tot op zekere hoogte. Sam beschikte over een aanzienlijk verfijnder instrumentarium, waarmee onomstotelijk kon worden bepaald of iets een cultivéparel dan wel een natuurlijke parel was en waarmee de kleinste foutjes konden worden gesignaleerd.

Laura spande zich tot het uiterste in om fouten aan de parels te ontdekken. Fouten van welke aard dan ook.

Ze voelde het bloed in haar oren bonzen. Er móesten fouten zijn. Dat kon gewoon niet anders. Ze wist al wel dat Nicks parels prachtig waren, maar werkelijk perfecte parels bestonden eenvoudig niet. Volledig gave schoonheid was onmogelijk; dat was slechts een droom. Jarenlang had ze, tegen beter weten in, die droom nagejaagd. Ze had er haar hele leven door laten beheersen.

Toch ging de ene volstrekt gave parel na de andere van Sauls handen naar die van haar.

Op een zeker ogenblik probeerde een blonde man, die eerst netjes had aangeklopt, iets aan Saul te vragen. Hij kreeg een vinnige reactie.

'Donder alsjeblieft op,' viel Saul uit.

De man verdween.

Er ging nog een uur voorbij voordat Saul de spectroscoop afzette. Hij leunde achterover en keek met een wezenloze uitdrukking in zijn ogen van Nick naar Laura. 'Wat hebben jullie me in vredesnaam in handen gegeven?' Vervolgens schudde hij zijn hoofd, onderwijl met zijn hand over zijn kin wrijvend. 'Hebben jullie deze parels al aan andere handelaren laten zien?'

'Het gaat nu om jouw oordeel,' zei Nick kalm.

'Ja, natuurlijk, maar ik wil alleen zeggen dat jullie hiermee niet naar andere handelaren hoeven te gaan. Laura kent me; ik ken haar familie al heel lang — al vóór de tijd dat zij zich serieus met parels ging bezighouden. Ik zou jullie nooit beduvelen.' Hij keek naar Nick. 'Ik hoop dat je geen enkele twijfel hebt aan mijn naam als eerbaar parelhandelaar. Mijn reputatie-'

Laura viel hem in de rede. 'Saul, je hebt nog drie seconden de tijd om me te vertellen wat ik al die tijd al wil horen.'

'Wat wil je dan horen?'

'Dat dit de mooiste parels zijn die jij ooit hebt gezien.'

Saul haalde zijn schouders op. 'Dit zijn de mooiste parels die ik ooit heb gezien.' Hij keek weer naar Nick. 'Ze is een beetje van slag door alle opwinding.'

'Ik ben helemaal gek van opwinding,' corrigeerde Laura. Ze omvatte het hoofd van de oude man en drukte een fikse zoen op zijn voorhoofd. 'En sta niet de hele tijd alleen tegen Nick te praten, ouwe druiloor. Het mogen dan wel zijn parels zijn, maar ik ben degene met wie je over de prijs zult moeten onderhandelen.'

'Hoe durf je zo tegen me te praten,' reageerde Saul quasi beledigd. 'Al die jaren dat ik je ken, heb ik van je gehouden -' Verder kwam hij niet.

'Zeg hem waar hij aan toe is, Saul. Noem hem een bedrag.'

'Het is altijd zo'n aardige meid geweest,' zei Saul meewarig tegen Nick. 'Maar nu heeft ze iets agressiefs gekregen.' Vervolgens keek hij Laura strak aan. 'Ik heb nooit gezegd dat ze een stuiver waard zijn.'

'Nee, omdat ze heel wat meerwaard zijn! Kom op, laat dit spelletje niet te lang duren.'

Uit hetgeen Laura hem had verteld, had Nick al enig idee gekregen hoeveel de parels waard waren. Toch voelde hij een schok toen de juwelier zijn onderhandelingen begon bij tweehonderdduizend dollar. Hij werd echter helemaal stil toen Laura achteloos over een bedrag van achthonderdduizend dollar sprak. En dat allemaal voor een hoopje parels!

Nick kon zijn ogen niet van Laura afhouden. Ze bruiste van energie, ze was één en al opwinding. Haar ogen leken blauwe vlammen, haar lichaam straalde hartstocht uit. De oude man had ongetwijfeld de indruk dat het haar om het geld ging. Nick had hem echter kunnen vertellen dat zij enkel en alleen voor de parels vocht.

'Zeshonderdvijftig, en geen cent meer,' brulde Saul ten slotte. 'En je weet verdraaid goed dat ik daarmee een heel mooi bod doe.'

Ze trok opeens haar wenkbrauwen op. 'Dat is het zeker, Saul. Ik wist wel dat jij de redelijkheid van mijn opvatting zou inzien. Maar ik heb je ook al verteld dat we in ieder geval nog één taxatie van een ander moeten hebben.'

Saul keek naar Nick. 'Dat is volkomen overbodig. Maar als je het dan per se wilt, kan ik die contra-expertise wel hier laten plaatsvinden. Dat betekent in elk geval dat de parels veilig in mijn safe blijven opgeborgen. Met dit soort parels wil je toch zeker niet door New York gaan zwerven?'

'Nee, maar-'

'Goed,' kwam Nick haastig tussenbeide. Hij stond op en negeerde de hand die Laura vertwijfeld op zijn arm legde. 'Saul, we laten de parels zolang hier en we laten je morgen weten wat we ermee willen doen.'

'Mooi, dat lijkt me een uitstekende beslissing,' zei Saul. 'Jullie willen natuurlijk een bewijs van achterlating. Bovendien zou ik me prettiger voelen als jullie zelf zien welke maatregelen ik allemaal neem om jullie parels te beschermen.'

Pas na vijven konden ze bij de juwelier vertrekken. Rond dat tijdstip was het lichtjes gaan sneeuwen. Het was donker en koud geworden. Iedere taxi die langskwam, was bezet. Nick zag Laura huiveren. Hij wist echter dat het niet alleen van de kou was. Bovendien had ze aan één stuk door gepraat sinds ze bij Saul Rothburn waren weggegaan.

'Heb je het gehoord? Heb je gehoord wat hij zei? Ik begrijp niet waarom je ze bij hem hebt achtergelaten, Nick. We hebben ze morgen nodig voor een contra-expertise. En je hebt toch wel gezien hoe hij ernaar keek? Je hebt zijn gezicht toch wel gezien? Zuivere begerigheid, Nick. De begerigheid dróóp van zijn gelaat! Nu dringt het zeker wel tot je door watje in je bezit hebt, hè? En dan te bedenken dat dit nog maar het resultaat van één klein experimentje was. Dit is nog niets vergeleken bij wat we hierna gaan doen! Het is goed dat je hebt ingezien dat die parels een risico waard waren. Ze zijn alles waard, Nick. Ik denk dat ik toch nog wat meer had moeten vragen. De prijs die Saul heeft geboden, was niet echt hoog genoeg. Ik geloof dat ik het niet goed heb aangepakt.'

Laura trilde van opwinding. Het was net of ze een dansje wilde maken, zo beweeglijk was ze. Ze kon zich zelfs niet stilhouden toen hij zijn beide handen om haar schouders klemde om haar aandacht te vragen. 'Je hebt het geweldig aangepakt. Niemand had het beter kunnen doen.'

'Jij bent bevooroordeeld,' reageerde ze enigszins geïrriteerd.

'Een heel klein beetje.' Hij glimlachte.

'Misschien hadden we beter een advocaat in de arm kunnen nemen, Nick. Misschien had iemand anders een betere prijs kunnen lospeuteren -'

'Ik wilde dat jij deze zaak zou regelen.' Dat was geheel in overeenstemming met de feiten. Toch bekroop hem een schuldgevoel. Zij was vergeten - omdat ze het zich eenvoudig niet wilde herinneren - dat hij nooit had ingestemd met een vervolg op het nu afgesloten experiment. Het probleem was dat het oordeel van de juwelier had bevestigd dat hij haar inderdaad aan een groot risico had blootgesteld. Voor Laura telde alleen de perfectie van de parels, voor hem betekende die perfectie echter dat bepaalde beslissingen in verband met haar veiligheid niet langer konden worden uitgesteld.

Het was tijd dat ze met elkaar praatten. Hij kon echter niet de juiste woorden vinden. Haar ogen glinsterden als de pas gevallen sneeuw. Haar wangen bloosden van opwinding. Haar lippen waren rood en vochtig. Hij kon zijn ogen niet van haar mond afhouden en hij kon niet zomaar een domper zetten op haar opgetogen stemming. In ieder geval niet op dat moment.

'Ik krijg de indruk dat jij vindt dat wij iets te vieren hebben, klopt dat?' vroeg hij droogjes.

'Nou en of!' Ze schonk hem een stralende glimlach. 'Vanavond heb ik er nu eens geen bezwaar tegen om jouw geld uit te geven. We hebben een hele kist met champagne nodig. En de beste ossehaas die er te krijgen is. Of zullen we kreeft nemen? Het is al jaren geleden dat ik voor het laatst kreeft heb gegeten. Ik ben er dol op.' Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte hem tegen zich aan. 'O, Nick, ik heb het gevoel alsof ik zó op een wolk zou kunnen dansen!'

Hij hield haar tegen zich aan gedrukt; zijn lippen streken even over haar voorhoofd. In zijn binnenste voelde hij echter wanhoop. Hij wist wat hij wilde, en hij was zelfs van plan het die avond te laten gebeuren, maar hij was zich er tevens van bewust dat ze niet meer zo lang bij elkaar zouden zijn. Altijd waren het die parels. Altijd waren het die parels die haar tot leven wekten. Hij had niets te bieden dat daarmee te vergelijken viel.

Als Laura had geweten wat hij dacht, zou ze hem hebben kunnen vertellen dat hij zich vergiste. Ook zij had voor die avond plannen die niets met parels te maken hadden, plannen die hij onmogelijk kon raden. In stilte bad ze dat alles goed zou gaan. Nog nooit immers had ze met zo'n hoge inzet gespeeld.

Het eten in het luxueuze restaurant was voortreffelijk. Laura had het zich goed laten smaken, te oordelen naar de hoeveelheid die ze had verorberd. Nick kon zich absoluut niets herinneren van hetgeen hij tot zich had genomen, net zomin als het tot hem doordrong wat voor muziek er door het trio werd gespeeld, nu ze samen aan het dansen waren. Het enige waaraan hij kon denken was, dat ze niet besefte wat ze deed.

Haar uiterlijk was niet anders dan anders. Ze had alleen een ander parfum op, iets dat hem aan witte camelia's deed denken. Ze had een zwartfluwelen rok en een witte blouse aan. Al lang geleden had hij ontdekt dat er aan de blouses van Laura altijd wel iets bijzonders was. Het exemplaar dat ze nu droeg, was van wit satijn en viel op door tientallen minuscule satijnen knoopjes.

Hij bleef maar aan die knoopjes denken, omdat het hem afleidde van het feit dat ze onder de witte stof geen beha droeg. Dat was te zien aan de manier waarop het zachte materiaal over haar borsten viel; met een beha zouden haar tepels zich niet zo duidelijk hebben afgetekend. Al verscheidene malen had hij bedacht dat Laura niet het soort vrouw was dat zonder beha rondliep.

Tot die avond echter had Laura hem nooit zo weloverwogen uitgedaagd; het was of ze er welbewust op uit was hem gek te maken.

Haar dijen maakten contact met de zijne tijdens het dansen. Haar tepels wreven schaamteloos over zijn borst. Haar armen waren om zijn hals geslagen en haar vingers gleden steeds naar zijn haar.

Plotseling hief ze haar gezicht naar hem op en vroeg met diezelfde stralende blik die haar ogen al de hele avond had gekenmerkt: 'Je wordt toch niet moe, hoop ik?'

'Jij zou eerder moe moeten zijn.'

'Ik ben niet moe. Ik zou zo nog wel uren door kunnen dansen.'

'Dan blijven we nog uren dansen.'

Opnieuw drukte ze zich op een zinnelijke manier tegen hem aan.

Opnieuw ging het door zijn hoofd dat ze niet wist wat ze aan het doen was. Ze was niet gewend aan wijn en ze was in de zevende hemel vanwege het succes met de parels. Dat moest de verklaring zijn. Hij kende haar intussen immers te goed om te kunnen aannemen dat ze willens en wetens een man verleidde.

Toch was dat precies datgene wat ze deed. Die ranke vingertjes bleven maar met zijn haar spelen. Het bezorgde hem bijna hartkloppingen. Toen ze haar wang tegen zijn schouder vlijde, voelde hij een golf van warmte door zijn lichaam gaan.

'Nick?'

Nauwelijks had hij zijn hoofd naar haar toe gebogen, of hij voelde haar lippen op de zijne. Na een ogenblik van verbijstering beantwoordde hij haar hartstochtelijke kus. De gevoelens die hem tijdens die kus doorstroomden, overweldigden hem. Zij gaf hem warmte zoals geen andere vrouw hem ooit had gegeven. Liefde... hij wantrouwde het woord... maar hij vreesde dat er geen ander woord was dat die gevoelens dekte.

'Laura,' fluisterde hij, nadat hij met moeite zijn mond van de hare had losgemaakt. 'We gaan terug naar het hotel. Nu meteen.'

'Ja,' fluisterde ze terug.