De laatste toeschouwers zoeken hun plaatsen weer op. De uitgelaten stemming aan het begin van de pauze is getemperd, de spanning over wie er zal worden weggestemd krijgt meer en meer de overhand.

Milo kijkt opzij naar zijn ouders. Ook van hun gezichten is de spanning af te lezen. Oma zit zenuwachtig in haar tas te rommelen, opa kijkt met een strak gezicht naar het scherm, waarop beelden uit de whiteroom te zien zijn, zonder geluid deze keer. Daisy praat met Jaison, Dave zit voor zich uit te staren.

‘Laat ze alsjeblieft beginnen,’ zegt Sandrine nerveus. ‘De stemmen moeten nu toch wel geteld zijn.’

‘Misschien moeten ze twee keer tellen, omdat ze zo dicht bij elkaar liggen.’ Dennis kan niet stil blijven zitten, beweegt met zijn schouders, strekt zijn benen en trekt ze weer in.

‘Nu komt het,’ fluistert Sandrine als Mark samen met Joep Endstra het podium op komt. ‘Shit. Ik word opeens hartstikke misselijk.’

‘Diep ademhalen en ontspannen,’ adviseert Dennis.

‘Het eerste grote moment van de avond is aangebroken,’ begint Mark. ‘De stemmen zijn geteld. Ik vraag de kandidaten om nu op het podium te komen.’

Beelden uit de whiteroom, waar de drie opstaan en naar buiten lopen, achter Melissa aan.

‘Ontvang ze met een donderend applaus.’

Het geeft de zaal de kans om de spanning een beetje af te reageren. Hand in hand staan de drie op het podium, Daisy in het midden. ‘De notaris heeft de stemmen geteld,’ zegt Mark. ‘De uitslag zit in deze envelop.’ Hij houdt een zilverkleurige envelop omhoog. ‘Ik geef hem nu aan Joep Endstra, die zal bekendmaken wie ons gaat, verlaten.’

De spanning zindert door de zaal. Milo kijkt weer opzij. Sandrine heeft haar handen voor haar gezicht geslagen, Dennis heeft de leuningen van zijn stoel in een houdgreep genomen.

‘Ik vind dit loodzwaar,’ begint Joep. ‘Hier staan namelijk drie geweldige artiesten, drie winnaars ook. Toch vindt het publiek dat een van hen geen kans meer maakt op de titel YoungStar 2013. Ik zal de spanning niet verder opvoeren.’

Onder doodse stilte trekt hij een kaart uit de envelop. ‘Ik noem meteen de naam van de kandidaat die niet door is,’ zegt hij.

Onverwachts komt vanuit de coulissen een man het podium op rennen. Endstra kijkt verstoord op. De man maakt een opgewonden indruk. Wat hij tegen Endstra zegt is niet te verstaan, omdat Endstra de microfoon met zijn hand afschermt. Dan brengt hij de microfoon weer naar zijn mond. Zijn gezicht staat strak.

‘Dames en heren, jongens en meisjes. Ik krijg net de mededeling dat op last van de politie de zaal onmiddellijk ontruimd moet worden. Wilt u alstublieft zo snel en zo kalm mogelijk naar buiten gaan. De nooduitgangen worden op dit moment opengezet. Volg alstublieft alle aanwijzingen van de stewards en de politie op. De garderobe blijft gesloten. Uw eigendommen kunt u later ophalen.’ Zijn laatste woorden gaan verloren in geschreeuw en gegil. Iedereen probeert als eerste zijn rij te verlaten. Mensen verdringen elkaar, struikelen over elkaar heen. Ergens wordt geroepen dat dit een bommelding moet zijn. Het wordt meteen overgenomen. Overal slaat de paniek toe. Beelden op het scherm tonen hoe de drie kandidaten snel worden afgevoerd.

‘Rustig blijven. Niet zomaar gaan rennen.’ Dennis is als eerste opgesprongen en weet net op tijd te voorkomen dat oma en opa, die ook zijn opgestaan, onder de voet worden gelopen.

Mensen hollen voor het podium langs, allebei de kanten op. Een steward probeert ze tevergeefs één richting op te sturen.

‘Blijf bij je stoel,’ schreeuwt Dennis. ‘Wacht tot er ruimte is. Ik heb gezien waar we heen kunnen.’

Als vanzelf doet Milo wat Dennis vraagt. Oma is volkomen overstuur teruggezakt op haar stoel. Laura staat verdwaasd om zich heen te kijken.

‘Waar wil je dan heen?’ roept Jack.

‘Over het podium, dan naar rechts. Daar moet je naar buiten kunnen. Daisy is daar net ook heen gebracht.’

Hoe het komt weet Milo niet, maar de rust die Dennis uitstraalt slaat op hem over. Net als in een wedstrijd moet Dennis meteen hebben gezien waar de opening ligt en lukt het hem om zich te beheersen tot zijn kans komt. Hij duwt Sandrine, die verdoofd om zich heen kijkt, terug in haar stoel. ‘Let jij op je zus als we gaan lopen,’ draagt hij Milo op. ‘Ik zal je ouders helpen met opa en oma.’ In de zaal wordt de paniek compleet als een deel van de verlichting uitvalt. Alleen de verlichte bordjes van de nooduitgangen zijn goed te zien. Overal wordt geduwd, geschreeuwd en gegild. Nog steeds rennen mensen als kippen zonder kop door de gangpaden en voor het podium langs. Stewards hebben het opgegeven om de mensenstroom te begeleiden en zoeken zelf een goed heenkomen. ‘Nu!’ roept Dennis als het heen en weer geren even minder wordt. Samen met Jack pakt hij oma bij een arm. Laura volgt, haar arm om opa heen geslagen.

Milo pakt Sandrine bij haar hand en trekt haar mee. ‘Lukt het?’

‘Ja,’ klinkt het gesmoord.

‘Lopen dan.’

Ze weten ternauwernood het begin van een nieuwe mensenstroom te ontwijken. Als ook de laatste zaallichten doven, wordt het gegil angstaanjagend. Het lukt Milo om met Sandrine vlak achter de anderen te blijven. Dennis lijkt precies te weten waar hij heen moet. Aan de rechterkant van het podium is een trapje, dat vaag te zien is omdat het grote scherm nog steeds licht uitstraalt. Oma en opa staan al op het podium. Jack steekt zijn hand uit naar Sandrine.

‘Naar rechts, achter de gordijnen,’ roept Dennis. Ze volgen hem zo snel als ze kunnen. Er komen andere mensen achter hen aan, hoort Milo aan het gehijg. Door een deur komen ze in de gang waar de kleedruimtes van de artiesten aan liggen. Daar brandt het licht nog. Tijd om opgelucht adem te halen krijgen ze niet. Dennis heeft oma alweer bij haar arm gepakt en voert haar snel door de gang. Via een deur komen ze in een hal. Opeens staan ze oog in oog met politiemensen, sommigen in witte pakken, anderen met honden aan de lijn.

‘Hierheen,’ roept een politieagente in uniform. ‘Gaat het, mevrouw?’ vraagt ze aan oma. ‘Met u ook, meneer?’ Opa knikt. ‘Door die deur kunt u naar buiten,’ wijst ze.

Eenmaal buiten komen de emoties los. Laura valt haar ouders in de armen. Jack moet hevig slikken als hij Dennis op zijn schouder klopt en ‘dankjewel’ mompelt. Sandrine kust hem op zijn wangen. Milo geeft hem een high five, gewoon omdat hij niets anders kan verzinnen.

‘Zou met Daisy alles goed zijn?’ vraagt Laura bezorgd.

‘Ze werd meteen naar buiten gebracht, met Dave en Jaison. Die is echt wel veilig,’ stelt Jack haar gerust.

Door een megafoon wordt iedereen gesommeerd zich zo snel mogelijk achter de roodwitte linten te begeven die de politie aan het spannen is. Een ziekenwagen met zwaailicht en sirene komt met hoge snelheid aanrijden. In de verte klinken nog meer sirenes. Overal om hen heen staan ontdane maar opgeluchte mensen. Zij hebben het gered, maar hoeveel mensen zullen er nog binnen zijn?

‘De nooduitgangen zaten dicht,’ vertelt een man. Hij houdt een zakdoek tegen zijn neus om het bloeden te stelpen. ‘Iedereen raakte daardoor in paniek. Mensen werden tegen de deuren platgedrukt. Daarna begon iedereen een andere kant op te rennen.’

Opnieuw naderen zwaailichten en sirenes. Twee ziekenauto’s tegelijk, ziet Milo. Uit een megafoon klinken kalmerende woorden. Alles is onder controle. Het gebouw is leeg, de politie en de Explosieven Opruimingsdienst zijn hun onderzoek gestart.

‘Dus toch een bommelding,’ zegt Jack. ‘Welke gek doet zoiets. Dit had zo’n mooie avond moeten worden.’

‘Ik ga Daisy zoeken,’ zegt Dennis opeens.

‘Goed. Ik hou de boel hier in de gaten. Ga maar gauw en neem haar mee hiernaartoe. Als niemand ons wegstuurt, blijven we hier wachten.’

‘Ik ga met je mee,’ zegt Milo.

‘Prima. Wij zijn via dezelfde uitgang naar buiten gekomen als Daisy en daarna naar rechts gegaan. Zij moet dus linksaf zijn gegaan.’

Om hen heen is de ergste paniek verdwenen. Mensen zijn op de grond gaan zitten of staan in groepjes bij elkaar. Iedereen blijft ruim achter de linten. De toegang tot de artiesteningang is afgezet. Overal staan politiewagens en ambulances.

‘Shit, we kunnen niet verder,’ ziet Milo. ‘Of we moeten er een heel eind omheen lopen.’

‘We kunnen ook langs de andere kant van het gebouw,’ zegt Dennis. ‘Daar moet ze toch ergens te vinden zijn.’

‘Of ze zit in een van die busjes verderop,’ wijst Milo. ‘Is dat Rodger niet? Naast dat gele busje?’

‘Vergeet maar dat we daar kunnen komen.’ Dennis trekt een ongelukkig gezicht. ‘Daisy zal daar dan ook wel ergens zijn. Ze is in elk geval veilig.’

Zonder zich te haasten zoeken ze een weg terug door de menigte.

Opa en oma zijn op een muurtje gaan zitten, Jack zien ze niet.

‘Hij is koffie gaan halen. Er werd net omgeroepen dat er koffie en koeken worden uitgedeeld. Wat een toestand,’ zegt Laura. ‘Hoelang zal het nog gaan duren? En houden die oude mensen het wel vol?’ Ze huivert. ‘Ik begin het koud te krijgen. Opa heeft gelukkig een jasje aan, maar oma zat net ook een beetje te rillen.’

Door een megafoon wordt gevraagd of iedereen zoveel mogelijk wil blijven waar hij nu is en vooral geduld wil hebben. Al het mogelijke wordt gedaan om de zaal zo snel mogelijk uit te kammen. Als er geen tegenvallers komen, kan de zaal binnen een uur misschien al worden vrijgegeven.

‘Als er geen tegenvallers komen … Hij bedoelt: als er geen bom wordt gevonden,’ zegt Sandrine. ‘Ze houden er dus blijkbaar rekening mee dat het om een valse bommelding gaat.’

‘Van iemand die iets tegen Joep Endstra heeft,’ oppert Laura.

‘Of tegen een van de kandidaten.’

Niet iedereen heeft zin om te blijven wachten. Na enige tijd verschijnen de eerste bussen om groepen bezoekers op te halen. Omdat de parkeergarage onder het gebouw is afgesloten, bellen mensen naar vrienden of familie om hen te komen ophalen. Steeds meer bezoekers houden het verder voor gezien. Hun auto of jas halen ze morgen wel op.

Na ruim een uur worden degenen die zijn blijven wachten beloond. Een luidsprekerauto meldt dat de zaal veilig is verklaard. Iedereen mag weer naar binnen om zijn plaats op te zoeken. Joep Endstra wil meedelen wat er verder gaat gebeuren.

Een stukje achter de anderen aan schuifelt Milo mee naar binnen. Hij heeft naar Aisha uitgekeken, maar haar nergens gezien. De plaatsen waar zijn klasgenoten zaten zijn nog leeg, ziet hij als hij de zaal binnenkomt. De verlichting is wel weer in orde, maar de uitgelaten finalesfeer is verdwenen. Geen spreekkoren met de namen van kandidaten, geen opgewonden meisjes die zich achter spandoeken verstoppen.

Ook vlak achter hem zijn wat plaatsen leeg, ziet Milo als hij gaat zitten. Toch lijkt het erop dat het grootste deel van het publiek is gebleven.

Op het scherm zijn beelden uit de whiteroom te zien. Dave, Daisy en Jaison zitten naast elkaar op de witte bank en zwaaien naar de camera. Daisy lacht zelfs.

‘Gelukkig, die mankeren niets.’ Dennis kijkt opgelucht. ‘Nu afwachten hoe ze er mentaal aan toe zijn.’

‘Typisch iets voor jou om daar meteen aan te denken,’ zegt Sandrine. ‘Ik vond het trouwens wel een gemaakt lachje van Daisy.’

‘Maar zo laat ze wel zien dat alles goed met haar is,’ zegt Laura. ‘Wat ben ik daar blij om.’

Het zaallicht wordt gedimd als Joep Endstra het podium op komt. Op het grote scherm is goed te zien dat zijn gezicht ernstig staat. De gesprekken verstommen en het wordt afwachtend stil.

‘Dames en heren, jongens en meisjes,’ begint Endstra. ‘Ik wil eerst een korte verklaring afleggen over wat er is gebeurd. Daarna hoort u hoe YoungStars dit jaar zal worden afgesloten.

Zo’n twee uur geleden meldde een anonieme beller dat ergens in dit theater een bom was verstopt. Als we de uitzending niet onmiddellijk zouden stopzetten, zou die tot ontploffing worden gebracht. Natuurlijk hielden we rekening met een nepmelding. Bij een bommelding mag echter geen enkel risico worden genomen. Vandaar dat de directie van het theater besloot tot onmiddellijke ontruiming.’

Hij pauzeert even om een groepje mensen de gelegenheid te geven hun plaats op te zoeken.

‘Helaas verliep die ontruiming niet soepel en is een aantal mensen lichtgewond geraakt. Zojuist is mij verteld dat iedereen na behandeling op de Spoedeisende Hulp naar huis kon gaan. Tot ieders opluchting is in het theater geen bom gevonden. Ik dank de politie en het team van de Explosieven Opruimingsdienst voor hun snelle en effectieve aanpak. Dit is niet het moment om in te gaan op details, maar ik kan u melden dat de vermoedelijke dader al in hechtenis is genomen.’

Applaus in de zaal.

Joep draait zich half om naar het scherm waar de whiteroom weer te zien is. ‘Kun je me horen, Melissa?’ vraagt hij.

Melissa komt in beeld. ‘Heel duidelijk.’

‘Wil je dan nu met de kandidaten hierheen komen?’

Onder luid applaus komen Daisy, Dave en Jaison het podium op.

Joep vraagt ze om naast hem te komen staan.

‘Zo-even heb ik met onze kandidaten al doorgesproken wat ik u nu ga vertellen. Daisy, Dave en Jaison hadden er geen bezwaar tegen om het programma van na de pauze gewoon af te maken.’ Groot applaus.

‘Ik heb daar, na wat zich heeft afgespeeld, grote waardering voor. Toch heb ik, na overleg met de coaches, besloten vanavond niet verder te gaan. Alle kandidaten hebben al een keer opgetreden en iedereen die dat wilde heeft al op zijn favoriet kunnen stemmen. Ik stond op het punt om de uitslag van die stemronde bekend te maken, toen de bommelding binnen kwam. Met volledige instemming van zowel de coaches als de kandidaten is nu besloten om in deze bijzondere omstandigheden die uitslag als de einduitslag te beschouwen, zodat toch een van jullie de titel YoungStar 2013 met het erbij horende platencontract krijgt.’

In de zaal wordt het onrustig. Is dat voor Daisy nou gunstig of ongunstig, vraagt Milo zich meteen af. Dennis lijkt hetzelfde te denken. ‘Als ze verder had gemogen dan had ze misschien veel extra stemmen gekregen van degenen die in de eerste ronde op de afvaller hebben gestemd,’ bedenkt hij.

Endstra haalt een keer diep adem en vraagt om een glas water. Als iemand dat heeft gebracht neemt hij een paar slokken en gaat dan verder.

‘Voor de pauze zei ik dat ik er moeite mee had om een van deze drie kanjers weg te moeten sturen. Ik kende de uitslag toen al en wist dat de stemmen zo dicht bij elkaar lagen, dat ze voor de zekerheid twee keer geteld moesten worden. Zo’n close finish is in de geschiedenis van YoungStars nog niet voorgekomen. Dat en het nieuws over de kandidaten dat ik jullie zo ga vertellen, gaf de doorslag voor onze beslissing. Goed, daar gaan we dan. Voor ik de winnaar bekend maak, zeg ik iets over alle drie de kandidaten. Ga dicht bij elkaar staan en hou elkaar vast.’

Daisy, Dave en Jaison slaan de armen om elkaar heen en kijken ge spannen naar Endstra. ‘Daisy, ik wil met jou beginnen.’ Endstra draait zich half naar haar toe. De camera zoomt in op Daisy’s gezicht.

Milo gaat rechtop in zijn stoel zitten. Zijn zusje kijkt onzeker de zaal in en doet haar ogen even dicht. Ze is opeens super zenuwachtig, ziet hij.

‘Wekenlang hebben we genoten van jouw prachtige stem, je verrassende optredens en je vermogen om een zaal te laten huiveren. Ik gun jou beslist de titel YoungStar 2013. Iedereen gunt die jou, zeker als we meetellen wat je afgelopen week is overkomen. Of je die vanavond in een tweede ronde gewonnen zou hebben, zullen we nooit weten. Wat we wel weten is dat je samen met Lois en Eva een schitterend album gaat maken. En daar blijft het niet bij. Vanmiddag hoorde ik dat je een tweede contract krijgt aangeboden voor een soloalbum, ongeacht de uitslag van vanavond. Namens iedereen hier, Daisy, gefeliciteerd en heel erg bedankt dat je aan YoungStars hebt meegedaan.’

Terwijl de zaal uitbarst in een applaus dat niet lijkt te stoppen, omhelzen Dave en Jaison haar. Daarna staat ze overdonderd de zaal in te kijken, op zoek naar haar familie en Dennis, die het hardst van allemaal in zijn handen staat te klappen.

Ze is nu echt een ster, denkt Milo trots, maar ook nog steeds zijn tweelingzus.

Dennis is weer gaan zitten en geeft hem een klap op zijn schouder. Laura en zijn oma vegen de tranen van hun wangen, Jack en opa hebben een brede glimlach op hun gezicht.

‘Dave,’ vervolgt Joep. ‘Ik kan wat ik net heb gezegd bijna letterlijk herhalen. Ook jou gun ik, en iedereen met mij, de titel YoungStar 2013, en ook van jou zal niemand weten of je die gewonnen zou hebben. Je optredens waren anders dan die van Daisy, niet te vergelijken eigenlijk. Zodra je op het podium staat, kun je een zaal naar je hand zetten en bespelen. Het zou eeuwig zonde zijn om zo’n talent verloren te laten gaan. Ook voor jou ligt er inmiddels een contract klaar, en wel voor een hoofdrol in een familiemusical die volgend jaar in productie gaat.’

De camera zoomt in op Dave, die iets zegt wat in het applaus verloren gaat. Na de omhelzing door Daisy en de schouderklop van Jaison zwaait hij dolblij naar de zaal.

‘Ten slotte jij, Jaison,’ gaat Joep verder. ‘Ook jou gun ik de titel, en je had hem vanavond in de tweede ronde zomaar kunnen winnen. Al voor de kwartfinale werd je getipt voor de overwinning. Wat een pech dat je ziek werd, wat een spirit om toch in die kwartfinale te willen optreden. Ik zou het vreselijk vinden als we iemand met een stem als de jouwe en met zo’n fantastische performance, als enige met lege handen naar huis moeten sturen.’

Endstra pauzeert even. Het publiek begint door te krijgen dat er een verrassing aankomt. Hier en daar in de zaal wordt Jaisons naam geroepen.

‘Kandidaten, ik zal jullie niet langer in spanning houden over de uitslag. Winnaar van de eerste stemronde, winnaar van de titel en het platencontract, met slechts twee stemmen meer dan nummer twee en vijf meer dan nummer drie, is geworden…. Jaison.’

Een overweldigend applaus zet de zaal op z’n kop. Na de omhelzing en felicitaties van Daisy en Dave staat Jaison er beduusd bij. Blijkbaar is het nog niet goed tot hem doorgedrongen.

‘Tot slot wil ik de hoop uitspreken dat iedereen toch een onvergetelijke avond heeft gehad. Ik wens u een goede reis naar huis. En misschien tot ziens,’ eindigt Joep Endstra.

Dan stormen familie en vrienden van de drie finalisten het podium op.