Slecht op haar gemak kijkt Daisy om zich heen. Jaison glimlacht naar haar en moet opeens geeuwen. Iedereen is stik zenuwachtig. Met z’n achten zitten ze in de whiteroom te wachten tot het echt gaat beginnen. Alles is er wit, de leren banken, de tafeltjes, de kussens, kop en schoteltjes, kaarsen en schemerlampen.

Ze hebben erom moeten loten wie vanavond gaat zingen en wie morgenavond. Dat is niet helemaal gunstig voor hen uitgepakt, volgens Lois. Jaison en zij zitten in dezelfde groep als Dave en een van zijn kloonboys, samen met het enige meisje uit Bretts team. Verder twee meiden en Daan, de blueszanger uit het Rodger-team. Er mogen er maar vier doorgaan. Het wordt echt spannend vanavond. Eva zit in de andere groep. Zij heeft een stuk gunstiger geloot, volgens Lois.

Op een klein scherm verschijnen beelden uit de zaal, die snel volloopt met familie, vrienden, klasgenoten, pers en juryleden. Dan volgt een interview met Joep Endstra, de grote mediabaas.

‘Wat verwacht u van vanavond?’ vraagt Melissa.

‘Veel. Ik heb gehoord dat er dit jaar weer veel talent klaar staat om de Bühne te veroveren. Er heeft natuurlijk al een flinke selectie plaatsgehad. De talenten die we straks gaan zien hebben dus sowieso wat in huis. Ik kijk ernaar uit.’

‘U gaat zelf ook stemmen, hè en als juryvoorzitter de uitslag bekendmaken.’

‘Ja.’ Joep Endstra toont zijn stemkastje aan de camera. ‘Iedere kandidaat heeft een nummer. De eerste die optreedt nummer één, de laatste nummer acht. Mijn taak als jurylid is om vier nummers te deleten.’

‘Waar gaat u op letten?’

‘Op performance en personality. Scoor je op één daarvan laag, dan red je het niet in de muziek, hoe zuiver je misschien ook kunt zingen.Ik let niet alleen op wat er op het podium gebeurt, maar ook op de zaal. Hoe reageert die? Maakt de kandidaat daar contact mee, ziet hij kans het publiek te bespelen of te ontroeren? Naar zulke mensen zijn we op zoek.’

‘Goed kunnen zingen is dus niet het belangrijkste.’

‘Je moet het eigenlijk allemaal in je hebben. Persoonlijkheid en uitstraling heb je of heb je niet. Aan een zangstem kan nog flink worden geschaafd, als het basisniveau maar aanwezig is.’

Waarom laten ze zo’n interview nou in de whiteroom zien, vraagt Daisy zich af. Ze worden er nog nerveuzer van. Als je er maar staat, zingen kun je bijleren, daar komt het zo’n beetje op neer.

Opeens gaat ze aan alles twijfelen. Performance, uitstraling, het publiek bespelen. Alsof zij dat allemaal kan. Volgens Lois wel, maar die zegt dat natuurlijk om haar extra vertrouwen te geven. Jaison is daar veel beter in dan zij, dat heeft hij vorige week al laten zien. En hij zingt ook nog eens heel goed. Die gaat dus zeker door, net als Dave, daar twijfelt zelfs Lois niet aan. Dat Stevie Wondernummer is hem op het lijf geschreven, en hij heeft verder alles wat Joep Endstra net noemde. Dan die bluesjongen van Rodger, Daan, echt een persoonlijkheid, met nog een prachtige, aparte stem ook. Dat zijn er al drie die volgens haar doorgaan. Zij moet het dus opnemen tegen een punkmeisje van Brett, een echt podiumbeest, en de twee meiden van Rodger, die bloednerveus tegen elkaar aan hangen en elkaars hand vasthouden. Zingen kunnen ze, maar of ze er ook staan? Het zijn toch meiden om rekening mee te houden, heeft Lois voorspeld.

Het beeld op het scherm verspringt naar een openzwaaiende deur. Plotseling ziet Daisy zichzelf in beeld, met naast haar de andere kandidaten. Een man met een camera op zijn schouder is opeens heel erg aanwezig, met naast hem Melissa, die in een microfoon praat: ‘We zijn nu in de whiteroom, waar de spanning al aardig begint op te lopen. Hoe voel je je, Dave? Heb je er zin in?’

Melissa doet een stap naar voren en houdt de microfoon onder zijn neus. Punky en Kloonboy, die aan weerszijden van Dave zitten, zwaaien naar de camera. Alleen zij drieën zijn in beeld.

‘Wat dacht je?’ lacht Dave. ‘Eindelijk gaat het echt beginnen.’

‘Je hebt hier al heel lang naar uitgekeken, hè?’

‘Mijn hele leven. Ik wist al op mijn vijfde dat ik zanger wilde worden.’

‘En nu moet het dus gebeuren,’ zegt Melissa. ‘Je hebt natuurlijk wel zware concurrentie.’

‘Echt?’ Dave trekt een quasi-onnozel gezicht. Dan slaat hij zijn armen om Kloonboy en Punky heen. ‘Dit zijn mijn vrienden, die gaan gewoon mee naar de volgende ronde.’

Punky zit weer hevig te zwaaien. Kloonboy grijnst.

‘Er zijn toch ook anderen die goed kunnen zingen?’ zegt Melissa wat verbaasd.

‘O ja? Niets van gemerkt.’ Dave kijkt op een overdreven manier om zich heen. ‘Welke anderen?’

Kloonboy en Punky barsten in lachen uit. De twee meisjes van Rodger zitten er timide naast. Jaison kijkt naar Dave alsof hij niet gelooft wat hij hoort. En nog steeds zijn alleen de drie kandidaten van Brett in beeld, ziet Daisy op het scherm. Wat een arrogante gozer is die Dave. Ze maakt zich er kwaad om. Plotseling wordt ergens in haar hoofd een schakelaartje omgezet. Door zo’n etterbak laat ze zich niet opzij zetten. Wat denkt hij wel?

‘Welke anderen?’ herhaalt Melissa ongelovig. De camera glijdt eerst over de meisjes van Rodger en blijft dan op haar en Jaison rusten.

‘Daisy. Hoe schat jij je kansen in?’

‘Dave is natuurlijk veel te goed voor ons, beter dan wij allemaal bij elkaar, beter zelfs dan Brett, Lois en Rodger. Eigenlijk is het heel raar dat hij niet allang wereldberoemd is.’ Ze ziet kans om te glimlachen. ‘Best sneu voor hem dat hij hieraan moet meedoen.’

‘Ai,’ laat Melissa zich ontvallen.

‘Maar gelukkig mogen naast hem nog drie anderen door. In elk geval Jaison, zou ik zeggen. Die heeft een superstem. Pech voor Dave dat hij meteen na Jaison moet, dan hoort iedereen meteen het verschil.’

‘Ai,’ herhaalt Melissa, die niet goed lijkt te weten wat ze hiermee aan moet. ‘De strijd is nu al losgebarsten.’

De camera zwaait naar Rodgers kandidaten. ‘En jij, Nynke, hoe voel jij je nu?’ vraagt Melissa.

Ze krijgt geen kans om te antwoorden. Dave pakt Melissa’s arm met de microfoon.

‘Wil jij soms beweren dat Jaison beter zingt dan ik?’ snauwt hij naar Daisy.

Op het beeldscherm is het niet meer te zien. Daarop worden weer beelden van de vollopende zaal getoond.

‘Sorry, ik moet afbreken, hoor ik net van de regie.’ Melissa tikt op haar oortje. De cameraman laat de camera zakken. ‘Na jullie optreden kom ik terug.’

De zenuwen hebben plaatsgemaakt voor een heel andere spanning. Die zelfingenomen klootzak moet niet denken dat ze allemaal watjes zijn die hij even opzij kan zetten. Jaison en zij gaan hem van het podium blazen. Jaison is vóór Dave, zij meteen na hem. Dan zal hij weten welke anderen er nog meer zijn.

Melissa en de cameraman zijn nog niet verdwenen of de deur gaat alweer open. Lois. Haar gezicht staat strak. Op het scherm komt de plek in beeld waar de drie coaches zitten. De camera zoomt in op de lege stoel tussen Brett en Rodger.

Lois wenkt naar haar en Jaison. ‘Komen jullie even mee,’ zegt ze. ‘Crisisoverleg,’ moet Dave zo nodig zeggen. ‘Ze zien hun afgang aankomen.’

Lois kijkt hem strak aan, maar zegt niets.

‘Shit,’ zegt ze als ze met z’n drieën buiten gehoorsafstand op de gang staan. ‘Dit had nooit mogen gebeuren. En het was al uitgezonden voordat de regie kon ingrijpen.’

‘Had ik dan niks moeten zeggen?’ vraagt Daisy.

‘Ik vond het ijzersterk van haar,’ zegt Jaison. ‘Dave zat hartstikke te zieken.’

‘Dit soort opmerkingen hoort niet thuis in een programma als YoungStars. Dat past totaal niet bij de sfeer.’

‘Sorry. Je hebt gelijk. Maar ik werd opeens zo kwaad. Toen kwamen de woorden vanzelf.’

‘Iedereen weet nu dat je heel goed van je af kunt bijten en dat je zo’n arrogante zak als Dave keihard op z’n bek kunt laten gaan. Maar dan moet je straks ook laten zien dat je hem ook van het podium af kunt zingen. Dan zijn het dubbele punten voor jou. Reken maar dat de jury wat er is gebeurd meerekent. En nog één ding, Daisy. Vanaf nu laat je je nooit meer provoceren als er een camera in de buurt is.’

‘Wat moet ik dan doen?’

‘Als Dave weer zo neerbuigend doet? Gewoon je schouders ophalen.’

‘Verwacht je dat hij nog een keer zoiets doet?’

‘Voorlopig kijkt hij wel uit, denk ik. Wat een krankzinnig begin is dit, zeg.’ Ze kijkt op haar horloge. ‘Over twintig minuten moet de eerste al op.’ Ze slaat haar armen om Jaison en Daisy heen. ‘Ik maakte me ook zorgen, omdat ik bang was dat jullie uit je concentratie waren gehaald. Maar dat valt mee, zo te zien. Heel veel sterkte en succes allebei. En denk eraan. Geniet van jullie optreden. Toi, toi, toi.’ Na een stevige knuffel loopt ze weg.

Als ze terugkomen in de whiteroom zien ze op het scherm hoe Lois snel door de zaal naar haar plaats loopt. Niemand zegt iets, zelfs Dave heeft geen commentaar. De winnaar van de vorige editie van YoungStars komt het podium op om zijn winnende song te zingen. Nog even, en de strijd barst echt los.