De volgende dag barst de publiciteit via de social media in alle hevigheid los. De commentaren en verwijzingen naar weblogs met ‘alles over YoungStars’ zijn niet meer te tellen.

Daisy zit een groot deel van de ochtend samen met Milo of Sandrine voor het computerscherm om zo veel mogelijk te lezen. Over een ding is iedereen het wel eens: de uitslag. Dave en zij hebben de meeste stemmen gekregen, daarna Eva en op het nippertje Anne. Twee kandidaten van Lois, een van Brett en een van Rodger zijn dus door. Dat moet een spetterende halve finale worden, verwacht iedereen.

Vrijwel niemand heeft het nog over de tragische manier waarop voor Jaison het doek is gevallen. Het gaat alleen nog maar over de rivaliteit tussen de coaches en het onsportieve gedrag van Brett. Daar bestaan weinig misverstanden over. Brett had nooit het initiatief mogen nemen om, zonder overleg, de volgorde van opkomst te wijzigen. Niemand begrijpt ook dat de regie daarin meeging. De communicatie tussen Brett, de regie, de productie-leider en de crew is volgens ingewijden bijzonder slecht geweest. Die hadden begrepen dat er een kandidaat was uitgevallen, niet dat er een optreden was omgezet. Niemand had nog op het optreden van Daisy gerekend. Daarom stonden haar extra microfoon en kruk niet klaar en ontbrak de begeleidende muziek.

MAGISTRAAL OPTREDEN VAN DAISY kopt een grote zondagskrant. Haar foto beslaat bijna de halve voorpagina.

Vijftienjarige laat zich niet van de wijs brengen staat eronder.

Al tijdens het duet met Dave toonde Daisy haar klasse. Ze had Dave moeiteloos van het podium kunnen zingen, maar deed dat niet. De actie van Brett is dan ook onacceptabel.

Verderop in de krant volgt een fotoverslag. Foto’s van haar optreden, van Dave, Jaison en Eva, foto’s van de acht kandidaten op het podium, gespannen wachtend op de uitslag, familie en vrienden op het podium daarna en ten slotte een foto waar ze, toen ze hem ontdekte, superverlegen van werd.

Daisy gefeliciteerd door haar vriend staat eronder. Dennis en zij hebben de armen om elkaar heengeslagen en zoenen elkaar op de mond. Zo stom, vindt ze, dat een fotograaf zoiets vastlegt. Natuurlijk begonnen Sandrine en Laura toen ze de foto zagen haar er meteen mee te plagen.

Joep Endstra laat op zijn weblog weten dat hij meer dan trots is op zijn aankomende sterren. Over de gang van zaken zegt hij niets.

Op de officiële site van YoungStars wordt met geen woord gerept over alle commotie. Daar is alleen een samenvatting van de kwartfinale te zien, met natuurlijk alle optredens.

‘Waarom heb je vandaag niet met Dennis afgesproken?’ vraagt Sandrine als ze het allemaal zo’n beetje hebben doorgenomen.

‘Hij heeft een wedstrijd. Volgende keer ga ik naar hem kijken, heb ik beloofd.’

‘Wanneer zien jullie elkaar dan weer?’

‘Jij bent ook niet nieuwsgierig, hè, en een beetje jaloers, toch? Dennis valt niet meer op gewone meisjes als jij, zusje, alleen nog op sterren.’ Daisy trekt er een gekke bek bij.

‘Hoor haar. Ze noemt mij opeens zusje,’ reageert Sandrine lachend.

‘Lois vindt het goed als hij nog een keer komt kijken naar de repetities,’ vertrouwt Daisy haar daarna toe. ‘Daar heeft ze een heel speciale reden voor, zegt ze.’

‘En je weet niet welke?’

‘Geen idee. Ik ben wel erg nieuwsgierig. Het heeft iets met mijn optreden te maken. Een ingeving, zei ze.’

Maandagochtend heeft Daisy de grootste moeite om uit haar bed te komen. Het eerste uur roostervrij betekent meestal dat ze na het ontbijt nog wat tijd heeft om huiswerk te maken.

In haar nachtkleding loopt ze slaperig naar beneden. Iedereen is al weg. Laura is gelukkig zo lief geweest om haar bord te laten staan met een boterham, een beschuitje en een gekookt eitje erop. Traag werkt ze alles naar binnen. Daarna douchen, aankleden, mascara en oogschaduw opdoen, haar in model kneden met wax. Nog steeds is ze slaperig.

Op de fiets naar school begint ze eindelijk een beetje wakker te worden. Een kwartier te laat zet ze haar fiets in de stalling. Het plein is leeg. Geen nieuwsgierige blikken vandaag. Best wel prettig eigenlijk. Wel vervelend dat ze een laatkomersbriefje moet gaan halen om de les in te mogen. Dat betekent meteen de derde aantekening op de lijst en als straf twee dagen extra vroeg melden.

Even later tikt ze op de ruit van de conciërgeruimte.

Hans Plooij kijkt op van zijn werk, staat meteen op en schuift het raampje open. ‘Dag Daisy. Wat leuk dat je de moeite neemt om mij gedag te komen zeggen,’ zegt hij met een brede lach.

‘Ik heb helaas een laatkomersbriefje nodig,’ zegt ze met een spijtig gezicht.

‘Het derde dit jaar,’ ziet hij op de lijst kijkend. ‘Dat zou betekenen dat je je deze week twee keer om kwart voor acht moet melden. Zullen we dat maar niet doen? Ik denk dat je zonder dat briefje ook wel de les in komt.’

‘Echt?’ Opeens weet ze met haar houding niet goed raad. ‘Denk je?’

‘Vertel gewoon dat je nog erg moe was van je optreden zaterdagavond.’ Hij leunt vertrouwelijk naar haar toe. ‘Wat was jij goed zeg, Daisy. Ik moet eerlijk bekennen dat ik tranen in mijn ogen kreeg, en ik niet alleen. En zo’n meisje komt mij twee dagen later om een laatkomerbriefje vragen? Nee.’ Hij schudt heftig met zijn hoofd. ‘Mocht Eikelenboom er toch problemen mee hebben, dan zeg je maar dat de briefjes op waren en dat je van mij naar de les mocht gaan.’

‘Nou, dankjewel,’ zegt ze met een ongelovig gezicht.

Eikel is weer eens met de klas in discussie, ziet ze als ze vanaf de gang het lokaal in kijkt. Ze klopt aan en gaat naar binnen. De klas wordt meteen doodstil. Iedereen kijkt haar kant op. Dan begint Eikelenboom te klappen en klapt de hele klas mee.

Daisy weet nauwelijks waar ze moet kijken. Op het podium hoorde het erbij, maar hier … Toch lukt het haar om een lachje op haar gezicht te toveren. ‘Dank jullie wel,’ zegt ze, terwijl ze een soort reverence maakt.

‘We hadden het net over zaterdagavond, Daisy,’ zegt haar leraar terwijl ze gaat zitten.

Niks geen gezeur over briefjes. Ze mag te laat komen zonder dat iemand er iets van zegt.

‘In de krant stond dat een miljoenenpubliek van je heeft genoten en diep onder de indruk was van de manier waarop je met alle tegenslag wist om te gaan. En dan de indringende manier waarop je daarna Lost ten gehore bracht … Rodger was niet de enige die er kippenvel van kreeg.’

‘Dank u wel.’

‘Daarna ben je zeker helemaal uit je dak gegaan, hè?’ wil Amy weten.

‘We hebben met z’n allen wat gedronken, ja. Voor Eva en mij was het feest, maar voor Jaison was het vreselijk rot. Hij had zich er zo op verheugd. Dan wordt hij ziek en wordt hij daar nog op afgerekend ook. Dat had hij niet verdiend. Hij is echt veel beter dan Dave. Als ik dat duet met Jaison had mogen zingen, had het heel anders geklonken.’

‘Is het dus waar dat jij je hebt ingehouden om Dave te helpen?’

‘Vindt u het erg als ik daar geen antwoord op geef?’

‘Diplomatiek,’ zegt Eikel. ‘Heb je je mediatraining al gehad?’

‘Een gesprek met iemand, ja. Een nieuwslezeres die daar cursussen in geeft. Ze heeft alvast verteld hoe we moeten reageren op vragen waar we liever geen antwoord op geven.’

‘O ja? Hoe dan?’

‘Er een beetje omheen draaien, als het kan. Wel een antwoord geven, zonder dat je de vraag echt beantwoordt. We hebben dat geoefend. Best wel leuk.’

‘En als een journalist zijn vraag blijft herhalen?’

‘Gewoon hetzelfde antwoord blijven geven in wat andere woorden en vooral niet laten merken dat je het vervelend vindt worden, want dan kun je op mensen arrogant overkomen. Begrijpt u?’

‘Ja hoor, Daisy, ik begrijp het nog steeds,’ zegt Eikel droog. ‘Leerling vraagt leraar of hij het nog kan volgen.’

In de klas wordt gegrinnikt.

‘Maar om eerlijk te zijn: zaterdagavond moest ik wel afhaken. Ik snapte niet hoe je zo onwaarschijnlijk rustig kon blijven.’

‘Ikzelf ook niet, achteraf. Vlak voor mijn optreden was ik namelijk stiknerveus. Het lukte me niet eens om mijn gitaar goed te stemmen. En toen werd opeens de volgorde veranderd. Niemand begreep dat. Mijn microfoon werd weggehaald terwijl ik klaarstond om op te komen. Heel raar, maar ik was alle zenuwen meteen kwijt. Daves optreden heb ik nauwelijks gehoord. Ik was alleen met mezelf bezig, opnieuw opladen, opnieuw concentreren, gitaar weer stemmen, zulke dingen. En toen ik eindelijk op moest, ging het weer fout. Echt waar, dan is er al zo veel misgegaan, dat het niet meer uitmaakt. Topsporters hebben precies hetzelfde, vertelde Dennis.’

Ai, foutje. Iets te enthousiast, bedenkt ze te laat.

‘Dennis. Dat is toch die karatekampioen?’ weet Sjoerd meteen te vertellen. ‘Is dat echt je vriend?’

‘Leuke foto van jullie,’ voegt Juliette eraan toe. ‘Ik wou dat ik zo in de krant kwam.’

‘Hij is echt Nederlands kampioen, hè?’ wil Sofie weten.

Met ‘Dit is nou zo’n vraag waar ik liever niet op inga’, probeert Daisy zich eruit te redden.

‘Doe niet zo flauw, Daisy. Is hij echt je vriend?’ vraagt Juliette.

‘Hij is in elk geval niet jouw vriend. Jij bent toch met Larry?’

Opnieuw gelach in de klas.

‘Larry is mijn vriendje, ja. Daar doe ik niet geheimzinnig over. Die van jou heet toch Dennis? Of heeft hij nog geen vriendin?’ houdt Juliette lachend vol.

‘Wil je Larry soms inruilen?’

‘Je hebt die mediatraining snel opgepikt, Daisy,’ grijnst haar leraar. ‘Goed dames, genoeg gekletst over vriendjes en zo. Ik wil met de les beginnen.’