9

Enigszins verbaasd had Frits de gaten in de bivakmuts bekeken. ‘Ze zijn ongelijk. Kijk dan… het rechtergat is groter dan het linker.’ Hij had zijn vingers door het gat gestoken en liet het de anderen zien.

‘Je moet niet zeuren. Het zijn toch bivakmutsen, of niet?’ Danny propte die van hem in zijn broekzak.

‘We lopen voor schut,’ gromde Peter. Hij had de muts over zijn hoofd getrokken en bekeek het resultaat in de spiegel.

‘Wat maakt het nou uit hoe we eruitzien, eikel? We gaan toch geen modeshow lopen? Het gaat erom dat we niet herkend worden,’ snauwde Danny gepikeerd. Hij had zijn best gedaan. ‘Had dan zelf een muts geregeld.’

Steef had zijn gezicht afgedekt en duwde Peter opzij. De muts was iets te strak naar zijn zin, maar het zag er angstaanjagend genoeg uit. Hij maakte wat boksbewegingen tegen zijn spiegelbeeld en verdraaide zijn stem. ‘Hé, mitti, schatje…’ Met zijn duim en wijsvinger schoot hij op de spiegel. ‘Alles chill, brada?’

‘Je legt de klemtoon verkeerd,’ corrigeerde Peter hem. ‘Broer spreek je uit als bráda.’

‘Niet!’ Steef zocht steun bij Danny, die zuchtend met zijn ogen draaide.

‘Zijn jullie klaar met die onzin? Het is bijna halfacht. We moeten gaan.’

‘Heb je je mes bij je?’ vroeg Peter aan Steef en hij keek even met een schuin oog hoe Maurice hierop ging reageren. Tot nu toe had Maurice alleen maar lopen jengelen en het begon hem behoorlijk de keel uit te hangen.

Maar Maurice had waarschijnlijk in de gaten dat Peter hem zat uit te dagen, want hij hield wijselijk zijn mond. Hij was nu eenmaal anders. Hij had zijn zenuwen niet onder controle, zoals de rest. Hij kreeg maagkrampen en vlekken in zijn nek als hij aan hun plannen dacht.

‘Moet je kijken…’ Steef trok zijn broekspijp omhoog en toonde zijn creatie. ‘Dat idee heb ik uit een film.’ Met tape had hij een keukenmes aan zijn onderbeen vastgeplakt. Het vleesmes had een zwart plastic handvat en een lemmet van achttien centimeter.

‘Daar mag je wel mee uitkijken. Dat kreng ziet er scherp uit,’ zei Frits, die het niet zo had op wapens.

‘Zullen we nou gaan?’ Danny checkte ongeduldig de tijd op zijn telefoon. ‘We moeten minstens nog een kwartier fietsen.’

‘Met de scooter was sneller geweest,’ bromde Peter.

‘Ja, maar die kunnen we niet zo gemakkelijk plat in het gras leggen,’ zei Frits geïrriteerd, want het vervoersplan was al uitvoerig besproken.

Het fietspad splitste zich van de provinciale weg af en liep ruim een kilometer dwars door de weilanden, richting het centrum. Het was een lang, recht pad met aan weerskanten lantaarnpalen van vier meter hoog. Omdat het zo afgelegen lag en alleen toegankelijk was voor fietsers, was het voorheen erg populair bij jongeren die uit het zicht van de politie wilden blijven. Vooral ’s avonds. Ze konden daar ongestoord een jointje roken, lol trappen, naar hun muziek luisteren of in de berm de liefde bedrijven. Meer dan de helft van de lantaarnpalen op de route was kapot. Het was een rage om de verlichting met een paar welgemikte trappen te vernielen. De vuilnisbakken naast de banken waren zwartgeblakerd en soms gesmolten tot misvormde klompen plastic. De banken waren bekrast en volgespoten met graffiti. Vaak genoeg hadden de inwoners bij de gemeente geklaagd over de verpaupering die voor een onveilige situatie zorgde. Als tegenoffensief werd de politie ingeschakeld, die wekenlang langs het Kruksepad patrouilleerde. Het had zowaar effect, want de hangjongeren trokken weg. De reputatie dat het onveilig was bleef echter behouden. Natuurlijk waren er mensen die zich daar niets van aantrokken. Bianca Veugel was een van hen. Zolang er in de kranten geen vervelende meldingen stonden, was er niets aan de hand.

Het was woensdagavond, 20.05 uur. Bianca trapte stevig op de pedalen en trotseerde de frisse wind die haar bleke wangen een kleur had gegeven. Ze passeerde het tankstation, stak het pleintje over en sloeg toen rechtsaf de Nassaulaan in. Ze had een iPod-oordopje in, op standje superhard, en luisterde naar de muziek.

Ze was negentien jaar en werkte parttime als schoonheidsspecialiste in een salon aan de Ankerweg. Parttime werken was een bewuste keus, zodat ze tijd over zou houden om haar droom na te jagen. Ze wilde een beroemde ballerina worden, net als de getalenteerde Russische Anna Matveyevna Pavlova. In Bianca’s geval was het geen onhaalbare tienerdroom, want ze beschikte over de juiste basiselementen voor succes: talent en het nodige doorzettingsvermogen. Elke vrije minuut besteedde Bianca aan haar passie en na jaren van toewijding was het dan eindelijk zover. Ze mocht aan het eind van de zomer auditie doen voor een plek in de Junior Company van het Nationale Ballet. Steevast elke middag was ze in de balletschool te vinden, waar ze drie uur lang haar passen oefende. Woensdagavond repeteerde ze voor haar auditie in het Oregon-theater, op een groot podium met de juiste verlichting en muziek. Ze zou vanavond samen met Sven oefenen. Ook hij maakte kans op een plek in de Junior Company. Het verkeerslicht sprong op groen en Bianca zette zich met haar voet af. Ze ging op in haar muziek en repeteerde in gedachten haar danspassen. Neuriënd stuurde ze haar fiets de kruising over, en reed nietsvermoedend het Kruksepad op. Een schel fluitsignaal scheerde door de lucht, maar het enige wat Bianca hoorde was ‘L’oiseau de Feu’ van Stravinsky.

Rond halfacht hadden Frits en zijn vrienden hun fietsen op de grond in het hoge gras gelegd. Frits stond op de uitkijk, halverwege het fietspad. De rest van de groep zat op een bankje geduldig te wachten op hun prooi. Ze rookten ondertussen een jointje en deelden het blikje bier dat Danny had meegebracht. Er werd zacht gepraat, want ze wisten dat de wind hun stemgeluid een eind kon dragen.

Frits kneep zijn ogen samen toen hij in de verte een fietser zag naderen. Zoals afgesproken floot hij op zijn vingers en liet zich in de berm op de grond zakken. Terwijl hij de fiets in het oog hield, trok hij de bivakmuts naar beneden. Zijn vrienden sprongen van de bank en slopen in gebukte houding de struiken in.

‘Je muts,’ siste Peter naar Maurice, die met een zenuwachtige haast zijn gezicht bedekte. Het spatbord van de fiets maakte een rammelend geluid en het zwakke licht van de koplamp kwam op hen af. Frits kon de banden over het asfalt horen rollen en hij kwam een paar centimeter omhoog om beter te kunnen zien. Hij vloekte en drukte razendsnel zijn gezicht in het gras. Steef frunnikte aan de tape die hij zorgvuldig om het mes en zijn onderbeen had gewikkeld. Nerveus keek hij telkens op naar het fietspad. Hij moest opschieten, ze kon elk moment voorbijkomen. Hij beet zijn tanden op elkaar toen hij met een ruk de tape lostrok en het haar op zijn been meekwam. Er was nu geen tijd om kleinzerig te doen. Hij stond al half in de sprinthouding, klaar om aan te vallen, toen een schel fluitsignaal hem tegenhield. Als bevroren bleef hij in het donker staan, zijn mes in zijn vuist geklemd. ‘Ssst…’ hoorde hij Peter naast hem sissen. Steef hield zijn adem in en deed een schietgebedje. De man op de fiets reed voorbij en had het tengere figuur in de berm niet opgemerkt. Toen de man na een paar minuten uit het zicht was, kwamen de jongens luid vloekend uit de struiken tevoorschijn.

‘Lig je te slapen, eikel,’ snauwde Danny de schemer in.

‘Ik kan op zo’n afstand niet direct zien wie het is,’ antwoordde Frits verontwaardigd.

‘Ik kreeg zowat een hartstilstand,’ joelde Peter, die de lol er wel van inzag. ‘Het was verdomme een beer van een vent. Die had ons met een klap neergemaaid.’

‘Misschien is het beter als een van ons bij het begin van het pad gaat staan,’ stelde Steef voor. ‘Als ze passeert dan bel je gewoon op. Maurice, als jij nou…’

Frits floot opnieuw op zijn vingers. De jongens verstijfden en Peter gaf Steef een stomp. Ze zakten door hun knieën en wachtten gespannen af. Frits klauwde door het hoge gras richting een van de weinige lantaarnpalen die nog brandde. Dit keer wilde hij niet weer de fout in gaan. Het schijnsel van de lantaarnpaal verlichtte het gezicht. Bianca reed voorbij. Hij wachtte een paar seconden en stond toen geruisloos op. Ze leek zijn voetstappen op het asfalt niet te horen. Zijn hand schoot naar voren en hij greep het bagagerekje vast. Hij rukte en geschrokken keek ze achterom. ‘Hé, schatje, waar ga jij heen?’ Er was geen angst in haar ogen te lezen, alleen maar een vlammende boosheid.

‘Laat los, idioot,’ viel ze tegen hem uit. Ze had in het donker zijn bivakmuts nog niet opgemerkt. Boos stapte ze af en zwiepte haar sporttas naar voren. De tas zwaaide langs zijn hoofd.

‘Doe effe dimmen, chickie,’ suste hij haar.

Ze meende Ben, een van haar vrienden, te herkennen in de jongen. Het was echt iets voor hem om haar de stuipen op het lijf te jagen. ‘Ik heb geen tijd voor die ongein, Ben. Rot op!’ Ze hoorde een geluid, draaide haar hoofd en zag iemand uit de struiken komen. Wijdbeens ging hij voor haar staan en versperde zo de doorgang. Ze fronste haar wenkbrauwen toen er een tweede en een derde jongen uit het donker opdoemden. Een onbehagelijk gevoel golfde door haar lichaam toen de jongens dichterbij kwamen en ze de bivakmutsen zag. Dit kon Ben niet zijn.

‘Een chickie met mooie boobs,’ riep er een. ‘Die wil ik wel effe fassen.’

De aanval is de beste verdediging moet ze hebben gedacht, want ze slikte haar angst weg en beet fel van zich af. ‘Fassen? Wat lul je nou, man. Is er carnaval in de stad dat jullie die stomme mutsen dragen? Lazer op!’ Ze trok het oordopje los. Haar ogen bleven strak op die van hem gericht, bijna als een uitdaging.

‘Goedoe…’ Steef pakte het stuur vast, maar wild trok Bianca haar fiets naar achteren.

‘Ik ben jouw schatje niet,’ snauwde ze, toen ze het woord herkende. ‘Ga ergens anders spelen.’

‘Ik heb een hekel aan een chick met een grote bek,’ gromde Steef. Dreigend stak hij zijn mes omhoog en ze deinsde achteruit. ‘Ik zal jou wat respect bijbrengen, teef.’ Hij maakte een stekende beweging naar haar borst.

‘Doe normaal,’ gilde ze. Ze liet haar fiets los en liep achteruit. Twee handen grepen haar van achteren stevig vast en ze voelde een lichaam tegen zich aan schuren.

‘Zullen we even shoppen, cuty?’ gromde Danny in haar oor. De hand gleed naar voren en de vingers kneedden hardhandig in haar borst.

‘Donder op!’ Paniekerig probeerde ze de hand weg te duwen. Ze hadden haar omsingeld en ze kon geen kant op. In een reflex stootte ze haar elleboog naar achteren en raakte haar belager in de maag. Kreunend klapte Danny dubbel van de pijn. Hij liet haar los en ze probeerde al maaiend met haar tas de kring te doorbreken.

‘Help!’ gilde ze. ‘Help!’

‘Houd je bek,’ commandeerde Frits en paniekerig probeerde hij zijn hand op haar mond te drukken. Het accent dat ze ter camouflage hadden gebruikt, was vergeten. Ze sloeg op hem in en toen hij opzij stapte om haar arm te ontwijken, zag ze een kans om te ontsnappen. Als een hinde in paniek slalomde ze langs Maurice het gras over. ‘Grijp de bitch,’ hoorde hij iemand roepen. Maurice twijfelde geen seconde. Dit was het moment om zich tegenover zijn vrienden te bewijzen. Hij zette de achtervolging in, liet zich op zijn zij vallen en trapte haar in een sliding onderuit. Ze gilde toen ze tegen de grond smakte en probeerde zo snel mogelijk weer omhoog te krabbelen. Maar Steef greep haar vast en hield haar in bedwang. Woedend stoof Danny op haar af. Hij liet zich niet door een vrouw slaan en zeker niet waar zijn vrienden bij waren. Zijn vuist raakte Bianca vol in het gezicht en Steef liet los. Het was een doffe klap, er kraakte iets. Bianca viel achterover en Maurice ving haar op.

‘Houd die teef vast,’ schreeuwde Danny totaal over zijn toeren. Maurice deed wat hem gevraagd werd. Hij drukte haar tegen de grond, terwijl de vuisten van Danny op haar inbeukten.

‘Doe normaal, man.’ Het was Frits die Danny naar achteren trok en hem probeerde te kalmeren.

‘De hoer vroeg erom,’ brieste hij terwijl hij als een gewond roofdier om zijn prooi cirkelde. ‘Je zag het toch? De achterbakse trut. Ik kreeg geen lucht…’

Hij maakte een schijnbeweging om haar bang te maken en dat lukte. Huilend en gedesoriënteerd schoof het meisje op haar kont achteruit het pad af. Bloed gemengd met snot sijpelde uit haar neus en haar bovenlip begon te zwellen. Gniffelend haalde Peter zijn telefoon tevoorschijn en nam een close-upfoto van haar gezicht. Ze probeerde op te staan maar Steef greep haar haren vast. ‘Hier blijven.’ Hij trok haar omhoog en ze gaf een gil. Ze sloeg beschermend haar handen voor haar gezicht, bang dat hij zou uithalen.

‘Je hebt mijn mati pijn gedaan, bitch. Bied je excuses aan.’ Hij duwde haar handen weg en prikte met het puntje van zijn mes in haar kin. ‘Komt er nog wat van, puta. Of moet ik je smoeltje bewerken?’

Bang schudde ze met haar hoofd, terwijl ze schokkerig naar lucht hapte. ‘Sorry…’

‘Wat? We horen je niet.’ Het mes boorde in haar vlees.

‘Sorry.’ Dit keer sloeg haar stem niet over. ‘Sorry.’

‘Ik vind dat mijn mati wel een bossie heeft verdiend.’

Ze keek hem door haar tranen heen niet-begrijpend aan.

‘Een zoen, trut. Geef hem een zoen.’

‘Ik weet het nog beter gemaakt,’ gromde Danny en hij had zijn gulp al opengeritst. ‘Ik verdien iets meer dan een zoen.’