14

Sarah en Logan haalden Eve nog dezelfde avond van het vliegveld. Ze had Joe Quinn niet bij zich.

Eve stak haar hand op toen Sarah haar mond opendeed om te protesteren. ‘Jane is al genoeg van streek. Ik wilde Joe niet bij haar weghalen.’

‘Heb je bagage bij je?’ vroeg Logan.

Eve schudde haar hoofd en knielde bij Monty neer om hem aan te halen. ‘Ik hoopte dat ik niet meer nodig zou hebben dan mijn weekendkoffertje.’ Ze keek Sarah aan. ‘Of wel?’

‘Ik denk het niet.’ Sarah fronste. ‘Ik wilde echt dat je Joe mee zou brengen. Heb je hem verteld…’

‘Ik heb hem verteld dat je me nodig had om te wolfsitten.’ Ze begon te lachen toen ze weer opstond. ‘Per slot van rekening weet ik niet beter. Ja toch?’ Ze liep naar de uitgang. ‘Hij vond die wolf maar niks, maar hij zou pas echt ongerust zijn geworden als ik hem had verteld dat ik volgens jou een lijfwacht nodig had. Joe is nogal beschermend.’

Logan snoof. ‘Nogal?’

‘Nogal erg. Maar dat kan geen kwaad.’ Ze keek hem even aan. ‘Je hebt er zelf trouwens ook een handje van. Ik sta ervan te kijken dat je Sarah hebt betrokken bij moeilijkheden die…’

‘Ik had geen keus.’ Logan pakte haar weekendkoffertje. ‘Maar die heeft zij nu wel en als jij haar kunt overhalen om niet naar Dodsworth te gaan, zet ik jullie allebei op een vliegtuig naar Atlanta.’

‘Naar Dodsworth?’

‘Ik ga niet naar Atlanta.’ Sarah keek hem recht in de ogen. ‘En het is een gemene streek om te proberen of je mij met behulp van Eve zover kunt krijgen dat ik van gedachten verander.’

‘Niet half zo gemeen als waar je in Dodsworth mee geconfronteerd zult worden.’

‘Ik zou het wel leuk vinden als jullie me vertelden wat er precies aan de hand is,’ zei Eve.

‘Dat zal ik wel doen.’ Logan deed het portier van Sarahs jeep open. ‘Ik zet Sarah af bij het huis in Phoenix en dan rijd ik jou naar de blokhut. Onderweg zal ik tijd genoeg hebben om je de hele zaak uit de doeken te doen.’

‘Ik breng haar weg,’ zei Sarah. ‘Ik heb haar ook hier laten komen. Ik hoor haar uit te leggen wat er aan de hand is.’

‘Dat is dan jammer. Aangezien Joe er niet is om voor bewaker te spelen zal ik dat moeten doen,’ zei Logan. ‘En ik wil jou achter slot en grendel hebben tot ik weer terugben.’ Hij vertrok zijn mond. ‘Jij wou toch zo graag bij Bassett op de lip zitten? Misschien krijg jij het wel voor elkaar dat hij eerder klaar is.’

‘Eve is belangrijker.’

‘Ja, dat klopt.’ Hij startte de jeep. ‘En ik zal heel goed op haar passen. Of twijfel je daaraan?’

Sarah keek van de een naar de ander. De onderlinge band die werd gevormd door gezamenlijke herinneringen en ervaringen was bijna tastbaar. Ze schudde langzaam haar hoofd. ‘Nee, je hebt altijd goed voor haar gezorgd.’

‘Dan kun je dat nu ook wel aan me overlaten.’

Ze keek Eve aan. ‘Als je nadat Logan je alles over Rudzak heeft verteld het idee krijgt dat je op de een of andere manier gevaar loopt, dan wil ik dat je weer naar huis gaat. Dan moet je niet blijven. Oké?’

Eve glimlachte. ‘Maak je geen zorgen, tegenwoordig zorg ik er wel voor dat ik geen moeilijkheden krijg. Het leven is me de laatste tijd bijzonder goed gezind geweest. Daar wil ik volop van profiteren.’

Maar Eve was wel gekomen toen Sarah haar dat had gevraagd. ‘Denk daar dan aan als Logan je op de hoogte brengt van de toestand in Dodsworth.’

Een kwartier later stond Sarah op de stoep van het huis in Phoenix en keek toe hoe Logan en Eve de elektronisch beveiligde hekken uitreden. Ze zaten gezellig als oude vrienden met elkaar te kletsen… of als oude geliefden. Ze kreeg ineens een hol en eenzaam gevoel. Het was ook stom om daar te blijven staan en hen na te kijken.

Ze zou Eve bellen zodra ze in de blokhut was en met haar pralen. Misschien belde ze Joe ook wel om hem te vertellen wat er precies aan de hand was. Die beslissing kon ze nemen nadat ze met Eve had gesproken.

Alweer een beslissing. Ze wilde helemaal geen levens in de waagschaal stellen of keuzes maken. Ze was Salomon niet. Ze was maar een gewone reddingswerker die haar uiterste best probeerde te doen. Hoe had ze zich toch voor dit karretje laten spannen…

‘De hemel zij dank dat er iemand anders is die kan babysitten.’ Margaret kwam door de hal naar haar toe lopen. ‘Ik moet wel duizend dingen doen en ik zit met Bassett opgescheept.’

‘Is hij dan zo lastig?’

‘Eigenlijk niet. Maar hij weet gewoon niet wat goed voor hem is en naar mij luistert hij niet.’

‘Ik zal je zoveel mogelijk helpen.’

‘Nou ja, een beetje is al goed. Logan heeft mij de verantwoordelijkheid gegeven en die schuif ik niet af.’ Ze keek Sarah onderzoekend aan. ‘Voel je je niet lekker?’

Sarah schudde haar hoofd.

‘Nou, dan is het maar goed dat je hier bent. Niets beter dan regelmatig eten en lichaamsbeweging om je zenuwen in bedwang te houden. Ik duikel Bassett wel uit zijn lab op, dan kunnen we met ons allen een flinke wandeling maken door de tuin.’

‘Ik heb geen…’

Maar Margaret was al weg. Sarah schudde gelaten haar hoofd. Margaret scheen van plan om als een kloek over haar te waken. Ze had nooit moeten toegeven dat ze zich niet prettig voelde.

Een paar minuten later kwam Bassett de hal inlopen. ‘Hoi. ‘Ik ben blij dat je weer terug bent. Het begon hier een beetje eenzaam te worden.’

Het was de eerste keer dat ze hem zag. Hij had in zijn laboratorium gezeten toen Logan en Sarah hun bagage hadden uitgeladen. Zijn haar zat in de war en hij had donkere kringen onder zijn ogen. Kennelijk had hij dag en nacht gewerkt.

‘Ik snap niet hoe iemand eenzaam kan zijn met Margaret in de buurt,’ zei ze.

‘Ze gedraagt zich als een kruising tussen een moeder en een dictator. Ze dwingt me te eten, stuurt me naar buiten om te gaan wandelen en haalt me telkens van mijn werk.’

‘Goed zo.’

‘Maar ik heb juist behoefte aan iemand die me niet vierentwintig uur per dag aan m’n kop zeurt.’

‘Nou, lang zul je niet meer alleen zijn. Logan zegt dat je bijna klaar bent en binnenkort naar Dodsworth zult gaan.’

Hij verstarde. ‘Heeft Logan je over Dodsworth verteld?’ Zijn gezicht klaarde op en hij glimlachte. ‘Daar ben ik blij om. Ik vond het niet leuk om je in het ongewisse te laten terwijl je me had geholpen, maar dat kon niet anders. Kunstmatig bloed is bijzonder gevoelig voor industriële spionage en…’

Ze stak haar hand op. ‘Daar heb ik het al met Logan over gehad. Zolang er geen gevaar dreigt voor de mensen in Dodsworth, zal ik niet aan de bel trekken.’

Zijn gezicht betrok. ‘We wisten allemaal waar we aan begonnen toen we dit werk aanpakten.’

‘Maar je had niet op Rudzak gerekend.’

‘Nee, dat zal wel niet, maar ook dan had ik de kans om van meet af aan bij dit onderzoek betrokken te worden met twee handen aangegrepen.’

‘Hoever ben je nu met het bijwerken van je aantekeningen?’

‘Ik heb nog minstens vijf dagen nodig. Ik werk zo hard ik kan, maar een dag heeft maar vierentwintig uur.’

Ze keek hem strak aan. ‘En daarvan heb je er niet veel geslapen.’

‘Dit is echt een droom voor mij, dat heb ik je al verteld. Misschien kun je daar nu begrip voor opbrengen, nu je weet hoe belangrijk dit project is.’

‘Ik begrijp het best,’ zei ze hoofdschuddend, ‘maar daarom hoef je je nog niet dood te werken.’

‘Zover zal het heus niet komen. Iedere dag sterven er mensen die zullen blijven leven zodra wij ons doel hebben bereikt. Daar mag je je best een beetje voor inspannen.’ Hij wreef over zijn nek. ‘Ik probeer iedere dag een eindje te wandelen om mijn spieren los te maken en weer een helder hoofd te krijgen. Ga je mee?’

‘Ik dacht dat Margaret altijd met je meeging. Ik wil haar niet kwetsen.’

Hij trok een gezicht. ‘Nou ja, ze mag best mee. Alleen hou ik ervan een beetje te drentelen en zij houdt er het tempo van een Gestaposergeant op na.’

‘Ik ga wel mee als ik eerst Monty even wat water mag geven.’

‘Ik wacht wel. Misschien kunnen we zelfs een echt gesprek voeren.’ Hij leunde tegen de deurpost. ‘Ik voel me een beetje alleen omdat ik niemand heb om mee te praten, zie je. Mijn vrouw zegt dat ik een veel te groot gezelligheidsdier ben voor een wetenschapper.’ Hij grinnikte. ‘Waarmee ze bedoelt dat ik een echte kletskous ben. Ik zeg altijd tegen haar dat mijn werk zo eenzaam is dat de sluizen vanzelf opengaan als ik het lab uit kom.’

‘Hoe gaat het met je vrouw?’

‘Prima. Ik mis haar. Ik bel haar iedere dag, maar dat is toch niet hetzelfde. Ze gaat vandaag samen met ons zoontje een week op vakantie naar de Bahama’s. Daar zijn we ook op huwelijksreis geweest. Weet je dat je fantastisch kunt duiken in de buurt van… Ik klets je de oren van je kop, hè?’

‘Nou, je mag net zoveel praten als je wilt zodra ik Monty te drinken heb gegeven. We zijn geen van beiden grote praters, maar we kunnen wel goed luisteren.’

‘Je doet net alsof je hond een mens is.’ Maar hij knikte meteen. ‘Waarom ook niet? Hij is een onderdeel van je werk en jij bent ook met hart en ziel aan je werk verknocht.’

‘Hij is meer dan dat. Hij is mijn vriend.’

‘Wat een geluk voor Monty,’ zei hij een beetje jaloers. ‘Ik heb nooit tijd gehad voor vrienden. Ik heb zelfs nauwelijks de tijd gehad om een fatsoenlijke echtgenoot en vader te zijn.’

‘Je bent nog jong. Je hebt nog meer dan genoeg tijd.’ Ze wenkte Monty dat hij mee moest naar de keuken en voegde er grimmig aan toe: ‘Tenminste, als je Logan de kans niet geeft om je weer zo’n project op te dringen.’

‘Logan dringt me nooit iets op. Zo is hij helemaal niet.’

‘Alleen als hij denkt dat het nodig is.’ Maar ze wist wat hij bedoelde. Normaal gesproken wendde Logan zijn charme aan en trok achter de schermen aan de touwtjes, waardoor hij altijd zijn zin kreeg. Niemand wist immers beter dan zij hoe hij iemand kon betoveren? Logan had haar zelf ook gestrikt en had haar nog steeds in zijn macht.

‘Ben je nog steeds boos op hem? Ik had gehoopt dat je inmiddels wel had begrepen dat hij echt een geweldige vent is.’

‘Ik ben niet boos.’ Hoewel haar dat eigenlijk wel beter zou uitkomen. Het zou allemaal veel gemakkelijker zijn als ze Logan niet zo goed zou kennen. Ze had zelf immers gemerkt hoe kwetsbaar, hoe geestig en hoe vastbesloten hij kon zijn. Het zou heel moeilijk worden om hem de rug toe te keren. Maar wat haalde ze zich in het hoofd? Het zat er dik in dat hij degene zou zijn die ervandoor ging. Dat ze met elkaar naar bed waren geweest betekende niets. Op dit moment was hij nota bene bij een vrouw met wie hij nog geen jaar geleden een relatie had gehad. Welke vrouw zou volgend jaar aan de beurt zijn?

‘En ik heb wel degelijk bewondering voor hem,’ zei ze tegen Bassett. ‘Ik vind alleen niet dat hij altijd en eeuwig gelijk heeft.’ Ze liep achter Monty aan de keuken in. ‘Ik ben zo weer bij je. Ik geef Monty even iets te drinken, dan kunnen we Margaret optrommelen.’

‘Als ik je niet beter kende, zou ik denken dat je gewetenloos bent, Logan,’ zei Eve streng. ‘Je had Sarah hier nooit bij mogen betrekken.’

‘Het heeft geen zin meer om me de mantel uit te vegen.’ Logan stopte naast de blokhut en zette de motor af. ‘Daar is het nu te laat voor. Ik moet gewoon alles doen wat in mijn macht ligt om haar te beschermen.’

‘Zolang je tegelijkertijd dat Dodsworth kunt beschermen. Die verantwoordelijkheid zou ik niet graag op mijn schouders nemen.’

‘Ik ook niet.’ Zijn vingers klemden zich om het stuur. ‘Je weet dat ik geen heilige ben, Eve. Ik ben arrogant, egoïstisch en eigenzinniger dan goed is voor een mens. Jaren geleden heb ik de fout gemaakt om Rudzak te laten leven en dat moet ik nu rechtzetten. Dodsworth is het lokaas en daar moet ik gebruik van maken.’

‘Als Sarah je de kans geeft.’

‘Dat doet ze wel. Ik zal ervoor zorgen dat de bewaking zo scherp is, dat ze zal denken dat Rudzak geen kans heeft.’

Ze bleef even stil. ‘Je hebt gezegd dat iedereen in je naaste omgeving een doelwit voor Rudzak vormt. Geldt dat ook voor mij en mijn gezin?’

‘Dat lijkt me niet waarschijnlijk. Vanaf het moment dat Rudzak opdook, heb ik jullie huis door twee man laten bewaken, maar dat was alleen een voorzorgsmaatregel.’ Zijn lippen krulden in een bittere glimlach. ‘Dingen die verleden tijd zijn, interesseren hem niet.’

‘Je zult altijd mijn vriend blijven, Logan.’

‘Dat weet ik, en daar ben ik tevreden mee.’ Hij zweeg even. ‘Bel Quinn maar en vraag of hij bij je komt. Dan zal Sarah zich geruster voelen.’

‘En jij?’

‘Ik denk dat jullie hier allemaal veel veiliger zijn. De bewakers zitten hier in de uitlopers van de bergen en hebben duidelijk zicht op de blokhut. Het is veel moeilijker om dat huis in de bossen te bewaken. Dat heb je zelf ondervonden toen je te maken kreeg met die moordenaar die je constant in de gaten hield.’

Ze huiverde. ‘Rudzak is vast niet zo slim als Dom.’

‘Daar zou ik maar niet op rekenen. Hij heeft Sarah ook een rad voor ogen gedraaid en zij is behoorlijk gehaaid.’

‘Ja.’ Ze fronste. ‘Ik zal er eens over nadenken.’ Ze stapte uit de jeep en pakte haar koffertje. ‘Je hoeft niet uit te stappen. Ik stel mezelf wel aan Galen voor. Ik weet dat je terug wilt naar Sarah. Je maakt je kennelijk zorgen over haar.’

‘Ja. Voortdurend.’

‘Maar de bewakers van het huis in Phoenix zijn heel…’ Ze hield haar mond en keek hem strak aan. ‘Goeie genade.’

Hij knikte. ‘Geen schijn van kans dat zij geen doelwit vormt.’ Op spottende toon voegde hij eraan toe: ‘Quinn zal wel lachen. Hij heeft altijd tegen me gezegd dat ik niet genoeg van je hield, dat het een obsessie moest zijn. Toen begreep ik dat niet, maar hij had wel gelijk, hoor. Het is echt een obsessie.’

‘Als die mensen in Dodsworth iets overkomt, zal ze je haten, Logan.’

‘Dan zal ik mezelf ook haten.’ Hij startte de jeep. ‘Bel haar nou maar op en zeg tegen haar dat je Quinn zult vragen om bij je te komen. Ze maakt zich al genoeg zorgen over Dodsworth. Het is niet nodig dat ze ook nog ongerust is over jou.’

Op de terugweg naar Phoenix ging Logans telefoon.

‘Ik heb die Sarah van jou ontmoet,’ zei Rudzak. ‘Heeft ze je verteld hoe gezellig we het samen hebben gehad? Een interessante vrouw. Niet half zo fascinerend als Chen Li, maar je hebt dan ook nooit genoeg beschaving gehad om haar werkelijk op prijs te stellen. Het verbaast me niets dat je gehecht bent geraakt aan iemand die zo bot en op de man af is als Sarah Patrick.’

‘Ze heeft een klus voor me opgeknapt. Ik ben helemaal niet aan haar gehecht.’

‘Liegen heeft geen zin meer. Ik heb jullie samen gezien en jij bent een open boek voor me.’

‘Je weet geen barst van me af. Je bent in geen jaren bij me in de buurt geweest. Ik ben niet dezelfde persoon die jij vroeger hebt gekend.’

‘Je bent volwassener en wat gehaaider geworden, maar in de grond ben je nog precies dezelfde. Je laat je hart spreken en het is gewoon zielig zo sentimenteel als je wordt als je gevoel eraan te pas komt. Kijk maar hoe onredelijk je was toen ik het beste met Chen Li voorhad.’

‘Daar ben ik het roerend mee eens. Het zou veel redelijker zijn geweest als ik jou toen de nek had omgedraaid. Vandaar dat ik het nu alsnog zal moeten doen.’

Hij lachte. ‘Kom me dan maar halen, Logan. Zorg maar dat je me vindt. Ik zal op je wachten. O, tussen twee haakjes, die kam was niet voor Sarah of voor een van die mensen van Apache Lake. Dat was gewoon een vingeroefening, en Chen Li onwaardig.’

Logan verstijfde. ‘Waarom heb je die kam dan in haar jeep gegooid?’

‘Hij was niet voor Sarah, Logan.’ Hij verbrak de verbinding.