‘Nou, veel succes! Zodra de bovenste drie lampjes gaan branden, mag je beginnen. De lampjes eronder kunnen op rood of op groen springen. Driemaal rood betekent dat je meteen moet stoppen. Heb je het begrepen?’

Daisy knikt. Drie lampjes op rood is wegwezen, één lampje op groen is door naar de volgende ronde. Dat had Melissa, een bekende presentatrice uit de tv-wereld, haar echt niet meer hoeven uitleggen.

Naast de lampjes hangt een groot beeldscherm aan de muur, met erboven een camera. Onzeker tuurt Daisy in het donkere oog. Zou ze nu al worden opgenomen? Ze hebben verteld dat ze zichzelf op het beeldscherm kan zien zodra de camera loopt. Dan kunnen de juryleden haar ook zien, en horen natuurlijk.

Waarom duurt het zo lang? De jongen die voor haar aan de beurt was heeft vast een groen lampje gekregen en staat nu na te praten met de jury. Dan maakt zij misschien minder kans om door te gaan. Uit de overgebleven kandidaten mogen ze er namelijk maar zestien uitkiezen. Die gaan door naar de volgende ronde.

Wat was ze blij toen ze, nadat ze een van haar eigen nummers had ingestuurd, mocht meedoen aan de selectierondes. Daarin moest ze voor scouts van YoungStars laten horen wat ze kon. Drie weken geleden kreeg ze het bevrijdende mailtje waarin stond dat ze bij de laatste zestig zat. Ze ging helemaal uit haar dak. Ze mocht zingen voor een jury van beroemde popsterren als Lois en Brett. Dat was wel even wat anders dan voor die onbekende scouts.

Nerveus haalt ze haar tong langs haar lippen, verplaatst haar gewicht van het ene naar het andere been en krabt aan haar neus. Shit. Er floept een lamp aan die op haar is gericht. Op het scherm verschijnt een meisje dat snel een hand bij haar neus weghaalt en haar geschrokken aankijkt. Ze heeft glanzend, kastanjebruin haar en mooie, grote ogen. De camera zoemt in, haar gezicht komt meer dan levensgroot in beeld.

Als vanzelf zet Daisy een stap naar achteren. Wat erg! De puistjes op haar voorhoofd worden vergroot tot vulkaantjes met kratertjes ertussen. Ze had er veel meer make-up op moeten doen. En de lijntjes onder haar ogen hadden minder dik gemoeten.

Waarom gaan de bovenste lampjes niet aan? Dit is zo vreemd, net alsof ze niet naar zichzelf, maar naar een ander meisje staat te kijken. Ze onderdrukt de neiging om opnieuw aan haar neus te krabben en tuurt in het cameraoog. Dit doen ze natuurlijk expres, om te testen of ze wel stressbestendig is. Een meisje dat al zenuwachtig wordt van een camera in een lege ruimte, heeft op een podium voor een volle zaal niets te zoeken. Ze moet zich ontspannen, recht in de camera kijken en glimlachen.

Het meisje op het scherm trekt een grimas, die weinig wegheeft van een ontspannen lachje. Dit is absurd. Zolang laat je iemand toch niet wachten?

Opeens springen naast het scherm de bovenste drie lampjes aan. Nu kunnen ze haar zien. Nerveus wriemelt ze met haar hand aan haar truitje en haalt diep adem.

‘Ik ga Bleeding Love van Leona Lewis zingen.’ Haar stem trilt. Het meisje op het scherm kijkt haar ongelukkig aan. Meteen floept het middelste rode lampje aan, terwijl ze nog geen noot heeft gezongen. Nog twee lampjes en ze mag gaan. Dan is alles voor niets geweest. Ze recht haar rug en zet in. Zonder begeleiding is het best moeilijk om Bleeding Love te zingen, ook al heeft ze het nummer eindeloos ingestudeerd.

Het lukt om wat te ontspannen en de tonen zuiver te treffen. Ze voelt dat het nu een stuk beter gaat dan in het begin. De hoge uithalen komen er opeens goed uit. Het meisje op het scherm krijgt zelfs een lachje op haar gezicht omdat het zo goed gaat. De andere twee lampjes branden nog steeds niet rood. Een goed teken, dat haar over het laatste restje onzekerheid heen tilt. Daisy zingt alsof haar leven ervan afhangt.

Naast het scherm springt het linker lampje op groen. Ze kan het nauwelijks geloven, verslikt zich bijna in de laatste regels van het refrein.

Vanaf het scherm kijkt een meisje met een opgewonden blos haar stomverbaasd aan. ‘Ik?’ lijkt ze te vragen. ‘Ja, jij. Je bent door naar de volgende ronde.’

De deur gaat open. Melissa komt met een glimlach op haar gezicht binnen. ‘Goed gedaan, Daisy. Gefeliciteerd. Je mag door naar de jury.’ Melissa opent een andere deur dan die waardoor ze is binnengekomen. ‘We zien elkaar straks weer. Ik ga intussen de volgende kandidaat halen.’

De juryleden zitten alle drie achter een eigen tv-scherm. Helemaal links zit Lois, haar idool, omdat ze zulke prachtige ballads kan zingen. Ze is lang niet zo populair als Brett, die achter het middelste scherm zit. Die heeft haar dus meteen rood gegeven, weet ze nu. Brett heeft al drie platina albums op zijn naam staan en heeft opgetreden in de Arena en het Ahoy. Lois geeft niet van die mega optredens. Haar liedjes zijn om naar te luisteren, niet om het refrein mee te schreeuwen en mee te deinen met de massa.

‘Vertel eens. Hoe heet je?’ vraagt Rodger. Hij zingt vooral Nederlandstalige songs en is minstens zo beroemd als Brett.

‘Ik ben Daisy,’ zegt ze bedeesd. Ze voelt zich heel klein en onbelangrijk nu ze voor drie beroemde zangers staat.

Rodger knikt. ‘Je hebt een mooie stem, Daisy, een goede timing ook. Je staat er alleen, hoe zal ik het zeggen, wat houterig bij.’

‘Helemaal mee eens,’ zegt Brett. ‘Je hebt een prachtige stem, heel zuiver, een uitstekende dictie. Alleen, je stáát er niet, vanaf de eerste seconde al niet.’

‘Nóg niet.’ Lois zit haar aandachtig op te nemen. ‘Aan die stem hoeft niet veel meer gedaan te worden, Daisy. We moeten vooral werken aan je houding, je uitstraling. Maar daar heb ik alle vertrouwen in, anders had ik je er niet uitgehaald. Waar heb je zo mooi leren zingen?’

‘Ik heb vanaf mijn vijfde jaar zangles en gitaarles. Mijn oma heeft vroeger opera’s gezongen en ze speelt piano. En ik heb meegezongen in het koor van musical Mermaids in love.’

‘Die draaide in december en nog twee weken in dit jaar, als ik het goed heb,’ merkt Brett op. ‘Hoe vaak heb je meegezongen?’ Hij wisselt een blik van verstandhouding met Rodger.

‘Weet ik niet precies. Alleen in de weekends.’

‘Dat valt dan mee. Kreeg je daarvoor betaald, Daisy?’ vraagt Rodger.

‘Nee. Zingen doe ik voor mijn plezier, hoor,’ antwoordt ze verbaasd. Waarom willen ze niet weten wat ze daarin heeft gezongen, en of ze het moeilijk vond om voor publiek te zingen? Zulke dingen. Niet de rare vragen die Brett en Rodger stellen. ‘Ik vond het alleen maar leuk om mee te mogen doen.’

‘Het is ook een hele eer om op jouw leeftijd in zo’n grote productie te mogen staan,’ zegt Lois. ‘Hoe oud ben je, Daisy? Veertien? Vijftien?’

‘Vijftien. Op 30 april word ik zestien. Na de finale dus,’ laat ze zich ontvallen.

Brett schiet in de lach, Rodger grijnst, Lois kijkt neutraal.

‘O, sorry.’ Daisy voelt dat ze bloost. ‘Ik bedoelde alleen maar …’

‘Dat je nog geen zestien bent als je het geluk hebt om de finale te bereiken. Anders zou je niet mogen meedoen,’ helpt Lois haar glimlachend. ‘We gaan er hard aan werken, Daisy. Ik heb er alle vertrouwen in. Straks hoor je hoe het verder gaat. Voorlopig heb je meer dan zevenduizend kandidaten achter je gelaten. Ik vermoed dat je dat wel met je familie zult willen vieren. Melissa brengt je nu naar ze toe.’

Haar ouders, Milo, Sandrine … Ze heeft helemaal niet meer aan ze gedacht. Ze hebben haar auditie op een groot scherm kunnen volgen. Wat zullen ze geschrokken zijn toen er meteen een rood lampje aansprong en wat zullen ze in spanning hebben gezeten.

‘Ga je mee, Daisy?’

Melissa is zo stil binnengekomen, dat ze haar niet heeft gehoord. Ze vergeet nog bijna om de juryleden gedag te zeggen voor ze met haar meeloopt. Lois moet erom lachen. Wat is ze blij dat Lois haar heeft uitgekozen. Opeens heeft ze het gevoel dat ze in een droom leeft, dat ze niet Daisy is maar Sneeuwwitje, een sprookjesprinses die zichzelf straks op beeldscherm staat te bewonderen in plaats van in spiegels.

‘Eerst met je familie een klein feestje vieren. Daarna neemt een van onze juristen de afspraken en het contract met je door,’ hoort ze Melissa zeggen.